Koedijk vierde feest van de gouden engel
Carole Susan: telg uit kunstenaarsgezin
Spooi
rwegen vervoerden weer een
enorm aantal rijwielen
Opbouw Indonesische marine nog
een zaak van vele jaren
Het
nieuwe
boek
Projectiel ontploft te
Heemskerk
Drieling ie Uitgeest
IJszeilv/ed sf rijden
De top: bijna 23.000 fietsen op één dag
Iets over rijwieltreinen
9Uuyi
en groepsvervoer
Taari en sigaren voor
binnenpraters
Vice-admiraal F. J. Kisf
in hei vaderland ierug
Verlaat Sinterklaasfeest op Oudejaars
avond en Nieuwjaarsdag
Een eeuwenoud gebruik
DINSDAG 2 JANUARI 1951
Mijn kind géén
artist! Dat hebben
duizenden ouders
gezegd. En dat zei
den zelfs Julius
Susan, de populai
re kapelmeester en
zijn vrouw, de zan
geres Willy Luers.
Maar het bloed
kruipt waar het
niet kan gaan en
daarom is hun
dochter Carole Su
san een „coming
star" geworden, die
met haar opmerke
lijke kwaliteiten
weet te woekeren.
„Het is alles van
zelf gekomen", zegt
ze dromerig; „het
was nu eenmaal
sterker dan ikzelf
en de wil van mijn
ouders".
Toch studeerde
ze na haar H.B.S.-
tijd overeenkomstig
vaders wens in
commerciële vak
ken en ging zij
naar kantoor om
er de functie van
secretaresse te ver
vullen. Maar als zij
brieven typte
scheen haar schrijf
machine 't rhythme
van chansons te tikken en soms zat zij
stil voor zich heen te neuriën, alles
en ieder rond zich vergetend.
In vrije uren dronk zij graag een
kopje koffie in een gezellig café en
dikwijls moest zij zich dan krachtda
dig bedwingen om niet met het orkest
te gaan meezingen, want dat heeft al
tijd in haar lijn gelegen. „Als klein
meisje op vaders arm gezeten zong ik
spontaan voor allerlei onbekende men
sen, die er dan schink in kregen en gin
gen medoen". Carole Susan vertelt
het als een anecdote, maar zij legt
daarmee onbewust het geheim van
haar succes bloot. Zij heeft de eigen
schappen voor „het vak" in de wieg
meegekregen en het is dan ook geen
wonder, dat zij onverwijld aanmeldde
toen de V.A.R.A., jaren vóór de oorlog,
onder amateurs zocht naar „girls", die
op beschaafde wijze refreinzang kon
den uitvoeren. En Benedict Silbermann,
die de auditie hiervoor afnam, wist
wél, wie hij koos. „Zo ontstond onver
wacht het ensemble „The Novelty Sis
ters", waar ik vele jaren prettig in
werkte", vertelt Carole, die in weer
wil van haar jeugdig verworven suc
cessen de eenvoud zelf is gebleven.
Wie haar hier ziet zitten met de kas
tanje kleurige krullen speels over het
hoge, op intelligentie duidende voor
hoofd, gekleed in een smaakvol, maar
zeer eenvoudig jurkje, zal niet gauw
de artiste in haar herkennen.
Zangdrift.
J^jAAR zij moet niet gaan praten!
Want dan.... „Ik vind weggaan
heerlijk reizen, werken, en altijd
nieuwe mensen om mij heen hebben,
voor wie ik kan zingenZo spreekt
alleen een vrouw, die eeuwig verlangt
naar immer wijkende verten. Een
vrouw ,die artistenbloed heeft en in de
eerste plaats werkt om het werk. Ca
role heeft dan ook iets in zich als van
een vogel. Mén zou het zangdrift kun
nen noemen. Haar uitgebreide reper
toire is haar nog veel te klein en steeds
zint zij op originele uitbreiding: „In
het komende jaar ga ik weer een poos
naar Parijs, want ik wil méér nog dan
vroeger de geest van la ville lumière
indrinken. En dan wil ik ook nog
chansons hebben van befaamde com
ponisten werk, dat ik alleen op
repertoire zal hebben. En, waar ik al
lang over denk: Jiddische songs! Daar
kan je alles wat in je leeft in uitkla
gen en heerlijk bevrijdend in uit-
schrééuwen. Maar Jiddisch is moeilijk
ik weet dat, sinds ik ben begon
nen de taal te bestuderen".
