Zeventien dagen luxe vacantie in plaats van vijftien weken hard zeemansleven Berlijn tussen uitverkoop en carnaval GESLAAGD... AMSTERDAMS PODIUM Americain op 't Leidseplein Wedergeboorte aan de Rivièra di Levante Naar hei land van Jan van Riebeeck Zuid-Afrika maaki zich op voor een groots festij n Vakmanschap op de oude zeeweg ZUID-AFRIKA OP HET MATJE Onboetvaardig op, dit ogenblik varen wij ergens in de buurt van Dakar. De diepblau we zee, die zich van horizon tot ho rizon rond de Jagersfontein uitstrekt, is kalm en weerkaatst in flikkerende lichtbanen de stralende zon, die in een wolkeloze hemel staat. Vijf dagen ge leden kwamen wij in dikke jassen in Amsterdam aan boord na maanden van worstelen met emigratie- en be lastingformulieren en nu lopen de dames aan dek in hun dunste zomer jurken en hebben de mannen zich ge stoken in shorts en kleurige overhem den. In gemakkelijke dekstoelen lig gen de passagiers, gewapend met fan tastische donkere brillen, te bruinen in het subtropische licht en kijken, in opperste luiheid, naar de dapperen die DE traditionele winteruitverkoop, die tien dagen lang honderdduizenden Ber- lijners uit Oost en West op de been heeft gebracht, is inmiddels weer voorbij. In de voornaamste winkelstraten is het nu wat rustiger geworden en de rijen kooplustigen, die geduldig aan de ingang der winkels wachtten tot zij door de politie werden binnengelaten, zijn verdwenen. De huisvrouwen hebben ditmaal nogal wat uithoudingsvermogen moeten opbrengen, want het weer was gedu rende de uitverkoopdagen nu niet bepaald geschikt om urenlang buiten te staan. Het sneeuwde hier vrijwel iedere dag, terwijl het kwik meestal beneden het vriespunt daalde. Sommige zaken hadden medelijden met hun krimpende klan ten buiten en verdeelden warme melk en broodjes. Van de andere kant was de zakenwereld de plotseling invallende kou echter niet onwelkom, omdat zij de aanvankelijk matig beoordeelde verkoopkansen van wintergoed aanmerkelijk deed stijgen. De meeste zaken zijn hun oude voorraad aan winterjassen en man tels kwijt geraakt. Wat warme melk en een broodje kon er dus wel af. Prijswinnaar moet kapitaalkrachtig zijn DANK ZIJ HILVERSUM r TAVFFRNF FN INSTITUUT (Van onze correspondent in Zuid-Afrika) Aa" h,oorf soede schip Jagersfontein reizen we, met tweehonderd Ne- derlandse, Afrikaanse Engelse, Franse en Duitse passagiers, naar Kaapstad, waar op het ogenblik voorbereidingen worden getroffen voor de ruim twee maan den durende an Kiebeeckfeesten. Het is op 6 April drie eeuwen geleden dat de opperkoopman van de Oostindische Compagnie, de Culemborger Jan van Rie- beeck, met zyn kleine schepen de baai binnenvoer ter plaatse waar nu de prach- tige, tegen de voet en de hellingen van de Tafelberg gebouwde staid Ugt, die werk- en woonoord is van 500.000 mensen van allerlei ras en kleur. Van Riebeecks komst, die ten doel had aldaar een „verversingsstation" te stichten voor de naar en van Oost-Indië varende schepen, is geworden het ge boorte-uur van een natie, die is uitgegroeid tot de Unie van Zuid-Afrika, een der rijkste, meest vooruitstrevende landen in de verarmde, beangstigde wereld van onze tijd. Voor de feesten, die als herinnering aan de stichting van Zuid-Afrika gevierd zullen worden, is een programma opgesteld, dat alles overtreft wat ooit op dit gebied is gepresteerd. Wanneer ik u alleen maar vertel dat de tentoon stelling die verrijst op het nieuw-gewonnen haventerrein, in omvang tweemaal alles overtreft wat voor