c
DE DUMP
TM
Tante Sabine
WIJ SPELEN BRIDGE
NOG EENMAAL FANNY
HET TREURSPEL
.DAT
HEET
van Boenzel en Jonker Flonker
CALVEs
Wij luisteren naar
grijpt in
DE KRUISTOCHT VAN DE CATALINA P 85
Vliegtuig-armada als kerkhof in
de rimboe
H
Er gaat niets boven
Een vrouwelijke president?
Color-Radio-kevers
gesignaleerd
Voor de Vrouw
Sympathieke Engelse boodschap
BIAK, 23 Juli.
Biak.... eiland aan de Noordkust
van Nieuw Guinea, vóór de tweede we
reldoorlog onbekend. Een naam die nie
mand ooit gehoord had. En met reden.
Biak is'alleen maar een kalkrots, een
onvruchtbaar brok steen, omspoeld
door het blauwe water van de Stille
Oceaan. Er leven een paar duizend Pa
poea's op Biak en de omliggende eilan
den, en het is een wonder hoe ze aan
hun voedsel komen. Het meeste moet de
zee leveren, onuitputtelijke leverancier
van vis.
Biak.... ineens het eiland waarop de
schijnwerpers van de wereld vallen.
Ineens spreekt iedereen over Biak. In
eens kent iedereen dat eiland, die barre
klip. Ineens gaat die naam langs duizend
telegraafkabels, schalt in luidsprekers,
knettert door radiotoestellen. Biak....
BiakBiak?...!
Wat is er toch gebeurd met dat kalk-
eiland.
In het voorlaatste jaar van de grote
wereldbrand ontdekten de Amerikanen
dat dit eiland schitterende mogelijkhe
den bood voor een gigantische vlieg
tuigbasis. En die vliegtuigbasis kwèm
er. Als de Yank iets aanpakt doet hij
dat doorgaans goed ook. Dus kwam gf
een dag dat er 200.000 Amerikanen op
Biak landden. Dat ging niet gemakke
lijk, omdat de Jappen er eerst bezit van
hadden genomen. Aan de ene zijde van
het eiland, waar geen riffen liggen,
werd de strijd gestreden. De Jappen
werden verpletterd en 200.000 Yanks
gingen aan land. Een maand later was
de vliegtuigbasis klaar. Een paar dui
zend vliegtuigen, meest zware 4-moto-
rige bommenwerpers, werden gestation-
neerd en richtten van Biak uit hun aan
vallen op de Pacific. De grote strijd om
het bezit van de Pacific was ingezet.
En eindigde met de overwinning van
de gealliëerden.
Toen werd het vrede. En er kwam
een dag dat Amerikanen aan vertegen
woordigers van de Nederlandse rege
ring vroegen, of ze die vliegtuigen wil
den kopen. En al het andere erbij.
Radio-installaties, zend-toestellen, hospi
talen, kortom, alles wat nodig is om
een vliegtuigbasis van 200.000 man uit
te rusten. De prijs was niet hoog, want
de Yanks wilden er wel van af. Toch
was die prijs de Nederlandse regering
te hoog. Goed, zeiden de Yanks dan
niet mijne heren. Graag of niet. En in
1000 4-motorige bommenwerpers ging in
iedere motor een handgranaat. Daarna
kwamen er bulldozers, die veegden
deze armada van vliegtuigen bij elkaar
op een open plaats in de wildernis.
En de inventaris van de hospitalen en
de rest, voor millioenen en millioenen
aan waarde, werd in de ravijnen ge
schoven door de bulldozers.
En toen werd het stil op Biak. Geen
Yank bleef achter. Biak was weer Biak.
Een verlaten kalkrots in de Stille
Oceaan.
De vogels kwamen terug, de papa
gaaien en de parkieten. En de kapot
geschoten en verbrande palmen gingen
weer groeien. De oorlog was over.
Het was vrede.
Gisteren stond ik in de dump.
