Homerus Cook, de super-uitbreker Australië wil van het N.-Westen een rijstschuur maken Gehele Beierse politie op de been om de man te vangen die zijn meisje wilde zien Een boek over generaal Rommel Homerus en Annie Vechtpartij in donker Amsterdam Vliegtuigen over de Kimberleys Veldheer die een aparte positie innam De zomer praalt in volle schoonheid MAANDAG 14 AUGUSTUS 1850 WERELDOORLOG NUMMER TWEE, een oersterke Ameri kaanse soldaat een vriendelijk Beiers meisje uit Rosenheim liefde, misdaad, politiedit zijn de ingrediënten, waaruit de geschiedenis bereid werd van de grootste uitbreker der twintig ste eeuw, HOMERUS COOK, de man, die er tot dusver vier maal in slaagde om de Amerikaanse militaire politie, duizenden Duitse politiemannen, de Oosten rijkse, Franse en Zwitserse grenspolitie tegen hem te mobi liseren, de man, die in Beieren en ver daarbuiten geen oorlogs psychose, maar een Cook-psy- chose in het leven riep, de man ook, op wiens volgende ont snapping heel de wereld in ang stige spanning wacht. Homerus Cook, de naam is tot een begrip geworden. (Van een bijzondere medewerker), ADOLF HITLER had de grootste aller oorlogen verloren. Amerikaanse sol daten drongen Beleren binnen, Amerikaanse tanks rolden door de rustieke dorpjes. De weg der Amerikaanse troepen was bezaaid met lege conserven- blikjes. Verbaasd keken de bewoners naar de „Nieuwe Heren". Een dorps- herbergier zei, dat het geen mensen, maar spoken warenBeieren, in het hart van Europa, door soldaten uit een ver en overzees land bezet? Dat was toch niet mogelijk! „Spoken," zei de waard nog eens. H(J gaf uitdrukking aan de vage gevoelens, die leefden in de harten der Beierse dorpsbewoners. Maar zo nu en dan ontdekten de boeren onder die vreemde, nasaal sprekende vreemdelingen een kleinzoon van een buurman, een neef van een neef. Dus toch mensen? En een vreemde soldaat herinnerde zich soms, dat zijn ouders of grootouders lang geleden uit Beieren naar Amerika waren gekomen, en h« begon te praten met die eenvoudige, rustieke mensen In dat mooie land, dat Beieren heet. Er kwam een begin van toenadering. Toen heette het eens klaps „No fraternisation", „Fraternisierungsverbot"maar menselijke gevoelens plegen officiële verbodsbepalingen te doorbreken. Ook in Beieren in de zomer van 1945. De „kennismaking" ging verder en weldra had menige Amerikaanse soldaat zjjn „kleine Freundin" en menig Beiers meiske haar Amerikaanse Freund." Zo zjjn de mensen, oorlogen en ellende ten spijt. £EN dier Amerikaanse soldaten was Homerus Cook. Eén dier Beierse meisjes was Annie Sporrer. Een Ro- senheimse, vriendelijk, blozend, ge zond. Homerus, een reus van meer dan twee meter lang en met een ge wicht van meer dan honderd kilo, leer de Annie kennen. Homerus verloor zijn hart, Annie het hare, ondanks alle officiële bepalingen, die het „verlie zen van harten" in Beieren strafbaar stelden. En ook, toen deze bepalingen buiten werking werden gesteld, bleef de liefde tussen Annie en Homerus be staan. Zij maakten trouwplannen maar toen kwam het bevel, het „vodje papier", dat Homerus gelastte om te rug te gaan naar de Verenigde Sta ten. Homerus ging, met droefheid in het hart. Annie bleef treurig en treu rende achter, al verhelderde soms een glimlach haar gezichtje, wanneer ztj dacht aan Homerus' belofte om, kos te wat het kosten zou, bij haar terug te komen. Homerus hield woord. Kor te tijd na zijn tocht over de Atlanti sche Oceaan op een troepenschip met bestemming Amerika scheepte hij zich in een Amerikaanse haven in, steels- gewijs en zonder de nodige papieren, dus als verstekeling of blinde passa gier met bestemming Europa. De reis slaagde en op een goede dag dook Ho merus weer in Rosenheim op. Annie Sporrer was