Wie eenmaal vecht, kan niet meer deserteren Wie in 1950 van ons zijn heengegaan RIE VAN ROSSUM In het binnenland In het buitenland D STENEN GANGVLOER strekte zich glad en spiegelend al* een ijsbaan «oor de trap uit. Het meisje stond boven aan de treden, met de capuchon van haar sluike regenmantel diep over het hoofd getrokken en de versleten handtas onder de arm geklemd. Zij keek omlaag, in de afgrond van die hard stenen trap, van die glimmende marmervloer, tot waar bij het duister vierkant van de voordeur een zware vrouwenfiguur zwijgend en ongeduldig stond te wachten met een dweil in de hand. Het meisje begon langzaam de treden af te aaien, tripte met schuldige behoedzaamheid over de natte vloer. De vrouw in het deurgat liet haar met spottend misprijzen passeren. Eerst toen zij op de stoep stond en de schaduw van de dichtvallende deur reeds de lichtbaan over de «enen verkleinde, wierp de werkvrouw haar een honende groet achterna: „talig uiteinde, juffrouwr De klap van de deur was het brutale uitroepteken. DE REGEN joeg stuivend over het asfalt, Het meisje struikelde de stoeprand af en liep met gebogen schouders het donker in. Haar rech tervoet was in een plas beland en doornat geworden. Het deed er niet toe. Niets deed er meer toe. Zij be hoefde alleen nog maar te lopen, ln de blinde, op dode voeten, een ding, dat zich voortbeweegt in de regen, voor de laatste maai van het jaar, voor de laatste maal van haar leven. ZATERDAG SO DECEMBER 1950 Want vanavond vanavond zou zfl eindelijk de moed ertoe hebben. Wat baatte het nog langer met de ge dachte te spelen, als een vermoeid kind met gevaarlijk speelgoed? Het zou Immers geen pijn doen. Er was alleen maar een beetje, een laatste beetje vastberadenheid voor nodig. Zij had het wel degelijk bestudeerd, aan alle kanten grondig overwogen. Zij was altijd grondig, dat was waar schijnlijk haar enige positieve eigen schap. Voor de rest: louter negatieve posten. Niet knap, niet sportief, niet Intelligent, niet geestig niet jong meer. Jeugd was ten slotte een be grip, dat dubbel meetelde om de be loften, die het Inhield. Er kan nog van alles uit haar groeien; zij is nog Jong. Dat was ook voorbij. Zij was nu vier-en-dertig, naar de Kalender. En minstens vier-en-vflftig, gemeten naar de bitterheid en de tegenslag, die het leven voor haar had opgestapeld. Jong zij was het nooit geweest, zij had altijd al3 een ouwelijk vroegwijs Door wezen aan de kant gestaan en zich overbodig gevoeld. Dat kan men niet eeuwig volhouden. Wel tien jaar, zo lang er nog een enkele herinnering aan licht, aan vreugde, aan warmte gebleven is: als een noodrantsoen waarop men in uiterste nood teren kan. Maar ook die herinnering had lang zaam de glans verloren. Het was een doffe, siecht afgewerkte foto, waarop het fixeermiddel de kracht verliest, en die langzaam aan, donker en vaag wordt. Hel was nu zeven jaai geleden, dat Harm gepakt was. Plot seling, redeloos en onherroepelijk was hij uit haar bestaan gescheurd. Evea redeloos ais hij erin gestapt was. Vol komen toevallig, op een hoek waar zij in een verduisterde straat tegen elkaar op botsten. Het was een avond geweest zoals nu. Triest, met spoelende regen. Zjj was hongerig rn moe uit kantoor naar huis gelopen, uit hetzelfde kantoor waar zij nu nog altijd achter dezelfde schrijfmachine zat. Naar huis of wat daarvoor moest doorgaan. Vader woonde toen ai ergens op kamers en liet niets meer van zich horen. Moe der was er nog maar hoe. Een kla gende, gemelijke vrouw wier gedach ten de geheie dag om zichzelf draai den; om haar gemak, haar voordeel, haar