het Festival of Britain uit de grond werd gestampt, dan hebt u enige indruk van de grootsheid dezer gebeurtenissen. Ik hoop er u in de nabije toekomst meer van te vertellen. t/OORLOPIG zijn wij vacantie-gan- gers op de zeeweg die, sinds eeu wen, de verbinding vormt tussen „die ou landjie" en het land van Kruger en Steyn. Zonder ook maar iets af te doen aan het feit, dat de KLM het gneller en zeker niet minder veilig doet, mag toch wel gezegd worden dat een reis op dit prachtige schip tot het beste behoort dat een door mist en regens, hagel en sneeuw tot in z'n botten verkilde Nederlander kan wor den gegeven. Wij, die op de meest comfortabele wijze in zeventien dagen van Amsterdam naar Kaapstad worden gebracht, moeten onwillekeurig den ken aan onze grote voorganger Jan van Riebeeck en de zijnen, die over de tocht van Texels rede tot Tafelbaai niet minder dan vijftien weken deden Bruine meeuwen drijven boven het schip en vliegende vissen scheren, ver schrikt door de golfslag, over het wit groene schuim. Uit de muzieksalon komen de klanken van een Vleugel, waarop Mary Sauer, de dochter van een Zuidafrikaanse minister, speelt. Zij speelt goed; ze was anderhalf jaar iiiiiii iüBji Half Januari vertrok onze oud- J| hoofdredacteur, de heer A. g Kaptein met de „Jagersfontein" B naar Zuid-Afrika, waar hij zich thans gevestigd heeft. Wij pu- g bliceren zijn eerste artikel, §j waarin hij een indruk geeft van de reis naaT zijn nieuwe va- g derland. In de toekomst zullen B onze lezers geregeld van zijn B artikelen kunnen kennis v.e- B men, want de heer Kaptein zal B als correspondent van ons blad g reportages over land en volk |g van Zuid-Afrika blijven sturen. B r\E uit bolvormige massa's opgebouw- vrouw, die vanochtend om haar sententie kwam, was gekleed in een jurk, die het midden hield tussen een Arabisch tentzeil en een schepping van Jacques Fath-in-een-dronken-bui. Om dat dit getrouwe verslag toch niet in de vrouwenrubriek wordt geplaatst kan ik met een gerust hart zeggen, dat de taps toelopende en in allerhande bogen en bulten vervloeiende jurk vervaardigd was uit een soort paarse jute met gekke cirkeltjes van crêpe de chine. Daarboven puilde een hobbe zak van een bloes, geel op de borst en zwart aan de schouders met een afzet- seltje van haakwerk in de losse kruis steek. Een hoed met vogels en prui men sierde het maanlandschap, dat de vrouw bij wijze van hoofd meevoerde op een hals, die afwezig bleef. Ik hoop, dat het duidelijk is, anders vraagt u het maar aan Saskia. De officier had opvallend weinig oog voor al deze vlaggen en wimpels. Hij dook meteen naar de zwarte holen der ziel en het woord diefstal, dat her haaldelijk uit de dagvaarding oprees, was voor geen tweeërlei verklaring vatbaar. Men kon overigens van deze kloeke vrouw niet zeggen, dat zij de affaires pietepeuterig had aangepakt Zes hemdjes, drie ontbijtkoeken, ne gen doosjes spelden, acht paar nylons en een verzilverde taartschep had zij als oorlogsbuit heengedragen uit drie winkels, waarin de opruiming woedde, en de rechter zei, dat het vermoede lijk nog veel meer was geweest, maar dat de bewijzen ontbraken. Behalve op de inventarislijsten van de winkeliers natuurlijk, maar die tellen niet mee. Allemaal vergissings vanwege de drukte bij de uitverkoop, zei de vrouw. Ik wou best betalen, maar die juffies hadden d'r handen te vol en in me vergeetachtigheid ben 'k weggelopen Mo kop liep om. Drip keer op één dag, sneerde de rechter. Noemt u dat