gelukkig, haar Ameri kaanse reus ook. Drie ontsnappingen. DAN volgt een episode, die wij niet willen beschrijven, omdat wij de feiten niet alle kennen en wij het niet als onze taak beschouwen om de idylle van Annie en Homerus nodeloos te verstoren, noch om op de stoel eens strengen rechters plaats te nemen. Dat zij anderen overgelatenWij volstaan met vast te stellen, dat op een kwade dag Homerus in zijn kraag gegrepen en in de gevangenis gezet werd. Annie was in last, maar haar reus niet. Hij verlangde naar ztjn Annie en brak uit. Voor de eerste maal. Een wilde jacht volgde. Dagen en dagen zochten politiemannen hem. Toen liet hij zich glimlachend pakken Homerus had Annie gezien en kon dus weer glimlachen. Opnieuw verdween Homerus ach ter de tralies. Hij werd van ernstiger dingen beschuldigd dan van flirtations of trouwplannen met zijn Annie, dan van een clandestiene reis naar Duits land. Maar hoe dit zij en wat er ook van waar zij, in de gevangenis kon Homerus zijn Annie niet zien. Hij be studeerde zijn nieuwe cel, probeerde zijn kracht en.... slaagde te tweeden male. Spoorslags begaf hij zich naar het huis van Annie, waar de politie hem natuurlijk eerst niet zocht, maar waar zij hem ten slotte kon arreste ren. Glimlachend onderging Homerus deze behandeling, glimlachend en vol vertrouwen. Dat dit vertrouwen ge rechtvaardigd was, bleek in April van dit jaar. Homerus brak toen voor de derde maal uit. Om Annie te zien. Hij slaagde. Een wilde drijfjacht werd door de Duitse en Amerikaanse poli tie georganiseerd. Bossen en dalen werden uitgekamd. Politiehonden na men in groten getale deel aan het op sporingswerk. Radio en andere tech nische hulpmiddelen werden inge schakeld. Telefoondraden stonden wit gloeiend van de vele officiële ijlge- sprekken, die tussen de politie-auto- riteiten werden gevoerd. Homerus bleef zoek. De Beierse bevolking waande hem overal te zien. Dit werkte voor de politie verwarrend. Zij werd van het kastje naar de muur gestuurd. Tot zij eindelijk Homerus opnieuw kon vatten. Een conferentie in het politie hoofdkwartier volgde. Homerus zou een speciale cel met voortdurende be waking krijgen. Geen moment mocht hjj uit het oog gelaten worden. De Cook-psychose, die in April 1950 in Beieren heerste, .werkte na in die po litieconferentie. Homerus Cook kwam terecht in de militaire gevangenis te Dachau (bij Miinchen). De autoritei ten gingen rustig slapen. De bevolking vereerde Homerus zo half en half als een held Te vierden male. HAARKNIPPEN en scheren, dat wa ren de bezigheden, die Homerus in zijn nieuwe „tehuis" moest verrichten. Hij deed ze glimlachend en tevreden Hij, de reus, die voor duvel noch dood bang was, sterk als een beer, knipte de haren zijner medegevangenen en maakte hen twee keer per week „clean shaven". En intussen dacht hij aan zijn Annie, die inmiddels van Rosen heim naar Müncheu was verhuis.-, waar zij een betrekking had gekre gen en woonde in de Falkenstrasse nummer 14. Niet zo heel erg ver van Dachau! Homerus peinsde. En gevangenbe waarders zijn ook maar mensen. Zo nu en dan mocht Homerus dus naar een partijtje „gevangenis baseball" kij ken. Vriendelijk en gewillig liet hij zich nadien weer insluiten. Homerus won het vertrouwen. En ziet, toen de celbewaker ook celbewakers heb ben natuurlijke plichten eens een paar minuten verdween, zag Homerus eensklaps voor zijn geestesoog de lok kende gestalte van Annie. Hij greep de tralies van zijn cel en boog ze („me zijn blote handen", zei 't officiële ont- snappingsbericht) uiteen. Een sprong, een zwaaide cel was leeg. Buiten stond een schildwacht. Hij legde aan... Homerus rendehet geweer ket steHomerus was over de prikkel draadomheining en verdween. Weg! Nog geen half uur nadien