Op d
e fiets door mooi Nederland,
dank zij de rijwielpaden
Hei ging niet om de BABY, maar om
de ZIEL van John Br
Ouden van dagen uit Julianadorp
maakten hun jaarlijks uitstapje
Samenwerking tussen de
overheid en particulieren
Glimlachje
Moedig in het verzet,
volhardend in de studie
Visserijbesommingen
Jeugd bouwt aan een eigen stad
Mei 27 auto's door Noord-Holland
N*
Urk
Ger Water Bedrijf
is opgeheven
DONDERDAG 3 AUGUSTUS 1930
NEDERLAND telt enige mlllioenen fietsers. Precies kunnen we u het getal niet I bewerkstelligen
vertellen, omdat de r«wielbelasting, onzaliger nagedachtenis, gelukkig niet s,chatbare waard
en ten tweede van on-
4 waarde gebleken zijn voor
meer bestaat. Maar zowel landgenoot als vreemdelingUhrt^^verduidelük, dat de" 'fe >'ecreatie van ons z0 dicht bevolkte
fiets tegenwoordig het populairste en meest democratische vervoermiddel is. Had- 80
den dit onze sportieve ouders en grootouders van het einde der vorige eeuw met
hun liefde en bewondering voor Ha hiinir»t«<)A M besturen onzer provinciën
t nok voor de blinkende veloclpede kunnen denken? De;ben zich deze ministeriële tip ter
c de vacantie veler trouwe metgezel. Ook de spoorwegen genomen, in zoverre het betreft de rij-
kunnen daarvan meespreken en t kost vele stationschefs heel wat hoofdbrekens I wielpaden voor doorgaand verkeer,
de massa's fietsen, die ter verzending werden aangeboden, te verwerken, hetzij in ?aar,voor ia een provinciaal rijwielpa-
1 m v nonillnn n«tum»»rinri Yinw Oimior
Provinciaal plan,
heb-
tip ter harte
wy hebben het in deze vacantiedagen
nuttig geacht en ook wel interessant
voor de niet-fletsers (want die bestaan
er heus ook nog!) ons licht op te ste
ken by de Kon. Ned. Toeristenbond A.
N.W.B., die prachtige en terecht zo
populaire organisatie, die zich op het
stuk van het aanleggen van rijwielpa
den een uitstekende naam en veler bij
zondere sympathie verworven heeft.'
Wist gij, dat reeds in 1890 het eerste
rijwielpad in Nederland ontstond, toen
de Gemeenteraad van Utrecht een der
wandelpaden van de Maliebaan als rij
wielpad aanwees voor die pioniers der
rijwielsport, de vélocipèdisten uit die
dagen?
In 1899 werd een proefvak van over
heidswege aangelegd langs de Rijks
weg Breda-Tilburg. Maar het duurde
tot 1908, totdat in Meppel de vereni
ging „Het Fietspad" gesticht werd met
het doel rywielpaden ten algemenen
nutte aan te leggen en te onderhouden.
Enige jaren bloeide deze Meppelse ver
eniging, om daarna ter ziele te gaan. In
1913 werd de vereniging „Gooi- en
Eemland" gesticht, die tot heden be
staat en thans een net van 110 km in
beheer heeft.
Maar tevoren had de A.N.W.B. zelf
reeds rijwielpaden aangelegd. Nu is die
aanleg op zichzelf niet zo moeilijk, doch
het komt op het goede onderhoud aan,
hetwelk dagelijks vakkundig toezicht
vereist en snel herstel, wanneer zich
oneffenheden in de weg voordoen. Dies
gaf de A.N.W.B. na de oprichting van
„Gooi- ën Eemland" de voorkeur aan
streekrijwielpadverenigingen.
Thans bestaat er in ons land een
tiental van zulke bloeiende verenigin
gen met in totaal 2000 km rywielpad
in beheer. Het zijn, behalve de reeds
genoemde, „Twenthe", „Noord-Veluwe",
„Utrecht met Omstreken", „Noord
Kennemerland",, „Walcheren", „Bond
van Rijwielpadverenigingen in Oosteiyk
Gelderland", „Vereniging Rywielpaden
in de Gelderse Achterhoek" en „Vereni
ging Rywielpaden Zuid-Veluwe".
Overheid steunde.
