Weense Walsen bij de arbeid naa> vaste öfeömld Zweedse hulde aan Koning Gustaaf IN CHINA Voor de armen geen medicijnen 45.000 Man zongen ,Een vaste burcht is God onze EVANGELISATIE ONDERDE CHINEZEN Wij roeren de trom op... Borculo's perkament Ee n unicum in ons la nd De Vierdaagse op komst SLANK AFKLEDENDE MODELLEN Arbeidsmuziek verhoogt jH'p* de prestaties Marktberichten VRIJHEID - OFFER - GELOOF Het bestand in Palestina (Van onze speciale verslaggever). STOCKHOLM, 6 Juni. Sedert 1809 viert Zweden op de 6e Juni zijn Svenska Flaggans Dag. zijn Zweedse Vlaggendag, zijn nationale feestdag. De datum is niet bij toeval ge kozen. Op 6 Juni 1523 verenigde Gustaaf Wasa, de Zweedse Vader des Va derlands, alle delen van het tegenwoordige Zweden tot één staat. Dit jaar is deze Vlaggendag met bijzondere luister gevierd. Immers koning Gustaaf V wordt in 1948 80 jaar en de 6e Juni is zijn Naamdag! De Zweden grepen deze gelegenheid aan om hun koning te huldigen op een wijze, die zelfs een Nederlander onder de indruk bracht. het uiterste Noorden. Ditmaal echter waren zij te voorschijn gehaald en de talrijke groepen uit de verschillende delen van het land, die de nationale klederdracht droegen, fel geel en fel rood, met blauw en groen en blin kend wit, zij waren de juwelen in de eindeloze mensenserpentine, die voor bij de Koninklijke loge trok. Een negentigjarige is oud en der dagen zat. En allerminst nog een man van veel woorden. De toespraak, die Koning Gustaaf V hield, duurde min der dan 60 seconden. Ik verstond er geen lettergreep van, maar in dit overvolle stadion met zijn 45.000 toeschouwers en duizenden demon stranten kon men gedurende deze toespraak het tikken van een horloge horen. En oorverdovend was het ge juich, dat daarna losbrak. Br was reeds de voorgaande dagen in Stockholm nauwelijks een winkel te vinden, waarin niet in de etalage een enorm portret van de koning prijkte, omgeven door de blauw-gele nationale kleuren. En geen gebouw in deze prachtige, ten dele als Vene tië op eilanden gebouwde stad, waar geen vlaggen waren uitgestoken. En van de vroege morgen tot de late avond heeft Stockholm feest gevierd! Om 8 uur beierden de klokken van alle kerken en Stockholm hééft vele kerken! De vlaggen voor het Koninklijk paleis en op de regerings gebouwen werden gehesen, de radio zond speciale programma's uit, de lijfwacht van de Koning rukte in ouderwetse kleurige uniformen met het huzarenmuziekcorps uit en trok door de stad, er werden kransen ge legd bij de voornaamste standbeelden en om 12 uur donderden kanonscho ten over Stockholm: een saluut aan de grijze monarch. Overweldigende mensenmassa's waren op de been. Het toeval deed me belanden in een troepje Zweedse studenten en waar over zou het gesprek anders gegaan zijn dan over de koning? Is Koning Gustaaf werkelijk zo bemind? vroeg ik. Hij wordt vereerd als een hei lige! was het antwoord. We hebben er wel eens over ge- dacht van ons land een republiek te maken. Maar als we dat gedaan had den, zou er maar één president moge lijk zijn geweest: de Koning. En daarom hebben we het maar niet ge daanzei een ander. Hij is het symbool van de een heid van het Zweedse volk, hij is Zweden, voegde een ander er aan toe, Die woorden deden vanuit het hoge Noorden eensklaps mijn gedachten teruggaan naar Nederland. Daar regeert Koningin Wilhelmina 50 jaar, Daar maakt een volk zich op om zijn Vorstin te huldigen. En is het bij ons niet als in Zweden? Is ook Wilhel mina niet het symbool van al wat er goed is en schoon in het Nederlandse volk, is ook zij niet het 'symbool van Nederland zelf? Des middags rukten koningsgezin de verenigingen uit geheel Zweden