DE ZATEMDAGAVOMD
Vliegtuigbases in
Marokko
STRAAT DER BEGEERTE
Een mooie moddersloot
blijft een sloot
AMSTERDAMS PODIUM
AMERIKANEN HEBBEN HAAST
Zwak geslacht
Amerikaanse trainingsboot voor
Oxford roeiploeg
Snul Pen wrijf
DA
PO
Beschikking of
bestemming
Twee velden gereed
DE lange jongeling was er vies bij.
r
JDE DOOLHOF
Eén roman, acht
auteurs
NAAR VASTE GROND
(Van onze correspondent te Casablanca)
yAN de v«f grote Amerikaanse vliegvelden voor de strategische luchtmacht in
1 Marokko, waarvoor enkele maanden geleden een overeenkomst tussen Wash
ington en Parijs werd getekend, zijn er twee dezer dagen zover voltooid, dat de
zwaarste bommenwerpers hier kunnen landen. Op het vliegveld Nouasseur,
40 km ten zuiden van Casablanca, dat midden in de woestijn aangelegd werd,
landde het eerste vliegtuig drie en tachtig dagen na het begin der werkzaam
heden; op het vliegveld Sidl Slimane, 100 km ten noordoosten van Rabat, zelfs
al zes en zestig dagen na bet leggen van de eerste steen. Een derde vliegveld
wordt b(j Ben Guerir, 100 km ten zuiden van Nouasseur, aangelegd. Over de lig
ging van de twee andere strategische vliegvelden is tot nu toe niets bekend ge
maakt. In Port Liauthy wordt bovendien de Franse marineluchtbasis door de
Amerikanen belangrijk uitgebreid.
iiiiitrinnifininiiiiiiiiiniiiiiiiuflnninimiiiniiiiiiiifniiHiRiiniiniiiiiHjiijiniiiimiinniijinii
OP HET MATJE
Gloeiend de pineut, als ik dat zo 's
met een rimboe-term mag aanduiden.
Hij had lood gestolen uit een magazijn,
waarvan de achterdeur niet bepaald
een ijzeren gordijn was, waitt de lange
had 'm met zijn blote handen open ge
peuterd en vervolgens zijn transport
middel een fikse kruiwagen vol
geladen met het kostbaar metaal. En
omdat het zo gemakkelijk ging was
'ie teruggekomen, viermaal in totaal,
en dat had de loodvoorraad van de
firma Ketelzeem en Co met vierhon
derdtachtig kilo verminderd.
Geeft u de feiten toe?, vroeg de
rechter. En Jannes B., die als beroep
„transportbeambte" opgaf, knikte zo
opgewekt, als hadde men hem een
whiskey zonder soda gepresenteerd.
Hij zei: Jewel edelachbre. Ik heb 'r
smart van in me ziel".
Daar keek de rechter wel even van
op, want het leek een beetje op domi
nee Spelberg met harmoniumbegelei
ding en dat komt in ons zaaltje niet
vaak voor. „U bedoelt dat het u spijt,
als ik u goed begrijp?"
Jewel, en 'k vraag duizendmaal
beleefd klemensie, 'want as u me ge
nade wou schenke zal u me nooit weer
zien, da's vanzellef'.
De rechter schudde het hoofd en zei
dat het berouw, waarvan deze lange
loodsnaaier getuigd had, maar 'n arme
tierig en uiterst wormstekelig stekje'
was en dat hij meer spijt had over het
feit, dat de politie hem in de groeze
lige kippenek Tiad gepikt, dan over
zijn struikelingen op het pad des recht
vaardigen levens.
Toen kwamen de getuigen: een moe
der en haar dochter. De moeder riep
een probleem in me wakker nopens de
herkomst van het woord Nijlpaard en
via het woord Nijl associeerde ik de
omvang van Faroek met de brede basis
van de pyramiden. Waaruit de welwil
lende lezer kan concluderen, hoe vol
slank de vrouw Was en hoe rond van
alterhand heuvels en spanningen. En
die dochter was het snoepje van de
week: blond en van een bestek en
constructie zoals de Amerikanen ze
reserveren voor pin-up girls, door de
Zuidafrikaners zo kittig betiteld als
prikkelpoppen. Het snoepje gichelde
en beet, als weleer Louise van Lou
Bandy, op haar nagels.