Zo zoekt Carole Susan steeds het
nieuwe en zij doet dit met een zeer
aparte smaak. Populaire en ontroeren
de chansons als „1'Autre cöté de la
rue" en „La vie en rose" werden door
haar voor het eerst in Nederland voor
gedragen. Maar dat is zij eigenlijk al
weer vergeten. Zij heeft immers zoveel
plannen. En het belangrijke daarvan
is misschien wel, dat zij bij dit alles
de realiteit niet uit het oog verliest.
Zij bouwt geen luchtkastelen.
Daarvoor heeft zij teveel de harde
kanten van het leven leren kennen. In
haar jeugd begon het al, toen zij de
stem van haar hart niet mocht vol
gen en in de oorlog, toen zij haar ar
tistieke arbeid onderbak en tijdelijk
weer op kantoor ging zitten, knaagde
fel verdriet. Maar ook daar bleef het
niet bij; Carole Susan moest op een
gegeven ogenblik onderduiken met alle
moeite en zorg van dien. En later toen
zij weer voor voetlicht en microfoon
kon staan, leerde zij grote moeilijkhe
den kennen bij een tournée met o.a.
Silvain Poons naar Indonesië, waar ze
in de voorzomer van 1947 werkte „voor
onze jongens, die zo'n dankbaar pu
bliek vormden en je bij alles hielpen".
Het moet voor een jonge vrouw niet
eenvoudig zijn geweest die tournée te
maken, maar Carole lachte eens wat:
„Ik viel er twaalf pond van af en die
zijn er gelukkig niet meer bijgekomen.
Toen ik later in Luxemburg werkte,
verloor ik bovendien nog ruim vier
pond; ik had daar permanent de zenu
wen, want het publiek was zeer cri-
tisch".
Van die critiek heeft de zangeres
echter weinig te duchten gehad en
blijkens enthousiaste recensies oogstte
zij in volle zalen veel succes met haar
gevoelige en volkomen doorleefde
voordracht. Want de bekoring van
Carole's werk is, dat zij niet alleen
chanteuse is, doch ook diseuse. Zij ver
telt en beeldt in woord, gebaar en mi
miek uit wat er in haar chansons ge
beurt. „En dat beleef ik altijd weer
anders", bekent Carole, die men om
haar voortreffelijke uitspraak en dic
tie vaak voor een Frangaise houdt.
Maar dat is zij toch nét niet haar
hart klopt internationaal als het om
haar werk gaat.
En privé? „Ik ga zo graag weg en
het nooit enig heimwee, maar als ik
terugkeer en dan uit een vliegtuig
onze nette, afgebakende weilanden zie
liggen, krijg ik toch heus wel tranen
in m'n ogen. Want, weet u, ik houd
zo innig van onze eigen, gekke groene
vierkantjes!"
Ruiten van Herv. pastorie
vernield
Een paar minuten voordat in de nacht
van Zondag op Maandag het oude jaar
in het nieuwe overging, werd in
Heemskerk een luide knal gehoord.
Aanvankelijk meende men dat Iemand
wat aan de vroege kant waa met het
uitgeleide doen van 1950, doch later
bleek dat in de G. van Assendelftatraat,
in de nabijheid van de Ned. hervormde
pastorie, een explosief voorwerp
vermoedelijk een projectiel is ge
gooid. De ontploffing was zo hevig, dat
in de pastorie een groot aantal ruiten
braken door de luchtdruk. Aan de over
zijde van de straat werden ruiten van
de woningen van de heren Schipper en
Wentink vernield.
