Hr. Ms. „Evertsen'' hield de naam der Koninklijke Marine hoog VREDESTEINy l IPim, Pam, Pom als fotografen Hoe Bep v. d. Wiel haar poppenhuis gaf een naam in rubber De 0 Voogd Daad, die grote weerklank vond Jager kreeg bij Wonsan de vuurdoop Nederland heefi goed ingehaakt! Het goede hart van een invalide meisje Rook met Uw Het verstand komt met de jaren. Maar of joftg of oud, ieder verstandig roker wil het beste voor zijn geld. Hij laat zich niet overbluffen door reclame zonder meer, hij kiest King's Cross, de Virginia van klasse die hem iedere trek opnieuw kwaliteit geeft, Naar huis met souvenirs in de munitiebergplaatsen TIMMY RROWN ALS KANAALZWEMMER NBEKENDE Na de tropen de kou van Korea Het Radioprogramma |^ET IS een hele stap: van het feestelijk versierde Concertgebouw in Amster dam naar het kleine huisje, dat In Giessendam tegen de dijk langs de Mer- wede geleund staat. De grootse en onvergetelijke Haak-in-finale in de tempel der muxe, waar de bejubelde Erna Spoorenberg zich de hand liet kussen door Benedict Sllberman. vormt wel een hele tegenstelling met de eenvoudige woon kamer, waarin moeder Van der Wiel zich bezorgd afvraagt of al die drukte voor Bep niet te veel wordt. En toch is het een zonder het andere niet denkbaar. De ruim twee en een half millioen gulden, die Johan Bodegraven blij en opgetogen voor de kankerbestrijding kon annonceren, vonden hun oorsprong in dit en in duizenden andere kleine huisjes van ons vaderland, waar zijn oproep met een lach en een traan de gevoelige snaren van vele harten in beroering bracht en zelfs, ja vooral kinderen aanzette om een echt offer te brengen. Ook Bep van der Wiel kon aan deze oproep geen weerstand bieden en zij stelde spontaan haar grootste bezit voor het goede doel beschikbaar. in Amsterdam uk gezonden werd, stuur de ze een telegram naar het Concert gebouw: „Sterkte om vanavond weer te praten en vast hartelijk gefeliciteerd met de fantastische behaalde resulta ten. Uw blijde Bep!" Geen medelijden maar medeleveo PEP VAN DER WIEL heeft nooH kunnen lopen en is onder veie handen van doktoren en specialisten geweest. Tussen alle bedrijven van ziekenhuizen en klinieken door heett zt maar drie jaar school gegaan. En toch mag niemand haar een ongeluk kig meisje noemen, want dat is ze niet. Haar lichaamsgroei mag dan od een vroeg tijdstip gestaakt zijn, haar geestelijke ontwikkeling is die van een normaal en vroegrijp zeventienjarig meisje. Zij verwacht geen medelijden, maar waardeert medeleven. Juist dit mede leven is haar eigen speciale karakter trek. Tijdens de eerste N.C.R.V.-actie „Uit de brand, fijn jongens" voor de verbrande boerderijen in Eethen, deed ze ook al mee. Haar collectebusje duw de ze onder de neus van bakker, sla ger en kruidenier, melkboer en post bode en ze bracht ruim vijftien gulc.en bijeen. Vader Van der Wiel, een blo zende vertegenwoordiger in wijnenen likeuren, moet nog lachen al^ hij er aan denkt. En toch heeft hij ook zor gen genoeg. Beps enige broertje, de dertienjarige Jaap is ook al geruime tijd ziek. Een groter huis, dat hij al vier jaar geleden gekocht heeft, met een grote tuin, waarin Bep fijn zou kunnen zitten, mag hij nog steeds niet bewonen, omdat onze verambtelijkte wereld het belangrijker vindt dat drie heren van de Waterstaat er acht uren per dag hun kantoor hebben.... yOEN Beps tante negen jaar geleden op een bazar voor de Hardinx- vddse kleuterschool het prachtige poppenhuis voor haar invalide