Eens was Pinksteren het feestelijk
besluit
van
de
oogsttijd
Illegale emigranten over de Rio Grande
De brief van soldaatYendall
De oudste oorsprong ligt
in
de
schemering van een ver verleden
Harde werkers op Nieuw-Guinea
Kruiswoordpuzzle voor de Pinksterdagen
Joden vierden het „feest
der weken"
De oorlog vernietigde wat reeds was opgebouwd
VAN INDONESISCHE zijde zijn nog geen officiële stappen bij de Nederlandse
regering gedaan om te komen tot wijziging van het Unieverdrag en evenmin
heeft men de kwestie-Nieuw Guinea ter sprake gebracht. Ook heeft de Neder
landse regering zelf nog geen besprekingen gevoerd over Nieuw Guinea met
comminies uit de Staten-Generaal, zo deelde men ons van gezaghebbende zijde
mede. Zoals de regeringsverklaring heeft medegedeeld, blijft de status quo over
Nieuw Guinea dus gehandhaafd. Dit betekent, dat ons land voortwerkt aan de
ontwikkeling van dit land, dat twaalf maal zo groot is als Nederland en dat
slechts 750.000 inwoners, of als men eventueel nog onbekende stammen meetelt,
misschien één millioen inwoners heeft. Dat is een moeilijke en een kostbare
Vele moeilijkheden moeten
worden overwonnen
miiiiiiiiiiiHiiiiiiini
Mexicanen zwemmen hun... ellende
tegemoet
Arme duivels hebben de
sterren tot dak
KüJd u-eAkaai
DE OOBSPRONG van het Pinksterfeest jn de schemering van een ver ver
leden teloor gegaan. Maar er sijn vele aanwijzingen, dat het Pinksterfeest
eorspronkelijk een oogstfeest is geweest. Hiermee is tevens gezegd, dat het vóór
het zijn huidige wijding en betekenis verkreeg, gevierd moet zijn in andere lucht-
^mtn, in landen met een warmer klimaat, waar men met Pinksteren reeds kon
oogsten.
IEMAND weet wanneer dit oogstfeest
het eerst werd gevierd, maar het is
zeker aan te nemen, dat in die ver
re dagen ons land voor het grootste
gedeelte nog moest worden aangeslibd
door het water van de Rijn, de Maas en
de Schelde. Of er toen reeds mensen in
»ns vaderland leefden weet men niet
met zekerheid, het land moet in die da
gen wel bijna geheel uit moeras en oer
woud hebben bestaan, waar wilde die
ren nog onbeperkt de baas waren.
In elk geval staat het wel vast, dat in
de tijd, toen de vroegste bewoners van
onze landstreken nog halfwilde barba
ren waren, er in de meer oostelijk en
zuidelijk gelegen landen van Europa
en Azie reeds hoge beschavingen tot
ontwikkeling waren gekomen. En men
neemt algemeen aan, dat ons huidige
Pinksterfeest ontleend is aan de oogst
feesten van die oude volkeren.
De „vijftigste dag".
ALS dit oogstfeest in de eerste schrif-
telijk neergelegde overleveringen tot
ons komt, heet het in het Oude Testa
ment het „feest der weken", omdat het
de zeven oogstweken, die met het Paas
feest werden geopend afsloot. Reeds
met Pasen was het, dat, volgens voor-
«chrift (zie Levitieus 23-10) de kinderen
Israëls bij het oogsten „eene garf van
de eerstelingen" van hun oogst aan de
priester moesten brengen, die deze dan
„voor het aangezicht des Heeren"
moest bewegen. En vervolgens kwam
het voorschrift, dat aan ons Pinkster
feest pas zijn preziese tijdsaanduiding
gaf, (in Lev. 32-15): „Daarna zult gij
tellen van des anderen daags na den
sabat. van den dag dat gij de garf des
beweegoffers zult gebracht hebben; het
zullen zeven volkomen sabatten zijn".
