Weense Walsen bij de arbeid
naa> vaste öfeömld
Zweedse hulde aan Koning Gustaaf
IN CHINA
Voor de armen geen medicijnen
45.000 Man zongen
,Een vaste burcht is
God
onze
EVANGELISATIE
ONDERDE CHINEZEN
Wij roeren de trom op...
Borculo's perkament
Ee n unicum in ons la nd
De Vierdaagse op komst
SLANK AFKLEDENDE MODELLEN
Arbeidsmuziek verhoogt
jH'p*
de prestaties
Marktberichten
VRIJHEID - OFFER -
GELOOF
Het bestand in Palestina
(Van onze speciale verslaggever).
STOCKHOLM, 6 Juni.
Sedert 1809 viert Zweden op de 6e Juni zijn Svenska Flaggans Dag. zijn
Zweedse Vlaggendag, zijn nationale feestdag. De datum is niet bij toeval ge
kozen. Op 6 Juni 1523 verenigde Gustaaf Wasa, de Zweedse Vader des Va
derlands, alle delen van het tegenwoordige Zweden tot één staat.
Dit jaar is deze Vlaggendag met bijzondere luister gevierd. Immers koning
Gustaaf V wordt in 1948 80 jaar en de 6e Juni is zijn Naamdag! De Zweden
grepen deze gelegenheid aan om hun koning te huldigen op een wijze, die
zelfs een Nederlander onder de indruk bracht.
het uiterste Noorden. Ditmaal echter
waren zij te voorschijn gehaald en de
talrijke groepen uit de verschillende
delen van het land, die de nationale
klederdracht droegen, fel geel en fel
rood, met blauw en groen en blin
kend wit, zij waren de juwelen in de
eindeloze mensenserpentine, die voor
bij de Koninklijke loge trok.
Een negentigjarige is oud en der
dagen zat. En allerminst nog een man
van veel woorden. De toespraak, die
Koning Gustaaf V hield, duurde min
der dan 60 seconden. Ik verstond er
geen lettergreep van, maar in dit
overvolle stadion met zijn 45.000
toeschouwers en duizenden demon
stranten kon men gedurende deze
toespraak het tikken van een horloge
horen. En oorverdovend was het ge
juich, dat daarna losbrak.
Br was reeds de voorgaande dagen
in Stockholm nauwelijks een winkel
te vinden, waarin niet in de etalage
een enorm portret van de koning
prijkte, omgeven door de blauw-gele
nationale kleuren. En geen gebouw
in deze prachtige, ten dele als Vene
tië op eilanden gebouwde stad, waar
geen vlaggen waren uitgestoken. En
van de vroege morgen tot de late
avond heeft Stockholm feest gevierd!
Om 8 uur beierden de klokken van
alle kerken en Stockholm hééft
vele kerken! De vlaggen voor het
Koninklijk paleis en op de regerings
gebouwen werden gehesen, de radio
zond speciale programma's uit, de
lijfwacht van de Koning rukte in
ouderwetse kleurige uniformen met
het huzarenmuziekcorps uit en trok
door de stad, er werden kransen ge
legd bij de voornaamste standbeelden
en om 12 uur donderden kanonscho
ten over Stockholm: een saluut aan
de grijze monarch. Overweldigende
mensenmassa's waren op de been.
Het toeval deed me belanden in een
troepje Zweedse studenten en waar
over zou het gesprek anders gegaan
zijn dan over de koning?
Is Koning Gustaaf werkelijk zo
bemind? vroeg ik.
Hij wordt vereerd als een hei
lige! was het antwoord.
We hebben er wel eens over ge-
dacht van ons land een republiek te
maken. Maar als we dat gedaan had
den, zou er maar één president moge
lijk zijn geweest: de Koning. En
daarom hebben we het maar niet ge
daanzei een ander.