Gisteren reden Wassenburg, de foto
graaf en ik langs een der betonwegen
naar het kerkhof der vliegtuigen. (Be
tonwegen, die over 2, hoogstens 3 jaar.
verdwenen zullen zijn, opnieuw over
woekerd door de wildernis die zich
tóch niet laat terugdringen door
mensenhanden.
De dump.'n veld met 1000 bommen
werpers. Ik zag in heel mijn leven nooit
zó 'n luguber, mistroostig en treurig
beeld als deze dump op Biak. Ze staan
naast elkaar en door elkaar, zonder eni
ge regelmaat. Bommenwerpers, Mit-
chels en Dakota's. Glanzend en schit
terend in de neerzengende zon, die over
Biak staat. Het is heet en vochtig en je
wordt somber gestemd, bij het zien van
dit beeld van verval en ondergang. Het
is alsof de vrede een uur geleden gete
kend werd en de mannen van deze
bommenwerpers even naar huis zijn
gegaan om zich te verkleden. Hun ar
mada Staat hier. Klaar om te starten.
Alleen de motor behoeft nog maar te
worden aangeslagen.
De dump.... in wezen een ver
schrikkelijk, een huiveringwekkend
beeld van gestolde techniek. Vliegtui
gen, zo ver je kunt zien. Met open bom-
luiken, met open blisters, open ge
schutskoepels. Nog geheel intact, op de
motor na, waarin een handgranaat ex
plodeerde.
Daar staan ze.... met op de glan
zende aluminium lijven de rode stre
pen van de aantallen der gebombar
deerde schepen. Soms 10 strepen, soms
30..,. soms meer. Met de getallen van
de uitgevoerd» bombardementen. En
met de namen van de bemanningen
soms erop geschilderd.
Er staat nog méér geschilderd, op die
aluminium lijven van deze fantas
tisch grote lucht-armada. Namen van
meisjes: ,,For Jenny".. „Lady of mij
heart"„Princess of Love"Dixy
LeeFor ever Jenniver.... Dange-
rous Lilly.Red Angel.
En weer andere toestellen: „Dark
Rangers", Texas Hunters.... Blue De-
vils.
Sommige hebben geen namen, maar
dragen afbeeldingen, vaak 2 meter in
omvang Mickey Mouse, Poppeye, een
dansgirl, vaak sinistere doodskoppen
met gekruiste beenderen er boven en er
onder.
1000 vliegtuigen en ze léven! Ze leven
daar in de felle zon die boven Biak
woedt. Ergens kraakt een vleugel, hier
knarst iets in een motor, daar trilt een
stuk blister—glas. Luister goeddan
kun je de laatste siddering, de laatste
trilling van de motoren nog horen....
zie, daar zitten de mannen, jonge
Yanks, die de Pacific gaan zuiveren
van de gele pest der Jappen. Hoor.
daar ruist een propeller en pas op, kom
niet te dicht bij de schroefwind. Hoor.,
hóór., hier staat de grootste luchtvloot
aller tijden klaar om te starten. Ruisen
de wieken zullen straks gaan over de
mateloze wijdheid van de Stille Oceaan.
Zij bevochten onze vrijheid, zij dreven
du gele rover terug tot in zijn eigen
hol.
Armada van bommenwerpers. Glan
zende beesten, glinsterende luchtreuzen.
Hóór.hóóriedere bommenwer
per vertelt zijn eigen verhaal. Van hel
denfeiten en teleurstelling. Zie de ko
gelgaten in de lijven dezer toestellen,
zie de splinters in de glazen van de ge-
schutkoepels.
Het is benauwend en verbijsterend,
dit kerkhof der Pacificluchtarmada
midden in de wildernis. En zie daar
daar nadert de wildernis. Hier groeit
al mos over de vleugels, daar ranken
de eerste lianen aan, als valse slangen
die zich zullen werpen op de stalen
robots, hen zullen omklemmen, en zul
len verpletteren. Want al het staal en al
het aluminium en al het onbreekbaar
glas ter wereld zijn niet zó sterk, dat de
wildernis hen niet aan kan. Ze konden
dc luchtmacht der Jappen aan, maar de
jungle is sterker. Onmeetbaar sterker.