De politie heeft terstond een onder
zoek ingesteld, maar tot heden toe is
het nog niet gelukt de dader (s) te ach
terhalen. De ramen werden in de nacht
met bordpapier dichtgemaakt. De ver
ontwaardiging in het dorp is groot en
allerwege hoopt men. dat de onverant
woordelijke rustverstoorders worden
gepakt.
(Van onze correspondent)
Zondag is het echtpaar W. Brandjes-
Aardenburg te Uitgeest verblijd met
de geboorte van een drieling twee
jongens en een meisje. Moeder en kin
deren maken het wel. Het gezin Brand
jes telde reeds drie kinderen, waarvan
de oudste vier jaar is.
Een aardige bijzonderheid is, dat de
Uitgeester artg J. J. F. Brugman juist
vóórdat hij deze drieling ter wereld
hielp, een ander gezin in Uitgeest bij
de geboorte van een tweeling geholpen
had.
Het Russische persbureau Tass meld
de, dat te Oespenka in Siberie een
vijfling geboren is vier jongens en
een meisje. Nader werd echter bericht
dat een van de vijfling is gestorven.
ST-i
Voor de beoefenaars van de ijssport heeft het ijszeilen ongetwijfeld grote
aantrekkelijkheid. Aanzienlijke snelheden kunnen bij matige wind door de
rijders, die voorzien zijn van een driehoekig zeil, dat met de punt naar
beneden met beide handen wordt vastgehouden, bereikt worden. Op het
Zwet te Wormer werden de eerste ijszeilwedstrijden van dit seizoen ge
organiseerd door de sectie sport van de Wormer gemeenschap. Van de
deelnemers, die zich naar de startplaats begaven, kon de fotograaf alleen
de benen op de gevoelige plaat vastleggen, daar de rest van het lichaam
achter de zeilen verborgen was.
(Van onze speciale verslaggever).
Duizenden natuurliefhebbers zijn er
dit jaar weer op uitgetrokken, om in
ons land voor hen nieuwe streken te
ontdekken, of de kennismaking mrt
de prachtige oorden, waar zij vroeger
al eens vertoefden en waaraan zij pret
tige herinneringen bewaren, te her
nieuwen. De reis werd veelal gemaakt
per trein, doch de fiets ging mee om
volop te kunnen profiteren van de
vrijheid, die zich openbaarde in de
vorm van slingerende weggetjes door
de bossen en over de heide of van
statige lanen met een eeuwenoud ge-\
boomte.
De Nederlandse Spoorwegen hebben
in de cijfers van het rijwielvervoer in
het afgelopen jaar een prachtige graad
meter voor de omvang van dit toeris
tische verkeer, dat uiteraard in de
zomermaanden het meest intensief was
De „topdag" was 28 Juli. Op die das
werden met speciale rijwieltreinen in
totaal 22.934 fietsen vervoerd en in to
taal 477 wagens. Amsterdam leverde
daarvan 1902 rijwielen, Den Haag 2199,
Rotterdam 1701 en Utrecht 1609.
Doch ook op andere dagen in het
vacantieseizoen bereikte men aantal
len, die respect afdwingen:
29 Juni 3.440 fietsen in 266 wagens
14 Juli 14.532 fietsen in 394 wagens;
21 Juli 19.738 fietsen in 454 wagens;
4 Aug. 18.893 fietsen in 445 wagens;
11 Aug. 18.251 fietsen in 413 wagens;
19 Aug. 15.085 fietsen in 401 wagens;
26 Aug. 15.08 fietsen in 401 wagens;
2Sept. 7.965 fietsen in 305 wagens.
De topmaanden zijn steeds Juli en
Augustus. De Nederlandse Spoorwe
gen vervoeren dan een veelvoud van
het aantal fietsen, dat bijvoorbeeld in
Maart of April of in October en No
vember wordt verzonden. In Juli en
Augustus concentreert zich de gewel
dige toeneming op Donderdag, Vrijde-
en Zaterdag, zo heeft men ervaren, met
als Vrijdag „topdag", dit vanwege de
vacanties, die doorgaans op Zaterdag
of Maandag beginnen en eindigen.