Moe had enig trammelant met de
eedsformule, maar ze herkende de
lange Jannes als „die knul met ze
kruiwagen, die een keer of wat door
het gangetje was gekuierd. Ik doch alt
die lange loeres heb ik nog nooit bij
Ketelzeem. aezien. Me meid hier ken 't
JJIT de grote haast, waarmede deze
werkzaamheden in dag- en nacht
ploegen uitgevoerd worden, blijkt wel
de grote strategische betekenis, die het
„natuurlijke' vliegtuigmoederschip" Ma
rokko. gelegen midden tussen Europa
en de Verenigde Staten aan de ingang
van de Middellandse Zee, heeft zowel
voor de taak van een strategische lucht
macht als ook voor de beveiliging van
de zeeweg over de Atlantische Oceaan
en de verzorging van de Amerikaanse
zeestrijdkrachten in de Middellandse
Zee. De twee nieuwe vliegbases Nouas-
seur en Sidi Slimane hebben elk twee
startbanen van meer dan 3000 m. lengte
en 60 m breedte. Tot nu toe is er nog
geen intercontinentale bommenwerper
B-36 of straalbommenwerper B-47 op
de Marokkaanse bases geland; zolang
het niet om militaire redenen noodza
kelijk is, zal hier blijkbaar ook geen
escadron zware bommenwerpers gesta-
tionneerd worden, doch zullen de bases
als steunpunten bij de regelmatige
intercontinentale oefenvluchten van de
B-36 gebruikt worden, evenals tegen
woordig reeds de vliegvelden in Enge
land.
De Amerikaanse bases zijn niet alleen
voor de strategische bommenwerpers
belangrijk, die van daar uit ieder doel
over de halve omtrek van de aarde
kunnen bereiken, maar evenzeer voor
de zware Amerikaanse transportvlieg
tuigen, die van Marokko uit voor de
bevoorrading van alle mogelijke fron
ten in Europa en in het nabije en Mid
den-Oosten kunnen zorgen.
„BOOM" IN CASABLANCA
JN het geheel zullen ongeveer 17.500
Amerikanen, militairen en technici,
i Marokko gestationneerd zijn. In
Nouasseur is men reeds bezig een klei
ne Amerikaanse stad te bouwen, waar
van het eerste gedeelte behalve drie-
Ketelzeem gezien- Me meid hier ken
getuige".
Wel, het blozekriekske huppelde
voor de groene tafel als ging ze in
tofzij naar een vrolijk bal.
Weet u zeker, dat het deze jonge
man was?, vroeg de rechter.
Ik zee nog tegen me moe: daar
gaat die engerd weer. Op het beroo
kende ik 'm direk. Wij keken van 't
veranda net op de achterdeur van
Ketelzeem.
Er kwam nog een inspecteur van
politie, toen kwam er een eis van
twaalf maanden retraite en vervolgens
kwam er een vrouwelijke rechtskun
dige de verdachte bijstand verlenen
en dat deed ze uitstekend, beginnend
bij de schamele wieg en eindigend bij
de armoe, waarin Jannes was uitge
gleden. En dat het de eerste keer was
en daarna nooit weer. „Ik heb veel
met deze jongen gepraat, hij is niet
slecht".
Het werd vier maanden echt en drie
voorwaardelijk.
De lange ging gebogen door de zij
deur af; maar hij keerde zich om en
wuifde, schutterig en onhandig, naar
zijn pleitbezorgster. Zij bloosde boven
haar Witte bef en was liefelijk als
morgendauw op een rozeknop.
KABEL
Uw verkoudheid van neus,
keel of borst weg met
(Advertentie, Ing. Med.)
Oxford heeft een nieuwe naar Amerikaans model vervaardegde trainingsboot
in gebruik genomen. De boot, die plaats biedt aan 1( roeiers, heeft een
middenloop, waardoor de trainer in staat is om eventuele fouten van de
roeiers individueel te corrigeren.