greep een nieuwe „Cook-psychose" epidemisch om zich heen. Dit was op 13 Juni '50. Alarm in de gevangenis met de treu rige naam Dachau. Alarm op de poli- tiebureau's en in het hoofdkwartier der Amerikaanse Militaire Politie. Conferenties werden belegd. Radio alarm-berichten werden onophoudelijk en met kracht in de aether gespoten. Boeren, burgers en buitenlui waren onthutst, maar ook vol bewondering over die drommelse Homerus, die het nu voor de vierde maal gelapt had om uit te breken! Sirenes loeiden, radio wagens doorkruisten stad en land, overvalwagens suisden in halsbreken de vaart door Beieren. Onophoudelijk rinkelde de telefoon op de politiepos ten. In Meinheim, in Rosenheim, in Berolzheim, in Neuendettelsau, in Heilsbronn, in Ansbach, in Gunzenhau- senja, waar al niet had men Ho merus Cook waargenomen. Nu eens in de bossen, dan in de velden. Soms in een hooimijt, dan weer in een varkens stal. Ook wel op een vrachtauto of op de bumpers van een rijdende trein. En opnieuw loeiden dan de sirenes der politiewagens, opnieuw trokken dan telkens zwaarbewapende politiepa trouilles er op uit. Vergeefs. r\P 15 Juli waren drie kinderen, twee jongens en een meisje van veertien jaart in een groot bos bij Neurenberg aan het bosbessen zoeken. Een zware, lange kerel, die er moe en afgemat uitzag, kwam uit het struikgewas op de kinderen toe en vroeg, of ze wat water voor hem hadden en of de daar groeiende bessen eetbaar waren. Het meisje ging naar een nabijgelegen huis om water te halen en vertelde van haar ontmoeting. De bewoners van het huis dachten „Cook!" en waarschuwden de politie. Overvalwagens snorden door Neurenberg's straten. Opnieuw loeiden sirenes. Als wildvuur ging het gerucht door de stad: Homerus Cook is hier in de buurt! Mensen dromden in groepjes samen om het grote nieuws te bespre ken. De politie reed in halsbrekende vaart naar het bos. Toen de grote, vermoeide kerel de eerste agenten zag naderen, verdween hij in het struikgewas. De politie som meerde hem met luidspreker om zich over te geven. De man gehoorzaamde niet. Snel en soepel baande hij zich, on danks zijn vermoeidheid, een weg door het dichte bos. Nieuwe politiewagens rolden aan. Een omsingeling op grote schaal werd op touw gezet. Ameri kaanse M.P.'s zagen de man enige ma len op een afstand van 30 meter. Zij schoten niet („er waren teveel burgers, wij hadden hen kunnen treffen" voer den zij later aan) en de man verdween. De M.P.'s hadden in de man „onmis kenbaar" de voortvluchtige Homerus Cook herkend. Maar niet gevangen! Het werd avond. De politie staakte het zoeken, maar hield het cordon ge sloten. De man zat, zo meende zij, als een muis in de val en de volgende och tend zou, na zonsopgang, zijn arrestatie nog slechts een kwestie van uren zijn. De politie wikte, maar Homerus be schikte anders. Bij zijn vlucht uit Dachau had hij een schoen verloren. Hij droeg een ge vangenispakje. Hij was ernstig gewond bij het klauteren over de driedubbele prikkeldraadomheining, die Dachau van de „vrije wereld" scheidt.maar bij Neurenberg liet hij zich niet vangen. Ondanks het feit, dat hij drie dagen lang vrijwel niets gegeten had. On danks honderden politiemannen en dozijnen speurhonden, ondanks radio en geweren en pistolen. Miinchen. FALKENSTRASSE 14. Het huis, waar Annie Sporrer woont en waar ook een chauffeur woont. Hij kwam thuis en op de trap naar de derde verdieping zag hij een man.... groot, sterk. Cook! De chauffeur waarschuwde de politie. Deze kwam. Cook liet zich ge willig arresteren. „Ik vluchtte slechts om Annie te zien", verklaarde hij glim lachend. „Ja", zei hij, „ik ben bij Neu renberg geweest. Ik was de man, die om water vroeg aan de lieve kinderen. maar ik gaf me toen niet