Dit komt er op neer, dat er precies
Vijftig dagen moesten verstreken zijn
nadat deze eerstelingsgave aan de pries
ter werd gegeven. De naam „Pinkste
ren" heeft het feest pas vele eeuwen
later gekregen, hetgeen trouwens wel
blijkt uit het feit, dat deze benaming
ontstond uit een samentrekking van de
Griekse woorden „pentekoste" en „he-
mera", die letterlijk „vijftigste dag" be
tekenen.
Nieuwe betekenis.
MA de verwoesting van de tempel te
Jeruzalem door de zegevierende Ba
by loniërs in het jaar 586 v. Chr. toen
de bloem van het volk van Israël naar
Babyion werd weggevoerd verloor het
feest zijn betekenis als oogstfeest. Want
de kinderen Israëls in ballingschap,
moesten het land van vreemden bewer
ken, de oogst, die werd binnengehaald
was niet hün oogst, maar behoorde
aan de bezitters van de vreemde grond.
Zij, die in Palestina achterbleven, wor
den sindsdien als Joden aangeduid, een
benaming die een verbastering is van
het Latijnse Judaei en het Hebreeuwse
Jehoedim. Na vijftig jaar in balling
schap te hebben geleefd, kreeg, in 536,
«en deel der ballingen van de Perzische
heerser Cyrus verlof naar het vader
land terug te keren en de tempel te
herbouwen. Inmiddels echter had men
aan het oorspronkelijke oogstfeest een
volkomen andere betekenis gegeven:
men bracht het in verband met de
wetgeving op de berg Sinaï waar Mo-
zes veertig dagen en veertig nachten
verbleef, vóórdat hij de twee tafelen
der wet naar beneden droeg (Exodus
84-29). Men nam aan, dat dit voor het
volk van Israël zo gewichtige feit, zich
In deze zelfde maand zou hebben af
gespeeld. Maar de herinnering aan de
oorspronkelijke betekenis bleef nog be
waard in het ook thans nog bestaande
gebruik der Joden om met Pinksteren
de synagogen en de huizen met bloem
kransen te versieren, alsook door bij
voorkeur het boek Ruth te lezen.
Uitstorting des Heiligen Geestes
yOOR de Christenen verkreeg de
Pinksterviering een nieuwe beteke
nis, doordat op het desbetreffende tijd
stip, (als beschreven in het tweede
hoofdstuk der Handelingen der heilige
Apostelen) de Heilige Geest over Jezus'
jongeren kwam. uit welke uitstorting
des Heiligen Geestes toen de eerste
christelijke kerkgemeente ontstond.
Oorspronkelijk werden alle zeven we
ken tussen Pasen en Pinksteren als een
tijd van feest en blijdschap aangeduid.
Maar tegen het begin van de 3e eeuw
was de bijzondere viering van de dag,
die deze zeven weken afsloot, reeds al
gemeen gebruik geworden. Sindsdien
is het altijd de vijftigste dag van de
meegetelde eerste Paasdag af geweest,
waarop de Christenheid het feest van
de uitstorting van de Heilige Geest
heeft gevierd. Paus Urbar.us II had
oorspronkelijk voor Pinksteren drie
feestdagen vastgesteld. In sommige
streken van ons land speciaal in de
Zaanstreek wordt aan die derde
Pinksterdag nog vastgehouden („Pink
sterdrie"), maar over het algemeen
viert men in de Christelijke wereld
slechts nog twee Pinksterdagen. Naast
Kerstmis en Pasen is Pinksteren een
groot Christelijk feest. En omdat het in
de schoonste tijd van het jaar valt, zijn
de herinneringen er aan altijd met
vreugde en zonneschijn verbonden.
(Van onze Haagse redacteur)
taak.
yROÉGER had Nieuw Guinea een re
sident in Hollandia en verspreid nog
een aantal bestuursambtenaren. Er was
een bescheiden geneeskundige dienst en
er was een ingenieur van de Water
staat met een aantal helpers. Na de
oorlog was daarvan weinig of niets
meer over. Manokwari en Merauke ble
ken vrijwel vernietigd. Op Hollandia
en Biak trof men wel dumps van de
Japanners aan, doch de goederen daar
uit werden afgevoerd naar Indonesië.
