Allerlei over kinderen
Vrou
wen op reis
Ze gaan weer naar school
Het doel
r
Kruiswoord-piizzlelaars
aan de slag
Vertroiiwen en Idealisme
Puzzle-rubriek
CULTUREEL NIEUWS
J^isschien is het u nooit zo opgeval
len, maar het is een feit, dat rei
zende vrouwen oneindig veel interes
santer zijn dan reizende mannen. Nog
erger: mannen op reis zijn helemaal
niet interessant. In welk voertuig waar
ter wereld u hen ook aantreft, zij doen
akelig en onverstoorbaar gewóón.
Ik maak mij sterk dat zij kans zien
in een raketvliegtuig te stappen met
een gezicht van: Goeie morgen, ik ben
stamgast op dit traject, is deze plaats
nog vrij? En of zij nu Mars of de ka
thedraal van Chartres of het Naarder-
meer passeren zij zitten achter hun
ochtendblad of nemen alvast enige be
scheiden door of vouwen de handen
over hun vest en slapen. Onuitstaan
baar.
Maar zij kunnen het misschien niet
helemaal helpen. Ik voor mij wijt het
aan de herenmode. Sinds al wat man
is tot visgraatcolberts of geruite jasjes
op bruine broeken is gedegenereerd
lieve help wat een doodgereisd, moe
gepraat, uitgekeken ras is dat gewor
den. Nee, dan de vrouwen
Misschien zijn die altijd nog wat ver
rassender omdat reizen nog echt een
nieuwigheid voor haar is. Ja, ja, zoet
maar, wij zijn geen kleine kinderen
meer, maar vijftig jaar geleden was
fietsen (of, zoals men toen schreef:
vietsen) een onderneming alleen aan
gedurfd door jonge vrouwen van on
verschrokken en zéér zelfstandige aan
leg, en dat nog alleen in een speciaal
voor dat evenement ontworpen kledij.
En honderd jaar geleden was een reis
je per spoortrein nog een opwindende
gebeurtenis, waarover minstens 's he
mels zegen werd afgesmeekt. En wat
zijn nu zelfs honderd jaren in de ge
schiedenis der mensheid?
Wij vrouwen hebben om zo te neg
gen pas gisteren het luifelhoedje af
gezet en zijn uit de crinoline gestapt,
en nu mogen we óók nog zonder ge
leide van onze bakkebaardige papa of
fiancé-met-monocle helemaal alleen op
reis. Is het wonder dat velen van ons
zich nog altijd op glad ijs wanen, zo
dra zij maar in een spoorwegcoupé
stappen? Hebt u ooit een man bij het
verlaten van het station van vertrek
zien opspringen en vertwijfeld horen
gillen: Maar ik dacht dat deze trein
naar Breda ging! als wij deugdelijk op
weg zijn naar Hoek van Holland? Of
heeft een jonkman u ooit op een over
vol perron bij de mouw gegrepen en
gesmeekt: Wilt u mij alstublieft op de
trein naar Arnhem zetten, want ik
heb nog nooit alleen gereisd? Ik verze
ker u dat het mij overkomen is met
een lief ding van duizend weken, met
pijpekrullen en viooltjes-ogen in het
jaar onzes Heren negentien-één-en-
vyftig.
Nee, voor vrouwen is het reizen nog
altijd een avontuur, een opwindend
kansspel waarbij je de gekste dingen
kunt beleven en de hartverkwikkend-
ste ontmoetingen kunt hebben. En
daarom ontmoet je, in welk vervoer
middel en waar ter wereld ook, tegen
één interessante man stellig tien van
de belangwekkendste vrouwen.
Belangwekkend dan altijd uit men
selijk oogpunt bekeken. Ik ben nog
nooit over de schoenen van Deanna
Durbin gestapt, op de boot tussen Vlis-
singen en Breskens, en ik heb nog nim
mer met Paula Wessely aan één lus in
een Amsterdamse tram gehangen. Maar
het is mij gebeurd, zomaar in een cou
pé tussen Rotterdam en Delft, dat een
beeldje van een moedertje met een
snoezig wollen pakje in de arm mij
plotseling in het Frans aansprak: of
wij nog ver van Amsterdam waren? Ik
had juist bij mijzelf uitgemaakt dat zij
stellig een Arabisch prinsesje moest
zijn, weggelopen uit Duizend-en-één-
nacht, en vreesde dus een Arabische
aanspraak waarop ik hoogstens Salem
Aleikum of Bab-el-Mandeb zou kun
nen antwoorden. Maar dit allerliefste
Frans als van een polyglot vogeltje.