Hij is het symbool van de een
heid van het Zweedse volk, hij is
Zweden, voegde een ander er aan toe,
Die woorden deden vanuit het hoge
Noorden eensklaps mijn gedachten
teruggaan naar Nederland. Daar
regeert Koningin Wilhelmina 50 jaar,
Daar maakt een volk zich op om zijn
Vorstin te huldigen. En is het bij ons
niet als in Zweden? Is ook Wilhel
mina niet het symbool van al wat er
goed is en schoon in het Nederlandse
volk, is ook zij niet het 'symbool van
Nederland zelf?
Des middags rukten koningsgezin
de verenigingen uit geheel Zweden
naar het stadion op voor de natio
nale hulde. Nooit zag ik een onge-
kunstelder, indrukwekkender eerbe
toon! In volmaakte orde marcheerden
de honderden organisaties van
sportverenigingen tot leerlingen der
middelbare scholen en studenten, van
kruiersbonden tot padvinderkabou
ters, van verpleegsters en Zweedse
Marva's tot delegaties van de Zweed
se verenigingen in Amerika het
stadion binnen, luide toegejuicht door
de 45.000 toeschouwers, die als harin
gen in een ton in het stadion opeen
gepakt zaten.
Om drie uur arriveerde de Koning
en toen rezen die 45.000 als op com
mando van hun plaatsen op en zon
gen uit volle borst voor de gebogen
90-jarige Koning het Zweedse Ko
ningslied en Psalm 121 v. 1 „Een
vaste burcht is onze God". Zweden
maakt geen bijzonder kerkelijke in
druk. Daarom was deze plotselinge
manifestatie des te treffender. Als
vreemdeling kon je je ontroering
nanwelijks meester blijven.
Eigenhandig bood Koning Gustaaf
vervolgens vlaggen aan aan tiental
len organisaties en in een enorme
stoet defileerden deze verenigingen
voor hem. In Zweden zijn de oude
klederdrachten verdwenen, behalve in
(Van onze Haagse redacteur)
Gedurende veertien dagen is de
oude Portugese Buitenkerk te Bata
via het terrein geweest van een
grootscheepse Evangelisatiecam
pagne, die door alle Chinese Pro
testantse Kerken tezamen werd ge
dragen. De campagne stond onder
leiding van de Reverend Dzao Sze
Kwang, president van het Zendings
genootschap „Liang-Liang" te Sjang
hai. Er werden twee diensten per
dag gehouden: 's morgens en
's avonds; vooral de avonddiensten
werden druk bezocht, dikwijls door
meer dan tweeduizend mensen, die de
kerk tot in alle hoeken vulden. Des
morgens kwamen ook veel zieken;
hun genezing werd in het gebed ge
bracht.
Op de laatste avond was de kerk
voller dan ooit. Het is een wonder
lijk gezicht om deze voormalige Com-
pagnieskerk gevuld te zien met dui
zenden chinese mannen en vrouwen,
die aandachtig luisteren en zich met
waaiers koelte toewuiven. Ook hier
was het als bij dergelijke bijeen-
konffeten in Europa: een korte, een
voudige toespraak van hart tot hart,
en veel zingen. Vaak twee-regelige
refreinen die talloze keren herhaald
worden. Opvallend is, hoe gemakke
lijk vele mensen in het Oosten spre
ken; zij behoeven blijkbaar niet naar
woorden te zoeken en spreken vlot
en voor de vuist weg.
Zo vierde Zweden zijn Vlaggedag
1948. Zo huldigde het Zweedse volk
zijn grijze koning. Zo zal het straks
in Nederland gaan, als Koningin Wil
helmina haar grote feest viert.
(Nadruk verboden).
gGRCULO, het stille Gelderse stadje,
dat zich enkele tientallen jaren ge
leden helaas bekendheid verwierf door
de cycloonramp, die tientallen gezinnen
dakloos maakte en waarbij uit geheel
ons land en- ver daarbuiten bewijzen
van intens medeleven gegeven werden,
bezit in de perkamentfabriek van de
firma N. Elzas en Zonen een uniek be
drijf.