Daar is geen metaal ter wereld dat de
jungle kan overwinnen.
En de zon stooft en zengt en brandt
op die armade en iedere dag komt de
rimboe, de wildernis, nader en nader. Da
eerste toestellen zijn reeds ingesponnen
in de uitlopers van de groene hel.
Dan zal het eerst met recht stil wor
den op het kerkhof der Pacific-lucht-
vloot. Dan zullen de vogels komen en
nog een laatste verwonderde blik wer
pen <Jp dat glinsterende en fonkelende
daar onder hen. En daarna zal de duis
ternis komen. En in het groen van de
wildernis en de vochtige kalksteen van
Biak, zal voor eeuwig ten onder gaan
dat ontzaglijke wapen dat in wezen de
tweede wereldbrand overwon: de lucht
vloot.
Op Biak voltrekt zich een tragedie.
Duizend vliegtuigen gaan ten onder.
Duizend volledige vliegtuigen, met al
leen een handgranaat in de motor.
Haal ze weg, zult U zeggen. Biak ligt
niet naast de deur, lezers. Biak ligt
aan het einde van de wereld.
Wie dit beeld ooit aanschouwde, een
armada van vliegtuigen, overwoekerd
door de wildernis, die zijn rechten te
rugneemt, die weet de betekenis van
„het treurspel Biak" Ik kan mij moei
lijk een troosteloze, droefgeestiger, el
lendiger en smadelijker beeld voorstel
len dan dit. Ziehier dan: wat eens de
glorie der gealliëerden was!
Ziehier, het einde van de roemruchte
luchtvloot der Vrije Volken.
Ziehier, de volledige ondergang van
een wereld van techniek, ten onder
gaand in de verlatenheid van de rimboe
op de kalkrots, die Biak heet.
Is het dan een wonder, lezer, dat men
in de avond, lopend langs het strand
van Biak, met de maan vuurspattend op
de koraalriffen, zich gaat afvragen wat
de zin van dit alles is en of deze we
reld, die luchtarmada's als waardeloos
vuil op de mestvaalt in de wildernis
gooit, niet inderdaad aan de voor
avond van zijn totale ondergang staat?
ANTHONY VAN KAMPEN.
PtfirteitT VET.
45.Jonker Flonker en Boenzel pas
seerden twee reusachtige zwarte
sphinxen met gebroken neuzen en liepen
een trap op. Toen Jonker Flonker even
kuchte kwam er van heel ver uit het
gebouw een echo naar boven.
Ze kwamen in een enorme koepel.
Onder het flauwe licht van de hoge
lampen, in stenen stoelen, met hun
handen op de leuningen, zaten roerloze
beelden van oude pharao's en hun ko
ninginnen. In het midden, op een voet
stuk stond een Egyptische god met een
hondenkop. „Vreemde combinatie,
baas", zei Boenzel in het voorbijgaan
en hij keek nog eens even verbaasd om.
„Stelt U zich mij eens voor met een
mensenhoofd. Het zal mij benieuwen
waar we terecht komen. Als we die
kazen nu maar te pakken kunnen
krijgen
Aan het andere einde van de dome
was een dubbele deur, waarop een
bord hing met Tentoonstelling er op.
De suppoosten gooiden de twee vleu
gels open. Jonker Flonker en Boenzel
bleven voor de ingang staan.
Ze keken in een hel verlichte zaal
die vol met mensen stond De wanden
v:aren met jute bespannen; daarop hin
gen allerlei ouwe gebarsten borden en
stukken van stenen met vechtende fi
guren er in gebeeldhouwd. Overal in de
zaal stonden restanten van marmeren
mensen met afgeslagen hoofden en ar
men, brokken van draperieën, uitstal
kasten met vazen er in en kannen en
scherven.... Maar de aandacht van alle
bezoekers was gericht op een verhoging
in het midden, waarop, naast elkaar,
drie prachtige Edammer kazen troon
den..,. Vlak daarbij, in een kring van
luisteraars, stond een heer met een sik,
die bezig was te praten
„Dat is dr. Scherf", fluisterde Boen
zel. „Laten we eerst horen, wat ie te
zeggen heeft".
