Wenken voor de Kerstdagen
Rhythmische gymnastiek
Het verhaal van een
Kersttraditie
Op zoek naar
de Kerstster
De hand op de portemonnaie
Het Kind en
het Beest
De Australische
mistletoe
Slaapt U slecht
Ook in Frankrijk
-
MAANDAG 34 DECEMBER 1951
Kerstfeest- We willen dit feest 't
liefst in huiselijke kring vieren waar
we dan met allen, die ons lief zijn ons
één voelen bij de Kerstboom en Kerst
kribbe. Ook vooral nu rust de heerlij
ke phcht weer op de vrouw des hui
zes om een passende sfeer in haar wo
ning te scheppen. Een ieder doet dat
zo op haar eigen manier al naar gelang
de middelen. Maar hoe dan ook, 'n be
scheiden wandversiering van takjes
hulst en dennegroen, hier en daar op
een schilderij, foto of wandlampje aan
gebracht, een feestelijk gedekte tafel
met daarop wat kaarsen, zal bijdragen
tot een intiem geheel en het met zorg
gekozen menu luister bijzetten.
Ja. zult U zeggen, het menu, 'dat is
altijd een zorg op zich zelf. Op de
meeste Hollandse Kersttafels zullen de
in Engeland zo traditionele kalkoen
of kerstgans wel ontbreken, doch ik
ben er zeker van, dat het welslagen
van ons Kerstdiner niet afhangt van
de al of niet aanwezigheid van deze
twee gevederde wildsoorten.
We gebruiken natuurlijk ons mooiste
tafellinnen, liefst van wit damast en
gaan het oppervlak in vierkanten ver
delen, door hier en in de lengte en
breedte, niet al te smal rood zijden
lint over te spannen, dat we onzicht
baar tegen de tafelrand vastspelden.
Als we een of meer zilveren kande
laars bezitten, dan ls er niets wat een
beter effect geeft, doch ook een kaars,
in een aardig versierd standaardje, ge
plaatst bij elk couvert maakt het zeer
gezellig. Nu leggen we hier en daar
een klein' takje hulst of wat denne
groen. Aanbeveling verdient het on
zichtbaar vasthechten van deze takjes,
b.v. met spelden aan het linnen, daar
ze anders tijdens het diner steeds ver
schoven worden en zodoende hinderlijk
kunnen worden. Een bloemstukje, ar
tistiek opgemaakt met Kerstroosjes,
dennegroen en wat rood lint, geeft de
ze tafelversiering iets aparts.
Of we het Kerstfeest in huiselijke
kring of daarbuiten vieren, in ieder gé
val zal de vrouw, al of niet gastvrouw,
het als een plicht beschouwen er zo
feestelijk mogelijk uit te zien. Heeft ze
nog een voor deze gelegenheid passen
de japon? Of kan ze zich een nieuw
toiletje veroorloven?
Als U voor een avondtoilet niets
voelt, dan kan een gedistingeerd ja
ponnetje van zwart velours chiffon,
met een flatterende halsuitsnijding en
goed gekozen straszversiering, goede
diensten bewijzen. Staat zwart u min
der goed, dan zal een mooie witte ge
orgette blouse, rijkelijk gegarneerd met
valenciennekant, gedragen op een wijd-
lokkende taftavondrok een ware uit
komst zijn. Een grote corsage in de
taille van hardgroen of rood kan de
finishing touch vormen.
Toen ik ongeveer 10 jaar was vertelde
mijn vader ons op de middag vóór
Kerstmis het verhaal van Stijn Streu-I
veis, waarin d» kinderen van de boe
renhoeve, bij het vallen van de avond
uitgingen om de Kerstster te zoeken.
Zij zagen niets totdat zij koud en moe
weer naar huis keerden en daar plot
seling boven hun eigen kleine boerde-
ry een heldere ster ontdekten. Toen
zy naaV binnen gingen, hoorden zij het
grote nieuws, dat er een kindje gebo-
i ren wns. Kon he* mooier, juist op
Kerstavond?
