Doorbraak met Thalia THE PARADINE CASE Meester Van der Starp „ontdekt" een niet-bestaande neef van Bingham ismiomtmr Het verzet in de Balkanlanden n Eerherstel is nodig Gelukkig Huwelijk Het werk in de kleine iuinen Geheimen rond het England-Spiel (5) Maar Bingham Sr. werd door de Duiisers in een conceniraiiekamp opgesloten als Engelsman! Hei leerzame voorbeeld Kosioff Een ernstig woord over de humor tot: gedrukten, droefgeestigen en docenten 99 Regisseur Hitchcock j op zijn best ZATERDAG I APRIL 1M» LIED VAN DE WEEK I^ET IS DE VLOEK VAN DE BOZE DAAD, dat zpj altijd weer nieuwe boze daden baart. De laster rond majoor Seymour Bingham, die wy In ons vorige artikel uiteenrafelden naar aanleiding van de onbezonnen publicaties van majoor K. de Graaf, Is er een sterk voorbeeld van. Men heeft in Neder land gedacht: „Een majoor van de geheime dienst, die zijn zwijgplicht ver breekt om per boek en per persconferentie te kunnen getuigen tegen het verraad in het England-Spiel, zal zoiets niet lichtvaardig doen. Zo'n man weet wel wat hij zegt." Wjj hebben aangetoond, dat majoor De Graaf niet wist wat hij zei. En dat hij zich wel tienmaal had mogen bedenken, alvorens zulke ongecontroleerde, volkomen ongegronde beschuldigingen te lanceren. de telegrammen vanuit de Bezette Gebieden ontvangt. Aan de andere kant zit te Den Haag op het Binnenhof no. 2 diens neef Herr Hautpmann Bingham", de „braintrust" van Schreieder en Giskes. welke persoon zo volledig op de ach tergrond is gebleven, dat hij nog een tijdlang rustig in Den Haag is blijven zitten en, naar ik meen, thans op Bor- neo vertoeft." Mr. Van der Starp is, hoe volkomen onjuist zijn betoog ook moge zijn, toch een beetje voorzichtiger geweest dan majoor De Graaf. Hij heeft zich blijkbaar gerealiseerd, dat men, om een broer van Bingham te kunnen be schuldigen, eerst moet vaststellen of er wel een broer i s. En toen heeft hij vermoedelijk gedaan, wat ook majoor De Graaf fatsoenshalve had behoren te doen: hij heeft nagegaan hoe de fa milie van Seymour Bingham in elkaar zit. En vond géén broer. Dientenge volge moest hij een correctie aanbren gen op het verhaal van „Carnaval der Desperado's" en hij maakte van de broer eenvoudig een neef. Als men in de Londense geheime diensten in het algemeen zo lichtvaar dig is omgesprongen met gegevens en conclusies, dan is het niet te verwon deren, dat er een England-Spiel kon ontstaan! Drie jaar na de bevrijding zien wij het gèbeuren, dat een geheim majoor en een jurist, zonder enig hou vast, klakkeloos dingen neerschrijven, waarvan zij als zij zich de kleine moeite van een kort onderzoek in Rot terdam hadden getroost de abso lute onjuistheid hadden kunnen weten! Wjj moeten hen daarvan een ernstig verwijt maken. Ook geen neef! JNTTTSSEN scheept mr. Van der Starp ons maar weer op met een neef van Bingham. Die zat op Binnenhof 2 en was Hauptmann en woont nu in Borneo. Dat is wel een aardig verhaal; het is alleen jammer, dat Bingham ook geen neef heeft. Hetgeen we zullen bewijzen. De vader van Seymour Bingham had drie broers. De oudste stierf in Enge land; kinderloos. De tweede stierf in Zuid-Afrika; hij liet een dochter na, die later in Canada overleed. De derde broer woont in Amerika; hij heeft twee dochters en een aangenomen zoon, die van zijn kinderjaren af vrij wel geheel blind is. Dat is alles. Waar pN NU KOMT de gewezen verdedi- ger van Anton van der Waals, de Rotterdamse advocaat mr. J. E. van der Starp, met een brochure over het England-Spiel en hij