Vraagstuk der Westerse eenheid thans
in een kritiek stadium
CULTUREEL NIEUWS
De inspecteur-generaal
Sportprogramma
AMSTERDAMS PODIUM
Schimmen op het Leidse Plein
Conferenties der komende weken
beslissend voor onze toekomst
Schoonmama
Vijf erfgenamen
Di
Na Atlantisch Pact
Atlantische Unie
Melkleveranties voor
West-Duitsland
Oude mummie ontdekt
Over een ciiher en
over Karas en The
Fifih Man"
Microfoondebat over
belastingzaken
ZATERDAG 22 APRIL 'D59
(Van onze diplomatieke medewerker).
EEX ALf\DIE' "'aaronder de wereld nu al sinds einde 1946
gebukt gaat, kan niet eeuwig voortduren. Zij moet op een gegeven ogen-
bUk tot een ontlading komen. Deze ontlading kan drie verschiSeSL vomen
aannemen: oorlog, capitulatie van één der partyen zonder strijd, of een ver-
ge,Ök' f il t situatle' waarin de eerste twee vormen mo-
gelük zön, moet bestaan in een werkelijke of vermeende superioriteit X
brachten van de ene party boven die van de andere. Evenzeer voor de hand
ligt, dat de derde vorm slechts een kans heeft, wanneer de
brachten elkaar te naastenbij in evenwicht honden
wederzydse
POLITIEKE, economische en mili
taire deskundigen van het Westen
geloven, dat de Russen streven naar
het scheppen van een toestand, waar
in de onvermijdelijke ontlading der
spanning in hun voordeel moet verlo
pen. Tevens menen zij, dat de „show-
ddwn", deze ontlading, niet vroeger,
maar waarschijnlijk ook niet veel later
dan in de zomer van 1952 zal komen.
Dit maakt het voor het Westen en
het is een kwestie van leven of dood
nodig, vóór, dit tijdstip de situatie,
welke door de Russen gewenst wordt,
in haar tegendeel te doen verkeren, of
ten minste omstandigheden te scheppen,
waaronder een voor beide partijen min
of meer bevredigend vergelijk mogelijk
en dus waarschijnlijk wordt.
Op meer dan dit laatste mag het Wes
ten op het ogenblik niet hopen. De mi
litaire achterstand, welke het op de
Sowjetunie heeft is enorm. West-Euro
pa verkeert in een nog slechtere posi
tie dan die waarin Duitslands buurlan
den zich in 1939 bevonden. Zijn enige
bescherming en tot op zekere hoogte
ib dit ook met de Verenigde Staten het
geval bestaat uit de huidige superio
riteit der Amerikaanse atoomwapens,
het enorme industriële potentieel der
Nieuwe Wereld, waarover een Hitier
zijn nek brak, en het feit, dat de Sow
jetunie zelve zich nog niet geheel her
steld heeft van de zware verliezen,
welke zij in haar heroïsche strijd tegen
de nazi's leed. De Russische industrie
is nog niet gebracht op het peil, dat
nodig is, om met zekerheid aan de
enorme behoeften van een strijdend
massa-leger te kunnen voldoen. Ook
zijn er moeilijkheden in de agrarische
sector. Maar de Westelijke experts ne
men aan, dat deze bezwaren in 1952
overwonnen zullen zijn. Vandaar dat
de zomer van dat jaar, na het binnen
halen der oogsten, als het kritieke tijd
stip wordt beschouwd en men het
Westen tot zolang nog de kans geeft,
de maatregelen te nemen om de eigen
huid te redden.
Belangrijke dagen.
1IET IS NODIG dit alles voorop te
stellen, om duidelijk te maken, hoe
belangrijk de serie conferenties is, die
Dinsdag in Londen begint. Zonder over
drijving kan zelfs gezegd worden, dat
deze besprekingen de belangrykste di
plomatieke gebeurtenis sinds de oor
log zullen zijn. Het doel van de confe
renties is de coördinering van de Ame
rikaanse, Britse en Franse buitenlandse
politiek in alle hangende kwesties van
het Verre Oosten tot Duitsland; het op
stellen van een gemeenschappelijke po
litiek der Westelijke Grote Drie op
Lied van de week
Of ja nu een mop hoort tappen,
Of een tijdschrift openslaat,
Negen van de tien maal heeft
men 't
Met de schoonmoeders te kwaad.
