BOURJOIS Franse troonpretendenten keren terug naar hun vaderland THE BIG LIFT" Chefarine ,4 In Korea boel Amerika voor de fouten van 't verleden ïfiJT Slechte politiek vervreemdde Aziaten het Westen van Nog kans op herstel li I Vai1 BOURJOIS De Graaf van Parijs en Prins Louis Napoleon willen als vergeten burgers leven Een prachtige staat van dienst BOEIENDE FILM OVER DE BERLIJNSE LUCHTBRUG Viervoudige werking van Chefarine „4". DIT WOELIGE LEVEN Hamsieren Ruzie liep al te hoog Koninklijk Paar in Augustus naar Zeeland ZATERDAG 8 JULI 1950 (Van onze diplomatieke medewerker). HOE KAN MEN ZICH met succes tegen aggressie verzetten en tegelijk verhinderen, dat strijdkrachten worden gebonden op plaatsen, waar nau welijks een voordeel, laat staan een beslissend voordeel In de koude oorlog te behalen is? Voor deze vraag, misschien wel de belangrijkste van deze aan problemen zo rijke tijd, zien de Amerikanen zich gesteld op het ogenblik, dat de strijd in Korea veertien dagen aan de gang Is. In deze nog korte periode is reeds gebleken, dat: 1. Een slecht getraind en uitgerust landleger, zelfs indien het gesteund wordt door een iets in de meerderheid zijnde luchtmacht en een ver ru- perieure vloot, het onderspit moet delven tegen superieure landstrijd krachten; 2. van de Zuid-Koreanen niet op die steun gerekend kan worden, welke men van een volk, dat voor zijn idealen vechten zou, verwachten mag; 8. als gevolg van het onder 1 en 2 genoemde een militair succes door de Amerikanen en hun bondgenoten wellicht niet dan tegen een hoge prijs aan tijd, goed en bloed bevochten zal kunnen worden. bezitters en al diegenen, die in de oor log met de Japanners gemene zaak hadden gemaakt en na 1945 een onder komen hadden gevonden in de partij en van uiterst rechts. Het zijn werke lijk niet slechts de betere wapens, die de Noord-Koreanen tot nu toe met zo veel meer élan en overtuiging hebben doen vechten dan hun landgenoten uit het Zuiden. Misschien is het nog niet te laat de fouten van het verleden goed te ma ken. De ECA heeft reeds alle maat regelen genomen om de Marshall-hulp aan Zuid-Korea te bespoedigen. Voor Indo-China worden plannen tot ver hoging van de volkswelvaart uitge werkt. Verder ligt het in het vermo gen van Amerikanen en Fransen om in deze meest bedreigde landen re geringen aan de macht te helpen, waarvan men verwachten mag, dat zij meer op de steun en toewijding van hun volken mogen rekenen dan een be wind van conservatieve landeigenaren, generaals en politie-ambtenaren, En ten slotte behoeft niets de Amerikanen er van te weerhouden, nauwlettend toe te zien, dat de hulp, welke aan Oost- aziatische regeringen wordt gegeven, ook werkelijk voor de aangewezen doelen gebruikt wordt. (In het geval van Tsjiang Kai Sjek is dit bijvoor beeld, uit een misplaatste vrees voor inmenging, met fatale gevolgen nage laten) Posities opgeven? jyjOCHT intussen blijken, dat het voor dit alles wel te laat is en dat de Westerse posities in het Oostelijk deel van het Aziatische vasteland slechts te behouden zijn ten koste van al te zwa re offers, dan zal ernstig moeten wor den overwogen, of het niet beter ware, deze posities op te geven. Men kan dit te gemakkelijker doen, waar meer naar het Westen, dichter bij de levens lijnen van de vrije wereld, de voor waarden voor de gewenste situatie, na melijk, dat de Aziatische volken zelf zich met succes tegen het communisme verzetten, wel gegeven schijnen te zijn. Als zodanig mag men de volledige steun, welke India en Pakistan aan de resolutie van de