zit meteen ook al in de carnavalsstemming. Hij geeft zyn boekje dat zo verward is als een koortsdroom de ondertitel „De masqué der Vau-mannen" en hij ver kondigt, dat majoor De Graaf het England-Spiel op zijn duimpje kent. Dat is dan vermoedelijk meer een Kleinduimpje! En op grond van dit onschokbare geloof in de „commande rende hoofdofficier" poetst Van der Starp opnieuw het lekker-geheimzin- nige verhaal van de twee verrader lijke Binghams op en we krijgen van hem op pagina 9 het volgende schok kende stukjeonzin: „Herr Hauptmann Bingham". „Het is volle oorlog en wij schrijven het jaar 1942. Aan de ene kant van de Noordzee zit te Londen in de Bakerstreet de Majoor der Intelligence Service, Bingham, die (Van onze diplomatieke medewerker) •JTTO en zijn Zuid-Slaven staan op de Balkan niet alleen in hun verzet te gen het Kremlin. In het begin van de ze week meldde radio-Belgrado, dat er in het kader van een „zuivering" in Bulgarije niet minder dan driehonderd communisten gearresteerd waren. In hoeverre dit bericht juist is, kan van hier uit moeilijk worden nagegaan. Maar zeker is, dat Kostoff, een com munist van de oude garde, vice-pre- mier, economisch dictator en na Dimi- troff de machtigste man in de staat, in ongenade is gevallen en van zijn ver schillende functies ontheven. Aan Kostoff worden afgrijselijke misdaden ten laste gelegd. Hij heeft de belangen van het eigen land gesteld boven die van de Sowjetunie, door zich te verzetten tegen de verkoop van Bulgaarse grondstoffen ver onder de wereldmarktprijs aan de Russen. Het is bekend, dat de Sow jets hun Oost- europese satelliet-staten dwingen, grondstoffen en half-fabrikaten tegen uitzonderlijk lage prijzen te verkopen en dat zij deze zelfde materialen ver volgens met winst aan de Westerse landen leveren. Op deze wijze ver schaft de Sowjetunie zich op goedkope wijze deviezen. Natuurlijk wordt dit alles niet in de officiële beschuldiging gezegd. Daarin heet het, dat „Kostoff gebrek aan vriendschap voor de Sowj et-Unie heeft getoond, vooral in economisch opzicht" en verder, dat „hij niet slechts nationalistische tendenzen huldigde en bij anderen steunde, maar bovendien de voorschriften van de partij overtrad en trachtte de minister-president, ka meraad Dimitroff, en de overige leden van de regering ter zijde te schuiven". Wanneer iemand in een communisti sche staat van dergelijke dingen be schuldigd wordt, mag hij blij zijn er met ontslag af te komen. Het trekken van een vergelijking tussen het ,;nationalisme" van Kostoff en dat van Tito in Zuid-Slavie en van Gomoelka in Polen ligt voor de hand. Anders dan Maarschalk Tito heeft Kos toff zich niet kunnen handhaven. Dat is begrijpelijk, want hij oefende niet de hoogste macht in zijn land uit Veel belangrijker echter is dat Kostoff niet het voorbeeld volgde van Gomoelka. de vroegere vice-premier van Polen, die in ongeveer dezelfde omstandighe den zijn „vergissing" beleed en zich vrijwillig terugtrok. Op het congres van de Bulgaarse communistische partij, gehouden in December 1948, verklaarde Dimitroff, dat de partij „alle nationalistische, verrotte en het eigen belang zoekende elementen" zou uitspuwen en vernieti gen. Tevens herinnerde hij er aan dat „de gehele toekomst van ons land aan de ene zijde berust op de macht van de Sowjetunie en aan de andere zijde op onze bereidheid in geval van kapi talistische aggressie, onze plicht in de gemeenschappelijke strijd na te ko men". Deze waarschuwing was duidelijk genoeg. Het feit, dat