Tot 1930 heeft het particulier initia
tief de stoot gegeven tot de oprichting
dezer verenigingen. In de vorm van 'n
geschikte werkverschaffing heeft de
overheid na 1930 steun aan dit mooie
toeristische streven verleend. De pro
vinciale besturen zagen het eerst in,
dat de particuliere verenigingen niet
voor de staag stijgende lasten konden
blijven opdraaien. De provincies Utrecht,
Gelderland en Overijsel gingen op be
seheiden wijze subsidiëren met bedra
gen variërend tussen f 7.50 en f 25.
per km rijwielpad. De gemeentebestu
ren beperkten zich tot gestes van f 10.
subsidie per jaar.
De Duitse bezetting heeft de nood der
particuliere verenigingen doen toene
men: de schade aan de rywielpaden toe
gebracht bedroeg f 200.000.
De vergoeding dezer oorlogsschaae
evenals van alle andere gaat uiterst
langzaam in haar werk. Maar ook in
het sentiment van het publiek is na de
oorlog een wyziging gekomen. Men
voelde vrij algemeen, dat hier geen
louter particuliere, maar een zuivere
overheidstaak lag. De onderhoudskos
ten zijn tot het drievoudige gestegen
«Nee schat, ik zal niets vergeten,
een brood en...."
zuiver
zijn en
blijven uitsluitend zaak der plaatselijke
belanghebbende particuliere en gemeen
telijke overheden.
De provincie Zuid-Holand met haar
vele grote steden en beirèuüeiyfc.' w---(
nig reareatie-terrein bekostigt zelf de
weinige en zeer verspreide en dus kost
bare paden. In de andere provincies
met netten van 500 tot 1000 km rijwiel
paden is dit financieel onuitvoerbaar
voor de provinciale besturen.
De provincie Gelderland stelde de
lengte van het provinciale rijwielpc»len-
enigingen konden met moeite op voor- ne' °P 800 km, bepaalde de jaarlijkse
oorlogs peil gehouden woraen. u-e
provinciale bestuursorganen hebben be
grepen, dat subsidieverhoging noodza
kelijk was. En bij de gemeenten wordt
thans een bijdrage gevraagd naar maat
staven van het aantal inwoners en in
de gemeenten gelegen kilometers ry
wielpad.
de bagagewagens der treinen van de normale dienstregelinir hetzil in snecialeQfnpla" °n^worpen-..De vaa
„Hurialtrplnen j. i„i ensiregenng, netzy in speciale piaatselyk belang zynde paden
rijwieltrcinen, die de stalen rossen des nachts naar de plaats van bestemming
hunner berijders en eigenaars brengen, waar deze tochten gaan maken door dit
mooie land, dat zo talrijke streken en plekjes kent, welke voor velen onzer
volkomen onbekend terrein zyn. By de huidige verkeersintensiteit op de hoofd
wegen, de aansieniyke toeneming van het auto- en autobusvervoer, zou van een
genieten van de natuur door de uiteraard, zelfs wanneer zij met hulpmotoren
uitgerust *yn, langzamer rijwielen weinig terecht komen, indien er geen prachtig
rijwieipadennet in ons land bestond. Beseft iedere fietser, die zich zo licht en
gemakkelUk over zulke welverzorgde paden beweegt, wel de betekenis en het nut
van die rywielpaden?
en... de inkomsten der particuliere ver-
Zo heeft Amsterdam „Gooi- en Eem
land" een subsidie van 1000,'s
jaars toegekend. Andere, maar nog
lang niet voldoende, gemeenten volg
den.
Maar ook het Rijk dient zijn taak
te verstaan. Dies hebben A.N.W.B. en
de in 1933 ontstane Federatie van Ne
derlandse Rijwielpadenverenigingen de
minister van Verkeer en Waterstaat een
•ubsidie van f 50.000.gevraagd, dat...
niet verleend is. Maar in plaats daar
van en als hoopgevend teken naar
echt-Nederlandse trant de kwestie in
handen van een commissie gesteld! In
dit geval de Rijksdienst voor het Natio
nale Plan, die het probleem moet be
zien als facet van het recreatievraagstuk.
Bovendien is aan de provinciale bestu
ren gevraagd de Provinciale Plano
logische Diensten en de Provinciale Wa
terstaten in te schakelen.
