menselijke ellende
Het feestelijke jaargetijde
Herfst in de huiskamer
BERLIJN: Puinhopen en
Langs de Amsterdamse Boulevards
Men vlucht in
de illusie
Londense Brieven
DAMRUBRIEK
PUZZLE-RUBRIEK
Q Uit de natuur
Kleuren en geuren van
het
najaar
Wij, vrouwen
Nu de eikels
vallen
Brutale roofoverval
(Van onzen specialen
verslaggever,)
De eerste September is er te Ber
lijn voor het eerst weer vuurwerk
afgestoken, onder auspiciën van de
SED, de Socialistische Eenheidspar
ty in Duitsland Zon vuurwerk
heeft niet veel te betekenen: zodra
de vuurballen uit elkander zijn ge
spat, is er weer de grauwe werke
lijkheid van puinhopen en van
menselijke ellende, van zwervende
kinderen, van bedelende mannen
en vrouwen. De helle flitsing van
een vuurwerk maakt al het andere
voor een ogenblik ondoorzichtige
bij avond zijn «He poesjes grauw en
dan zijn zelfs de puinhopen van
Berlyn ln de nachtschaduwen weg
getrokken. Maar straks is er de
harde werkelijkheid. En waar je
oog gaat of staat, bij ieder gesprek,
by iedere toevallige ontmoeting, of
het nu een chauffeur of een heer op
de tram is, word je onmiddellijk ge
confronteerd met deze werkelijkheid,
waarvoor maar één woord karakte
ristiek is: puin. In de zuiver mate
riële zin dat is verbijsterend
maar vooral ook gezien naar de
menselijke kant, moreel beschouwd
en dat is huiveringwekkend.
Dit volk is tegen de grond gesla
gen en daarover kan bij niemand
hoezeer hy ook onder de folteringen
van de nazi-trawanten heeft gele
den ook maar enige voldoening
rijzen.
Het was mijn stellige voornemen,
nu eens niet te schrijven over p in,
of over de Duitsers, die honger heb
ben. Onze kranten hebben er reeds
vol over gestaan en er is voor wie
de oorlog een tastbare werkelijk
heid is geworden, weinig interes
sants meer gelegen in puinverhalen.
Maar hier het dringt zich on
middellijk aan je op. De eerste stad
van enige betekenis Rheine ver
der Osnabrück, later Hannover en
r.u Berlyn. Platgeslagen steden
puin waar het gras op groeit. Ja,
misschien dat er by wijze van si
nistere grap ergens een bloemetje
bloeit.
Je kijkt uit je spoorwegcoupé en
langs de lyn staan kinderen. Zij
wuiven, maar het is geen welkom,
want in hun ogen is er maar één
hunkering: naar een stuk brood,
dat achteloos uit de trein wordt
geworpen. En toch vuurwerk in
Berlijn. Waarom ook niet? In de
kleurloosheid van het dagelijkse be
staan wordt ook de meest primitieve
vorm van vertier aangegrepen. De
gemiddelde Berlijner, wiens gezicht
verstard is door het dagelijkse doel
loze bestaan temidden van van ru
ines, is niet kieskeurig. Eeu half
uur op de Kurfürstendam is, voor
wie het verstaat verder te zien dan
de oppervlakte, buitengemeen leer-
raam. Want hier in de voorbijdrente-
lende vrouwen kinderen nog
in de flanerende jonge kerels en de
queues voor de bioscopen, wordt een
stuk van het Duitse probleem en
dat is wezen ook een Europees pro
bleem, crisis der beschaving ma
nifest.
De Engelsen hebben een interes
sante statistiek aangelegd over het
bioscoopbezoek en over de reacties
op bepaalde Engelse films. Het is
mogelijk wellicht aan deze
statistische gegevens een sociaal-
culturele conclusie te verbinden.
De statistiek heeft zijn werk ge
daan. Maar wie van de vele mil-
lioenen bioscoopbezoekers zal inder
daad uit bewuste artistieke belang
stelling een film gaan zien? Het is
een zeer gevaarlyke illusie dit te
menen.
Vuurwerk film twee siga
retten, een ogenblik de schittering
dat is de illusie van den Berlij-
ner. Want zyn bestaan is als de
ruïnes in zyn straten: grauw, uit
zichtloos.