Kostoff er des ondanks de voorkeur aan gaf op zijn stuk te blijven staan en de storm af te wachten, wijst er op, dat hij niet zon der veel en machtige vrienden is. In derdaad wist men in het Westen uit geheime rapporten reeds lang, dat het beproefde nationalisme der Balkan volken nog bij lange na niet dood is. Het schijnt zelfs, dat het optreden der Russen in dit opzicht resultaten heeft afgeworpen, welke door het Kremlin nauwelijks verwacht en zeker niet ge wenst zijn. Prinses Wilhelmina zal spreken H.K.H. Prinses Wilhelmina heeft de wens te kennen gegeven op eerste Paasdag voor de microfoon van het I.K.O.R. een Paasboodschap uit te spreken voor de oeucumenische raad van kerken. Deze zal worden uitgezonden om II.45 uur over Hilversum 2 en de zender van de Nederlandse wereldom roep. 's-Avonds om zeven uur volgt een herhaling over Hilversum 1 nu die neef vandaan getoverd moet worden, die op Binnenhof 2 resideerde als „Hauptmann Bingham" is ons een raadsel. Hy bestaat niet. Evenmin als .de „broer", die majoor De Graaf ont dekte, compleet met familietrekken. Vader naar het kamp. Hoewel hiermee het geschrijf van de heren De Graaf en Van der Starp wel afdoende weerlegd is en hoe wel daarmede wel voldoende de waar de van hun publicaties is aangetoond willen we er, ter voorkoming van onnodige misverstanden, nog op wjj- zen, dat zij voor de verdediging van hun „ontdekkingen" nopens het ver raad" ook niet behoeven te zoeken in de richting van Binghams vader, de heer Seymour Bingham Sr. Ook die heeft gedurende de oorlog niet op het bureau van de S.D. of van de Abwehr gezeten. Hij werd namelijk door de Duitsers al spoedig na de bezetting van Rotterdam uit die stad verwij derd, dewijl hij, als Engelsman, veer tig kilometer van de kust verwijderd moest blijven. In 1943 (toen het Eng land-Spiel in volle gang was!) werd hij als Brits onderdaan naar Vught ver voerd, waar hij al gauw met dubbel zijdige longontsteking in de zieken barakken moest worden opgenomen. In 1945 werd hij overgebracht naar 't concentratiekamp te Kreuzberg (Op- per-Silezie)vandaar brachten de Duit sers hem (en andere Engelsen) naar Spittal Drau in Oostenrijk en daar werd hij ten slotte door de Canadezen bevrijd. Hieraan behoeft niets te worden toegevoegd. Behalve majoor De Graaf zal ook mr. J. E. van der Starp amen- de honorable hebben te maken jegens de familie Bingham, wier naam op bij na ongelooflijk lichtvaardige en door niets te rechtvaardigen wijze door het slijk is gesleurd. Dat dit gebeuren kon is van al de schandalen rond het Eng land-Spiel zeker niet het kleinste. Volgens de berichten heeft een Portugese dokteres Thans de oplossing gevonden Om te trouwen met succes. Het geheim, dat is gezeten In de stoffen, moet u weten, Stikstof, koolstof, calcium, Sn nog and'ren, voelt u 'm? Deze Portugese raadt de Huw'lijkscandidaten aan: Laat u chemisch eerst ontleden Vóór het bootje in te gaan. Stikstofmannen zijn de besten, Maar.... zij worden dik ten leste, Doch trouwt CALCIUM stikstof, Dan wordt 't huwelijk een sof. 