Ik vond het verhaal mooi en zoals
het kinderen meestal gaat, ik was blij
dar. de geschiedenis .goed afliep. Het
leek alsof het Bijbelse Kerstverhaal er
vertrouwder door werd. Bethlehem was
steeds zo onbereikbaar ver geweest! En
ziet, nu was daar bij de kinderen van
de boerenhoeve bijna hetzelfde ge
beurd; wie weet, werd er in ons dorp
ook nog wel eens een Kerstkindje ge
boren. Zo gingen myn kindergedach
ten.
Hoe goed stemden de beide verhalen
met elkaar overeen! Ook hier had een
ster het huis aangewezen, waar het
kindje in een eenvoudige omgeving was
geboren. De ouders en allen die het za
gen, waren dankbaar en biy met de
kleine en zü hadden, als eenmaal de
herders, verrast rond het kindje ge
staan.
Toen vader een poosje later zei;
„Kom jongens, jassen aan! Wy gaan de
Kerstster zoeken!", voelde ik dat als
een ontwyding. Dót was toch niet mo
gelijk! Je kon zoiets toch niet in je
eigen leven betrekken? Trouwens het
kón bü ons niet echt zijn.
Vader en moeder gingen zelf mee om
te zoeken.
Mokkend slenterde ik achter de an-
Half uit ongeneeslijke nieuwsgierig
heid, half uit moederiyk plichtsgevoel,
ging ik eens kijken bij een les in
rhythmische gymnastiek. Het bezit van
een dochter brengt nu eenmaal de
meest uiteenlopende verplichtingen
mee, beginnende bij de studie van ba
by-uitzetten en eindigende by Ja,
wanneer eindigen de verplichtingen
van een moeder eigenlijk?
Maar goed: na de episode van: mooi
Je bordje leeghappen; ken je de tafel
van zeven al? niet zo dicht met de
ogen bij je boek! heb je een zakdoek
In je zak? komt het moment dat ma
ma constateert: Rechtop zitten, meiske
en de gedachte door het hoofd flitst:
Hoe ging dat vroeger, in eigen jeugd,
ook weer? Ach natuurlijk: dezelfde
vermaningen en dezelfde dreigementen:
Je groeit nog zo krom als een hoepel
die van zijn leven niet in vervulling
gingen.
Maar al met al: die ouderwetse op
voeders hadden gelijk. Die wisten, dat
een snel groeiend lichaam discipline
nodig heeft. Een discipline, die de
Jonge geest zelf nog niet kan op
brengen.
In die strenge tijd van onze groot
moeders ging dat op strenge wijze, al
les over één kam, zonder pardon. Recht
op, mijn dochter, en rechtop was nog
iets anders dan de rug strekken, de
schouders achteruit. Rechtop was uren
lang stil zitten, met een rug strak als
een plank, tegen een onverbiddeiyk
harde stoelleuning.
Of, nog rigoureuzer, op een tabou-
retje achter de piano, zonder enige
steun in de rug: een goede oefening in
zelfbedwang en maintien. Maintien,
juist, dat was het woord: de jonge
dame werd, als de financiën het toe
lieten, naar een dansles gestuurd, en
de professeur de danse et de maintien
drilde haar charmant maar onverbid
delijk. Als een gedwee soldaatje had
zij maar te gehoorzamen, of zij het
prettig vond of niet.
Toen kwam de herinnering sche
mert nog flauw in onze allerjongste
jaren de gymnastiek, streng en dis
ciplinair met straffe oefeningen en mi
litaire houding, alles in degelijke
hooggesloten pakjes en ellenlange
zwarte kousen. En nu? Rechtop
lopen, meiske, niet met een kromme
rug zitten. Dat kind moet maar eens
naar gymnastiek
Het was dezelfde zaal, met dezelfde
ringen aan de zoldering, dezelfde brug
en hetzelfde wandrek. Maar de styve
pakjes waren allang door de mot ge
geten, de lange kousen onderin de vod
denmand gestopt. Er stond een piano
In de hoek, en daarachter zat een jong
mens die hups en zwierig een mopje
speelde zo van: een-twee-drie-vier hup-
faldera. En opgewekt en gretig, met
stralende ogen en zwierende haren,
trippelde daar een lange rij kleine
meisjes het lokaal rond. In truitjes en
hoog opgesjorde turnbroekjes, de blote
benen vry en parmantig stappend,
huppend, springend als het wijsje on
verwacht in het hoge register schoot,
ernstig en wijd schrijdend als de ar
eoorden ergens in de bas bromden
Het was een genot om aan te zien.