over, omdat ik eerst mijn Annie wilde terugzien. Ik doorbrak het politiecordon. Terrein gesteldheid en duisternis maakten dat mogelijk. Ik kwam op de auto-snelweg. Ik verstopte me op een vrachtwagen. Nee, de chauffeur treft geen schuld. Zo kwam ik in München. Ik heb Annie weergezien. Hij wist niet, dat Annie door de radio tot hem gesproken had. „Homerus, lie veling, meld je toch bij de politie, want ik ben zo bang, dat je anders iets ern stigs overkomtGa desnoods naar je advocaat, die woont.." (en Annie noemde het adres en het telefoonnum mer). Hij weet ook niet, dat Annie er nu niet meer zo heel zeker van is, dat ze met Homerus wil trouwenOf zegt ze dat alleen maar om lastige bu ren en kennissen op een afstand te houden? Ziekenhuis. MET etterende wonden en een zware bloedvergiftiging werd Cook in een militair hospitaal opgenomen. De man, die het doelwit was geweest van de grootste mensenjacht, die ooit in Beie ren werd gehouden, kreeg goede artsen en een behandeling met penicilline. Niet minder dan vijftien zwaar gewapende Amerikaanse M.P.'s stonden om zijn bed, toen de artsen hem onderzochten en verbonden. Homerus glimlachte. Hij had zijn Annie teruggezien. Mevrouw Stockbauer, Annie's tante, had nog een poging gedaan om Home rus te redden door tegen de politie te zeggen, dat „die grote Amerikaan" kort geleden vertrokken was, maar' bij de huiszoeking zagen de rechercheurs twee mannenschoenen onder een bed uitsteken en aan die schoenen zat.... Homerus Cook. En nu nog zitten in de ziekencel, waarin Homerus is onder. Agenien werden bedreigd Zaterdagavond barstte er tussen en kele beruchte types uit de omgeving van de Haarlemmerdijk te Amsterdam een vechtpartij uit Toen de assistentie van de politie werd ingeroepen en twee agenten zich voor herstel van de rust naar het strijdtoneel hadden begeven, keerden de vechtenden zich tegen de gezagsdragers. Een der vechtersbazen stond zelfs een agent naar het leven. De politiemensen arresteerden hem en sloten hem in hun auto op. Van beide zijden rukten versterkingen aan en ten slotte waren tien agenten bezig de auto tegen driehonderd aanvallers te verdedigen. Nadat rake klappen waren uitgedeeld, slaagden de agenten er in, auto en arrestant in veiligheid t# brengen. WAT weet de gemiddelde Australiër en laat staan de gemiddelde niet-Austra- lier van de bijna „lege" gebieden langs de noord- en noordwest-kust van het vijfde werelddeel? Practisch gesproken niets, om niet te zeggen helemaal niets. Wie een blik op de kaart van Australië werpt, kijkt onwillekeurig naar de zuidelijke helft naar de zuid-oost hoek met Sydney en Melbourne, naar de zuidkust met Adelalde of naar de zuid-west hoek met Perth. En kruipt de blik al naar boven, dan volgt hij de oostkust, de kust van Queensland met ver trouwde namen als Brisbane, Townsville en Cairns. De werkelijke noordkust en de noord-westelijke hoek keurt men doorgaans geen blik waardig. Daar is alleen maar dat verdorde, lege land, waarover de eerste ontdekkingsreizigers al zo weinig goeds te vertellen hadden. yAN de weinige plaatsnamen, die men daar op de kaart van dat „lege noorden van Australië ziet, had vroe ger nooit iemand gehoord. Eerst in de Desmond Young: Rommel. Met een voorwoord van veldmaar schalk Sir Claude Auchinieck. Nederlandse bewerking door Jan van Dijk. Uitg. Mij. West- Friesland te Hoorn. jLJET LIJDT geen twijfel, dat velen de aankondiging van een boek over de Duitse woestijngeneraal Rommel, de veldheer, die door zijn enorme kennis van pantserlegers grote abreuk heeft gedaan aan de geallieerde oorlogvoe ring, met zeer gemengde gevoelens zullen begroeten. In dit opzicht reage- den Nederlanders volkomen anders op de herinnering aan vroegere tegenstan ders, dan b.v. de