'n Zwavelstoffer daarentegen leeft bij Calcium succes, Maar trouwt hij een phosforgrietje, Dan gaat 't huw'lijk op de fles. Want dan krijgt men na een poosie Onherroep'lijk een explosie. En een Nifrogeenvrouw is Steeds een bron van ergernis. Eerstdaags leest ge in uw krantje: ..Stikstoffer van dertig jaar, Zoekt een Koolstofster van twintig, Klein Koolstofje geen bezwaar". Stuurt dan Janny of Louise Hem haar stoffenanalyse, Wel, dan is het voor mekaar, Hopsa, heisa, trouwen maar.. Nochtans, lezer, raad ik onze Huw'lijkcandidaten an: Neem een vrouwtje, dat kan koken En je sokken stoppen kan. Dat een schat is vt\or de kind'ren En je zorgen doet vermind'ren. Kool- of stikstof laat u koud, Neem een vrouw waarvan je houdt! JABSON DE OVERGAVE GING NIET DOOR President Saw Ba Oe Gyi, leider van de Karens, is gistermorgen niet op het hoofdkwartier van het Birmese leger verschenen, voor de verwachte offi ciële overgave der opstandige Karens te Insein. Wie straks vroege advies van één kilogram ook tuinbonen uitgezaaid groenten wil oogsten, zal korrels per tien vierkante kunnen worden. Wan- achter meter min of meer 'een neer tegelijk jonge plan slag in de lucht, immers: ten bij een kweker ioor- op de ene grondsoort is den gekocht, zal men een een veel sterkere bem.es- prachtige opvolgende gen. De bemesting mag iing nodig dan op een oogst kunnen verwach nu het spitwerk de rug moeten hebben dient dat althans zo spoe dig mogelijk te volbren £)EZE TIJD IS DE TIJD waarin men leert het lachen te verleren. Van huls uit al niet behorend tot een volk van humoristen, gaat men ln deze dagen gebukt onder alleen maar nare dingen. Zoals daar zjjn de oorlogsdreiging, het zuiveren der zuiveraars, de belasting op het Inkomen, op de aanwas en de alcohol. Om maar te zwijgen over ons Indisch polltiekje, het woning- i ï'&agstuk en de slechte sigaretten. Dit is een tjjd om zich een kemelsharen pjj aan te schaffen en de woestijn in te gaan. Daar te gaan zitten en, zoals men dat leest ln de oude Boedhistische geschriften: te staren op de navel. En dan komt er een dag, dat uw vriend u een kaartje van De Kleine Komedie (aan de Amsterdamse Am- stel) ln de hand drukt en zegt: „Tot Zondagavond". En als ge die kleine Komedie binnentreedt en een goede Sartre verwacht of een van weedom en smart grondeloos verzetsstuk, dan blijkt tot uw verbijstering, dat ge gestrikt zjjt voor een voorstelling van het gezelschap met de profane naam van „De Komedianten", voor een stuk met de vunze naam „De Model-Echtgenoot" en waarin de hoofdrol wordt ge speeld door een zo nietswaardig man als Johan Kaart. En ge zjjt ziedend van toorn, dat ge u uw kostbare Zondagavond hebt laten ontstelen voor een dergelijk gedoe en ge geeft de juffrouw van de garderobe met overtuiging vjjf cent. piE VRIEND VAN 'T KAARTJE blijkt er niet te zijn. Ge zijt alleen. Binnen is het klein en heet. En ge moogt niet roken. En links van u zit een praterige dame op leeftijd en rechts een heer, die reeds vóór uw komst uw stoelleuninkje heeft gean nexeerd en die annexatie zonder een seconde tussenpoos dóórzet. Tegen 't programmameisje snauwt ge, dat u haar niets gevraagd hebt en nog voor het rijzen van het brandscherm kijkt u op uw horloge. Acht uur. Twee en een half uur zit ge er aan vast (ten slotte hebt ge dat kaartje gekocht en betaald). En dan weet ge het: ge zult over de Kleine Komedie, over de Komedian ten en over die Model-Echtgenoot een stukje schrijven, hatelijk, sarcastisch en boosaardig. Ge zult stuk en spelers eens in hun hemd zetten. Ge zult deze lieden eens vertellen wat ge van hen denkt. Ge zult ze, wat men noemt, „uitkleden". Want ge weet met wis kundige zekerheid, dat het niets is, nooit iets was en ook nooit iets wor den zal. Het zal het Bontedinsdag- avondpeil hebben. Het zal flauw zjjn en stierlijk vervelend. Het zal niets met cultuur en fllles met nonsens te maken hebben. En er zal zó slecht ge speeld worden als onze zogenaamde humoristen maar