Langs de weg en in gezelschap,
Telkens merk je, kort en goed,
Dat het niet slechts is de groente,
Maar de schoonma, die 't 'm doet.
Als ik alle schoonma-moppen
In dit blad beschrijven moest,
Zouden alle schoonma's mopp'ren,
Daarom houd ik mij maar koest,
'k Heb proberen uit te pluizen
Waarom toch de schoonma's juist,
't Zij in ernst of als een grapje
Steeds maar weer worden verguisd.
Zou het dit zijn, dat zeer velen
Met hun tijd niet mede gaan
En maar willen dat men 't doen zal
Zoals 't vroeger werd gedaan?
Want dat „vroeger"! o, mijn lezer,
Hou maar op en schei maar uit,
Wat heeft dat al vele ruzies
Dij veel mensen ingeluid.
Vroeger werd er zus gewassen,
Vroeger werd er zo gekookt.
Vroeger dacht men niet aan
uitgaan,
Werd er niet zoveel gerookt.
Vroeger dit en vroeger dat nog,
Vroeger voor en vroeger na.
VroegeT is het levensmotto
Van zo menig schoonmama
Beste, brave schoonmama-tjes,
Troost u maar in dit geval,
Dat uw schoondochter van heden
Ook eens schoonma worden zal.
Dn dat zij dan weer het mikpunt
Van <jg spotvogels zal zijn.
Want de aarde die blijft draaien
Met zijn spot en met zijn pijn.
Dn de schoonma-moppentapperi,
Daad ik heel, heel gaarne aan,
Dens die baarden af te scheren,
Want gaat ook vaak tégen staan
JABSON
lange termijn en de uitbreiding der sa
menwerking van de Atlantische ge
meenschap reeds een feit op militair
gebied tot de politieke en economi
sche sectoren.
Het voorbereidende werk begint Dins
dag. Op die dag zullen in de Britse
hoofdstad de Amerikaanse super-am
bassadeur prof. Philip Jessup, de Brit
se onder-staatssecretaris van Buiten
landse Zaken sir William Strang en de
Franse ambassadeur in Londen mon
sieur Massigli, de hoofden bij elkaar
steken om de talrijke problemen in
studie te nemen, overeenkomsten te
treffen op de punten, waaromtrent hun
zulks mogelijk is en een lijst van vraag
stukken op te stellen, waarin de beslis
sing aan de ministers van Buitenlandse
Zaken moet worden overgelaten.
Deze laatsten, de heren Acheson, Be-
vin en Schuman, zullen van 8 tot 15
Mei, eerst in Parijs en daarna in Lon
den, een gehele serie twee- en driezij
dige besprekingen hebben. Van deze
conferenties mag men een aantal aller
belangrijkste besluiten op de gebieden
van de gemeenschappelijke politiek ten
aanzien van de Sowjetunie, Duitsland,
Indo-China en wat al niet meer ver
wachten. Men kan rustig zeggen, dat
hun besprekingen de gehele aardbol
zullen omvatten.
En ten slotte vergadert dan van 15
tot 17 Mei, eveneens in Londen, de At
lantische Raad, bestaande uit de minis
ters van Buitenlandse Zaken der twaalf
leden-staten van het Noordatlantisch
Pact. Gedurende deze conferentie zal
de uitbouw van het defensieve verdrag
tot een werkelijke Atlantische Unie
worden besproken. Een desbetreffend
voorstel, namens de Franse regering
door Bidault gedaan, wordt op het ogen
blik in Parijs nader uitgewerkt. In
Washington en Londen volgt men dit
Franse initiatief met de grootste aan
dacht.
De gigantische taak, waarvoor het
Westen zich gesteld ziet, wordt des te
zwaarder, doordat de tijd, waarbinnen
zij verricht moet worden, betrekkelijk
kort is. Dat zij volbracht kan worden,
is boven alle twijfel verheven. De ge
zamenlijke potentiële kracht van het
Westen Is nog altijd verre superieur
aan die van het Oosten. Maar deze
kracht, nu nog verbrokkeld, zal als een
eenheid dienstbaar moeten worden ge
maakt aan het gemeenschappelijke le
vensbelang. En daarvoor is nodig, dat
de Westelijke naties veel, wat hun door
traditie en eigenbelang heilig gewor
den is, radicaal over boord gooien. Of
zij daartoe de moed en de fantasie be
zitten, zal over enkele weken vastge
steld kunnen worden.