uiterlijk, haar kansen. Het was erger geweest dan het slechtste kost huis. Die slordige koude kamer waar altijd een geur van rancune en ver veling hing. Het geldgebrek, de ver wijten, de kinderachtige eindeloze twistgesprekken om niets. En later de 'tezoêken"Wan dlt> poenige kerel, die moeder grote (complimenten maakte en haar de kamer'-JK.U^ek. Toen de scheiding er door was env- -^Ü eindelijk trouwen konden, was dik, dochter natuurlijk het struikelblok gr weest. Hoe vaak was zij niet thuis gekomen in die ellendige tijd, doornat en triest, om ontvangen te worden met een briefje op het tafelkleed ge speld en een koude hap eten in dt keuken. Toen was Harm in het donker te gen haar opgerend, zij was gestrui keld en gevallen, hij haar had over eind geholpen en aangeboden haai thuis te brengen nu zij door zyn schuld haar knie had bezeerd. Zij hau angstig afgeweerd; de stem was die van een beschaafde, correcte jongen, die stellig beter gewend was dan een rommelige kamer waar het tafelkleed vol as en kruimels lag en de kache was uitgegaan. Maar hjj had erop ge -taan haat in elk geval vei.ig tot haar voordeur te brengen en zij had ln de lege kille gang staan luisteren nasi het doffer worden van zijn voetstap pen. Met een vreemd warm gevoel van binnen, alsof daar een vonk was aan geblazen welks bestaan zij onder dt grijze koude as van de dagilykse ver bittering, nimmet had vermoed. De volgende dag had hij haar bij dezelfde hoek opgewacht, om te vra gen hoe hel mgt^ de knie gesteld was Het was absurd geweest. Een vro Hjke jonge kerel, niet knap maar van een zekere ruige, frisse mannelijkheid, die zich daar bezorgd toonde voor haar, de trieste schichtige muis, die van kind af gewend was zich tegen de muur te drukken. Het had haar verlegen en bijna bits gemaakt; een bitsheid die spoedig versmolt, toen bleek hot hfl werkelijk in alle ernst en goedmoedigheid op haar gezel schap gesteld was. WAREN vreemde, onwezenlijke maanden geworden. Zij hadden elkaar nooit ergens anders dan op straat ontmoet. Soms, als het weer hen naar beschutting deed zoeken, hadden zij zitten praten in het wachthuisje van een sinds lang opgeheven auto busdienst. In een wachthuisje terwijl de regen zoals nu over het plaveisel stoof en geen levende ziel zich op straat waagde. Had het altijd geregend in die won derlijke drie maanden dat zij elkaar gekend hadden7 In haar herinnering mos het één lange wandeling geweest over glimmende klinkers, over spiege lend asfalt, onder druipende bomen Het deerde hun niet. Zij hadden het zo druk met hun heftige gesprekken. Alsof alles wat zij elkaar in een heel leven zouden te vertellen hebben moest samengedrukt worden in die korte spanne tijds van nauwelijks een kwartaal. Het was ook voldoende geweest. Zij had hem na een week gekend als een levenslange vriend. Het luisteren naar hem was als het aandachtig schouwen in klaar water, dat alle schone hei- derheid van bomen en wolken eerlijk weerspiegelt. Hij was goed geweest, van een eenvoudige gezonde goedheid, als brood en buitenlucht. Hij kwezel de niet, hfl preekte niet, hij liep niet met het hoofd in de wolken en zag de hemel niet voor een doedelzak aan. Hij kende de mensen en hun gebre ken, maar hij geloofde onverwoest baar en met een felle oprechtheid in hun wil tot het goede, en hij was be reid om zonder enige ophef daarvoor alles te offeren. Zij had geluisterd, verbaasd eerst, cynisch daarna, en had herhaaldelijk gepoogd zijn geestdrift te verlammen met het relaas van haar vernielde jeugd. Zij had het glansrijk verloren. De sterke adem van zijn krachtige, onbedorven per