slecht kunnen spe len. En zo, in die stemming, gaat ge uw Zondagavond in. Zo en niet an ders. bij het kweken van groenten niet vergete'i worden. Humusrijkt gronden kunnen zondei rndere. Stalmest wordten. Duur zijn de plantje meestal tegelijk met het, niet, daarom behoeft men spitten onder gewerk toch A.S.F korrels kun bezwaar met kunstmest nen na het spitten, doch bemest worden, doch oy vóór het planten er schrale zandgronden kar zaaien, over de men beter met oude rtal- worden uitgestrooid, mest werken. Menige huisvrouw is huiverig voor het gebruik van kunstmest, vooral wan neer een deel van de groenten voor de weck moeten dienen. Die angst ln deze tijd van jaar kunnen al vele groentensoorten gezaaid en geplant worden. Vóór alles diene men zich cch ter goede groentenzaden wordt echter nogal eens van te schaffen. Zaden 'tverdreven. Wanneer waarvan men de her men met mate kunstmest komst niet kan vaststel- gebruikt (bijv. niet m.eer ten, worden liever niet dan één kilogram per genomen. Er zijn in Hen vierkante meter) zas er niet van jagen gespro ken kunnen worden en solide zaadhandelaren, dus het kopen van rom zal de huisvrouw weinig mei heeft niet de minste 1ast. hebben van open zin. net dus niet te laten. Nv is het ook een geschikte tijd voor het uitzaaien van kroten voorlopig dar grond, nog maar alleen ie zomerkroten. Er komen het nogal eens klachten bin nen, dat de zaden niet ontkiemen; dan krijgt de zaadhandelaar de schuld. Dat kunt U voorkomen door de zaden van kro ten, die nogal stug zijn eerst achttien uur in lauw water voor te weken. Eventueel kan men ook al tuinkers zaaien dat Noord-Holland voldoende Qok voorkomt onder de flessen, groenten indien worden zulke Nu kan begonnen wor naam. van sterrekers en bij de kievitseieren genuttigd wordt. Fijn gesneden op de boter xnge oen met het zaaien van ham, met wat mayonaise, maakt Overigens is een, erwten en peulen, terwij1 is het een lekkernij. £N DAN IS ER, ineens, Johan Kaart. En nog even later begint ge te lachen. Eerst stiekum. Niemand mag het zien. Ge krijgt 'n hekel aan uzelf want wat vélt er eigenlijk te lachen Het is nonsens, het heeft niets om hel lijf. Het is kolder. Kolder in het kwa draat, in de n-de macht. Het stuk is hopeloos onwaarschijnlijk en er wordt geen verstandig woord gespro ken voor het voetlicht. Maar ge lacht! Ge lacht privé en particulier in het eerste bedrijf. Ge lacht voluit in het tweede en bij de helft van het derde en laatste) be drijf knijpt ge per ongeluk uw buur vrouw in haar arm, di t dat hele maai niet erg vindt en u een alles-begrij- pend kneepje teruggeeft. Ge voelt iets nats over uw wang drentelen en dat is dan een'traan. Een lach-traan. Met schrik en ontsteltenis herinnert ge u dan dat ge in geen tien jaren zo gelachen hebt als deze avond En on der de druk der gewoonte kijkt ge ang stig om u heen oi niemaru tic. heetl gezien. Maar niemand let op u. Ieder een let alleen op Kaart. Iedereen zit te huilen van het lachen en heel de Kleine Komedie is één grote tempel van de lach. Ge lacht die hele Zondagavond door en zjjt duizend mijlen ver van de ge dachte inzake dat staren op de navel. Ge zit daar te schokken en te transpi reren. Ge veegt steeds opnieuw uw bril af en ge voelt u zowaareen gelukkig mens. Geen belasting geen gebiedsannexatiegeen zui veringgeen oorlogalleen Johan Kaart. Als Model-Echtgenoot. Alleen met die aardige buurman naast u met z'n hand en arm op uw stoel leuning. En die schat van een ouwe dame aan de andere kant, die uit