Engelsen, wier onge woon groot gevoel voor sportiviteit zich, op een bijna onbegrijpelijke wijze, ook uitstrekt over de gebieden, waarin het lot over leven en dood van tienduizen den heeft gewenteld. Niemand minder dan Churchill heeft en dat tijdens Engelands somberste oorlogsjaren in het Lagerhuis meer dan eenmaal openlijk hulde gebracht aan de strate gische bekwaamheid van de Duitse pantsergeueraal. In dit licht bezien is het niet verwonderlijk, dat Desmond Young, Brits officier, drager van het Military Cross, de biografie van Rom mel schiep, dat veldmaarschalk Auchin ieck (die in de woestijn Rommels meer derheid moest erkennen) een voorwoord voor dit boek schreef en dat de Engelse pers breedvoerige uittreksels er van in feuilletonvorm publiceerde. Wij, Ne der! "-'ders, zien dit alles met enige ver idering aan en weten met het ver. ijnsel van deze zakelijke sporti viteit (of, zo ge wilt, sportieve objec tiviteit) eigenlijk niet goed raad. Er is iets in deze Britse nuchterheid dat ons hindert en tegelijkertijd boeit. J^U IS HET met dit boek over Rommel wel een zeer bijzonder geval. Want, of ge het nu met wrevel ter hand neemt of met deskundige belangstelling of gebracht, vier gewapende militaire po litiemannen „op hem te passen". Nomen est omen. UOMERUS COOK is 28 jaar oud. Het getal 13 is zijn geluksgetal, zegt hij. Hij zei dit ook tegen een bewaker op de dag zijner vierde ontsnapping13 Juni. De bewaker zocht niets achter die opmerking. Hij ontdekte te laat. hoe verkeerd het is, niet te letten op alles, wat een gevangene zegt. Hij begreep ook niet, dat een man, wiens voornaam de naam is van de onsterfelijke schep per van Odysseus en wiens achternaam die van een groot Engels ontdekkings reiziger en van een reisbureau met wereldfaarp is, onmogelijk tevreden kan zijn binnen de vier muren van een cel, vooral niet, als buiten een lief, aan vallig en bekoorlijk meisje op hem wacht. Nomen est omen! En spotters, waaraan München geen gebrek heeft, beweren nu reeds, dat Homerus in totaal dertien keer zal ont vluchten en dat hij dan na de dertiende keer algehele gratie en toestemming om met zijn Annie te trouwen zal krijgen. De vraag is dan nog maar, voegen zij er schalks aan toe, of Annie zo lang op hem wil wachten, want niet alle vrou wen zijn in de liefde even vasthoudend en bestendig alsHomerus Cook, de Amerikaanse super-uitbreker. met alleen maar nieuwsgierigheid naar de beschrijving van een militair genie, ge leest dit boek achter elkander uit. Ik geloof, dat dit een logisch gevolg is van het onmiskenbare feit, dat dit een eeilijk en daarom spannend en niet tot tegenstand prikkelend boek is. En dat uit den hoofde ook voor Ne derlandse smaak en voor de Nederland se geestesgesteldheid dit boek te enen male aanvaardbaar en te waarderen is als een stuk geschiedschrijving van de eerste orde. Daaraan werkt mede de figuur van Rommel, de onderwijzerszoon, die welis waar een trouw dienaar was van het Hitlerregiem tot op het midden van de oorlog, maar die zich van de mario netten en de beulsknechten zijner dagen toch gunstig onderscheidde door een soort soepele voornaamheid van allure, die men moeilijk binnen het kader van de gangbare woordkeus vangen kan. Hij was eigenlijk een ras-Duitser met een paar afwijkend-Angelsaksische trek ken in zijn karakter. Vandaar wellicht, dat hij op de duur de krankzinnigheid van Hitier niet verdraagt, dat hij eerst innerlijk en later metterdaad tot verzet tegen de gek van Berlijn komt. Hij heeft wellicht nooit geweten, dat de groep samenzweerders, waarmede hij contact had verkregen, hem hadden voorbestemd tot het bekleden van de hoogste functie in Duitsland, zodra het plan tot liquidatie van Hitier tot uit voering zou zijn