nichtje kocht, heeft ze niet kunnen vermoe den. dat dit geschenk later met bijna twintigduizend gulden zou bijdragen tct het slagen van de grootste lief dadigheidsactie die ons land ooit ge kend heeft. En dit bedrag is nog maar de zichtbare opbrengst. Wie zal schat ten hoeveel duizenden guldens door dit inspirerende voorbeeld van een zelf lijdend kind aan de Haak In- ectie ten goede zijn gekomen? Ook Bep heeft dit nooit verwacht. Haar ouders geven het eerlijk toe, dat ze wat ongelovig gelachen hebben toen bun dochter haar besluit vertel de om haar poppenhuis aan meneeer Bodegraven te geven. Dat was nog in de tijd, waarin er elke week een taart werd verloot onder de inzenders van briefkaarten en Bep dacht, dat een poppenwoning als intermezzo tussen al die taarten wel gewaardeerd zou worden. Maar de Aartsbedelaar deed er iets geheel anders mee en kon twee dagen later opbellen dat de eerste vijfhon derd gulden op het poppenhuis bin nen waren. De vreugde die dit bericht veroorzaakte, was enorm. Sindsdien heeft Bep geen rustige dag meer ge had. Overal vandaan kreeg ze brieven, die ze stuk voor «tuk beantwoordde. Ook kleine geschenken en niet alleen voor haarzelf Een dame uit Wassenaar zond haar f 200,— om mee te geven met het poppenhuis zodra het door de N.C.R.V. gehaald werd. Dit geschiende door meneer Bodegraven zelf en over dat bezoek komt Bep niet uitgepraat. Zij en hij hielden geregeld onderling contact en op de avond, dat de finale Foppenhuis naar „Effaxna" MAAR het poppenhuis van Bep is voorlopig belangrijker. Zij neeft het zelf zien staan op de Bazar in Am sterdam! Een goede meneer uit Den Haag heeft er haar met vader en moe der heengereden en haar kennersoog zag meteen hoe slecht het opgesteld v/as. De tafel van de serre stond nota. bene in de slaapkamer! Dat moest di rect veranderd worden. De gelukkige winnares van Beps geschenk aan de Haak-In is de acht tienjarige Marieke van de Bosch uit Leidsendam, die op het ogenblik voor haar eindexamen H.B.S. zit te blok ken. Zij heeft Bep geschreven, dat ze het graag aan kinderert wil afstaan en nu gaat het naar „Effatha", het insti tuut voor doofstomme kinderen in Voorburg. Ja, het bericht door de radio dat Bep een televisietoestel krijgt heeft uiteraard heel Giessendam op stelten gezet. Het bezoek was niet van de deur en de telefoon stond niet stil. Een dag later kreeg ze een telegram van de Erres-fabriek en de officie:e brief laat ze met gepaste trots lezen Ze heeft het daar echt niet om gedaan en dat wisten we ook wel. Maar fijt» is het toch! Moeder Van der Wiel heeft de plaats voor het toestel op het kast je naast de deur, zodat Bep er goed het oog op heeft al uitgekiend. De inwonende en wat dove grootmoeder heeft het gesprek niet kunnen volgen Maar aan haar ogen is te zien dat ze van harte meeleeft met het onver wachte geluk van haar kinderen en kleinkinderen. verstand Met dien verstande zq is meer waard dan ze kost. (Advertentie, Jng. Mei.) 58. /maal giomsp.uaK, allemaal opschepperij", riep Pozzio. „Eventjes terugzwemmen naar de Franse kust moet je die windbuil horen. Of hij ook even zit te azen op die honderd dui zend guldentjes'. „Wat die honderd duizend gulden betreft", zei Jimmy op een ijskoude toon, „als men mij deze straks als rechtmatige winnaar toekent, oen ik zo vrij ze mei te aanvaarden. Ik zal het gehele bedrag storten in het weduwen- en wezenfonds van de stad Dover". Zelfs meneer Pozzio zweeg, toen hij dit hoorde