naar het stadion op voor de natio nale hulde. Nooit zag ik een onge- kunstelder, indrukwekkender eerbe toon! In volmaakte orde marcheerden de honderden organisaties van sportverenigingen tot leerlingen der middelbare scholen en studenten, van kruiersbonden tot padvinderkabou ters, van verpleegsters en Zweedse Marva's tot delegaties van de Zweed se verenigingen in Amerika het stadion binnen, luide toegejuicht door de 45.000 toeschouwers, die als harin gen in een ton in het stadion opeen gepakt zaten. Om drie uur arriveerde de Koning en toen rezen die 45.000 als op com mando van hun plaatsen op en zon gen uit volle borst voor de gebogen 90-jarige Koning het Zweedse Ko ningslied en Psalm 121 v. 1 „Een vaste burcht is onze God". Zweden maakt geen bijzonder kerkelijke in druk. Daarom was deze plotselinge manifestatie des te treffender. Als vreemdeling kon je je ontroering nanwelijks meester blijven. Eigenhandig bood Koning Gustaaf vervolgens vlaggen aan aan tiental len organisaties en in een enorme stoet defileerden deze verenigingen voor hem. In Zweden zijn de oude klederdrachten verdwenen, behalve in (Van onze Haagse redacteur) Gedurende veertien dagen is de oude Portugese Buitenkerk te Bata via het terrein geweest van een grootscheepse Evangelisatiecam pagne, die door alle Chinese Pro testantse Kerken tezamen werd ge dragen. De campagne stond onder leiding van de Reverend Dzao Sze Kwang, president van het Zendings genootschap „Liang-Liang" te Sjang hai. Er werden twee diensten per dag gehouden: 's morgens en 's avonds; vooral de avonddiensten werden druk bezocht, dikwijls door meer dan tweeduizend mensen, die de kerk tot in alle hoeken vulden. Des morgens kwamen ook veel zieken; hun genezing werd in het gebed ge bracht. Op de laatste avond was de kerk voller dan ooit. Het is een wonder lijk gezicht om deze voormalige Com- pagnieskerk gevuld te zien met dui zenden chinese mannen en vrouwen, die aandachtig luisteren en zich met waaiers koelte toewuiven. Ook hier was het als bij dergelijke bijeen- konffeten in Europa: een korte, een voudige toespraak van hart tot hart, en veel zingen. Vaak twee-regelige refreinen die talloze keren herhaald worden. Opvallend is, hoe gemakke lijk vele mensen in het Oosten spre ken; zij behoeven blijkbaar niet naar woorden te zoeken en spreken vlot en voor de vuist weg. Zo vierde Zweden zijn Vlaggedag 1948. Zo huldigde het Zweedse volk zijn grijze koning. Zo zal het straks in Nederland gaan, als Koningin Wil helmina haar grote feest viert. (Nadruk verboden). gGRCULO, het stille Gelderse stadje, dat zich enkele tientallen jaren ge leden helaas bekendheid verwierf door de cycloonramp, die tientallen gezinnen dakloos maakte en waarbij uit geheel ons land en- ver daarbuiten bewijzen van intens medeleven gegeven werden, bezit in de perkamentfabriek van de firma N. Elzas en Zonen een uniek be drijf. Waar dacht U dat de trom vellen van daan komen, waarop thans weer naar hartelust door de tamboers in Noord, Oost, Zuid en West geroffeld wordt? Juist, uit Borculo, waar deze fabriek nu al sinds 1830 in bedrijf is. Ruim 118 jaar stammen uit Borculo het oude „recept" houdt men in ere! de tromvellen, zonder welke geen muziekcorps in Nederland en dèt zijn er enige de trom kan roeren. Natuurlijk, ook naar dit oude bedrijf strekten de Duitsers tijdens de bezet ting hun begerige handen uit: de fa briek werd geplunderd, materialen ver dwenen: de trom in ons land zweeg! Maar ook voor Borculo gloorde de bevrijding en het bedrijf, de fabriek, ging weer draaien: er worden weer huiden gelooid tot het perkamentvel, waarmede de vele trommen in ons land na de oorlog weer zijn