De misdeelde plaatsje onder jeugd vraagt de zon een Nederlandse commando's klinken in de Beierse Alpen Goede zorgen voor geesieszwakke en blinde kinderen DME h°NDERD EN VIJFTIG kindertehuizen van allerlei soort hebben verleden jaar elk hun deel gekregen van ƒ780.000.die de klnderpost- zegelactie heeft opgebracht. Dat was een ^prachtige steun voor deze inrich tingen, vooral omdat het geld bij elkaar gebracht was door de gehele Neder landse offerbereide bevolking. Maar het was weinig in verhouding tot de hoge uitgaven, die deze 350 Instellingen zich getroosten moeten om zieke, gebrekkige, bUnde, doofstomme en geestelijk abnormale kinderen op een be hoorlijke manier te verzorgen. Daar i9 bijvoorbeeld het R.K. tehuis „Bolders hof" in Druten, waar op het ogenblik 550 achterlijke en karakterzieke vrou welijke patiëntjes verpleegd worden, hoewel er eigenlijk slechts plaats is voor 400 meisjes van 2 tot 21 jaar. Wjj hebben er een bezoek gebracht en zijn diep onder de indruk gekomen van al deze op één plaats geconcentreerde geeste lijke ellende, onder de indruk ook van de liefde en de blijmoedigheid, het ge duld en de toewijding, waarmede de zusters hun discipelen omringen. Opeenhoping van ellende Vloot Mij. „Nederland" meer dan verdubbeld Telefoongesprekken met Kerst en Nieuwjaar Twee personen gewond bij fabrieksexplosie te Veendam Ariillerisien oefenen mei Amerikaanse wapens Cursussen van zes weken Vier gemeenten stichten een kampeercentrum DONDERDAG 88 NOVEMBER 1950 (Van onze speciale verslaggever). jeugd aanpakt, overtuigd ook van de noodzakelijkheid van dit werk en van de wenselijkheid van een ruime gelde lijke steun door allen, die met het iot van onze misdeelde kinderen begaan zijn. Bartimeiis. |N Zeist heeft de heer J. Laansma ons „Bartimeiis", een Christelijke inrichting voor opvoeding en onder wijs aan blinde kinderen en jongelie den laten zien. In totaal zijn er onge veer 5000 blinden oud en jong in ons land. Daarvan heeft de heer Laansma er 93 onder zijn hoede, op zeven na allen intern. Met moderne middelen leidt hij ze, geholpen door 'n aantal leerkrachten, op tot min of meer nuttige werkkrachten in het maatschappelijke leven. Hp doet dat op een lagere school en een M.U.L.O.- school. Bewonderenswaardig is het rs horen, hoe gemakkelijk de jongens en meisjes van het Brailleschrift hun Franse les lezen, hoe zij met behulp pROBEERT u zich er een voorstel ling van te maken: een grote zaal vol bijna tegen elkaar geschoven le- dikantjes en in elk daarvan een idioot een imbeciel of een debiel kind En dan een tweede en een derde en een vierde zaal met hetzelfde beeld. Zalen, waar meisjes van verschillende leeftijden door elkaar lopen en onder toezicht van de zusters spelen of wat daarvoor moet doorgaan. Andere za len, waar oudere kinderen, allen het merkteken van hun achterlijkheid op het gelaat meedragend, om tafels zit ten en met blokken, poppen en andere snuisterijen bezig zijn. Daartussen 'n „meisje" van 32 jaar, dat verheugd met een bal zit te rollen. Het is af grijselijk. In de gezinnen zijn deze schepseltjes niet te handhaven. Het zou de eerste keer niet zijn, dat een idioot kind een hele familie te gron de richt. Daarom zijn zij bij elkaar ge bracht in inrichtingen als „Bolders hof", groot, helder, gezellig voor zover men daarvan in dit geval kan spreken onder voortdurend medisch toezicht en onder een uitstekende lei ding, die op de hoogte is van de laat ste stand van de wetenschap op het gebied van de verpleging van geeste lijk defecte kinderen. In Oostenrijk hebben wij een bezoek