Na de souvereiniteitsoverdracht moest
alles weer opgebouwd worden: een be
stuursapparaat en niet te vergeten on
derdak voor het leger en marine en vaü
enige duizenden kolonisten uit Indone
sië. Wat de voorzieningen en de huis-
vestiging betreft, had men met grote
moeilijkheden te kampen. Desondanks
werden maatregelen getroffen voor de
bouw en het tot stand brengen van
rechtscheepse scheepvaartverbindingen.
Geleidelijk kreeg men de zaken weer
voor elkaar en naar een bevoegde be
oordelaar, die pas nog in Nieuw Gui
nea geweest is, ons verzekerde, loopt
de bevoorrading thans gunstig.
De huisvesting
r\E huisvesting verkeert echter nog in
een verschrikkelijke toestand; voor
de marine en het leger is zij zeer slecht
en voor de burgerij nog slechter. Door
de regering is de bouw voorgenomen
van tweehonderd woningen, van een
centraal hospitaal en een regeringsge
bouw. In Hollandia wordt veel ver
beterd. De overslaghaven Sorong on
dergaat eveneens een verbetering en in
Merauke en Biak worden steigers aan
gelegd. De vliegvelden van Hollandia,
Biak, Sorong en Merauke worden zo
danig ingericht, dat alle vliegtuigen er
gebruik van kunnen maken. Voorts is
het de bedoeling in de buitenplaatsen
ziekenhuizen op te richten. In drie jaar
hoopt men de plannen, waarvoor zes
en twintig millioen beschikbaar is, ge
reed te hebben. Alleen aan de bouw
spendeert men 4.500.000,
Het stadsplan voor Hollandia is op de
achtergrond geschoven, omdat het nog
niet zeker is, dat deze plaats de hoofd
stad zal worden. Men prefereert er
namelijk een meer naar het Westen.
De voedselvoorziening
TN Januari 1950 waren er op Nieuw
Guinea nog geen verse groenten te
krijgen. Thans is een oppervlakte van
60 ha bij Hollandia in cultuur en men
hoopt dit areaal op te voeren tot 150 ha.
Bij Merauke is 2000 A 3000 ha goede
grond voor de rijstcultuur beschikbaar.
Ook deze zal in orde gemaakt worden.
Van de kolonisten zal vijf en twintig
procent wel slagen. Een moeilijkheid
levert de overige vijf en zeventig pro
cent op. Een deel kan waarschijnlijk in
administratieve functies ondergebracht
worden, een ander deel zal werk moe
ten vinden in verschillende bedrijfjes.
Sorong is provisorisch opgebouwd
door de oliemaatschappij, die daar
werkt. De uitvoer van olie heeft een
hoeveelheid van 300.000 ton per jaar
bereikt. In 1948 ontdekte men in het
Cycloop-gebergte nikkel en chroom.
Onderzocht wordt of exploitatie moge
lijk is. Het terrein ligt in ieder geval
zeer geschikt.
Ten Noorden van Nieuw Guinea is
de zee rijk aan tonijn. Op grond daar
van zijn reeds verzoeken binnengeko
men om aan de Noordkust inrichtingen
voor de conservering van tonijn te ves
tigen. Een landbouwvoorlichtingsdienst
is bezig de Papoea's het landbouwvak
te leren en het Waterstaatsbedrijf is
belangrijk uitgebreid. Reeds zijn enkele
honderden kilometers autoweg bij de
grotere plaatsen aangelegd.