bespannen. EEN „UNICUM". Een unicum in Nederland, deze per kamentfabriek. Van de geconserveerde vellen worden eerst de chemicaliën verwijderd, daarna volgt een minitieuze ontharing, het confijten en kletten, het weken in kalkwater, waarna de vellen op spanramen gedroogd worden. Is men zo ver dan volgt het schuren met krijt poeder en puimsteen. Slechts weinigen kunnen zich vak- (Van onze correspondent) Amsterdam, Juni „Geneesmidde len-schaarste....? Neen, maar ze zijn zo duur, dat alleen de beter gesitueer den ze betalen kunnen," aldus Dr T. Y. Wang, een beroemd Chinees kinder arts uit Shanghai, direct, van twee kin derziekenhuizen aldaar. Ik ontmoette hem bij een ontvangst in 't Stedelijk Museum te Amsterdam, waar 113 kinderartsen uit 30 landen, die in het kader van de UNAC ons land bezochten, door het Amsterdamse Gemeentebestuur ontvangen werden. Op een fluwelen bankje, tussen mo derne schilderijen, waren wij gaan zit ten. Een ietwat vreemde plaats voor 'n iptervieW mét"'een'', medicus, die ik al lereerst naar de algemene toestand in zijn land vroeg. „Wij herstellen ons snel", luidde het antwoord. Dat is te zeggen in het Zuiden tenminste. In het Noorden woedt, zoals u wel zult we ten, een burgeroorlog, doch in Zuid- China, waar ik vandaan kom, merkt men daar niets van. Er wordt heel hrrd gewerkt, mede met Amerikaanse hv lp, om het land te moderniseren en weer op te bouwen. De voedselpositie is thans ook weer op een redelijk peil gekomen. „Hoe zijn op uw gebied de medische toestanden?" informeerde ik verder. „Ik heb namelijk horen verluiden dat er in China een groot tekort aan medi camenten zou zijn." „Dat is beslist niet waar" antwoord de de Chinese arts in een vrijwel ac centloos Frans, „de zaak ligt geheel an ders: Er zijn medicamenten genoeg, vooral in de grote steden. Doel. het grootste deel hiervan moet geïmpor teerd worden, vooral uit Amerika. Zo wel de medicamenten als de vracht, die eveneens in dollars betaald moet worden, zijn zeer duur. Het gevolg is, dat zij voor de kleine man onbetaal baar zijn en alleen de beter gesitueer den ze kunnen kopen. In de grote steden kennen wij na tuurlijk de gemeentelijke ziekenhuizen, waar men de min- en onvermogenden helpt. Ook zijn hier vaak poliklinieken bij, doch de capaciteit ervan is zeer be paald onvoldoende, terwijl dergelijke instellingen in de kleinere steden en in de provincie te enenmale ontbreken. Zo moeten er zeer veel ziektegevallen, waaronder vele tropische, onbehandeld blijven. Zo liggen de feiten". „Maar dokter", luidde mijn volgende vraag, ,Laat men dit nu zo? Bij ons heeft een ieder dank zij de ziekte-ver zekering, recht op medische hulp. „Het is mij bekend", zei dokter Wang. Bijna alle Westerse landen kennen zo'n systeem. Daarom woon ik ook reeds sedert enige tijd in Parijs, waar ik overigens gestudeerd heb, om in op dracht van mijn regering de sociaal- medische verzekering in W.-Europa te bestuderen. In China begrijpt men zeer wdat de tijden van isolement voor bij zijn en dat men niet de moderne techniek dankbaar kan binnenhalen zonder ook de sociale voorzieningen dienovereenkomstig op niveau te bren gen." „Is u iets van de sterftecijfers in uw land in verhouding tot West-Europa bekend? vroeg ik verder. „Neen, ik zou u de cijfers niet kun nen noemen. Maar ik heb 't idee, dat ze, alhoewel ze in ons land zeker ho ger zijn, toch wel meevallen. Wij zijn namelijk een sterk ras." „Om te besluiten dokter, niet alleen in Amerika doch ook in Europa wor den geneesmiddelen vervaardigd.,w „Ik weet, wat u zeggen wil," viel de levendige dokter Wang mij in de rede. Het is ons natuurlijk bekend en wij kennen en waarderen zelfs enige Ne