Europese minderheden leggen de zaak voor aan grote mogendheden Nationaal belang r Export- sotternij Schoonheidsmiddelen óók in de gevangenissen Een nieuw systeem voor centrale verwarming in Londen toegepast Meer dan de helft der Nederlandse vrouwen draagt nylon kousen HET TREURIG LOT VAN HELGOLAND Bevolking werd van huis en haard verdreven; eiland werd oefenplaats voor oorlogsvliegers Merkwaardige proef in Engeland DONDERDAG 3 AUGUSTUS 1950 0P, ,™45 VE®NAMEN de ruim 2500 mensen, die het eilandje Helgo land bevolkten, uit Britse mond de jobstijding, dat z(j hun woonplaatsen moesten verlaten. Niemand mocht m<4r meenemen dan wat hij of zij kon dragen. In September 1946 rapporteerde een Commissie van Onderzoek dat al wat aan have was achtergebleven, door plunderingen, weersinvloeden en bombardementen vernietigd, gestolen of waardeloos was geworden Een hooggeplaatst Brits officier gaf deze Commissie te kennen, dat men het eiland zo ang zou bombarderen, tot het verbrokkeld was en dan onder de zeespiegel zou verdwenen. De eilandbewoners werd niet gevraagd, of zij dit offer aan de Grote Mogendheden wilden brengen. Zjj hadden te gehoor- zamfn. e" te verdwijnen, berooid en verstoten van huls en hof. Hun erfdeel werd het oefenterrein voor oologsvlie^ers in vredestijd. Zijzelf werden bro deloze, verplaatste personen, zoekende naar een huis, naar werk, naar ge zinsleven. Zeker, in de oorlogsjaren was Helgoland duikbootbasis en mirnl- tiebewaarplaats geweest en het was begrijpelijk, dat het eiland gedemilitari seerd zou worden. Begrijpelijk, ook voor de Helgolanders. Maar vernietigd? Was, neen, is het nodig, Helgoland te vernietigen, van de aardbodem weg te vagen, het aan stukken te bombarderen in volle vredestijd? Sprakeloos van verontwaardiging en droefheid ondergingen de bewoners van Helgoland hun lot en dat van hun eiland, hun vaderland. gEGIN JULI hield de Federale Raad van Europese Minderheden en Ge bieden te Leeuwarden een Congres. Friezen, Walen, Vlamingen, Basken, Catalanen, Schotten, Bretons en vele andere minderheden waren vertegen woordigd. Ook Helgolanders. Dézen legden aan het Congres een rapport over, waarin de huidige situatie op hun eiland wordt geschetst. Zelfs het kerkhof is door de moderne „vredes- vliegers" zwaar geschonden. Ernstig en bewogen namen de congresdeel nemers kennis van deze feiten én una niem stelde de Raad vast, dat de ver woesting van Helgoland in volle vre destijd in strijd is met de rechten van de mens en van de naties. De Friese delegatie ten congresse diende hierop een motie in, die na enige, discussie algemeen werd aan vaard en die het Congres deed beslui ten, om aan de regering van Groot- Brittannie een protest te overhandi gen en haar te verzoeken, de bom bardementen op Helgoland door Brit se, Amerikaanse en Nederlandse vlie gers onmiddellijk te doen staken. Daai volgens verklaringen van Helgo- landse zijde thans de huizen nog herbouwd kunnen worden en het ei land weer bewoonbaar te maken ls, besloot de Raad voorts, van Londen te verlangen, dat de Helgolanders mo gen terugkeren naar hun eiland om daar overeenkomstig hun zeden, wet ten en gebruiken te leven. Tevens eiste de Raad vergoeding aan de eilandbevolking van alle sedert de Duitse capitulatie in 1945 geleden schade en vaststelling van de omvang dezer herstelbetalingen door een on partijdige internationale commissie. Wat de principiële kant betreft, moet nog worden vermeld, dat de Raad van Groot-Brittannie, de Ver enigde Staten en Duitsland verlangt, de ex-territorialiteit van Helgoland te garanderen totdat de bevolking vrij over haar lot kan beschikken. Te ge legener tijd moet dan een volksstem