gebracht. Het plan mislukte en Rommel werd de grote ver dachte, die door de kliek van Berlijn voor de keus werd gezet: rechtszaak of zelfmoord. Uitermate spannend is dat hoofdstuk uit Youngs boek, waarin de laatste levensdag van de generaal be schreven wordt. Hij kiest, om zijn fa milie te redden, het gif. En het slot van de comedie is een staatsbegrafenis, waarbij tussen de vreemde blikken van halfwetenden en nietsbegrijpenden een krans op de catafalk wordt gelegd na mens Hitier, die Rommels dood ge- eist had als wraakoffer voor de aan slag. J7EN oorlogsboek in de gewone zin van het woord is dit niet. Het is noch studiewerk, noch roman, noch biogra fie alleen. Het is eerder een bijzonder boeiend journalistiek rapport van een deskundige, die weliswaar zelf zestien maanden in een Duits gevangenkamp zat, maar die toch voldoende afstand kan nemen om tot de zo noodzakelijke objectiviteit te komen, die voor het eerlijk schrijven van een boek als dit onontbeerlijk is. Daardoor heeft het werk hier en daar een zeer menselijk gezicht gekregen. De snel wijkende glorie, de Rommel na zijn gevechten met Wavell en Montgomery omstralen bleef tot in de campagne om het be houd van de Atlanticwal toe, de van onheil vervulde noodlotsdagen toen de aanslag op Hitier mislukte en de IJze ren klauw zich dichter en dichter om Rommels hart legde, de afgrijselijke dwang, waaronder deze generaal zelf moord moest plegen om vrouw en zoon van een vreselijk lot te redden het zijn altezamen historische gegevenhe den, die de schrijver heeft samenge voegd tot pakkende hoofdstukken, die men met ongewoon grote belangstel ling leest. Jan van Dijk, die de Nederlandse be werking voor zijn rekening nam, lever de helaas geen feilloos werk. Typogra fisch is het boek uitstekend verzorgd; het is verlucht met een aantal fraaie foto's. CTIL, HEEL STIL is het op de plas. De zon staat in het Zuiden. Alle boe ren, die vanmorgen op de omringende Ja, in het water is hij in tegenstelling met op het land een hele piet. Zijn familieleven weet hij goed te verber- landen zo druk aan het hooien waren, schuitje uit de veilige inham geroeid en kan je slechts op zo'n stille dag als een gen' maar bij zÜn modderig nest. 1! v... li,, +a jtihnn /nv\v\a«« liggen nu lui te dutten tegen de oppers, weet dat, nu ik het prijs geef aan gelukje in de schoot geworpen worden. +P_if_wnrdpn Moeder de vrouw heeft in grote man- de wind, ik op „lager wal" aan zal drij- In de ondiepe sloot, waar ik naar toe vuilbruin en worden rnrwnldiff den het eten op het land gebracht. ven 6 af„prirpvpn hpn 7W t 0D oneeveer gauw v"1113™111 en worden zorgvuldig Het zou te veel tiid kosten als allen d n n gedreven ben, z e p g toegedekt als het nest verlaten wordt. Het zou te veei iija Kosten ais auen Rustig rollen kleine golfjes onder vijf meter afstand een dodaars met vier „.f... naar huis toe zouden komen. Hooitijd ons het bootje en mij, door. jongen. Nog -looit heb ik ze zo dichtbij vrouw«e hj; alip pamnnfi-pp is hoogtij. Het is juist pas twaalf uur „Wat is het stil!" Veel vogels hoor kunnen bekijken. Wuivend riet buigt nmrthndp<; wnijp riiprict" maar de dag is reeds lang geweest. Er je njet zo mjdden op de dag. Een zoete beschermend over hen heen. «taan wachten ook nog ettelijke zware da- zomerlucht van gemaaid gras is in de Als donkere stukjes kurk dobberen gen alvorens al de hooggeladen pra- lucht Aan de oevers zijn late lissen met zij op het water Aan de vervolgingspogingen van men en wagens, die door de vaarten ge- koekoeksbloemen en jacobskruid onbe- „Zijn ze op weg naar hun nest of is niens en dier weet zij slim te ontkomen duwd worden of langs de dijken hobbe- reikbaar gebleven voor de lange zeisen, de familie uit voor een