v/ordt tot nieuw leven
JEANNE
pe schone s/aapster in
het bos
gewekt
Lisse komt tien jaren lang een geweldige
tentoonstelling ven honderdduizenden bloemen
in het troetelkind, dat hij tot n,enw£e„ £we£ hTftV
liever zelf ontdekken. In het voorjaar zet 7ii d, ti"
okjesbos, in welks weelderig struweel sinds
JTTSLT.
Cultureel Nieuws
AMSTERDAMS PODIUM
Tentoonstelling De Experimentalisten
Of: Hei Vagevuur der Schoonheid
FILM, DIE TE VEEL OP HET
UITERLIJKE IS GEBASEERD
Vijf doden bij
treinaanslag op Jaya
ïï&'-arJfsap
ZATERDAG 12 NOVEMBER 1949
onze reizende redacteur.)
LISSE, November.
HET VERHAAL, dat mr. W. Lamhnnv
Lisse tussen Haarlem en Leiden, onsdezer^een d Tvf' bloen,bol|endorp
de Schone Slaapster in het Bos AU d» p klonk a,s 't sprookje
en, voerde h« de Bennebr^se '«it^ft000"1100816 "akk"
(én voet had gezet, om elkeen te ontvanien die he^T fT"1' niemand °0i'
haar kleurrijke schoonheid Ti-., an?ste'lmg mocht hebben
van
men. Ik ben
er een paai
keer in ver-
dwaald ge
raakt. Met
een paar ar
beiders ont
dekte ik een
rij prachtige
oude beuken
een grote
vijver met
een eiland,
een levens
gevaarlijk
ven (men
kan er on
verwacht tot
de nek toe
in wegzak
ken) een
kreek, een
met braam
struiken be- W6ÊBÈÈÈÈSSÊÊÈBÊÊ
groeide laan
en allerlei Een kijkje in het bos van „Zandvliet" te Lisse, zoals
aardige plek- het er op het ogenblik uitziet. Rondom de vijver
jes, d.w.z. er worden de bloemperken aangelegd.
waren aardi
ge plekjes van te maken. Toen heb ik
er, vertelde, heer Van der Lee, een
hoop mensen in gestuurd met bijlen
om de boel open te gooien. Een kaart
van het gebied was er niet en een
overzicht was niet te krijgen. Daarom
moest ik van dag tot dag improviseren
om er een smaakvol geheel van te
maken.
Hoe hij geïmproviseerd heeft hebben
wij gezien. Op vele plaatsen heeft het
hakhout plaats gemaakt voor gazons
met bedden, waarin vakmensen bezig
waren de bollen te planten, die in het
voorjaar hun prachtige bloemen ten
toon zullen spreiden. De rij beuken vor
men nu een laan met 24.000 tulpen
in haar kleurrijke schoonheid. Tien weken iamr zal dl
In het begin van de vijftiende eeuw,
toen de ongelukkige Jacoba van Beieren
Gravin van Holland was, bezat zij een
jachthuis ergens in het oerwoud, dat
zich achter de duinen langs Neerlands
jcust uitstrekte. Het lag er temidden van
de eenzame bossen, waar zich een me
nigte van herten, reeën, fazanten, ko
nijnen, eenden en ander al dan niet ge
vleugeld wild ophield. Haar jagers had
den de opdracht ervoor te zorgen, dat
de keuken van het grafelijk slot Teylin-
gen bij het naburige Sassenheim steeds
j„ voldoende mate van het kostelijke
voedsel werd voorzien. Vandaar, dat de
omgeving van dit jachtslot als „de Keu-
kenbossen" werd aangeduid. Die pro
zaïsche naam is een wanklank in het
sprookje, maar wij mogen de waarheid
geer. geweld aandoen.