J)E LEGENDARISCHE stad Eldorado
oefent op vele avontuurlijke gees
ten nog steeds grote aantrekkings
kracht uit. De Franse archeoloog Mar
cel Hornet, die enige maanden terug
in het oerwoud langs de Amazone
zocht naar deze stad, vertelt in een
communiqué, waarin ook sprake was
van de grote moeilijkheden, welke
men had te overwinnen om de „water
vallen der verschrikking" te bereiken,
dat hij in dit onherbergzame gebied
talrijke oude werkplaatsen heeft ge
vonden, waar gepolijste gereedschap
pen omstreeks 5000 jaar vóór Christus
vervaardigd moeten zijn. De Indiase
wijsgeer Shri Ragian Maharishi is na
een langdurige ziekte op 71-jarige
leeftijd overleden. De laatste dertig
jaar leefde hij in afzondering in de
Arunachala-heuvAls. Toen hij op jeug
dige leeftjjd van huis wegliep om in
een grot diep onder de grond te gaan
mediteren, trof een dichter hem toe
vallig een maand later in trance aan.
Ongedierte had een deel .van zijn vlees
weggevreten.
De 83-jarige Italiaanse dirigent Ar-
turo Toscanini maakt op het ogenblik
met het orkest van de National Broad-
casting Company een concertreis door
de Ver. Staten. De tournee wordt ge
maakt langs 29 steden en het af te
leggen traject bedraagt 14.000 km. In
dt speciale trein wordt voor een waar
de van een kleine millioen gulden aan
muziekinstrumenten vervoerd.
Lucienne Boyer maakt sinds 12 jaar
weer een concertreis door Duitsland
en zal er haar zo geliefde „Parlez-moi
d'amour" voor het publiek zingen.
Eduard van Beinum zal deze zomer
in Salzburg de leiding op zich nemen
van een internationale dirigentencur
sus.
Anna Blaman heeft een grote novelle
„De kruisvaarder" geschreven, welke
dezer dagen bij Meulenhoff te Amster
dam het licht zag. De letterkundige
Johan v. d. Woude zegt over dit nieu
we werk: „Het eerste waarin zich
Blamans talent volledig openbaart en
waarin zij zich van het eenzaam avon
tuur heeft bevrijd"
Om het kampioenschap van Neder
land: Blauw WitLimburgia, Ensch.
Boys—Ajax, Heerenveen—Maurits.
Eerste klasse Zuid: Sittardse Boys—
VW.
West I derde klasse A: Beverwijk—
Terrasvogels, Vitesse '22APGS.
Derde klasse B: ZSGOGVO, ZW
IW, DTSQSC, ADO '20—Succes.
Derde klasse C: DCGDEM, Helder
Velsen, WEBloemendaal, KW
OWO, Hollandia—Alkm. Boys.
Vierde klasse B: ZAP—Andijk.
Vierde klasse- C: RandersHSV.
Vierde klasse F: Rivalen—Oranje
Zwart, DSSWB, Swift—ASV, IEV—
Vliegende Vogels, BPCRKAVTC.
Om de KNVB-beker West I: Zilver
meeuwenVolendam, SDWZaandijk,
(terrein Zaandijk), NASAssendelft,
Moordrecht—Dubbeldam, Spartaan '20
-VCS
Een gedeelte van de melkleveran
ties aan het Amerikaanse leger in
West-Duitsland zal van 1 Juli a.s. af
worden verzorgd door de N.V.' Stero-
vita te Amsterdam. Tot dusver lever
de uitsluitend Denemarken melk aan
de Amerikaanse soldaten. Aan de
voorwaarde, dat de melk afkomstig
moet zijn uit een tbc-vrij gebied, is
voldaan, doordat Drente en Voorne—
Putten volkomen vrij van deze ziekte
zijn gemaakt De Nederlandse produc
ten zullen met koelwagens naar de
garnizoensplaatsen in West-Duitsland
worden vervoerd.