Veiligheidsraad heb ben verleend, ongetwijfeld interprete ren. Dit is voor het Westen de belang rijkste en hoopgevendste ontwikkeling sinds het begin van de strijd in Korea geweest. Overigens moet het verzet tegen de aggressie zijn doel reeds voor een deel bereikt hebben. Aan de Russen is wel duidelijk gemaakt, dat de Amerikanen. TN HET meer bedachtzame deel van de Amerikaanse pers is in ve-band met de Koreaanse oorlog gewezen op een uitermate bedenkelijk feit, waar aan tot nu toe niet de aandacht is ge schonken, die het verdient. Het com munisme in Oost-Azie heeft zich uit gebreid, met Russische ruggesteun wel iswaar, maar toch zonder dat daar voor het leven van één Russische sol daat behoefde te worden gewaagd. De anti-communistische krachten in dit gebied konden zich nooit staande hou den met Westerse ruggesteun alleen. Waar men erin slaagde, het commu nisme tegen te houden In Indo- China, in Malakka en indirect ook in Indonesië gebeurde het met actieve hulp van Westerse troepen. Op het ogenblik is de situatie deze: Amerikanen, Britten en Fransen zijn, duizenden kilometers verwijderd van de plaatsen, waar hun hulpbronnen en werkelijk vitale belangen liggen, ge wikkeld in een strijd met Koreanen, Maleiers en Indo-Chinezen. De Fran sen hebben zich in deze strijd reeds zo zeer verstrikt, dat het beste en groot ste deel van hun leger niet meer be schikbaar is voor de defensie van de Atlantische gemeenschap, het hart van de Westerse wereld. De Amerikanen zou dit kunnen gebeuren, indien zij op het vasteland van Azië, waar zij reeds met de Koreanen in gevecht zijn, ook nog eens in een strijd met de massalegers van het rode China ver wikkeld werden. En dit gevaar is niet denkbeeldig. Een dergelijke ontwikke ling, het behoeft geen betoog, zou voor de Sowjets een onschatbare winst be tekenen. Kan er echter enerzijds geen twijfel aan bestaan, dat het Westen zijn mi litaire bewegingsvrijheid moet behou den (en dus in het bijzonder zijn toch al schaarse infanterie niet op verre stranden mag vastnagelen), ten ein i onmiddellijk daar, waar zijn levens belangen bedreigd zouden worden, te kunnen optreden, anderzijds is het duidelijk, dat -t niet weerloos kan toezien, wanneer de Russen zich door middel van de communistische infil tratie in een steeds sterkere machts positie manoeuvreren. De grote vraag is nu, hoe men het een kan doen, zon der het andere te helpen. Land van de boeren! UET PROBLEEM is, ten minste in theorie, niet onoplosbaar. Het Wes ten moet in Oost-Azië zelf bondgeno ten werven, die, wanneer zij economi sche steun en wapens krijgen, het com munisme een halt kunnen toeroepen. (Op een geheel ander terrein van de koude oorlog, in Griekenland, is dit ge lukt. En de Sowjets slikten daar rustig een verlies aan prestige!) Deze taak is door de Amerikanen sinds 1945 welis waar niet verwaarloosd, maar geheel verkeerd aangepakt, wat veel erger is. Hun begrijpelijke afkeer van het com munisme deed hen regiems steunen, die anti-commnuistisch waren, maar wegens hun corruptheid en verdorven heid door hun volken gehaat werden. Men denke slechts aan dat van Tsjiang Kai-Tsjek. Het was deze afkeer ook, die de Ame rikanen er voor deed terugschrikken bepaalde, voor Oost-Azië dringend nodige sociaal-economische maatrege len te nemen, omdat deze misschien als communistisch zouden kunnen worden beschouwd. Het staat als een paal boven water, dat het communisme zijn successen in Oost-Azië voor het grootste deel dankt aan de onteigening en verkaveling der grote landbezittin- gen ten bate van