Van Nieuw Guinea weet men nog be
trekkelijk weinig af. Doch dit staat
vast, dat de exploratie met kracht ter
hand genomen moet worden, wil men
er wat van maken. Daarbij gaat men
uit van de gedachte, dat de werkers
behoorlijke levensomstandigheden moe
ten hebben.
overhandigen u een wens op bloem
rijke en ook op heimelijke wijze:
verborgen in puzzle-code. Hoe onze wens
luidt kunt u lezen onder of achter de rijen
vakjes, aangegeven door ae lette- s A. B, C
en D. wanneer u het gehele kruiswoord
raadsel zult hebben opgelost. De omschrij
vingen zijn:
Horizontaal: 1. stiller worden
(weerk.); 6. misgunnen; 8. voor (Latijns);
10. zeker onderwijs (afk.); 11. bijwoord;
12. bid (Latijns); 13. vogelziekte; 16. meis
jesnaam; 18. stoomschip (afk.); B. twee
woorden; 22. klaar; 23. vreemd geldstuk
(afk.); 25. Leger des Heils (Engelse afk.):
26. standaard-gewicht; 27. voor de boer;
29. v. Chr.; 31. zijde van een schip (afk.);
33. deel van een wiel; 35. bar-slim; 37.
naam van rekenkundig getal; D. woord;
41. geestelijke rede; 43. keur; 44. aanklacht
rechtsvervolging; 45. Zonnegod; 46. zang-
noot; 47. briefaanvang; 49. bijwoord; 50.
slede; 51. heer (Turks); 53. oude lengte
maat; 55. opvolgen (b.v. van een bevel).
Verticaal: 1. bloem (m.v.); 2. we
reldorganisatie; A. woord; 3. gemeente in
Gelderland; 4. handel; 5. muziekwerk
(Lat.); 7. vogel (meest zwart); 9. edelme
taal (Frans); 12. onder anderen; 14. bez.
voornaamwoord; 15. rund; 17. thans; 19.
de oudere; 20. niet voor; 21. maanstand;
22. vennootschap (Duitse afk.); 24. familie
lid; 27. getij; 28. moedigflink; 30. fijn
gebak; C. woord; 31. groot pak; 32. hout
plaat; 34. heer (Engels); 35. en (Frans):
36. l/100ste ons (afk.); 37. hoofddeksel; 38.
deel van de hals; 39. zeker kaartspel; 40.
part; 41, luide kreet; 46. potje; 48. Japans
geldstuk; 51. reeds; 52. als volgt (afk.)
(Van onze correspondent te New-York).
£BN van de treurigste hoofdstukken in de economische en sociale politiek van
het Noordamerikaanse continent is het probleem van de Mexicaanse sei
zoenarbeiders, die over de grens naar de Verenigde Staten stromen, in de hoop
de werkloosheid in hun vaderland te ontlopen, doch vaak slechts om in het land
van hun verlangen aan een nog grotere ellende ten prooi te vallen. Het verschil
in levensstandaard in de twee landen is zo groot, dat het Zuiden van de V. S.
een bijna magische aantrekkingskracht uitoefent op de landarbeiders in
Mexico, die zich veelal met een onvoorstelbaar laag dagloon van 15 dollarcents
tevreden moeten stellen. Nu bestaat er ten noorden van de grens op de grote
farms en „ranches" in het seizoen een grote behoefte aan landarbeiders, dit.
jaarlijks meer dan een millioen Mexicanen ertoe brengt „zwart" over de grens
te komen. Daar deze grens voor het grootste gedeelte gevormd wordt door de
Rio Grande, moeten de meesten van hen over de rivier zwemmen, waardoor ze
de bijnaam „wetbacks", de „natte ruggen", hebben gekregen. De grens over te
:omen lukt vrjjwel altijd, daar ter bewaking van deze 2500 km. lange grens
slechts 900 grenswachters, dus slechts één op bijna 8 km., ter beschikking
staan.
seizoenarbeiders mogen eisen. Doch
vaak krijgen ze na afloop van het
werk helemaal geen geld, daar ze hun
loon reeds in de vorm van eten zou
den hebben verteerd. Bovendien i»s
volgens de wet nooit de werkgever
strafbaar, terwijl een illegale arbeider,
die zich over deze behandeling zou
beklagen met uitlevering aan de de
portatie-ambtenaren bedreigd wordt.