ming worden gehouden over de vraag, bij welke staat de Helgolanders zich willen aansluiten, dan wel of zij een eigen autonome gemeenschap als on derdeel van een federatief Europa wil len vormen. Het is goed, dat de „Zaak Helgo land" in Leeuwarden aan de orde werd gesteld en thans voor hét internatio nale forum is gebracht. Dat dit juist in Leeuwarden gebeurde, moge een toevalligheid zijn, maar toch is het een opmerkelijke toevalligheid, want door de eeuwen heen hebben er nauwe ban den tussen Friezen en Helgolanders bestaan, ja, de taal der Helgolanders is nog op dit ogenblik een Friese taal. Willebrord. REEDS in de Oudheid was Helgoland bekend in de beschaafde wereld, dat toen lag in het gebied der Middel landse Zee. Barnsteen kwam in die lang vervlogen eeuwen uit het Noor den naar het Zuiden. Over land, wel te verstaan. De eerste, die het waag de, een tocht naar het Noorden over zee te maken, was Pytheas, een Griek, die woonde in een Griekse handels nederzetting ter plaatse van het hui dige Marseille. Omstreeks 330 v. C. ondernam Pytheas zijn grote reis naar het Noorden. Vermoedelijk kwam hij tot in Thule, het geheimzinnige „Ne velland", dus tot in Noorwegen en mis schien zelfs op IJsland. Hij is ook op Helgoland geweest, dat vermoedelijk! *■*- ondanks bezwaren van geologische zjjde één der voornaamste Barn steeneilanden der Oudheid was. Eeuwen blijft het dan, althans in de boeken, rustig om Helgoland, tot dat omstreeks 15 n. C. een Romeinse vloot een poging doet om door te drin gen in de Noordelijke wateren. Een verschrikkelijk noodweer sloeg de ex peditie uit elkaar en een aantal Ro meinse landrotten kwam op Helgoland terecht. Zozeer waren zjj geschrokken Van de woestheid der zee en van de monsterachtige kruisingen tuSsen mens en dier doodgewone zeehon den! dat de beroemde Romeinse historieschrijver Tacitus vaststelde, ..dat nadien niemand die wateren meer bevoer". Tacitus had gelijk, dat geen Romein die wateren meer bevoer, maar de friezen, die het aan die mislukte ex peditie dankten, dat hun land nooit een Romeinse overheersing doormaak te, voeren er wel op. En ook kwamen ziJ geregeld naar Helgoland, waar men- RENZAAM en verlaten ligt het eiland Helgoland in de wa teren der zee. Met droeve regel maat vallen zware bommen op het stukje land, waar eens grote rijkdom aan veldvruchten, vo gels en vee te vinden was. Mi litaire en strategische overwe gingen leiden tot deze bombar dementen in vredestijd. Wat deert de Grote Mogendheden het lief en leed, het wel en wee van een kleine groep eilandbewoners? Een internationaal congres, be gin Juli in Leeuwarden gehou den, protesteerde fel tegen de vertreding van de mensenrechten der Helgolanders. sen van Friese aard woonden. Dit bleek, toen omstreeks 700 de evange lieprediker Willebrord een „gedwon gen" bezoek aan Helgoland bracht. Evenals de Romeinen 700 jaar vroeger was hij door zeer zwaar weer genood zaakt geweest, op Helgoland een toe vlucht te zoeken. Daardoor en nadien dook het eilandje weer op in de boe ken. Willebrord had in Denemarken ge predikt en was op de thuisreis, toen hij op Helgoland belandde. Fosite heette de godheid, die door de bewo ners werd vereerd, zodat Helgoland Fositesland werd genoemd. Het eiland was zo „heilig", dat niemand de ge wijde plaatsen of het daar weidende vee dorst aan te raken, vertelde Wil- lebrords middeleeuwse biograaf. De vrome Willebrord gaat die schrijver verder sloeg echter geen acht op de dwaze angst voor de onaantast baarheid der heiligdommen en koes terde geen vrees voor de woeste heer ser, die iedereen, die de heiligdommen niet eerde, op afschuwelijke manier liet ter dood