de kleine pacht boeren. Dat hebben de Rus*«n ook in Noord-Korea gedaan. Maar het uit voeren van een dergelijke ingrijpende hervorming past niet in de Amerikaan se denk- en handelwijze. Zo werden de Amerikanen in Zuid-Korea, ongewild en zelfs tegen hun zin waarschijnlijk, de bondgenoten van de grootgrond- die nu voor het onbelangrijke Korea in de bres gesprongen zijn, zich zeker met alle macht zullen keren tegen elke communistische poging tot infiltratie in gebieden, waar het Westen vitaler interessen te verdedigen heeft. De be dreigde volken in d overige delen van Azie en in Europa heeft dit reeds met nieuwe moed en nieuw vertrouwen be zield. Dit kan niet anders dan de vrede dienen. En zelfs indien de Amerikanen eens gedwongen zouden worden wat nog geenszins zeker is Korea los te laten, kan dit, nu zij zich bereid ge toond hebben met hun daadwerkelijke hulpverlening zo ver te gaan, als de omstandigheden het in militair opzicht maar enigszins toelaten, geen groot on heil aanrichten. Want het verkrijgen van de macht over Zuid-Korea zou de Russen geen noemenswaardige winst brengen evenmin als het verlies van dit gebied in feite veel voor de Ame rikanen kan betekenen. Gecfurende deze maand of freert Bourjois U gratis deze elegante flacon Eau de Co logne ..Soir de Paris' bij elke doos originele ..Soir de Paris'' poeder. Prijs, zonder ver ho bo ging f 2,70- PARFUMS PARIS yOORJAAR 1940. De oorlog duurt reeds een half jaar, maar in het Westen is van militaire acties op enigszins grote schaal nog geen sprake ge weest. In en achter de Siegfried- en Maginot-linies liggen de tot de tanden gewapende tegenstanders verschanst. Wanneer zal de „grote" oorlog begin nen? Want dat hij moet losbarsten, daaraan twijfelt niemand. Ook de beide vloeiend Frans sprekende heren Louis Blanchard en Henri d'Orliac weten de oorlog aanstaande. Zij delen de Franse recruterings- instanties mede, van Zwitserse nationaliteit te zijn en verzoeken dienst te mogen nemen in het Franse leger. Hun papieren worden aan een snel onder zoek onderworpen en hun verzoek wordt ingewilligd. Zo namen prins Louis- Napoleon Bonaparte en prins Henri d'Orléans, graaf van Parijs, dienst bij de geallieerden. Twee Franse troonpretendenten, die eerder onder hun ware naam vergeefs hadden gepoogd soldaat te worden en wie eigenlijk de toe gang tot het Franse grondgebied was ontzegd, schaarden zich aldus achter de Tricolore. identiteit openbaar gemaakt. D'Or liac, alias Henri d'Orléans, werd naar Algiers gezonden. Na de landing der Amerikanen in Noord-Afrika zagen vele Fransen hem als de aangewezen man om later naar Frankrijk te gaan als Hoge Commissaris of Regent. Reeds waren er hoge officieren, die dit denkbeeld steunden, toen president Roosevelt categorisch verbood, de graaf van Parijs ooit tot zodanige functie te benoemen. Een royalisti sche droom ging door Amerikaans toedoen in rook op en de graaf van Parijs vestigde zich begin 1943 in Portugal. Louis Blanchard alias prins Louis- Napoleon Bonaparte ging na de Franse nederlaag in de zomer van 1940 naar Zwitserland. In plaats van gehoor te geven aan de Duitse uit nodiging om tegenwoordig te zijn bij de overbrenging van het stoffelijk overschot van de hertog van Reich- stadt (de zoon van Napoleon I) van Wenen naar'Parijs, sloot prins Louis- Napoleon zich aan bij de Franse ver zetsbeweging. Tezamen met de telg uit een bekend geslacht uit de tijd van Napoleon I, zijn neef prins Joachim Murat, nam hij actief deel aan het verzet en liep daarbij een zware ver wonding op. Wegens