de volheid haars geluks in uw oren schet tert. En huilt van 't lachen. Na afloop staat ge dan weer op de Amstel. Het is koud en het regent. Maar ge lacht nóg en ge mijmert over het geheim des levens, dat u voor een deel is geopenbaard. Die avond. Door Johan Kaart. ^I.FKEI) HITCHCOCK is filmregisseur de dikste ter Gereld, zoals Hollyvvoodse persagenten u graag zullen vertellen, belust als zjj zjjn op „human side stuff", verhaaltjes over menselijke trekjes van bekende figuren, over leefwijze, boordenmaat, gumkauwen, kleine zwakheden en grote liefdes voor poedel of poes, verhaaltjes, die het publiek graag schijnt te horen om vertrouwd te raken met zjjn held. Deze dikste filmregisseur ter wereld dart maakt uitsluitend „thrillers", opwindende geschiedenissen, die er slechts op berekend zijn de ontspanning zoekende bioscoopganger enkele uren te doen huiveren van even aangename als sensationele emoties. Hitchcock is de enige niet, die zich tot dit filmgenre bepaalt: vele tientallen zijner collega's hebben het terrein van de „thriller" in de loop der jaren platgetreden,, maar Hitchcock is uniek. Steeds weet hjj met verrassingen voor de dag te komen, voor zjjn „thriller" een nog onbetreden gebied te ontdekken, een door de roofbouw der sensatiefilms langzamerhand uitgemergeld terrein opnieuw vruchtbaar te maken of in het ploegspoor van anderen een verrassende rijke oogst van oorspronkelijkheden te bereiden. CINDS HET MIDDEN der twintiger jaren heeft Hitchcock zich op dit genre films gespecialiseerd met onge kende bezetenheid. En hij ontwikkelde zich zo tot een filmregisseur met grote beperktheden vanwege de eenzijdigheid zijner keuze, maar met anderzijds een onovertroffen vakmanschap. Van den beginne af trachtte Hitchcock zich een eigen filmtaal te verwerven, de moge lijkheden van het filmbeeld en zijn uitwerking op de toeschouwer, de be weging van de camera en haar instel lingen, het rhythme van de beelden zei.' van hun montage, en later, ook de essentiële waarden van het geluid vóór de film te onderzoeken en uit te buiten tot een organisch geheel. Hiermee bracht Hitchcock zijn films die zich wat hun onderwerpen betreft niet on derscheiden van het massaproduct op een opvallend en merkwaardig hoog i-eau. Gedwongen enerzijds door de onont wikkelde en voor nuances weinig ge voelige publieke smaak (van zijn in 1929 gereedgekomen film ..Blackmail" moest Hitchcock het slot wijzigen, omdat deze rolprent anders een com merciële mislukking dreigde te wor den!) en anderzijds gelokt door de aan biedingen van Hollywood, dat zich tot doel stelde alle buitenlandse regisseurs van bijzondere begaafdheden aan zich te verbinden, trok ook Hitchcock, zoals zovele anderen Frits Lang, Ernst Lubitsch, Renjé Clair, Robert Siodmak, om er slechte enkelen te noemen naar Amerik-, waar hij zich echter in tiog sterkere mate dan voorheen (en zo ging het al zijn andere begaafde col lega's) had te richten naar de eisen van een commercieel ingestelde filmindus trie. „Ik moet toegeven, zo verklaarde hi. kortgeleden, dat ik de laatste jaren iteeds minder gebruik ben gaan maken van uitgesproken filmmiddelen Ik ben m '•er „commercially-minded" gewor den. Uit ervaring heb ik geleerd, hoi gemakkelijk de fijnere trekjes van spe cifieke filmkunst door het publiek over b hoofd worden gezien. Toch ben ik in verschillende opzichten thans meer vrij om te doen wat ik wil dan ik het een paar jaar geleden was. Ik hoop gelei delijk nog meer vrijheid te krijgen wanneer het publiek me