Het is toch inderdaad zo, dat rijwiel
paden een ontlasting der Rijks- en Pro
vinciale wegen van het rijwielverkeer
ondertooudssubsidie oj| 75% der onder
houdskosten met een maximum van
75 per km en besloot jaariyks een
som van 60.000 te storten in een Pro
vinciaal Rijwielpadenfonds.
In 1949 ontstond het Comité lt,j t-
paden Zuid-Veluwe, opgericht door zes
gemeenten, gesubsidieerd door de pro
vincie Gelderland, met een net van 103
km. De zes gemeenten financieren 1%
cent per inwoner en 25 per kilometer
pad in hun gemeente gelegen. Zo zul
len in verschillende streken van ons
land streekorganisaties kunnen komen,
die grote gebieden kunnen ontsluiten.
Zo kunnen de toeristische landelijke
rijwielpaden door particulier initiatief
ontstaan met mede- en samenwerking,
van de overheid in het kader der
streekgedachte een goede toekomst te
gemoet gaan.
„Fiets en geniet", zo is de leus, welke
de A.N.W.B. en de Federatie van Ne
derlandse Rijwielpadenverenigingen
aanheffen in een prachtig geïllustreerd
boekje van tal van kaarten voorzien.
Maar dat men fietsen en genieten
kan in ons land, dat heeft men te dan
ken aan de vooruitziende, wakkere
initiatiefnemers van ons voortreffelijk
rijwieipadennet in ons mooie, nog te
weinig door onszelf ontdekte Neder
land!
(Nadruk verboden).
y-1
De enige Nederlander, die levend het
grote verzetskruis uit handen van ko
ningin Wilhelmina ontving, is de thans
23-jarige Gerard Tieman uit het blin
deninstituut te Bussum. Hij had zijn
moedig verzetswerk bekocht met het
verlies van zijn gezichtsvermogen. Bij
de uitreiking in 1947 zeide de koningin
tot hem zich ook nu niet meer terneer
geslagen te tonen, doch zijn studie met
volharding door te zetten. Tieman heeft
de handicap inderdaad weten te over
winnen. Dinsdag wist hij met zeer be
hoorlijke cijfers het diploma M.O.
Engels te behalen.
Nederland en Indonesië enerzijds
en Tsjechoslowakye anderzijds heb
ben te Praag een nieuwe handels
overeenkomst ondertekend.
URK, 2 Augustus 1950. Door 119
vaartuigen werd aangevoerd: 19286 p.
kuilpaling, prijs f 0,84f 0,97; 1329 p.
Hjnaal f 0,95f 1,57; 162 p. snoekbaars
f 0,43f 0,45; 308 p. rode baars f 0,55;
204 p. voorn f 0,07 per pond en 645 bak
nest, prijs f 2,60 per bak.
rTTT-.wpwTT.D, 22—29 Juli. Aanvoer:
11 kg bot, 4840 kg garnalen, 17 kg geep,
auw, 93 kg makreel, 69 kg
schar, 5627 kg schol, 223 kg poon, 1178
kg tarbot, 3182 kg ton, 2029 kg wijting,
13 kg zalm, 3134 kg vispuf, 18 kg griet.
Dat ledigheid des duivels oorkussen is, ervoer het Zaandamse gemeente-
bestuur steeds opnieuw wanneer de vacanties van de schooljeugd aanbraken.
Met lede ogen zag men de baldadigheid eerder toe dan afnemen. Maar er
werd wat op gevonden: de jongens zouden van oud materiaal hun eigen stad
mogen bouwen! Dezer dagen werden aan 120 jongens tussen de 9 en 13 jaar
paspoorten uitgereikt, die toegang tot het braak liggende terrein aan het
eind van de Zaandamse Zuiddijk geven. En toen maar bouwen. Links op de
foto: met vereende krachten werd eerst het gemeentehuis gebouwd, want
een stad zonder gemeentehuis is geen stad, zeg nu zelf! Rechts op de foto:
ook de winkel kan in een stad van jongens met gezonde magen niet
x ontbreken.