Waar dacht U dat de trom vellen van
daan komen, waarop thans weer naar
hartelust door de tamboers in Noord,
Oost, Zuid en West geroffeld wordt?
Juist, uit Borculo, waar deze fabriek
nu al sinds 1830 in bedrijf is.
Ruim 118 jaar stammen uit Borculo
het oude „recept" houdt men in ere!
de tromvellen, zonder welke geen
muziekcorps in Nederland en dèt
zijn er enige de trom kan roeren.
Natuurlijk, ook naar dit oude bedrijf
strekten de Duitsers tijdens de bezet
ting hun begerige handen uit: de fa
briek werd geplunderd, materialen ver
dwenen: de trom in ons land zweeg!
Maar ook voor Borculo gloorde de
bevrijding en het bedrijf, de fabriek,
ging weer draaien: er worden weer
huiden gelooid tot het perkamentvel,
waarmede de vele trommen in ons land
na de oorlog weer zijn bespannen.
EEN „UNICUM".
Een unicum in Nederland, deze per
kamentfabriek. Van de geconserveerde
vellen worden eerst de chemicaliën
verwijderd, daarna volgt een minitieuze
ontharing, het confijten en kletten, het
weken in kalkwater, waarna de vellen
op spanramen gedroogd worden. Is men
zo ver dan volgt het schuren met krijt
poeder en puimsteen.
Slechts weinigen kunnen zich vak-
(Van onze correspondent)
Amsterdam, Juni „Geneesmidde
len-schaarste....? Neen, maar ze zijn
zo duur, dat alleen de beter gesitueer
den ze betalen kunnen," aldus Dr T.
Y. Wang, een beroemd Chinees kinder
arts uit Shanghai, direct, van twee kin
derziekenhuizen aldaar.
Ik ontmoette hem bij een ontvangst
in 't Stedelijk Museum te Amsterdam,
waar 113 kinderartsen uit 30 landen,
die in het kader van de UNAC ons
land bezochten, door het Amsterdamse
Gemeentebestuur ontvangen werden.
Op een fluwelen bankje, tussen mo
derne schilderijen, waren wij gaan zit
ten. Een ietwat vreemde plaats voor 'n
iptervieW mét"'een'', medicus, die ik al
lereerst naar de algemene toestand in
zijn land vroeg. „Wij herstellen ons
snel", luidde het antwoord. Dat is te
zeggen in het Zuiden tenminste. In het
Noorden woedt, zoals u wel zult we
ten, een burgeroorlog, doch in Zuid-
China, waar ik vandaan kom, merkt
men daar niets van. Er wordt heel
hrrd gewerkt, mede met Amerikaanse
hv lp, om het land te moderniseren en
weer op te bouwen. De voedselpositie
is thans ook weer op een redelijk peil
gekomen.
„Hoe zijn op uw gebied de medische
toestanden?" informeerde ik verder.
„Ik heb namelijk horen verluiden dat
er in China een groot tekort aan medi
camenten zou zijn."
„Dat is beslist niet waar" antwoord
de de Chinese arts in een vrijwel ac
centloos Frans, „de zaak ligt geheel an
ders: Er zijn medicamenten genoeg,
vooral in de grote steden. Doel. het
grootste deel hiervan moet geïmpor
teerd worden, vooral uit Amerika. Zo
wel de medicamenten als de vracht,
die eveneens in dollars betaald moet
worden, zijn zeer duur. Het gevolg is,
dat zij voor de kleine man onbetaal
baar zijn en alleen de beter gesitueer
den ze kunnen kopen.
In de grote steden kennen wij na
tuurlijk de gemeentelijke ziekenhuizen,
waar men de min- en onvermogenden
helpt. Ook zijn hier vaak poliklinieken
bij, doch de capaciteit ervan is zeer be
paald onvoldoende, terwijl dergelijke
instellingen in de kleinere steden en in
de provincie te enenmale ontbreken.