honderd huizen de nodige winkels, een
kerk, bibliotheek, school, clubs en
sportterreinen zal omvatten. Het drink
water wordt door een kilometerslange
leiding aangevoerd. Op het ogenblik is
de huisvesting van de Amerikanen, die
hun gezinnen mee naar Marokko mo
gen brengen, nog een groot probleem
In Casablanca heeft de invasie der
Amerikanen, gepaard aan de werkver
ruiming voor de inheemse arbeids
krachten, Fransen, zowel als Marokka
nen, een „boom" veroorzaakt. In af
wachting van een reusachtige dollar-
stroom stegen de prijzen in Casablanca
binnen enkele uren met niet minder
dan vijftien procent; sindsdien zijn zij
nog honderd procent gestegen. In hon
derden café's en restaurants van deze
stad, waarvan het aantal inwoners
reeds in de „boom" van de tweede we
reldoorlog verdubbeld werd, tot meer
dan 600.000 Casablanca staat thans
op de vierde plaats na Parijs, Marseille
en Lyon rollen de dollars en de
francs. Hotelkamers zijn zelfs met de
beste relaties niet te krijgen. Woningen
die vroeger overvloedig en goedkoop
waren, zijn nu onbetaalbaar en slechts
tij uitzondering te krijgen. Honderden
millioenen francs aan arbeidslonen wor
den maandelijks op de reusachtige
bouwterreinen verdiend, een geld
stroom, die niet zonder invloed op de
kosten van levensonderhoud kan blij
ven en de Fransen voor de moeilijke
taak stelt maatregelen te treffen om de
inflationjstische tendenzen tegen te
gaan.
Volgens de overeenkomst zijn alle
door de Amerikanen aangelegde vlieg
velden het eigendom van Frankrijk,
waarboven de Franse tricolore wappert
en die door de Amerikaanse luchtmacht
slechts gebruikt mogen worden, zolang
er gevaar voor 'n wereldoorlog bestaat.
Ze worden dan ook aangeduid als
„Frans-Amerikaanse" bases. Des te
meer heeft de verklaring van de Ame
rikaanse minister van luchtvaart, Tho
mas Finletter, da aandacht getrokken,
volgens welke deze bases als „Atlanti
sche" te beschouwen zijn.
VORIGE WEEK ZATERDAGMIDDAG maakte zich van de In Amsterdam rond
dolende mensheid plotseling de jaarlijkse koorts meester, die men pleegt aan
te duiden met: Sinterklaasdrukte. Het leek rijkelijk vroeg, maar de symptomen
waren onmiskenbaar, 't Ergst symtoom was op die dag: de onbegaanbaarheid
van 't hart van Amsterdam, het Centrum. We moesten ergens in de Kalverstraat
zijn, maar eer we halverwege waren hadden we al spijt. En omtrent het Spul
kregen we heimwee naar ons dorp. Maar er was daar geen terug meer. En als
een onontkoombare draaikolk zoog de Kalverstraat ons naar zich toe. Een draai
kolk van tienduizend en nóg eens tienduizend stadgenoten, die ook, gelijk wij.
om de een of andere reden in de Kalverstraat moesten zijn.
zonder welk klankbord de kunst geen
enkele reden van bestaan heeft, zich
meer en meer van „het goede boek"
gaat afwenden. Omdat het goede boek
eigenlijk helemaal niet goed is. Omdat
het publiek gelukkig zo normaal rea-
INDIEN zou worden vastgesteld, dat men de vraag stelt, wat kunst eigen- 8eer',> dat het een mooie moddersloot
het er met de letterkunde in Neder- lijk is, dm is een houdbare definitie to^ altijd een sloot vindt:
land droevig voor staat, dan zou dit niet te feven. Wellicht zou het be- Wordt die publieke ongunst te ma-
even onwaar zijn als werd geconsta- grip zo te omschrijven zijn, dat kunst f gaat kunstenaar zijn
teerd, dat zy na de oorlog een glans- een schconheids-o n t roering of -be- toevlucht nemen tot foefjes, waar de
periode doormaakt. Daarby heb ik roering moeten opwekken: naar het intelligente lezer niet wenst in te
uiteraard niet het oog op de produc- positieve en het negatieve dus. trappen.