ANNA BLAMAN
..van eenzaam avontuur bevrijd..
De grenadier W. Reychard zond ons
uit Indonesië bovenstaande, nogal glad
aandoende foto. En hij schrijft er, me
de namens zijn vier strijdmakkers, het
volgende bij:
„Met stijgende verwondering lazen
wij het verhaal van Tante Barbara en
de kale Fransen-grieten. U zoekt erf
genamen van collaborateurs uit de vo
rige eeuw?
Heren!, hier zitten vijf erfgenamen
van de kale grieten. Het haar, destijds
afgeschoren, is bij deze families nooit
meer opgekomen. Als bewijs deze foto
van de vijf ziels-ongelukkigen, die als
afgeleefde tropentrappers om de zestig
millioen fitten te springen. Stuurt het
geld vooral per omgaande".
De heer Reychard zal helaas nog
even moeten wachten op de resulta
ten van het hangende onderzoek. Maar
de kaalheid is onmiskenbaar duidelijk!
Egyptische werklieden, die bezig wa
ren met graafwerk in de stad Atrib
het oude Athribia), hebben een
sarcophaag ontdekt van witte kwarts,
waarin zich de mummie bevond van
koningin Takhout van de zes en twin
tigste dynastie, die ongeveer 2500 jaar
geleden regeerde. De lijkkist van hout
van een wilde vVQeboom was bedekt
met een gouden maskeraan het
hoofdeinde lag een diadeem, waaraan
een gouden band was bevestigd. Men
trof op de borst van de mummie een
collier van amuletten aan en op het
hart lag een stukje perkament met
hiëroglyphen, bevattenle de naam van
koning Pasametic de Tweede, <je echt
genoot van koningin Takhout. Aan de
vingers bevonden zich gouden ringen
en de voeten waren gestoken in san
dalen van goud.
Ich glaube, die Wellen verscblingen
Am Ende Schiffer und Kahn;
Und das hat mit lhrem Singen
Die Lorelei gethan. (HEINK).
MATUURLIJK kent ge allen, lezers, dat
wondermooie sprookje van die won
derschone jonkvrouw, Fraulein Lore
lei, die ergens in de Rijn jonge, onerva
ren scheepslieden met haar lieflijk ge
zang van de kook bracht, naar zich
toelokte en ter helle voerde. Laatst zag
ik een schilderij, waarop de rots was
afgebeeld, waarop deze Fraulein Lore
lei haar duistere praktijken uitoefende.
Ze zat daar, net als in 't uralte sprook
je, 't zilverglanzend haar te kammen,
en ze bespeelde een instrument. Met
dat instrument lokte ze de stomme man
nen. Ge moogt maar eenmaal raden
wélk instrument het was. Geen zingen
de zaag. Geen occarino Geen mond
orgel. Ge weet het allang, beste lezer.
Het was een cither.
Natuurlijk was het een cither.
TK BEHOEF U niets te vertellen van
de cither, die Anton Karas, onze
Weense vriend uit The Third Man, we-
re'dberoemd maakte. Zoiets is om van
te watertanden. Zoiets doet welhaast
iedere artist en iedere kunstenmaker
van nijd en jaloezie uit elkaar barsten.
Want Anton Karas was helemaal niet
zo'n barre artist. Nauwelijks een musi
cus. Hij was alleen maar een sentimen
tele citherspeler. Echter net precies zo
sentimenteel als nodig was voor een
geniale anti-climax in Carol Reed's
film The Third Man. Dat contrast deed
het 'm. Dat contrast zorgde ook, dat de
gramofoonplatenfabriek aan de lopende
band Harry Lime motieven kon gaan
produceren. En blijft produceren.
Anton Karas is ♦elllg verdoofd door
deze ongehoorde uitdaging van de For
tuin. Hij zal riet weten hoe hij het
heeft, deze eenvoudige, sympathieke,
goedige Weener uit een alledaags bur-
g< 'manskroegje. Alleen al de Prinses
van Engeland liet Anton 6 maal (zés
maal!) Harry Lime spelen. Wie krijgt
zo'n kans!
