Amerika's
beleven
schoonheidskoninginnen
weinig
glo
rie
Testament verhindert bouw van een
orgel te Wemeldinge
Ontmoeting aan het Lago di Carezza
GEEN ORGEL IN DE KERK
Haar vorstelijk bestaan valt bar tegen
Overpeinzingen bij een
kreupel jubileum
Ook ongeregeldheden
in Eindhoven
Kersenslag
EUROPA REIST. (4)
Van kakelende vrouwen en
een zwijgzame zakenman
juridisch onoplosbaar
Probleem is
Bouw van nieuwe kerk
de enige weg?
De kleine fuin
MAANDAG 6 AUGUSTUS 1951
maakte de handtekening van haar moe-
der na.
Toen zij dit, de ochtend na haar glo
rierijke inhuldiging, aan de organisa
toren meedeelde, was er aan alle zijden
paniek. Een advocaat (door Pageant
gehuurd) vertelde haar, dat het zetten
van valse handtekeningen een strafbaar
feit was. En als ze nu maar zoet deed,
wat de Pageant-organisatoren voor
schreven, dan zou ze er geen last van
hebben. Venus, zeer onvrouwelijk en
weinig koninginnelijk, beaamde dit al
les nederig. Zij werd' meegenomen naar
New York, waar zij inri rdaad in het
befaamde Waldorf Astoria logeerde
zij het in een zolderkamertje. Haar te
lefoongesprekken werden gecensureerd
door haar begeleider. Zij werd bewaakt
als een gevangene. Waarop Venus
prompt haar hyena-kant toonde, uit de
band sprong en de hele affaire open
baar maakte.
Op dat ogenblik was het de Pageant,
die niet zozeer in badcostuum, als wel
in het hemd stonden. Want het contract
met Venus was uiteraard ongeldig.
Mama Venus had niets getekend en ijl
de naar de hoofdstad met visioenen om
de Pageant te doen vervolgen en scha
devergoedingen van millioenen dol
lars te eisen wegens „het veroorzaken
van verdriet aan een minderjarige" of
„wegens wreed optreden" tegen een
kind. Om kort te gaan, Venus en de
Pageant sloten vrede buiten het ge
rechtshof. Maar Venus was de dupe.
Kostbare weken waren voorbijgegaan,
waarin hotelrekeningen waren opgelo-
(Van 9nze corresP°ndent te New York)
DIT wordt een „zeer Amerikaans" relaas. Fr.
de tot hoofdschudden geneigde lezers .e waarschuwing hopen wü
blik af tc wenden naar veiliger kolommen on e/enhe,d ,te hebben gegeven de
ronde taal gesproken over de illusie die in H* ta?*6 Want hler wordt
blijkt te zijn: Amerika's schoonheidskoninginnen eerdef een "^'merrie
éénjarige regering. Voor wie in Nederland in een huti? n "Var'nfen haar
dat 48 van de allermooiste meisjes in Athnt! r» u P hel woont en leest-
uit haar eigen schoentjes (wij prefereren een m°sen drinken
natuurlijk erg verlokkend. Maar w« hebben er het l er)' kUnkt dat
voor: het valt bar tegen. Cn W het woord Vad d« dames zelf
PASSEND bij deze trieste .onthulling
is dan ook het verhaal van het iet
wat kreupele jubileum, dat dit jaar ge
vierd wordt door de „Miss America Pa
geant of Atlantic City, New Yersey.
Incorporated", de organisatie wier der
tigjarig bestaan wordt herdacht en
wier grootste verdienste is, dat zij ten
slotte méér publiciteit over de hele we
reld heeft verkregen dan de 22 schoon
heidskoninginnen gezamenlijk tranen
hebben geschreid. Ge hebt deze kreupe
le situatie prompt door. Dertig jaar
met 22 koninginnen; daar klopt iets
niet.
Zo is het ook. In 1921 was het wijlen
onze collega Herbert C. Test, die in een
vergadering met een aantal hoteliers
uit het vacantie-ressort Atlantic City
het denkbeeld opperde om ieder jaar
een „Miss America" te benoemen. Min
of meer tegen hun zin verzamelden de
hotelmensen ruim 5000 dollar voor de
eerste ronde. Margaret Gorman werd
Miss America No. 1 (een precedent, dat
zij overigens in goede gezondheid heeft
overleefd) en daarna, aldus voelde men
het, zat men aan een „traditie" vast.