en Lady Babbler raakte zo ontroerd, dat zij een kanten zakdoekje van louter agitatie doormid den scheurde. De burgemeester van Dover wilde Jimmy Brown een fer- DOOR MARY BURCHELL Norma richtte haar blik op het por tret van een autoritaire, knappe man met grijs haar, die wat laatdunkend op haar neer zag. Maar hij miste de gereserveerde, ascetische uitdrukking van haar voogd en impulsief sprak ze tot juffrouw Parry: „Ik zou zeggen, dat hij in zijn schik was met zijn vrolijke echtgenotes" „Zo zou ik het niet durven zeggen, juffrouw Norma!" riep juffrouw Parry uit, die dat inderdaad nooit zou hebben gedurfd. „Dat klinkt alsof hij ze tege lijkertijd had!" Norma lachte. „Dat bedoelde ik niet. Ik bedoel al leen dat tante Janet niet van hem kon verwachten, dat hij een alledaagse vrouw zou trouwen. Hij moet van haar gehouden hebben, juist omi at ze wuft v/aren. Ik zou denken dat hij zelf ook het geld kon laten rollen. „Ja, ze brachten er samen een hoop door", gaf juffrouw Parry wat nors toe. „Daar bij het raam ziet u de andere mevrouw Yorke. Alleen een pastel van haar hoofd maar het lijkt heel goed" ;,Ze heeft iets van mijnheer Yorke" sprak Norma. terwijl ze het smalle, mooie gezichtje met de stralende blauwe ogen aandachtig bestudeerde. „Mijn mijnheer Yorke bedoel ik", voegde ze er aan toe. „Wat temperament betreft geleken ze niets op elkaar", sprak de huishoudster peinzend. „Luchthartig en innemend en een tikje jaloers, zoals verwende katjes soms jaloers kunnen zijn. Ze had niets van zijn Juffrouw Parry hield op en zocht raar het juiste woord Toen scheen ze ^ïch te realiseren dat ze wel wat indis creet was in haar mededelingen over baar meesters, de levende zowel als de dode. Dus bande ze elke uitdrukking uit haar gezicht en zei: „Ze was niet zo vastberaden als mijnheer Yorke". „Neen?" Norma wachtte even als om juffrouw Parry gelegenheid te geven voort te gaan. Maar verdere onthullin gen bleven uit. zodat Norma haar aan moedigde met: „En de tweede me vrouw .Yorke en tante Janet konden niet goed samen opschieten?" „Neen, juffrouw Norma. ziet u, uw teute Janet was helemaal niet spilziek en ze had meer dan genoeg van de ge varen van roekeloze verkwisting tijdens het leven van haar eigen moeder gezien Mijnheer Yorke weigerde zijn eerste vrouw niets. En de tweede ook niet. Op een gegeven ogenblik waren er allerlei moeilijkheden Toen scheen juffrouw Janet er genoeg van te hebben en ze trouwde heel onverwachts en vertrok, Haar man was niets bijzonders. Heel aardig en niet rijk. „Neen, dat weet ik", zei Norma vrolijk „Hij had niet veel geld. Nie mand in zijn familie heeft dat". En ze lachte opgewekt. Juffrouw Parry keek haar nieuwsgie- U7ANNEER Hr. Ms. „Evertsen" Zaterdagmorgen omstreeks twaalf uur wordt afgemeerd in de Helderse Buitenhaven nabij de Atjehloods, zal deze torpedo- bootjager sinds de uitreis op 7 Januari 1949 een afstand hebben afgelegd van ruim honderdduizend zeemijlen, dat is meer dan vijfmaal de omtrek van de aarde. Tweehonderd negen en dertig man zullen Zaterag van boord gaan en hun belevenissen uit de voorbije twee en halve jaar vertellen. Om te beginnen kun nen zij teruggrijpen naar het vertrek uit Rotterdam, toen de „Evertsen" door de een of andere onverklaarbare oorzaak vast zat. Maar natuurlijk kwam de jager vlot. De „Evertsen" vertrok, luide toegejuicht door de achtergeblevenen op de Parkkade. Na een voorspoedige reis rond Kaap de Goede Hoop kwam de „Evertsen" op 17 Februari 