soonlijkheid had de zwakke vonk ln haar binnenste eindelijk tot vlam aan geblazen. Hjj had haar weten aan te vuren tot een geestdrift die zjj zelf niet voor mogelijk had gehouden. Zy had nooit iemand geloofd: zjj geloofde hem ten laatste onvoorwaardelijk. Om dat hfl met hart en verstand stond voor een overtuiging, die schoon en hartverwarmend was en haar een ge voel van trotse menselflke waardigheid gaf. Met geestdrift kon hfl haar be zweren. dat er voor elk waarachtig le vend mens maar één keuze bleef: pa>- tisaan of profiteur. Niet alleen nu. in deze toevallige oorlogstfld, maar altfld, zolang de aarde draaide om haar as, had de mensheid ln bezet gebied geleefd. De overweldigers en de collaborateurs waren wanhopig sterk in macht en getal. Oorlogen ziekten, misdaden, verdrukking en ti rannie, alle plagen en rampen, die ménsen over ménsen kunnen brengen waren het werk van de Bezetter, de Boze Macht, die met alle middelen van Intelligentie en misleiding zich inspan de om de mensheid geheel en voor goed aan zich te onderwerpen. En er was niemand om hem en zijn zwarte trawanten te weerstaan dan het kleine leger witte partisanen, de vech ters op eigen verantwoording, mei geen andere steun dan de bemoedi ging, die de ontvanger van hun ge weten hun van Godswege toezond. Op zelfverloochening kwam het aan, op volslagen toewijding aan de goed- zaak, op het vechten zonder uitzicht op waardering en beloningEr was zoiets zuivers en nobels geweest in zfln hartstochtelijk redeneren, dat zfl enkel daardoor reeds getroost was over alle laagheid en hebzucht van anderen, alle bitterheid over eigen kleinheid en onbeduidendheid. OUT WAS onverwacht geëindigd in een koude, stomme leegte. Even plotseling als hij in haar bestaan was opgedoken, verdween hij. Hij stond niet meer te wachten op de straathoek, waar zij elkaar altijd na hun werktijd ontmoetten. Hij bleef weg, opgeslokt door het zwarte dreigende niets, waar in zovelen verdwenen. Zij weigerde ange tijd te geloven, dat het voorgoed was. Het kon niet waar zijn dat één die zo warm en levend was als hij, nier meer overmoedig zou opduiken uit de regen, lachend met blinkende, sterke tanden! Hier ben ilc weer, ik heb er een tijdje tussenuit moeten knijpen. Het wds voorgoed. Toen zij, na mar telende weken van angstige eenzaam hei d, eindelijk voorzichtig navraag durfde doen, kwam de ontstellende zekerheid: Gegrepen bi) het geheim transport van een paar Joodse kinde ren en weggevoerd. Hfl kwam niet meer terug. Maar zolang zfl zfln dood niet met zeker heid had vernomen, bleef zfl leven ln zfln klimaat, in de warme onbaatzuch tige strijdvaardigheid, waartoe hfl haar had weten te bezielen. Niet om der wille van de goede zaak, maar om hem streed zij in alle schuchterheid mee aan de zijde van zfln „witte par tisanen". Zelfs na de bevrijding, nog altfld onzeker omtrent zfln tot, bleef zfl haar toewijding geven aan elke vorm van naastenliefde, die een be roep op haar deed. Haar linkse schroomvalligheid kon zichzelf niet zo ver overwinnen, dat zij openlijk één 01 andere functie van sociaal werk aan vaardde. Zfl bleef de eenzame, onbe duidende typiste, die zfl altfld geweest was, temeer toen haar moeders luid ruchtig hertrouwen haar naar een kille huurkamer dreef Maar in stilte meld de zfl zich aan voor kleine persoon lijke bfldragen ln de strijd, die zfl om zflnentwil hielp voortzetten. Zfl stelde haar werkkracht beschikbaar voor belangeloos typewerk, voor collecten en verspreiding van brochures, zfl zat weggescholen in de achterste rijen bij propagandavergaderingen voor welk philantropisch