„Goed, zei Jonker Flonker.
PUDDING
CUSTARD. MAÏZENA
XLIV.
DE TWEE SLAM-SPELLEN.
De beide slam-spellen uit onze vorige
rubriek hebben wel belangstelling ge
had. In het eerste spel was de kaart-
verdeling als volgt:
S: h
H: h
R: b
KI: 7
Truman gelooft, dat er 'n goede
kans bestaat, dat de Verenigde
Staten nog eens 'n presidente zul
len hebben. „Het is niet alleen 'n
mogelijkheid, maar een grote
waarschijnlijkheid", zei hij tegen
een groep meisjes, die een bezoek
aan het Witte Huis brachten.
S: 9-8-7-6
H: 7-4-3
R: v - 7 - 3
KI: v - 8 - 5
v - b
- 8 - 5
-9-5-4
6-2
S: 5 - 4 -
H: 6-2
R: 10-8-6
3 - 2
10-4-3
a -
KI: b
10
v - b - 10 - 9
h - 2
h - 9
S:
H: a
R: a
KI: a
Zuid moet groot slam harten maken en
't spel gaat als volgt na uitkomst door
West met sch. 9:
le slag: West sch 9, boer, 2 aas. 2e
slag: Zuid harten aas, 3, 5, 2; 3e slag:
Zuid harten vrouw, 4, 8 6; 4e slag: Zuid
r aas, 3, 4, 6; 5e slag: Zuid r. heer, 7, 5,
8; 6e slag: Zuid sch. 10, 6, vrouw, 3; 7e
slag: Noord sch. heer, 4 ruiten 2, sch. 7;
8e slag: Noord r. 9, 10, troef 9, r. vr.;
9e slag: Zuid harten 10, 7, heer, kl. 3;
10e slag: Noord ruiten boer, waarop in
Zuid de kl. 9 weggaat.
Tweede spel. Kaartverdeling:
S: b
H: 9
R: v
Kl: 4
10-9-6
5 - 4 -
5-3
5-4
3
S:
H:
R:
2
v. - 7 - 2
10-8-6
10-9-7
Kl: 9 - 6 - 5 - 2
b
v-b-7-4-2
R: 'a-b-8-6-3
Ki.: v-b-10-8-7
S: a-h
H: a-h
R: h
Kl: a-h.
Zuid moet klein slam harten spelen en
West komt uit met kl. vrouw.
le slag: West kl. vrouw, 4, 2, heer;
2e slag: Zuid harten aas, ruiten 3, 3, 6!
3e slag: Zuid kl. aas!, 7, 4, 5; 4e slag:
Zuid ruiten heer, West r. aas, 2, 7. 5e
slag: Speelt West, die aan de slag is,
Klaver na, dan troeft Zuid in de blinde
en gooit uit eigen hand sch. boer weg.
Ruiten naspelen in de 5e slag helpt ook
niet, want dan wordt op ruiten vrouw
de schoppen boer weggewerkt. Er blijft
voor West dus niets anders over dan
schoppen na te spelen, maar daardoor
speelt hij in de heerboer van Zuid.
West is dus gedwongen geworden zo
gunstig mogelijk voor Zuid te spelen.
Wij waren laatst neergestreken, aldus
de Haagse Crt., op een terrasje in
Scheveningen, zbrgvuldig uitgezocht,
omdat er géén muziek was. Er was
alleen lieVrüisen van de zee en het
getwater van schelle kinderstemme
tjes, een der weinige geluiden, die een
moegebeukt trommelvlies kan verdra
gen.