dat kan ik u verzekeren Net als in
het beroemde lied van de beren die
broodjes smeren, stond ik erby en ik
keek ernaar, en lachte ondertussen, in
wendig maar van harte, om het ken
nelijk pleizier van al die geestdriftige
blote pootjes.
En het waren heus allemaal geen
welgevormde aanstaande balletteuses
De een was broodmager en de ander
een dik propje; deze had kennelyk
moeite met de voetspieren en die moest
stellig een flinke klap van de kinder
verlamming hebben opgelopen. Maar
de piano zong jolig: Kinders, gooi alle
stijfheid van je af, je loopt en je
springt en je buigt en je zwiert maar
voor je pure genoegen, fouten maken
is niet zo erg als je maar goed oplet
en je beweegt, om de vreugde van h°t
bewegen.
De leidster, ook in zo'n zwierig zwart
danspakje had al schertsend en anime
rend met een verkwikkelijk zachte
stem (geen spoor van een tikkende
stok en gescandeerd tellen) al die oe-
weeglijke kleine fladdnraars benijdens
waardig onder beslag. Maar wat op het
oog een genoeglijk spelletje leek was
voor de scherpere beschouwer een
vakkundig en zorgvuldig geleid stelsel
van systematische oefeningen, waarby
alle spieren een beurt kregen, de hou
ding met zachte dwang werd gecorri
geerd en het lichaam gevoel kreeg
voor maat en rhythme.
TJ moet eens gaan kijken, en er niet
alleen uw dochter heensturen, maar
zelf een avond alle stijfheid en hoekig
heid vergeten by een opgewekte
piano.
(Van onze correspondent in Sydney)
QP SCHOOL leerden wij, dat de mis
tletoe in Nederland een zeldzame
parasiet is, die alleen in het zuiden van
het land hier en daar op oude eiken en
op enkele vruchtbomen voorkomt.
Later leerden wy in de practyk, dat
in Nederland toe te geven aan de wens
van de familie om een bosje mistletoe
met Kerstmis in de kamer te hangen,
zodat de jongelui kans hadden op een
extra kusje, een nogal dure liefhebbe
rij is. De prijs van een enkel takje is
me ontschoten, maar ik weet wel dat
het vry duur was.
In Australië is dat een beetje anders.
Daar hakken mannen het ganse jaar
door met grote bijlen op de bossen
mistletoe in. Zonder ook maar een noe
menswaardige vermindering te bren
gen in deze plaag, die alleen reeos
in de staat Nieuw Zuid Wales in de
laatste jaren millioenen kostbare bo
men gedood heeft.
Het kussen onder de mistletoe gaat
hier niet door, want dan zou men het
hele jaar door wel overal allerlei
vreemde dames kunnen gaan staan zoe
nen. Neen, de romantische kant is er
hier niet bij, maar wel nieuwe norm»-
nen preparaat 240, waarmee men nu
eindelyk afdoende tegen deze pestilen
tie hoopt te kunnen optreden.
Dus jongelui in Nederland, die met
kloppend hart heel onschuldig onder
het takje mistletoe in de huiskamer
blijft dralen, bedenkt dat in Austra
lië dichlo-phenoxyl-acetaatzuur, ofte
wel hormonenpreparaat 240, de doods
klok heeft geluid voor deze bomen ver
moordende plant.
deren aan, ofschoon ik in mijn hart
zo'n wandeling in de vriesmiddag iets
heerlijks vond. Ik kon niet aan het idee
wennen. Iedereen liep stevig door en
eenmaal buiten ging het eerst over be
sneeuwde paden, later reeht-toe, ree li
aan over weilanden in oosteiyke rich
ting. Knerpend schoven de schoenen
over de bevroren grond en dat was on
geveer het enige geluid wat men hoor
de. Ofschoon de aarde zich diepweg
klaar maakte voor dc lente, leek het
alsof zy uitrustte. Men kon denken, dat
de mensen een winterslaap deden: wy
zagen niemand op ons pad.