gebracht aan dergelijke tehuizen. Wij troffen er in een armoedige, neerdrukkende omge ving kinderen aan, die met armen en benen aan hun stoeltjes waren vast gebonden; een kind op een bed, waar over een kooi gebouwd was; jongens en meisjes, die men in de slechte be tekenis van het woord: „gestichts kinderen" moet noemen. Zeker, in Wenen zagen wij een model-instituut. Doch het droeg de naam „Schweizei Spende": het was een schenking van de Zwitsers. „Het is niet nodig de kinderen vast te binden," verzekerde dr. F. J. van Hellemondt, die het medisch toezicht over „Bolderhof" uitoefent, ons. In Nederland liggen deze ouderwetse me thoden ver achter ons. Met talrijke kinderen in Druten zal nooit iets te bereiken zijn. Voor de meisjes, die nog enig zij het een gering be vattingsvermogen hebben, is aan hei instituut een school voor buitengewoon lager onderwijs verbonden, die door 120 leerlingen bezocht wordt. Sommi ge kinderen ontvangen huishoud- onderwijs, andere vervaardigen boi- duur-of houtsnijwerk. Merkwaardige gevallen. MERKWAARDIGE ervaringen heeft dr. Hellemondt opgedaan. Een klein, volslagen idioot meisje van veertien jaar, dat nog geen knoop kan vast maken, speelt uit het hoofd muziek zou het niet kunnen lezen perfect piano, zowel modern als klassiek. We hebben het gehoord en eerlijk gezegd was het griezelig!? dit kind, afwezig rondkijkend, te horen musiceren, tech nisch goed en zelfs met gevoel. Wij hebben enkele nummers opgenoemd en zonder haperen speelde zij. Als zij een muziekstuk één keer heeft gehoord speelt zij het. Een verklaring is er niet voor. Een ander, ouder meisje heeft van een kalenderdata en daarbij behorende dagen uit het hoofd geleerd Van 1950, maar ook van vroegere ja ren. Als 2 November 1950 op een Don derdag valt, beseft dit kind niet, dat 9 November ook een Donderdag is. 't Kan dit niet uitrekenen. Doch wan neer het één keer dag en datum voor zich gezien heeft, kent het die uit t hoofd. „Welke dag viel dit jaar op 28 Mei?" vragen we haar. Prompt kwam het antwoord: „Zondag. Toen was het Pinksteren." Ook voor dit verschijnsel bestaat geen afdoende verklaring. Lange wachtlijst. VIJF honderd en vijftig ongelukkige schepseltjes verblijven op „Bolders hof". Niettegenstaande er verschei dene dergelijke inrichtingen in ons land zijn, vermeldt de wachtlijst voor Druten 750 namen. Gedurende de oor log en daarna is er een tekort aan plaatsruimte ontstaan. Dr. Helle mondt schatte het aantal kinderen, voornamelijk imbecielen, dat op opne ming wacht, in ons land op 5000! Toch zijn er zeker niet meer achterlijke kin deren dan bijvoorbeeld 25 jaar gele den. „Boldershof" met zijn uitstekende verzorging en met zijn speciale ver pleging van tuberculeuze achterlijke kinderen was voor ons een voorbeeld, een willekeurige keus. Het tehuis heeft ons overtuigd van de vooruitstrevende wijze, waarop men in Nederland de opvoeding van de geestelijk defecte van kleine blokjes, waarop cijfer- tekens zijn aangebracht eveneens in Braille ingewikkelde vermenig vuldigingen maken, hoe zij op een re- lief-kaart landen, rivieren en plaatsen aanwijzen en met name noemen. Merk waardig voorts, hoe de kleintjes in de geheimen van het Brailleschrift wor den ingewijd. „Bartimeiis" heeft leerlingen afge leverd aan kantoren en aan werkplaat sen en zelfs aan de universiteit, waar de studie niet zonder succes gevolgd wordt. Sommige jongens en meisjes zijn doorgegaan in de muziek. Onder elkaar vermaken deze blinde kinderen zich uitstekend. In hun vrije tijd spelen zij met de autoped, zij lopen stelten, enkelen