Er kwam evenwel een kink in de ka
bel, toen een van de rechters, die in de
eerste jaren van Atlantic City's schoon-
heidstoumooi de Paris-uitspraak moest
verrichter, de neiging scheen te
hebben „grapjes uit te halen" met de
costuums (heel zedige, in het licht van
heden) die de candidaat-koninginnetjes
droegen. Damesverenigingen, opper
machtig in politiek, financiën en mo
raal, kwamen prompt in de oppositie
tegen de arme man, en het gevolg was,
dat er na zeven (niet noodzakelijk
„vette") jaren in Atlantic City een
einde werd gelast aan het „onsmake
lijk en degraderend schouwspel".
Edoch, het bloed, kruipende alwaar het
niet kan gaan, en de mode-op-badpak-
gebied, welke langzamerhand in de
richting van deux-piéces costuums was
gegleden, leidden tot nieuwe pogingen
In 1933, na zeven jaar interruptie, werd
koningin nummer 7 gekroond. Na num
mer 9 volgde echter een kaal bank
roet. Doch toen had men de smaak
toch beet, zette de zaak opnieuw op.
die zich van die datum af wist te hand
haven als een van Amerika's jaarlijk
se grote kermissen.
De oppositie van de Damesclubs werd
het hoofd ingedrukt, door aan dit Ju
weel van een vlezig tafereel de facet
ten „intelligentie" en „talent" te ver
binden. Zussen, die ietwat kwalijk zin
gen of tap-dansen, doch wier vormen
overeenkomstig de moderne Ameri
kaanse traditie zijn, kunnen thans een
„studiebeurs" winnen ter waarde van
3000 of 5000 dollar, teneinde zich in het
vak harer keuze verder te bekwamen.
Dit verleent, zoals elkeen begrijpt, een
veel gedistingeerder atmosfeer aan het
gebeuren. Het maakt het opvoedkundig,
niet alleen voor de toeschouwers, maar
ook voor de deelneemsters.
Het is wel gebleken, dat de druk van
de koninginnekroon ontnuchtering en
loutering veroorzaakte. Want met zeer
enkele uitzonderingen is het de dames
schoonheidskoninginnen in haar na-
Miss-Amerikaanse leven vrU goed ge
gaan. Het is waar, dat geen van de win
naressen het totde sterrenhemel van
Hollywood heeft gebracht. Slechts Joan
Blondell, die in Atantic City op nie
mand voldoende indruk had gemaakt,
wist in deze zin faam en dukaten te
verwerven. Beruchtheid, in de zin van
dagbladpubliciteit, viel slechts aan
Charlotte Nash (Miss St. Louis, 1927
die in de finale te Atlantic City hek-
kenslultster was) ten deel. Zij schoot
haar rijke echtgenoot naar de Elyseese
jachtvelden.
Wat de Miss America's zelf betreft:
van de 22 Mary Catherine Campbell
won de titel twee maal en is thans zo
beu van de publiciteit, dat zij zich zelfs
niet in de vacantie door haar familie
laat fotograferen zijn er maar vier
van haar echtgenoot gescheiden (het
geen beneden het Amerikaanse gemid
delde van echtscheidingen ligt). De rest
heeft zo'n afgrijselijke tijd als Miss
America doorgemaakt, dat zij dol ge
lukkig waren, dat er een man kwam
aanzetten, die haar uit deze misère
verloste.
Het verhaal van Venus
JUISTER naar het rondboezemig re
laas van Venus Ramey, Miss Ame
rica in 1944, de enige der Koninginnen
wier voornaam toepasselijk was, ook
al moet men vermelden dat zij 3}^
centimeter kleiner was dan het Griekse
voorbeeld.
Venus Ramey dan, had zich aange
meld voor een concours in haar ge
boortestad Washington. De winnares
zou worden afgevaardigd naar Atlantic
City. Voor deze voorronde had zij ech
ter een contract moeten tekenen, waar
bij zij er vast in toestemde om, zo zij
Miss America zou worden, onder aus
piciën van de „Miss America Pageant
of Atlantic City. N.J." een reis door het
land te maken en de producten aan te
bevelen, die met deze organisatie wa-
ren verbonden. Aangezien Venus min
derjarig was en haar moeder ver weg
woonde, tekende zij het contract en
pen en de verdiensten hadden stilge
staan.