duikpartijtje?" door b v- in de schaduw van drijvende len leeg gemaakt zijn en de zolders af en ^.oe over de raiid. van Zij missen de kleurenpracht van de Fu- bladeren boven te komen. Neen, op volgepropt zijn, bet bootje gluur drijft een fuut met ten ofschoon zij tot dezelfde familie be- mensen heeft zij het niet begrepen. Dat betekent: voedsel voor de win- baar kinderen op haar rug op een af- horen en ook de pronkveren aan de kop Voorzichtig schuift mijn bootje in het termelk en boter voor de toekomst. stancj voorbij. zie ik niet. riet. De moddersloot waar de familie Maar de boer is tevreden, beter hooi- Wat is het goed op een vrije dag je zwart_bruine hoonies zijn het, met in huist heeft te weinig diepte. Ik weer kan hij niet verlangen. De zon te jaten stoven door de zon. Weg te een grijsachtig wat stompe snavel. Ik volS haar door het gras op een afstand. straalt over het water en heeft de mor- gaan uit het stadsrumoer en je te ver- hou mP muisstil want de schuwe vogel Keurig in een rijtje, zwemt het gezin. gendauw snel gedroogd. De wind blijft jjezen jn deze eenzaamheid. Wat weet onmiddellijk onderduiken of in het Dan plotseling steekt de moeder lood- in het Oosten en zorgt in de warmezou onmiaaeliijK onaerauiKen ui uei middaguren als het zware w ken" begint voor wat koelte in het Oosten en zorgi in ae warme men hier van ooriog beursberichten, riet „phi hij maar even onraad recht de sloot over, een schichtige be- middaguren als het zware werk „opste- van op tijd hier ol daar zijn, van haas- b e urde DuikenkmTij goed. Soms weging van het kopje, het tempo wordt mocht hij al eens lucht moeten happen „Zijn ze thuis of hebben zij mij op lang met dan doet hij slechts de snavel en ogen gemerkt?" b'j Ietwat beteuterd sta ik daar. Een kievit lacht mij uit. Een sterntje scheert zijn over het water. eens een „Kie.wit, kie.wit, sufferd, wij zijn je in mün"bootjè'"laat° dobberen over de kijken". Ik zie dat ik bijna in het riet duik nemen. Van een jong kikkertje, allen te vlug af', plas Met een paar slagen heb ik het kom. Maar ik zie nog meer. Zo iets wormpje of visje is hij niet afkerig. nu wenst. Hij duikt, zijn hoofd m zijn En vandaag regeert hij jas verstopt, in zijn hooi en in diepe siecht'" v,„, tevredenheid ontspant zijn lichaam zich boven de oppervlakte en blijft in een korte slaap P* VERTE waarschuwt een meer- voor de mensen onzichtbaar. Dezelfde gelukmakende tevredenheid koet haar jongen. „Zou dat voor mij Als hij dadelijk wat lekkers in heeft van mij bezit genomen, als ik mij zijn? Even voorzichtig over de rand vaarwater ziet zal hij wel ZWERVER. laatste oorlog kwamen zij in het nieuws, namen als Darwin, Wyndham, Derby en Broome namen, die bij velen een rare smaak in de mond ach ter laten. Want aan die miserabel» stranden van Darwin, Wyndham, Der by en Broome lieten de Japanners hun bommen vallen en mitrailleerden da machteloze mannen op de grond. Dar win, Wyndham, Derby en Broome heb ben wèl hun aandeel in de luchtoor log in de Zuid Pacific gehad. En laag over Darwin, Wyndham, Derby en Broome zullen dit jaar weer de vlieg tuigen razen om hun last neer te wer pen op de „lege" aarde. Rijstbombardement MEEN, het is uw correspondent niet in de bol geslagen. Hij probeert u niet te vertellen, dat de noorditust van Australië reeds dit jaar opnieuw met een invasie bedreigd wordt. Want die vliegtuigen zullen geen bommen gooien, maar rijst, tonnen goede rijst. Of ze daar gek zijn? Allerminst. Maar die noordwestelijke hoek van het vijf de werelddeel is niet de onmogelijke, verdorde woestijn, die de meeste men sen zich voorstellen die noordwest hoek is waarschijnlijk Australie's „rijst schuur" voor de toekomst. Hoe dat verguisde en door velen gevreesde stuk noordelijk