Ik verzekerde haar dat zij in een
goed uur de schoonste stad van Europa
zou binnenrijden. Mais non. dat was
niet mogelijk, zo kort had zij zich de
reis niet voorgesteld. En was het dan
nog ver naar Heldaire? Ik had enige
moeite met deze informatie, totdat mij
te binnen schoot dat zij wel eens Den
Helder zou kunnen bedoelen. Maai
wat ter wereld zocht Scheherazade bij
de Jantjes?
Het was niet beleefd, daarnaar te
vragen, maar Hare Sultanse Hoogheid
lichtte mij eigener beweging in. Voyez-
vous, zij was getrouwd met een Engels
zee-officier, en nu had zij in Engeland
vernomen dat het eskader waarbij haar
man diende een paar dagen in Den
Helder lag. En aangezien hij la petite
nooit gezien had, was zij vannacht
maar even overgestoken naar Hoek de
Hollande om hem te gaan opzoeken
Zij woonde eigenlijk niet in Engeland,
nee nee, zij was van geboorte Algérien-
ne en hun huis stond op de Canarische
eilanden
„En u kunt het geloven of niet, maai
ln minder dan geen tijd zat ik midden
in het sprookje van haar bruiloft, en
als iemand „Den Helder" tegen inij
zegt dan zie ik een frêle vrouwtje met
gitzwart haar en de zachtste gazellen
ogen die ooit door een dichter bezon
gen zijn, in een bruidsjapon van room
kleurige zijde en een sluier van de te
derste kant En dat alles temidden var
jasmijn en rozes^ onder het gekwinke
leer van al die kanaries op de Canari
sche eilanden Waarom zou iemand
per se verre reizen moeten doen orr
iets te kunnen verhalen?"
De vacantie is voorbij en de jeugd
zit weer op de schoolbanken. Een op
luchting voor vele moeders, maar aan
de andere kant weer nieuwe zorgen.
Kwam het er in de vacantie niet zo
heel erg op aan, nu willen we de kin
deren toch graag netjes voor de dag
laten komen.
Hier treft u een modelletje voor onze
meisjes, dat zowel in één stof als in
tweeërlei, erg aardig is. De mouw,
waarvan hier het halve patroon ge
geven is, kan zo nodig ook in tweeën
geknipt worden door van de vouw een
naad (in het verlengde van de schou
der) te maken.
U vouwt het beleg van het voorpand
naar binnen en brengt de knoopsgaten
aan. De zij- en schoudernaden worden
gesloten. Knipt u de mouw aan één
stuk, dan wordt het bijschuinertje (bij
het kruisje) niet uitgeknipt, maar in-
gestikt. U sluit het mouwnaadje, naait
de 4 cm brede en 28 cm lange manchet
van dubbele stof aan en zet de mouw aan het lijfje. Knipt u de mouw in
tweeën, dan kunt u elke helft eerst respectievelijk met voor- en rugpand
verbinden voor u de zij- en schoudernaden sluit. De halsrand naait u tussen de
dubbele stof en de kraag.
Van het rokje is alleen
de voorbaan gegeven, de
achterbaan wordt net een
der. U legt x op o vallend
de plooi in en verbindt de
rok met het lijfje. U kunt
naar verkiezing de plooi
van de andere stof ma
ken en/óf een afstekende
band aan de onderkant
zetten, zoals de stippel
lijnen aangeven. Dat
hangt er natuurlijk van
af, hoeveel u van beidé
stoffen beschikbaar heeft.
Op het jurkje geheel van
dezelfde stof (ca. 1,50 m
van 130 of 2 m van 90
breed) staat een garne
ring van anders gekleurd
band. langs de mouwinzet
en op het rokje, heel leuk.
33
2
t£
BJPSr
H
lü 1
gfjH
i *1
32
1
j.
</B O.
/Ó.Jt
Jn de tram tussen Amsterdam en Haar
lem ben ik eens in het Engels aan
gesproken door twee Zweedse globe-
trotsters met hele eiderdonzen dekbed
den op haar rugzak en zulke onwaar
schijnlijk korte shorts boven een paar
welgeschapen benen, dat het verkeei
in de Tempeliersstraat van pure ver
bijstering in de knoop liep. Zij zagen
er vreselijk moe en koud uit, want in
Augustus wil het wel eens fris zijn.