derlandse fabrikaten hieronder. Wij wegen de prijzen echter zorgvuldig af en mochten de Europese fabrikaten dan al wat goedkoper zijn, de vracht is weer duurder, hetgeen elkaar opheft. Daarom is men in China reeds zelf be gonnen met der fabricatie op grote schaal van geneesmiddelen. Maar het eerste wat wij in China dienen te heb ben is een sociale verzekering. Niet zo maar klakkeloos overgenomen uit West-Europa, maar aangepast aan de Chinese verhoudingen. Enbinnen 5 jaar zullen ze er zijn., dat verzeker ik u". Hiermee namen wij afscheid van de allerprettigste dokter, de kleine figuur met de intelligente, typisch scheve ogen, die door zijn eenvoudige, maar zeer beschaafde optreden direct iemand voor zich innam. Want één ding leerde dit gesprek ons vooral: naast een ge zonde dosis zelfcritiek is er een intense werklust en drang tot opbouw en het inhalen van een achterstand in China. (Nadruk verboden). man noemen bij de verwerking van ge looide huid tot perkament. En de man nen, die dit vak tot in de puntjes ver staan. wonen in het stille stadje Bor culo. Zij regelen het looiproces zo, dat precies de gewenste kwaliteit wordt verkregen. Het perkament wordt van kaifs-, ezels- of geitenhuiden vervaardigd, waardoor de verschillende soorten, die voor diverse doeleinden gebruikt kun nen worden, ontstaan. En het is dus op perkament, dat de tamboers in Nederland hun welluiden de veel leven makende roffels slaan, maar dan perkament, dat gemaakt wordt volgens een procédé, dat in de loop van 118 jaar voortdurend verbe terd is. Ook aan boekbinders levert „Borculo" een ander soort perkament en voorts maken wij er als schrijfmateriaal voor officiële stukken de allerfijnste kwa liteit wel eens kennis mee. En ten slotte maakt men hier ook de perkamentent lampekappen, waaronder U en ik zo vaak in het leven met een boek in de hand hebben gezeten, zon der te beseffen dat wij dit gezellige, ge dempte electrische licht te danken heb ben aan enkele nijvere, Gelderse vak mensen, die gestaag voortbouwden aan een oud bedrijf, dat met recht enig in den lande genoemd mag worden. Tijdens een persconferentie deelde majoor J. N. Breunesse, die van 27 tot en met 30 Juli de Vierdaagse af- standmarschen te Nijmegen leidt, mede dat de routes onveranderd zijn gebleven. Op de eerste dag, de Betuwe-dag, is de route enigszins anders dan vorige jaren. De 40 km-lopers trekken vanuit Nijmegen over de dijk naar Valburg, Herveld, over Slijkewijk via Ooster hout naar Eist. Op de derde gaan de 50-ers en 55-ers over de Graafsche weg naar Graven verder over Neder- asselt, Heumen, Molenhoek, Mook, Piasmolen, Kiekberg, Groesbeek, Groes- ke, Meerwijk, Berg en Dal naar Nij megen. Voor het autoverkeer is een betere regeling getroffen. De wagens van de Vierdaagse gaan zo veel mogelijk over secundaire of binnenwegen. De over heid in de betrokken gemeenten zal worden verzocht voor de particuliere wagens een zelfde regeling te treffen. Op deze wijze wil men voorkomen dat de wandelaars op de hoofdwegen door het opstuiven van stof en zand wor den gehinderd. De hier afgebeelde modellen zijn een ge kleed deux-pieces en een middagjapon, die ook door minder slanke figuren uitstekend kunnen worden gedragen. Het hooggesloten model no. J 2317/7 is chic, doch zeer eenvoudig. De garnering bestaat uit een bies, die van hetzelfde ma teriaal a's het kraagje en de manchetten is gemaakt. Op de rug wordt middenachter een naad gemaakt waardoor de figuurna den kunnen vervallen. Alleen in het rech terheupstuk wordt een klein steekzakje ge zet, dat met een lichte bies wordt afge werkt. De rok heeft in het midden een grote, platte plooi en aan weerskanten drie