Zo moeten er zeer veel ziektegevallen,
waaronder vele tropische, onbehandeld
blijven. Zo liggen de feiten".
„Maar dokter", luidde mijn volgende
vraag, ,Laat men dit nu zo? Bij ons
heeft een ieder dank zij de ziekte-ver
zekering, recht op medische hulp.
„Het is mij bekend", zei dokter Wang.
Bijna alle Westerse landen kennen
zo'n systeem. Daarom woon ik ook
reeds sedert enige tijd in Parijs, waar
ik overigens gestudeerd heb, om in op
dracht van mijn regering de sociaal-
medische verzekering in W.-Europa te
bestuderen. In China begrijpt men zeer
wdat de tijden van isolement voor
bij zijn en dat men niet de moderne
techniek dankbaar kan binnenhalen
zonder ook de sociale voorzieningen
dienovereenkomstig op niveau te bren
gen."
„Is u iets van de sterftecijfers in uw
land in verhouding tot West-Europa
bekend? vroeg ik verder.
„Neen, ik zou u de cijfers niet kun
nen noemen. Maar ik heb 't idee, dat
ze, alhoewel ze in ons land zeker ho
ger zijn, toch wel meevallen. Wij zijn
namelijk een sterk ras."
„Om te besluiten dokter, niet alleen
in Amerika doch ook in Europa wor
den geneesmiddelen vervaardigd.,w
„Ik weet, wat u zeggen wil," viel de
levendige dokter Wang mij in de rede.
Het is ons natuurlijk bekend en wij
kennen en waarderen zelfs enige Ne
derlandse fabrikaten hieronder. Wij
wegen de prijzen echter zorgvuldig af
en mochten de Europese fabrikaten dan
al wat goedkoper zijn, de vracht is
weer duurder, hetgeen elkaar opheft.
Daarom is men in China reeds zelf be
gonnen met der fabricatie op grote
schaal van geneesmiddelen. Maar het
eerste wat wij in China dienen te heb
ben is een sociale verzekering. Niet
zo maar klakkeloos overgenomen uit
West-Europa, maar aangepast aan de
Chinese verhoudingen. Enbinnen
5 jaar zullen ze er zijn., dat verzeker
ik u".
Hiermee namen wij afscheid van de
allerprettigste dokter, de kleine figuur
met de intelligente, typisch scheve
ogen, die door zijn eenvoudige, maar
zeer beschaafde optreden direct iemand
voor zich innam. Want één ding leerde
dit gesprek ons vooral: naast een ge
zonde dosis zelfcritiek is er een intense
werklust en drang tot opbouw en het
inhalen van een achterstand in China.
(Nadruk verboden).
man noemen bij de verwerking van ge
looide huid tot perkament. En de man
nen, die dit vak tot in de puntjes ver
staan. wonen in het stille stadje Bor
culo. Zij regelen het looiproces zo, dat
precies de gewenste kwaliteit wordt
verkregen.
Het perkament wordt van kaifs-,
ezels- of geitenhuiden vervaardigd,
waardoor de verschillende soorten, die
voor diverse doeleinden gebruikt kun
nen worden, ontstaan.
En het is dus op perkament, dat de
tamboers in Nederland hun welluiden
de veel leven makende roffels slaan,
maar dan perkament, dat gemaakt
wordt volgens een procédé, dat in de
loop van 118 jaar voortdurend verbe
terd is.
Ook aan boekbinders levert „Borculo"
een ander soort perkament en voorts
maken wij er als schrijfmateriaal voor
officiële stukken de allerfijnste kwa
liteit wel eens kennis mee.