vergeetachtigheid? Me hoofd is niet sterk, zei de vrouw. De rechter probeerde enige roering te brengen in het geweten, dat veron dersteld wordt te wonen zelfs in zulke vleesmassa's, maar de vrouw zag de reddingsboei niet, die haar van achter de groene tafel werd toegeworpen. Zij dobberde verder op de golven harer onschuld en zei: Bij het licht van me ogen. ik heb niet gestolen. En om dat er toen niets meer aan Was veroordeelde de Kadi vier weken afzondering. en dan onder hoeveel minder gunstige omstandigheden? Er is sinds die dagen heel veel veranderd, maar wat geble ven is is het solide, rustige vakman schap van onze zeelieden, over wier leven ons ten onrechte zeevarend genoemde volk maar zo bitter wei nig weet. Laat ik een heel klein deel van onze desbetreffende ereschuld mogen aflossen door u te zeggen dat hier, op de Jagersfontein, letterlijk iedere zeeman, van kapitein J. Zwa nenburg tot de matroos Kees van Mar ken, Hollands naam hooghoudt. De zon is warm Tl On m+el Atrrtv. J— t-r allerhande deksporten. Dit klimaat en deze omgeving lenen zich slecht voor serieus werk: slechts een enkeling leest, schrijft of studeert. Tot die weinigen behoort prof. dr W. A. P. Smit uit Utrecht, die aan boord de laatste voorbereidingen treft voor zijn colleges in de Nederlandse cultuur historie, die hij, als gast-hoogleraar. ge durende een jaar aan de universiteit van Pretoria gaat geven. Voor de overgrote meerderheid ech ter is iedere dag een feest van eten en drinken, van kijken in de zinderend- blauwe lucht, van dektennis en ping pong en van het aanknopen van nieu we vriendschappen in vier, vijf talen, waarbij het Engels sterk domineert. Cr is maar één plaats in heel Amsterdam, waar een mens volkomen alleen W tussen de menigte. Eén plaats, waar hij zichzelf kan zijn tussen duizend anderen Eén plaats, waar hjj kan lezen en schrijven, of alleen maar zitten; of denken; of alleen maar doen alsof hjj denkt (hetgeen veelvuldig voorkomt). Een plaats, waar men na z'n eerste kleintje koffie niet wordt opgejaagd voor een tweede. Een plaats waar het druk is en tegelijk een eiland van rust. Een plaats waar de en» mens zich niet interesseert voor de ander. Die plaats is: Americain op het Leid seplein. En van dat Americain dan weer: de leestafel. CR zijn in Amsterdam een paar dui- zend instellingen, waar de buiten- huizige zich kan ophouden, maar er is slechts één Americain. Ik denk dat dit komt, omdat het bedienend perso neel er over de hoogst bereikbare be scheidenheid beschikt. Deze kellners zijn geen gewone kellners meer. Het zijn in wezen: artisten en psychologen. Het licht is er goed. Net niet te veel licht en niet te weing. Het is er zó ruim en de plaatsen zijn er zó ver deeld, dat men zelfs z'n aartsvijand en aarts-schuldeiser kan ontlopen. En men kan er zoiets als vijftig verschillende binnen- en buitenlandse kranten en tijdschriften lezen, allemaal inclusief dat ene kleintje koffie. Wijst u mij de tweede karevanserai in deze stad, waar dit mogelijk is. Ge zult lang moeten zoeken en haar tóch niet vinden. Als men daar zit, weet men zich na aan het hart van cultureel Nederland. Dat is een groot woord, waarom men maar het best kan lachen. Maar het cultureel publiek déér is minder lach wekkend dan in menig andere artistie- De „Jagersfontein", het trotse schip van de Holland-Afrikalijn, doorklieft de oceanen op weg naar het land van Oom Paul en Tante Sannie. Met de andere „fon teinen" van dezelfde maatschap pij wordt de zee-verbinding tus