In arren moede liet zij zich door een
toneel-agent overreden om op tour
nee te gaan langs de kleine schouw
burgjes in de kleinste stadjes. „Het was
zo bar", vertelt Venus, „dat ik mij
soms in de kleedkamer moest barrica
deren om mij de mannen van het lijf
te houden. Ik was natuurlijk geen ac
trice. Niemand had mij ook maar ge
leerd om op het toneel te lopen. Het
was vreselijk zowel voor het publiek
als voor mij". Een tweede phase in haar
bestaan was het zingen van ietwat zil
tige cabaret-liedjes in nachtkroegen.
Doch Venus staat thans te boek als
eigenaresse van een plantage in het
Zuiden des lands. Voor wie geïnteres
seerd is: Venus is nog niet getrouwd.
Miss America 1948, BeBe Shopp, heeft
grote sensatie verwekt door tijdens
haar reis naar Parijs critiek uit te oefe
nen op de „bikini"-zwempakjes van
haar Franse zusteren. En zij was
„nieuws" voor de pers, toen zij, na
een avond een glaasje witte wijn te
hebben gedronken, door haar vader
door de transatlantische telefoon op
haar nummer werd gezet. Gelijk vele
van haar mede-koninginnen is BeBe
niet zo voor mannen geporteerd. De
mildste uitspraak over het sterke ge
slacht was echter van Yolande Betbe-
ze, Miss America 1950. „Mannen", zei
zij vol verachting, „ik heb niets tegen
jullie. Ik vrees alleen, dat jullie voor
goed hier op aarde zijn".
Evenals in' Middelburg hebben zich
ook in Eindhoven gisteravond tussen
negen en twaalf uur, enstige relletjes
voorgedaan1, die veroorzaakt werden
door militairen uit het kamp Oirschot,
die in Indonesië hadden gediend en
thans voor herhalingsoefeningen waren
opgekomen. De moeilijkheden ontston
den tussen de militairen en de militaire
politie, maar later kwamen er ook bur
gers aan te pas. Er werden charges uit
gevoerd door de gemeentepolitie, de
marechaussee en de Engelse militaire
politie. Meer dan 200 militairen werden
opgebracht en er vielen harde klappen.
Engelse, Duitse, Deense, Zweedse en Nederlandse studenten kunnen door
toedoen van het Franse „Vliegende Leger" een goedkope vacantie genieten
in een tentenkamp in het hartje van Parijs. De studenten nuttigen de
maaltijden in de open lucht.
Mijn buurvrouw i» een allergemoe-
delijkste, bedaarde dame, die zich zel-
den oj nooit kwaad maakt. Al trachten
haar ook de baldadigste en brutaalste
lieverdjes uit de hele buurt te jennen,
dat de stukken er af vliegen zv
blijft zichzelf gelijk en is zelfs in staat,
de sinaasappelpaedagogiek van Jan
Ligthart met stukken te slaan.
Dat levert haar wel eens moeilijk
heden op. Niet iedereen laat zich dooi
dergelijke zachte krachten overwin
nen. Soms ware het beter, dat zij op
de vuist ging en de boosdoeners met
meer doorslaande argumenten duidelijk
poogde te maken, hoe ongepast hun
gedrag is. Maar een enkele opmer
kingtegen ons ouderen gemaakt, be
wijst haar innerlijke rust, ja haar vol
slagen onverschilligheid voor al dit
gedoe.
Daarom was het een groot wonder,
dat 'Wij haar enkele dagen geleden in
een staat van volslagen razernij van de
markt zagen terugkeren. Aanvankelijk
meenden wij, dat zij een nieuwe jurk
had gekocht in een zeer moderne
kleurstelling, en dat zij over deze aan
winst grotelijks opgetogen was. Maar
al. spoedig ervoeren wij het tegendeel.
Buurvrouw was zeer boos.
Kom ik daar op de markt bij zo'n
vent en wil een kilo kersen van hem
kopen, vertelde ze. Ik vroeg: zijn ze
goed? Ik wil geen bedorven hebben
Ze zijn prachtig, zegt die man te
gen me. Vers van de boom. Beter kun
je ze niet verlangen.
Goed zeg ik, geef me maar een
kilo.
Bij ze afwegen en daar zie ik, dat
hij er een heleboel aangestokenen en
zelfs rotte tussendoor probeert te smok
kelen.