fietsen zelfs op de paden, die zij goed kennen en zij zwemmen of rijden des winters schaatsen op stille sloten. Zij nemen deel aan wandel competities of houden zich binnenshuis onledig met gezelschapsspelletjes. Zij bezoeken concerten en trekken er met hun zangkoor op uit om in andere plaatsen te musiceren. Het is echter een sprookje, dat de blinden zich niet ongelukkig voelen. Voor 60 70 "lt van hen is het leven een zware gang, vooral als zij ouder wor den en ervaren, dat veel van wat voor de ziende mensen een gewone zaak is, voor hen bereikbaar blijft. Moeilijkhe den, teleurstellingen en dikwijls ar moede blijven hun niet bespaard. Zouden wjj, die beschikken over ons gezichtsvermogen, dan niet alles doen om het leven van hen, die zoveel te kort komen, enigszins te verlichten? Elk kind, dat in „Bartimeiis" woont en daar zijn opleiding ontvangt, kost f 1200 per jaar. i-aar in dragen de ge meentebesturen wel bjj. De instelling zelf betaalt er eveneens een deel van. De ouders bekostigen deze opvoeding gedeeltelijk, doch het is moeilijk de eindjes aan elka r te knopen. Hier rust een plicht op het gehele Neder landse volk. Nauwkeurig worden de kinderen op „Boldershof" onderzocht vooral op tuberculose niet alleen wanneer zij in de inrichting komen, maar periodiek ook tijdens hun verblijf aldaar. De Stoomvaart Maatschappij „Neder land" heeft een bijzondere phase in het na-oorlogs herstel bereikt. Suuls de be vrijding is haar vloot, voornamelijk door aankoop van Amerikaanse vaar tuigen, o.a. van de bekende Liberty- schepcn, meer dan verdubbeld. Waren er in Mei 1945 18 schepen me tende ruim 180.000 brt., in December 1950 beschikt de maatschappij over 17 schepen metende 325.900 brt. Voor de oorlog telde de vloot 33 schepen, me tende bijna 309.00 brt. Niet minder dan vijftien schepen van de S.M.N. gingen tijdens de oorlog verloren, maar bin nenkort zullen 21 nieuwe vaartuigen aan de vloot zijn toegevoegd. De capaci teit van het vrachtvervoer is belangrijk toegenomen mede doordat de nieuwe schepen ook sneller varen. Op 27 November zal de „Billiton", 7650 brt, 185 m lang en 21 m breed, te water worden gelaten. De „Bintang", het eerste vaartuig dat na de oorlog te Amsterdam voor rekening van de „Ne derland" werd gebouwd, zal op 30 Nov. zijn proefvaart maken en op 9 Decem ber zijn eerste reis naar Indonesië aan vaarden. Het bouwen van nieuwe passagiers schepen blijft een object van studie, maar voorshands liggen de bouwkosten nog zo hoog, dat daardoor de exploita tie ten zeerste wordt bemoeilijkt. Van 18 t.e.m. 23, 26 t.e.m. 30 Decem ber en 2 t.e.m. 6 Januari zullen Kerst en Nieuwjaarsgesprekken (familiege- sprekken) met een maximale duur van drie minuten tegen verlaagd tarief zijn toegelaten over de rechtstreekse radio telefoonverbindingen met Indonesië, Suriname en de Nederlandse Antillen. Aanvragen, welke bij het sluiten van de dienst op 6 Januari 1951 nog niet zijn afgedaan, zullen op volgende dagen worden afgewikkeld. Komt een Kerst en Nieuwjaarsgesprek buiten toedoen van de dienst niet tot stand, dan zijn voorbereidingskosten verschuldigd. Aap- vragen voor Kerst- en Nieuwjaarsge sprekken kunnen reeds thans worden ingediend bij de telefoonkantoren. Gisteravond had een explosie plaats in een dextrineur van de dextrine fa briek van de N.V. Van Linge's Chemi sche Fabrieken te Veendam. Bij de explosie kwamen grote steek vlammen uit de dextrineur te voor-, schijn, waardoor de arbeiders P. Mo- lema uit Meeden en P. Kruize uit Veendam ernstig aan hoofd en handen werden gewond. Na ter plaatse te