doel ook. Het gaf haar een kleine, persoonlijke voldoening van althans op enig gebied van be lang te zfln, al was het maar voor het bezetten van een stoel in een ver gaderzaal. En het hield Harm ln haar gedachten levend. Want zfl bezat niets van hem: geen portret, geen stukje beschreven papier, geen enkel tast baar aandenken. Alleen het natinte- len van een fikse greep in de buiging van haar arm, de echo van een hel dere stem. En tot haar ontsteltenis begon dit herinneringsbeeld langzaam aan te verflauwen. Naarmate de over tuiging sterker werd: hfl is dood, ik zal hem nooit meer zien werd de indruk, die hij op het netvlies van haar ziel had achtergelaten, zwakker. En onweerstaanbaar, als een zeer ge leidelijk stflgende vloedgolf, rees het oude wrange cynisme in haar omhoog en overspoelde met bittere golven al wat hfl aan gloed en hartswarmte bfl haar had aangeblazen. De mensen hadden niets geleerd. Zfl waren niet wijzer, niet volwasse- ner, niet beter geworden na de be proeving. De goeden, de sterken, de onbaatzuchtigen leken allen wegge sleept of voor het leven ontmoedigd en uitgeschakeld. Wat de vloed over leefd had at en dronk en trouwde en genoot eens zo gretig van het opper vlakkige leven, als het moest ten kos te van een ander. Harm was dood, maar haar stiefvader leefde er goed van en haar moeder werd dik en pronkzuchtig en verweet haar bfl de schaarse ontmoetingen, dat zij nog al tfld niet behoorlflk onderdak was. Het had alles geen enkele zin of waarde. Harms leven was doelloos verkwist en geofferd ten bate van zelfzuchtige ondankbaren. En zo weinig was zfl hem waard geweest, dat zfl zelfs de heugenis aan hem niet kon vasthouden. Dat zfl in haar smalle, kille bed urenlang wak ker lag in wanhopig worstelen om hem terug te halen, om althans de klank van zfln stem, van zfln hartelijke lach, nog eenmaal op te vangen in de duisternis, dfe haar langzaam ver stikte. Het was een zo kwellende ob sessie geworden, dat zfl eindelijk een slaapmiddel moest te baat nemen om althans een paar uren in vergetelheid weg te zinken. Zij was van geen enkel nut; een on aanzienlijk, onbegeerd wezen, dat hoogstens een geringe zakelflke waar de vertegenwoordigde van zoveel let tergrepen per minuut. Een vrfl be trouwbaar en nauwkeurig verlengstuk van haar machine, maar verder voor niemand van enige menselijke beteke nis. Zfl was zo onpersoonlflk gewor den, dat niemand haar meer bfl de voornaam noemde. Soms zei zfl hard op: Ada! in de stilte van haar pen sionkamer, en schrok van haar eigen stem, alsof die een vreemde had ge roepen. JIJ WERD steeds schuwer, steeds af- werender in de omgang. Zij ver loor buiten haar werk alle contact met de buitenwereld. Zij zegde al haar lidmaatschappen op, meldde zich niet meer voor enig philantropisch doei. liep enkel nog verloren te dwalen langs de straten, die zij eenmaal met Harm gelopen had. En verteerde haar laatste vitaliteit in een slapeloosheid die zelfs met sterke middelen niet meer te verdrijven was. Zij wilde niet meer leven. Haar be staan was niet begeerd, voor zij ge boren was, en niemand zou treurer. wanneer zij dood op haar bed werd gevonden. „Zalig uiteinde" had die vrouw haar nageroepen. Zfl zou haar zalig uit- De tabletten waren versmolten tot een drabbige neerslag op de bodem van het glas. Zij klappertande van een plotselinge, hevige spanning einde hebben op haar eigen ma nier. Zfl wilde dit nieuwe jaar niet meer beleven. Zfl had genoeg van nieuwe jaren, na er vier-en-dertig voortge sleept te hebben, die zwaar wogen aan verlatenheid en verdriet. Drie maanden had zfl werkelijk ge