Hé, vaderzeg ik nog, dat komt
niet uit. Ik zou goeie van je hebben.
Ze zijn toch goed, zegt hij, kiji.
dan maar. En meteen houdt hij me
een handvol voor. Die zagen er wel
aardig uit. Maar toen ik de zak nog
eens opendeed, wist ik het Wel. Een
en al beroerdigheid wat er aan was
Ik terug naar die kerel, en me be
klagen. Eerst in het gemoedelijke,
maar daar wou hij niets van weten.
Toen heb ik hem eens even de waar
heid gezegd.
Als je mij nou tuk wilt nemen,
zei ik, moet je vroeger opstaan. Hier
heb jij je rommel terug en nou me
centen hier.
Nou mens, zo vervolgde buur
vrouw haar verhaal, daar ging me die
man toch te keer. Wat of ik nou eigen
lijk wel wou. Hij had goeie waar ge
leverd en als ik ze plat kneep, dan
was dat mijn zaak, maar dan moest ik
hem niet zWart proberen te maken.
Nou en dat was mijn eer te na, hè?
Dat ik die zak bij een eind gepakt en
hem de hele rotte kliek in het gezicht
gesmeten.
Ik zeg: ik zal jou leren, zeg ik.
om een eerzame weduwvrouw zo te
beduvelen. Hier man, daar heb je het
spul terug. Tot zover buurvrouw.
Het tafereel, dat toen volgde, moet
een film uit de oertijd van Charlie
Chaplin hebben overtroffen. Want de
kersenkoopman, ook niet mis, bleef
het antwoord allerminst schuldig en
repliceerde op een manier, die de wit
hete vrouw in een van kersenbloed
druipende furie en haar lichte jurk in
een stemmig donkerpaars gewaad ver
anderde. Waarop buurvrouw helemaal
over haar toeren geraakte, links en
rechts kersen graaide en van zich af
smeet op een wijze, die grote averij
aanrichtte onder de klederen van hei
op dit relletje beluste publiek. Een
£EN avond en een ontbijt lang hebben
wij hen kunnen gadeslaan, de kleine
groep van landgenoten, die met ons
logeerde in het schone Dolomietendorp
Canazei. Zij waren gedrieën, hij, zij en
hun dochter. Hij was een nogal gezette
rakenman uit de provincie Groningen.
Zij voelde zich, zoals men dat noemt:
een frêle vrouwtje, met grote blauwe
droomogen en een hevig artistiekerige
inslag, kenneiyk gebukt gaande onder
het noodlot, getrouwd te zUn met een
dikke zakenman. De dochter was nau
welijks ontloken en muntte uit door een
verbazingwekkende alwetendheid en
een even verbluffende paraatheid van
oordeel.
Zij stonden met ons aan de oever van
het Lago di Carezza, waar zij kennelijk
reeds eerder waren geweest. Spiegel
glad strekte het kleine meer zich uit
in zijn kom. Rondom stonden de gril
lige Dolomietengevaarten, twee en der
tig honderd meter hoog, half bedekt
met praohtige groene wouden, half kale
rots, zilvergrijs en dofrose van kleur.
De meeste tinnen waren verborgen in
de laag hangende wolken, hier en daar
echter staken zij torenhoog boven de
wolken uit. Daar staan, naar die berg
gevaarten turen, naar die scherpgekan
te toppen, naar dat rimpelloze water
en daarin de spiegeling van de bergen,
het is de wensdroom van millioepen.
Neen, ze vallen me tegen, die Dolo
mieten, schetterde de halfontloken
dochter met een prachtige Groningse
tongval. Paps, je hebt nu wel voort
durend geroepen, dat die Dolomieten
nog grootser zijn dan de Alpen, maar
het doet me niets hoor. Ze vallen me
tegen, ze imponeren me niet en ik hoop
te zo, dat ik geïmponeerd zou worden.
Het spijt me kind, zei de goedige
zakenman, die naar later bleek zelden
iets zei, het spijt me, maar de Dolo
mieten nog grootser maken, daar ziet
zelfs je vader de kans niet toe..,.
Ach, zei het frêle vrouwtje met de
blauwe droomogen, wie verlangt dat nu
van je. Bovendien is het hatelijk wat
je zegt. Kan dat kind er iets aan doen,
dat ze niet onder de indruk is?