Vijf en twintig jaar rijwiel
treinen.
Reeds 25 jaar geleden moesten bij
zondere maatregelen worden getroffen
om het in de vacantiemaanden sterk
stijgende rijwielvervoer in goede banen
te leiden. Vroeger was het voor de
Spoorwegen veel eenvoudiger dan te
genwoordig om een groot aantal fiet
sen met gewone reizigerstreinen te ver
voeren. In iedere, toen nog uit stoom-
materiaal bestaande trein liep een ba
gagewagen, die meer laadcapaciteit had
dan de tegenwoordige electrische- en
Diesel-electrische treinstellen. Boven
dien waren de stationnementen op ie
stations ruimer dat wil zeggen: de
treinen stonden er langer stil zodat
voor het tijdrovende laden en lossen
der rijwielen meer tijd beschikbaar
was dan thans.
Toch bleek het toen al niet moge
lijk alle rijwielen met reizigers-trei
nen te vervoeren. Men besloot daarom
tot het, in de topmaanden, inleggen van
speciale rijwieltreinen. Aanvankelijk
liepen deze slechts in geringen getaie,
doch naarmate het rijwielvervoer toe
nam, deden meer rijwieltreinen hun
intrede.
Groepsvervoer.
In 1934 gingen de Nederlandse
Spoorwegen voor het stukgoederenver
voer over tot de invoering van het
groepssysteem. Voor het rijwielvervoer
werd hiertoe besloten in 1942. Dit
groepssysteem houdt in, dat het land
wordt ingedeeld in groepen, waarvan
het voornaamste goederenstation wu
aangewezen als groepshoofdstation.
lijst van „rijwielgroepshoofdstations"
telt de namen van 25 grote stations.
In principe zendt elk van deze sta
tions in de nacht, dat de rijwieltrei
nen, één of meer wagens naar elk d(V
overige 24 stations. De groepstreinen
rijden dus van hoofdstation tot hoofd
station. Het vervoer in de groep zelf
dus tussen de stations in een groep jn
derling, geschiedt geheel los van het
groepsverkeer.
In het afgelopen seizoen hebben de
rijwieltreinen gelopen van 29 Juni tot
en met 2 September; aanvankelijk al
leen in de nachten van Donderdag,
Vrijdag en Zaterdag, doch later ook
in die van Zondag en tenslotte in de
gehele week.
In 1950 vervoerden de Spoorwegen
in totaal, zowel met reizigers- als met
rijwieltreinen, over de maanden Juni.
Juli en Augustus 1.065.180 fietsen. In
1947 bedroeg dit aantal over hetzelfde
tijdvak 1.029.687, in 1948: 1.162.219 en
in 1949: 1.148.921 fietsen,
Door gezagvoerder W. F. Bellink,
stewardess S. van Bortel en mr. H.
Scholte, secretaris van het K.L.M.-
vliegbedrijf op Schiphol, werden
een grote taart, een kistje sigaren
en een dankbrief van de K.L.M.-
directie overhandigd aan het per
soneel van de ground controlled
approach dienst van „Londen AUs-
port". Deze geste geschiedde naar
aanleiding van het fei^ dat dezer
dagen een K.L.M. convair liner
van de K.L.M. door middel van het
radar-systeem op London Airport
werd „binnengepraat", hetgeen door
de taart, voorstellende een vlieg
tuig, dat in een grote mond ver
dwijnt, gesymboliseerd werd. Deze
landing was de 10.000ste radar-lan
ding op London Airport. Foto toont
de overhandiging der geschenken
aan de heer A. Jess, senoir ground
control approach officer van
London Airport.
Vice-admiraal F. J. Kist is Zaterdag,
na een verblijf van ongeveer vijftien
maanden in Indonesië, met de „Willem
Ruys" in Nederland teruggekeerd.