tiviteit, want nieuwe uitgaven ver- Nu is het buiten kijf, dat vrijwel to^ik^t^o^J Ete^oolhirf" las'
schijnen in groten getale. Ik doel op alle werken van schrijvers, die tot de H t hnplf jt. „itppknmen hii rie N V
de kwaliteit, nog sterker, op de in- litterateren worden gerekend, na 1945 UDe^e«mLtseha^.mi
houd, de geestelijke achtergrond van het noimale menselijke gevoel voor H t wereldvenster" te Amsterdam
de nieuwe boeken, die van een stand- schoonleid beroeren. Om het directer V- f fnefie is dat deze roman is
punt van schrijfkunst zeker niet als uit te drukken: de „inhoud" van die Su'evef rionr Ri™A tl
beneden de maat kunnen worden ge- boeker doet meestentijds een aanslag Coolen Max Dendermonde Henriet,te
zichzelf ze™ °P *e opvatting van gezond en nor' van Eyk, Hella Haasse. Al'fred Koss
weten (of die dit van zichzelf zeggen), maal (enkende m<>nspn - -
- r - -- uc ypvatwiigcii vöii
weten (of die dit van zichzelf zeggen i, maal ienkende mensen
merken te pas en te onpas op, dat de
litteratuur, gelijk Iedere kunstvorm,
altijd een afspiegeling is van de tijd,
waarin zjj verschijnt.
Het vreemde is, dat deze stelling
wèl schijnt op te gaan in tijdperken
van verwarring en botsing van menin
gen; evenwel niet voor jaren van Wel
vaart en rust. Bezien wij namelijk
litteratuur uit een periode, die in de
historie als niet-schokkend, zelfs als ge
zapig is geboekstaafd, dan blijkt de
kunst zich daarin bijzonder wel
mann, Adriaan van der Veen en Simon
Vestdijk. De misdaad tegen de roman
kunst is dus door deze auteurs geza
menlijk en in vereniging gepleegd, om
een juridische term te gebruiken.
Wat ik hierboven opmerkte staat
ook op de flap: „Deze auteurs hebben
in dit boek in tweeërlei opzicht een
beeld van deze tijd willen geven. Ten
eerste door aan te tonen, dat ook 'n
de litteratuur „teamwork" alleszins
mogelijk is". Het gegeven is voorts „de
"V.V gcgcvcll i» VUU1 bj> „ue
ïadde ik ook maar één moment de angst, die aanvankelijk vaag. ten dele
JVUAIOV MVU UQCU1U DIJX.UUUCi w Cl te iniruk, dat deze uitingen echt zijn, ik onbewust, de hoofdpersoon. Evert Frel
voelen. Gaat het slecht in de wereld z<u wellicht om de klaarblijkelijke on- voortdrijft". De uitgeefster maakte de
en wie wil ontkennen, dót het niet awendbaarheid treuren, ik zou er mij aardigheid compleet door een prijs-
best gaat? dan schijnt de argeloze net aan ergeren. Die indruk leeft bij vraag uit te schrijven: men wordt ver
kunstminnaar zich tevreden te moe- nij geenszins. Ik geloof bepaald, dat zocht te raden welke auteur een be
ten stellen met cacophone muziek, uit- chrijvers, muzikanten en tonelisten paald hoofdstuk heeft geschreven,
geheelde somberheid op het toneel en iet verrukkelijk interessant vinden Deze roman gaat mank aan alle
beschreven aberraties in romans en om bewust over de zelfkant van het ernstige bezwaren, die ik zoeven tegen
dichtbundels. De kunstenaar verdedigt leven heen te stappen en in de physieke de na-oorlogse litteratuur formuleer-
zich met te zeggen, dat „de tijd hem en psychische modder te roeren. Ik de. Het boek is daarenboven een staal-
gegrepen" en „de tijd hem losgeslagen" kan 'mij niet voorstellen, dat de kun- kaart van verteltrant geworden. Daar-
heeft. Zijn werken zijn „tijdsbeelden" stenaars-met-de-pen met dit probleem mee is mijn oordeel geveld. Ik denk
Kort geleden hoorden wij uit be- worstelen, voordat zij hun gedachten er niet over om mee te raden. Daar-
voegde mond de opmerking, dat he aan het papier toevertrouwen. Wie de voor is de litteratuur mij te lief.
verschil tussen Kunst en Kitsci dingen maar bij de naam noemt, wie ik wacht nu op acht componisten
kwatsch is.... De zegsman wilde doei. vlot plattitudes weet te gebruiken, acht toneelschrijvers, acht schilders en
blijken, dat wat voor de één kunst s. heeft succes. acht beeldhouwers: De cacophonie is
voor de ander kitsch betekent. Indin Succes? Ik vrees, dat het publiek, perfect. H. M. K.
COMS is de Kalverstraat indrukwek
kend van allure, soms is ze gruwe
lijk.