sen Amsterdam en de Unie van Zuid-Afrika onderhouden. Zeven tien dagen duurt de reis, zeven tien dagen tijdens welke de pas sagiers zich koesteren in de goe de zorgen van de scheepvaart onderneming, die zo' n belang rijke schakel vormt in het con' tact tussen beide landen. in Italië om haar muziekstudie tot in de perfectie af te ronden. Eén familie CNEL en bijna vanzelfsprekend zijn de passagiers, welke ook hun land aard moge zijn, tot één grote familie geworden. Emigranten en vacantiegan- -gers, mensen op zakenreis en diplo- Zu h «1- m beoefening van maten mengen zich dooreen en zijn het vooral zéér eens over de service, die de scheepvaartmaatschappij, naar goede Hollandse zede, de passagiers van de Jagersfontein biedt. De wee moed om 't afscheid van Nederland, om het afscheid van familie en vele goede vrienden, blijft de emigranten onge twijfeld nog lang bij, maar de zon, de voorspoedige vaart en de feestelijke vacantiestemming op dit kraakheldere, echt-Nederlgpdse schip, verdrijven uit die weemoed de laatste resten van treurigheid. Wij varen over een zachtdeinende kalme zee naar het land van Jan van Riebeeck, dat met zovele historische banden aan het oude, onvergetelijke Nederland verbonden blijft. (Van onze correspondent te Berlijn) WIE uit de uitverkoop nog wat geld heeft overgehouden, richt zijn be langstelling nu weer op carnaval. De carnavalstijd wordt hier traditiegetrouw door een persbal geopend, waaraan al les wat in Berlijn naam en faam heeft deelneemt. Voor het eerst na de oorlog werden ditmaal ook de chefs der bui tenlandse militairen missies uitgeno digd. Smoking en champagne zijn ver plicht, terwijl men zich voor 20 mark een tafel kan laten reserveren. Talrijke firma's hebben voor de tombola van het te doen haar tot KAREL Bekende schriftelijk* cursus Prakt. Boekhouden en Handelscorr. (Adverlenöe, lag. Med.) WOOR ons die uit het Noorden komen, waar zelfs gedurende de zomer maanden de luchten grauw en grijs kunnen zijn, voor ons is als wij pas in het Zuiden zijn het licht bijna te fel, het water haast té blauw. Wij kijken door saamgetrokken oogleden. Wij kunnen nog niet vrij en frank het bruisende le ven van de Italiaanse Ri vièra meeleven. Het één zien wij te mooi en te overdadig, het andere in het geheel niet. Wij wan delen langs muren van middeleeuwse vestingen, langs paleizen van roofrid ders of langs terrasvormig aangelegde tuinmuren en ontwaren in het groen ver scholen torentjes van villa's Deze villa's hebben allen een prachtig uitzicht op zee. Van de tuin uit lopen paadjes, steil en geheimzin nig als onderaardse gangen, naar privé-strandjes. Wij denken in een sprookje te leven ALS wij een plekje zoeken om in deze zonneweelde onsze'f terug te vinden, ko men wij terecht onder scha duwgevende vijgenbomen ol onder stilgrijze eeuwenoude olijven, waarmee vele berg hellingen begroeid zijn. Daar, lui op onze rug lig gend, bedenken wij dan dat het juist deze stralende zon dit diepblauwe water, zowe] als de droom over een waar achtige zomer zijn geweest, die ons naar hier gelokt hebben, maar wij moeten bekennen dat de werkelijk heid zelfs de droom over treft. Wat wisten wij van sap pige verse vijgen die je. zittend onder de beschut tende parasol die een vij genboom is, als een ge schenk in de schoot vallen? Hebben wij ooit zo'n lang gesprek gevoerd met een els, wilg of eik, als wij nu doen met deze wijze, krom gebogen en knoestig uitge groeide olijven? Duizenden, millioenen staan er langs de Middellandse