Jacoba stierf en haar bezittingen
gingen van geslacht tot geslacht in an
dere handen over. Ruim honderd jaar
geleden verkocht een baron van
Schuylenburg het aan de familie Ten
Hove, van dewelke het overging in
handen van de familie Steengracht;
het gezin, dat het jachthuis betrok
bestond uit zeven leden. Er waren vier
zonen en een dochter. Toen deze vijf
de huwbare leeftijd bereikt hadden,
kocht papa voor zijn oudste zoon het
slot „Mooyland" bij Kleef, voor de
tweede het land/goed „Heerjansdam"
in Gelderland, voor de derde de Hol
landse burcht „Duivenvoorde", voor de
vierde het Zeeuwse buiten „Bierscho-
ten". Aan zijn dochter bood hij beu
kenhof' aan, zoals het eeuwenoude
jachthuis toen heette. Het arme meisje
vond, dat zij er maar bekaaid afkwam
en wist haar vader te bewegen het
aanzienlijk te verfraaien met torens
en anderszins. Daarna trouwde zij met
een baron van Pallandt, wien zij
slechts een dochter schonk, die op
haar beurt een graaf Van Lynden
huwde. De oude graaf en zijn echtge
note leven ook al niet meer, zijn zoon
heeft zich op een boerderij onder
Vught teruggetrokken. Het jachthuis
wordt nu bewoond door een aantal
arbeidersgezinnen.
„Zandvliet"
r\E BOSSEN rondom zijn kleiner ge
worden, maar nog beslaan zij een
aanzienlijke oppervlakte. Zij vallen in
twee delen uiteen: het eigenlijke „Keu
kenhof" ten Zuiden van de weg, die
Lisse met Noordwijkerhout verbindt, en
„Zandvliet ten Noorden daarvan. Het
sprookje, nu, waarvan hier sprake is,
speelt zich af op „Zandvliet", een bos
van 25 ha. Al vaak hadden de bloem
bollenhandelaren en -kwekers van de
streek het oog laten vallen op dit ter
rein, dat zich zo buitengewoon goed
zou kunnen lenen om er een bloemen
tentoonstelling te maken. En nu zijn
zij er eindelijk in geslaagd de graaf te
overreden het voor dat doel af te staan,
nog wel voor de tijd van tien jaren
met vijf optiejaren. Toen zij zover wa-j
ren werd het besluit genomen er gedu
rende tenminste tien achtereenvolgende
jaren een bolbloemententoonstelling in
te richten. Het toeval wil, dat de eer
ste keer voorjaar 1950 zal samen
vallen met de viering van het vijftig
jarig bestaan van de Bond van Bloem
bollenhandelaren, die grootse plannen
heeft voor een luisterrijk feest. Deze
bond, die driehonderd leden telt wij
mogen wel zegen, dat het driehonderd
wereldreizigers zijn, want de Neder
landse bloembollen worden voor meer
dan 98 pet. in het buitenland verkocht
zal dit jaar een omzet van tachtig
milioen gulden (aan deviezen) kunnen
rapporteren; hij hoopt het in 1950 tot
honderd millioen te brengen.
Oerwoud.
Er zijn in deze streek achtduizend
bollenkwekers en zestig van de besten
en grootsten daaruit zullen de voor
treffelijkste voorbrengselen van hun
tuinen tentoonstellen op „Zandvliet
Dezer dagen hebben wij er tijdens een
Zuidwesterstorm rondgewandeld in ge
zelschap van Sprookjesprins Van der
Lee, die qualitate qua onder de modder
zst. Hij, de directeur van de Nationale
Bloemententoonstelling „Keukenhof" (zo
noemen ze me tenminste wel eens. zei
hij bescheiden) vertelde, dat hij zijn
eerste bezoek aan het bos had gebracht
met de bijl in de hand en het hakmes
aan de riem. Je kon er anders gewoon
weg niet doorkomen, lichtte hij toe, het
akkermaalshout was meters hoog en zo
dicht dooreengestrengeld, dat men het
htet anders dan ontoegankelijk kon noe
langs de kant in 24 verschillende kleu
ren en soorten, om een enkel voorbeeld
te noemen. Langs de vijver ligt nu een
pad. Er zijn een paar bruggen. De kreek
zal omzoomd worden met crocusjes. Er
is een pergola gebouwd, die straks uit
bloembedden omhoog zal rijzen. Kort
om, het is een tuin geworden, die zelfs
op een stormachtige herfstochtend een
bron van schoonheid bleek te zijn en
die over een half jaar zeker niet zal
onderdoen voor het Sprookje van
Doornroosje en haar Prins.