zijn illegale ver-< PRINS HENRI diensten werd de Bonapartistische .Graaf van Parijs.... troonpretendent onderscheiden met 't J-JENRI d'ORLIAC werd krijgsgevan gen gemaakt, doch hij wist te ont vluchten en kon zich na enige tijd weer bij zijn onderdeel vervoegen. De Duitsers hadden evenwel zijn ware |-JET HOLLAND FESTIVAL heeft ons de première gebracht van „The big lift", een film over de luchtbrug, die de Amerikanen enige maanden hebben onderhouden om het door de Russen toen geblokkeerde Berlijn van voedsel en brandstof te voorzien. Ze is geen kunstwerk, deze film en haar vertoning was zeker van aanzienlijk geringer belang dan de grote gebeur tenissen van het Holland Festival, maar niettemin verdient deze rolprent toch bijzondere aandacht. Niet in het minst omdat ze in een intens boeiend verhaal de gigantische onderneming van de luchtbrug reconstrueert en een inzicht geeft in de technische problemen, die eraan verbonden waren, maar bovendien omdat ze op een al even boeiende wjjze ons kennis laat maken met het leven van de Duitsers, en in het bjjzonder dan de Berljjners, onder de niet altijd harmoniërende geallieerde bezetting. Wanneer zware hoofdpijn, hevige periodieke- of andere pijnen niet Ie verdrijven zijn, neem dan eens Chefarine „4". Elk tabiet bevat vier wereldberoemde genees' middelen. Eén ervan - Chefarox zorgt, dat zelfs de gevoeligste maag tóch niet van streek raakt. BEROEMDE GENEESMIDDEL EN IN EEN TABLET QVER DIE LUCHTBRUG hebben de kranten uitvoerig bericht, maar bij het zien van „The big lift" merkt men eerst hoe ons voorstellingsvermogen toch wel tekortschiet. De film die in Duitsland gemaakt werd en waar in, met uitzondering van slechts vier spelers, alleen mensen uit de werke lijkheid optreden: Duitse burgers van de straat en leden van het Ameri kaanse bezettingsleger, die meewerk ten aan de luchtbrug geeft hier een kijkje achter de schermen van deze organisatie. Dag en nacht had ze er voor te zorgen, dat elke drie minuten een bommenwerper met 50 ton graan of steenkool landde op het midden in een volgebouwde en overbevolkte stadswijk liggende Berlijnse vliegveld Tempelhof. Elke drie minuten een zwaar beladen vliegtuig vlak boven de daken scherend in elk weer, geleio door radiobakens en radar. Dan twin tig minuten (en geen seconde langer) aan de grond, vracht lossen, brandstof tanken en weer volgens schema op stijgenelke drie minuten dus ook weei een vliegtuig dat vertrekt om nieuwe voorraad te halen. Duizenden vlieg tuigen zo, maandenlang, en tiendui zenden militairen aan boord en op de grond om deze dienst perfect te laten lopen. £N DE ACHTERGROND van dit ge beuren is het Berljjn met zijn rui nes en zjjn van hun illusies beroofde mensen, die aan de nederlaag, de vreemde bezetting en de nog vreem dere democratie moeten wennen. Van deze Duitsers geeft de film een vluch tige kenschets, probeert de verschil lende typen te karakteriseren en een indruk te geven van de levenssfeer de zer na-oorlogse Berlijners. Het is een bewogen en ondanks zijn schetsmatig heid toch indringend beeld (het ge harrewar tussen de verschillende be zettingsautoriteiten, wanneer een voortvluchtige juist op de zonegrens gearresteerd wordt en men niet zeker weet of de grens officieel wel zo loopi als men meent, dat ze loopt). Soms echter wordt dat beeld wel wat ge makkelijk opgeroepen en wat scha- bloneachtig zoals in het geval van Frederica (Cornell' Borchers) een Duitse vrouw, die tracht een Ameri kaanse soldaat (Montgomery Clift) te huwen om zo naar de Verenigde Sta ten te