Tot de stilte werd verbroken door
een afgrijselijk jazz-gejengel, dat bleek
te komen uit een soort kleurig ge
streept kevertje met Twee knopoogjes,
dat zich bevond op een tafeltje van 'n«
paar Amerikanen. Een nieuwe Ameri
kaanse invasie
Wij moeten vlug zijn in de bestrij
ding van dit luidruchtig ongedierte,
dat reeds dieper het land is ingedron
gen en gevaarlijker is dan zijn bijna-
naamgenoot. Die vreet alleen aardap
pelloof en dit trommelvliezen.
Wist Udat U van singel- of
tapijtband, dat U in bedden- en tapijt
zaken in verschillende kleuren kunt
kopen, een stevige boodschappen- of
boekentas kunt maken? U heeft hier
voor nodig 5 meter band van 7 cm
breed. De voor- en achterkant bestaan
ieder uit 4 repen van 40 cm lang, die U
smal op elkaar stikt of met een over
handse steek aan elkaar zet. Een stuk
van 100 cm lang vormt de bodem en de
zijkanten. Twee stukken van 30 cm
lang, dubbel gevouwen en dichtgestikt
zijn de hengsels U voert de tas met
satinet of kunstzijde (bijvoorbeeld van
een oude jurk). Maakt U er een badtas
van, neem dan plastic als voering. U
kunt desgewenst langs de bovenkant
een treksluiting naaien. Denkt U erom,
dat deze met de dichte kant ongeveer
10 cm moet oversteken om de tas ver
genoeg te kunnen openmaken? Vóór
het voeren borduurt U met gekleurde
wol een aardig randje over de naden of
U naait er een fleurig motief op van
restjes vilt of andere stof.
gIR PHILIP NOEL BAKER
de Britse minister voor 't
gemenebest, heeft zich via 't
Nederlands Olympisch Co
mité met een speciale bood
schap gewend tot het Neder
landse volk, waarin hij zijn
gedachten weergeeft, bezon
ken en wel overwogen, over
de prestaties, welke Fanny
Blankers-Koen heeft ver
richt op de Olympische Spe
len.
MINISTER Noel Baker
schrijft, dat de Britse bla
den foto's hebben gepubli
ceerd van Fanny Blankers-
Koen, waarop men kan zien
hoe zij de 100 m, 200 "m, de
hordenloop en de estafette
won. Na de athletiekweek
zagen we een geheel andere
foto in de kranten. Een foto
van Fanpy Blankers-Koen
op de drempel van haar
huis, met haar dochtertje op
haar knie, als zij bezig is 3
jeugdige athleten te starten,
waar ook haar zoontje bij is.
Deze foto completeerde de
verovering, welke Fanny
Blankers-Koen op de Brit
se harten in Londen' heeft
gemaakt. Elke dag dat zij
hier was sloeg zij een Britse
athlete, maar elke dag
mochten de Britse meisjes
en het Britse publiek haar
beter, en aan het slot werd
mij gezegd, dat onze meisjes
besloten hebben te trouwen
zoals Fanny, twee kinderen
té hebben, en dan nog even
snel te lopen als zij. Voor de
Britse toeschouwers is zij
wellicht de grootste en meest
attractieve figuur van de
Olympische Spelen gewor
den.
£)E OUDE GRIEKEN, van
wie wij de inspiratie heb
ben gekregen voor de mo
derne Olympische Spelen,
vormden een volk van ath
leten, mannen en vrouwen.
Zelfs als er mensen tégen
waren, sprak ik, aldus Noel
Baker, mij uit ten gunsto
van het deelnemen van
vrouwen aan de huidige
Spelen. Het definitieve be
wijs dat dit standpunt goed
is, werd in 1946 te Oslo ge
geven door de Nederlandse
meisjes. Ik zal nooit verge
ten hoe de vier Nederlandse
dames, toen zij de estafette
hadden gewonnen, door het
stadion renden om hun me
dailles te gaan halen.