die tenminste wil geven". £)EZE UITSPRAAK zal men zo dienen te verstaan, dat het gemakkelijker en zo niet artistiek, dan toch zeker zakelijk gesproken succesvoller is een film te maken, die weliswaar la afge stemd op de smaak van de massa maar toch ook streeft naar een uit het oog punt van filmkunst aanvaardbaar peil, dan bij het vervaardigen van een film uitsluitend rekening te houden met de eisen der filmkunst en niet met die der publieke smaak. En zo motiveert deze uitspraak ook een der nieuwste films van Hitchcock, „The Paradine Case" die thans als „De zaak Paradine" in de Nederlandse bioscopen is verschenen. Een film me aanzienlijke tekorten aan dc ene kant, maar daarentegen ook met bijzondere verdiensten, waaraan men terstond Hitchcock's zeer specifie ko trant herkent. „JHE PARADINE CASE" naar de roman van Robert Hitchens doet het verhaal van de jonge mevrouw Paradine, die terecht staat onder be schuldiging J.rar invalide man te heb ben vermoord. Dit hoofdgegeven wordt veer doorkruist door verschillende in triges, die echter in de film niet voile dig tot hun recht komen, doch eerder aansluiting aan het geheel missen Hitchcock's regie greep hier mis - vooral in de inleiding ,die even verwar rend als verward is. Zodra echter het verhaal ge..a erd is tot de rechtszitting ontdekt men, hoe Hitchcock's talent zijn kansen zag en aangreep. Met meester hand hanteerde hij hier de beeldflitsen ;n beklemmende wisselwerking en var climax en anticlimax. Het spel der acteurs hoe belangrijk ook is hier niet meer primair. De regisseur bedient zich ervan om het effect der door zijn verbeeldingskracht bepaalde filmbeel den te versterken. (In dit opzicht dus zou men een vergelijking mogen maken met een andere rechtszitting op de film: Carl Dreyer's beroemde ..Passion de Jeanne d'Arc"; uitsluitend in dit op zicht echter: sfeer en werkwijze van D ayer en Hitchcock liggen voor het overige ver uiteen) Httohoocte schept hier met zuiver cinematografische mid delen een atmosfeer van spanning en geladenheid, angst en ontzetting, drei ging en triomf, bezetenheid en ramp zaligheid, zo intens suggestief, dat er hier geen sprake meer is van louter een thriller, doch veel meer van een thril ler die gesublimeerd werd tot leven en drama. Deze rechtszitting werd zo tot hoofdbestanddeel van deze rolprent en om deze fascinerende brok filmkunst accepteert men zonder veel bezwaar ae verdere fletsheid (en soms zelfs stunte ligheid) van „The Paradine Case", waarbij dan inbegrepen is een meer dan ergerlijk onbenullige dialoog. Hier om kan men ook nog genoegen nemen met een slechts ten dele bevredigende prestatie der acteurs: Alida Valli, beeld schoon, maar stupide en de rol van mrs Paradine zonder inwendige beleving spelend; Gregory Peck, aanvaardbaar en gewiekst acterend, zonder veel kans ons werkelijk te overtuigen als de ver dediger; Charles Laughton, een oninis kenbaar groot acteur, doch eerder op toneel dar op film ingesteld, die de rol van de rechter met veel prachtige létails, doch anderzijds ook met sterke neiging tot het caricaturale speelde. De 'erdere bezetting met Ann Todd, \ouis Jourdan, Charles Coburn en Ethe' Barrymore op de voorgrond - mekt al evenzeer haar grootste kraent in routine-spel en minder in innerlijke 'oorleefdheid Maar desondanks is deze film veel en zelfs veel meer dan wat Hollywood een „publiekfilm" (dwz. een film die de garantie biedt een zo groot mogelijk publiek te bevredigen) belieft te noemen. Enkel om die rechtzaal scènes moet