Vraagstuk der Westerse eenheid thans in een kritiek stadium CULTUREEL NIEUWS De inspecteur-generaal Sportprogramma AMSTERDAMS PODIUM Schimmen op het Leidse Plein Conferenties der komende weken beslissend voor onze toekomst Schoonmama Vijf erfgenamen Di Na Atlantisch Pact Atlantische Unie Melkleveranties voor West-Duitsland Oude mummie ontdekt Over een ciiher en over Karas en The Fifih Man" Microfoondebat over belastingzaken ZATERDAG 22 APRIL 'D59 (Van onze diplomatieke medewerker). EEX ALf\DIE' "'aaronder de wereld nu al sinds einde 1946 gebukt gaat, kan niet eeuwig voortduren. Zij moet op een gegeven ogen- bUk tot een ontlading komen. Deze ontlading kan drie verschiSeSL vomen aannemen: oorlog, capitulatie van één der partyen zonder strijd, of een ver- ge,Ök' f il t situatle' waarin de eerste twee vormen mo- gelük zön, moet bestaan in een werkelijke of vermeende superioriteit X brachten van de ene party boven die van de andere. Evenzeer voor de hand ligt, dat de derde vorm slechts een kans heeft, wanneer de brachten elkaar te naastenbij in evenwicht honden wederzydse POLITIEKE, economische en mili taire deskundigen van het Westen geloven, dat de Russen streven naar het scheppen van een toestand, waar in de onvermijdelijke ontlading der spanning in hun voordeel moet verlo pen. Tevens menen zij, dat de „show- ddwn", deze ontlading, niet vroeger, maar waarschijnlijk ook niet veel later dan in de zomer van 1952 zal komen. Dit maakt het voor het Westen en het is een kwestie van leven of dood nodig, vóór, dit tijdstip de situatie, welke door de Russen gewenst wordt, in haar tegendeel te doen verkeren, of ten minste omstandigheden te scheppen, waaronder een voor beide partijen min of meer bevredigend vergelijk mogelijk en dus waarschijnlijk wordt. Op meer dan dit laatste mag het Wes ten op het ogenblik niet hopen. De mi litaire achterstand, welke het op de Sowjetunie heeft is enorm. West-Euro pa verkeert in een nog slechtere posi tie dan die waarin Duitslands buurlan den zich in 1939 bevonden. Zijn enige bescherming en tot op zekere hoogte ib dit ook met de Verenigde Staten het geval bestaat uit de huidige superio riteit der Amerikaanse atoomwapens, het enorme industriële potentieel der Nieuwe Wereld, waarover een Hitier zijn nek brak, en het feit, dat de Sow jetunie zelve zich nog niet geheel her steld heeft van de zware verliezen, welke zij in haar heroïsche strijd tegen de nazi's leed. De Russische industrie is nog niet gebracht op het peil, dat nodig is, om met zekerheid aan de enorme behoeften van een strijdend massa-leger te kunnen voldoen. Ook zijn er moeilijkheden in de agrarische sector. Maar de Westelijke experts ne men aan, dat deze bezwaren in 1952 overwonnen zullen zijn. Vandaar dat de zomer van dat jaar, na het binnen halen der oogsten, als het kritieke tijd stip wordt beschouwd en men het Westen tot zolang nog de kans geeft, de maatregelen te nemen om de eigen huid te redden. Belangrijke dagen. 