Zeekust en zij zijn allen verschillend. Als een naald steekt Punta Chiappa in zee De één is naar achteren ge kanteld, de andere ruw af gehakt en op die plaats on verschrokken verder ge groeid. Als bewijs voor de eeuwige groei van alles wat wortel heeft, heft zij haar grillige smalbladige kroon. Een olijfboom draagt een geheim in zich, een voor mij ondoorgrondelijk ge heim: Hoe kan deze kraak benige, kromme boom d- ontelbare eikelvormige vruchtjes geven, waaru men de zachtste, vetste oh perst? Een Zuiderling ka niet zonder olijfolie lever een goede scheut over zij tomaten stemt hem tevre den. Trouwens het is or verschillende redenen, dr hij op zijn olijven reke Kinderen spelen reeds m< de vruchtjes zoals zij bi ons met schelpjes doen; d< bladeren dienen als geiten- voer; de stam geeft volop hout. „Als er maar een klein stukje blijft staan", zegt men. „Dit stukje geeft weer takken, tenslotte weer olij ven". Zo gaat het steeds door. Hoe lang? Men weet het niet, eeuwen en eeuwen. De olijf laat de Zuiderling niet in de steek en hij leeft van en mèt deze bomen, zoals hij met en door de zon leeft. De zon die hen tot een zorgenlozer, luchtiger volk heeft gemaakt dan wij zijn. Reeds bemerk ik haar goe de invloed op ons, zoals wij nu ook al zorgeloos liggen te dromen en van geen tijd meer weten. In de loop der weken neemt die invloed toe. Het lijkt of veel in ons ontdooit, of er iets weg smelt uit ons bezorgd den ken. Geen angst meer voor kou, voor onverwachte re genbuien, voor tekorten aan geld en voedsel. Wij verge ten de lucht nauwkeurig af te spieden of wij soms een jas of trui moeten meene men. Wij vergeten onze dag precies in te delen. Want wat betekent tijd, als de zon je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat niet in de steek laat en de vrolijke dag overgaat in een heldere maannacht waarin het mis schien nog heerlijker is bui ten te zijn dan overdag? Voedsel? Früit, wijn, eieren, macaroni zijn goed koop. Alias komt immers terecht in dit land, als je jezelf als enige eis maar voorhoudt: „Geniet! Geniet van de dagen die je gege ven zijn". Het gekke is, dat, als al deze zegeningen je langza merhand tot een ander mens hebben gemaakt, je, in deze veranderde persoon, toch weer je zelf herkent. Het laagje uiterlijkheid dat door onze werkwereld ge voed wordt, is weggespoeld of doorboord en de sfeer van dit land legt ons eigen lijk wezen met zijn diep verborgen verlangens bloot. Verlangens naar volop ge nieten van kleurenpracht en bloemenweelde, naar heer lijk doorzichtig water met diepweg sierlijk bewegende waterplanten en vooral naar deze zorgeloze vrij heid. Wij geven ons gewonnen aan dit ideale land. Een land, zo buitengewoon ge schikt voor een huwelijks reis of een vacantie, hoe men zich die ook denkt. P. De Baai van Rapallo ke kroeg of kunstenaarstaveertie, of wat daarvoor poogt door te gaan. Am sterdam telt een menigte artisten, maar het is de kunst de ware van de snob» te onderscheiden. Een moeilijke taak, al kan in het algemeen gezegd wor den, dat men zich bij voorbaat dient te hoeden voor oudtestamentische baar den, vurig rode sokken, vurig techni- color-dassen. LIET is er op ieder uur van de dag plezierig. Wij voor ons houden niet alleen van het terras. Voor terrassen moet men mooie benen hebben of een interessant uiterlijk. Beiden missen wij en dus zitten wij binnen. Ver weg, in een hoekje aan die leestafel. Het in teressantste uur is het uur tussen 11 en 12 uur 's avonds. De Schouwburg