Ik weef het, dit is een somber
verhaal Hoe kan het ook anders?
Sir, I can speak English. May I
talk you
Er staat een man voor me, zo
maar, midden op straat, zijn gezicht
in zenuwspanning, trillende lippen..
Sprechen Sie ruhig Deutsch.
En dan het verhaal als van den
chauffeur, die me door Berlijn jidt,
als van de vrouw, die als sociale
werkster de noden van deze stad
beter, dieper peilt, dan wie ook
het verhaal van den man, die geen
geld heeft en geen eten voor zich
en zijn vier kinderen thuis. De
zwarte markt heeft alles ingeslikt,
als een polyp heeft die zich aan hem
vastgezogen er is niet meer Geen
werk, want hy is invalide, steun, zo
goed als niet en thuis vier kinderen
die hongeren
Helfen Sie mir".
En zeg dan maar eens iets
Het is zo gemakkelijk en zo goed
koop te wijzen op de ruïnes en te
herinneren aan de demagogische
brallerij van de le September 1939
bier ligt het probleem Duitsland
voor je, open en bloot. En wij we
ten er geen raad mee, al probeert
ieder op zijn manier er mede in het
reine te komen de Engelsen de
Amerikanen, de Fransen ende
Russen
Of je wilt of niet, waarachtig je
bent niet in deze millioenen-puin
stad om aardige boulevard-impres
sies op te doen en je krant van le
zenswaardige stukjes te voorzien.
Hier sta je met je neus vlak \oor
de meest tra»'sehe ellende, welke
de wereld ooit te aanschouwen gaf
en daarvan kan niemand sich met
een gemeenplaats afmaken.
Ik heb met dezen man gepraat
en tenslotte heb ik „nee" genegd.
Hy heeft dit ,nee" toch wel begre
pen. Maar morgen zal bij weer
over de straat strompelen en begin
nen: Sir, I can speak English
De vrouw, die op me afkwam en
mij vroeg of ik haar met een hoge-
ren officier in ranrakine wilde
brengen. So geht das doch nicht
weiter. Ze vertelt Van haar man
jood ,f die vermoord werd, van
haar schoonvader, die wegens „com
munistische activiteit" werd omge
bracht, van haar zoontje, dat in de
ze barre tyd het leven liet En
van Peter, haar anderen zoon.
Deze vrouw is Evangelisch,
trouwde met een orthodoxen Jood,
haar kinderen werden als Jood op
gevoed. En Peter ontkwam. Vraag
niet hoe. Twaalf jaren heeft dat ge-
duuTd. Toen kwam ook voor deze
vrouw met haar jongen de bevrij
ding. Maar van een eigenlijke be
vrijding is geen sprake. ZU is Duit
se en zij ondergaat mede de gevol
gen van een nederlaag.
En er schijnt in deze puinen
geen nieuw leven mogelijk.
„Britain can make it"
(Van onzen specialen correspondent)
Engeland kan het maken. Ja, voor wie
de grote industriële tentoonstelling die
dezer dagen door Koning George in het
Victoria en Albert Museum werd ge
opend heeft gezien, kan daaraan geen
twijfel bestaan. Het kan niet anders, of
ook in de Nederlandse pers moet ruim
schoots aandacht zijn geschonken aan
de overdaad van kleren, huishoudelijke
artikelen, luxe- en gebruiksvoorwerpen,
glas-, zilver-, goud- en aardewerk, meu
belen, speelgoed en wat al niet meer,
die met zoveel smaak zijn samengevoegd
tot een van de (ook uit aesthetisch
oogpunt) meest verfijnde tentoonstellin
gen die deze stad ooit heeft gezien. Daar
om wilde ik in het kort bestek dat mij
nu eenmaal is toegemeten proberen
vooral op de achtergrond van deze ma
nifestatie van Engels kunnen wat die
per in te gaan.