UIER IN LONDEN heeft
Fanny Blankers-Koen' be
wezen, dat de vrouwen als
athleten gratievol kunnen
blijven en dat zij verder
even prachtige athleten
kunnen zijn als de man. Te
Wimbledon werd gezegd dat
het dames-tennis een anti
climax betekende. Dat zelf
de zou met de athletiekwed-
strijden der Olympische
Spelen het geval zijn. Maar
niemand die die week in
Wembley is geweest zal dit
standpunt kunnen handha
ven. Voor de toeschouwers
en voor de deskundigen wa
ren de eindstrijden der da
meswedstrijden belangrijk
en gaven evenveel voldoe
ning als die der andere on
derdelen van de athletiek.
CN het is Fanny Blankers-
Koen geweest, die door
haar lopen, haar huwelijk,
haar kinderen, haar eenvoud
en haar sympathieke hou
ding alle argumenten van
hen, die tegenstanders zijn
van de damesathletiek, heeft
weggevaagd.
Voor mij en voor zovele
anderen die haar hebben ge
zien, heeft Fanny Blankers-
Koen een lieflijke maar te
gelijk ook heroische indruk
gemaakt, welke zal blijven
tot in lengte van dagen.
PROGRAMMA VOOR HEDENAVOND
HILVERSUM II, 415 m Nieuwsberichten
om S, 8 en 11 uur AVRO: 6,20 Sport-
praatje 6,35 Een avond in Weenen
7,15 „De kastelen y^an Wouter en Jona
than" 7,30 Muziek 8,05 Echo van de
dag 8,15 Uitzending van het vierde con
cert van de „Salzburger Festspiele
10,00 De Koninklijke Marine in oorlogstijd
10,15 Gramofoonplaten 11,15 A Lon
den Symphoriie
HILVERSUM I, 301 m Nieuwsberichten
om 7, 8 en 11 uur NCRV: 6,15 Land
en tuinbouw 6,30 Voor de Strijdkrach
ten 7,15 Leger des Heils-kwartier
7,30 Het actueel geluid 7,45 De Rege-
rings-Voorlichtingsdienst antwoordt 8.05
Programma-proloog 8,15 Plaat-varia
9,00 Sweelinck-kwartet 9,30 In de bloei
ende tuinen van Hilversum 10,15 ,,D«
vaart der Volken" 10,35 Gramofoon
platen 10,45 Avondoverdenking 11,15
Slotaccoord
PROGRAMMA VOOR VRIJDAG
HILVERSUM II, 415 m Nieuwsberichten
om 7, 8, 1, 6, 8 en 11 uur VARA: 8,18
Opera-programma 8,50 Voor de huis
vrouw 9,00 Gramofoonplaten 9,35
Kwintet VPRO: 10,00 Morgenwijding
VARA: 10,20 Gilbert en Sullivan (selectie)
(gr pi) 10,30 Voor de vrouw 10,45 Hol
landse liederen 11,00 Bloedwraak om
een hond 11,20 Licht orkest-concert
AVRO: 12,00 Melodieën van Garcia Qui-
roga 12,33 ^port en prognoses 12.45
Pierre Palla (orgel) 1,20 Ensemble Jo
Bos 1,50 Rlchard Tauber dirigeert het
strijkorkest van Melachrino 2,00 Kook
kunst 2,20 Het Omroep-Kamerorkest
3,00 Ons volk in zijn dichters 3,20 Het
Kamer-orkest VARA: 4,00 Tino Rossi
en Jo Stafford zingen met orkest 4,30
Vacantie-tljd 5,00 Semi-populair-pro-
gramma 8,15 ,,De Vara feliciteert"
6,40 Orgelspel door Johan Jong 7,00
Denk om de bocht 7,15 „Op het Post
kantoor" VPRO: 7.30 Gesprekken over
de Bergrede 7,50 Tien voor acht 8,05
„Credo" 8,3o „De komende assemblee"
VARA: 9,00 Men vraagten wij
draaien 9,30 Schuldig of pnschuldig
9.50 Op vleug'len van muziek 10,00 Bui
tenlands weekoverzicht 10,15 Swing and
sweet -n VPRO: 10,40 Avondwijding
11,15 Symphonisch Vrijdag-avondconcert
HILVERSUM I, 301 m Nieuwsberichten
om 7, 8, 1, 7, 8 en 11 uur KRO: 8,15
P'uk de dag 9.00 Gedeelten uit opera's
