HET KNEKELHUIS
IN
PIM, PflM en POM
Overzeese gebieden ingeschakeld
Tante Sabine
BEENDEREN
IN DE JAPPENGROTi
Amerikanen brengen dollars mee
Intensieve
AJ.V.V.- Propaganda
racitic-oorlog
DASHBOARDKNOPPEN
AIS OORBELLEN
BON
m Momwmm van Boenzel en Jonker Flonker
Wij luisteren naar
grijpt in
DE KRUISTOCHT VAN DE CATALINA P 85
c&ahmartte
jcuyAf iust*A«-
EUROPAS HERSTEL
Huismoeders contra
melkboeren
HOLLANDIA, 28 Juli
Ik schreef u reeds over Biak. Maar
ik ben over Biak nog niet uitgeschre
ven. Ik zal er u méér over vertellen,
want Biak is zeer bijzonder. Biak
is een fantastisch eiland.
Niet omdat het zo'n kale kalkrots is,
riet omdat het hier wanhopig lang
regent (nu al dagen achter elkaar) en
niet omdat ik gisteravond, even buiten
de riffen-lijn voor t strand, een school
vechtende haaien voorbij zag jagen.
Biak heeft vreemde bezittingen. Daar
Js bijvoorbeeld de Blauwe Grot Was-
senburg, de filmer en Pfaff, de foto
graaf, daalden samen met me een goe
de honderd meter af in een wildernis
van sagopalmen, lianen en nauwelijks
doordringbaar struikgewas. Miriaden
vliegen en muskieten warrelden op, en
de Ambonnese politieman waarschuw
de op te letten voor slangen en schor
pioenen. En ineens zagen we de
grot En het water was blauw. Zo
blauw als het helderste, klaarste in
digo. Een allerwonderlijkste speling
van het licht, dat uit een soort trech
ter in de kalkrotsen, naar beneden valt.
Pfaff zag kans met blitzlicht opnamen
te maken, maar Wassenburg werd wan
hopig dat hij dat intens-blauwe water,
de druipende stalaktieten van half-
kalk, half-koraal, niet met voldoende
daglicht in het camera-oog kon krijgen.
Hij zat er wat triest en teleurgesteld
bij, en berekende dat de moeite van1
deze zware tocht naar beneden toch
voor hèm wel heel slecht beloond
werd...
Een uur later waren we in de „Jap
pen-Grot". Opnieuw een klim in het
kalkgebergte, opnieuw een zware aan
val op onze laarzen en ons uithoudings
vermogen. Maar de Ambonnees had
gezegd dat we de gebleekte beenderen
van het laatste Jappen-bataljon zouden
zien. We zouden er over struikelen.
Duizenden beenderen lagen er! En er
waren er nog veel meer geweest, maar
die hadden de Amerikaanse souvenir-
hunters al mee naar huis genomen.
Voor óns was er echter nog plenty.
Nooit zag ik een sinisterder, dbodser,
luguberder grot dan deze, waarin de
laatste paar honderd Jappen van Blak
die weigerden zich over te geven aan
de mannen van MacArthur, de dood
vonden. En wélk een dood! Hier werd
een der hardste hoofdstukken van de
Pacific-oorlog geschreven en het zal
goed zijn dat hoofdstuk maar te verge
ten. Als ratten in een val, zo zaten de
Jappen daar in die grot. Verschanst
achter rotsen en bomen en muren van
koraal. Toen kwam de sommatie:
„Kom er uit... of we halen jullie er
uit". De Yanks waren niet vriendelijk
deze keer en dat had z'n reden. Er wa
ren een goede 1000 Yanks gevallen, bij
het landen op de kust van Biak. Die
1000 mannen zouden gewroken worden.
En ze werden gewroken!
Het is beter de details van dit bloe
dig drama te verzwijgen. Maar die grot
had drie toegangen. Twee gelijkvloers
met de rots. Die waren zwaar door de
Jappen verschanst. De derde uitgang
was een „schoorsteen", een opening
boven in het plafond van de grot, 30
meter boven de grond. Hierdoor moe
ten de Yanks brandende petroleum ge
goten hebben, met het doel de vijand
uit de grot te jagen. Het is gelukt,
maar geen Jap overleefde het.