komt dan uit, het Concertgebouw heeft z'n deuren gesloten en uit aller lei hoeken en gaten van kunstzinnig Amsterdam komen de artisten aange stroomd. Behalve artisten zijn er de burgers. De burgers die 't pikant vin den een glimp van al die groten op te vangen. Zij, die Verkade willen zien. Of één der anderen: Toon Her mans of Clara Eggink. Jan Mus en Hella Haas: e Louis van Gasteren of Mascha ter We°me. Annie Vonk en de jonge Ko van Dijk. Albert van Dalsum en Maunts Tv-kke*\ Anna Biaman en Simon Vestdijk. En al het andere groots en kleins, dat zich daar tussen door beweegt. Sterren van de eerste grootte, gewone sterren en verschieten de kometen. Misschien vindt de lezer het van be lang te weten: menig Amsterdams Po dium werd daar, aan de leestafel van Americain, geschreven. Nergens staat het zo snel op panier als daar. Men wordt er niet gestoord. Het interes- persbal waardevolle geschenken ter beschikking gesteld. De hoofdprijs vormt een splinternieuwe Volkswagen. Wie te voet gekomen is en 's morgens met een eigen wagen huiswaarts kan keren, moet er voor zorgen voldoende geld bij zich te hebben. Het behoort na melijk tot de ongeschreven wetten van het persbal, dat de winnaar van het hoofdnummer alle aanwezigen op een glas champagne tracteert. En dit zul len er heel wat zijn. De hal, waarin het persbal plaats vindt, is niet minder dan veertien meter hoog en twintig meter lang. Zestien decorateurs zijn wekenlang dag en nacht in de weer geweest om de hal ii een balzaal om te toveren. Zij hebben onder andere kleurige nieuwe plafonds aangebracht, zodat de hal nog slechts negen meter hoog is. VfA het persbal, waarop meestal min der journalisten dan andere beroe pen vertegenwoordigd zijn, begint een onafgebroken reeks andere bals. Sla gers, artsen, textielhandelaars, studen ten hebben allen hun eigen carnavals bal. Zijlfs de Berlijnse existentialisten zijn ditmaal niet achter gebleven. In hun stamlokaal, „de badkuip", houden zij een dansfeest, dat hun Parijse col lega's jaloers zou kunnen maken. Deze „badkuip" heeft reeds een veel bewogen geschiedenis achter de rug. Vlak na de oorlog was er een politiek cabaret in gevestigd. Daarna werd hij bij het be kende nachtlokaal, de Femina, getrok ken, waar rode soldaten avond op avond tot diep in de nacht op de tafels dansten. Toen de rode troepen West- Berlijn ontruimden, was het pleit van de Femina snel beslecht. De zaak ging over de kop, maar de „badkuip" bleef bestaan. Hij werd het trefpunt der Ber lijnse existentialisten en tegelijk een goudmijn voor de manager van de fail liete Femina. Er is geen avond, dat er een stoel onbezet is. De meestal jeug dige bezoekers staan in dichte rijen tus sen de tafels, op de trappen en om de dansvloer. Gebrek aan geld hoeft hier geen hinderpaal te vormen. Consump tieplicht bestaat in de badkuip niet. Alleen moet iedere bezoeker twee mark entrée betalen. Daarvoor heeft hij dan echter nog de kans een fles wijn te winnen, want iedere avond is er een uur prijsdansen. Het gaat er dan meestal nog al luidruchtig toe. De dansende pa ren, die de vreemdste capriolen uit voeren, worden door de toeschouwers heftig aangevuurd. Het tempo is soms zo snel, dat men niet eens bij kan hou den, wie met wie danst. Wie lust heeft halsbrekende toeren op de dansvloer uit te voeren, springt ineens tussen de dansende paren en begint. Vanzelfspre kend ontbreken ook de Amerikanen hier niet. Met hun eigen aanhang dan sen ze de boogie-woogie of brengen een heel