Om er nog een paar nuchtere dingen
van te vertellen: de bouw van een
semi-permanent restaurant is aanbe
steed; een 3 hectare groot parkeerter
rein is in aanleg, de weg ernaar toe
wordt aanzienlijk verbreed en verbe
terd, er komen waterleiding en electri-
citeit, de treinen zullen weer in Lisse
stoppen. Het volgend jaar komt er bo
vendien een uitzichtoren, vanwaar men
een groot deel van de bloeiende bollen
velden kan overzien. En het bestuur
zoekt samenwerking met de kwekers
van rozen en andere sierstruiken, op
dat men naderhand de hele zomer open
kan blijven telkens met andere bloem
soorten. Reeds is er een half millioen
in „Zandvliet" geïnvesteerd, maar nie
mand maakt zich ongerust over de
vraag of dat geld er wel weer uit zal
komen.
|)E SCHILDERSGEMEENSCHAP is
door het tumult in het Stedelijk
Museum in hevige beroering geraakt.
Er zullen behalve in de dagbladkolom
men ook bij Eijlders, het kunstenaars
café in de Korte Leidsedwarsstraat wel
harde noten gekraakt zijn. Of het vol
gende met dat al in verband staat is
ons niet bekend, doch wij koesteren
zekere vermoedens. Een aantal Am
sterdamse schilders heeft zich n.1. aan
eengesloten in een groep, genaamd
„De Spontanisten". Zij spraken over
„de noodzaak van heroriëntering" en
achten deze slechts mogelijk „wanneer
wij ons richten naar de bron, die di
rect uit het leven zelf ontspringt, het
pulserend element, dat aan al onze na
tuurlijke functies ten grondslag ligt,
n.1. de spontaneïteit".
Teneinde aan hun opvalingen meer
bekendheid te geven, zullen zij in het
Gildehuis te Amsterdam "an 23 No
vember tot 12 December een tentoon
stelling houden.
Het museum Boymans te Rotterdam
'-.eeft van mevr. J. de Graaf-Bachien-
:e. wonende in Zuid-Frankrijk, ter na
gedachtenis aan haar echtgenoot, een
-chenking van elf schilderstukken en
-es beeldhouwwerken ontvangen. Er
zijn o.a. schilderijen bij van Henri Ma-
'Jsse, Constant Permeke, Leon de
Smet en beeldhouwwerken van Rik
Wouters, George Minne, Henri Moore
en Ossip Zadkine. De kunstwerken
zullen begin 1950 worden tentoonge
steld. De in ons land reeds enige tijd
ip tourriée zijnde tentoonstelling van
werken van H.K.H. Prinses Wilhelmina
is tot 5 December ondergebracht in de
zalen van de Rotterdamse Kunstkring.
'N HET HAAGSE gemeentemuseum
zijn tot 22 November de werken van
8 Finse schilders en beeldhouwers te
ewonderen. De expositie maakt een
ournée door Europa. Na Brussel is de
.esidentie de tweede stad, welke de
eer geniet deze kunst te mogen expo
seren. Men ziet er o.a. werk van Al-
bert Edelfelt, bekend door zijn por
tret van Pasteur, door zijn Parijse
stadsgezichten en zijn uitbeeldingen
van het Finse volksleven. Van Waino
Aaltonen, de meester van het bronzen
en marmeren beeld en baanbreker van
het gebruik van graniet zijn ook di
verse werken aanwezig.