Aan het einde van de grot vonden
we de beloofde beenderen. Hier was het
hospitaal geweest van de Jappen. Nu
is het stil hier. Een krékel zit te zagen,
zwarte salamanders grissen weg, dui
zendpoten en schorpioenen krieuwelen
tussen de natte stenen en het muf stin
kende mos en schimmel. Oord des
doods... oord van verschrikking...
Ik loop terug, wee geworden van de
stank van rottend hout, dode vegetatie
en modder. Ik struikel over lege pa
troonhulzen, deksels van benzinedrums,
vergane Jappen-schoenen en een car-
tonnen doos, met een fel rood kruis er
over. Een kwartier later ben ik buiten.
Wassenburg en Pfaff komen achter me
aan. Zwetend en naar adem happend
kruipen we naar boven, en eindelijk,
eindelijk komt de zon weer tussen het
dikke dak van blaren uit. De Ambon
nees vraagt of we nog beenderen heb
ben meegenomen als gedachtenis.Er
waren er toch plenty?!
Het is stil op Biak, onwezenlijk stil.
Onbegrijpelijk stil, nu het rumoer van
meer dan 200.000 Amerikanen die de
oorlog in de Pacific voerden, verdwe
nen zijn. Die dag, tegen het vallen van
de avond, zie ik weer andere dumps.
Opnieuw kerkhoven van vliegtuigen.
Het is een schouwspel dat een mens
niet anders dan met verbijstering kan
zien. Opnieuw velden vol blinkende,
glanzende, schitterende en flonkerende
vliegtuigen. Zie ze daar naast elkaar
liggen..de Liberators.de B 25 toe
stellen. de Dakota'sde Stirlings
de Lightnings.
Een graf van vliegtuigen. Steeds een
handgranaat in de motoren, doch overi
gens nog in volkomen gave staat. Er
zijn oude vliegtuigen maar evenveel
splinternieuwe. Het metaal, het kost
bare aluminium, maakt de indruk
eerst gisteren daar gekomen te zijn.
DUIZENDEN KINDEBEN
van 812 jaar genoten van de lot
gevallen van die vermakelijke
Geen wonder, dat het boekje er ook
nu graag in gaat en dagelijks bij
tientallen gevraagd wordt.
Als Vader en Moeder ooit plezier
van hun geld hadden, dan la het nu.
Daarom, wie tot nu toe verzuimde
een exemplaar voor z'n jeugdige
huisgenoten aan te schaffen, wachte
niet langer.
VOOR SLECHTS 60 CENT schept U een
bron van kindervreugd.
Verkrijgbaar bij de bezorgers of aan de
bureaux van dit blad.
Er behoeft alleen maar een mecano
'te komen, die even de motor herstelt
en deze vloot van luchtreuzen zal weg
vliegen. De avondzon gaat over een
reuzen-vloot vliegtuigen en het is stil.
Zo stil als op een kerkhof. En ik weet:
ik sta hier in de sterfkamer van de
Pacific-oorlog. In het meest makabere
knekelhuis van de meest gigantische
luchtmacht der Vrije Volken.
We gaan verder. Een armzalige jeep
jakkert ons naar andere dumps: dit
maal auto-dumps. Opnieuw de verbijs
tering. Opnieuw de onbeschrijflijke
verbazing. Meer dan 1000 jeeps, ducks,
carriers, trucks, vechtwagens, complete
brandweerauto's, benzinewagens, trac
toren, bulldozers...
We lopen er door en er langs. Rijen.
rijen.„ rijen auto's. Er is geen begin en
er is geen eind. Oud roest nu, met het
water er af druipend, met de banden
weggesloopt, de koplampen er af ge
haald. Roest.roest.roest.op de
zitbankjes tiert mos en andere vege
tatie. De laadruimte van menig carrier
is een terrarium geworden. En miria
den rode mieren en muskietenlarven
vinden hier een ideale broedplaats.