En ten slotte maakt men hier ook de
perkamentent lampekappen, waaronder
U en ik zo vaak in het leven met een
boek in de hand hebben gezeten, zon
der te beseffen dat wij dit gezellige, ge
dempte electrische licht te danken heb
ben aan enkele nijvere, Gelderse vak
mensen, die gestaag voortbouwden aan
een oud bedrijf, dat met recht enig in
den lande genoemd mag worden.
Tijdens een persconferentie deelde
majoor J. N. Breunesse, die van 27
tot en met 30 Juli de Vierdaagse af-
standmarschen te Nijmegen leidt, mede
dat de routes onveranderd zijn gebleven.
Op de eerste dag, de Betuwe-dag, is
de route enigszins anders dan vorige
jaren. De 40 km-lopers trekken vanuit
Nijmegen over de dijk naar Valburg,
Herveld, over Slijkewijk via Ooster
hout naar Eist. Op de derde gaan de
50-ers en 55-ers over de Graafsche
weg naar Graven verder over Neder-
asselt, Heumen, Molenhoek, Mook,
Piasmolen, Kiekberg, Groesbeek, Groes-
ke, Meerwijk, Berg en Dal naar Nij
megen.
Voor het autoverkeer is een betere
regeling getroffen. De wagens van de
Vierdaagse gaan zo veel mogelijk over
secundaire of binnenwegen. De over
heid in de betrokken gemeenten zal
worden verzocht voor de particuliere
wagens een zelfde regeling te treffen.
Op deze wijze wil men voorkomen dat
de wandelaars op de hoofdwegen door
het opstuiven van stof en zand wor
den gehinderd.
De hier afgebeelde modellen zijn een ge
kleed deux-pieces en een middagjapon, die
ook door minder slanke figuren uitstekend
kunnen worden gedragen.
Het hooggesloten model no. J 2317/7 is
chic, doch zeer eenvoudig. De garnering
bestaat uit een bies, die van hetzelfde ma
teriaal a's het kraagje en de manchetten
is gemaakt. Op de rug wordt middenachter
een naad gemaakt waardoor de figuurna
den kunnen vervallen. Alleen in het rech
terheupstuk wordt een klein steekzakje ge
zet, dat met een lichte bies wordt afge
werkt. De rok heeft in het midden een
grote, platte plooi en aan weerskanten drie
kleinere. Middenachter wordt een uitsprin
gende plooi gelegd die tot ongeveer 30 c.m.
vanuit de taille wordt ingestikt.
No. J. 2318/7. Een zeer gedistingeerde mid
dagjapon, met de moderne, lange schouder
lijn.. Het strak weggetrokken heupstuk is
alleen op het voorpand aangebracht. Heel
apart is de sluiting aan de mouwt Kiest U
vooral mooie knopen uit, omdat deze op
een donkere japon tevens als garnering di'-"St moeten doen. Ge
bruikt U gekleurde knopen, dan moet de franje aan de sjerp in de
zelfde kleur worden genomen.
Geknipte patronen zijn k f 0.95 bij de administratie van „BELLA",
Kromme Nieuwe Gracht 66, Utrecht, verkrijgbaar.
No. J 2318/7. In de bovenwijdten 96—102 en 108 c.m.
No. 2318/7. In de bovenwijdten 96102 en 106 c.m.
Deze patronen zijn overgenomen uit Bella „Het Nieuwe Mode Blad".
?9/oy.//o
(Van onze Parijse correspondent)
Het mag als bekend verondersteld
worden, dat de arbeidsprestaties
van de mensen, vooral bij handar
beiders, in de loop van een werk
week aan dalingen en stijgingen on
derhevig is. In bijna alle bedrijven
geldt dan ook de Maandag als luie
dag. De menselijke „motor", die
Zondag buigen werking was, loopt
dan nog niet op volle toeren. Op
Dinsdag en Woensdag neemt de
prestatie-capaciteit steeds meer toe,
en Donderdag bereikt deze haar hoog
tepunt, om dan Vrijdag, ten gevolge
van vermoeienis en het vooruitzicht
van het weck-end weer op het peil
van Dinsdag terug te vallen. Maar
ook in het verloop van een enkele
werkdag zijn er tijden waarop de
Op zijn doorreis naar ons land is Veld maarschalk Smuts in Engeland aan
gekomen. Wij zien hem hier met luchtmaarschalk Tedder op het
vliegveld
VEILINGSVER. „MEO", 8 Juni 1948.