De opzet van „Britain can make lt"
is tweeledig. Ten eerste - en daarvoor
zijn vrijwel al dergelijke tentoonstellin
gen - wil men het buitenland een volle
dig overzicht geven van de goederen die
Engeland heeft te bieden. Wij staan of
vallen hier nu eenmaal met de export,
en in de pers hier zijn dan ook enigs
zins bittere prentjes verschenen van
Engelse bezoekers die al dat moois ver
rukt staan te bekijken, en nu voorlopig
zelf niet aan bod komen, terwijl de bui
tenlanders met de armen vol heerlijkhe
den naar huis tijgen, waaruit blijkt dat
men heel goed beseft hoe de vork voor
lopig in de steel zit. Dat wil intussen
niet zeggen dat deze toestand eeuwig zal
blijven bestaan, en zonder twijfel zal
de tentoonstelling een gunstige invloed
hebben op het door de regering zo aan
gemoedigde sparen, nu men zelf kan
beoordelen wat er over 6 i 12 maanden
voor het nu gespaarde geld te koop zal
zijn.
De tweede bedoeling, die achter dit al
les zit is echter een heel andere, en
minder zakelijke. De organisatie is na
melijk in handen van de Raad voor In
dustriële Ontwerpen, een lichaam dat
tot doel heeft de schoonheid in de in
dustrie te bevorderen, zonder doelmatig
heid, kwaliteit e.d. daaraan op te offe
ren. „De lopende band" heeft zich in
dit opzicht een heel slechte naam ver
worven, en er is ook Inderdaad geen re
den waarom men 1.000.000 lelijke en on
handige eierdopjes door de machine zou
laten maken, wanneer men voor hetzelf
de geld 1.000.000 mooie en doelmatige
eierdopjes kan produceren. Men vergeet
hoe langer hoe meer, dat het ook met
de moderne productiemethoden heel
goed mogelijk is de Muze niet aan de
Mammon op te offeren, en juist daaraan
wil de tentoonstelling ons herinneren.
Ik koos het eierdopje niet toevallig
als voorbeeld want er is een heel zaal
tje aan dit kleine, en laten we hopen
spoedig weer onmisbare voorwerpje ge
wijd. Wat vervelend denkt U, een hele
zaal met eierdopjes. Integendeel, hoe
duidelijk, Interessant en humoristisch
(want de humor neemt in alle afdelin
gen een grote plaats in) wordt ons aan
dit ene voorwerpje duidelijk gemaakt
waar het om gaat. Aan de ingang van de
zaal staat een enorm el. Dat is als het
ware de probleemstelling: een voor
werp van een heel speciale vorm waar
voor een houdertje moet worden ontwor
pen. En dan, o schrik, zien we duizen
den voorbeelden van hoe het niet
moet: onhandige vormen, lelijke kleu
ren, tuitelige kelkjes, lompe brokken,
ongeschokte materialen, een gruwelka
mer van eierdopjes.
Vervolgens maken we kennis met den
ontwerper (een levensgrote pop) die
zich afvraagt aan welke eisen een eier
dopje (en dus ieder gebruiksvoorwerp)
moet voldoen, en dan aan het werk
gaat En zo zien we langzamerhand
verschillende modellen ontstaan (want
de mogelijkheden zijn natuurlijk onuit
puttelijk) die het gestelde probleem op
bevredigende manier oplossen. Op pa
pier klinkt dit allemaal nog kinderach
tig, ln werkelijkheid is het ongelofelijk
leerzaam.
Ik ben ervan overtuigd dat al die won
deren van hout en metaal, glas. stof,
plastics, en wat al niet tien keer zoveel
belangstelling zullen trekken als onze
nederige vriend het eierdopje.
En dat Is goed, normaal, menselijk en
verheugend. Ik ben er evenzeer van
overtuigd dat deze kleine afdeling be
langrijker zal blijken voor de toekomst
van de in massa geproduceerde ge-
Op het kerkhof te Antjol in Ned.-Indië werden op plechtige wijze de militairen
en burgers, die tijdens de Japanse bezetting geëxecuteerd werden, herdacht. De
commandant der zeemacht, vice-admiraal Pinke, legt een krans namens de Kon.
Marine. Op de voorgrond een soldaat van het Kon. Ned. Indische leger, ANP P
Onze courant is weer terug en wij
willen gaarne elke week in ons nummer
van Zaterdag een kleine ruimte afzon
deren voor de damliefhebbers, die in
Noord-Holland, de bakermat van het
damspel, in zo groten getale het mooie
spel beoefenen. Een traditie van bijna
40 jaren wordt daarmee in onze cou
rant voortgezet. Zodra we over meer
papier kunnen beschikken zal ook deze
rubriek voor uitbreiding in aanmerking
komen.