Het was een stille zuivere wereld,
waarin roerloos de bomen hun takken
de lucht instaken. Door het vale licht
leken de palen, die verderop in het
veld stonden, op vreemde gedrochten..
De dag ging langzaam «over in de
avond en het leek alsof de figuren van
vader, moeder, Kees en Hetty in on
bekende gestalten veranderd waren,
die, zoals zy daar zwygend in hun don
kere kleren voortliepen, veel weg had
den van de herders op weg naar Beth
lehem. Myn opstandige bul van daar
straks was verdwenen. De zuivere
evenwichtige stemming van de Kerst
wereld had zyn werk gedaan en maak
te dat ik my met plezier by de anderen
voegde. Daar, waar de hoofdweg ge
kruist werd, bleef myn vader stilstaan.
Hy wees naar het Oosten, waar wy,
nog eenzaam aan de hemel, een ster
zagen schitteren. Myn moeder zei diep
verrast: „Dèt is de Kerstster, nü kun
nen wy Kerstmis vieren."
Toen wy thuis kwamen staken wy
de kaarsjes aan. Als hoofdverlichting
was er een zelfgemaakt lantaarntje
waarin een waxine lichtje brandde.
Terwyl wy ons rond de kachel warm
den, keken wy naar het flakkeren van
de vlammetjes en zongen zacht de be
kende Kerstliedjes.
De Moeder had er geen wiegje
Dat speet haar o zo zeer
Nu lei zy haar kleine kindje
Tussen os en ezel neer.
De dag gleed over in de nacht.. De
heilige nacht, waarin de byen gonzend
Kerstliederen zingen.
J/erstvrede rond een kachel en een
moeder die zegt: „Nu kunnen wy
Kerstmis vieren", is een beeld dat je
je hele ieven meedraagt.
Nadien werd het in ons gezin een ge
woonte op de 24ste December de Kerst
ster te zoeken. Die' winterse wandeling
met daarna de gezelligheid in huis
werd voor ons steeds meer het begin
van het Kerstfeest. Het werd een tra
ditie waardoor het feest aan waarde
voor ons won. Pas veel later, toen ik
zelf met myn kinderen de Kerstster
ging zoeken heb ik pas goed begrepen
wat het voor een moeder en voor alle
moeders betekent te zeggen: „Kyk, de
Kerstster, nü kunnen wy Kerstmis
vieren."
Het blyde gevoel zich klaar te weten
met al de voorbereidingen voor de
feestdagen. Een gevoel dat, ^gesteund
door een innerlijke rust, het aan een
moeder mogelyk maakt de komende
dagen voor allen tot blijde dagen te
maken.
PETRA.
door rheumatiek, spit, ischias, hoofd
en zenuwpijnen, neemt dan Togal
Verdrijft in al die gevallen snel en
afdoende die pijnen en U slaapt
heerlijk. Togal baat! Zuivert de nieren
cn is onschadelijk voor hart en maag.
Bij apoth. en drog. f0.83. f2.08, f7.94
(Adv. I.M.)
JN DEZE DAGEN is er by menige vrouw het verlangen weer eens iets nieuws
aan te trekken. Het uitgeven van geld voor een nieuwe japon zal, mede door
de tijdsomstandigheden, met meer moeilijkheden gepaard gaan dan in de jaren
vóór de oorlog. Maar stelt u gerust, niet alleen in ons land heeft men daar
mede te kampen, ook in Frankryk zijn
dezelfde symptomen waar te nemen. De
meeste Franse modehuizen schijnen ge-
- brek te hebben aan voldoende rijke
cliëntele. Er zyn nog maar zeer weinig
Parijse vrouwen, die de hoge prijzen
kunnen betalen, welke voor de extra
vagante modellen worden gevraagd.