De Groninger zweeg en keek jaloers
naar twee eenzame mannen die aan de
meeroever zaten te vissen, Het vrouwtje
bezong in hoogdravende woorden de
schoonheid van het Largo de Carezza
en trachtte Annie te overtuigen, dat het
meer toch een juweeltje was en de ber
gen een wonder van grootsheid.
Nee, zei Annie, het laat me Sibe
risch. En al die toppen in de wolken.
ik had ze zonder wolken willen zien
Des avonds zaten ze in het zelfde
hotel, een tafeltje van ons vandaan. De
dochter vond de wijn te zuur en haar
moeder stemde daarmee in. De soep
was te koud en de aardappelen roken
niet als in Groningen. Het vlees was
vertegenwoordiger van het openbaar
gezag maakte ten slotte een eind aan
de bataille.
Het ziet er overigens naar uit, dat
zij toch nog het haasje in deze historie
wordt. Want de kersenman heeft een
klacht wegens vernieling ingediend.
Helaas voor buurvrouw dient gezegd,
dat hij de wet achter zich heeft....
yROUWE MARIA COOMANS stierf reeds meer dan honderdzestig jaar geleden
in de stad Ter Goes cn het mag geen wonder heten, dat de Goesenaren haar
vergeten hebben. Alleen een grafsteen in de Grote Kerk herinnert aan haar ge
slacht, waarvan de leden eertijds tot de burgemeesters en schepenen der stad
behoorden. In Wemeldinge kan men U echter nog precies verteilen, wie Vrouwe
Maria was, want haar testament is er de oorzaak van, dat in de Hervormde
Kerk van Wemeldinge geen orgelklanken worden gehoord en dat er Zondags
in deze kerk wordt gezongen als eertyds in de eerste Christengemeenten: aan
gevoerd door een voorzanger. Dat is het werk van Vrouwe Maria Coomans, die
zich in haar testament „bejaarde dogter en ambagtsvrouw van Wemeldinge"
noemt en die er wellicht nooit aan gedacht zal hebben, dat bykans twee eeuwen
later vele juristen er over zouden peinzen, hoe een zonderlinge bepaling uit
haar testament omzeild zou kunnen worden.
gebeurde ongeveer veertig jaar geleden
en toen kwam het testament ter tafel
Men ging de bepalingen eens nalezen
en men meende dat er wel een mouw
aan te passen was. Er stond namelijk
dat er geen „orgel „voor rekening" van
de kerk zou mogen komen, dus zo
redeneerde men dan brengen we het
geld bijeen, kopen een orgel en plaatsen
het in de kerk, zonder dat kerkvoogdij
of kerkeraad er enige bemoeienis mee
heeft. Een actief comité ging aan het
werk, een fonds werd gevormd en wel
dra kwamen de giften binnen. Na enige
tijd bleek echter, dat ook op deze wijze
de bepaling in het testament niet ont
doken kon worden en daardoor kwam
er een eind aan de actie van het orgel
fonds. Het geld werd voor andere doel
einden gebruikt. Wemeldinge kerkte
verder zonder orgel.
Maria Coomans legateerde aanzienlijke
bezittingen aan de Hervormde Ge
meente van Wemeldinge, o.a. de nog
bestaande Stelhoeve, op voorwaarde
echter, dat er in de kerk geen orgel
ten dienste van de gemeentezang" zou
worden gesticht, want anders zou het
legaat vervallen aan „den Aalmoese
niers of groten Armen....
Op 24 Maart 1787 tekende zij dit tes
tament en toen na haar overlijden de
zonderlinge bepaling aan het kerkbe
stuur bekend werd gemaakt, was er
geen enkel lid, die bezwaar had om het
legaat te aanvaarden.
Men was in die dagen, zoals in zo
veel plaatsen van ons land, nie* erg
voor orgelmuziek in de kerk.
Jaren achtereen ging het te Wemel
dinge goed en niemand vond het
vreemd, dat er geen orgel was. Eens
echter zou er een generatie ter kerke
komen, die zich verwonderd afvroeg:
Waarom hebben wU geen orgel?" Dat
Vele pogingen.
Vijftien jaar geleden werd de zaak
opnieuw onderzocht en sindsdien komt
deze kwestie steeds weer ter sprake.