kleinere. Middenachter wordt een uitsprin gende plooi gelegd die tot ongeveer 30 c.m. vanuit de taille wordt ingestikt. No. J. 2318/7. Een zeer gedistingeerde mid dagjapon, met de moderne, lange schouder lijn.. Het strak weggetrokken heupstuk is alleen op het voorpand aangebracht. Heel apart is de sluiting aan de mouwt Kiest U vooral mooie knopen uit, omdat deze op een donkere japon tevens als garnering di'-"St moeten doen. Ge bruikt U gekleurde knopen, dan moet de franje aan de sjerp in de zelfde kleur worden genomen. Geknipte patronen zijn k f 0.95 bij de administratie van „BELLA", Kromme Nieuwe Gracht 66, Utrecht, verkrijgbaar. No. J 2318/7. In de bovenwijdten 96—102 en 108 c.m. No. 2318/7. In de bovenwijdten 96102 en 106 c.m. Deze patronen zijn overgenomen uit Bella „Het Nieuwe Mode Blad". ?9/oy.//o (Van onze Parijse correspondent) Het mag als bekend verondersteld worden, dat de arbeidsprestaties van de mensen, vooral bij handar beiders, in de loop van een werk week aan dalingen en stijgingen on derhevig is. In bijna alle bedrijven geldt dan ook de Maandag als luie dag. De menselijke „motor", die Zondag buigen werking was, loopt dan nog niet op volle toeren. Op Dinsdag en Woensdag neemt de prestatie-capaciteit steeds meer toe, en Donderdag bereikt deze haar hoog tepunt, om dan Vrijdag, ten gevolge van vermoeienis en het vooruitzicht van het weck-end weer op het peil van Dinsdag terug te vallen. Maar ook in het verloop van een enkele werkdag zijn er tijden waarop de Op zijn doorreis naar ons land is Veld maarschalk Smuts in Engeland aan gekomen. Wij zien hem hier met luchtmaarschalk Tedder op het vliegveld VEILINGSVER. „MEO", 8 Juni 1948. Aanvoer: 42 schuiten en wagens; 182000 kg aardappelen, prijzen, grote blanke f 13.80f 17.20, blanke drie lingen f 10.20f 13.50, blanke kriel f 8.90—f 10.70. grdte rode muizen f 16— f 17.70, rode drielingen f 11.10f 13.30, rode kriel f 3.50f 8.50, alles per 100 kg OBDAM, 9 Juni. Grote aardappelen 13.10—14.20. rode schotten 15.90. drielingen 8.60—11.90, kriel 6.90—7.20, sla 2.50. Wij, die deze tweede wereldoorlog hebben overleefd, kunnen weten dat deze drie begrippen een drie-éénheid vormen. Steeds wanneer een dicta tuur, van wat voor kleur ook, beslag heef. trachten te leggen op de men sen, moest in geloof het offer voor de vrijheid worden gebracht. De waar heid van deze zinnen wil ik u thans niet min of meer theoretisch verdui delijken. Liever wil ik u deze Zater dagavond een brokje geschiedenis vertellen, dat in dit opzicht voor zichzelf spreekt. Een verzoek De tweede Februari van het jaar 1609 ontvingen de „Burgemeesteren end" Gerechte der Stadt Leyden" een verzoek van omtrent honderd in Engeland geboren personen zich in de genoemde stad te mogen vestigen.. Welke mensen betrof dit? Het was een klein groepje, dat zich met de kerkhervorming in Engeland niet kon verenigen. De Anglicaanse staatskerk, die zich al eerder losgemaakt had van Rome, heeft namelijk geen Her vorming meegemaakt die, zoals in ons land, b.v. uit de kringen van het volk zelf was gegroeid. Nu werden de kerk orde en kerkleer van hogerhand her zien. Maar evenals nu, zo was ook toen alles wat van hogerhand kwam, gematigd. Mocht het in gebruik zijn de gebedenboek dan al calvinistisch gekleurd zijn, de kerkorde bleef bisschoppelijk. De kerkelijke tucht bleef slap. Vooral in de oostelijke graafschappen van Engeland kwam tegen deze halfheid verzet. Dissenters, non-conformisten of Puriteinen wor den al diegenen genoemd, die niet conform de 'gevestigde kerk en over eenkomstig de geldende kerkorde wilden leven. Het gevolg van de ge schiedenis laat zich gemakkelijk ra den. Van da zijde