Aanvoer: 42 schuiten en wagens;
182000 kg aardappelen, prijzen, grote
blanke f 13.80f 17.20, blanke drie
lingen f 10.20f 13.50, blanke kriel
f 8.90—f 10.70. grdte rode muizen f 16—
f 17.70, rode drielingen f 11.10f 13.30,
rode kriel f 3.50f 8.50, alles per 100 kg
OBDAM, 9 Juni.
Grote aardappelen 13.10—14.20. rode
schotten 15.90. drielingen 8.60—11.90,
kriel 6.90—7.20, sla 2.50.
Wij, die deze tweede wereldoorlog
hebben overleefd, kunnen weten dat
deze drie begrippen een drie-éénheid
vormen. Steeds wanneer een dicta
tuur, van wat voor kleur ook, beslag
heef. trachten te leggen op de men
sen, moest in geloof het offer voor de
vrijheid worden gebracht. De waar
heid van deze zinnen wil ik u thans
niet min of meer theoretisch verdui
delijken. Liever wil ik u deze Zater
dagavond een brokje geschiedenis
vertellen, dat in dit opzicht voor
zichzelf spreekt.
Een verzoek
De tweede Februari van het jaar
1609 ontvingen de „Burgemeesteren
end" Gerechte der Stadt Leyden" een
verzoek van omtrent honderd in
Engeland geboren personen zich in
de genoemde stad te mogen vestigen..
Welke mensen betrof dit? Het was
een klein groepje, dat zich met de
kerkhervorming in Engeland niet kon
verenigen. De Anglicaanse staatskerk,
die zich al eerder losgemaakt had
van Rome, heeft namelijk geen Her
vorming meegemaakt die, zoals in ons
land, b.v. uit de kringen van het volk
zelf was gegroeid. Nu werden de kerk
orde en kerkleer van hogerhand her
zien. Maar evenals nu, zo was ook
toen alles wat van hogerhand kwam,
gematigd. Mocht het in gebruik zijn
de gebedenboek dan al calvinistisch
gekleurd zijn, de kerkorde bleef
bisschoppelijk. De kerkelijke tucht
bleef slap. Vooral in de oostelijke
graafschappen van Engeland kwam
tegen deze halfheid verzet. Dissenters,
non-conformisten of Puriteinen wor
den al diegenen genoemd, die niet
conform de 'gevestigde kerk en over
eenkomstig de geldende kerkorde
wilden leven. Het gevolg van de ge
schiedenis laat zich gemakkelijk ra
den. Van da zijde van de staatskerk
volgde een inquisitie. Zo werd het
voor de ontevredenen zaak te emi
greren. En welk land was toen meer
vrij dan Holland?
Zo rijpte bij John Robinson, de lei
der van een gemeente van Dissenters
in het kleine plaatsje Scrooby, het be
sluit om, evenals velen vóór hem,
'vrijheid in Holland te zoeken. Dus
schreef genoemde predikant zijn brief
aan het Leidse stadsbestuur. En wat
was het antwoord van de „Heeren
Burgemeesteren?" Dat zij „vrye
ende lybre incompst" boden aan allen,
die zich eerlijk zouden gedragen; dat
de „bycompst" van de Engelse vluch
telingengemeente ,hen lieff ende
aengenaem" zou zijn. Zo heeft van
1609 tot 1620 deze kleine Engelse ge
meente de vrijheid en verdraagzaam
heid van Holland genoten.