1949 te Batavia aan. Weldra volgden, met Soerabaja als ba sis, oefeningen in divisieverband met Hr. Ms. „Van Galen" en Hr. Ms. „Kor- tenaer". Later begon het eentonige, maar zo noodzakelijke patrouillevaren. We slaan maanden over en komen aan Juli 1950. De „Evertsen" vaart in Straat Malakka wanneer zij plotseling wordt te ruggeroepen naar Soerabaja. Met 'n 25- mijls vaart wordt de terugtocht aan vaard. In 24 uur tijd wordt al het mo gelijke gedaan om op oorlogssterkte te komen. Precies een dag na haar aan komst in Soerabaja vertrekt de „Evert sen", onder bevel van de luitenant ter zee der eerste klasse D. J. van Door- ninck, naar Korea. De eerste buiten landse hulp na Amerika en Engeland is onderweg. Op 17 Juli 1950 komt de „Evertsen" in de Japanse haven Saaebo aan, waar zij wordt ingedeeld bij de Britse „Ta&k Group 95.1", die bestaat uit vliegkamp schepen, kruisers en jagers. Dan be gint weer een periode van eentonig patrouilleren, langs de rotsige kust van Korea, waarvoor ontelbare riffen en eilandjes liggen, die evenzovele schuil plaatsen voor de vijand kunnen zijn. Op een rif Helaas, het geluk is niet met de „Evertsen", want reeds op 9 Augustus, als zij een paar vluchtelingen uit een prauw heeft opgepikt en opdracht krijgt deze in een der havens aan de zuidkust van Korea af te leveren, ge beurt dat, wat bijna een ramp wordt: de „Evertsen" loopt op een rif. Maar het schip blijft behouden. Meer dan drie dagen duurt het, voor het, ge sleept door een Amerikaanse jager, bin nen is. Het schip kraakt, de ruwe zee stoot en slaat en het verblijf beneden- dcks is niet aangenaam. Er is geen zoet water meer en alles zit onder de olie. me hand geven, maar de kans daar toe kreeg hij niet. Zonder verder een woord te spreken, had Jimmy zich om gedraaid. Hij liep op een drafje naar de zee. achtervolgd door wel twintig persfotografen die als uit één mond rie pen: „Eventjes poseren, Jimmy, even tjes poseren". (Advertentie, lng. Med.) rig aan, maar haar norse gezicht ont spande weer wat, toen Norma lachte. „Soms denk ik wel eens dat de men sen gelukkiger zijn als ze niet al te veel geld hebben", sprak ze langzaam, „Mits ze natuurlijk ook niet te weinig hebben. Er is een tijd geweest dat deze familie een hoop geld had". „Ja, ze bezaten toen Murley Towers, is het niet?" „Wie heeft u dat verteld?", vroeg juf frouw Parry scherp, „Wel, mijnheer Yorke, gisteravond" „Werkelijk?" juffrouw Parry scheen al te verbaasd. „Hij spreekt er niet dikwijls over". „Heeft hij er het land over dat hij het nu niet meer bezit?" informeerde Norma omzichtig, daar ze zich de koude uit drukking op het gezicht van haar voogd herinnerde, toen ze onschuldig had ge vraagd wie de eigenaar was van Murley Towers. „Ik heb er geen idee van. juffrouw Norma", zei juffrouw Parry weer op die zorgvuldig vlakke toon „Wanneer is het uit de familie ge raakt? Tijdens het leven van mijnheer Yorke?" „O heden mijn tijd, neen! Dat is al heel lang geleden gebeurd, juffrouw Norma In het begin van de vorige eeuw, toen de Industriële Revolutie be gon, weet u. De Inworths waren toen een ordinaire pas opkomende familie" legde juffrouw Parry uit, met een on beschrijflijke dédain over een familie die nog maar een goede honderd en twintig jaar oud was. (Wordt vervolgd.) VRIJDAG 1 JUNI HILVERSUM II, 290 m.! 7.00 VARA, 10.00 VFRO, 10.20 VARA, 12.00 AVRO, 16.00 VARA, 19.30 VPRO, 21.00 VARA, 22.40 VPRO. 23.00-24.00 VARA. - 7.00 Nieuws. 7.15 Ochtendgymnastiek. 