van de staatskerk volgde een inquisitie. Zo werd het voor de ontevredenen zaak te emi greren. En welk land was toen meer vrij dan Holland? Zo rijpte bij John Robinson, de lei der van een gemeente van Dissenters in het kleine plaatsje Scrooby, het be sluit om, evenals velen vóór hem, 'vrijheid in Holland te zoeken. Dus schreef genoemde predikant zijn brief aan het Leidse stadsbestuur. En wat was het antwoord van de „Heeren Burgemeesteren?" Dat zij „vrye ende lybre incompst" boden aan allen, die zich eerlijk zouden gedragen; dat de „bycompst" van de Engelse vluch telingengemeente ,hen lieff ende aengenaem" zou zijn. Zo heeft van 1609 tot 1620 deze kleine Engelse ge meente de vrijheid en verdraagzaam heid van Holland genoten. Te Leiden Zij bleven binnen Leiden een af zonderlijke groep vormen. Zij wilden vooral hun eigen nationaliteit niet verliezen. Hun geloof was streng. De Zondag vierden zij stipt. Van de zijde van de Hollandse overheid ontvingen zij bescherming. En toch zijn in 1620 opnieuw geëmigreerd. Nu naar Amerika. Waarom? Allereerst omdat deze oorspronke lijke landbouwende bevolking het moeilijk had zich te vinden in aller lei stadsberoepen. Sommigen kwamen clan ook tot harde armoe. Verder om»* dat het gevaar in de loop der jaren steeds groter werd, dat zij in de Hol landse bevolking zouden opgaan, iets v/at zij beslist niet wilden. Want de Hollandse jeugd was hun niet ingeto gen genoeg; de Zondag werd hier niet streng genoeg gevierd. Om al deze redenen viel het besluit ons vrije land te verlaten en opnieuw uit te wijken, nu naar de nieuwe wereld. Een historische tocht Na vele voorbereidingen vertrok ken do emigranten naar Deilfshaven. waar zij het schip de „Speedwell" een scheepje van 60 ton! gereed vonden liggen hen naar Engeland te brengen. In Southampton aangekomen vonden zij een tweede schip, „de „Mayflower", dat .net Engelse emi granten dezelfde tocht zou onderne men. Maar nadat beide schepen uit Southampton waren vertrokken, bleek al spoedig, dat de „Speedwell" niet zeewaardig genoemd kon worden. De „Mayflower" nam alle passagiers aan boord. Het werd een moeilijke reis. Het schip was voor de 150 schepelingen veel te klein. Ventilatie was er nauwelijks. Een man stierf onderweg; er werden twee kinderen geboren. Het weer was slecht. Toch is het deze tocht van de zoge naamde „Pilgrim Fathersi', van de Pelgrimsvaders, die van wereldhisto rische betekenis is geworden. Op 19 Noven.ber 1620 bereikte men kaap Cod in de staat Massachusette. Zij vestigden zich op de plek, dié nu New-Plymouth heet. De eerste winter stierf bijna de helft der kolonisten. Toch hebben zij onder goed gerucht en kwaad gerucht stand gehouden. De lading van de „Mayflower De kostbare lading, die deze pel grims in hun scheepje naar Amerika brachten waren de godsdienstige en burgerlijke vrijheden, waaronder zij hier in Nederland hadden ggleefd. Dit zijn geestelijke waarden, waar Amerika ons land nog dankbaar voor is. Gij vraagt naar de kracht waaruit deze „Pilgrim Fathers" geleefd heb ben, naar de stuwkracht die hen in staat stelde hun idealen hoog te houden, zelfs in een vreemde of vij andelijke omgeving? Laat ik het ant woord, dat gij eigenlijk al kent, geven met de woorden van een ander: „De kracht die deze „Pilgrims" dreef en droeg was hun godsdienst. Niet ge lijk wel eens hun is verweten, hun bekrompen en lastige onverzoenlijk heid. maar hun levend geloof." Vrijheid offer geloof. Ook dit stukje historie, dat het kleine Neder land verbindt met het grote Amerika, verduidelijkt deze fundamentele ver binding. menselijke arbeidsprestatie minder wordt. De eerste periode valt tussen tien en elf uur 's morgens, wanneer