Dinsdag 1 Augustus was de lang verbeide dag, dat de ouden van dagen uit
Koegras hun jaarlijks uitstapje zouden maken, 's Morgens was het al een hele
durkte, want van alle kanten kwamen de auto's, die de wat verafwonende oudjes
hadden opgehaald. Er viel heel wat te beredderen vóór allen in de voor hen
bestemde auto hadden plaatsgenomen, maar om half negen zette de stoet van
zeven en twintig auto's, voorafgegaan door twee leden van de Ryksverkeers-
politie, zich in beweging en ging het langs de duinkant over Callantsoog, Petten,
Groet, Schoorl en Castricum naar Wormerveer.
WIJ HEBBEN allen wel eens gehoord van het bekende kampeer- en mars-
liedje:
„John Brown's baby has a pimple on his nose,
But we are marching on
Ook de Nederlandse tekst wordt veel gezongen en luidt dan:
„John Brown's baby heeft een pukkel op zijn neus,
Maar wij, wij lopen door
Het is een vrolijk, gezellig liedje, maar toch moet op historische gronden
ernstig bezwaar gemaakt worden tegen de luchthartige woorden, die zowel
in de Engelse als in de Nederlandse versie worden gebruikt. De oorspronke
lijke tekst toch luidde geheel anders en vond zijn oorsprong in een tragisch
gebeuren in de Verenigde Staten kort vóór de afschaffing van de slavernij
In die machtige republiek.
Die oorspronkelijke tekst luidde:
„John Brown's body lies a-mouldering in lts grave,
But his soul goes marching on
Dus in Nederlandse vertaling:
„John Brown's lichaam ligt te vermolmen in zijn graf,
Maar zijn ziel, die marcheert door
Deze woorden werden, zowat 90 jaren geleden, heel veel gezongen in het
Noorden van de Verenigde Staten. Waarom?
TOEN, na de vryheidsoorlog tegen En
geland, een aantal Noordamerikaan-
se koloniën met elkaar een onafhanke
lijke republiek hadden gevormd, lag
het zwaartepunt van de jonge staat in
het Zuiden. De katoencultuur vooral
was een der kurken, waarop de jonge
Republiek dreef. En voor die katoen
cultuur, zomede voor andere werk
zaamheden, werden negerslaven in
groten getale gebruikt. De slavernij was
een erkende instelling in de Verenigde
Staten. Slavenhalers brachten ladingen
zwarte mannen en vrouwen uit het
Donkere Werelddeel, uit Afrika dus.
naar de havens aan de Zuidkust dei-
Verenigde Staten. Daar werden de sla
ven aan de meest biedenden verkocht
en behoorden dan met lichaam en ziel
aan hun meesters of meesteressen toe.
Dat hieruit vaak verhoudingen ontston
den, die als onmenswaardig moeten
worden gekenschetst, spreekt wel van
zelf.
Reeds van het begin der vorige eeuw
af is vooral van Britse zijde het initia
tief genomen om de slavernij af te
schaffen. Bekende Engelsen wy noe
men Wilberforce spanden al hun
krachten in om aan het systeem van
slavenhalen en slavenhouden een ein
de te maken. De regering der Verenig
de Staten was in beginsel wel bereid
om de Britse overheid in dit streven te
steunen en er werden ook wel wette-
lyke maatregelen getroffen om de sla
venhandel metterdaad te .bestrijden,
maar in feite waren het goeddeels pa
pieren maatregelen. De slaverny bleef
in Amerika bestaan en de slavenhan
del werd oogluikend toegelaten. Vooral
na 1850 wekte dit in brede kring in Uc'
Verenigde Staten verzet. Een heftige
strijd ontbrandde tussen de groepen,
die vóór en die welke tegen de slaver
ny waren. Het was een stryd, die mede
ten grondslag lag aan het bloedige ge
wapende conflict, dat kort na 1860 tus
sen de Noordelijke en de Zuidelijke
staten uitbrak en aan ongeveer een
millioen Amerikaanse mannen het le
ven kostte. Deze burgeroorlog werd
door het Noorden gewonnen en bracht
de afschaffing der slavernij.
WAT HEEFT dit alles nu te maken
met John Browns body of John Browns
ziel? Heel veel. Dit zult u inzien, als u
leest, wie John Brown was en hoe hij
het leven verloor. John Brown dan
was een streng-gelovig, ja, een fanatiek
protestant. Hij was farmer en een fel
tegenstander van alles wat maar naar
slaverny rook. Een zekere eigengereid
heid was hem echter evenmin vreemd.