Terug naar de barak. Langs Papoea
vrouwen, die knalrode oorbellen dra
gen en knalrode kralen in de neus. Dat
zijn de knopjes van de schakelaars uit
de vliegtuigdumps: de laatste herinne
ring aan Liberators.Lightnings en
Dakota's.
Die avond in de barak, vertelt een
man van Biak me het trieste verhaal
van de jonge Amerikaan, die enkele
maanden geleden hier kwam. Hij zag
de dump.... en ineens, door een gro
teske speling van het noodlot, stond
hij tegenover z'n oude kist, z'n oude
Liberator. Hij stond daar lang en hij
is in tranen uitgebarsten.
Toch zijn de Yanks geen sentimen
tele mensen.
En dan komen de verhalen. Eindelo
ze verhalen over de dumps. Van ge
maakte fouten, van enorme roverijen
en diefstallen. Verhalen van felle ver
wijten ten aanzien van de Nederlandse
regering die deze millioenen-grafplaats
van aluminium en onschatbare in
strumenten liet vergaan, en verrotten.
Verhalen van hen die zich rijk stalen
aan deze dumps en verhalen van de
Amerikanen, die enkele weken gele
den gekomen zijn, alles filmden en
waarvan men nu op Biak vertelt dat
ze binnenkort een aluminium smelte-
rij komen oprichten en alles zullen op
kopen. Verhalen van mannen die in
korte tijd kans zagen 17 Lightnings ge
heel startklaar en vliegklaar te maken
doch die opdracht kregen de herstelde
Lightnings weer op de dump te smijten.
Er is geen Wijs te worden uit die zond
vloed van verhalen, maar één ding
kunnen alle regeringen van alle vrije
volkeren niet wegredeneren: was het
niet mogelijk geweest deze millioenen
en millioenen aan vliegtuigen, auto's en
technische apparaten te redden?
In Batavia.... in Soerabaja is een
jeep een klein fortuin waard. Onze
luchtvaart, burger- of militair, zit met
een enorm tekort aan materiaal. Dat
alles ligt op Biak. En het ligt, in nog
aanzienlijker voorraden, op Hollandia.
Nu is het bijna verrot en verteerd en
vergaan. De rimboe heeft de auto's en
vliegtuigen allang bereikt en doet hen
ondergaan in de dodelijkste omarming
ter wereld.
Ik hoop deze dumps nooit meer te
zien.
Ik hoop nooit meer een blik te slaan
in dit makaber knekelhuis der Paci-
fic-oorlog.
ANTHONY VAN KAMPEN.
ElU rrocy* fceefl-zo K«.ir f J
e «na'-eup fehein»
pies en weoien voor ecri /V^3
gnoci flfuur Een goede
male-up alleen te niel
voldoende. Een fraai ge
reilde bujte betekent
jeufd. charme. «ex-appeJ*
Muriel May brengt de .B..»tf fW\
lienandelfrtg.ln korte lijd Unt U eer»
fraaie buste verkrijgen en behouden'
Knipt onderstaande bon «fl en stuurt
deje duidelijk ingevuld niet po»!-
gegel oor antwoord aan- blufte? Mav
Aid. B.T" No 5782
^^^^jCarpentierstr 165. Den Maag.
(Van onze Haagse redacteur).
IU gelieve mij yratri «onder enige
verplichting nadere Inlichtingen
zenden ovet het preparaat Bui'.e Tank
N»t 8788
Adrp»., Plaat» -
Voor Uw antwoord (in gedoten couvert)
tend lk bijgaand pomegël a foj»
(Vsn onze correspondent).
Uit diplomatieke bron vernemen wij,
dat op verzoek van Marshall in Sep
tember te Londen een vergadering
wordt gehouden van de Britse com-
monwealth, waarop Engeland, Au
stralië, Canada, Zuid-AfH^a e.a. zul
len bestuderen in hoeverre de Engelse
dominions kunnen meewerken aan
het herstel van Europa.