1IET IS NODIG dit alles voorop te stellen, om duidelijk te maken, hoe belangrijk de serie conferenties is, die Dinsdag in Londen begint. Zonder over drijving kan zelfs gezegd worden, dat deze besprekingen de belangrykste di plomatieke gebeurtenis sinds de oor log zullen zijn. Het doel van de confe renties is de coördinering van de Ame rikaanse, Britse en Franse buitenlandse politiek in alle hangende kwesties van het Verre Oosten tot Duitsland; het op stellen van een gemeenschappelijke po litiek der Westelijke Grote Drie op Lied van de week Of ja nu een mop hoort tappen, Of een tijdschrift openslaat, Negen van de tien maal heeft men 't Met de schoonmoeders te kwaad. Langs de weg en in gezelschap, Telkens merk je, kort en goed, Dat het niet slechts is de groente, Maar de schoonma, die 't 'm doet. Als ik alle schoonma-moppen In dit blad beschrijven moest, Zouden alle schoonma's mopp'ren, Daarom houd ik mij maar koest, 'k Heb proberen uit te pluizen Waarom toch de schoonma's juist, 't Zij in ernst of als een grapje Steeds maar weer worden verguisd. Zou het dit zijn, dat zeer velen Met hun tijd niet mede gaan En maar willen dat men 't doen zal Zoals 't vroeger werd gedaan? Want dat „vroeger"! o, mijn lezer, Hou maar op en schei maar uit, Wat heeft dat al vele ruzies Dij veel mensen ingeluid. Vroeger werd er zus gewassen, Vroeger werd er zo gekookt. Vroeger dacht men niet aan uitgaan, Werd er niet zoveel gerookt. Vroeger dit en vroeger dat nog, Vroeger voor en vroeger na. VroegeT is het levensmotto Van zo menig schoonmama Beste, brave schoonmama-tjes, Troost u maar in dit geval, Dat uw schoondochter van heden Ook eens schoonma worden zal. Dn dat zij dan weer het mikpunt Van <jg spotvogels zal zijn. Want de aarde die blijft draaien Met zijn spot en met zijn pijn. Dn de schoonma-moppentapperi, Daad ik heel, heel gaarne aan, Dens die baarden af te scheren, Want gaat ook vaak tégen staan JABSON lange termijn en de uitbreiding der sa menwerking van de Atlantische ge meenschap reeds een feit op militair gebied tot de politieke en economi sche sectoren. Het voorbereidende werk begint Dins dag. Op die dag zullen in de Britse hoofdstad de Amerikaanse super-am bassadeur prof. Philip Jessup, de Brit se onder-staatssecretaris van Buiten landse Zaken sir William Strang en de Franse ambassadeur in Londen mon sieur Massigli, de hoofden bij elkaar steken om de talrijke problemen in studie te nemen, overeenkomsten te treffen op de punten, waaromtrent hun zulks mogelijk is en een lijst van vraag stukken op te stellen, waarin de beslis sing aan de ministers van Buitenlandse Zaken moet worden overgelaten. Deze laatsten, de heren Acheson, Be- vin en Schuman, zullen van 8 tot 15 Mei, eerst in Parijs en daarna in Lon den, een gehele serie twee- en driezij dige besprekingen hebben. Van deze conferenties mag men een aantal aller belangrijkste besluiten op de gebieden van de gemeenschappelijke politiek ten aanzien van de Sowjetunie, Duitsland, Indo-China en wat al niet meer ver wachten. Men kan rustig zeggen, dat hun besprekingen de gehele aardbol zullen omvatten. En ten slotte vergadert dan van 15 tot 17 Mei, eveneens in Londen, de At lantische Raad, bestaande uit de minis ters van Buitenlandse Zaken der twaalf leden-staten van het Noordatlantisch Pact. Gedurende deze conferentie zal de uitbouw van het defensieve verdrag tot een werkelijke Atlantische Unie worden besproken. Een desbetreffend voorstel, namens de Franse regering door Bidault gedaan, wordt op het ogen blik in Parijs nader uitgewerkt. In Washington en Londen volgt men dit Franse initiatief met de grootste aan dacht. De gigantische taak, waarvoor het Westen zich gesteld ziet, wordt des te zwaarder, doordat de tijd, waarbinnen zij verricht moet worden, betrekkelijk kort is. Dat zij volbracht kan worden, is boven alle twijfel verheven. De ge zamenlijke potentiële kracht van het Westen Is nog