Er werden weer eens rechtskundige
adviezen uitgebracht, maar geen enkele
luidde positief: het testament was des
kundig opgemaakt en het bleek prac-
tisch een net zonder mazenOok
al zouden de „Aalmoeseniers", het te
genwoordige Burgerlijk Armbestuur,
van hun rechten afzien, dan nog wor
den andere erfgenamen aangewezen,
zodat het weinig helpt om de rechte
van het Burgerlijk Armbestuur af te
kopen.
Men kwam dus tot de conclusie, dat
er niet veel anders zou opzitten dan het
prijsgeven van de bezittingen, want dan
pas was er een mogelijkheid om een
orgel in de kerk te plaatsen. Nu geeft
men in deze tijd dergelijke kapitale
goederen niet graag prijs, maar men
was wellicht genegen om deze geste te
overwegen, ware het niet, dat de moge
lijkheid groot is, dat ook de inkomsten
dezer goederen terug betaald moeten
worden over al de jaren sinds de sterf
dag van Vrouwe Maria. Het is begrij
pelijk, dat dit voor de Hervormde Ge
meente van Wemeldinge niet te doen
is, omdat hiermede een groot kapitaal
gemoeid zou zijn, dat onmogelijk kan
worden opgebracht. De kerk zou zich
in de schuld moeten steken om de vor
dering te voldoen. Daarom is het te be
grijpen, dat men niet snel tot het op
geven van het legaat zal komen.
Nieuwe richting.
Thans probeert men het in een an
dere richting te zoeken: het testament
spreekt van „orgel", dat wil dus zeggen
naar de begrippen van 1787 een instru
ment met pijpen. Tegenwoordig zijn er
evenveel harmoniums en pijploze orgels,
waarvan vooral de laatste ten opzichte
van de bouw maar zeer weinig gemeen
hebben met het „echte" orgel. Vrouwe
Maria spreekt niet in haar testament
over een verbod voor een harmonium
of een Hammond-orgel, zodat men zich
in Wemeldinge misschien op deze wjjze
kan redden. Wanneer het echter tot
een proces zou komen, is het echter
de vraag of een rechterlijk college met
deze interpretatie zou meegaan, temeer
omdat het testament uitdrukkelijk
spreekt van „een orgel ten dienste van
het gesang...."
Nieuwe kerk.
Dan is er nog één mogelijkheid voor
de orgelloze gemeente, die ongetwij
feld afdoende is: namelijk een nieuwe
kerk bouwen. In het uitbreidingsplan
van de gemeente is met een nieuw
kerkgebouw rekening gehouden. Deze
oplossing is misschien de enige, die
een definitief einde kan maken aan de
testamentperikelen. Bovendien heeft zij
nog dit voordeel, dat de kerk op een
meer centrale plaats in de gemeente
komt, dan thans het geval is, want in
tegenstelling tot de meeste dorpen van
Zeeland, bevindt zich te Wemeldinge
de Hervormde Kerk niet in het cen
trum van het dorp, maar aan de rand.
De kerkvoogdij, die in deze orgelkwes
tie zeer actief is en al het mogelijke
doet en heeft gedaan om haar kerk
aan een orgel te helpen, heeft ook dit
plan in studie.
WAAROM?
Nog één vraag blijft bij dit alles:
Waarom heeft Vrouwe Maria Coomans
de zonderlinge bepaling in haar testa
ment opgenomen? De documenten laten
hierover niets los, maar wel wordt er
in Wemeldinge verteld, dat Maria het
heeft gedaan, omdat de kerkeraad wei
gerde een orgel te aanvaarden, dat zij
ten geschenke had aangeboden. Hier
over is echter niets terug te vinden,
zodat het zéér de vraag is of dit ver
haal juist is.
Wanneer evenwel Vrouwe Maria in
onze tyd had geleefd, waarin juist het
kerklied en de orgelkunst in het mid
delpunt der belangstelling staan, dan
zou zU nooit en te nimmer een derge-
lUke bepaling in haar laatste wilsbe
schikking hebben opgenomen. Helaas
heeft deze „bejaarde dogter en ambagts
vrouw" blijkbaar nooit het geluld van
Jonge stemmen gehoord, die vol geest
drift en begeleid door schone orgel
klanken, het lied der Kerk zooffen.,,.
tc taai en dat al die Italianen macca-
roni aten en spaghetti was idioot....