Naar eerst heden bekend wordt, heeft
Marshall deze missive verzonden, kort
vóór de conferentie der ministers van
buitenlandse zaken in Den Haag en wel
om tweeërlei redenen: allereerst omdat
Harriman in een uitvoerig rapport als
zijn mening te kennen had gegeven, dat
de hulp van Amerika via het E.R.P. on
voldoende was. Volgens uiterst be
trouwbare inlichtingen constateerde
Harriman in het genoemde rapport, dat
in de Europese landen wel degelijk
arbeidslust aanwezig is, doch dat deze
niet ten volle resultaten kan afwer
pen, daar de arbeidsvreugde sterk
wordt beperkt door het gebrek aan le
vensmiddelen, kleding, tabak, enz. en
omdat de uiteindelijke resultaten van
de arbeid minder goed blijven door het
permanente gebrek aan grondstoffen.
Volgens Harriman moet de injectie
aan Europa zo sterk zijn, dat er in
eerste instantie een ruime, voordelige
grondstoffenmarkt ontstaat, doch via
de injectie moet vrijwel gelijktijdig
een verhoogde welstand voor de ar
beiders van hand en hoofd geschapen
kunnen worden. Geschiedt dit laatste
niet, dan blijft de arbeidsprestatie on
voldoende en verliest de ruime grond-
stoffenmarkt haar waarde.
Do tweede reden wellicht een bij
komstige waarom bovengenoemde
Marshall-boodschap naar Londen ging
Is de ontevredenheid in diverse landen,
o a. in Frankrijk, over de houding van
Londen, dat zich economisch meer op
de commonwealth oriënteert dan op
Europa. Terecht heeft o.a. Bidault daar
op scherpe critiek geoefend.
Londen verkeert in dit opzicht inder
daad in een moeilijke positie. Enerzijds
is het economisch georiënteerd op de
dominions, die steeds sterker „verame-
rikaansen", anderzijds herinnert de
postwar-economie er aan hoezeer Enge
land een deel is van de oude wereld.
Indien nu op bedoelde Londense confe
rentie de dominions toezeggen om zich
economisch sterker op Europa in te
stellen, b.v. door het leveren van
grondstoffen op crediet alsmede door
het afnemen der eindproducten, zou
Londen hierdoor uit de impasse komen.
Een dergelijk besluit zou evenwel
voor geheel Europa van de grootste
waarde zijn, temeer daar in Parijs reeds
een interdepartementale commissie on
derzoekt in hoeverre de Franse gebieds
delen ln Afrika, Azië en Caribië als
grondstofleverancier kunnen dienen
voor geheel Europa, terwijl nog dezer
dagen ook Den Haag en Brussel via di
plomatieke kanalen vriendelijk werden
aangenaamd hetzelfde te doen wat be
treft Indonesië en de Congo.
Indien dit plan inderdaad mag slagen,
kragen de zestien landen een brede
en diepe economische basis, waarop
snelle vorderingen mogelijk zijn. Wel
licht geraken we dan alsnog binnen
niet ai te lange tijd uit de armoeds-
sfeer.
LIELE karavanen Ne-
n derlanders trokken
eertijds in de vacantie-
maanden naar het bui
tenland. Dat was vóór
de oorlog. We reisden
zelf en hadden voor het
vreemdelingenbezoek aan
ons land slechts een ma
tige belangitelling.
MU zijn de bordjes ver
hangen. We moeten
de toeristen hierheen zien
te krijgen in groten ge
tale. Dat brengt geld in
het laadje. Maar daar
voor is propaganda no
dig. voortdurende en
pakkende propaganda,
waarin de schoonheden
en aantrekkelijkheden
van Nederland worden
geëtaleerd op een wijze,
dat de Fransen, de En
gelsen, de Amerikanen
en vele anderen eenvou
dig niet thuis kunnen
blijven zitten. Vooral de
Amerikanen met hun
kostbare dollars mogen
ons land niet overslaan.
T)E Algemene Neder
landse Vereniging voor
Vreemdelingenverkeer
heeft dat terdege begre
pen. Zij stelde zich in
verbinding met de Ha-
milton Wright Organisa-
tion in New York, die in
nauwe samenwerking
met de A.N.V.V. de pro
paganda voor Nederland
als toeristenland in
Amerika in nieuwe ba
nen leidde en uitsteken
de resultaten bereikte.