brengen. Integendeel, Willebrord doopte drie mensen in de' bron onder aanroeping van de Heilige Drie-Eenheid en liet, om zijn gezel schap te spijzigen, daar grazend vee slachten. Toen de Heidenen dit zagen, waanden zij, gek te zullen worden of plotseling te zullen moeten sterven, maar nadat zij geconstateerd hadden, dat er niets verschrikkelijks gebeurde, werden zij bevangen door schrik en verbazingTot zover Willebrords biograaf. Uit zijn geschrift blijkt duidelijk, dat Willebrord op Helgoland Friese men sen en Friese heiligdommen aantrof, terwijl er staatkundige banden beston den met het Friese Rijk van Koning Radboud. Of deze oude banden de Friese vertegenwoordigers op het re cente Leeuwarder Congres tot hun ac tieve pro-Helgolandse houding inspi reerden In later tijd. REN latere kroniekschrijver, Adam van Bremen, beschreef het Helgoland der 11e eeuw als rijk aan veldvruchten en vogels, met goede weiden voor het vèe. Het eiland was inmiddels Chris telijk domein geworden, er stond een klooster en het werd (Helgoland is Heiligenland) door iedereen, maar vooral door zeerovers hoog in ere ge houden. Adam van Bremens beschrijving van het eiland duidt er op, dat dit in de loop der laatste 1000 jaar klei ner is geworden. Enige „verliezen" zijrf historisch te controleren. Zo staat vast, dat het bekende „Duin" van Hel goland tot 1720 met het eiland ver bonden was, doch op Oudejaarsavond van dat jaar tijdens een vreselijk nood weer daarvan gescheiden werd. Ook bevond zich vroeger naast het eiland een „witte klip", die omstreeks het jaar 1600 nog even ver boven zee uit stak als Helgoland zelf. De Helgolan ders gebruikten de witte steen even wel voor huizenbouw en verkochten hem voorts als bouwmateriaal in Ham burg. Zee en weer deden de rest en in 1711 verdween de Witte Kliff" geheel onder de' golven. Hamburg, Bremen, Sleeswijk-Hol- stein en Denemarken voerden succes sievelijk het bestuur over Helgoland, tot de Engelsen het in 1807 bezetten en er een smokkelcentrum van maak ten om Napoleons Continentaal Stel sel te breken. In 1814 verwierf Enge land het'eiland definitief bij het Trac- taat van Kiel. Duitsland wierp in de 19e eeuw menigmaal een begerig oog op dit strategisch belangrijke stukje grond, maar eerst in 1890 was Enge land bereid om Helgoland ónder Ber- lijns hoede te plaatsen. In ruil ver kreeg Londen de Duitse erkenning van het Britse protectoraat over Zan- zibar in Oost-Afrika. De Helgolanders werd niet naar hun mening gevraagd, evenmin als in 1945, toen de Engelsen Helgoland opnieuw bezetten en de be volking verdreven. gOMMEN vallen op Helgoland. De Grote Mogendheden oefenen zich op en boven Helgoland in de verwoes ting en vernietiging van kostbare en dierbare grond. Het eiland, dat eens als „Heiligenland" zelfs door zeerovers in hoge ere werd gehouden en dat in de Antieke Wereld vermaardheid ge noot als Barnsteeneiland, is thans, in vredestijd, doelwit van zware vernie- Het is nog maar kort geleden, dat in ons land een legale import van nylon kousen van enige omvang kwam. Doch sinds de bevrijding zjjn er talloze paren „illegaal" en als geschenk, en als „souvenir" aan bui tenlandse reizen ons land binnen gekomen. Het N.I.P.O. heeft aan een representatieve „steekproef" van Neder landse vrouwen uit alle delen des lands gevraagd: „Hebt u zelf nylon kousen of niet?" 53% antwoordt wel 46% geen nylon kousen 1% geen antwoord Nylon kousen treft men meer aan naar mate de ondervraagde dames welgestelder zijn. Van de armste groepen (ruim een derde van het hele volk) heeft toch nog 23% nylon kousen, van de mensen met lage inkomens 58%. Maar van de middenstanders 75% en van de welge stelde dames 79%! Hoe