Vandaar, dat in de lopende shows,
zonder veel ophef, verscheidene nieuwe
modellen met goedkopere prijskaartjes
circuleren. Men toont op deze wijze re
kening te hoyden met de draagkracht
van het huishoudelyk budget van de
gemiddelde vrouw. Over het algemeen
zijn de Paryse modellen zeer wel draag
baar; opvallend is, dat meer aandacht
wordt besteed aan de kwaliteit dan aan
de kwantiteit van het product. Stoffen
byv„ welke men enkele jaren geleden
zag, worden nu weer in de voorste ge
lederen geplaatst: laken en wollen ve
lours. Toch ware Parys Parus niet,
als zy niet met een typische creatie de
wereld zou doen verrassen. Tot de
genen, die van het aparte genre hou
den behoort Jeanne Lanvin. Zy ont
wierp het toilet, van goudbrocaat, dat
de eerste mannequin laat zien.
Een stof, welke op het ogenblik in Parys en vogue is
voor geklede modellen. Jeanne hield de rok glad en nauw "Het"teM.
sterk opvallende taille heeft een klein opstaand kraagje. Met lette ül w
kapsel van de mannequin: Frankryk is „weg" van een smal fluwelï!. u °P het
strik in het haar. mal fluwelen bandje met
en het meest geschikt
Bont is by uitstek een winterartikel, dat met Diezier
het afdoende beschutting biedt tegen yzige wind. Hier brenet d^Nv°mdat
ontwerper Maximiliaan een witte bolero, welke op een avondianon °rksf
effect geeft. Het flatteert byzonder, wanneer het wordt eed™Jen 660 S"°e:s1g
wijde avondjurk. 8 dragen op een ruime,
nic Kerstdagen ik wou dat zfl
U alvast maar voorbü waren. Schrik
niet' het waren mijn woorden niet.
Iemand anders zei het zo terloops tegen
mü zuchtend, een beetje kregel, tg den»
een oppervlakkig gesprek. En ik vroeg
niet verder naar de grand van deze
afkeer. De uitlating op zichzelf is tek».
nend genoeg.
De mens van vandaag weet vaar*
om beseft hy zelf niet geen weg
meer met Kerstmis. Misschien dat hij
in zyn jonge jaren er nog een zeker»
vertedering, gemengd met verwachting,
voor gevoeld heeft. Een kind houdt
van tastbare dingen, en Kerstmis is vol
van deugdeiyke tastbaarheden. Een
Kerstboom met kaarsen, ballen, pieken
en sterren. Witte pakjes met rood lint
omstrikt. Winkelruiten waarachter *11-
veren sneeuw neerzijgt - de dunn»
draadjes ziet niemand die per se niet
zien wü en papleren Kerstklokken
bengelen.
Maar voor de volwassen mens is dl»
aardigheid er allang af. Nog verzadigd
van de zoetigheden van 5 December,
kan hy nauweiyks drie weken later
geen eetlust opbrengen voor Kerst
kransen, die verdacht veel op boterlet
ters gelijken. De electrische kaarsje»
en het engelenhaar irriteren hem door
de goedkope imitatie. Het wonder i»
vervluchtigd, er schuilt niets achter de
ze lege klinkklank van rood en zilver,
en hij zou graag zyn hak zetten op all»
gramofoonplaten met Stille Nacht en
buisklokken.
Trek de eterü en drinkerü, de licht,
jes en het sparregroen eraf wat blyft
er over? Niets. Alleen maar een Kind.
Ik moet denken aan die prachtige pas
sage in Graham Greene's boek: A gun
for hire. (U kunt slechter lectuur uit
zoeken voor de Kerstdagen). Daar
staat de opgejaagde moordenaar, di»
niets in de wereld bezit dan zyn auto
matisch pistool, hongerig en verbitterd
voor een Kerstetalage, met een stal van
Bethlehem, de heilige familie en het
kind, een gipsen beeldje in een karton,
nen krib, „starend naar het Kind in
doeken met een van afschuw vervuld»
tederheid, omdat hy wist wat het te
wachten stond: de vervloekte priester»
en de verrader Judas, met niemand
om ook maar een mes voor hem te
trekken als de soldatten hem kwamen
zoeken in de hof'.