Te Leiden
Zij bleven binnen Leiden een af
zonderlijke groep vormen. Zij wilden
vooral hun eigen nationaliteit niet
verliezen. Hun geloof was streng. De
Zondag vierden zij stipt. Van de zijde
van de Hollandse overheid ontvingen
zij bescherming. En toch zijn in 1620
opnieuw geëmigreerd.
Nu naar Amerika. Waarom?
Allereerst omdat deze oorspronke
lijke landbouwende bevolking het
moeilijk had zich te vinden in aller
lei stadsberoepen. Sommigen kwamen
clan ook tot harde armoe. Verder om»*
dat het gevaar in de loop der jaren
steeds groter werd, dat zij in de Hol
landse bevolking zouden opgaan, iets
v/at zij beslist niet wilden. Want de
Hollandse jeugd was hun niet ingeto
gen genoeg; de Zondag werd hier
niet streng genoeg gevierd. Om al
deze redenen viel het besluit ons vrije
land te verlaten en opnieuw uit te
wijken, nu naar de nieuwe wereld.
Een historische tocht
Na vele voorbereidingen vertrok
ken do emigranten naar Deilfshaven.
waar zij het schip de „Speedwell"
een scheepje van 60 ton! gereed
vonden liggen hen naar Engeland te
brengen. In Southampton aangekomen
vonden zij een tweede schip, „de
„Mayflower", dat .net Engelse emi
granten dezelfde tocht zou onderne
men. Maar nadat beide schepen uit
Southampton waren vertrokken, bleek
al spoedig, dat de „Speedwell" niet
zeewaardig genoemd kon worden.
De „Mayflower" nam alle passagiers
aan boord. Het werd een moeilijke
reis. Het schip was voor de 150
schepelingen veel te klein. Ventilatie
was er nauwelijks. Een man stierf
onderweg; er werden twee kinderen
geboren. Het weer was slecht.
Toch is het deze tocht van de zoge
naamde „Pilgrim Fathersi', van de
Pelgrimsvaders, die van wereldhisto
rische betekenis is geworden. Op 19
Noven.ber 1620 bereikte men kaap
Cod in de staat Massachusette. Zij
vestigden zich op de plek, dié nu
New-Plymouth heet. De eerste winter
stierf bijna de helft der kolonisten.
Toch hebben zij onder goed gerucht
en kwaad gerucht stand gehouden.
De lading van de
„Mayflower
De kostbare lading, die deze pel
grims in hun scheepje naar Amerika
brachten waren de godsdienstige en
burgerlijke vrijheden, waaronder zij
hier in Nederland hadden ggleefd.
Dit zijn geestelijke waarden, waar
Amerika ons land nog dankbaar voor
is.
Gij vraagt naar de kracht waaruit
deze „Pilgrim Fathers" geleefd heb
ben, naar de stuwkracht die hen in
staat stelde hun idealen hoog te
houden, zelfs in een vreemde of vij
andelijke omgeving? Laat ik het ant
woord, dat gij eigenlijk al kent,
geven met de woorden van een ander:
„De kracht die deze „Pilgrims" dreef
en droeg was hun godsdienst. Niet ge
lijk wel eens hun is verweten, hun
bekrompen en lastige onverzoenlijk
heid. maar hun levend geloof."
Vrijheid offer geloof. Ook dit
stukje historie, dat het kleine Neder
land verbindt met het grote Amerika,
verduidelijkt deze fundamentele ver
binding.
menselijke arbeidsprestatie minder
wordt. De eerste periode valt tussen
tien en elf uur 's morgens, wanneer
zich de eerste tekenen van honger
voordoen, en de tweede 's middags
ongeveer om drie uur, wanneer het
verteringsproces ten einde is.
Deze verschijnselen zijn volkomen
natuurlijk. De mens kan eenvoudig
geen volle acht uur achter elkaar met
een constante arbeidsprestatie door
werken. In ieder geval niet, zolang
hem geen zekere afleiding geboden
wordt.