van Verdi 9,35 Chansons van Jean
Lenoir 9,45 Kwartet 10,10 Muziek
houdt fit 11,00 De Zonnebloem 11,35
Als de ziele luistert 11,45 Gramofoon
platen 12,03 Muziek 12,33 Het orkest
zonder naam 1,20 Het orkest zonder
naam (vervolg) 1,50 Van man tot man
2,00 „Schoppenvrouw" 3,10 De strijk
orkesten van Morton Gould en Melachrino
3,30 Symphonisch morgenconcert 4,10
Gramofoonplaten 4,40 Spaanse muziek
5,00 Grote vacantie 5,15 Elk wat wils
5,45 Wat het buitenland leest 6,00
Septet Johnny Ombach 6,30 Voor de
Strijdkrachten 7,15 Weense specialitei
ten 7,45 De Kilima Hawaiïans 8,05
Gramofoonmuziek 8,12 Relais uit het
Kurhaus te Scheveningen 10,00 „Een
van velen" 10,25 Gramofoonmuziek
10,37 Actualiteiten 11,15 Een dansje tot
besluit
Oostenrijk zal een hoeveelheid
timmerhout naar Zwitserland sturen
in ruil voor een olifant, een pelikaan,
een paar tijgers, beren en zwarte pan
ters voor de dierentuin in Wenen.
ROMAN
.VAN MARIASAWF-RSKY.
25.
„Daar is de wagen, meisjes", zei hij,
goed gehumeurd. „Stap in, dan zullen
we maken, dat we naar huis komen.
Peter zit vast al met de thee te wach
ten".
De auto reed het stadje in en be
reikte weldra de Lindenallée.
Sabine Reuder zat met haar hand
werkje aan het raam. Van tijd tot tijd
wierp ze een blik in haar spionnetje.
Het geluid van de vaart verminderen
de auto joeg haar van haar plaats op
cn, stom verbaasd, drukte ze haar
neus tegen het klas.
„Emma, Emma!!" riep ze opgewon
den. „De kapitein brengt twee jonge
dames mee naar huis. Hemeltjelief,
wat moet dat betekenen?"
Wat het inderdaad betekende, zou
den voorlopig noch juffrouw Sabine,
noch Emma te weten komen. Zij za
gen slechts, hoe Peter, het factotum
van de kapitein, naar buiten kwam,
de koffers uit de auto tilde en daar
na met Mengelberg en diens verras
send vrouwelijk gezelschap verdween.
Waarop de huisdeur met een harde
slag in het slot viel.
„Ik heet jullie van harte welkom,
meisjes", zei de kapitein. „Ik hoop,
dat jullie het hier naar je zin zult heb
ben".
Beate mompelde een woord van
dank. maar Irene deed er het zwijgen
toe. Voorlopig zag het er allerminst
naar uit, dat ze zich hier op haar ge
mak zou voelen. Het donkere huis en
de muffe lucht, die er hing, werkten
op haar zenuwen. Ze keek in de gang
en in het trappenhuis, dat er verschrik
kelijk uitzag en ontdekte, behalve de
ongeschoren Peter, geen enkele dienst
bare geest.
„Waar zijn onze kamers, oom?" vroeg
ze. „Ik zou me graag wat verfrissen en
verkleden. Misschien kan het dienst
meisje ons even de weg wijzen".
De kapitein lachte.
„Hier is gelukkig geen meisje. Peter
doet alles en zal jullie ook je kamers
laten zien. Mars, ouwe zeerot, neem jij
de dames eens onder je hoede. Binnen
een half uur verwacht ik jullie met
de thee".
De beide meisjes gingen achter de
oude matroos de trap op. Deze bracht
hen in twee betrekkelijk kleine ka
mers van schier Spartaanse eenvoud.
Men kon merken, dat er pas schoon
gemaakt was, want het rook er nog
danig naar groene zeep. Maar nergens
was een bloempotje of ^en andere at
tentie, waarvoor een vrouw zo gevoe
lig is, te ontdekken.