jonger hoe meer nylons. Van de dames tot 35 jaar heeft 62% nylon kousen. Van de groep van 35 tot 50 jaar 60%. Maar boven de vijftig slechts 31%. Ook blijken de dames in de grote steden veel vaker nylons te be zitten dan hun sexe-genoten op het platteland. „Wat denk u: zijn nylon kousen op den duur voordeliger of duur der dan andere kousen vroegen de interviewers van het Nederlands Instituut voor de Publieke Opinie vervolgens. Hieronder de antwoorden van de vrouwen mèt en zonder nylon kousen. Heeft zelf Geen nylon kousen nylon kousen Nylon op den duur voordeliger 68% 22% geen verschil 11% 4% duurder 13% 28% geen oordeel 8% 46% r Zeven van de tien nylon draagsters menen dus, dat de in aanschaf fing dure nylon kousen op den duur voordeliger zijn dan andere dameskousen. J_|ET LEVEN van een gevangene is in het algemeen niet bijster prettig. De eentonigheid, de afzonderingde strenge regelmaat en tal van andere onaangenaamheden hebben op vele gevangenen een ongunstige uitwer king, die hen, als zij weer in de maatschappij terugkeren, nog lang kan schaden. De laatste tientallen jaren streven de autoriteiten in beschaafde tigingen. Dat er mensen op Helgoland woonden en er weer willen wonen, deert de mogendheden niet. Strategisch overwegingen en militaire oogmerken wegen zwaarder dan menselijke rech ten en menselijke gevoelens. Dit leert ons het „geval", ja, de „zaak Helgo land" opnieuw en in volle vredestijd op pijnlijke wijze. Maar dat het zo be hoort, is een conclusie, die wij niet voor onze rekening willen nemen en die ook niet logischer wijze uit de „zaak Helgoland" voortvloeit. Eens een eiland, rijk aan veldvruch ten en vogels, met grazige weiden en prachtig veethans een woestenij, gedoemd om in brokken onder de wa terspiegel te verdwijnenmet kerk hof en al! Ja, het is goed, dat de Frie zen te Leeuwarden de „zaak Helgo land" krachtig aan de orde hebben gesteld. „7ESTIG PROCENT der bevolking heeft schoolgaande kinderen en is dus, metaal- en textielarbeiders nemen aan wanneer men met vaeantie gaat, gebonden aan de schoolvacanties," zo de spreiding ten volle deel. vertelde ons de heer J. Pront, secretaris van het Centraal Werkcomité Va- Het comité betreurt het, dat verlen- cantie in een onderhoud, waarbij de tot nu toe door dit comité bereikte re- ging van de duur der vacanties op de sultaten op het stuk van vacantiespreiding en vacantiebesteding de revue lagere scholen (welke in ons land het passeerden. Ons land, daarin voorgegaan door onze Ministerraad, die in April kortst zijn van de ons omringende lan- openlijk uitgesproken heeft geheel in te stemmen met doeleinden en plannen den) evenmin als wijziging der exa- van het Centraal Werkcomité Vaeantie, heeft op dit terrein reeds heel wat menperiodes der overige scholen niet meer resultaten geboekt dan de ons omringende landen. te verwezenlijken blijkt. Vandaar, dat vóór 1951 ernaar gestreefd wordt de Hoe zijn toch de feiten? De maand mende bedrijven sluit telkens een derde spreiding binnen de zes weken van 15 Augustus en in het bijzonder de eerste in een andere week (15—22 Juli, 22—29 jui}__i September zo volledig mogelijk week zijn steeds de vacantietijd bij uit- Juli of een der Augustus-weken). Van te maken en in voor- en naseizoen nemendheid in ons land geweest. En 75 der lagere scholen liggen de aan- dat ondanks het feit, dat juist Augus- vangsdata der zomervacantie daarmede nu reeds gelijk. Met de middelbare scholen ligt de zaak moeilijker én wegens de eind- meer personen vaeantie te doen nemen. tus in ons land met zijn zo grillig kli maat geen fraaie naam heeft, immers heel wat minder zonne-uren telt dan bijvoorbeeld Mei. Wilt