altijd verre superieur aan die van het Oosten. Maar deze kracht, nu nog verbrokkeld, zal als een eenheid dienstbaar moeten worden ge maakt aan het gemeenschappelijke le vensbelang. En daarvoor is nodig, dat de Westelijke naties veel, wat hun door traditie en eigenbelang heilig gewor den is, radicaal over boord gooien. Of zij daartoe de moed en de fantasie be zitten, zal over enkele weken vastge steld kunnen worden. J)E LEGENDARISCHE stad Eldorado oefent op vele avontuurlijke gees ten nog steeds grote aantrekkings kracht uit. De Franse archeoloog Mar cel Hornet, die enige maanden terug in het oerwoud langs de Amazone zocht naar deze stad, vertelt in een communiqué, waarin ook sprake was van de grote moeilijkheden, welke men had te overwinnen om de „water vallen der verschrikking" te bereiken, dat hij in dit onherbergzame gebied talrijke oude werkplaatsen heeft ge vonden, waar gepolijste gereedschap pen omstreeks 5000 jaar vóór Christus vervaardigd moeten zijn. De Indiase wijsgeer Shri Ragian Maharishi is na een langdurige ziekte op 71-jarige leeftijd overleden. De laatste dertig jaar leefde hij in afzondering in de Arunachala-heuvAls. Toen hij op jeug dige leeftjjd van huis wegliep om in een grot diep onder de grond te gaan mediteren, trof een dichter hem toe vallig een maand later in trance aan. Ongedierte had een deel .van zijn vlees weggevreten. De 83-jarige Italiaanse dirigent Ar- turo Toscanini maakt op het ogenblik met het orkest van de National Broad- casting Company een concertreis door de Ver. Staten. De tournee wordt ge maakt langs 29 steden en het af te leggen traject bedraagt 14.000 km. In dt speciale trein wordt voor een waar de van een kleine millioen gulden aan muziekinstrumenten vervoerd. Lucienne Boyer maakt sinds 12 jaar weer een concertreis door Duitsland en zal er haar zo geliefde „Parlez-moi d'amour" voor het publiek zingen. Eduard van Beinum zal deze zomer in Salzburg de leiding op zich nemen van een internationale dirigentencur sus. Anna Blaman heeft een grote novelle „De kruisvaarder" geschreven, welke dezer dagen bij Meulenhoff te Amster dam het licht zag. De letterkundige Johan v. d. Woude zegt over dit nieu we werk: „Het eerste waarin zich Blamans talent volledig openbaart en waarin zij zich van het eenzaam avon tuur heeft bevrijd" Om het kampioenschap van Neder land: Blauw WitLimburgia, Ensch. Boys—Ajax, Heerenveen—Maurits. Eerste klasse Zuid: Sittardse Boys— VW. West I derde klasse A: Beverwijk— Terrasvogels, Vitesse '22APGS. Derde klasse B: ZSGOGVO, ZW IW, DTSQSC, ADO '20—Succes. Derde klasse C: DCGDEM, Helder Velsen, WEBloemendaal, KW OWO, Hollandia—Alkm. Boys. Vierde klasse B: ZAP—Andijk. Vierde klasse- C: RandersHSV. Vierde klasse F: Rivalen—Oranje Zwart, DSSWB, Swift—ASV, IEV— Vliegende Vogels, BPCRKAVTC. Om de KNVB-beker West I: Zilver meeuwenVolendam, SDWZaandijk, (terrein Zaandijk), NASAssendelft, Moordrecht—Dubbeldam, Spartaan '20 -VCS Een gedeelte van de melkleveran ties aan het Amerikaanse leger in West-Duitsland zal van 1 Juli a.s. af worden verzorgd door de N.V.' Stero- vita te Amsterdam. Tot dusver lever de uitsluitend Denemarken melk aan de Amerikaanse soldaten. Aan de voorwaarde, dat de melk afkomstig moet zijn uit een tbc-vrij gebied, is voldaan, doordat Drente en Voorne— Putten volkomen vrij van deze ziekte zijn gemaakt De Nederlandse produc ten zullen met koelwagens naar de garnizoensplaatsen in West-Duitsland