kunnen emigreren, waar haar als gesneuveld opgegeven, maar in werkelijkheid uitgeweken SS-echt- genoot haar wacht. Maar doorgaans toch wordt die levenssfeer van hei na-oorlogse Duitsland uitstekend ge kenschetst, vooral in de werkelijk voortreffelijke delen van de film. die zich bezig houden met het gedurige conflict tussen een potige Amerikaan se radio-telegrafist en zijn sch.ie't met de nazi-leer opgegloeid' „Frfi.ii iein",'dat nu eens uit alle teg,instel lingen tussen Oost en West wil leren welke voordelen de nieuwe regimes opleveren boven de gefaald hebbende oude „nieuwe orde". (Twee prachtige, komisch werkende, creaties van Paul Douglas en Bruni Löbel) Kostelijk is hierbij de dialoog, wanneer het meisje met de mededeling komt, dat het met die hooggeroemde Amerikaanse demo cratie óók niet zo fraai gesteld is. Op de vraag van haar Amerikaanse sol daat, hoe ze aan die wetenschap komt, haalt ze triomfantelijk een boek te voorschijn, door een Amerikaan ge schreven notabene en in Amerika uit gegeven en onder de troepen verspreid zelfs: „Nu zie je 't eens!" De soldaat het gezanik beu, antwoordt alleen maar: „Ja en ga jij 's even naar Oost Berlijn en zoek me daar eens een boek met critiek over het Sowjet-systeem, door een Rus geschreven en met medewerking van de Sowjet-regering gedrukt en verspreid! Want zie je: dat is nu democratie „yHE BIG LIFT" is een propaganda film, maar dan een film, die uit stekend gemaakt is, een boeiend ver haal doet, over het algemeen heel aan nemelijk psychologisch gefundeerd is en die propaganda voor Amerikaanse democratie, organisatietalent en lucht macht op een voortreffelijk wijze lan ceert: met mate gedoseerd en gekruid met gulle humor en weldadige spot en vooral ook zelfspot. George Seaton schreef het senario voor deze film, die hij tevens regisseerde en hij heeft haar over het algemeen een zeer krach tige sfeer van betrouwbaarheid gege ven door een realisme in semi-docu- mentaire trant, dat aan het verhaal en zijn verschillende situaties, die re constructies zijn van de werkelijkheid, inderdaad de sfeer van werkelijkheid verleent. Dat maakt „The big lift" tot een film, die afgezien van het feit of men haar propaganda aan- 'aardt of alvjst - in ieder geval belangwekkend is: een boeiende pu bliekfilm van een meer dan middel matig gehalte en het zien zeker waard! LONG-SHOT. UNIGE WEKEN geleden nam de Franse volksv genwoordi- ging het besluit, ue Wet van 20 Juni 1886, die het aan Fran se troonpretendenten verbood, in Frankrijk te vertoeven, op te heffen. Dezer dagen keerde Prins Henri d'Orléans, graaf van Parijs, terug in de Franse hoofd stad. Naar Franse opvatting is hjj de legitieme gegadigdevoor de Franse koningstroon. Het Huis van Oranje-Nassau erkent de aanspraken van de Graaf van Parijs niet, doch beschouwt een telg uit het geslacht de Bourbon- Naundorff als de rechthebbende, daar hij nazaat is van de na de guillotinering zijner ouders, Lo dewjjk XVI en Maria-Theresia van Habsburg-Oostenrjjk, op ge heimzinnige wijze uit de gevan genis ontsnapte prins de Bour bon. oorlogskruis en het ridderkruis van 't Legioen van Eer. Hij was toen luite nant en noemde zich Graaf de Mont- fort, onder welke naam hjj na de oor log enige malen met officieuse toe stemming in Frankrijk vertoefde. Bijzonderheden, gEIDE pretendenten zijn sportieve typen. Bonaparte heeft verschei dene successen op auto-, zwem- en winterportgebied op zijn naam staan. Orléans is een man, die dol is op de „witte wereld" en die als skiloper een uitstekend figuur maakt. Vooral on