u een enkel cijfer? Het gemiddelde aantal zonne- uren in de laatste 10 jaar bedroeg in Vancantiebesteding minderbedeelden voor Drie jaar lang zorgt het comité en examens én wegens, de langere vacan- zijn plaatselijke afdelingen, o.a. in Den ties. telde er 260! Men ziet, dat reeds uit een ding wel is, demonstreerde de heer Haag en Amsterdam, op zeer lofwaar- Hoe belangrijk uit sociaal-economisch dige wijze voor de duizenden en nog- Mei 224 en in Augustus^ slechts 93. Juni en ujt recreatief oogpunt vacantiesprei- maals duizenden kinderen uit minder met aardse goederen bedeelde gezin nen. De vaeantie dier kinderen is vaak een straf voor de ouders en.voor de buurtgenoten. Want wat hebben deze kinderen aan hun vaeantie? Is het voor hen geen goede gelegenheid. temperatuursoogpunt de maand Augus tus niet bepaald gelukkig gekozen is. Maar goed er zijn nu eenmaal tien duizenden, die alleen in die maand weg kunnen en er op uit kunnen trekken. Doch dan behoeft toch niet het grootste Pront ons met enkele sprekende cij fers. Wist u, dat (luxe-hotels met in totaal 6000 bedden uitgezonderd) van alle in ons land beschikbare bedden in hotels en pensions gedurende het ge hele jaar maar 27°/o bezet is? En dat om allerhand kattekwaad uit te voeren? les, reisverenigingen, jeugdorganisaties enonderwijzersverenigingen vertegen woordigd zijn, doch geen direct belang- 1 ebbenden als hotels en spoorwegen, Van 15 Juli15 Augustus gaat 48°/o an het personeel in gemeentedienst met vaeantie, 40% van het Rijksperso den ais noieis eii neel en liefst 63% personeel uit het be- wenst vacantiespreiding te bevorderen drliW(wtó_ juist ten bate van de honderdduizen- deel van het Nederlandse volk, dat op j,et uitverkocht zijn in de weinige va- Vandaar de vancantie-kinderfeesten vaeantie gaat. zulks niet te doen! Het cantieweken de exploitatie kwalijk lo- en de moderne vacantie-scholen. Van comité, waarin de Departementen van nencj j^an maken? Vandaar, dat vele daar de periodieke opneming dier min- Sociale Zaken en Onderwijs, Kunsten hotelbedrijven aan de rand van de fi- der bedeelde jeugd in zomerkampen, en Wetenschappen alsmede vakcentra- nanciële afgrond zweven. In 1948 werd in daartoe beschikbaar gestelde DUW-kampen 4000, in 1949 5500 kinderen een heerlijke, gezonde vaeantie-ontspanning bereid. Dit ]aar waren er, zonder dat er enige openbare bekendheid aan gegeven was, 9000 aan meldingen. Edoch de DUW kan slechts aan 2000 kinderen plaats bieden daar vele kampen gereed moesten gemaakt wor den voor de opneming van KNIL-fami- Iies uit Indonesië. Maar toch wordt er in verschillende steden van ons land door particuliere organisaties en jeugd verenigingen (denken wij bijv. aan de AMJV) veel goeds gedaan voor wat men wel eens de ongrijpbare jeugd pleegt te noemen, zodat zij vaeantie hebben zonder anderer vacantiestemming te bederven.... den, die vroeger nooit vaeantie hadden maar tegenwoordig in het genot daar- drijfsleven. Vandaar niet alleen stampvolle lo geergelegenheden, maar ook overvulde opsteld zijn. En het heeft reeds treinen en bussen en kampeergelegen resultaten te boeken dank zij de mede- heden, werking van het Ministerie van Onder wijs, van tal van Gemeentebesturen en van vele industrieën. De verkregen spreiding (volgens ve len nog onvoldoende) ligt binnen het tijdvak half Juli eind Augustus en de heer Pront noemde als streefdata Het is dus zowel uit recreatief als uit economisch oogpunt van belang, dat een goed geregelde vacantiespreiding plaats vindt. De weken vóór half Juli telden dit jaar reeds meer vacantiegangers dan in 1949, vooral ambtenaren, beambten en half Juni begin September. Van het werklieden