worden vervoerd. ANNA BLAMAN ..van eenzaam avontuur bevrijd.. De grenadier W. Reychard zond ons uit Indonesië bovenstaande, nogal glad aandoende foto. En hij schrijft er, me de namens zijn vier strijdmakkers, het volgende bij: „Met stijgende verwondering lazen wij het verhaal van Tante Barbara en de kale Fransen-grieten. U zoekt erf genamen van collaborateurs uit de vo rige eeuw? Heren!, hier zitten vijf erfgenamen van de kale grieten. Het haar, destijds afgeschoren, is bij deze families nooit meer opgekomen. Als bewijs deze foto van de vijf ziels-ongelukkigen, die als afgeleefde tropentrappers om de zestig millioen fitten te springen. Stuurt het geld vooral per omgaande". De heer Reychard zal helaas nog even moeten wachten op de resulta ten van het hangende onderzoek. Maar de kaalheid is onmiskenbaar duidelijk! Egyptische werklieden, die bezig wa ren met graafwerk in de stad Atrib het oude Athribia), hebben een sarcophaag ontdekt van witte kwarts, waarin zich de mummie bevond van koningin Takhout van de zes en twin tigste dynastie, die ongeveer 2500 jaar geleden regeerde. De lijkkist van hout van een wilde vVQeboom was bedekt met een gouden maskeraan het hoofdeinde lag een diadeem, waaraan een gouden band was bevestigd. Men trof op de borst van de mummie een collier van amuletten aan en op het hart lag een stukje perkament met hiëroglyphen, bevattenle de naam van koning Pasametic de Tweede, <je echt genoot van koningin Takhout. Aan de vingers bevonden zich gouden ringen en de voeten waren gestoken in san dalen van goud. Ich glaube, die Wellen verscblingen Am Ende Schiffer und Kahn; Und das hat mit lhrem Singen Die Lorelei gethan. (HEINK). MATUURLIJK kent ge allen, lezers, dat wondermooie sprookje van die won derschone jonkvrouw, Fraulein Lore lei, die ergens in de Rijn jonge, onerva ren scheepslieden met haar lieflijk ge zang van de kook bracht, naar zich toelokte en ter helle voerde. Laatst zag ik een schilderij, waarop de rots was afgebeeld, waarop deze Fraulein Lore lei haar duistere praktijken uitoefende. Ze zat daar, net als in 't uralte sprook je, 't zilverglanzend haar te kammen, en ze bespeelde een instrument. Met dat instrument lokte ze de stomme man nen. Ge moogt maar eenmaal raden wélk instrument het was. Geen zingen de zaag. Geen occarino Geen mond orgel. Ge weet het allang, beste lezer. Het was een cither. Natuurlijk was het een cither. TK BEHOEF U niets te vertellen van de cither, die Anton Karas, onze Weense vriend uit The Third Man, we- re'dberoemd maakte. Zoiets is om van te watertanden. Zoiets doet welhaast iedere artist en iedere kunstenmaker van nijd en jaloezie uit elkaar barsten. Want Anton Karas was helemaal niet zo'n barre artist. Nauwelijks een musi cus. Hij was alleen maar een sentimen tele citherspeler. Echter net precies zo sentimenteel als nodig was voor een geniale anti-climax in Carol Reed's film The Third Man. Dat contrast deed het 'm. Dat contrast zorgde ook, dat de gramofoonplatenfabriek aan de lopende band Harry Lime motieven kon gaan produceren. En blijft produceren. Anton Karas is ♦elllg verdoofd door deze ongehoorde uitdaging van de For tuin. Hij zal riet weten hoe hij het heeft, deze eenvoudige, sympathieke, goedige Weener uit een alledaags bur- g< 'manskroegje. Alleen al de Prinses van Engeland liet Anton 6 maal (zés maal!) Harry Lime spelen. Wie krijgt zo'n kans! ANTON KARAS komt niet naar Am sterdam. Wèl naar Amsterdam'kwa