Van ongeveer 150 manuscripten en
met de hand geschilderde miniaturen
in de bibliotheek van de Grieks-
Orthodoxe kerk te Jeruzalem, waar
van sommige uit de zesde eeuw stam
men, zal een microfilm worden opge
nomen. Een internationale groep ge
leerden heeft n.1. copieën nodig voor
een nieuwe critische studie van b-
Griekse nieuwe testament
|N PARIJS is een Frans-Italiaans cul
tureel verdrag ondertekend. Voor
J^'IETS Is RISKANTER dan te schreven over abstracte kunst in het alge
meen en over de groep „Experimentalisten", die thans exposeert in het
Stedelijk Museum te Amsterdam, in het bijzonder. Mant zegt men: ik vond
liet mooi, indrukwekkend, pakkend, meeslepend, origineel, geniaal en van
een moordende actualiteit, dan wordt men met wiskundige zekerheid inge
deeld by de categorie snobs, die maar alleen doen alsof ze het mooi,
indrukwekkend, pakkend, enz. enz. vinden. Zegt men daarentegen: ik vind
het dwaas, grotesk, idioot, gezocht, fantatiek, leugenachtig, verbasterend
brutaal en anti-artistiek, dan wordt men met even wiskundige beslistheid
gerekend tot de verfoeiiykste en meest perfide reactionnaire bende.
Ge zult het uw kroniekschrijver dan ook niet ten kwade duiden, dat hfl
ditmaal slechts een zo objectief mogeiyke weergave pleegt van enkele fei
telijkheden, die de moeite waard z\jn voor het dankbare nageslacht bewaard
te biyven.
De groep Experimentalisten, Ne
derlandse en buitenlandse, heeft kans
gezien 't Museum en de pers in rep
en roer te brengen, door vorige week
Zaterdagavond op een „literaire
avond" het artistieke peil op te voeren
tot een handgemeen. Er vielen, ter
bevordering der Cultuur, rake klap
pen, hetgeen overigens een gezond
kunstleven slechts ten goede kan ko
men. Er is al saaiheid, verveling en
dufheid genoeg in de picturale en li
teraire vaderlandse alkoven, bedste
den en kabinetten. Ik vond deze start
der experimentale avant-garde dan
ook dermate stimulerend, dat ik een
kort bezoek aan het Stedelijk Mu
seum niet wilde nalaten en ik moet
U zeggen: dat bezoek was meer, aan
zienlijk meer, waard dan de zes dub
beltjes verplichte entree.
Er werd in dat uur niet gevochten.
Er vielen geen klappen, en er werden
geen bezoekers uitgeworpen. Enkele
Experimentalisten hielden zich in de
expositieruimte op. Hun experimentele
instelling was zichtbaar aan dassen,
die op uranium-explosies geleken; hun
hemden, truien en slipovers waren als
knallende revolverschoten, hun sokken
bollenvelden van kleurigheid. Daar
de wedstrijd voor letterkunde van de
provincie Antwerpen werden 146 proza
werken en 76 dichtwerken ingezonden
Prijzen gingen o.a. naar René Berghen
voor zijn roman „Instituut Astree",
Frans van Isacker voor zijn eerste
werk „De wereld verandert" en Lode
Baekelmans voor zijn totale oeuvre.
Het rijksmuseum Kröller-Müller in het
park „De hoge Veluwe" werd in het
derde kwartaal van dit jaar door
44.171 personen bezocht, waaronder
vele buitenlanders. Het museum blijft
ook in de wintermaanden geopend en
wel op werkdagen van 1017 uur. op
Zondagen van 1317 uur.
[tft:
yAN WEINIG GEBEURTENISSEN uit het verre verleden 4ifn wq zo
goed op de hoogte als van de geschiedenis van Jeanne d'Arc, het Franse
boerenmeisje, dat de stoot gaf tot de bevrijding van Frankrijk, maar door
haar vijanden tot de brandstapel werd veroordeeld. Lijvige kronieken van de
rechtszittingen z.yn bewaard gebleven en bieden ons de mogelijkheid heel
die merkwaardige, heldhaftige, glorieuze en tragische geschiedenis te re
construeren, Op detze kronieken is de film gebaseerd, die vorig jaar in
Hollywood tot stand kwam met Ingrid Bergman in de hoofdrol.