cabaret ten tonele. De badkuip is dan een compleet gekkenhuis. De aan wezigen staan op stoelen en tafels. Ze klappen in de handen en schreeuwen onverstaanbare aanmoedigingen. De rook in de lage badkuip kan men snij den. Dan wordt het tijd de rekening te be talen en te verdwijnen. Men heeft van het goede of, zo men wil, het slechte teveel. De existentialist of wie zich hier daarvoor houdt, komt op dit tijd stip echter pas in zijn element. Hij werpt jas en stropdas weg om zich in de stuiptrekkende menigte te werpen tot diep in de nacht. seert geen sterveling, wie daar aan "t schrijven is, wat hij schrijft en aan wie hij schrijft. Probeert u dat eens in uw stamcafé in de provincie, of in een dorpsherberg. Er zal een fluistercam pagne door uw plaats van inwoning gaan, dat ge ergens een verborgen ge liefde hebt en haar in 't verborgene brieven schrijft. Niet alzo in Ameri cain in Amsterdam. Men moet zélf weten wat men doet en dat gaat geen sterveling ter wereld verder aan. PE schrijft daar dus en het leven kab belt, klotst en ebt aan u voorbij. Goed licht en warmte en de anonieme menigte. Wat hebt ge méér nodig voor uw inspiratie? En als ge niet verder kunt, omdat ge met een bepaalde fi guur in de knoop geraakt bent, ver hef uw hoofd en zie om u heen: alle mogelijke figuren zijn aanwezig. De eenzame vrouw met de verloren blik. De artist met de Velschmerz-ogen. Het jonge meisje, bloeiend in de verwach ting van haar komend kunstenaars schap. De oude toneelspeler, wijs en grijs, zat van dagen en jong van hart De schrijver, omgeven met de geur van vele landen, met aan zijn zijde de bewonderende echtgenote (of wat daar tijdelijk voor doorgaat). De student. De jonge medicus. De journalisten, gulzig lezend in Monde, Figaro en Daily Mail. Het danseresje, met grote vermoeidheidsranden om haar ogen en broodmager. De tekenaar, van wiens gezicht de armoe afstraalt. De regis seur. De man met de modeplaten. De vrouw met de glanzende robijnen armbanden, die er altijd is, altijd schijnt te wachten en altijd weer al leen weggaat. Zij allen zijn er. Iedere avond tussen 11 en 12. Allemaal figuren, kant en klaar, voor op inspiratie uit zijnde journalisten, schrijvers, toneelspelers en aanverwant slecht volk. Americaindat is ons tweede huis! Toevlucht voor dolende naturen, Nirwana voor de onrustigen, Elysium voor hen, die zich menen te moeten concentreren. Americainburcht des vredes. Met een héle avond, een tóren kranten, een zéé van licht voor één kleintje koffie. Als ik later legaten te verdelen zal hebben (maar ik zal ze niet te ver delen hebben!) is daar de personeels vereniging van Americain zeker bij. MEN zou kunnen opmerken, in een tijd dat men zo uiterst voorzichtig moet zijn met het maken van recla me. i#i pers en aether, of dit een be taald stukje is. Nee, dat is het niet. Wie zó denkt, denkt alleen maar bur gerlijk en kent Americain niet. Daar bij-,Americain is niet alleen maar een café. Het is iets oneindig veel meer. Het is een instelling. Nóg meer: een instituut. En altijd was het en zal het ook wel blijven: het huis der Amsterdamse bohème. Met het minste aantal snobs en het grootste aantal werkelijke kunstenaars. Hoe dan ook: ons nationale pied terre. ANTHONY VAN KAMPEN. Naargeestige gedachten, tobberijen en angstgevoel worden verdreven door MIJNHARDT'S ZENUWTABLETTEN Versterken het zelfvertrouwen en •temmen U weer moedig en rustig. (Advertentie, lng. Med.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1952 | | pagina 7