zijn verbonden konden zij haar huis wor den vervoerd. PORTORICAANSE LEIDERS IN NEW YORK GEARRESTEERD. De voorzitter en de gewezen voor zitter van de nationalis'ische partij van Porto Rico,, Julio Pinton Gandia en Juan Bernardo Lebron, zijn te New York gearresteerd op beschuldiging van samenwerking in een poging om de president van de Verenigde Staten, Truman, te vermoorden. (Van onze bijzondere medewerker). „QP UW POSTEN!" Het bevel klonk even vertrouwd als op de schiethei in Oldebroek en evenals daar renden ook nu de bedieningsmanschappen uit alle richtingen naar hun vuurmonden. Er was niettemin een klein ver schil. Men draafde niet door de hei, maar door de sneeuw en links zowel als rechts van de opstellingsplaats der batterijen verhieven zich de beboste en besneeuwde toppen van de Beierse Alpen. In het schilderachtige dal langs de weg van Sonthofen naar Hinterlangen ontmoetten wij zo maar 26 Neder landse artilleristen, twee officieren en 24 onderofficieren. Hoe raakten deze Nederlandse militairen verzeild in dit deel van de Amerikaanse zone van Duitsland en wat deden zü daar? Daar is een heel verhaal aan verbonden. en nog wat De militairen bleken ent- tousiast: „Een reuze tijd, hier- Alle respect voor het Amerikaanse leger. Een prima organisatie. Van gastvrij heid gesproken: hoewel dat hier nooit de gewoonte is, krijgen we tegen 11 uur in de morgen altijd koffie, waar we ook zijn". De luitenant Loonhout is het enfant chéri van de Amerikanen. Ze hebben alleen moeilijkheden met het uitspre ken van zijn naam. Voor de rest: alle lofHij heeft het namelijk gepresteerd in samenwerking met de wachtmees ters Verheggen, Dielesen en Haagstra in veertien dagen tijds een meer dan twaalf centimeter hoge stapel stencils van het Engels in het Nederlands 'te vertalen. „Veertien dagen lang hebben zij da gelijks achttien uur gewerkt", vertel de ons de Amerikaanse kapitein For- bes, die als onze mentor optrad. „Een knap stuk werk en elke cursist heeft nu in de les zijn eigen Nederlands stencil". Kapitein Forbes bleek zeer tevre den over de werklust van de Neder landse militairen. Bij de 300 vragen omvattende test aan het eind van de cursus was bij de Nederlanders ge middeld 95 pet. goed. Onze artilleristen liggen in Sontho fen in een kazerne, die Hitier inder tijd liet bouwen als een soort hoge school voor Nazi-leiders. Een geweldi pompeus gebouw, halverwege de ber gen. Vier verdiepingen onder de grond, vijf er boven. Een eetzaal met marme ren vloer, waar 2500 man elkaar niet in de weg zitten, muren van een hal ve meter dikte, prachtig blank eiken hout aan de plafonds. De Amerikanen namen de zaak compleet over en alo- Reeds enkele honderden Nederland se militairen hebben de laatste maan den cursussen gevolgd in de Ameri kaanse zone van Duitsland, inzake het gebruik, het onderhoud en het herstel van zware infanterie-wapens, van ka nonnen en van tanks. Dit onderwijs is een klein onderdeel van de uitgebrei de militaire hulp, die Amerika aan tal van landen verleent. Zoals men weet zijn in het kader van het Noordatlan- tisch Pact in vele Westeuropese ha vens reeds wapens, tanks en ander oorlogsmateriaal ontscheept, Wil men evenwel dit materiaal doeltreffend ge bruiken, dan moet men in de landen, die het ontvangen, volkomen op de hoogte zijn met gebruik, onderhoud er^ herstel. Vandaar dus, dat de practi- sche Amer'hanen in hun zone cursus sen hebben georganiseerd voor mili tairen uit alle landen, die profiteren van de wapenhulp. De duur van deze cursussen bedraagt gemiddeld zes we ken. In het thans afgelopen