ljET IS een lange film geworden: ze aan uiterlijkheden: voor de kronings-
duurt bijna twee en een half uur. scène heeft de filmmaatschappij het
Heel het leven van Jeanne d'Arc, de originele kostbare zilveren doosje kun-
maagd van Orléans, brengt ze in nen lenen, waaruit eertijds aan de
beeld. Eerst de episode in haar ge- dauphin de keizerlijke zalving werd
boortedorpje Domrëmy in Lotharingen, toegediend. De wapenen, pijlen, bo-
waar zij bovennatuurlijke „stemmen" .gen, lansen, knotsen, zwaarden zijn
hoorde, die haar opdroegen Frankrijk, nauwgezet nagemaakt naar originele
dat toen in 1427 de honderd- modellen uit de tijd van Jeanne d'Arc.
jarige oorlog zo goed als verloren had, Precies werd gereconstrueerd, hoe een
te redden van zijn vijanden, het Fran- boerengezin uit die tijd gekleed ging,
se leger te leiden naar de overwinning werkte en at. En zo kan men door-
op de Engelsen en de troonopvolger tot gaan. Vier en een half millioen dollar
keizer te doen kronen. Dan de episode kostte de film. Daarvoor kon men heel
aan het hof van deze troonopvolger, wat betrouwbaarheid kopen en daar-
de slappe dauphin Charles, die tegen voor heeft men dan ook ontegenzeg-
wil en dank in Jeanne's zending moest gelijk een knap en interessant schou,w-
geloven. Daarop de strijd om Orléans spel gemaakt,
te ontzetten en de overwinning die
leidde tot de kroning van de dauphin rfwr
Reims. Dan begint voor Jeanne een MAAR MEN beeIt nagelaten de fi- Dg hg,din VUUrt haar troepen aan in de strijd voor Frankrijks vrijheid.
donkere tijd. Keizer Charles, die af- guur van deze Jeanne d Are en
eunstig is op haar succes en roem, die van haar tegenstanders werkelijk wer er intens dooi geraakt wordt, dat kelijk heel innig en diep->aangrqpend
Gebiedt haar de strijd voor Frankrijks leven te geven. Men heeft alles te hij het gevoel krijgt geplaatst te wor- de verlaten Jeanne.
hevriidine op te geven, haar soldaten- mooi gemaakt en de inhoud vergeten, den voor een aangrijpend menselijk
kleren af te leggen en hofdame te Ingrid Bergman is gebruikt als show- drama. £)E FILM is knap, heel knap ge
worden Zij weigert, vecht door en girl, als mannequin voor bizarre cos- Dat gevoel krijgt de toeschouwer maakt. Regisseur Victor Fleming
•ordt eevangen genomen door de tuums tot een aluminium harnas toe. maar heel even. Maar dan is de film is ten slotte geen onbelangrijke fi-
Roureondiërs die haar daar Char- Bont en fleurig zijn de beelden van al zover, dat Jeanne d'Arc al ontluis- guur, hij heeft gevoel voor monumen-
les haar verraadt aan de op wraak Ingrid als Jeanne d'Arc, die in haar terd is, gevangen zit en voor haar taliteit, hq weet in het bijzonder
ende Engelsen verkwanselen. Deze wapenrusting ten strijde trekt, op haai rechters en beulen gesleept gaat wor massa-scènes boeiend te ensceneren en
Zln ren haar in Rouaan voor een ker- voordeligst geschminkt in technicolor. den. Dan is Ingrid Bergman niet meer hij had hier prima cameramensen en
k°bik gerecht dat echter een werk- En 't is daarbij prettig te weten, dat een aantrekkelijke verschijning op een vooral ook prachüg spelersmateriaal
Keiqa g m„„v,tv,„v,hors ieder schroefie en schakeltie aan dat verkleednarttitie. met leuk-golvende tot zrin beschikking De film r+ik
Vijf personen werden gedood, vier
zwaar en vier licht gewond, toen Don
derdag een goederentrein van Suraba-
la naar Madium zes km ten Westen
van Modjokerto op trekbommen liep-
e slachtoffers waren remmers en
clandestien op de bordessen van de
goederenwagens meerijdende passa-
giers. Vijf en twintig goederenwagens
reden op elkaar en ontspoorden of kan
telden, doch het verkeer werd niet
gestaakt. In deze omgeving is ook
Dinsdag een trein op een trekbom ge
reden.