u „The Paradine Case" gaan zien. U zult dan ervaren wat een werkelijk filmkunstenaar ondanks zijn gebreken ook met een middel matig gegeven nog weet te doen! LONG-SHOT LEZERS, er kan een dag in uw leven komen, dat ge op aanplakzuilen in uw stad, of dorp of vlek iets ziet staan over een Model-Echtgenoot. Met Jo han Kaart. Begeef u dan schielijk naar de kassa van het theater, of nood- theater, of hok, en zorg, dat u kaar ten krijgt. Voor uzelf, uw naasten, uw vrienden en vriendinnen. Ge koopt voor die paar gulden een lawine aan lach en ge zult leren, die avond, dat Holland tenminste nog één humorist bezit, die onweerstaanbaar is en de in dit land van mist en koeien en regen, modder en steile mensen, zeld zame macht bezit zelfs de meest nurkse netevreter uit de plooi te ha len en uit z'n tent te lokken. Dót doet Johan Kaart. Een knappe jongen op de Nederlandse planken (waar men het moet hebben van de snippen en de snappen, de doodles, de henriettes en de lou-tjes) die hem dflt nadoet. £)AT ALLES GEEFT TE DENKEN. We zouden geen goed Nederlander zijn als zélfs zoiets als die Model- Echtgenoot niet iets „te denken" gaf. Bij ons deugt nooit iets zonder moraal. Bewijst dit alles niet, vrienden, dat we op de verkeerde weg zijn? Zou het geen- aanbeveling verdienen als men op onze toneelscholen O'Neill en Sar tre verving door Kaart? Dat past dan wel niet in het kader onzer culturele ambities en strevingen, maar het is uitermate gezond voor uw lever. En voor de milt. En 't hart. In ieder ge val is de idee te overdenken. Er zit nog aanzienlijk méér in de gedachte. Ik denk aan de middelbare scholen in onze provincie. Laat ons een voorbeeld noemen, man en paard. In Den Helder bezit een der beste in richtingen voor middelbaar onderwijs een buitengewoon voortreffelijke to neelkenner, waarover men zich alleen maar verbaast, dat hij tot nu toe het burgermans witte boordje niet ver wisseld heeft voor de schelmse kome diantenflambard. Niet alleen pleegt hij lezingen aan de lopende band over Peer Gynt, niet alleen heeft hij kor telings nog bepaald w lke Noordhol landse dilettantentoneelvereniging het op het Wierings concours het beste deed, en niet alleen voedt hij de jeugd op in kennis en begrip voor de schoon ste der muzen, Thalia geheten, maar hij doet méér. Hij behandelt, en dit is een verheugend teken, onze beschou wingen in klassikaal verband, hij wijst op het nobel en cultureel-verantwoord streven van ons blad en hij toont daarbij een breedvoelend, een univer seel mens te zijn Zijn voorbeeld moge in onze provincie navolging verdienen; men geve het de naam van Vendelis me. (Niet te verwarren met vanda lisme). Hier ligt een taak. Voer de lach in. Op school en in fabriek. In de schouw burgzaal en in de huiskamer. We ver- léérden het lachen en het is de hoogste tijd terug te keren tot die gulste aller gezichtsplooien. Nóg is het niet te laat Laat ons woekeren met het mate riaal en zeker met iemand als Kaart. Devies: „Geen bont gedinsdagavond- trein, geen gesnip en gesnap, maar: Kaart". Ziedaarhet Vendelisme is op mars en Kaart is zijn profeet. Maar spoedigspoedigeer wij ver zuurd en vergramd zijn, lezers. Het is één minuut voor twaalf! ANTHONY VAN KAMPEN. VISSERSSCHEEPJE TEGEN DIJK GEWAAID Het motorscheepje Bru 14 uit Brul- nisse, dat in de Grevelingen aan het vissen was, is tengevolge van de storm nabij Oudetonge tegen de dijk ge waaid. Het scheepje is nog niet vlot gekomen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1949 | | pagina 5