En aangezien ik in Scandinavië zo
veel gastvrije koffie heb gedronken, en
ik toch een ruim logeerbed had staan,
heb ik die twee maar op mijn knip-
kaart laten reizen en meegenomen
naar huis, waar ik ze heb volgegoten
met bouillon en koftie en na een op
windend gesprek half in het Duits en
half in het Engels om tien uur onder
drie wollen dekens in bed gestopt.
Het waren twee aardige Haustöchter,
ergens uit de buurt van Uppsala, als
ik het goed onthouden heb, en zij had
den tien maanden gespaard om in
twee maanden zo goedkoop mogelijk
heel Europa af te tippelen. De volgen
de dag heb ik ze een paar adressen en
mijn zegen meegegeven, benevens de
moederlijke raad om over die minus
cule broekjes in Holland liever een
paar stevige wikkelrokken aan te
trekken. Vanwege het klimaat, heb ik
maar gezegd.
SASKIA.
Horizontaal:
1. Zeeuwse voetbalclub; 8. fraai; 9.
kledingstuk; 11. leeg, voos; 12. boom
soort; 14. opgooi; 16. biersoort; 17. be
kend doelverdediger; 19. reigersoort;
20. verlaagde noot; 21. zeevis; 22. hoop
stenen; 24. deel van de mast; 25. klap;
26. zuiver gewicht; 28. insect; 30.
vriend; 32. bedbedekking; 34. spoedig;
36. bijwoord; 38. deel van de vinger; 39.
vragend voorn, woord; 40. zangnoot;
41. zwarte agaatsteen; 43. bijna; 45.
grassoort; 46. uniek; 48. opstootje; 49.
insect; 50. wigvormig stuk doek; 52.
gier; 53. Limburgse voetbalclub le kl.
Verticaal:
1. deel van een schoen; 2. godin van
de dageraad; 3. kippenproduct; 4. solo
zang; 5. de dato (Afk.)6. een weinig;
7. god van de liefde; 8. purée van
groente; 10. zijrivier van de Donau; 11.
hol; 12. vreselijk; 13. mannetjes poes;
15 mep; 17. dierenhoofd; 18. poes; 21.
gewoonte; 23. begin van een race; 25.
inhoudsmaat; 27. familielid; 29. gelooi
de huid; 31. overwinning; 33. kleef-
middel; 34. aanw. voorn, woord, 35.
maal; 37. sieraad; 39. bron; 40. kier;
42. plaats in de Betuwe; 44. spijskaart;
45. plaats in Ital'ë; 47. hijstouw; 49.
lentemaand; 51. Duitse munt; 52. milli
gram (afk.)
(Voor de oplossing zie men ons num
mer van Dinsdag).
NAAR VASTE GRQNn
Dameskousen zonder tenen, luchtig
en geen gaatjes stoppen. Wanneer
zullen er eens sokken in dit genre
komen voor de vrijgezel?
In 1952 zal de Weense staatsopera
een gastvoorstelling geven in Londen.
De Duitse regisseur Gustav
Gruendgens, die ook tijdens de Fest-
spiele in Salzburg geregisseerd heeft,
zal in de herfst in Wenen een opera
regisseren.
Ter gelegenheid van de herden
king van de tiende sterfdag op 3
October van de Oostenrijkse toondich
ter Wilhelm Kienzl, zal een „Kienzl-
postzegel" worden uitgegeven.
„U denkt ook altijd lelijk van de
mensen" zegt een zeventienjarige te
gen haar moeder. Ze hadden samen in
de trein gezeten met een heer en een
dame, die elkaar blijkbaar op het per
ron hadden ontmoet. Toen de conduc
teur kwam, kon de heer alleen een
derdeklas kaartje tonen, terwijl 'lij
tweede zat. Hij had toen heel verbaasd
gedaan; „Hè, hoe kan dat nu, ik heb
aan het loket toch om een tweedeklas
kaartje gevraagd!"