leefd de rest zou niet anders zfln dan een doelloos voortvegeteren in 't donker. Zij gruwde van het vooruit zicht zij wilde niets meer weten, niets meer voelen. Alleen maar sla pen, diep en eindeloos. Het zou niet moeilflk zfln. Als zfl nog maar de moed kon vinden om het glas naar haar mond te brengen en te slikken, zonder nadenken, alle tabletten tege- Iflk. Laat alle klokken maar luiden van avond en alle stoomfluiten gillen; de uitgelaten mensen elkaar toeklinken op dat nieuwe jaar, dat niet beter zou zfln dan het oudeZfl zou het niet meer horen. Zfl zou liggen op haar rug, zonder pijn, zonder angst, en langzaam wegglflden van deze ver schrikkelijke wereld, waarin de men sen elkaar verscheurden als beesten Eén tube witte tabletjes was afdoen de...... Haar natte voeten hadden haar als blinde dierer instinctief voor de goede deur gebracht. Zfl stak de sleutel in het slot en zag de straat af, die leeg lag in het trieste licht van de neve lige lantaarns. Dit was het laatste wat zij zou zien: glimmend plaveisel in de regen, leegte, verlatenheid. Er gens, vlakbfl, knalde scherp een voet zoeker. Het geluid joeg haar als een zweepslag naar binnen. Zfl klom langzaam de donkere nau we trap op, vond op de tast de knop van haar kamerdeur. De klik van de schakelaar riep de meubels tot een kil vflandig leven. Het tafelkleed was een giftig groen vlak onder de schelle lamp. O JANUARI W. van Dort, kunstschilder, 74 jaar. Prof. dr. C. O. de Lange, kinderarts en oud-hoogleraar te Amsterdam, 68 j. FEBRUARI Ir. W. F. H. van Rflckevorsel, oud directeur der Nederlandse Spoorwe gen, 70 jaar. Prof. dr. D. Coster, hoogleraar in de natuurkunde te Groningen, 60 jaai SUr. S. E. W. Bierema, lid Eerste Kamer (V.V.D.), 65 jaar. PrVaf. mr, dr. J. C. Naber, oud-hoog- leripir in het Romeins Recht te Utrecht, 91 jaar. v MAART Mr. A. jJ. M. J. Baron van Wflnbergen. oud-lid van de Tweede Kamer vooi de R.K. Staatspartfl, 80 jaar. APRIL JHr. W. F. van Lennep, Nederlands gezant te Kopenhagen, 55 jaar. W. O. J. Nleuwenkamp, kunstschilder, 75 jaar. MEI A. Asscher, bekend diamantindustrieel en oud-voorzitter van de Joods» Raad. 69 jaar. Mr. E. H. van Baumhauer, oud-secre taris van de Nederlands-Amerikaan se Kamer van Koophandel, 60 jaar ür. J. H. W. van Ophuysen, bekend psycho-analyticus. 67 jaar. JUNI Os. A Trouw, Vrflzinnig Hervormd predikant. 59 jaar. E. J. Voute oud-burgemeester van Amsterdam, 62 jaar. Mevr. J. RiemensReurslag, schrflf ster van kinderboeken, 64 jaar. JULI G. M. Schilt, oud-hoofdredacteur van „Het Vaderland", 71 jaar. J. v. d. Wie|en (Oom Jarig), oprich ter van de ie Volkshogeschool ln Nederland, 70 jaar. Mr. J B. L. Baron de Geer van Jut- phaas, oud-eecretaris van het Col lege van Cufp^oren van de Univer siteit te Utrtcut, 66 jaar. augustus Prof. H. M. L. leopold, hoofd van de Archeologisch* afdeling van het Ned. Historisch Instituut te Rome, 72 jaar. J. A. Houbold, hoofdredacteur van „Het Nieuwsblad van Indonesië", 5b jaar. Clara Wildschut, componiste. 44 jaar. Mr. J. A. de Visser, oud-minister van Justitie en oud-Raadsheer bfl de Hoge Raad, 67 jaar. OCTOBER Jan Oudegeest, 80 jaar. Pionier van dfc S.D.A.P. en de moderne vakbewe ging. A. J. Boskamp, directeur van het Al gemeen Handelsblad, 53 jaar. Prof. dr. A. Verdenius, oud-hoogleraar ln het Nederlands te Amsterdam, 74 jaar. Carel Scharten, Ned. schrflver, 72 jr. NOVEMBER" Prof. dr. Z. W. Sneller, 67 jaar. Prof. dr. G. v. d. Leeuw, 60 jaar. Be gon ais Ned. Herv. predikant, doch werd reeds op 28-jarige leeftfld hoog leraar in de godsdienstgeschiedenis te Groningen. De voorman van