In hun streven zo volledig mogelijk
gebruik te maken van de menselijke
arbeidskracht,, en de „dode punten"
van hun arbeiders zoveel mogelijk te
overwinnen, hebben Amerikaanse in
dustriëlen al enige tijd geleden naar
een middel gegrepen dat, naar de sta
tistieken ons doen geloven, werkelijk
gevolgen heeft: zij bieden hun arbei
ders „werkmuziek" als afleidingsmid
del. Men heeft n.1. vastgesteld dat een
juist uitgezocht stuk muziek, dat de
arbeidende mens tijdens zijn werk
hoort, hem niet alleen afleiding be
zorgt, maar daarenboven zijn ar
beidskracht en daarmee, zonder ver
moeienis te bewerkstelligen, zijn pres
tatie, zeer merkbaar opvoert.
ARIA'S BIJ HET SCHILDEREN.
Ook in Frankrijk hebben sinds
enige maanden enkele ondernemingen
deze methode in hun bedrijf ingevoerd,
en daarmee opmerkelijke resultaten,
tot een prestatie-verhoging van b
pet. bereikt. Dat echter deze methode
in het geheel niet nieuw is, is mis
schien minder^ bekend. Merkwaardi
gerwijze werd de eerste practische
poging, muziek als begeleiding bij de
arbeid te gebruiken, al in 1873 ge
daanToen n.1. liet een Parijse
theaterdirecteur de fagade van zijn
theater nieuw beschilderen. En toen
hij vaststelde, dat de schilders in de
maat. schilderden, zong hij hen ope
rette-aria's voor, waarbij hij opmerk
te, dat zij, alnaarmate het karakter
van de muziek opgewekt of slepend
was, sneller en langzamer werkten.
Wat toen de Parijse schouwburg
directeur geheel toevallig ontdekte,
is intussen door voortdurende be
schouwing en grondige onderzoekin
gen bevestigd en methodisch in prac-
tjjk gebracht. Zo zijn ook de voor
standers van arbeidsmuziek het
thans volkomen eens over de waarde
van klassieke en jazz-muziek, in ver
band met de door hen beoogde
prestatie-verhoging.
De klassieke muziek zou, naar zij
zeggen, op zijn best de kunstzin van
de scheppende mens, doch niet zijn
prestatie kunnen beïnvloeden. Jazz
daarentegen zou wel het beoogde
resultaat kunnen bereiken. En zelfs
daarin zijn nog verschillen. Tango en
slowfox vallen vanwege hun lang
zaam tempo natuurlijk uit, op zijn
hoogst laat zich nog de Paso-doble
gebruiken. Beter nog zou echter de
foxtrot zijn, en het allerbeste de
Wener wals. Deze Is onovertroffen,
als het er om gaat arbeidsvreugde en
prestatie van de scheppende mens te
verhogen.
(Nadruk verboden)
De minister van Buitenlandse Za
ken van Israël, Mosje Sjertok, heeft
het volgende verklaard in verband
met de aanvaarding der bestandsvoor-
waarden voor Palestina::
1. Israël beschouwt de huidige in
terpretatie aangaande 't binnenkomen
van immigranten van weerbare leef
tijd in Palestina als „een afwijking
van de tekst der resolutie" en hoopt,
dat Bernadotte, de bemiddelaar der
V.N. het zijne kan bijdragen om dit
zo goed mogelijk te verhelpen.
2. Israël is bereid met de bemidde
laar samen te werken maar zal elke
poging om de normale immigratie
naar Palestina te beperken als onge
rechtvaardigd opvatten.
3 Israël heeft de aandacht van de be
middelaar gevestigd op verschillen tus
sen twee versies van het voorstel in
verband met de kwesijie van de invoer
van wapenen. De juiste tekst is vol
gens Israël, dat geen oorlogsmateriaal
zal worden ingevoerd ..naar het lands-
gebied van enige belanghebbende par
tij".