Van afschuw vervulde tederheid: dat
is het hoogste wat een modern mens
kan opbrengen, wanneer hy in de stal
de lantaarn opheft om naar het sla
pend Kind te zien. Geen bewondering
geen aanbidding; zelfs geen zangerig
Middeleeuws medelyden dat de engel-
kens oproept om een lied te zingen. Al
leen maar een hoofdschuddende cyni
sche verbystering.
|7en Kind? Is dat alles? En daarmca
moet een wereld gered worden?
Weet de kleine stakker wel wat het
begonnenis? Voor de mens van het
jaar onzes Heren 1951 is dit Kind zelfa
geen poëtische verbeelding meer, maar
enkel een trieste grap, waarby de lan
taren wordt uitgeblazen en buiten d»
stal een sigaret opgestoken.
En deze cynische eeriykheid is mis
schien beter dan al het melodieus aan
bidden van het primitieve Kyrie-elei-
son. Want wat zal het Kind uitrichten
tegen het Beest? Het Beest, dat is op-
gemzen uit de zee, in al zyn bloedrode
lugubere majesteit; en wie de ogen
dichtknypt om het niet te zien is dom
mer dan de legendarische struisvogel
met de kop in het woestynzand.
Geslachten lang heeft men zich het
hoofd gebroken over de identiteit van
dit Beest, waarvan de Openbaring van
Johannes zulk een woest en wreed
beeld oproept, met zyn tien horens en
zeven koppen en koninkiyke kronen.
Alle veroveraars en onderdrukkers zyn
er een tijdlang mee vereenzelvigd, en
er zijn ingewikkelde rekensommen ge
maakt, die zowel op Napoleon als At-
tila uitkwamen.
Maar wie zich een tydlang verdiept
m alles wat de literatuur van deze da
gen oplevert, of het op psychologisch,
sexuologisch, politiek of literair gebied
is, die wrijft zich de vermoeide ogen
en vraagt verbijsterd, of het Beest mis
schien helemaal geen persoon, zelf»
fS«n v°,Ik ,of macht ter wereld is, maar
letterlijk het ten troon geheven dier,
dat eindelijk uit de kooi van het men
selijk onderbewuslzyn is ontsnapt.
«et Beest begint op aarde te heersen,
vl «S open!ijker. steeds driester. Het
tralles verbogen die het tot
dusver tegenhielden: geloof, moraal, be-
eerwïï menselbke waardigheid, trouw,
erini nV00r 7 ander' lie"e en ver-
de lfternt Psycholoog hoopt niets meer,
e literator gelooft niets meer, de sexu-
°loog heeft niet meer lief
een werlw °naiWendbaar' °P wegnaar
door hit r0boU' alleen gedreven
techniek ov"he««t door de
zee ma hf Beest klimt op uit de
zendt 7y g'-, °ntzaglijk' wreed- Het
alle ppm vuile adem uit over alles wat
en verh schoon en liefelyk
inWdehvn!?en,Z0Veel ecuwen blijmoedig
ïijden °°7 gang gelo°'d- maar wy
rug n"' TA 2n**U«>d« 8nelheid' te"
beest dat grommend* °erbegin Van het
hol loert. mmend van angst uit zün
laten staf^hfi" dan nog ,n wn ver-
kind ook A"?" ?Pencl Kind? Ia het
tenschap ontmaskerd''5^0' d°°r dc W*'
woror, d als een primitief
tten i
i?
sluite
rustig en zelfbewu,^
de^volwasse'ne^oelen?*"
taren'Phoog' hïffem" He^KTd6"^* 'ln"
rustig en ze.^„?'iIet_K,nd 8laaP<
ZO
geen andere Er is tenslotte
dan deze .rtei Cb paat' ln de wereld
dan deze ^'èrln" 8eC" 8terker wapen