fiscale jaar werden hiervoor beschikbaar ge steld 1650 plaatsen, waarvan er aan Nederland alleen al 500 werden toe gewezen. Wij zonden vrijwel uitslui tend beroepsofficieren en beroeps onderofficieren uit, in hoofdzaak in structeurs. Deze kunnen hun kennis weer overdragen aan de in ons land achtergebleven militaire instructeurs. „Een reuze tijd!" ft/JEN kan zich indenken, dat het voor de cursisten een verrassing was, toen zii zich plotseling omringd zagen door Nederlandse journalisten, die vragen begonnen te stellen over alles ten alleen de ondergrondse etages af, want het schijnt voorgekomen te zijn, dat G.I. Joe hierin verdwaalde en met veel moeite weer aan het daglicht moest worden gebracht. Utrechters in Eschwege ^ONTHOFEN is niet de enige stand plaats van Nederlandse militairen In Eschwege, in het noorden van de zone, niet ver van het IJzeren Gor dijn, ontmoetten wij drie onderofficie ren van de R.I.M.I.-school te Utrecht, n.1. de sergeanten-majoor Van Calste- ren en Martin en de sergeant Bollé, allen wonende te Utrecht. Drie tech nisch onderlegde militairen, die bezig waren met het demonteren van een lichte tank en het herstellen van een vuurmond. Dit drietal voelde zich na tuurlijk als vissen in stromend water Al was het niet allemaal nieuw voor hen, ze deden hier toch een machtige ervaring op. Taalmoeilijkheden waren er niet of nauwelijks en over de ont spanning na de dienst hadden ze maar één woord: reusachtig. Ze konden naar de bioscoop gaan (om de twee dagen een andere film), ze konden in de en- tertainmentclub hun eventuele hob- bies botvieren, des Zondags in de om. geving tochtjes maken en wat ze mis schien wel het belangrijkste vonden: elke week a 10 dollarcents per pakje vijftien pakjes Engelse of Amerikaan se sigaretten kopen in de P.X.shop (kazerne-winkel). Ontvangst bij General Handy QP de laatste dag van ons verblijf in de Amerikaanse zone van Duits land ontving ons de opperbevelhebber van het Amerikaanse leger in Europa, de generaal T. T. Handy. Hij bleek een goede bekende te zijn van gene raal Kruis en verzekerde ons, dat Ne derland zoveel cursusplaatsen kan krij gen als men wenst, natuurlijk in het kader van het totaal beschikbare aan tal. Over de Amerikaanse wapenhulp aan de democratische landen zei hij: „Het is niet de bedoelii.g de Westerse landen compleet van wapens te voor zien. Wij geven alleen een aanvulling, gebruikte zowel als nieuwe wapens Daar zullen erbij zijn van verschillen, de typen, maar men kan beter twee soldaten hebben met geweren van ver schillend type. dan twee soldaten zon der geweren. Het materiaal uit de Amerikaanse legervoorraden zal van zeer goede kwaliteit zijn". Eén van de hoofdbestanddelen van een echt Engels Kerstdiner is de plum pudding, welke uit een groot aantal ingrediënten bereid wordt. Het samen stellen van deze door de Britten zo gewilde lekkernij geschiedt in sommige gevallen geruime tijd van te vorerf. De pudding wordt dan ingeblikt of op andere wijze geconserveerd tot het tijdstip, waarop zij wordt genuttigd. In de keuken van een Londens restaurant laat een der meisjes het door haar vervaardigde plumpuddingmengsel keuren. Een nieuw boek van Antbony van Kampen van dat vuur, dat door naakte jongens werd onderhouden. „Iedere man droeg zijn attributen mee. Voor de ene danser was dat een snoer waaraan zich twee koppen be vonden, voor de andere een zonder ling instrument, waaraan vijf tot zes koppen hingen. Het was een onbe schrijfelijk luguber gezicht, deze zwaaiende, dansende, deinende kop pen, meedansend op het rhythme van