7.33 Gram.muziek. 8.00 Nieuws en weerberichten. 8.18 Cram. muziek, 8.50 Voor de huisvrouw. 9.00 Gram.- muziek. 10.00 „Kinderen en mensen", causerie 10.05 Morgenwijding. 10.20 Gram.muziek 10.30 Voor de vrouw. 10.45 Alt en piano. 11.05 Voordracht. 11,25 Orgelspel. 12.00 Lichte muziek. 12.30 Land- en Tuinbouwmede. delingen. 12.33 Sportberichten. 13.00 Nieuws 13.15 Mededelingen oi gram.muziek. 13.20 Or kestconcert. 14.00 Voot de vrouw. 14.20 Ka merorkest. 15.00 Voordracht. 15.20 Orgelcon cert 15.3-5 Hersengymnastiek 16.00 Gram. muziek. 16.30 Voot de feugd. 17.00 Film- piogramma. 17.20 Muzikale causerie. 18.00 Nieuws. 18.15 Felicitaties. 18.45 ..lJenk om de bocht" 19.00 Kinderkous. 19.13 „Beurs en buikriem" causerie. 19.30 „Een sterk volk", causerie. 19.50 Berichten. 20.00 Nieuws. 20.05 Uuekbespieking. 20.10 Gram.muziek. 20.30 „Benelux", causerie. 20.40 „De Godsdienstige ontwikkeling in de jeugdjeren", causerie. 2100 Gram.muziek. 21.40 Aetherforum. 22.10 Bui tenlands overzicht. 22.25 Instrumentaal kwar tet. 22.40 „Vandaag", causerie. 22.45 Avond- wijding. 23.00 Nieuws. 23.15-24.00 Concert gebouw-Orkest. Zo komt men in Sasebo aan, waar de eerste noodzakelijkste reparaties ver richt kunnen worden. Voor een volle dig herstel moet men echter naar Hong kong en op eigen kracht wordt die tocht aanvaard. Hier wordt de „Evertsen" weer „Evertsen" en onder luid gejuich doorstaat zij de proefvaart glansrijk. Zo kan men eindelijk na geruime tijd weer deelnemen in United Nations ver band. En de „Evertsen" heeft deelge nomen. In de winter, in de kou, in het ijs, dat duimen dik op dekken en bo venbouw ligt. De wapens zijn bevroren en rillend van de kou loopt de beman ning in een snijdende koude wind de wacht, de uitkijk, beschermd door Ame rikaanse speciale winterkleding. In de spannende dagen rond Kerst en Oude jaar ligt men voor Inchon te wachten. Zou het noodzakelijk zijn? Moet er ge- evacueerd worden? Reeds trekken dui zenden burgers weg, reeds zien zij de Amerikaanse schepen met de vluchte lingen uit de haven komen. Men blijft wachten. Elk ogenblik kan het afko men: evacuatie van alle United Nations troepen. De „Evertsen" hoopt dan het Nederlands Detachment te zullen krij gen, dat in de buurt moet zitten Maar er gebeurt niets. Op het laatste ogenblik blijkt het gelukkig niet nood zakelijk. Het werk wordt voortgezet: patrouil le. Eerst op de saaie Westkust, maar dan wordt plotseling de hulp ingeroe pen op de Oostkust, waar de United Nations zullen opereren tegen de be langrijke havenplaats Wonsan. Wonsan is voor de „Evertsen" wat Hoengson voor het Nederlandse Detachement in Korea is geweest: de vuurdoop. Want hier is het, dat de vijandelijke artille riegranaten rondom de schepen vallen en daarbij schijnt men het speciaal op de „Evertsen" gemunt te hebben. Dich ter en dichter vallen de granaten, totdat zij, nu eens „voor" dan weer „achter" op slechts enkele meters vallen Hier is het, dat de „Evertsen" zich verdienstelijk maakt door haar zuiver schieten, hier was het dat zij het staal tje uithaalde haar anker, dat zij bij de beschieting vanaf de kust, evenals de overige schepen moest laten slippen, weer oppikt. Niet één keer, maar twee keerEn ge kunt u misschien wel voorstellen hoe hoog de naam van de Dutchies weer stond, toen de „Evert sen" met twee ankers op haar basis terugkeerde, terwijl de overige sche pen soms één oog geen een hadden.... Amerikaanse waardering Twee en een half duizend