Door de belanghebbenden wordt dit
systeem, dat de vooruitstrevende
kringen in Amerika reeds lang een
doorn in het oog is, verdedigd met
het oog op het ernstige gebrek aan
landarbeiders. De vakbonden, die tot
nu toe moedig, doch zonder enig suc
ces tegen deze weergaloze verlaging
van de loonstandaard gestreden heb
ben, beweren, dat er slechts zelden
van een tekort sprake is en dan nog
maar in enkele streken en dat het
door een organisatie ter verdeling
van de beschikbare werkkrachten
l^AT de immigranten dan echter in
het land van hun verlangen te
wachten staat, is allesbehalve een pa
radijs. Dat ze ach strafbaar maken
door illegaal over de grens te gaan,
kan hen nog het minste schelen,
daar alle gevangenissen ter wereld
niet voldoende zouden zijn om ze op
te nemen. Niemand heeft er ook be
lang bij deze arme duivels te arres
teren, daar ze, afgezSen van de ge
vangenen in de Russische concentra
tiekampen, de goedkoopste arbeids
krachten zijn van alle volkeren. Zon
der enige bescherming zijn zij aan de
genade van hun nieuwe werkgevers
overgelaten, bij wie ze om werk be
delen. Ze zijn al gelukkig als ze
maar 25 cents per uur krijgen, te
genover 88 cents, die de wettelijke
„VERTEL nooit, dat je een soldaten- kameraden niet zo goed kon opschie-
ziel doorgronden kan", zei de ten. We hebben toen wat gepraat over
oude oorlogscorrespondent. „Ik heb er zijn werk, zijn vrouw en zijn twee
over gepraat met aalmoezeniers, met kinderen. Ik vond hem weinig onder-
troepencommandanten, psychiaters en houdend.
weet ik wat al meer, maar je komt er Ik zag hem eerst weer terug, eigen-
nooit helemaal uit. Een soldaat be- lijk min of meer toevallig, op één
grijpt zichzelf waarschijnlijk niet eens. van de schepen, toen we in die
Hij gaat zijn dagelijkse gang. Hij atta- vreselijke nacht van 6 Juni de tocht
queert als hem een bevel wordt toe- over het Kanaal maakten. Hij was niet
geschreeuwd, dekt, als de vijandelijke zeeziek, zoals de meeste van zijn mak
artillerie gaat vuren en heeft het idee, kers. Toch leek hem wel iets te man
dat op elke kogel een naam staat ge
schreven, die de zijne niet per se be
hoeft te zijn".
Oorlogscorrespondent Kennedy keek
zijn jongere collega ernstig aan. „Het
is allemaal niet zo gemakkelijk als de
mensen en misschien ook de soldaat
zelf denken. En misschien is het ook
allemaal niet 20 zwaar als buitenstaan
ders het zich voorstellen. Een soldaat
kan in bepaalde gevallen leven om te
sterven. Een soldaat kan moedig zijn
door zijn ingeboren lafheid de over
hand te geven. En andersom kan het
ook".
De jongere man knikte langzaam en
bood zijn collega vuur voor dien8 pijp,
die was uitgegaan.
„Zo gauw heb ik je dus niet ver
teld", hernam deze, „wat een oorlogs-
corresondent te wachten staat. Ik ver
moed, dat je al begrijpt, dat oorlogvoe
ren geen spelletje is en dat het er
vooral om gaat zo weinig mogelijk na
keren. Hij liep met langzame passen
over het dek, naar mijn idee; zonder
iets te zien. Niet ver bij hem vandaan
ging ik over de railing hangen. Ik
voelde me niet erg goed. Ik weet niet
hoe lang ik daar stond toen hü en
kele meters bij me vandaan ook een
plaats aan de railing zocht. Hij was
geheel in gedachten verdiept, zag ik
wel. Hij had een klein pakje in de
hand, dat hij om en om draaide. Ik
keek wat scherper toe en zag, dat het
zijn portefeuille was. Hij maakte het
ding open en haalde er een bankbiljet
uit. Ik was benieuwd wat hij ging
doen. Tot mijn grote verbazing liet hij
Een groep Kapaukocs uit Nieuto-Guirvea
het bankbiljet eerst een tijdje op de
te denken. Leef elke seconde met heel hevige wind wapperen en liet het dan n
je wezen en denk niet aan de volgen- los. Het werd door de wind opgeno
men en vloog hoog op. Hij pakte wéér
een bankbiljet, dat dezelfde weg ging.