Een kleine expositie,
speciaal ingericht voor
de pers, in het gebouw
van de A.N.V.V., heeft
ons daarvan overtuigd.
In Amerika weet of
.wist men ontstellend
weinig van ons land af.
Millioenen Amerikanen
hebben zelfs nog nooit
van Nederland gehoord.
MU verschijnen er gere-
geld in ontelbare Ame
rikaanse bladen foto's,
artikelen en advertenties
over Nederland. Een fo
to-pagina bijv. van de
AlkmaarSe kaasmarkt
werd opgenomen in 200
kranten met 30 millioen
lezers! Foto's van ha-
ringetende Nederlanders,
van vissers en netten-
boeters, van Marken en
Volendam, van de bollen
velden, de 7-.
van de klompen^**
molens, Puinrui^^
de badplaatsen dol
geld. In de wL°p'
stelde knipsels
lei Amerikaanse vi r'
komen deze kieken
derdvoudig terug v
scheidene artikelen er'
ons land in dac °Ver
weekbladen, hlZ «i
reclameplaten,
rijk geïllustreerde
chures komen de a *r°'
^nen thans on£^'
ogen. Een kantoor vde
de A.N.V.V. in vVa®
York staat klaar om
dere inlichtingen
ven; het gunstigste
volg van deze activit,
is, dat de Amerika
ons. land leren *5 B
en... waarderen.
bezoeken!
MAAR niet .neen 0n.
der de Amerikanen j.
Amerika wordt een
tenaieve propaganda
maakt, ook onder h»*
die al in Europa zljn
die op hun trip naar Eu
ropa gemakkelijk
Sn""1'1 eVMÏ kunntB
Zo stromen met <je
Amerikanen de dollars
binnen!
i
In Naarden en Bussum is een vin-,
nige strijd ontbrand tussen hon
derden huisvrouwen en tientallen
melkboeren, die kort geleden een
zogenaamde melksanering hebben
ingevoerd. Door deze regeling
kregen de meeste huisvrouwen
op zekere dag een haar onbekende
melkboer aan de deur, doordat de
melkboeren zelf de plaatsen Naar
den en Bussum in andere wijken
hadden verdeeld en deze wijken
zender overleg met de huisvrou
wen gingen bedienen,
De protesterende huisvrouwen
hebben zich thans in een organi
satie verenigd met het doel haar
klachten aan minister Mansholt
voor te leggen.
Er zijn melkboeren die verklaar
den onder dwang te hebben moe
ten handelen.
46. Jonker Flonker en Boenzel bleven
staan aan de ingang van de tentoon
stellingszaal. „Het eerste wat U aan de
ze kazen zal opvallen," hoorden ze dr.
Scherf zeggen, „is de edele bolvorm,
welke kenmerkend it voor dé proto-
geometrische ampora in het neophiliti-
sche stadium der Sing-Sing dynastie
en waardoor de oorspronkelijke religi-
cuse betekenis van het bol- of balspel
bij de oude Grieken (en dus ook van 't
tegenwoordige voetbalspel) ons duide
lijk wordt. Na een critisch onderzoek
is mij gebleken, dat deze kazen dateren
uit de zesde eeuw voor Chr. en waar
schijnlijk gedraaid zijn op last van de
grote Keizer King Kong bij gelegenheid
van het huwelijk van zijn zoon de la
tere keizer Foe Yong Hai met de Indi
sche koningsdochter Ba Mi. wier letters,
een M en een B, U nog duidelijk op de
ze kazen kunt onderscheiden".
Toen kreeg dr. Scherf Jonker Flon
ker in de gaten. „Excellentie
riep ie onthutst. „Staat U daar maar.
De tentoonstelling is al geopend. We
hebben een telegram van verhindering
van U ontvangen
Jonker Flonker liep glimlachend de
zaal in. De mensen schoven onderdanig
op zij. „De minister", fluisterde ze eer
biedig. „Met z'n hond
„Wat een eer", riep Dr. Scherf ont
roerd. „U komt zeker nog even onze
nieuwe aanwinsten in ogenschouw
nemenen toen wees ie op de
kazen.