men Sepp Weidacher (met zijn cither) en Hilde Klaus. Beiden komen uit Inns- brück Tirol. Beiden jodelen. Ze cl theren en jodelen in een bekende ta veerne op ons beroemde Leidseplein. Ik wilde dat wel eens horen, ons Tiroler Jodel Duo na hun (volgens de adver tentie) Grote Successen In Het Buiten land. En zie, het was zeer, zeer schoon. Reeds bij de eerste tokkelingen was het mij of 't hart volstroomde en overliep van oud zeer, Liebesleid en Heimweh over allerhande dingen, die heel vaag en grijs in m'n onderbewustzijn gingen öpdrijven. Ik moest denken aan Garten- lauben, Blumenduft en Sehnsucht en aan nog veel meer. Na de eerste maten QOEDE FILMKOMIEKEN ZIJN SCHAARS: komieken wel te verstaan, die we zenlijke, persoonlijke humor in zich hebben en aan die humor werking weten te geven door de taal van de film. Rolprenten vol grapjasserij zijn er volop, maar de clownerieën van Laurel en Hardy, Abbott en Costello, Bop Hope en huns ge lijken leveren, hoe vermakelijk ze ook mogen zijn, niet de humor, die water uit de rots slaat. Goede humor heeft door zijn spel met realiteit en irrealiteit een be vrijdende werking, omdat zij de betrekkelijkheid van de mens en zijn wereld doet ervaren. Echte humor doet de mens aan zichzelf ontstijgen, maar hij brengt tevens de mens ertoe zichzelf te herkennen. Zo is werkeiyke humor ondenkbaar zonder een tragisch accent bij alle onstuimige, overrompelende en ontwapenende lachwek kendheid. Dit soort humor weten echter maar weinig fiimkomieken te brengen. Chaplin is de grootste onder hen; verder hebben de Marx-brothers en van hen vooral Harpo in hun dolzinnige kolder soms deze humor weten te ontwikke len; op dit gebied toonde de Fransman Jacques Tati eveneens talent en sinds enkele jaren beschikt Hollywood over een nieuwe komiek, die tot een zeer per soonlijke humor in staat bleek: Danny Kaye. Danny Kaye kostelijk,""^ maar niet op zijn best^ JN VEEL OPZICHTEN doet Danny Kaye aan Chaplin denken: zijn hu mor is grillig en grollig maar tevens wat weemoedig. Hij drijft naar het absurde en groteske, maar tevens be waart hij een subtiele nuance om de kleine mens, die niet tegen 't leven opgewassen is. Danny Kaye's beste film is „The secret life «of Walter Mitty", het geheime leven van een dagdromer, een schuwe, voor de harde struggle for life eigenlijk onvolgroei de knaap, die zichzelf ontvluchj in ijle fantasieën, waarin hij de held :s en overwinnaar in alle overweldigend moeilijke levenssituaties. Hier bewees Danny Kaye zich een komiek met een zeer persoonlijk vermogen om tot 't wezen van de mens door te dringen en menselijke betrekkelijkheden te accentueren in een humor, die over rompelt, de lach bevrijdt maar tevens ook ontroert. In zijn nieuwste film „The inspec- tor general" „De inspecteur-gene raal" komt dit vermogen van Dan ny Kaye echter niet tot zijn recht, ook al is hij hier nog alleszins het zien waard. Het gegeven voor deze klucht is ontleend aan Gogol's, ruim een eeuw oude blijspel „De revisor" In een Russisch stadje, gaat 't ge rucht, dat er een inspectie gehouden zal worden door een hoofdambtenaar met keizerlijke volmacht. De ge meentelijke functionarissen komen bijeen om te overleggen hoe ze ont dekking van hun knoeierijtjes kunnen vermijden. Want de inspecteur-gene raai schijnt een onverbiddellijk en ge nadeloos heer te zijn en des te ge vaarlijker, omdat hij zijn nasporin gen pleegt te verrichten in vermom ming, nu eens als