„Na de souvereiniteitsoverdracht", zo
vertelde de vice-admiraal, „kreeg mijn
taak, die eigenlijk voor drie jaar be
doeld was, een ander aspect. Van dat
ogenblik af ging het erom de Marine
van de R.I. te instrueren. Eerst werd
de patrouilledienst overgedragen, daar
na volgden de korvetten en geleidelijk
aan het kleine materieel. De samenwer
king met de leiding van de APRI is
uitstekend geweest, al waren er dan
wat de uitvoering betreft nu en dan
kleine moeilijkheden. Tussen mij en de
chef staf van de APRI, kolonel Subi-
jakto, is echter nooit een kwaad woord
gevallen.
Thans bevinden zich nog ongeveer
800 man van de afdeling zeemacht van
de militaire missie in Indonesië, onder
leiding van commandeur Burghart. Deze
missie heeft tot taak te voorzien in ad-
(Van onze speciale verslaggever)
QE Zaanstreek heeft haar koek, Alkmaar zijn kaas, en Koedijk..zijn Feest van
de Gouden Engel. Dat feest is een jaarlijks feest. Het werd Zaterdag gevierd
in deze Noordhollandse gemeenschap van nauwelijks duizend zielen even be
noorden Alkmaar. Noch het ijs in het langslopende Noordhollands Kanaal, noch
de kou en sneeuw op de tochtige kanaalweg waren beletsel voor de jeugd en
enkele ouders naar café Schuit te komen. Daar wist klein en groot deze middag
de Gouden Engel, anders gezegd Sinterklaas.
verschilt van de Sinterklaas uit onze
kinderjaren. Met andere woorden Sin
terklaas zelf is, compleet met hoge mij
ter, (aangeplakte) baard en snor, vuur
rood kleed, staf en niet te vergeten
zwarte Piet.
De Koedijker jeugd heeft hem Zater
dag weer vol spanning en enthousiasme
ingehaald. Er moest dit jaar een klein
moeilijkheidje overwonnen worden.
Sint was er al even geweest. Vorige
week Woensdag. Maar ja, wat doet een
mens, wanneer er zo'n radio-meneer
heel uit Hilversum komt? Nog wel
eentje van de Wereldomroep, die de
naam van het vergeten Noordhollandse
dorpje met een handomdraai over de
aardbol wil laten zwerven. Dan zegt 'n
mens, dat het in orde komt. Zeker wan
neer die mens P. Hart heet, de man,
die al 26 jaar met een gouden hart, dat
klopt voor de jeugd, de voorzittersha
mer van „het Comité" in handen heeft.
Het is dus in orde gekomen. Dank zij
ook het onderwijzend personeel van de
O.L.S. van Koedijk. Dat personeel bren
gen we een ere-saluut. Het heeft een
taak opvatting, die wij waarderen. Het
aanvaardt het als iets vanzelfsprekends,
dat het een dag van zijn Kerstvacantie
opoffert voor dit Gouden Engel-feest.
Buiten beschouwing laten we dan nog,
dat er vooraf door hen zo het een en
ander gedaan moest worden, om het
|"\E KOEDIJKERS nemen van 5 Dec.
sinds overoude tijden niet eens no
titie als de dag van Sinterklaas. Voor
hen is de oudejaarsdag dat grote feest.
Beweerd wordt, dat de oorzaak hier
van is, dat de Koedijkers in de 16de
eeuw vissers waren. Langs Koedijk
stroomde in die tijd een riviertje de
Zuider Reeker, dat uitmondde in een
kreek in zee. Eind November, begin
December voeren de schepen atijd ier
visvangst. Het manvolk was dus 5 of
6 December nooit thuis. En omdat het
Sinterklaasfeest nu eenmaal een echt
huiselijk feest is, dat geen gezinslid
mag missen, hebben de Koedijkers
goed begrijpen de Koedijkers van langs
het water, en niet die van onder St.