Australië plotseling tot rijstschuur der toekomst gebombarbeerd is geworden? Dat is een lange en nare geschiedenis van po litieke en economische belangen een te lange en nare geschiedenis om er hier verder op in te gaan. Hoofdzaak is, dat een kort geleden gedaan onder zoek geleid heeft tot een fantastisch rapport vol adembenemende mogelijk heden. Zoals er in dit onvoleindigda werelddeel nog zoveel adembenemende mogelijkheden verborgen liggen. Tijdens dit onderzoek is gebleken, dat zowel in het noodden, bij Darwin, als in het noord-westen bij Wyndham, Derby, Broome en in de ongebaande „Kimberley's" grote gebieden liggen, die, met het huidige wereldtekort aan rijst van 14 millioen ton per jaar, als het ware om de verbouw van rijst schreeuwen. Want daar is in het sei zoen door de regens en de jaarlijkse overstromingen van de rivieren zoveel water, dat men er niet eens irrigatie- werken nodig heeft. Vliegtuigen als poters WIE RIJST wil verbouwen, moet wa ter hebben veel water. De kwa liteit van de grond komt er niet zo op aan, maar water is de eerste ver eiste, want de rijstplant is in haar jeugd feitelijk 'n moerasplant. Vandaar al die bekende plaatjes, van tot aan hun knieën in de modder staande Azia ten, die in enorme vijvers de kleine kiemplantjes uitpoten. De Australiërs denken er natuurlijk niet aan, om tot hun knieën in de mod der rijst te gaan staan poten. In het „lege" noord-westen zijn trouwens niet eens genoeg mensen om op een derge lijke manier ook maar een enkele hec tare vol te poten, want daarvoor heeft men de millioenen van Azie nodig en die wil men in Australië niet hebben. Vandaar die vliegtuigen, die straks weer over Darwin, Wyndham, Derby en Broome zullen razen. Die vliegtuigen zullen op het juiste ogenblik de reeds ontkiemde zaden over de door de na tuur gevormde tijdelijke moerassen uit strooien. En al wat de mens dan te doen heeft, is er met moderne machi nes de rijst te oogsten om er daarna op het een jaar braak liggende land, zijn vee of schapen te weiden. Gras heeft men in Australië en Nieuw Zeeland reeds lang met vliegtuigen ge zaaid. En met deze ervaring gewapend zal men nu dit jaar de eerste rijstvel den in de Kimberleys zaaien. Tot op heden werd in Australië al leen rijst verbouwd inde zeer ge matigde streken van zuidelijk Nieuw Zuid-Wales en noordelijk Victoria daar, waar 500 „rijst-boeren" gebruik maken van het irrigatiewater van de Murrumbidgee rivier om 70.000 ton rijst te oogsten van een 12.000 ha kunstma tig bevloeid gebied. De gemiddelde op brengst van de mechanisch gezaaide en geoogste rijst in Australië is 3 tot 4 maal hoger dan die van de bekende rijstvelden van Java, Siam, Birma Indo-China. De Australische rijstboer, die het vorig jaar van zijn 60 hectaren groot bedrijf een 35.000 gulden haalde, is dus wel een andere figuur dan de bekende Javaanse rijstverbouwer van het plaatje. Wat de nieuw ontdekte" gebieden in het noorden straks gaan opbrengen, is natuurlijk nog een open vraag. Doch wel zeker is, dat zij een belangrijk aandeel zullen hebben in de bestrijding van het geweldige wereldtekort aan rijst, ontstaan door de oorlog en de voortdurend toenemende bevolking der rijst etende landen. NEDERLANDS COSTUUMMU9EUM IN WORDING Enige tijd geleden is een stichting in het leven geroepen, die een Nederlands costuummuseum wil oprichten. Dit zal waarschijnlijk in Den Haag worden ge vestigd. Het zal niet alleen oude cos- tuums, doch ook voorbeelden van re gionale klederdrachten bevatten. Kern van de verzameling is de collectie van de toneelspeler Cruys Voorbergh: Voorts zijn reeds van tal van zijden aanbiedingen ontvangen van particulie ren en musea.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1950 | | pagina 3