de mannen, tegen elkaar klotsend, dof rammelend en krakend. „Er waren gerookte hoofden en er waren hoofden, die eerst kort geleden waren gesneld. Met de felgekleurde pitten nog fris in de oogholten. Op slechts enkele meters afstand stonden rekken. Aan die rekken hingen kop pen. Zij waren pas gesneld. „Er hing een smerige, walgelijke slank rond het vuur en bij de dans- plaats een stank van bloed, zweet en modder". Vooral het eerste deel van „Het Laat ste Bivak" heeft ons bekoord om de prachtige manier, waarop het geschre ven is. Later wordt de beschrijving der mate fantastisch, dat men zich afvraagt: is dit alles wel mogelijk? En ten slotte verbreekt de schrijver zelf de eenheid van zijn werk, door aanhangsels, die ongetwijfeld wetenswaardig zijn en stilistische kwaliteiten niet ontberen, maar die compositorisch toch niet pas sen in het schema, waarnaar het eerste deel werd opgezet. Hetgeen intussen niet wil zeggen, dat Van Kampen niet een boek geschreven zou hebben, dat kwalitatief ver uit steekt boven veel en velerlei, dat in de ze najaarsdagen van de persen komt. Hij had zichzelf de uiterst zware taak gesteld, een boek te schrijven dat aan zou sluiten bij het prachtige „Jungle Pimpernel" en dat derhalve op zijn minst niet zwakker mocht zijn. Voor het overgrote deel is hij daarin geslaagd. „Het Laatste Bivak" is een uiterst spannende roman, geschreven in een boeiende, levendige stijl. Een boek dat verhaalt van dingen, zo mysterieus, ze vreemd en wonderlijk, zo afschuwelijk- wreed en zo verheven schoon, dat men zich telkens weer moet realiseren dat dit alles werkelijk gebeurt. Gisteren ge beurde het en vandaag. En morgen ge beurt het opnieuw. In dit wijde, barre, geheimzinnige land Nieuw Guinea, het land van bosgeesten en duivels, van woeste koppensnellers en van plichts getrouwe ambtenaren, van uitzonder lijke priesters en boven alle lof ver heven artsen en verpleegsters. Dit is een zeer bijzonder, een goed en een uiterst lezenswaardig boek. K. QPNIEUW heeft Anthony van Kam pen een boek geschreven, dat zich bezig houdt met het zeer avontuurlijke maar tegelijk zeer zegenrijke werk van het handjevol Nederlanders, dat de papoea's van Nieuw-Guinea bestuurt, opvoedt, medisch verzorgt en het wilde, woeste land (zij het dan ook nog maar zeer aanvankelijk) exploreert. Zijn nieuwe boek „Het Laatste Bivak" sluit aan op de bestseller „Jungle Pimper nel" en wie het laatstgenoemde boek las, komt in het nieuwe weer tal van „oude bekenden" tegen. Naar aard en sfeer is het nieuwe werk een vervolg op „Jungle Pimpernel", naar iqhoud echter geenszins. Het gaat ditmaal in hoofdzaak om een vreselijke tocht, die de jonge amb tenaar Bob Reitsma maakt, dwars door het bezette oerwoud. Een tocht, die het gezag herstellen moet in landstreken, waar de baarlijke duivel is losgebro ken, waar de koppensnellers hun lu guber en bloedig werk in dienst van tovenaars en oeroude adat verrichten, waar onnoemelijk geleden wordt en waar de angst voelbaar leeft tussen de rivieren en de modderkreken, de bo men en de lianen van de eeuwige jungle. Terwijl Reitsma, worstelend te gen bijgeloof en duizenderlei schier bovenmenselijke moeilijkheden, verla ten van zijn dragers en helpers, versla gen door de wildernis en verzwakt door vermoeidheid en ziekte terugtrekt naar de bestuurspost, sterft op die post zijn verloofde, een dapper verpleegster tje. Zij sterft op de dag, waarop de KPM-boot haar geneesmiddelen en haar huwelijksuitzet op Nieuw Guinea aan land brengt te laat, zoals er zo veel te laat komt in dit vreemde, bar