tiiifr is van de'politieke machthebbers, ieder schroefje en schakelt je aan dat verkleedpartijtje, met leuk-golvende tot zijn beschikking. De film is rijk
v Teanne wordt geëist, dat zij haai harnas volkomen volgens de histori- haren, fleurige wangen en kersrode aan treffende typeringen en daar-
t en" zal verloochenen en zal sche werkelijkheid is. Maar dat alles lippen. Dan is alle show en alle sex- onder is vooral de dauphin van de
„stem ketterse en een heks te kan nog zo mooi en volmaakt zyn, appeal van het filmdoek verdwenen, begaafde acteur Jose Ferrer opmer-
eF Martelingen kunnen een ogen- het maakt nog niet, dat de toeschou- maar dan speelt Ingrid Bergman wer- keiyk. Maar haar eigen tekort kan de
zÖn- i-*„ Ko„-drifpn film niet opheffen; niet door haar his
torische betrouwbaarheid, niet door
het soms zeer fraaie camerawerk,
niet door de schreeuwerige kleuren-
wirwar van de technicolor en evenmin
door het over het algemeen zeer goede
spel. Ze mist het werkeiyke, inner
lijke leven: alles zit hier juist iets te
veel aan de buitenkant. Ziet men de
film aan, dan daingt zich het gevoel
op: „Deze film is razend knap ge
maakt, maar teveel maakwerk, niet-
echt! Niet gemaakt om werkelijk te
ontroéren, maar om te verbluffen door
een reeks ontstellend knappe en mooie
plaatjes!" En de technicolor draagt
hier inderdaad voor een groot deel,
maar toch lang niet ten volle, dé
schuld van.
Dat is „Jeanne d'Arc", een film, die
veel te veel te lawaaiig is om ons de
figuur van haar heldin nabij te kun
nen brengen. Maar tevens een film.
die als documentatie van een bewogen
stukje geschiedenis wel bijzonder in
teressant is en zeker twee en een half
uur van uw tyd waard!
LONG-&HOT.
blik van innerlijke zwakte bewerken
maar Jeanne blijft ten slotte haar
.stemmen" getrouw en wordt - wat
éverigens al voordat het schijnproces
begon een uitgemaakte zaak was
veroordeeld tot de vuurdood.
PEN STAF van geleerden en onder-
L zoekers heeft maandenlang voor
deze film studiemateriaal verzameld,
opdat de film een volkomen |el^nd
nnrtret zou opleveren van de histo-
alleen betrouwbaar, wat ha,
de gedragingen
en zelfs de woorden
van
Jeanne d'Arc betrof, maar ook
waar het aankwam op zeden en ge
woonten op het Franse platteland en
aan het hof en in de wijze van oor-
wvoeren van die tqd. Maar ook al
Ke film tot in elk detail historisch
verantwoord, toch mist zq iets en
daardoor spreekt zij niet zo tot
Jeanne d'Arc (Ingrid Bergman) ontmoet de kroonprins Charles
(Joeé Ferrer
waren felle snorren boven verbeten
monden. En daar waren oudtestamen
tische baarden onder driest-gepronon-
ceerde kinnen.
Rondomme hingen de doeken. En
de dingen, die men voor de goede orde
„doek" noemt. Daar hingen ze, de
mensen met #e beestengezichten, de
beesten met de mensengezichten, de
vrouwen met de vier monden, satir-
koppen, bloedige weefsels, hele en ge
deeltelijke lichaamsdelen, zonder ove-
Het verlangen naar vrijheid
zoekt tn de verschrikking zijn
eerste vervulling.
SLAVERHOFF.
rig verband met lichamen. Kille vis
sen en verschroeide huisdieren. Het
was alles indrukwekkend van tomeloze
wildheid en indrukwekkend van zo
maar voor de vuist weg neergewor
pen verf. Doch dit was slechts een
begin. Er was meer, daar in de koele
hoge zalen van het Stedelijk Museum.