Wij beginnen met een probleempje,
dat .hoewel niet al te ingewikkeld, toch
onze belangstelling heeft getrokken, door
de alleraardigste afwikkeling tot de laat
ste zet.
Het is vervaardigd door Pierre Hen-
dricks, een dammer uit de provincie
Limburg.
Zw. 9 sch. op: 10-15, 18, 19, 23.
Wit 6 schijven op 21, 27, 28, 10, 32, 33,
34, 40, 44.
Wit begint en wint. Men zoeke de op
lossing tot de laatste zet van de eind
stand.
Partijstand: In de volgende stand:
Zwart: 17 schijven op: 2, 5-8, 12-21, 23.
Wit 17 schijven op: 25-29, 31, 22, 34, 36-
39, 42, 44, 45, 48 en 49.
Zwart aan zet ruilde af door 20-24 en
15x24. Waarom was deze afruil fout?
Volgende week de oplossingen.
Men heeft de laatste weken diverse
malen berichten in de kranten kunnen
lezen van geslaagde politionele acties
tegen de hoofdstedelijke zwarte hande
laars. De ene maal wist de overheid
de hand te leggen op zóveel pakjes d-
garetten. de andere maal werd een groot
aantal repen chocolade achterhaald.
De lezer» van die kranten nemen er
kennis van en concluderen: „Goed zo,
grijp ze maar bij d'r kladden, deze zwar
te Pieten".
Inderdaad .er is niets tégen, doch al
les vóór, maar het is aan gerechtvaar
digde twijfel onderhevig of men de
centra der hedendaagse ziekte, die nu
eens niet Spaanse Griep, doch Zwarte
Pest heet, juist moet zoeken op en na
bij Nieuwendijk en Zeedijk. Het lijkt
me. dat men hier meer te doen heeft
met de kleine handelaren, de commis-
voyageurs. Met de groep die het am
bacht „en detail" vervult.
Het is een waarheid, zo oud als deze
benarde wereld, dat de grote kwaaddoe
ners doorgaans achter de schermen blij
ven, en met de zwarte handel is het al
niet ander». In elk oafé, in ieder res
taurant, iedere „American Bar" kon
men ze zien zitten: de heren met hun
splinternieuwe pakken, hun (natuur)
zijden dassen, hun zachtlederen schoe
nen. Deze heren zitten er 'a morgens,
ze zitten er 's avonds en ze zitten er
's nachts. Ze doen niets dan praten,
sjaggeren en relaties kweken. Het zijn
schijnbaar vriendelijke heren. Ze leven
er goed van, in dat niemandsland tus
sen Wereldoorlog II en de komende vre
de, die hopenlijk te gelegenertijd nog
wel eens gewonnen zal worden. Het Is
voor hén hóógconiunctuur en ze hopen,
dat de toestand, zoals die thans is, nog
jaren bestendigd zal blijven. Overigens
doen ze niemand kwaad. Integendeel,
ze helpen de gemeenschap aan al die
producten, die nog zo hopeloos schaars
zijn. Ze laten ons Engelse cigaretten
roken en van bittere chocolade genieten.
Ze helpen ons aan stof voor een pak en
voorts aan alles wat zeldzam is en duur.
Goed beschouwd is het de kaste der
weldoeners, over wier bestaan men zich
alleen maar verheugen mag. Ze heb
ben hun personeel, hun afgezanten, hun
eoinmissionnairs, hun agenten. Dat zijn
de kleine, duistere louche kereltjes van
de Dijk, het Rembrandplein en de gri
bus j es in het hart van de stad. Dat zijn
de zichtbaren. Maar die anderen zijn
onvindbaar, ze hebben zich omgeven
met het nevelgordijn der anonymiteit.
Men kan de zaak optimistisch bekijken
of pessimistisch, de hele strijd van de
Overheid tegen de Zwarte Piet heeft nul
op het rekest gegeven. Deze kanker zat
veel te diep om hem met behulp van
wat politieagenten en andere ambtena
ren te bestrijden. En die kanker IS niet
te bestrijden als de mensen z 1 f niet
willen En.... ze willen inderdaad ook
niet Vandaar dat de zwarte handel zal
blijven voortwoekeren, in Amsterdam,
in Alkmaar, in Den Helder, Beverwijk
en Hoorn, net zo lang tot ieder artikel
in dit eertijds rijke land weer verkrijg
baar zal zijn Maar dat kan nog zo wel
een jaartje duren....