Er volgden er nog meer.
Yendall scheen vrij veel geld te heb
ben, dacht ik. Maar dat kon wel uit
komen, want de soldijen en een extra
soldaat, die ik de minst belangrijke toeslag waren enkele dagen van te
van een bataljon vond. Hij heette Yen- voren uitbetaald. En in de depóts was grootste aandacht had gevolgd zei on
dall en hij was in zijn burgerberoep niet veel gelegenheid het uit te geven, middellijk: „Geld, waarschijnlijk"
Toch leek me deze manier van doen
erg vreemd en daarom liep ik op Yen
dall toe en zei hem, dat hij dat geld be
ter aan zijn vrouw kon sturen.
„O, bent u het?", zei hij vrij vlak
„Mijn vrouw en de kinderen hebben
de. Doch bezwaar je daarmee nog niet.
Dat leert iedereen zelf in de kortst
mogelijke tijd. Maar belangrijker is de
soldaat zelf. Misschien wordt het een
beetje duidelijk, als ik je vertel wat ik
eens heb ondervonden, juist met een
gereedschapsmaker.
Ik ontmoette hem in Engeland, in
een van de depots, waar onze troepen
lagen, vóór de invasie in Normandie
zou beginnen. Hij had me eens aange
sproken, blijkbaar omdat hq met zijn
het geld van mijn delegaties!", zei hij.
„Maar daarom hoef je dit geld toch
niet weg te gooien", zei ik, een beetje
geprikkeld. Hij keek me aan alsof hij
me erg dom vond. „Wat heb je er
aan?", vroeg hij. „Straks liggen we op
het strand, daar ergens in Frankrijk.
De één met een kostbare ring, die met
een duur horloge, de ander vrijwel
naakt. Maar we zijn toch allemaal ge
lijk en er is er niet een, die zijn lot
met een handvol dollars kan afkopen".
Ik besloot er het zwijgen toe te doen.
Ik bleef nog even naast Yendall over
de railing hangen en maakte toen aan
stalten om te verdwijnen. Dat scheen
hem tot de werkelijkheid terug te
brengen. Hij greep me bij de arm en
zei haastig: „Wacht nog even. U had
het zojuist over mijn vrouw. Ik heb
nog iets. Wilt u het haar geven, als
ik....?" Ik begreep hem en nam een
enveloppe aan, die met grote bloklet-
ters van een adres was voorzien.
Nog geen vijf uur daarna lag Yen
dall naast zoveel anderen dood op het
strand van Normandie. Een tijd lang
dacht ik noch aan hem noch aan de
enveloppe, die hij me had toevertrouwd.
We waren al een paar weken verder
toen me het gebeurde plotseling weer
te binnen schoot. De enveloppe had ik
opgeborgen in mijn ransel. Ik besloot
onmiddellijk te doen wat Yendall me
gevraagd had en het pakje naar zijn
vrouw op te sturen. Misschien zat ze
wel erg om geld verlegen. Ik zocht de
enveloppe op. Hij bleek door vocht en
het smijten met de ransel te zijn ver-
Ik zocht een andere enveloppe
op, om daar de inhoud van Yendalls
pakje in te doen. Ik besloot er een
klein briefje bij te doen om mijn ex
cuses aan te bieden voor het late ver
zenden van het pakje. Ik maakte de
oude enveloppe dus open. En wat
dacht je dat ik vond?"
De jongeman, die het verhaal met de
.Neen", zei de ander. „Er zat geen geld
in die enveloppe. Wat ik vond waren
slechts een paar brieven, wat foto's
van Yendall, van zijn kinderen en van
zijn vrouw. Het was het enige, dat
voor hem waarde had....'*
kan worden verholpen. Zolang de toe
standen nu zjjn, worden de in Texas,
Arizona en Californië wonende ar
beiders door de geweldige stroom
uit het Zuiden ieder jaar bij honderd
duizenden gedwongen naar het Noor
den te trekken, waar zij hogere lonen
kunnen krijgen.