ketellapper, dan weqr als rondtrekkend schoenmaker of landloperEn dan blijkt, dat er die dag juist een onbekende zwerver gearresteerd is en de hele magistra tuur raakt in verwarring bij de ge dachte, dat die zwerver wel eens de gevreesde inspecteur-generaal zou kunnen zijn. De zwerver wordt dan vrijgelaten en met eerbewijzen en geschenken overladen. Een dolle klucht ontwikkelt zich vol verras sende complicaties, die u beter kunt gaan zien dan hier naverteld vinden. Danny Kaye speelt de rol van deze zwerver, die de functie van inspec teur-generaal opgedrongen krijgt. Een kermisartist, die met het leven eigen lijk geen raad weet en wat verdwaasd van de ene dag in de andere stuntelt achter een vaag instinct voor recht aan. Al zijn z'n clownerieën soms wat al te gemakkelijk, in deze rol is Danny Kayne doldwaas-vermakelijk. Met zijn uiterst beweeglijk gezicht brengt hij kostelijke parodieën tot leven, ver bluffend virtuoos en intelligent bo vendien. Hij heeft een bijzonder leni ge vindingrijkheid ook op het gebied van de muzikale burleske en daarin excelleert hij hier met een hartver- rukkend geestige zigeunervoordracht en eenzelfde komische aantrekkings kracht heeft trouwens ooit zijn liedje van de inspecteur-generaal, dat hij in zijn eentje als kwartet zingt en speelt. Door het jolige acteren van Danny Kaye (verder blijft de film wat zwak en mat) is „De inspecteur-generaal' een ontstuimig genoeglijke en kleurige fantasie geworden, uitbundig geestig nu en dan. Maar niettemin mist men hier toch de andere Danny Kaye, de komiek met een diepere, persoonlijke humor, die een warme, algemene r- Danny Kaye als de inspecteur- generaal, een onstuimig komiek, wiens grollen onweerstaanbaar zijn. menselijke toon aanslaat. Deze Danny Kaye kwam hier niet aan bod en hoe plezierig de film verder dan ook mag zy'n dó.t valt te betreuren, want op de zo weinige grote filmko mieken dient men nu eenmaal uiterst zuinig te zijn. En een talent als Danny Kaye verdient meer kansen dan hij kreeg in „De inspecteur-gene raal", een film, die garant is voor da verende vrolijkheid, maar juist dit accent van persoonlijke, warm-men- selijke humor mist, dat haar tintelend en luisterrijk had kunnen maken zo als „Walter Mitty". LONG-SHOT wist ik, dat dit het enig waarachtige nirwana der muziek was. Dit was Duitsland. Dit was Oostenrijk. Dit was Tirol. En Godlof.... eindelijk een éch te Cither. Dé Cither, die sinds een jaar een hele generatie kapot van aandoe ning aan 't maken is. Dezelfde cither, die, volgens de journalist Jacques Gans, vóór de oorlog Duitse dienstmeisjes meenamen naar hun kamertje om daar te laten kwelen en zelf te kwijnen. De zelfde cither van het Harry Lime the ma. Het was verrukkelijk. Net zo ver rukkelijk als het ondergaan van de toondichtingen van eigen bodem in de geest van: Aan de Muur van 't Oude Kerkhof, de Klok van Arnemuiden en Rozen Bloeien aan Mijn Moeders Graf. We genoten daar, in die taveerne aan het Leidseplein, zeer. Een vuurrode Ier zat melig voor zich uit te staren. Een asblonde Schot, kennelijk een piloot, staarde mistroostig in z'n glas cognac. Twee meisjes hielden hun adem in. Zelfs de barkeeper, een gewapendbeton- harde knaap, keek bedremmeld naar z'n schoenpunten en vergat de poker stenen in de beker te roeren. Het waren hoge, diepe, onvergetelijke momenten. Geladen met weemoed, we reldsmart en Sehnsucht MIEMAND zag De Vijfde Man. Harry Lime was de Derde Man in