In Amsterdam bestaat, op de boule
vards, achter de boulevards en bij de
boulevards, een ontzagliihe zw-'.e K-n-
del en als men z'n ogen de kost geeft en
oren heeft om te horen, lacht men om
de berichten in de krant die in gekrui
de taal vertellen dat men er opnieuw in
geslaagd is een bende zwarthandelaars
te overmeesteren.
Maar het zijn slechts de kleine, mie
zerige, slechts ten dele schuldige wer
kende vennoten van het Gilde. De Gil-
demeesters, de stil'e vennoten der reus
achtige kongsi's blijven buiten schot en
zien geamuseerd de kleine strijd tegen
hun kaste aan.
Vrij van zwa.'te handel zijn tot nu toe
gebleven: de Amsterdamse grachten,
door de bomen waarvan de herfstwind
schuimt en waarvan de blaren aan het
bruinen zijn. Vrij zijn de fel-blauwe he-
melplekken met de bolle wolkstapelin
gen er over zeilend. Vrij zijn de beelden
van de brouwerspaarden, die nog even
veel sfeer geven aan deze stad als ten
tijde van Breitner. Vrii Is het beeld van
de Amstel in de avond, vrij het Begij
nenhof, vrij het uitzicht over 't Y, waar
over de vrije Hollandse wind waait.
ANTHONY VAN KAMPEN. I
De Joegoslavische regering heeft
Griekenland voorgesteld een gezamenlijke
commissie in te stellen om de kwestie
van het op 6 September boven Joego
slavië eergeschoten Griekse vliegtuig te
onderzoeken.
De liefhebberij voor het puzzlen is er
in de laatste jaren niet minder op ge
worden. Neen, eerder in sterke mate toe
genomen. Daarom willen wij de talrijke
puzzelaars onder onze lezers elke week
(Zaterdags) een niet al te ingewikkelde
puzzle voorzetten op taalkundig-reken
kundig of ander gebied. Voorlopig zal
ook deze rubriek nog bescheiden moeten
zijn. U weet de reden.
Een lettergreep-puzzle:
Hieronder vindt men in alph. volgor
de 44 lettergrepen waarvan de 13 woor
den gevormd kunnen worden, die vol
doen aan de verder gegeven omschrij
vingen. Van de juiste woorden geven de
eerste en de laatste letters van boven
naar beneden gelezen een bekend gezeg
de, waarvan het tweede gedeelte slaat
op 23 Sept. in verband met onze cou
rant.
Lettergrepen:
ard daad de den der dig du e e e eel
en ga ge ge gel len lep li ma mo mon
na na o ob pi ra ra ren rie rit sa se
sie te tle tu tu ven ver vo vrij wel.
Omschrijvingen:
1. bijzondere ziekte 2 in dienst nemen,
3 soort erkenning, 4 plaats in België, 5
een zacht geluid maken, 6 rivier ln
Azië, 7 in voorkomend geval, 8 buiten
de wet, 9 jongensnaam, 10 stof, 11 Iets
wat schaadt, 12 Mexicaanse meisjesnaam
en 13 in hoge mate.
Welke woorden en welk gezegde zijn
bedoeld?
bruiksvoorwerpen waartussen u en ik
ons leven hoe langer hoe meer zullen
moeten slijten, dan de hele rest van de
tentoonstelling samen. Wie overigens
denkt dat die rest niet dubbel en dwars
de moeite van het zien en bewonderen
waard zou zijn, heeft deze brief niet be
grepen.
Het is weer herfst in Holland. De
bladeren werden sneller bruin, de
tooi der populieren eerder doorzich
tiger dan andere jaren. Wind en re
gen hebben het proces van neergang
versneld.
De herfst ie gekomen, het jaarge
tijde der kleuren gaat nu haar stem
pel zetten in bos en hei, in beemd en
veld. We zijn er blij om, zoals we el-
jaargtijde telkens opnieuw met vreugde
tegemoet gaan.