granaten werden er bij het bombardement op Wonsan verschoten en er werd goed geschoten. Toen de „Evertsen" haar operatieterrein weer kon verlaten, luidde het haar nagezonden telegram, afkomstig van de commandant van de Task-group, de Amerikaanse kolonel C. A. Dillavou: „The performance of the Evertsen, while under my operatio- nal control has been superb, particu- larly on three occasions while being subjected to enemy gunfire, It has been a pleasure and privilige to have you with us. Well done!" Maar nog zijn wij er niet. want op de laatste dag van haar laatste pa trouille schijnt warempel een onder zeeboot nog roet in het eten te willen gooien. „Alarm"!! Binnen één minuut is een ieder op zijn post. Twee keer worden dieptebommen gegooid en nog weten wij niet of het een onderzeeboot dan wel een wrak is geweest Enkele dagen tevoren werd door een bevriend schip in deze buurt inderdaad een der gelijke vijand-onderwater gepeild, maar men kan in een conflict als het «Kore aanse nu eenmaal geen risico's nemen. En nu komt de „Evertsen" thuis. Haar taak is geëindigd, maar nog niet ten einde voor de Koninklijke Marine. Immers Hr. Ms. „Van Galen" heeft die taak overgenomen en zal haar voort zetten. Bijna dertigduizend mijl heeft de „Evertsen" afgelegd in de Koreaanse wateren, ruim een keer de wereld rond. De bemanning het oudste lid is vier jaren weggeweest, het jongste nog geen half jaar is blij, en terecht. Lang is men van huis geweest en lang zijn de wachten geweest. Altijd heeft men ge- varen in verduisterde toestand, gesla pen met veel mensen in de kleine ruim te van verblijven, waarvan de patrijs poorten gesloten moesten blijven. Men heeft koude geleden, bittere koude. En men heeft het warm gehad figuur lijk dan te verstaan. Het gevaar van mijnen en onderzeeboten heeft dag en nacht bestaan; de oorlogswacht eist honderd procent activiteit. De „Evertsen" komt thuis. De muni tiebergplaatsen en de dieptebommen- ruimen zün gevuld, niet alleen met gra naten en bommen, maar met souvernir» van deze grote wereldreis. Als de sou venirs even goed inslaan als de grana ten b(j Wonsan. wel, dan zullen ze een rechte verrassing zijn. W1M DUSSEL. 17. Pom en Pam zijn zelf verbaacd over het resultaat van hun plakkunst Het portret van meneer Bokma is keu rig overplakt en de kiezers zullen mor gen lezen, dat zij Pim moeten kiezen, willen ze elke dag hun verse groene blaadjes Krijgen Het tweede slachtof fer is de Haan. die door alle kippen candidaat gesteld is. Maar nu zullen alle kiezers morgen lezen dat zij Pim moeten kiezen. „Ja maar dat versje eronder klopt nu niet meer", roept Pam eensklaps. „Oh. als dat alles is. dat ver anderen wij óók nog wel even" zegt Pom heel ernstig. „Geef me eens een stukje papier!" Na enige moeite heeft hij een nieuw rijmpje klaar en vlug krabbelt hij het op een klein strook je papier. Nu kan iedereen lezen. Weest slim, kiest Pim! Altijd vlug u» de veren en geen zin om daarin terujj te keren!" „Begrijpen ze dat welf vraagt Pam angstig. „Natuurlijk en all ze het niet hegrijpen, fan is het nog beter" zegt Pom met een gezicht van Iemand, die er alles var weet. „Da® zoeken ze uaar een verborgen bete- kenis! Ik kan me morgen beslist nie goed houden, als ik alle dieren ernstige gezichten naar die aanplak biljetten zie staren. Ik boud me nu aJ niet meer goed", proest Pom. ..ik k* in tijden niet zo n plezier gehad!"

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1951 | | pagina 6