En bij dat alles voelde Peter zich
nog geroepen haar met zijn zware
basstem op vermanende toon toe te
voegen: „Denkt u er vooral om op
tijd te zijn. dames. Als u de kapitein
laat wachten, is hij niet voor de poes
en dan kunt u op een paar dagen
slecht weer rekenen!"
Na welk welgemeend advies het
handige meisje voor alles schielijk ver
dween.
Beate begon onmiddellijk haar kof
fer uit te pakken, maar Irene liet zich
in een ongemakkelijke, ouderwetse
armstoel vallen en luchtte haar ge
moed.
„Dat is hier eenvoudig verschrikke
lijk! Ik heb me die'omgeving heel an
ders voorgesteld. En ik vind het in
één woord onbeschaamd van oom Ju
les om twee jongedames in een zo
onverzorgde, ouwe kast te willen op
sluiten. Wat zeg jij er wel van. Beate?"
Beate gaf geen antwoord.
„Ik blijf hier geen vier en twintig
uur!" ging Irene woedend voort. Als
ik ergens te gast ben, wens ik dien
overeenkomstig te worden behandeld.
Maar hier schijnt geen sprake te zijn
van enig comfortEr is nota bene
niet eens een dienstbode in huis!!"
„Je moet je verkleden, Irene", meen
de Beate, haar te moeten waarschu
wen.
„En m'n koffers uitpakken en alles
opbergen en de hele boel alleen doen.
Nou, dat is me een prachtige ontvangst
hier.
„Geef mij je sleutels maar zei
Beitt. Zc pakte de koffers uit en hielp
haar nicht bij het opbergen in de kast.
Toen er beneden in de gang op de
gong werd geslagen, waren de beide
meisjes gereed.
Zij spoedden zich de trap af en
gingen de eetkamer binnen. Dit bleek
een groot ongezellig vertrek te zijn.
Peter was druk in de weer met een
perculator. Op de ronde, slecht ge
dekte tafel stond een mandje, waarin
dikke sneden brood en oudbakken be
schuit lagen opgestapeld. Een kluit bo
ter was enigszins onsmakelijk op een
bord gekwakt. Daarnaast stond een
kleverig jampotje, dat er bepaald vies
uitzag en naast Mengelbergs bord
troonde de rumfles.
„Tast toe. meisjes en laat het jullie
vooral goed smaken", moedigde oom
Jules hen aan.
Voor Beate was dit ganselijk over
bodig. Ze was nu eenmaal niet ver
wend en de reis had haar, ondanks
het bescheiden maal in de D-trein.
hongerig gemaakt. Derhalve liet ze zich
niet twee maal nodigen.
Irene daarentegen kostte het veel
moeite iets te nemen en tenslotte liet
ze nog een deel van de ene boterham
die ze slechts dun besmeerd had, op
haar bord liggen.
„Wel", zei de kapitein, „jij hebt ze
ker niet veel trek, wat?"
„Neen", antwoordde Irene bits.
Na de maaltijd wendde ze vermoeid
heid voor en ging ze naar haar ka
mer. Daar wist ze niet, of ze van lou
ter teleurstelling moest huilen dan
wel in woede zou uitbarsten. Ze wierp
zich languit op bed.
Beate wilde haar volgen, omdat zij
dacht, dat haar oom misschien liever
alleen wilde blijven, maar deze hield
haar bij de deur terug.
„Blijf hier en ga daar eens zitten",
commandeerde hij. Zelf begon hij met
grote stapper de kamer op en neer te
lopen, waarbij Beate hem angstig van
terzijde volgde Eindelijk bleef hij vlak
voor haar staan, terwijl hij haar on
derzoekend aankeek.
„Je bent niet veel veranderd, meis
je", zei hij.
„Ik vrees van niet, nee ik ben
nog altijd de lelijke Beate", antwoord
de het meisje met een verlegen glim
lach.
(Wordt vervolgd)