En nu waren moeder en dochter net
niet eens. De moeder zei: „Wel neen.
kind, dat wist hij natuurlijk best" en
de dochter vond moeder maar akelig
wantrouwend. Nu is er een spreek
woord waar veel waars in schuilt, maar
dat toch niet altijd opgaat, n.1. „Zoals
de waard is vertrouwt hij zijn gasten"
Dat het meisje de heer te goeder trouw nam, was
een bewijs, dat ze zelf nooit zo handelen zou, en
zelfs de gedachte aan een dergelijk bedrog haar
ver was. En dat is verheugend. Wie echter wat
levenservaring heeft, neemt zo'n uitvlucht niet zo
maar voor waarheid aan. De conducteur b.v. werd
er zeker geen dupe van
Bij het bovenstaand gebeuren liet het meisje
haar gevoel spreken; de moeder haar practische
ervaring. En daaruit ontstaat dan het conflict. Wie
jong is. en zelf nog onbedorven, wil geloven in het
goede in de mensen Wie ouder is, heeft ook het
kwade leren zien, dat schuil gaat onder een dek
mantel. Hij is misschien door schade en schande
wijs geworden. Het kind, dat idealistisch is inge
steld, begeert deze koude, nuchtere wijsheid niet.
Het wil trachten, het geloof in het goede te be
houden; zijn innerlijk verzet zich tegen de wer
kelijkheid. Het is een hele kunst, het goede in de
mensen te kunnen zien, het vertrouwen in hen
vast te houden, zonder zich door hen te laten be
dotten. Als we maar denken aan de verhalen, die
ons gedaan worden, als men met koopwaar langs
de deur komt. Dan weten we wel, dat het heus
niet allemaal invalide stumpers zijn. of werkloze
vaders met grote gezinnen Maar ze zijn er tussen!
En dus zijn we ook niet klaar met iedereen maar
botweg de deur te wijzen. We moeten afgaan op
onze mensenkennis, onze levenservaring. De jeugd
kan dat nog niet. wil graag vertrouwen stellen, en
ial daardoor vaak In de mensen teleurgesteld
worden Het is te hopen, dat ze zich daardoor niet
iaat ontmoedigen, of cynisch gaat worden, zoals
veel volwassenen zijn Er is al veel te veel wan
trouwen in de wereld, en dus is het de moeite
vaard te zorgen, dat de jeugd kan blijven geloven
n het goede.
Het is nodig, dat we hen leren, dat
men niet iedereen zonder roeer ver
trouwen kan; maar het is even nodig,
dat we hen wijzen op wat edel is. Daar
door kunnen de grote voorbeelden die
nen uil het heden, en uit vroeger tij
den. Maar ook de gewone mensen om
ons heen. Hoeveel mensen zijn er niet,
die in alle stilte hun gang gaan. maar
toch sterke krachten zijn. Mensen, op
wie men altijd aan kan; mensen, die
zorgen en verdriet moedig dragen: die
blijmoedig hun eigen genoegens opol-
feren, terwille van een ander. enz. E--
zijn Goddank ook nog vele goede men
sen in de wereld. Er zit in ieder mens
wel iets goeds, al zit het soms diep
weggestopt. Men moet daar naar wil
len zoeken, en het is een geluk, dat
de jeugd dat wil. We moeten dan ook
niet de spot drijven met hun tè lichtvaardig ver
trouwen, maar trachten hen het leven te laten
zien, zoals het is. Als een strijd tussen goeu en
kwaad i" de wereld èn in het mensenhart. Het is
zo gemakkelijk om met een ironisch lachje alle
vertrouwen, alle zuiver idealisme te doven. Het is
moeilijk, om zijn vertrouwen in het goede te be
houden, vooral in de wereld van tegenwoordig.
Er zijn nochtans mensen, zelfs oude mensen, wien
dat gelukt. Die op hun tachtigste jaar nog idealis-
ll!NIIIIII1llllllillllllliIllll|||j|||||llllllllllUIII[l!llll!IIIIIIIIIIIllll!ll^
me hebben. Niet, doordat ze het leven niet kennen,
of blind zijn gebleven, voor wat ze niet wilden
zien, maar doordat ze innerlijk sterk genoeg waren,
om ondanks ontnuchtering en teleurstelling, de
moed niet op te geven. Wie de moed opgeeft, gaat
eigenlijk staan aan de verkeerde kant.