zich de eerste tekenen van honger voordoen, en de tweede 's middags ongeveer om drie uur, wanneer het verteringsproces ten einde is. Deze verschijnselen zijn volkomen natuurlijk. De mens kan eenvoudig geen volle acht uur achter elkaar met een constante arbeidsprestatie door werken. In ieder geval niet, zolang hem geen zekere afleiding geboden wordt. In hun streven zo volledig mogelijk gebruik te maken van de menselijke arbeidskracht,, en de „dode punten" van hun arbeiders zoveel mogelijk te overwinnen, hebben Amerikaanse in dustriëlen al enige tijd geleden naar een middel gegrepen dat, naar de sta tistieken ons doen geloven, werkelijk gevolgen heeft: zij bieden hun arbei ders „werkmuziek" als afleidingsmid del. Men heeft n.1. vastgesteld dat een juist uitgezocht stuk muziek, dat de arbeidende mens tijdens zijn werk hoort, hem niet alleen afleiding be zorgt, maar daarenboven zijn ar beidskracht en daarmee, zonder ver moeienis te bewerkstelligen, zijn pres tatie, zeer merkbaar opvoert. ARIA'S BIJ HET SCHILDEREN. Ook in Frankrijk hebben sinds enige maanden enkele ondernemingen deze methode in hun bedrijf ingevoerd, en daarmee opmerkelijke resultaten, tot een prestatie-verhoging van b pet. bereikt. Dat echter deze methode in het geheel niet nieuw is, is mis schien minder^ bekend. Merkwaardi gerwijze werd de eerste practische poging, muziek als begeleiding bij de arbeid te gebruiken, al in 1873 ge daanToen n.1. liet een Parijse theaterdirecteur de fagade van zijn theater nieuw beschilderen. En toen hij vaststelde, dat de schilders in de maat. schilderden, zong hij hen ope rette-aria's voor, waarbij hij opmerk te, dat zij, alnaarmate het karakter van de muziek opgewekt of slepend was, sneller en langzamer werkten. Wat toen de Parijse schouwburg directeur geheel toevallig ontdekte, is intussen door voortdurende be schouwing en grondige onderzoekin gen bevestigd en methodisch in prac- tjjk gebracht. Zo zijn ook de voor standers van arbeidsmuziek het thans volkomen eens over de waarde van klassieke en jazz-muziek, in ver band met de door hen beoogde prestatie-verhoging. De klassieke muziek zou, naar zij zeggen, op zijn best de kunstzin van de scheppende mens, doch niet zijn prestatie kunnen beïnvloeden. Jazz daarentegen zou wel het beoogde resultaat kunnen bereiken. En zelfs daarin zijn nog verschillen. Tango en slowfox vallen vanwege hun lang zaam tempo natuurlijk uit, op zijn hoogst laat zich nog de Paso-doble gebruiken. Beter nog zou echter de foxtrot zijn, en het allerbeste de Wener wals. Deze Is onovertroffen, als het er om gaat arbeidsvreugde en prestatie van de scheppende mens te verhogen. (Nadruk verboden) De minister van Buitenlandse Za ken van Israël, Mosje Sjertok, heeft het volgende verklaard in verband met de aanvaarding der bestandsvoor- waarden voor Palestina:: 1. Israël beschouwt de huidige in terpretatie aangaande 't binnenkomen van immigranten van weerbare leef tijd in Palestina als „een afwijking van de tekst der resolutie" en hoopt, dat Bernadotte, de bemiddelaar der V.N. het zijne kan bijdragen om dit zo goed mogelijk te verhelpen. 2. Israël is bereid met de bemidde laar samen te werken maar zal elke poging om de normale immigratie naar Palestina te beperken als onge rechtvaardigd opvatten. 3 Israël heeft de aandacht van de be middelaar gevestigd op verschillen tus sen twee versies van het voorstel in verband met de kwesijie van de invoer van wapenen. De juiste tekst is vol gens Israël, dat geen oorlogsmateriaal zal worden ingevoerd ..naar het lands- gebied van enige belanghebbende par tij".

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1948 | | pagina 5