derscheidt deze troonpretendent zich echter van de meerderheid der Fran sen door het feit, dat hij vader is van elf kinderen, waarvan de oudste, prin ses Isabella d'Órléans, sedert enige jaren in Parijs studeert. Hun moeder is prinses Isabella d'OrléansBra- ganza, met wie de graaf van Parijs in 1931 te Palermo in het huwelijk trad. Bonaparte, die een jaar of zes jonger is dan Orléans deze laatste werd in 1908, Bonaparte in 1914 geboren trouwde veel later en wel in April 1949 met de dochter van de markies de Foresta. Een der getuigen bjj dit hu welijk was de generaal Koenig, de commandant van het Franse bezet tingsleger in Duitsland. Bonaparte was reeds herhaaldelijk onder de naam graaf de Montfort, in Frankrijk geweest, maar Orléans wachtte reeds ruim een kwart eeuw op terugkeer naar zijn vaderland. Als jonkman studeerde hij in Parijs, daar er toen weinig uitzicht was, dat hij ooit pretendent naar de koningstroon zou worden, doch na de dood van twee neven van zijn vader, de hertogen de Montpensier en d'Orléans, werd prins Henri's vader pretendent en prins Henri zelf „kroonprins", zodat hij niet meer in Frankrijk mocht zijn. In 1940 stierf zijn vader, de hertog de Guise, en werd prins Henri pretendent en de hoop der royalistisch gezinde Fransen, sen. Gevolgen gONAPARTISTEN het woord „im perialisten" heeft in de loop der laatste anderhalve eeuw een onaan genamer klank gekregen dan het naar de letter verdient en royalisten in Frankrijk juichen de opheffing van de „Verbanningswet" van 1886 toe. Zij menen, dat daardoor een hinderpaal op de weg naar herstel van koningstro nen of keizerskroon overwonnen is. Reeds denken zij vooruitmaar zowel Bonaparte als Orléans hebben duidelijk te kennen gegeven, dat zji niet actief aan restauratiepogingen zullen deelnemen en het liefst als ver geten burgers in „la douce France" willen leven. Intussen, het feit, dat zjj beiden in Frankrijk zjjn, kan in ko mende jaren nog wel tot verwikke lingen van politieke aard leiden. Want beiden beschikken over een tamelijk grote, ten dele invloedrijke, aanhang. Het initiatief tot opheffing van de verbanningswet werd genomen door de heer Hutin, dagbladeigenaar en lid der Volksvertegenwoordiging. Toe vallig vernam hij in 1948 in Portugal uit de mond van de graaf van Parijs, dat het dezen verboden was, in Frank rijk te wonen. Uw staat van dienst Is goed, de Republiek geraakt door uw aanwezigheid in het vaderland niet in gevaar, zei Hutin hierop, en zette een actie op touw om de verbanning ongedaan te maken. Dat deze actie tan volle geslaagd QMDAT er in Korea rjjst gegeten wordt heeft de Noordhollandse me vrouw Kuitenblaauw (geb. Nerfjes) zestig kilo rijst in een aardappelzak laten thuisbezorgen. Die rijst ligt nu op haar zoldertje, in afwachting van de muizen. En mevrouw Zemelzon, die voorzitster is van de bridgeclub Wees een Zégen, heeft vijftig pakjes thee besteld. Gezien haar leeftijd en haar kortademigheid zullen haar neven en nichten daar straks in alle geurigheid van profiteren. Ik wil maar zeggen: het hek is weer van de dam. De tanks rollen aan de andere kant van de aardbol in een soort kwajongensruzie tussen de grote heren (waarmee het nog altijd kwaad kersen eten blijft) en al rekenen nu duizend rustige en verstandige en terzake bevoegde bevoegden de Wes terse mensheid duizendmaal voor, dat uit dit schoorsteenbrandje beslist geen dorpsramp kfin ontstaan, men ge lóóft het niet. Men gelooft liever aan het ergste. Men wil per se slecht sla pen, men wil per se een beetje wente len in de modder