Pancras de afspraak gemaakt hun
Sinterklaasfeest te verschuiven naar
Oudejaarsavond/Nieuwjaarsdag. Dan
was iedereen zeker thuis. Omdat ze wel
begrepen, dat ze tegenover de kleintjes
niet konden volhouden, dat Sinterklaas
speciaal voor Koedijk nog eventjes uit
Spanje zou komen overwippen, heette
het, dat Sint die dag een afgezant zou
sturen. Dat was dan de Gouden Engel
Sinterklaas.
QNS IS GEBLEKEN, dat die Gouden
Engel in Miterlijk en gedrag niets
feest de kleur te geven, die men hier
in Koedijk gewend is. De kinders moes
ten een versje leren, zangspelletjes, en
zo meer. Vraag niet wat een zorg het
gekost heeft, voordat het allemaal in
orde was.
Kleuterfeest.
Maar wie het resultaat dan ziet op
zo'n gemeenschapsmiddag in Café
Schuit de zaal was natuurlijk gra
tis hij kan er eventjes stil van wor
den.
Kijk me die kleuters eens. Zo'n 45 in
getal. „Je staat er versteld van, wat
mej. De Haas er bij die kinderen in
krijgt", zei ons iemand, die met glim-
ogen naar dit alles stond te kijken. En
zo was het.
Met hart en ziel leidde ze het jonge
volkje van 4 en 5 jaar langs de moei
lijkheden van hun spel. De 5-jarige
Ali Buisman over de bergen en dalen
van een heus welkomstlied, Tineke
Oostwouder, Marianne Riekwel, Greet-
je Beek, Ida Visser, Jantje Beek, Toosje
de Waal en al die anderen langs de
moeilijkheden van hun speelliedjes,
„Koning" Bartj% Slooten over zijn ent
housiasme voor zijn koningschap, Hans
Lek over zijn gewichtigheid van
Sneeuwpop, enz. enz.
En toen kwamen de tractaties. Een
taai, een appel en een suikerdingetje,
naast een stuk speelgoed als een spoor
tje, een hobbelding, blokkendoos of
legpuzle. Hoe „vader" Hart het voor
elkaar gekregen heeft, mag Joost we
ten, maar het was er allemaal.
„De ouderen"
Na de kleuters kwamen de „oude
ren". Een niet minder dankbaar en ent
housiast volkje. Mej. Westerhof, waar
nemend hoofd van de Lagere School
sinds meester Reinders zich uit de wer
ken voetbalde, acht maanden geleden,
had de algemene leiding over hen. Ze
had het t« elfder tere van mej. De Geus
overgenomen, die naar een onderwijs-
congres moest.
Het kon ons niet meer verbazen in
deze kring dezelfde hartelijkheid en
het zelfde enthousiasme voor dit feest
te bemerken. Zonder dat zou het niet
gaan. Zonder dat zou het zelfs onmo
gelijk zijn in Koedijk te werken. Men
voelt zich nu eenmaal één met de ge
meenschap, of niet. Een tussenweg is
er niet. Wie zich geen deel van die ge
meenschap voelt, doet het beste, zo
gauw mogelijk te vertrekken. Zo
iemand kan daar eenvoudig niet leven.
Maar genoeg daarover. Laten we al
leen zeggen, dat dat kleine groepje
onderwijsmensen het daar uitstekend
getroffen heeft in Koedijk. En Koedijk
heeft het getroffen met hen. Meester
Reinders kon het zelfs niet nalaten
naar Café Schuit te komen, met zijn
been in het gips. Zegt dat niet alles?
Het verloop van ook dit kinderfeest,
laat zich gemakkelijk raden. Er werd
met ernst en waardigheid gereciteerd,
gezongen en gespeeld. De blinde pianist
P. Visser begeleidde dit alles uitstekend
op de piano.