J7VEN slecht zijn de sociale toestanden
in de grote landbouwbedrijven van
het Zuiden en verschillende universi
teiten en sociologische instituten heb
ben zich reeds verdienstelijk gemaakt
door deze toestanden aan de kaak te
stellen. De „New York Times" schrijft,
dat iedere gemiddelde Amerikaan, in
dien hij hiervan op de hoogte was. er
verontwaardigd over zou zijn. Wie
nog in een vervuilde strohut kan wo
nen, heeft geluk gehad; voor de mees
ten zijn de sterren het enige dak. Aan
apothekers en doktershulp kan niet
gedacht worden. Onder de Spaans-
Amerikaanse bevolking van het Zui
den, waarvan ongeveer drie millioen
onderdanen van de Verenigde Staten
zijn, is het sterftecijfer tengevolge van
diphteritis en tuberculose 5 tot 10 keer
zo hoog als onder de Engels-Am "riko
nen en negers in hetzelfde gebied.
Natuurlijk heeft het niet aan be
moeiingen ontbroken om aan deze on
houdbare toestanden, die de positio
van de vroegere Poolse landarbeiders
op de landgoederen der Pruisische
„Jonkers" nog rooskleurig doen
schijnen, een einde te maken. Hierbij
doen zich ook bepaalde politieke
overwegingen gelden, daar de Sowjet-
Unie in de UNO bij de kwestie van
de afschaffing van slavenwerk iedere
aanval op haar concentratiekampen
steeds kon afweren door te wijzen
op de Mexicaanse seizoenarbeiders, de
„lijfeigenen" van de farms in het
Zuiden der Verenigde Staten. Doen
de grootgrondbezitters van het Zui
den, die uitstekende 'relaties in het
Congres hebben, zijn tot nu toe steeds
sterker geweest. Wel bestaat er tus
sen de Verenigde Staten en Me::ieo
een overeenkomst om de kwestie van
de landarbeiders langs legale weg te
regelen en hun behoorlijke betaling en
menswaardige behuizing te garande
ren. Deze overeenkomst heeft echter
weinig practische waarde, daar de
clandestiene arbeiders veel goedkoper
zijn. Doch ook in de werkkampen,
waar de vertegenwoordigers van de
grondbezitters en de ambtenaren van
dt immigratiebureaux gezamenlijk de
legale arbeiders komen uitzoeken,
ziet het er droevig uit en deze kam
pen doen sterk denken aan de sla
venmarkten uit vroegere tijden. Hier
over publiceerden de „New York
Times" onlangs een verslag uit Her-
mosillo in Mexico, waar 12000 werk-
lozen bijeengestroomd waren, in de
hoop een baantje in de Verenigde
Staten te krijgen. Onder de blote he
mel kamperend en hun potje kokend
wachtten ze wekenlang op de com
missie. Toen deze eindelijk aankwam,
liet men 5000 man urenlang in de
gloeiende zon staan, terwijl de verte
genwoordigers van de grootgrondbe
zitters de beste arbeiders uitzochten.
Het waren er echter op die dag
slechts honderd. In het geheel kregen
er maar 2500 op deze wijze een be
trekking, zodat het grootste deel
van hen maar weer naar het Noor
den trok, naar de Rio Grande, om
als „wetbacks" of „vrijwillige ont
heemden", zoals ze ook genoemd
worden, hun geluk te beproeven.
JN de laatste tjjd is men er eerder
voor te vinden maatregelen te ne
men tegen deze ongecontroleerde iin-
migratie, met het oog op het daaraan
verbonden gevaar van communisti
sche infiltratie. „Terwijl op Ellis da-
land iedere gewezen Nazi naar ljjf en
ziel onderzocht wordt", schreef on
langs een blad, „zou Stalin in een
kleine vermomming zonder moeit*
over de Mexicaanse grens kunnen ko-
me'n en niemand zou het merken als
hij in New-York aankwam". Zulks
woorden zjjn voor de Amerikanen een
waarschuwingssein