de liturgische beweging ln de Herv. kerk en vurig propagandist voor de doorbraakgedachte. Was vóór de oorlog C.H., nadien P. v. d. A. Be kend Bach-kenner. In het kabinet Schermerhorn Drees Minister van Onderwfls, Kunsten en Wetenschap pen. Mr. W. M. Houwing, directeur van de Amsterdamse Bank en de Incdsso- Bank, 58 jaar. Mevr. A. B. BolssevalnPflnappei, strfldster voor het vrouwenkiesrecht, 80 jaar. Otto de Nobel, componist van socia listische strfldliederen, 83 jaar. JANUARI Generaal Henri H. Arnold, opperbevel hebber van de Amerikaanse Legei luchtmacht gedurende de tweede wereldoorlog, 63 jaar. George Onveil, bekend Engels roman schrflver, 46 jaar. Wasslli Kolarof, premier van Bulgarfle, 73 jaar. FEBRUARI Prof. dr. G. R. Minot, winnaar van 'n Nobelprijs, 64 jaar. MAART A Lebrun, oud-president van Frank- rflk, 78 jaar. Helnrich Mann, Duitse schrflver, se dert 1933 in Amerika, 78 jaar. Dr. A. Dampster, physicus en ontdek ker van het uranium 235, 63 jaar Prof. Harold Laski, 56 jaar, Engels politicus en oud-voorzitter van de Labourparty. IJverde jarenlang voor een vriendschappelijke samen werking met Rusland en zag zfln invloed m ie Labourparty aanzien- lflk verminderen, toen deze illusie onvervulbaar bleek. Slr Norman Haworth, winnaar van 'n Nobelprfls voor scheikunde, 67 jaai. Leon Blum, Frans socialistenleider, 7'i jaar, nestor van het Westeuropes' socialisme. Door de Dreyfus-affalre vriend geworden met Jean Jaures en „bekeerd" tot het socialisme. Leider van de Franse oppositie en als zodanig belangrijkste tegen stander van Poincaré. In 1936 -'87 premier van Frankrflk. Zfln moedi ge verdediging in het proces van Riom gaf een enorme stimulans aan het verzet tegen de Duitsers. Zfln actie voor een „Derde Macht" te genover De Gaulle had weinig suc ces. APRIL Vlctor Nflinskl, Russisch balletdanser, 59 jaar. MEI M. Travailleur, stichter van het pers bureau Belga, 79 jaar. Marcel Sangnler, bekend leider van de N.F.P., 77 jaar. JULI Mevr. Baels, schoonmoeder van Koning Leopold. Evangeline Booth, oud-leidster van 't Internationale Leger des Heils, 84 Jaar. W. L. Mackenzie Klng, 75 jfear, bijna 20 jaar eerste minister van Canada. Leider van de Canadese Liberale partfl. Vurig strflder voor het ver krijgen van een eigen plaats van Canada in de wereld met behoud van de Rflksband. Leider van het Cana dese volk ln oorlogstfld en persoon lijk vriend van wfllen president Roo- sevelt. Togo, oud-minister van Buitenlandse Zaken van Japan, 68 jaar. AUGUSTUS Julien Laha-it, voorzitter van de communistische partfl in Belgie, ver moord bfl relletjes om terugkeer van Koning Leopold, 55 jaar. Ernst Wiechert, Duits schrijver, 63 jaar. Prof. D. Anzilatti,oud-president van het Internationaal Gerechtshof, 85 jaar. SEPTEMBER Veldmaarschalk Jan Christiaan Smuts. 80 jaar, medestrijder van Paul Kru- ger, grondlegger van het autonome Zuid-Afrika als deel van het Brttsc imperium en van een politiek van verzoening met Engeland. Tweemaal minister-president van Zuid-Afrika Tijdens beide wereldoorlogen lid van het Britse oorlogskabinet. OCTOBER A. M. Del Silva, oud-minister-presldent van Portugal, organisator van de revolutie van 1910, 78 jaar. Koning Gustaaf V van Zweden, 92 Jr., oudste monarch van Europa, re geerde 42 jaar en elf maanden ovei Zweden en slaagde er in de Zweedse socialisten met de monarchie te verzoenen. Nam in 1914, toen de li berale regering geen gelden wilde voteren voor vlootultbreldlng, zeif het initiatief voor een particuliere Inzameling. Slaagde er in Zweden buiten twee wereldoorlogen te hou den. Als „Mr. G" bekend sportsman