zonder schoolgaande kinde merendeel der collectief-vacantiene- ren, uit overheidsbedrijven. Bouwvak-, landen er dus naar, die nadelige uit werking van het gevangenisleven zo veel doenlijk te neutraliseren. De maatschappelijke werkers, de reclas- seringsambtenaren, pogingen tot ver fraaiing der gevangenisgebouwen, op voedingscursussen voor gevangenisper soneel, muziekuitvoeringen voor de gevangenen.ja, zelfs de kamer plant worden gekozen als middelen om de gevangenen het leven dragelijk te maken en te voorkomen, dat zij later onbruikbaar of weinig bruikbaar zul len zijn in de vrije maatschappij. ONLANGS is men in Engeland zelfs begonnen met een experiment, dat in derdaad als geheel nieuw mag worden bestempeld. De heer George Haynes is voorzitter van een commissie, die zich het lot der gevangenen na hun veroor deling aantrekt. Haynes is zelf rechter en is dus in staat om iedere gevangene van twee kanten te bekijken, terwijl hij bovendien door zijn ambt tamelijk vertrouwd is met de psychische ge steldheid van de misdadige medemen sen. Bovendien is Haynes iemand met zeer progressieve denkbeelden. Zo heeft hij al weten te bewerkstelligen, dat tal van mannelijke gevangenen meer „cantinegeld" ter beschikking kregen, waardoor zij in staat zijn een redelijke hoeveelheid cigaretten en versnaperin gen te kopen. Zijn doel is, de gevange nen hun zelfrespect te hergeven of te doen behouden. Op grond van zijn psychologische in zichten en ervaringen kwam hij tot de conclusie, dat de moedrne vrouw haar zelfrespect voor een belangrijk deel ontleent aan.schoonheidsmiddelen. Heeft zij de ^beschikking over lippen stift, poeder en een permanent wave, aldus redeneerde Rechter Haynes, dan kan zij er naar haar mening „welver zorgd" uitzien en dan is voor een vrouw een eerste stap op de weg naar moreel herstel gezet. Derhalve introduceerde Haynes schoonheidsmiddelen in de ge vangenis Winson Green in de buurt van Birmingham. Zijn pogingen en die zijner assistenten waren er op gericht, de vrouwelijke gevangenen er toe te brengen, zich van die schoonheidsmid delen te bedienen.en ziet, het gevolg was, dat inderdaad de tucht en de stemming in de gevangenis beter wer den. HET LIGT in het voornemen om deze methode tot verheffing van het zelfrespect ook in andere gevangenis sen in Engeland te gaan toepassen. Voortaan zal het dus niet zozeer de vraag zijn, welk boek geschikt is om te worden gelezen door een dievegge of oplichtster, doch veeleer, welk kapsel haar het beste staat en welke kleur lippenstift het beste bij haar gelaat en huiskleur past. Niet de dominee of de UXPORTEREN! Dit is de kreet, dia alom in West-Europa tegenwoor dig opgeld doet. Exporteren of eco nomisch ten onder gaan, dit is als men tenminste de Amerikanen mag geloven de keuze, waarvoor tal van Europese landen staan. En zeker, export is nodig om de geschokte Eu ropese economie weer enigszins te herstellen en te stabiliseren. Maar dat deze „exportkoorts" ook wel eens tot dwaze gevolgen kan leiden, bewijst bet volgende voorval. Een vooraanstaand Amerikaan, de heer William Thornton, maakte een reis door West-Europa. Hij wilde zich een denkbeeld vormen van de toe standen in ons werelddeel door eigen aanschouwing. Hij werd door autori teiten ontvangen, bezocht fabrieken, scheepswerven, handelskantoren en vakbondbesturen. Hij reisde rond, had enige invloed op de verdeling van dollargunsten en werd derhalve ook wel eens op een min of meer offici eel etentje gevraagd. In Parijs bood een vertegenwoordi ger van de Franse regering hem een diner aan. Zo tegen het einde van de maaltijd hield de Fransman een plei dooi voor zijn land en wilde hij, op hoffelijke