ANTON KARAS komt niet naar Am
sterdam. Wèl naar Amsterdam'kwa
men Sepp Weidacher (met zijn cither)
en Hilde Klaus. Beiden komen uit Inns-
brück Tirol. Beiden jodelen. Ze cl
theren en jodelen in een bekende ta
veerne op ons beroemde Leidseplein. Ik
wilde dat wel eens horen, ons Tiroler
Jodel Duo na hun (volgens de adver
tentie) Grote Successen In Het Buiten
land. En zie, het was zeer, zeer schoon.
Reeds bij de eerste tokkelingen was het
mij of 't hart volstroomde en overliep
van oud zeer, Liebesleid en Heimweh
over allerhande dingen, die heel vaag
en grijs in m'n onderbewustzijn gingen
öpdrijven. Ik moest denken aan Garten-
lauben, Blumenduft en Sehnsucht en
aan nog veel meer. Na de eerste maten
QOEDE FILMKOMIEKEN ZIJN SCHAARS: komieken wel te verstaan, die we
zenlijke, persoonlijke humor in zich hebben en aan die humor werking weten
te geven door de taal van de film. Rolprenten vol grapjasserij zijn er volop, maar
de clownerieën van Laurel en Hardy, Abbott en Costello, Bop Hope en huns ge
lijken leveren, hoe vermakelijk ze ook mogen zijn, niet de humor, die water uit
de rots slaat. Goede humor heeft door zijn spel met realiteit en irrealiteit een be
vrijdende werking, omdat zij de betrekkelijkheid van de mens en zijn wereld doet
ervaren.
Echte humor doet de mens aan zichzelf ontstijgen, maar hij brengt tevens de
mens ertoe zichzelf te herkennen. Zo is werkeiyke humor ondenkbaar zonder een
tragisch accent bij alle onstuimige, overrompelende en ontwapenende lachwek
kendheid. Dit soort humor weten echter maar weinig fiimkomieken te brengen.
Chaplin is de grootste onder hen; verder hebben de Marx-brothers en van hen
vooral Harpo in hun dolzinnige kolder soms deze humor weten te ontwikke
len; op dit gebied toonde de Fransman Jacques Tati eveneens talent en sinds
enkele jaren beschikt Hollywood over een nieuwe komiek, die tot een zeer per
soonlijke humor in staat bleek: Danny Kaye.
Danny Kaye kostelijk,""^
maar niet op zijn best^
JN VEEL OPZICHTEN doet Danny
Kaye aan Chaplin denken: zijn hu
mor is grillig en grollig maar tevens
wat weemoedig. Hij drijft naar het
absurde en groteske, maar tevens be
waart hij een subtiele nuance om de
kleine mens, die niet tegen 't leven
opgewassen is. Danny Kaye's beste
film is „The secret life «of Walter
Mitty", het geheime leven van een
dagdromer, een schuwe, voor de harde
struggle for life eigenlijk onvolgroei
de knaap, die zichzelf ontvluchj in
ijle fantasieën, waarin hij de held :s
en overwinnaar in alle overweldigend
moeilijke levenssituaties. Hier bewees
Danny Kaye zich een komiek met een
zeer persoonlijk vermogen om tot 't
wezen van de mens door te dringen
en menselijke betrekkelijkheden te
accentueren in een humor, die over
rompelt, de lach bevrijdt maar tevens
ook ontroert.
In zijn nieuwste film „The inspec-
tor general" „De inspecteur-gene
raal" komt dit vermogen van Dan
ny Kaye echter niet tot zijn recht,
ook al is hij hier nog alleszins het
zien waard. Het gegeven voor deze
klucht is ontleend aan Gogol's, ruim
een eeuw oude blijspel „De revisor"
In een Russisch stadje, gaat 't ge
rucht, dat er een inspectie gehouden
zal worden door een hoofdambtenaar
met keizerlijke volmacht. De ge
meentelijke functionarissen komen
bijeen om te overleggen hoe ze ont
dekking van hun knoeierijtjes kunnen
vermijden. Want de inspecteur-gene
raai schijnt een onverbiddellijk en ge
nadeloos heer te zijn en des te ge
vaarlijker, omdat hij zijn nasporin
gen pleegt te verrichten in vermom
ming, nu eens als ketellapper, dan
weqr als rondtrekkend schoenmaker
of landloperEn dan blijkt, dat er
die dag juist een onbekende zwerver
gearresteerd is en de hele magistra
tuur raakt in verwarring bij de ge
dachte, dat die zwerver wel eens de
gevreesde inspecteur-generaal zou
kunnen zijn. De zwerver wordt dan
vrijgelaten en met eerbewijzen en
geschenken overladen. Een dolle
klucht ontwikkelt zich vol verras
sende complicaties, die u beter kunt
gaan zien dan hier naverteld vinden.