NOVEMBER George Bernard Shaw, 94 jaar. Engels auteur, bekend door zijn vele en zeer veel gespeelde toneelstukken. Maar niet minder door zfln scherpe en ■vaak zeer geestige uitlatingen. Win naar van de Nobelprfls voor litera tuur in 1926. In zfln latere jaren be kend om zfln welwillende houding tegenover het communisme. Oarlos Delgado Chalhaud, president van Venezuela, vermoord. Prof. F. Munk, Duits natuurkundige, 72 jaar. Hedwlg Courts Mahler, schrijfster van een groot aantal veel gelezen ro mans, 83 jaar. jyjIDDEN op dat kleed, vreemd er verloren, lag een enveloppe met de achterzijde boven, op haar te wachten Post voor haar. Het was zoiets on gewoons, de aanblik van die enve loppe, dat zij, met de natte regenman tel nog aan, de capuchon half achter over geschoven, dwars op een bijge trokken stoel ernaar ging zitten kij ken. Post voor haar. Iemand, die haar naam en adres geschreven had. Die zich haar bestaan herinnerde. Die haar nog de moeite waard vond om de kosten van een postzegel te spanderen. Maar zij vloog daar niet in. Zij liet zich niet meer beetnemen. Het zou na tuurlijk weer een teleurstelling wor den; een verzoek om een bijdrage, om lid te worden van een of andere ver eniging waarin een zelfingenomen be stuur de lakens uitdeelde en de naam- zen liet werken. Zij konden haar an het lijf blijven met hun envefp- len. Zij had de verbinding al doorge sneden, zelfs als Harm in levenden 'jve de deur openrukte en voor haar stond. Harm. Zfl schoof wezenloos de ca puchon verder achterover. Als zfl hem tenminste nog maar horen kon, een maal, eer zfl buiten het bereik van alle geluid was. Maar hfl kon niet meer terugkomen. Zfl had hem zelf weggestoten, zfl was laf en zwak, zfl was zelfs zfln herinnering niet waard. Zfl moest opstaan en dat glas water halen, eer zfl ook daartoe de moed verloor. Het stond, koel en kleurloos, naast haar hand op het tafelkleed. Glim lachend schudde zfl het eerste tablet erin, het tweede, het derde. Dan strekte zij, onverhoeds, haar hand naar de enveloppe om die ongeopend te verscheuren. Maar het papier en de ingesloten kaart waren taai. Zfl trok driftig een snipper van de enveloppe en rukte de kaart eruit. „Hoogge achte mejuffrouw. Door deze deeel ik u mede, dat u vanaf 1 Januari 1951 totdat van uw diensten gebruik ge maakt is, Ingedeeld bent bfl de dienst doende ploeg van bloedgevers. Wfl verwachten, dat U gedurende deze tfld steeds beschikbaar bent. Wilt ge deze briefkaart na ondertekening en met vermelding van eventueel bereik- baarzijn per telefoon omgaan terug zenden Ploeg "oor bloedgeversZij had zich destijds gemeld en laten keuren in een laatste opflikkering van de gloed, die Harm had aangeblazen. „Wfl verwachten Wie eenmael vecht, kan niet meer deserteren. Dat Waren zijn woorden, Helder en beslist, als op hetzelfde ogenblik vlak aan haar oor gesproken. Zij trilde en maakte driftig de be weging van het dunne karton te wil len verscheuren. De tabletten waren versmolten tot een drabbige neer lag op de bodem van het glas. Zij lappertandde van een plotselinge, hevige spanning.Dan, haastig, met de tanden in de onderlip, grabbelde zij een stompje potlood uit haar tas te voorschijn en kraste op de stippellijn rif tig haar naam. Zij moest hijgend draven om de brie venbus te bereiken voor de postbode de sleutel omdraaide na de laatste lichting. De kleine rode auto stoof zegevie rend weg met Ie buit. Ifl de hoek knipoogde het achterlicht schelms en vertrouwelijk. De kleine rode auto stoot zegevierend weg met de buit

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1950 | | pagina 25