Jonker Flonker stond er een beetje
dom bij te lachen, maar het was voor
hem een droom van geluk. Iedereen
was zo vol eerbied en ontzag voor hem.
Er kwamen zich mensen aan hem voor
stellen. Hij stond als een verheven fi
guur in het midden van een kring bui
gende dame» en heren. „Pak die kazen
en loop er mee weg. Ik zorg wel voor de
rest", hoorde hij Boenzel sissen, maar
het drong niet tot hem door. Niets
drong tot hem door. Totdat ie opeens
iets zag waarnaar hij staren bleef met
groeiende ontzetting. Voor hem ston
den da drie dames Wacker, juffrouw
Bêtje, juffrouw Lotje en juffrouw Zetje
en ze haalden extra brillen uit hun re
ticules om beter te kunnen zien. „Maar
dat is de minister niet", riepen ze ver
baasd. „Dat is Jonker Flonker" „Uit de
Grutjessteeg".
Toen greep Jonker Flonker de drie
kazen en wandelde er rustig mee de zaal
uit.
programma voor hedenavond
HILVERSUM II, 415 m Nieuwsberichten
om 6, 8 en 11 uur VARA: 6,15 De Vara
feliciteert «,4» orgelspel door Johen
Jong 7,00 Denk om de bocht 7,15 0j>
het Postkantoor" VPRO: 7,30 Gesprek,
ken over de Bergrede 7,50 Tien voor
acht - 8,05 „Credo" 8,30 De komende
assemblee vara: 9,00 Men vrsegt
en we draaien 9,30 Schuldig of onichuü
dig 9,50 Op vleug'len van muiiek -
10,00 Buitenlands weekoverzicht 1015
Swing and sweet VPRO: 10,40 Avond,
wijding VARA: 11,15 Symphonisch Vrij-
dagavondconcert
HILVERSUM 1, 301 m Nieuwsberichten
om 7, 8 en 11 uur KRO: 8,00 Septet
Johnny Ombach 6,30 Voor de strijd,
krachten 7,15 Weense specialiteiten -
7,45 De Killma Hawaiïans 8,05 Gramo-
foonmuzlek 8,12 Relais uit het Kurhaus
te Scheveningen 10,00 „Een van de
velen" 10,25 Gramofoonmuzlele 10,37
Actualiteiten 11,15 Een dansje tot be
sluit
programma voor zaterdag
Hilversum ii, 415 m Nieuwsberichten
om 7, 8, 6, 8 en 11 uur VARA: 0,11
Lichte morgenklanken 9,35 Koorzang -
VPRO: 10,00 Morgenwijding VARA: 10,20
Hartsverhalen" 10,35 Gramofoonpla-
ten 11,00 Uitzending voor de arbeiders
in de continubedrijven 12,00 De Wereld,
kampioenschappen wielrennen te Valken,
burg 12,15 aramofoonplaten 13,33
Mlller-sextet 1,20 Lichte gramofoonmu.
ziek 2,00 Wereldkampioenschappen
wielrennen te Valkenburg 2,15 Geva
rieerd programma 3,00 Het N V V
spreekt een woordje mee 3,15 Amstsr-
dams keuze 4,00 Het communistisch
manifest 4,15 Orgelspel door Johan
Jong 4,45 De Wereldkampioenschappen
wielrennen te Valkenburg 5,00 Schij-
venschouw 5,30 Om en nabij de twintig
8,15 Nieuwe successen van het King
Cole-trio 6,45 De Troubadours 7.00
Artistieke staalkaart VPRO: 7,30 „Wie
komen er ln Augustus in Amsterdam en
wie niet?" 7,45 Vijftig Jaren godsdien.