Er zijn mensen die zeggen: „Je moet niemand
vertrouwen"; „oorlog zal er altijd blijven"; „wees
verstandig, en zorg altijd het eerst voor je zelf;
een ander doet het niet"; „een wereld zonder ar
moede zal nooit bestaan; dat is toch te mooi om
waar te zijn", enz. Ze vinden zichzelf erg verstan
dig, en halen hun schouders op over idealisme. De
idealistische jeugd beschouwen ze met een toe
geeflijk lachje: „Ze weten nog niet beter!"; de
idealistische ouderen beschouwen ze als „halve
garen" Toch zijn het die jeugd en die halve garen,
die de wereld vooruit moeten brengen, en zullen
brengen. Natuurlijk niet alleen puttend uit eigen
kracht, maar uit de B$on van alle goed.
H. A. POSTMA-VAN ALBADA
PUZZLE 202.
TWEE ONBEKENDE DICHTREGELS
Deze twee vreemde dichtregels te
vinden uit de gegeven omschrijvingen,
waarbij de letters door cijfers waren
aangegeven heeft velen heel wat moei
te gekost.
De elf bedoelde woorden waren in
de aangegeven volgorde: drie drie jolijt
Groningen druiven droombeeld Eduard
rendieren Zaandam Venlo Hector.
Liet men deze gevonden letters nu
corresponderen met de cijfers van 1
tot 48, dan vond men de volgende twee
versregels:
De ridder en zijn jonge bruid,
Vernamen een verdacht geluid.
Een oplossing, waarnaar door velen
met genoegen is gezocht. Na loting
onder de inzenders van een goede op
lossing is de wekelijkse prijs van f 5
ditmaal ten deel gevallen aan: Mej. F.
J. Hoogstraten, Hoofdweg 17, Winkel.
Gefeliciteerd! Deze prijs zal worden
toegezonden.
En nu onze nieuwe opgave.
PUZZLE 203.
EEN MOEILIJKE LETTERGREEP-
PUZZLE
Hieronder vindt men in alphabeti-
sche volgorde 54 lettergrepen, waarvan
de 15 woorden gevormd kunnen worden,
die voldoen aan de verder gegeven om
schrijvingen. Heeft men de 15 woorden
in de aangegeven volgorde onder el
kaar staan, dan vormen de eerste let
ters van boven naar beneden gelezen
iets, dat ieder graag wezen wil.
Lettergrepen: a a ar ar be bel bel ce
cha dal de di dl dron enk es ge gie ela
go hi hul 1 ln ln ka la lan li me ment
mo nl no non nos pel ran sa si si so
sum tal tief tis tor tu u ven ver vl zen
zijn.
Omschrijvingen: 1. schijnheiligheid-
2. soort dunne taf; 3. schikking- 4. dé
kleur groen in de wapenkunde;'5. on
deelbaar; 6. achteloosheid; 7. afdeling
ruiterij; 8. vindingrijk; 9. zwaardvech
ter; 10. plaats in N.-Holland; 11. helm-
wee-, 12. Spaanse edelman; 13. heelal-
14. naam van enige koninginnen- 15
eenzaamheid.
Welke zijn de bedoelde woorden en
wat vormen de eerste letters van boven
naar beneden gelezen?
Oplossingen (per briefkaart) tot en
met Donderdag 30 Augustus aan de
Redactie van dit blad (Er wordt on
der de inzenders van een goede oplos
sing weer een prijs van f 5 verloot).
pvE FRANSE SCHRIJVER Antoine de
Saint-Exupéry schreef op een onna.
volgbaar franse wijze een boekje on.
der de titel „Le petit prince", de klei.
ne prins. Hij tekende er zelf de illustra
ties bij. De grote druk, de fleurige en
kleurige platen, en het kinderlijke ge.
geven passen goed in de sfeer van het
kinderboek. Misschien is „De klein»
prins" dan ook wel een kinderboek.
Maar omdat de diepste wijsheid »cii
kinderlijke wijsheid is, daarom is üt
kinderboek tevens een boekje waar
ook grote mensen niet zo spoedig 0p
uitgekeken raken.
Het gegeven van dit werkje is een.
voudig en fantastisch tegelijk. De klei.
ne prins bewoont eigenlijk een heei
klein sterretje, een éénmanssterretje.
Alles is er heel klein. Hij is de enige
bewoner. Zo klein is zijn steroïde, dat
hij op een avond wel dertig maal een
zonsondergang kan meemaken, alleen
door z'n stoel een eindje te verschuiven.