wijze, de Amerikaanse be zoeker duidelijk maken, hoe groot do moeilijkheden zijn,» waarmede Frank rijk te worstelen heeft. Met meester lijk gespeelde ontroering wees hij er op, dat hij niet in staat was, zijn Ame rikaanse gast de nationale producten cognac en Camembert kaas voor te zetten, omdat deze artikelen in hoofdzaak voor export werden ge maakt en de overheid natuurlijk bij min of meer officiële gelegenheden het goede voorbeeld diende te geven. Maar hij hoopte voegde de Frans man er aan toe dat de Amerikanen genoegen zou willen nemen met (En gelse) Stiltonkaas en met (Schotse) whisky. De Amerikaan knikte begrij pend en liet zich de invoerproducten goed smaken. J^ORTE TIJD nadien bevond de heer Thornton zich in de Engelse hoofd stad Londen. Ook daar bezocht hij alle mogelijke bedrijven en sprak hij met tal van ambtelijke en particuliere instanties. Ook daar kreeg hij wel eens iets te eten en te drinken aange boden. Als hoogtepunt van zijn be zoek gold een diner, aangeboden te zijner ere namens de Britse kanselier van de schatkist, dus door of namens het ministerie van Financiën. Tegen het einde van het diner hield een Brits politicus een speech, waar in hij wees op de benarde toestand waarin Engeland verkeert en op de noodzakelijkheid van hulp van en sa menwerking met de Verenigde Sta ten. De Amerikaan knikte.... Ja, hoe nodig het was, dat Engeland de be schikking verkreeg over dollars en dat Engeland exporteerde, bleek wel hier uit, dat de Britse regering tot haar leedwezen voor dit feestelijk samen zijn niet de bekende producten van Britse bodem, dus Schotse whisky en Stilton kaas, beschikbaar had mogen stellendie werden nagenoeg uit sluitend voor export gemaakt.... maar de Britse gastheer hoopte nu maar, dat de Amerikaan tevreden zou willen zijn met cognac en Camembert kaas De Amerikaan knikte begrijpend, maar kon niet nalaten, even te glim lachen, toen hij met smaak proefde van de Franse kaas en de Franse cog nac. Waar de uitvoerkoorts en de dol- larzucht al niet toe kunnen leiden! aalmoezenier, maar de kapper wordt dan de man, die de misdadigsters in een betere levensbaan zal moeten lei den. Het schillen van aardappelen en het schoonmaken der gevangenisgebou wen moet dan wel aan de mannelijke gevangenen worden overgelaten, want met keurig gelakte nagels kan een vrouw, die haar zelfrespect heeft terug gevonden, zulk ruw werk toch niet verrichten! Kortom, de weg do'or rechter Haynes ingeslagen, opent onvermoede perspec tieven: kapsalons, modeshows, schoon heidsinstituten, kleimaskers, parfum en linksgeweven nylon kousen.... Alleen, wij vrezen, dat op deze manier het zelfrespect der vrouwelijke gevangenen wel eens boven pari zou kunnen ko men en daardoor kon veranderen in hoogmoed en ijdelheid. Een 42 meter hoge toren, die zowel uiterlijk als innerlijk van alle reeds bestaande torens afwijkt, steekt hoog uit boven een nieuw huizenblok bij de Theems in Pimlico, Londen. In deze toren een stalen cylinder in een glazen omhulsel huist een geheel nieuw systeem op het gebied van centrale verwarming en warm water voorziening. Het berust op het doen circuleren van de uitiaat-wamte van de op de andere oever van de Theems gelegen Battersea-centrale. Zowel het nieuwe huizenblok als het iets verder gelegen flatgebouw op het Dolphin Plein (een der grootste flatgebouwen van Europa) worden door het nieuwe systeem van warmte en water voor :n. Ingenieurs schatten dat het sy-, steem, dat een revolutie op het gebied van centrale verwarming betekent, een besparing van ongeveer 10.000 ton brandstof per Jaar ml betekenen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1950 | | pagina 3