stlg leven VARA: 8,05 Dingen van de
dag 8,15 Omroeporkest 9,13 Socialis
tisch commentaar 9,30 Vindobóna
Schrammel'n 1,00 Intêr-communaal
10,35 Piano-duo 11,15 Dansmuziek
HILVERSUM I, 301 m Nieuwsberichten
om 7, 8, 7, 8 en 11 uur KRO: 8,15 Pluk
de dag 9,00 Voor de vrouw 9,05 So
listen-programma 10,00 Klein, klein
kleutertje 10,15 Muziek houdt fit - 11,00
De zonhebloem 11,45 Koren zingen He
llederen van Fr schubert 12.03 Muziek -
12,33 Orkest van Klaas van Beeck 1.M
Voor de strijdkrachten 1,30 Orkest van
Klaas van Beeck l,So Film en toneel -
2,10 Omroep-Kamerorkest 3,30 Gramo-
foonplaten 3,15 Jonge kunstenaars Stel
len zich voor 3,45 Gevarieerd progf&in-
ma 4,20 Causerie 4,30 De schoönhe
van het Gregoriaans 5,00 ,,De Wigwam
9,50 Wereldkampioenschappen wielren
nen te Valkenburg 0,00 „The Masquera-
der»" 6,19 Journalistiek weekoversicn
0,80 voor de Strijdkrachten 7,15 Gra-
möfoonmuziek 7,30 Franse chansons -
7,45 Uitzending vdór de Nederlanders 1
Duitsland 8,06 Qramofoonmuziek - 8,»
Lichtbaken 8,50 700 jaar bestaan van a
kathedraal te Keulen 9,2j Or,m0~JjL
muziek 10,00 Weekend-serenade
Actualiteiten 10,45 Avondgebed
Cramofoonplaten
ROMAN
VAN MARIA SAWERSKY -
20.
„Dat klopt, ja, Irene is heel wat
knapper dan jij, maar.... enfin, dat
zullen we nu maar laten rusten. Ver
tel me maar liever eens, wat je in al
die jaren hebt uitgevoerd".
Beate voldeed aan het verzoek, dat
als een bevel klonk, eerst schuchter,
daarna wat vlotter. Mengelberg grijns
de.
„Zo, zo, je bent dus in een boekwin
kel bezig geweest", zei hij eindelijk.
„Dan heb ik dat geld voor de huis
houdschool dus voor niets uitgegeven.
Natuurlijk heb Je nu al die poespas,
die ze Je daar geleerd hebben, weer
vergeten
„Dat geloof ik niet, oom".
Jules Mengelberg hield niet van hal
ve antwoorden. „Geloof ik niet, geloof
ik niet., ik vraag niet naar je geloof.
Druk je alsjeblieft wat duidelijker uit.
Ja. of nee?"
„Neen", stamelde Beate.
„En nu ben je zonder betrekking
niet?"
„Ja, oom".
„Anders zou je zeker niet eens ge
komen zijn. hé?"
Beate aarzelde met haar antwoord.
„Als ik in de zaak was geweest, zou ik
waarschijnlijk wel niet gekund heb
ben. oom".
„Hm. daar heb je gelijk in, maar
Irene heeft toch geen ogenblik geaar
zeld. Enfin, die zit ook thuis bij haar
brave mama. terwijl jij tenminste wat
hebt uitgevoerd".
Er gleed even een warme trek over
Mengelbergs gezlcht^toen hij bemerk
te, hoe bleek Beate er uit zag. Doch
deze weekhartigheid was van voorbij
gaande aard, want weldra bromde hij
weer op zijn gewone, norse toon:
„Overigens geef ik geen duit voor
dat geknoei met boeken. Je kunt ze
ker het zout in de pap nog niet ver
dienen, hé?"
„Ik ben altijd behoorlijk rond geko
men, 06m".
In plaats van te antwoorden, nam
de kapitein zijn afgebroken wandeling
door het vertrek weer op. Hij bromde
iets onverstaanbaars en Beate begon
2lch steeds minder op haar gemak te
voelen. Tenslotte kwam hij opnieuw
met een bevel:
„In de la van dat schrijfbureau daar
achter je. ligt briefpapier. Haal heter
uit en schrijf op, wat ik Je 2al voor
zeggen".
Beate gehoorzaamde. Tot haar ver
rassing kreeg zij het volgende gedic
teerd:
Hooggeachte mejuffrouw Reuder
Mijn beide nichtjes zijn mij komen
opzoeken. De meisjes zouden het
zeer op prijs stellen met u kennis
te mogen maken en ik verzoek u
daarom vriendelijk hedenavond
mijn gast te willen zijn.