Gruwelijk was ze die middag. Met
die tienduizenden opgejaagde mensen,
die als twee rivieren naast elkander
voortstroomden, zonder iets van elkaar
te weten. Het regende zachtjes en de
mensen zagen er weer niet op hun
voordeligst uit. Ze hadden haast, ze
keken bezorgd als waren ze allemaal
te laat en ze verdrongen elkaar in een
wilde, onuitgesproken haat als ze tege
lijk voor dezelfde winkel stonden.
Iedere etalage was een klein feest
en sommige waren een groot feest.
Maar duur waren de dingen die daar
lagen. Onmenselijk duur en onbereik
baar. Duurder weer dan een jaar ge
leden. Of zijn wij alleen armer gewor
den, zonder het zelf te merken? Mooie
dingen, die een mens wil bezitten.
Die middag, in de Kalverstraat, was
er maar weinig dat ik niet begeerde.
Al die boeken, al die gramofoon-
platenen al die kleine, verrukke
lijke attributen in de winkels van de
goud- en zilversmeden. Niet als een
dief in de nacht sloop de hebzucht door
m'n ziel, maar als een roversbende
overdag.
Ik voelde me diep ongelukkig, want
slechts een belachelijk gering deel van
al dat goede en dat schone zou mij
behoren.
Om me heen dromde, gromde en
morde de massa. Ze gromde om pre
cies dezelfde reden. Te weinig geld, te
veel mooie dingen in de feestelijke
nissen in die steeg. Feestelijkja,
n die nissen van die etalages. Maar
daarvóór, in de lijzig neerkomende
regen van die straat, was het aller
minst feestelijk. Daar was het treur
spel. Het treurspel der ontevredenen,
der verdrietigen en der onrustigen.
En dat is dan het moderne grote-
stads-leven. Een brede steeg in het
hart der stad, volgestopt met mensen
die allen fel begeren. En maar weinig
zullen krijgen.
Op de hoek van de Kalverstraat en
een steeg trok, in jeugdige ouderdom
en fris als een veldbloem, een diacones
voorbij. Ze leek me heel gelukkig, al
keek ze nog zo ernstig onder 't
sneeuwig witte kapje. Er zat, in de
glanzend-schitterende hal van een
lingerie-paleis, een baby in een kinder
wagen. De baby geeuwde en krabde
zich het dwaas-ronde kopje. Die baby
leek me hoogst gelukkig. Er ging een
matroos voorbij, nog haast een kleine
jongen. Voor iedere etalage bleef hij
even staan. Hij was te jong (en ook
te arm) om zelfs die dingen te be
geren. Hij was gelukkig.
Tussen die baby en die matroos
stapte een dame voort. Ze droeg een
zilvervos en voile. En een hoed, die
geurde naar Parijse ateliers. In het
voorbijgaan zag ik, nauwelijks een
seconde, dat gezicht, schemerend achter
het doorzichtig gaas, waarmee het was
bedekt. De ogen waren hard als ijzer
en de rest van dat gezicht was niets
dan masker. Ze lachte, maar dat lachen
was bevroren en gesteld. Zo moeten
eens schrikgodinnen en harpijen ge
lachen hebben. Je werd er koud van
van zulk lachen achter bont en
schemerachtig gaas.
Twee brouwerspaarden stonden warm
en nobel tegen elkaar geleund te
wachten. De damp sloeg uit de rond
gespannen lijven en ze roken naar alle
goede, warme dingen die nog op deze
wereld zijn. Twee vrienden, tussen al
die mensen die elkander vreemd wa
ren. Die paarden waren gelukkiger dan
die mensen. Gelukkiger dan de vrouw
in zilvervos. Ja zeker, dat was het
beste van die middag: dat babykopje
en die paardenlijven. De diacones en
die matroos.
Men denkt wel eens dat ons geluk
ligt achter feestelijk verlichte ruiten.
Dat het te maken heeft met 't doffe
goud en t helle zilver. Met geld. Maar
't is niet waar. 't Is er nooit te vinden,
Hjkt me, in de Kalverstraat. Me dunkt,
veel verder dan het Centrum daar. Ik
denk daar, waar de hemel is, ver buiten
Amsterdam. Daar, waar zilvervossen
levend door de bossen sluipen. En
waar de stilte huivert door de hoge
bomen. Overal, waar men het verst
verdwaald is van de Kalverstraat,
waarin de mensen zich vertrappen,
zodat zelfs de paarden verbaasd te
kijken staan.