In de staat Kansas, waar hij woonde,
laaide de strijd om de slavernij telkens
met grote hevigheid op. Incidenten
kwamen na 1850 hehaaldelijk voor.
Veemgerechten en moordpartijen be
hoorden tot de „normale" gebeurtenis
sen. John Brown had zich bij dat alles
niet onbetuigd gelaten. Meer dan eens
had hij stunts georganiseerd en geleid
tegen slavenhouders. Ja, hij had enige
van deze potentaten naar de andere
wereld geholpen en zijn eigen zoons in
die burgeroorlog in het klein zien val
len. „Voor de eer Gods", zei John
Brown, toen hy het bericht van 'e
dood zyner zonen ontving.
Brown was een fanaticus zonder
weerga. Koste, wat het kost, de sla
vernij moest bestreden worden. Van
overleg, van een redelijke oplossing
van het slavenvraagstuk wilde hij niets
weten. Toen de overheid naar Johns
mening niet snel genoeg aan de oplos
sing van het probleem werkte, besloot
hij een opzienbarende stunt te doen.
Dit was in 1859.
Met een talrijke groep geestverwan
ten en veel negers beraamde hij een
inval in een der aan Kansas grenzende
staten, waar de slavernij nog bloeide.
Hier bleken drie auto's op het
appel te ontbreken. In de achterhoede
had een kleine aanrijding plaats ge
had, waardoor enige vertraging was
ontstaan. In Wormerveer werd koffie
gedronken, waarna de karavaan zich
via het Pont aan de Hembrug ns
Amsterdam begaf. De doortocht door
Amsterdam ging vlot, daar de Ge
meentelijke Verkeerspolitie van Am.
sterdam hierbij assisteerde.
Nu ging het naar Oud-Valkeveen,
waar in de boerderij de tafels reeds
gedekt stonden, zodat het gezelschap
zich hier. weildra tegoed kon doen
aan een kostelijk middagmaal.
Na het eten kon ieder zich nog een
uurtje in deze inrichtine vermaken en
dat deden de oudjes ieder op zijn
manier. Sommigen maakten een tochtje
in de motorbootjes, anderen geraak
ten in het Doolhof en hadden soms
heel veel moeite om de uitgang te
vinden. Weer anderen genoten onder
het nuttigen van een kopje thee van
de drukte, die hier heerste.
Om vier uur werd van Oud-Valke
veen afscheid genomen en volgde een
mooie rit door het Gooi naar Hilver
sum, waar het monumentale stadhuis
werd bezichtigd. Toen werd het tijd
voor de terugreis. Deze ging over
Weesp en dank zij de Verkeerspolitie
verliep ook thans de doortocht door
Amsterdam zeer vlot.
Na bij de Hembrug overgezet te zijn
bleken een paar auto's door pech
De horde marcheerde af en bemachtig
de. per vergissing een tuighuis, dat
behoorde aan de regering der Verenig
de Staten. Nu was Brown in last. De
regering besloot zeer drastisch op te
treden en zond een troepenmacht on
der bevel van de later zo bekende aan
voerder Robert E. Lee naar Harpers
Ferry zo heette het door Brown en
zijn aanhangers veroverde arsenaal
om dit weer in bezit te nemen en de
schuldigen te straffen. Natuurlijk was
Erown niet opgewassen tegen de gere
gelde troepen van Lee. Harper's Ferry
viel en Brown werd gevangen geno
men.
Tijdens het proces tegen deze far
mer kwam duidelijk aan de dag, dat
de man een bezetene was, die stellig in
onze tijd aan een psychiatrisch onder
zoek onderworpen zou zijn geworden
en nadien opgeborgen in een inrichting
voo»- geesteszieken. Niet aldus in die
jaren. De rechters oordeelden met gróte
gestrengheid en het vonnis luidde: de
doodstraf. Kort na de uitspraak werd
John Brown opgehangen. De beul was
een neger, één dier mensen, voor wie
hy zo fel en zonder ophouden had ge
streden.
WE dit weten, wordt de oorspron
kelijke tekst van het liedje ons dui
delijk. Want John Brown moge dan
opgehangen zijn, zijn ziel, de geest van
allen, die tegen de slavernij waren,
leefde voort in Noord-Amerika en in
spireerde steeds weer tot verzet tegen
dat verschrikkelyke stelsel, dat het toe
laatbaar achtte, dat de ene mens de
andere kon verkopen of ruilen, dat de
„heer" slavengezinnen uit elkaar kon
rukken en zijn slaven lichamelijk
mocht kastijden, als zij naar zijn me
ning hun plicht niet deden.