Uw dw. Jules Mengelberg.
Peter moest de brief naar de woning
van Sabine Reuder brengen en Beate
werd ontslagen. Ze ging naar boven,
naar haar kamer, waar zij Irene op een
onder de gegeven omstandigheden be
paald ongewone bezigheid betrapte:
ze was bezig haar koffers te pakken.
„Mórgen verdwijn ik", zei ze ter
toelichting. „Ik dénk ar niet aan nog
langer in dat verwaarloosde, Oude krot
te blijven en mij door oom Jules te
laten tyranniseren. De Zogenaamde
grap, waarmee hij ons Verwelkomde,
was eenvoudig smakeloos. Wat zeg jij
er wel van?"
Beate bleef éen rechtstreeks ant
woord schuldig. „Oom zal wel boos
zijn, als je zo onverwacht weer ver
trekt", zei ze.
„Dat laat me steenkoud. Bovendien
zal ik wel een passend excuus weten
te vinden. Ik word plotseling ziek, of
ik kan niet tegen de lucht hier, Of Zo
iets. Ik ben alleen nog maar benieuwd
hoe we de avond zullen doorkomen".
„Oom Jules heeft zijn buurvrouw
uitgenodigd en wil ons aan die dame
voorstellen".
„Wat is dat nu weer voor dwaas
heid? Natuurlijk is dat net zo'n fossiel
als hijzelf. In ieder geval ben ik be
nieuwd. hoe die geschiedenis hier af
loopt".
Irene was niet de enige nieuwsgie
rige, Te dien aanzien had ze in Sabi
ne Reuder eên gelijkwaardige partner.
De invitatie had deze zo verrast, dat
ze daarover eerst eens met Emma van
gedachten moest wisselen.
„Ik zal geen Sabine heten", lachte
ze, „als die oude Mengelberg zijn
nichtjes niet heeft uitgenodigd om
tegen mijn neef en diens vriend te
kunnen concurreren. En ik ben be
nieuwd wat hij ons voor zal zetten. Er
is in ieder geval moed voor nodig om
bij de kapitein op visite te gaan".
„Vooral, wanneer die ouwe Peter het
een of ander klaar maakt", viel Emma
haar meesteres bij. „Ik zou eerst thuis
mear behoorlijk eten, juffrouw"
Maar dat laatste wees Sabine Reu
der toch van de hand. Ze had van
louter opwinding niet de minste eet-
lUPt.
De avond viel en Peter had op zijn
manier de tafel gedekt. Alle» zag er
even troosteloos uit. wat zelfs de kapi-
^dopr* B'j juffrouw Reuder was
a.tijd alle. zo netjes. En toen Peter
daarna de spijzen opdroeg, sloeg Jules
Mengelberg bijna de schrik om het
hart. Op een gebarsten bord lag
stuk harde ham naast een onimaktW
eind worst. Een beschimmelde kaas
een vettige, glazen stolp noodde ook
riet tot toetasten. Het enige fat,°e"'
lijke vormde het tafelzilver, dat mch
voor deze bijzondere gelegenheid w
iets beter had kunnen zijn gepoetit.
„Hebben we dan verder niets
hui»?" vroeg oom Jules.
„Jawel, er is ook nog een rol
schuit", bromde Peter.
„Zet die dan tenminste op taI
ezel!" schold Mengelberg.
Irene monsterde de tafel mei
misken bare minachting. Werkelijk
avondeten paste bij het gehele hu
houden! Zelfs Beate fronste haar wen
brauwen; ze legde de messen en vo
ken wat recht en ging tenslotte o
ac tuin, waar ze een paar bloementafei
sneed om daarmee de eenvoudige
althans een wat vriendelijker aan*1
te geven.
De kapitein grinnikte vergenoeg
„Nu ziet het er bijna zo uit als
r.Vn buurvrouw", vond hij, „maar
weet niet, waar 't aan ligt erSCnke-
toch nog het een en ander te ma
sa-», (Wordt vervol#8'