ANTHONY VAN KAMPEN.
Amerikaanse soldaten in actie tegen
de communisten in Korea.
J)E KLEINE MENS staat in een grote
wereld. Deze grote wereld is een
verdwijnend stofje in een heelal, dat
zich met een snelheid van 25.000 km
per seconde uitbreidt. De mens, een ver
loren nakomertje in een universum dat
zijn afstanden meet door middel van de
snelheid van het licht, en zijn tijd uit
zet in honderden millioenen jaren, deze
mens mist als vanzelfsprekend eigen
houvast. Het is geen nieuwe, maar een
eeuwenoude gedachte, dat vreemde
machten die ergens in het onmetelijke
universum zetelen, des mensen levens
gang beschikken.
Het zijn vooral de Grieken geweest
die in hun mythologische beelden vorm
gegeven hebben aan de gedachte, dat
er over de mens beschikt wordt. Er is
een voorbeschikking, een fatum, een
lot.
De persoonlijke kleur, die de Grieken
gaven aan de verschillende gestalten
van hun lotsvisie, deze opengebroken
heid naar boven toe, is de moderne
mens echter verspeeld. Wat ons nog
rest na de moderne verschraling van
ons wereldbeeld is een poging het lot
te accepteren, door de geest zijn toe
stemming te doen geven aan de natuur.
In de meeste gewenste helderheid zien
we dit in de psychoanalyse van Freud
en zijn volgelingen. De genezing bestaat
hier immers in het kennen van eigen
kausale bepaaldheid. De ontwikkelings
gang van een mens zo heet het hier
ligt vast in zijn driftstruktuur. Wel
nu, wie zijn driften kent en de wijzen
waarop zij zich hebben verstrengeld,
kent zichzelf, zegt daarin „ja" tegen
zichzelf, en is daardoor genezen. Hoe
wel in feite veel mensen door een der
gelijk inzicht althans iets geholpen kun
nen worden, vinden we hier niet meer
dan een het-hoofd-buigen onder een
kausale fataliteit, die zelfs de persoon
lijke glans van het griekse fatum mist.
Een Christen verwacht de oplossing
van dergelijke immens moeilijke vra
gen van Christus. Welnu, het is mogelijk
het leven van Jezus te zien in het licht
van het lot. Gegeven de wijze waarop
Hij optrad moest hij onverbiddelijk in
conflict komen met de wereldlijke en
geestelijke autoriteiten van zijn dagen.
In de lijdensgeschiedenis vinden we iets
van persoonlijke willekeur: Jezus óf
Barabbas. We vinden er de wraak van
de priesters en de huiveringwekkende
speelsheid van Judas en zijn zilverlin
gen. Hoe dan ook, rond Jezus trekt zich
het lot samen. Hij wordt onschuldig
vermoord.
En Jezus heeft niet gevraagd naar
het kausale waarom. Want wie dit doet
beschouwt zijn leven als staande onder
de schikking van een aantal determi
nanten, die één na één kunnen worden
afgeteld. Het leven is echter geen
schikking, geen reeks van oorzaken en
gevolgen. Want de mens is geen ding,
geen natuur, maar schepping. Een ding
staat in de kausale orde der natuur.
Ten aanzien van een ding kan gevraagd
worden naar het waarom. Maar de
mens als schepsel staat in een open
vrije relatie tot God. Tot God, in wie
hy zijn bestemming, zijn einddoel vindt.
Daarom herleidt Jezus zijn kruisiging
niet tot een aaneenschakeling van be
grijpelijkheden. Hij vraagt niet aan de
omstandigheden naar het waarom. Maar
Hij vraagt aan God naar het waartoe
"ht°Pbre,ke" Van het lot naar God
spreekt de liefde. Gods antwoord op
Jezus „waartoe?" is: om myn liefde
zichtbaar te maken voor de mensen.
Het lot van Jezus wordt transparant
voor Gods liefde. Zijn lot wordt zijn
voor-er-zijnStemminjr' juist"daar-
Ket lot dat de enkeling treft, is hier-
weef wn *VerkJaard- Integendeel. Maar
wel wil gezegd zyn dat het lot dat
De'menf ibhjft' de menS de*radewt.
Z pas daar geschapen mens,
aar 2IJn lot Gods liefde toont.