Op zijn miniatuurplaneet heeft hij drie
vulkanen. Eén is er uitgedoofd. Daar
hangt hij z'n muts op. Op de anderen
kookt hij z'n eten. Dan heeft hij één
heel bijzondere bloem, gegroeid uit
een zaadje dat ergens uit de wereld,
ruimte op zijn planeet is verdwaald,
Het is een roos. Met een wind-scherni
schut hij z'n bloem af tegen de wind.
Of hij plaatst er een glazen stolp om
heen.
Deze kleine prins nu maakt een
tocht langs verschillende andere mi.
niatuurplaneten, en komt ten slotote in
de Sahara terecht, waar de schrijver
juist bezig is op 1000 km. afstand van
de bewoonde wereld de motor van z'n
defect geraakte vliegmachine te her.
stellen. Aan hem vertelt hij van z'n
ontmoetingen met andere mensen ->p
onze aarde en op andere planeren. Een
paar brokstukjes van dergelii' e ge-
sprekken wil ik hier laten volgen.
Hij komt op het seinhuis van een
station. Een trein dendert voorbij.
„Waar gaan al die mensen heen?",
vraagt hij. „Och, de machinist weet het
zelf niet", luidt het antwoord. Dan na-
dert er een trein uit de omgekeerde
richting. „Gaan ze nu al terug? Waren
ze niet tevreden waar ze waren?" En
de seinhuiswachter -zegt: „Men is nooit
tevree waar men is".
Iemand zegt: Ik heb een aardig huis
gezien. Er stonden bloemen voor de
ramen; een leuk tuinpad leidde er
heen; het zag er van binnen erg ge
zellig uit. Dan vraagt de aangespro
kene: Wat kostte dat huis? En wan
neer het dan zo'n f 25.000 kost, ja, dan
is het een aardig huis.
De kleine prins ontmoet een vos. Hij
vraagt de vos z'n vrind te worden.
Maar dat kan niet, zegt de vos. Want
we zijn eikaars eigendom nog niet ge
worden. Dan vraagt de kleine prins
wat dat eigenlijk inhoudt: eikaars
eigendom worden. Het lakonieke ant
woord luidt: een band scheppen! Men
kent alleen die dingen, waar men diep
mee verbonden is, waarvan het geldt
dat je eikaars eigendom bent. Dan be
grijpt de kleine prins ineens, waarom
hij zo gehecht is aan z'n ene roos op
z'n astroïde, en aan z'n drie vulkanen.
Want de prins, de roos en die drie
vulkanen zijn wederkerig eikaars eigen
dom. Alles wat niet in zo'n levende
band is opgenomen, is dood. En juist
deze levende band is onzichtbaar. Het
essentiële is altijd onzichtbaar.
„Wat de mensen zoeken, zou gevon
den kunnen worden in één enkele roos
en in een beetje water...." Deze kin
derlijk diepzinnige woorden vatten
eigenlijk dit hele speelse verhaal sa
men. Hier wordt een humane, en daar
om christelijke wijsheid verkondigd,
die van alle eeuwen is. Het doel, het
levensgeluk, zoals dat doorgaans wordt
opgevat, heeft typisch manlijk ag-
gressieve momenten. Het doel dat het
geluk moet brengen, ligt altijd verder,
altijd verder. Nooit ligt het hier, in het
nu. Het doel dat het geluk moet bren
gen, is altijd het vele. Nooit is het dit
ene. Een kind kan gelukkig zijn met
dit ene ding hier en nu. Maar aan ons
volwassenen schijnt dit zuivere geluk
ontzegd te zijn. Het is de kleine prins,
die ergens in een verre hemelruimte
woont, die dit alles weer zeggen moet.
Of zou ook de bijbel dit tere geluk
van het hier en nu kennen, de warm
te van het eigendom-zijn-van-elkaar,
van de ander en van het ander? Ik
meen van wel. We zullen om dat te
ontdekken de bijbel alleen met een
heel ander oog moeten gaan lezen.
Minder gericht op het dogmatische mo
ment, en meer op dat „eikaars-eigen
dom-zijn", dat spreekt in alle liefde, en
zelfs in het geloof. Want heet ook het
geloof niet één-in-Christus-zijn?
(Advertentie, Ing. MeA)