die film, weet U nog? Anton Karas stellig De Vierde. De Vijfde was de citherspeler Sepp. Wat daar gebeurde, in die taveerne op het Leidseplein, was eigenlijk dode lijk gevaarlijk. Net zo dodelijk gevaar lijk als de Lorelei op die rots in de Rijn. Die er net zo onschuldig uitzag. Niemand dacht daar in die taveerne aan een paar jaar geleden. Toen speelden ze daar uit Duitsland, Oostenrijk en Innsbriick óók op cithers. Nu ja, die hadden andere namen. PAG heetten ze. Of FLAK. Of Panzerfaust. Of V 2. Of Blut und Boden. Of Silbertanne en zo, Dat is lang, lang geleden. Al weer bijna vijf lange, lange jaren. Een eeuwigheid. De Vijfde Man speelde lustig voort. Een goed mens, een echt joviaal, pret tig man. Iemand om gezellig mee te citheren. Om mee te dromen en te schwarmen, zo'n man. Die je doet den ken aan Anton Karas, die óók al niet het kwaad in de wereld heeft gebracht. Nee, waarachtig niet. Alleen maar de cither. Waarnaar prinsessen van den bloede (van Britsen bloede!) zesmaal luisteren. En rode Ieren en blonde Schotten. En wij. Ach, laat Sepp Weidacher maar spe len! En waaróm ook overal azijn en gal uit te puren. Waaróm er op te wijzen dat zo'n cither precies even gevaarlijk is als een atoombom, een waterstofbom en een vliegende schijf. Waarom roet in het gecither van Sepp te gooien en te zeggen dat er niets in de wereld veranderd is sinds de Lorelei, die in al haar lieftalligheid en preutsheid net zo'n beestachtige sentimentele barbaar se was als zovelen van haar volksgeno ten, vijf lange, lange jaren geleden? Het zal wel beter zijn al die dingen te vergeten. En laat ons daarom, licht van hart en blijgemoed, genieten van De Vijfde Man en z'n Hilde. Het Bui tenland Genoot De Eer reeds. Nu wij. Na Karas: Sepp. En laat ons alleen maar hopen dat er na Sepp geen bommen en Messer- schmitts en Silbertannen meer komen. Ja, laten we dat maar hopen, want we sukkelen al weer aardig in slaap, met al die cithers en Seppen en Hildes, net zo als de jongens in de bootjes bij de Lorelei, en net zo als een paar eeuwen later de halve wereld bij het gecither van de Aarts-Citheraar aller tijden, wiens naam niet Anton was ot Sepp maar: Adolf. Die minde óók de cither. Laten we het hopen. Opdat er later, als alle cithers verstomd zijn en aan de wilgen gehangen, niet gezongen zal moeten worden, vrij naar Heinrich Heine: Want dat hebben met hun Cithers Anton en Sepp gedaan. ANTHONY VAN KAMPEN Première voor de radio Hedenmiddag van kwart over vier tot vijf uur zal in het programma van de Vara over Hilversum II, een mi- crofoon-deoat worden gehouden tus sen een vertegenwoordiger van de Partij van de Arbeid en een van de Volkspartij voor Vrijheid en Demo cratie. Onderwerp van het debat is de verkiezingsleuze van de VVD: „De oelastingen moeten omlaag". Voor de P. v. d. A. zal het debat worden ge voerd door ingenieur H. Vos, oud minister van Economische Zaken en lid van het bestuur van deze partij. Namens de WD spreekt de heer G. Ritmeester, lid van de Tweede Ka mer en oud-burgemeester van Den Helder. In onderling overleg zal een onpar tijdig voorzitter worden aangewezen. Het debat zal in drie ronden worden gevoerd: in de eerste ronde krijgen beide sprekers elk tien minuten, in de tweede elk vijf en in de derde ronde elk drie minuten. Een politiek debat van dit karakter is in de Neder landse radio nog niet eerder voorge komen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1950 | | pagina 5