Danny Kaye speelt de rol van deze
zwerver, die de functie van inspec
teur-generaal opgedrongen krijgt. Een
kermisartist, die met het leven eigen
lijk geen raad weet en wat verdwaasd
van de ene dag in de andere stuntelt
achter een vaag instinct voor recht
aan. Al zijn z'n clownerieën soms wat
al te gemakkelijk, in deze rol is Danny
Kayne doldwaas-vermakelijk. Met
zijn uiterst beweeglijk gezicht brengt
hij kostelijke parodieën tot leven, ver
bluffend virtuoos en intelligent bo
vendien. Hij heeft een bijzonder leni
ge vindingrijkheid ook op het gebied
van de muzikale burleske en daarin
excelleert hij hier met een hartver-
rukkend geestige zigeunervoordracht
en eenzelfde komische aantrekkings
kracht heeft trouwens ooit zijn liedje
van de inspecteur-generaal, dat hij in
zijn eentje als kwartet zingt en speelt.
Door het jolige acteren van Danny
Kaye (verder blijft de film wat zwak
en mat) is „De inspecteur-generaal'
een ontstuimig genoeglijke en kleurige
fantasie geworden, uitbundig geestig
nu en dan. Maar niettemin mist men
hier toch de andere Danny Kaye, de
komiek met een diepere, persoonlijke
humor, die een warme, algemene r-
Danny Kaye als de inspecteur-
generaal, een onstuimig komiek,
wiens grollen onweerstaanbaar zijn.
menselijke toon aanslaat. Deze Danny
Kaye kwam hier niet aan bod en
hoe plezierig de film verder dan ook
mag zy'n dó.t valt te betreuren,
want op de zo weinige grote filmko
mieken dient men nu eenmaal uiterst
zuinig te zijn. En een talent als
Danny Kaye verdient meer kansen
dan hij kreeg in „De inspecteur-gene
raal", een film, die garant is voor da
verende vrolijkheid, maar juist dit
accent van persoonlijke, warm-men-
selijke humor mist, dat haar tintelend
en luisterrijk had kunnen maken zo
als „Walter Mitty".
LONG-SHOT
wist ik, dat dit het enig waarachtige
nirwana der muziek was. Dit was
Duitsland. Dit was Oostenrijk. Dit was
Tirol. En Godlof.... eindelijk een éch
te Cither. Dé Cither, die sinds een jaar
een hele generatie kapot van aandoe
ning aan 't maken is. Dezelfde cither,
die, volgens de journalist Jacques Gans,
vóór de oorlog Duitse dienstmeisjes
meenamen naar hun kamertje om daar
te laten kwelen en zelf te kwijnen. De
zelfde cither van het Harry Lime the
ma.
Het was verrukkelijk. Net zo ver
rukkelijk als het ondergaan van de
toondichtingen van eigen bodem in de
geest van: Aan de Muur van 't Oude
Kerkhof, de Klok van Arnemuiden en
Rozen Bloeien aan Mijn Moeders Graf.
We genoten daar, in die taveerne aan
het Leidseplein, zeer. Een vuurrode Ier
zat melig voor zich uit te staren. Een
asblonde Schot, kennelijk een piloot,
staarde mistroostig in z'n glas cognac.
Twee meisjes hielden hun adem in.
Zelfs de barkeeper, een gewapendbeton-
harde knaap, keek bedremmeld naar
z'n schoenpunten en vergat de poker
stenen in de beker te roeren.