Rijk ia het leven buiten, overvloe
dig rijk, dat is wel het eerste, wat je
moet opvallen als je de huizenrijen
een keer achter je laat om één ogen
blik geest en lichaam over te geven
aan de wijdheid der horizonnen, kén
merk van ons Noordhollandse land
schap, om uit te zien over de groene
weiden waar nog vee graast, waar nog
Meibloemetjes bloeien, waar nóg
kieften voedsel zoeken en waarboven
neg zwaluwen hun snelle vangvluchten
houden. De rust en de zekerheid van
de voortgang der getijaen komt over
je en geest en lichaam, dikwijls zo
gehaast, voortgestuwd en in beslag
genomen door de drukke dagelijkse
dingen, putten hier nieuwe energie
om straks weer fitter en verkwikt voort
te gaan op de weg, die voor ons ligt
De trein voerde ons door een flink
deel van onze provincie naar het
Noorden. Ondanks het boeiende boek
dat we in onze tas meenamen, ver-
Het is herfst.
Niet alleen op de kalen
der, ook ln de hulskamer.
Wat denkt U ervan, om
juist nu het huis eens
extra fleurig te maken? Als
er tussen de vele regen
dagen een zonnige middag
is, welke U benut om de
natuur in te gaan, zult U
wonderen ontdekken.
Met wat fantasie kunt U
de prachtigste herfststukjes
toveren. In plaats van de
traditionele boshel, welke
wij van onze vacantle mee
brachten, zullen een paar
duindoorntakken het bij
zonder goed doen.
De bladeren zijn nog
niet alle op kleur. Toch
kunnen wij. als we goed
opletten al verscheidene
bomen met schitterende
herfsttinten ontdekken.
Vooral de bladeren van de
Amerikaanse eik zijn be
kend om hun prachtige
dieprode tint.
En hebt U er tl eens aan
gedacht, welke mogelijkhe
den ons de paddestoelen
bieden? We behoeven heus
niet alle soorten te kunnen
onderscheiden om mooie
combinaties te vinden.
Misschien hebt U een
zieke ln Uw familie- of
kennissenkring?
Een bakje met kleurige
paddestoelen, gegarneerd
met mos en herfstheesters
kan ln een ziekenkamer
wonderen verrichten.
Aardig is het om eens
van de Hollandse gewoonte,
alles wat naar bloemen of
planten zweemt in een vaas
of pot te zetten, af te wij
ken. Een mooie herfsttak
aan de wand in plaats
van een schilderijtje geeft
een echt origineel effect.
Voor het komende najaar
een vlotte overgangsjurk.
Een dunne wollen stof Is
voor dit model uitermate
geschikt. Beschikt U niet
over voldoende stof. dan ts
dit zeer goed te complete
ren met een gebloemd lapje.
mocht bet voorbijglijdende landschap
ons méér dan dat te boeien.
Het namiddaglicht hing als een
zacht waas boven de landerijen en de
bouwakkere. Ver weg herkenden we
de toren* van de Langedijk en wazig
daarachter de donkere duine hellingen
met de witte plek bij Groet. Op som-
ge velden staat nog groene kool, an
dere akkers zijn leeggehaald en wach
ten gelaten op het ploegmes. Een en
kele keer zie je tussen de koolelland-
jes ean gelig stoppelveldje. Eindelijk
schijnt nu na veel narigheid al het
graan binnen te zijn. Hier en daar
staan de bruine hopen erwten en ho
nen nog op ruiters te drogen of lig
gen met hetzelfde doel op een
schuurtje rijen dikke uien. Een aard
appelkuil, langwerpige aarden kam
boven de akker, is opengemaakt en de
aardappelen worden op een kar gela
den. In een groantentuintle achter het
huis van een boerenarbeider riipen de
laatste trossen tomaten Zo heeft
de aarde weer haar vruchten voortge
bracht. De landbouw- sn tuinbouw
tentoonstellingen. welk nu alom in den
lande gehouden worden getuigen
daarvan. En er mag dankbaarheid zijn
voor het gewin.,..
De herfst is zó: doortrokken van de
geur, en der aarde, de zoete geuren van
appelen en peren, de donkere geur
van het herfstbos....
Het dorp aan de kost
Na de trein brengt een bus ons ver
der, snel gaat het naar het dorpje on
der de duinen, waar we nu al enkele
malen ons weekend doorbrachten. Een
plek, die telkens wanneer je er een
bezoek brengt doet afvragen hoe het
toch komt dat hier zo'n enkel mens
maar komt om er te genieten van
de schoonheid van vormen en kleu
ren, die de natuur ons hier in over
stelpende mate biedt.