Het verhaal van Sint over de Ge
laarsde Kat gaf doodse stilte. Denk er
om, dat je ge-iiet, als je daar die def
tige Sint zo maar even voor de vuist
hoort .-ggen: „En aal als de bliksla
ger het mooiste pak kleren voor de
Markies
Onder zul„e omstandigheden ont
gaat het je, dat Sint zwaar grieperig
is. Er was enkel tevredenheid. Laten
we hopen dat diezelfde tevredenheid
ook weer hun deel was bij het huise
lijk feest op de ino>-gen van de eerste
Januari. Want zo is het nu eenmaal in
Koedijk, sinds 26 jaar heeft men onder
leiding van de heer Hart de Zaterdag
vóór Oudej arsdag het gemeenschaps
feest. Maar het huiselijk feest viert
ieder oudere op de avond van de 31ste
December de jeugd op de i lorgen van
de eerste Januari, wanneer in de
schoen of op de stoel de geschenken
gevonden worden.
viseurs, instructeurs en technici. Bo
vendien zijn er nog drie divisies Neder
landse mijnenvegers, om de toegangen
tot de havens te vegen. Zij zullen hier
mee vermoedelijk midden 1951 klaar
zijn.
Wat de Ambonese schepelingen be
treft, zei de vice-admiraal. „Deze blij
ven voorlopig in de Marine. Zij kun
nen dan later afvloeien. De leiding van
de APRI toont ongetwijfeld goede wil,
maar mijn overtuiging is, dat de opbouw
van een eigen marine in Indonesië nog
wel jaren zal duren. „Het opzwepen te
gen de Nederlanders", zo besloot de
vice-admiraal, „is in de laatste tijd van
hoger hand zeer geremd".
Klokhervorming, door prof mr.
dr. G. v. d. Bergh; Uitg. H. J).
Tjeenk Willink en Zoon, Haar
lem.
In dit interessante boekje bepleit de
schrijver de grote voordelen van een
hervorming van de wettelijke tijd. Hij
zet uiteen, dat de invoering van een
klokhervorming volgens de door nem
beoogde methode onder meer een aan
zienlijke verhoging der productie met
zich mee zal brengen en ook voor het
platteland bepaalde voordelen zal heb
ben. Het is, naar wij menen, een vol
komen nieuw denkbeeld. Wie de ge
dachte der klokhervorming wil aan
vaarden, moet zich vrij weten te ma
ken van de boeien van het vooroor
deel en beschikken over een „construc
tieve fantasie".
„Terugblik uit het jaar 2000"
door Edward Bellamy; uitgave
Stichting Centrale Administra
tie Bellamy, Ede.
Het doet de mens deugd in deze war
rige dagen het beroemde boek van de
Amerikaanse idealist weer eens ter
hand te nemen. „Terugblik uit het jaar
2000" is ditmaal verschenen in een ge
heel nieuwe, volledige en uitstekende
vertaling van zekere T. S. Het is zo
ingedeeld, dat men het als nasla- erk
kan gebruiken. Het is interessant ver
gelijkingen te trekken en na te vaan
in hoeverre Bellamy juist was met zijn
voorspellingen, die hij aan het einde
van de vorige eeuw deed en welke ver
anderingen in onze maatschappij heb
ben plaatsgevonden sinds hij dit boek
vol prachtige gedachten schreef.
Cliffojd Semper: „De nalaten
schap van Sherlock Holmee".
Uitgeverij Andries Blitz, A'dam
Er zijn van die romanfiguren, die
niet kunnen sterven ofschoon ze nooit
geleefd hebben. Sherlock Holmes b.v.
is nog even populair als vroeger en dat
heeft de schrijver van dit boek op de
gedachte gebracht een door Conan
Doyle vaag aangeduide trommel te
openen, waarin de beschrijving der
histories is geborgen, die om diverse
redenen niet vroeger gepubliceerd
mochten worden. Acht nieuwe Holmes
avonturen waren het resultaat. Ze zijn
zoveel mogelijk gelijkwaardig aan de
reeds vroeger gepubliceerde.