En zo werd het liedje:
„John Brown's body lies a-mouldering
[in its grave,
But his sol goes marching on
één der marsliederen van de troepen
der Noordelijken, der Yankees, toen zij
enige jaren na Brow'n terechtstelling
opmarcheerden tegen het Zuiden om
met geweld een einde te maken aan de
slaverny.
achter geraakt te zijn. Ook was een
der passagiers onwel geworden en
deze werd direct naar huis vervoerd.
Het gezelschap reed nu verder naar
Alkmaar, waar in de Muziektuin een
broodmaaltyd werd gebruikt. Met het
tijdschema was men wel wat op ach
ter gekomen, zodat het al ongeveer
tien uur was, toen men op Julianadorp
arriveerde. Hier werd het gezelschap
opgewacht door een groot aantal be
langstellenden.
In café Ammers verwelkomde de Har
monie „Kunstzin" de oudjes met een
paar' vrolijke marsen. Nadat allen voor
het laatst getracteerd waren, nam da
voorzitter van de commissie, de heer
L.Tigchelaar, het woord om even het
verloop van de tocht te schetsen en
een woord van dank te brengen aan da
Rijksverkeerspolitie voor de hulp bij
het regelen van de tocht, aan de auto
bezitters voor het belangeloos afstaan
van hun auto's. Een bijzonder woord
van dank kreeg Zr. Boendermaker voor
haar onvermoeide zorg. De Harmonie-
vereniging .Kunstzin" werd bedankt
voor de hartelijke ontvangst, terwijl al
len die bijgedragen hadden om de com
missie in staat te stellen de oudjes deze
voor hen onvergetelijke dag te berei
den, ook een woord van dank ontvin
gen.
Namens de oudjes sprak de oeer J.
Kossen nog enige woorden van dank,
waarin hy vooral de Gemeenscoap Ju
lianadorp Vooruit betrok, die deze
tocht georganiseerd had. Hierop was
het uur van scheiden weer aangebro
ken en de ver-afwonende oudjes wer
den per auto we»r thuis gebracht.
De Raad der gemeente Urk kwam
Woensdag in ppenbare vergadering bij
een, waarbij de beëdiging plaats had
van de heer W. Kramer als gemeente
ontvanger. De Raad ging accoord met
het voorstel van Burgemeester, en Wet
houders tot vaststelling van een ver
ordening, volgens welke in de bebouw
de kom der gemeente geen vismeel-
fabriek of visdrogery mag worden ge
sticht doch uitsluitend op het industrie
terrein nabij het kanaal van de N.O.-
Polder. Ten behoeve van de heer D.
Gnodde, vishandelaar te Urk, wordt
voor de z.g. onrendabele stichtingskos-
ten van een woonhuis met bedryfs-
ruimte. Aan de heer J. den Duik wordt
een vergoeding verleend van reiskosten
ex. art. 13 der L.O. wet 1920 voor zijn
zoontje, die de Chr. School voor buiten
gewoon l.o. bezoekt te Kampen. Over
het derde en vierde kwartaal 1950 zal
een uitkering aan het gemeenteperso-
neel van 5 pCt. plaats vinden op ver
zoek van de minister van Binnenlandse
Zaken. Van R. Bakker was een verzoek
binnen gekomen om voorlopig de grond
achter zyn woning te mogen pachten.
Dit verzoek wordt toegestaan. Ook
wordt het verzoek van T. Ruiten inge
willigd om 75 m2 grond in het uitbrei
dingsplan te mogen kopen voor het
bouwen van een woning. Een verzoek
van J. de Boer te IJmuideii om ook
grond in het uitbreidingsplan te mogen
kopen wordt afgewezen. Eerst moeten
de plaatsgenoten worden geholpen,
voordat men aan anderen grond kan
verkopen. Ten slotte besloot de Raad
om het Gemeentelijk Water Bedrijf met
ingang van 1 Augustus op te heffen.
Het pompstation Roos zal echter nog in
werking moeten blyven voor de aan
nemers Das en Frankema. De vergade
ring werd daarop door burgemeester
Keyzer gesloten.