Het waren hoge, diepe, onvergetelijke
momenten. Geladen met weemoed, we
reldsmart en Sehnsucht
MIEMAND zag De Vijfde Man. Harry
Lime was de Derde Man in die film,
weet U nog? Anton Karas stellig De
Vierde. De Vijfde was de citherspeler
Sepp.
Wat daar gebeurde, in die taveerne
op het Leidseplein, was eigenlijk dode
lijk gevaarlijk. Net zo dodelijk gevaar
lijk als de Lorelei op die rots in de
Rijn. Die er net zo onschuldig uitzag.
Niemand dacht daar in die taveerne aan
een paar jaar geleden. Toen speelden
ze daar uit Duitsland, Oostenrijk en
Innsbriick óók op cithers. Nu ja, die
hadden andere namen. PAG heetten ze.
Of FLAK. Of Panzerfaust. Of V 2. Of
Blut und Boden. Of Silbertanne en zo,
Dat is lang, lang geleden. Al weer bijna
vijf lange, lange jaren. Een eeuwigheid.
De Vijfde Man speelde lustig voort.
Een goed mens, een echt joviaal, pret
tig man. Iemand om gezellig mee te
citheren. Om mee te dromen en te
schwarmen, zo'n man. Die je doet den
ken aan Anton Karas, die óók al niet
het kwaad in de wereld heeft gebracht.
Nee, waarachtig niet. Alleen maar de
cither. Waarnaar prinsessen van den
bloede (van Britsen bloede!) zesmaal
luisteren. En rode Ieren en blonde
Schotten. En wij.
Ach, laat Sepp Weidacher maar spe
len! En waaróm ook overal azijn en gal
uit te puren. Waaróm er op te wijzen
dat zo'n cither precies even gevaarlijk
is als een atoombom, een waterstofbom
en een vliegende schijf. Waarom roet
in het gecither van Sepp te gooien en
te zeggen dat er niets in de wereld
veranderd is sinds de Lorelei, die in al
haar lieftalligheid en preutsheid net
zo'n beestachtige sentimentele barbaar
se was als zovelen van haar volksgeno
ten, vijf lange, lange jaren geleden?
Het zal wel beter zijn al die dingen
te vergeten. En laat ons daarom, licht
van hart en blijgemoed, genieten van
De Vijfde Man en z'n Hilde. Het Bui
tenland Genoot De Eer reeds. Nu wij.
Na Karas: Sepp.
En laat ons alleen maar hopen dat er
na Sepp geen bommen en Messer-
schmitts en Silbertannen meer komen.
Ja, laten we dat maar hopen, want we
sukkelen al weer aardig in slaap, met
al die cithers en Seppen en Hildes, net
zo als de jongens in de bootjes bij de
Lorelei, en net zo als een paar eeuwen
later de halve wereld bij het gecither
van de Aarts-Citheraar aller tijden,
wiens naam niet Anton was ot Sepp
maar: Adolf. Die minde óók de cither.
Laten we het hopen. Opdat er later, als
alle cithers verstomd zijn en aan de
wilgen gehangen, niet gezongen zal
moeten worden, vrij naar Heinrich
Heine:
Want dat hebben met hun Cithers
Anton en Sepp gedaan.
ANTHONY VAN KAMPEN
Première voor de radio
Hedenmiddag van kwart over vier
tot vijf uur zal in het programma van
de Vara over Hilversum II, een mi-
crofoon-deoat worden gehouden tus
sen een vertegenwoordiger van de
Partij van de Arbeid en een van de
Volkspartij voor Vrijheid en Demo
cratie. Onderwerp van het debat is de
verkiezingsleuze van de VVD: „De
oelastingen moeten omlaag". Voor de
P. v. d. A. zal het debat worden ge
voerd door ingenieur H. Vos, oud
minister van Economische Zaken en
lid van het bestuur van deze partij.
Namens de WD spreekt de heer G.
Ritmeester, lid van de Tweede Ka
mer en oud-burgemeester van Den
Helder.
In onderling overleg zal een onpar
tijdig voorzitter worden aangewezen.
Het debat zal in drie ronden worden
gevoerd: in de eerste ronde krijgen
beide sprekers elk tien minuten, in
de tweede elk vijf en in de derde
ronde elk drie minuten. Een politiek
debat van dit karakter is in de Neder
landse radio nog niet eerder voorge
komen.