van „het lijden dat men vreest". Men denkt in oorlogster men en men leest de boeken van Dos- tojewski en Tolstoi om vertrouwd te raken met „de Russische ziel", zoals dat heet. Men wil weten, hoe de Rus sische soldaten volgende week in Zaandam en Alkmaar en Hoorn en Den Helder zullen reageren op blond haar en botersprits en electrisch licht en zo. En daarom heeft een niet onver maard heer in onze omgeving zich twintig flessen wodka aangeschaft. Om aan te pappen als 't nodig wordt! Moge hij zich verslikken in iedere slok die hjj er over een jaar of twee, als de Russen nog maar steeds wegblij ven van zal nemen! Lieve mensen, waar blijft uw be faamde nuchterheid? Wilt ge beslist bij voorbaat uw angst en uw egoïsme en de belachelijke bezorgdheid over uw dierbare lichaam tentoonstellen voor Jan Alleman? Moet beslist uw kruidenier en uw sigarenman en uw leverancier van zakdoeken en wollen onderbroeken en uw handelaar in kaar sen en bakolie geld verdienen aan de onrust van uw gekweld gemoed en de krampende angst van uw onevenwich tige wezen QNRECHT is het, dat de mensen met de dikke portefeuilles in deze dagen volkomen zonder reden de voorraden opkopen. Hun dom ge doe wekt verbittering bij dege nen, die geen geld hebben om hen na te volgen in hun dwaasheid. Vrees enerzijds en verbittering anderzijds,; lege magen aan de ene kant en kra kende zolders aan de andere kant,- zenuwen hier en afgunstige vloeken daar het wordt weer bést in Ne derland. En dat alles, terwijl er in feite niets aan de hand is. Behalve dan dit ene: dat iedere hamsteraar zich schuldig maakt aan de verspreiding van de vol maakt overbodige en desniettemin uiterst schadelijke angstpsychose, die een volk zwak en week en lamlendig maakt. Wie er aan meedoet, uit de bot zelfzuchtige verwarring zijner ge dachten, pleegt een aanslag op de volkskracht. Angst trekt altijd het gevaar aan. De bangste mensen krij gen het éérst een mep op hun schedel. En een volk in verwarring is de ge makkelijkste prooi van loerende rovers. Komt, laat ons wijzer zjjn. Laat de nerveuzen jjs hamsteren, ijs voor hun hoofden. Laat de zelfzuchtigen be grijpen, dat de gemeenschap de zelf zucht het radicaalste bestraft in het uur van afrekening. En laat ons met elkaar, in eendracht sterk en in kalm te ons zelf blijvend, het besluit ne men, te blijven die we zijn: Neder landers. En géén labbekakken! JEREMIA BLOM. Een 44-jarige nachtwaker in Rotter dam en zijn 27-jarige schoonzoon, een Zwitser van geboorte, konden het sinds lang niet al te best met elkaar vinden. Donderdagavond kregen zij ruzie en gistermorgen gingen schoonpapa en buurman samen naar de kamer van de schoonzoon om het hem nog eens even flink te vertellen. Het dispuut liep zo hoog, dat de Zwitser een pistool onder zijn kussen vandaan haalde en op de beide belangers schoot. Schoonpapa kreeg een kogel in zijn dijbeen, de buurman werd door vier of vjjf schoten in zijn buik getroffen. Zij zijn naar een ziekenhuis gebracht. De schoonzoon is gearresteerd. Het bezoek van het Koninklijk Paar aan Zeeland is vastgesteld op 18 en 19 Augustus. Waarschijnlijk zullen de vorstelijke gasten met de Piet Hein komen. is, bewjjst de terugkeer van df graaf van Parjjf- naar de stad, wier naam hjj voert. Als de burgemeester van Parjjs ons eens niet wil helpen, zou een journalist gezegd hebben bij het bekend worden van Orléans terug keer, kunnen wij ons voortaan tot de graaf van Parjjs wenden! Hoofdzaak is, dat wjj geholpen worden

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1950 | | pagina 5