Daar waren totempalen, besmeurd
met bloed van verraderlijke bleekge-
zichten, die ook eens de euvele moed
hadden opgebracht een penseel en
tekenstift in de hand te nemen. Daar
waren ontzaglijke gedrochten en
ijzingwekkende demonen. Daar waren
nachtmerrie-achtige verfpartqen, ul-
tra-bizarre tekeningen en satanische
ontploffingen. Beurtelings werd het
mij heet en koud te moede, maar noch
tans was het alles zeer boeiend en
pakkend. Het toonde op tumulteuzs
wflze de grondeloze naaktheid onzer
eeuw.
Er was nog meer. Er was ook poë
zie. Schokkende vaerzen tooiden de
muren, soms twee meter lang. Geen
dier vaerzen droeg het Kainsteken van
onbenulligheden als Vondels, Gorters
en Rolanden Holst. „Er is een lyriek,
die wij afschaffen," schuimbekken er
gens de Experimentalisten, maar
naast deze negatieve instelling bieden
zij terstond een positieve. Ik geef U
daarvan enkele interessante specimina.
Dat is bijvoorbeeld van de heer Jan
Elburg, het heet „Fragmenten" en we
vonden het in het tijdschrift „Cobra",
dat als tentoonstellingsgids wordt
uitgereikt:
Ik wou nou koud water branden
want ze hebben het ja nagelaten
ja nagelaten ik wou
nou blauw zijn
oudevrouwsblauw
maar ben gedoodverfd rood
welaan rood Rome brandt
ik wou nou Iwanow heten
een naam van bladaarde
een blauw blad blaar- en biltong
o komaan nu laat haar gaan
welaan rood Rome brandt
Zelfs de meest decadente reaction-
nair zal het met mij eens zijn, dat
hier iets in zit, dat hier nieuwe we
gen worden ingeslagen, dat hier
sprake is van een onmiskenbare, zy
het nog schuchter-aangrijpende, poëti
sche wedergeboorte.
Beter, kernachtiger, pittiger, di
rect aansprekender dunkt ons echter
deze proeve van poëzie, afkomstig uit
de experimentele dichtader van de
heer Lucebert:
A'u is er een hol
Nu is er een kom
waar ga ik men my letter my
Is my Is my My Frys
My Is My
Voelt U ook dat merkwaardige vers-
rhythme, dat nauw-ontloken, toch ge
durfde voortvleugelen der fantasie
van de heer Lucebert? En ge zult het
met mij eens zijn, lezer, dat hier aan
salon-rqmelaars als Bloem en Nijhoff,
Aafjes en Vasalis, slechts nog 't
schaamrood op de lyrische kaken past.
En zo beleefden wq daar onze ure
van bezonkenheid, meditatie en vuur
en het was een goede, een zeer goede
ure. Een ure zonder de vloekwaardige
spinnewebben des geestes, zonder de
ondraaglqke last der vunsheid van
deze tqd, zonder de brallende ballast
en veile voosheid dezer jaren, die ons
tot in de uiterste uithoeken van hart
en hoofd doorp rangen.
En ik dwaalde voort, van zaal tot
zaal, van 't ene experimentele labora
torium in 't andere, van slangenkuil
tot slangenkuil, stil genietend, geluk
kig in m'n argeloze alleenheid, door
drenkt van dankbaarheid voor zoveel
nobele schoonheid en zoveel jong-
oprankend vuur.
Mogen velen na my daar dwalen.
Hetzij alleen, hetzq in burgerlqke
kudden. Dwalend en drentelend in het
nirwana der Nieuwe Kunst.
ANTHONY VAN KAMPEN.
GEZANTE VAN IERLAND
Naar wij vernemen is spoedig de be
noeming te verwachten vin de eerste
Ierse vertegenwoordiging bij het Ne
derlandse Hof. De Nedeilandse Rege
ring heeft bewilliging verleend voor de
benoeming van mevrouw Johanca Mac
Neill als gezante van Ierland.