Overigens zijn we blij om dat die
streek, de streek van Callantsoog
schier vergeten lijkt, het behoud van
haar schoonheid is ons daarom des te
meer verzekerd.
De volgende morgen is het doel van
onze eerste wandeling: de zee.
Enkele dagen tevoren had de storm
wind het water opgezweept tot drei
gende monsterachtige golvea die als
een kudde razende dieren zich voprt-
durend met ziedend geweld op de kust
had gestort. De duinen hielden stand
en de zee trok zich terug. Nog echter
heffen de golven hun ruggen hoog en
laat een voortdurend geraas van woest
water zich horen.
We zijn boven op een hoge duinen-
top geklommen en van hier zien wede
zee, die achter ons ver weg loopt naar
we zien het land, zich uitstrekkend
tot wazige verten.
We herkennen de provincie l*i de
weiden sn de wegen onder ons, in de
torenspitsen langs de einder en in de
lange duinenrij, die lijnt langs het wa
ter tot waar Lange Jaap van Huiadul-
nen alank en hoog rijst van polder en
zee, die achter ons ver weg loop naar
het Zuiden. Noord-Holland
En wat deden we verder?
We zwierven langs het strand, vulden
onze longen met de zilte lucht van de
Nieuwe Duitse postzegel.
zee, zochten schelpen, die ons met
hun talrijke kleuren en vormen iets
vertellen van de weelóe van het leven
onder de oppervlakte van de zee en
bewonderden een stel grote mantel
meeuwen, een reus onoer de zeevogels,
die zo nu en dan onze kusten be
zoekt.
Zware bunkers hangen door de wind
ondermijnd langs de duinhellingen - af
en bewijzen, dat uiteindelijk de tech
niek van den mens ondergeschikt blijkt
aan de machten der natuur
Grillig gevormd zijn hier de duinen,
de wind heeft in de zandmassa's aller
lei vreemde figuren geblazen. Onge
rept schoon is zo'n uitblinkende stuif-
helling met op de top ean plukje helm
met de dikke pluiman scherp silhou-
etterend tegen de blauwe najaarshe
mel, waarlangs bonkige wolken als 'n
troep reusachtige witte paarden land
waarts snellen....
Land-in-waarts
We keren ook terug naar ons tijde
lijke huis, een kleinp boerderii echter
de bruine heide en dicht bij het bos,
dat even land-in-waarts tussen de
weiden ligt. En 's middag» waren we
in het bos, waar de geuren hingen van
mos en vervelende bladeren. w»»r
spinnende-paden overbruggen met zil
veren draden en waar de mollen hun
gaten graven.
Op een open plekie met hei en een
enkele kromgegroeide den vinden we
onder het griize rendier mos een nest
jonge egels. Vijf hele kleine geval
letjes met nog zachte geblokte pen-
nan. Zij rollen zich nog niet op en
steken hun leuke kleine snuiHes in de
lucht Neen, 't is niet moeder egel,
die komt eerst als de zon we« is om
haar jongen te zogen. ZorgvuM'g dek
ken we het nest weer toe en genie
tan verder van de prachtige zwam
men en paddestoelen.
Maar dan fs onze tiid weer voorbij
en moeten we terug naar de stad.
Een reuze hos takken met rode bes
jes »n herfstbladeren in een pul op
tafel herinneren ons nog aan die fij
ne dag buiten.
Nog één rsad. als je tiid kunt vin
den. trek er dan ook even op uit^ "°t
is zo mooi!
W. K.
Op de Boerenleenbank te Pijnacker is
een brutale roofoverval gepleegd. Onder
bedreiging met een revolver heeft de
indringer den kassier, die nog zat te
werken, gedwongen de brandkast te
openen en de aanwezige gelden er uit te
halen. De dader verdween met mede
neming van een bedrag aan contanten
groot f 15.200. De politie is er echter in
geslaagd reeds enige uren later tot ar
restatie van den dief over te gaan, door
dat het nummer van de auto, waarmede
hij ontsnapte, door een voorbijganger,
die argwaan had gekregen, was geno
teerd De dader is de adjunct-commies
2e kl. van de gemeente secretarie te
Delft, W. K.