baarse, bloed en zielen verslindende land. Reitsma trekt weg (gek geworden, zeggen sommigen door God gegrepen, zegt pater Roodzand) naar het vreemde dal achter de besneeuwde muren van het Oranjegebergte, naar de onbekende vallei, waar de bergpapoea's leven, die, ondanks hun volstrekte isolement, zulk een opmerkelijk hoge graad van cul tuur hebben bereikt naar het land van de geesten, waar geen papoeadra ger zich durft wageen. En nooit meer heeft iemand van hem gehoord. Een vreemd, bizar einde van een jong mensenleven, dat verschroeid en gekneusd en later verzwolgen werd door de barre wildernis van Nieuw- Guinea's mysterieuze hart. Anthony van Kampen bewijst met dit nieuwe boek opnieuw, welk een uiter mate knap verteller hij is. Ge leest „Het Laatste Bivak" dat van tijd tot tijd rauw, gruwelijk, afgrijselijk van inhoud is met intense spanning in één ruk uit. Hier volgt een voorbeeld van Van Kampens suggestieve schrijf wijze: „Een groot vuur voor het huis brand de fel en achter dat vuur dansten papoea's. Ook dat beeld kende Reitsma maar nooit eerder maakten dansende papoea's zo'n indruk op hem als deze keer. En dat was begrijpelijk. Nooit eerder maakte Reitsma ook iets derge lijks mede. Er dansten een zestigtal papoea's, die zichtbaar in een verge vorderd trance-stadium verkeerden Hij zag het aan de onnatuurlijke glan zende ogen en aan de krampachtige, haast mechanische sprongen die ze maakten. Het was een dans, zoals hij die nog niet eerder had gezien, maar waarvan hij wel de bedoeling ver moedde. Er werd gedanst op een ma nier die deed denken aan de manier waarop struisvogels en casuarissen lopen, een beweging voorwaarts en een beweging achterwaarts. De vlam men wierpen schaduwen over de zwe tende lijven van de dansers die aan gestaard werden door een honderdtal andere mannen en jongens, rondom het vuur en voor het huis gezeten Vrouwen zag hij niet. Een bizar en zeldzaam tafereel, dat Reitsma minu tenlang in de ban hield. Hij keek naar de wilddansende kerels en naar de wellust, de extase waarmee de ande ren, die niet-dansenden, hen gade sloegen. Hij zag de rose gloed op de strakke gezichten en hoorde hoe hun •"iem stotend uit de wijdgeopende -"onden kwam. Zo danste daar hel oerwoud, in de modder van de door weekte aarde en in de helle vuurgloed De gemeenten Rolde, Hoogezand- Sappemeer, Veendam en Groningen hebben grote plannen. Rolde kan een landgoed in de buurt van Grollo kopen voor de prijs van f 80.000, dat met niet al te veel kosten geschikt kan worden gemaakt voor vacantieverblijf en con ferentieoord. Overleg met andere ge meentebesturen heeft geleid tot op stelling van een plan, waarin de ge noemde vier gemeenten deelnemen. Het voorziet in de vorming van een stichting, die het goed van Rolde huurt. De stichting krijgt van de samenwerkende gemeenten een ton en bouwt hiervan dertig kampeerhuisjes op het terrein van het landgoed. De gemeenten kunnen beschikken over een aantal bedden, evenredig aan het kapitaal, dat zij in de stichting hebben gestoken, en deze aan hun inwoners verhuren. Voorts komen op het terrein een -winkel en een centrale keuken. SPRONG AMERIKAANS SOLDAAT UIT TREIN OF VIEL HIJ? Een Amerikaanse soldaat, die onder bewaking naar Berlijn reisde wegens een vergrijp tegen de discipline, is uit een raam van de trein gevallen of ge sprongen en onder de wielen van de trein om het leven gekomen. Hij had zijn bewakers verzocht even naar het toilet te mogen gaan. Daar brak hij een raam en viel of sprong eruit

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1950 | | pagina 13