Buiten was de hemel opgeklaard. Da
Dolomieten stonden te vlammen in da
ondergaande zon, zij werden van diep
oranje schelrood en van rood zachtrosc
en van rose donkerpaars. Dat eeuwig
wisselen der kleuren, het is de attractia
van dit deel der Alpen. Maar de enige,
die er iets van zag, was de zakenman
die naar buiten keek en de vrouwen
liet kakelen.
De volgende morgen straalde de zon,
de hemel was wolkenloos, ragfijn teken
de zich het kantwerk der bergspitsen
tegen de diepe blauwen af.
De dochter voerde het woord.
De thee kon niet halen bij Neder
lands slootwater, het brood was zo
„vers" dat de stukken uit het raam
vlogen als je het sneed, het ei was te
zacht en het moest zeker nog gelegd
worden voor het gebracht werd en dat
de zon scheen was heel aardig, maar
het beloofde een affreus-hete dag te
worden.
Het moedertje stemde volmondig met
dit allee in. Alleen de zakenman genoot
van het uitzicht uit het hotelraam. En
wij gingen maar heen, de bergen in en
zeiden tegen elkaar:
Zo kun je inderdaad ook reizen,..
MU wij met vacantie gaan, zal ook
even aandacht aan de tuin besteed
moeten worden, want als we die aan
zijn lot overlaten, vinden we straks bij
onze terugkomst een wildernis. Een
tuin ziet er zeer spoedig verwaarloosd
uit; daarom zullen we alles in het werk
moeten stellen vóór het vertrek alles
prima in orde te brengen.
De schoffel en de hark moeten dus
nu eens extra hun best doen. Schoffe
len doen we alleen bij zonnig weer,
anders heeft het totaal geen zin. Ook
al staat er geen onkruid tussen de plan
ten, dan is het toch goed dat er ge
schoffeld wordt; de bovengrond moet
los blijven, lucht en warmte kunnen dan
beter tot de plantenwortels doordrin
gen. Bovendien houdt dat rulle, droge
bovenlaagje het uitdrogen van de grond
tegen en dat is in deze tijd van het
jaar van veel belang.
De dahlia's ontwikkelen zich nu
prachtig, maar de hoog groeiende soor
ten kunnen nu eenmaal niet op eigen
benen staan. Wij voorzien ze dus nu
nog tijdig van een stevige stok. Die
stokken plaatsen we zó, dat ze zo min
mogelijk opvallen, dus als het kan,
achter de plant. Laagblijvende soorten
hebben geen stokken nodig, doch zij
zullen beslist nog vóór ons vertrek
van uitgebloeide bloemen verlost moe
ten worden. Die lage perk-dahlia's heb
ben de onhebbelijke gewoonte veel
zaad té vormen en als mén dat allemaal
maar ongehinderd zijn gang laat gaan,
zullen ze zoveel kracht gebruiken, dat
er voor het vormen van nieuwe bloem
knoppen geen tijd meer over blijft.
Loshangende ranken van diverse
klimplanten zullen óf afgeknipt moeten
worden, óf we binden ze netjes tegen
de ijzerdraden of tegen het huis vast.
Wanneer die scheuten of ranken lustig
in de wind blijven slingeren, zullen ze
straks de scheuten, die nog vast zit
ten, meetrekken en dan ligt bij onze
terugkomst alles op de grond. Losge
waaide klimplanten zijn niet zo een
voudig meer overeind te krijgen, dat
kost veel moeite en geld: voorzie daar
in dus tijdig. Het gras moet natuurlijk
vóór ons vertrek nog eens extra kort
gemaaid worden, anders is het er straks
met de machine niet meer af te krij
gen. Dan moet de tuinman er met de
zeis aan te pas komen en dan kost het
veel geld, hetgeen niet nodig was ge
weest. Knip de kantjes nog eens netjes
bij of steek ze af, terwijl ook de
ligustrumhagen nog eens een knipbeurt
verlangen.
Er is dus nog voldoende werk, doch
als alles gereed ls, zal het er straks bij
onze terugkomst toch nog netjes uit
zien en dat kan niet anders dan prettig
zijn.
De vroegere Britse minister van
gezondheid Aneurin Bevan en zijn
echtgenote, die met vacantie in
Joego-Slavie zijn, hebben Zondag een
bezoek gebracht aan maarschalk Tito
Greetje Wielema Nederlands Kam
pioene 100 meter rugslag op de
Nationale Kampioenschappen te
Sittard.