„Onderwijzeres in Wellington"
Het woningvraagstuk voor bejaarden
Zout vreet aan onze bodem
Het Hof van Sonoy één groot gezin
Man met pef
Het
nieuwe boek
WAAR HET ANKER WORDT UITGEWORPEN
Tragiek van eeuwenlange sfri/d
Nieuwe wapenen in de worsieling tegen de zee
Plannen voor transport
van zoet Rijnwater
Ervaringen van een
Hollands meisje
Naaimachine op 'i hoofd
TEN TEHUIS voor bejaarden, dat nog
in het teken van „oud en behoeftig"
staat is b.v. het in Alkmaar bestaande
Tehuis voor Ouden van Dagen „Het
Hof van Sonoy", dat op de Nieuwe
Sloot is gevestigd in het karakteristie
ke oud-Hollandse gebouw met de
prachtige toren.
Het ligt daar met zijn fraaie, oude
poort zo rustig en vredig, dat een
vreemdeling het voor een bibliotheek
)f museum zou houden, ware het niet,
dat op de bankjes, die zomers buiten
staan, oude mannen hun pijpje roken
en bejaarde vrouwtjes met haar brei
werk een beschut plaatsje aan de zon
kant gezocht hebben.
De vorige bestuurder en zijn vrouw
waren er nog „vader" en „moeder", de
tegenwoordige, de heer Pool en zijn
echtgenote, hebben de titels directeur
en directrice gekregen, wat niets af
doet aan het feit. dat zij vóór alles als
hoofd van het gezin fungeren.
CEN MERKWAARDIG gezin met 83
„kinderen", die ondanks hun hoge
leeftijden, nog onder ouderlijk toe
zicht staan en zich daarin volkomen
kunnen schikken.
Het is een familie, waarvan de leden
elkaar door en door kennen omdat zij
te samen wonen, eten en slapen met
uitzondering van een viertal een
echtpaar en een paar oude vriendin
nen die in twee afzonderlijke ka
mertjes zijn gehuisvest.
Het gebouw, dat eigendom is van de
Ned. Herv. Diaconie, was vroeger zon
der meer één van de overal gevestigde
Oude Mannen- en Vrouwen-huizen,
waarin de verpleegden vrijwel zonder
uitzondering armlastig waren, en
hoofdzakelijk door de diaconie onder
houden werden. Hierin heeft de ou
derdomsvoorziening in zoverre verbe
tering gebracht, dat een groot aantal
der bewoners het z.g. Drees-nensioen
heeft gekregen en dus voor zijn onder
houd niet meer uitsluitend op liefda
digheid is aangewezen.
VELE HIER VERPLEEGDEN hebben
kinderen, die in het tekort aan
pensiongeld willen bijdragen, maar de
practijk heeft geleerd, daarmede bij de
opname zeer voorzichtig te zijn. omdat
die familiesteun door allerlei omstan
digheden vaak uitbleef als de oudjes
eenmaal in het grote gezin waren op
penomen. Thans is de regeling zo. dat
het DrPos-geld am Sociale Faken wordt
afgedragen en deze instelling dan de
verplichting op zich neemt de tekor
ten bij te passen. Het tehuis is daar
door zeker van de benodigde verpleeg-
gelden en Sociale Zaken dat daar
voor beter eenvtiiloerd is kan trach
ten een deel v»n de door haar betaal
de kosten op de kinderen te verhalen.
VANZELFSPREKEND bestaat hier
niet meer de persoonlijke vrijheid
welke de op zichzelf wonende oudjes
bezitten. Men is hier aan vaste regels
van het tehuis gebonden, moet op de
uren der maaltijden thuis zijn en er
voor zorgen 's avonds half tien bin
nen te komen tenzij in bijzondere
gevallen een later uur van thuis
komst is toegestaan.
Het feit, dat de meesten zich hierin
zonder morren schikken is het beste
bewijs, dat men zich hier thuis voelt.
Men heeft min of meer de gedachte,
dat men weer jong is en onder ouder
lijk toezicht staat en zich volkomen
bij het grote gezin moet aanpassen. In
het begin zal verblijf in gemeenschap
pelijke zalen even vreemd zijn, maar
de practijk leert, dat men er spoedig
san gewend is en dat juist het dage
lijks contact met anderen door men
sen op hogere leeftijd ten zeerste ge
waardeerd wordt.
UEEFT MEN ZICH eenmaal aange-
past, dan kan men in een tehuis als
dit niet anders dan tevreden zijn om
dat de hier verpleegden zich geen
zorgen over de toekomst behoeven te
maken.
Er wordt voor een uitstekende bur
gerpot gezorgd, er wordt op vaste uren
van de dag koffie en thee geschonken,
er is op feestdagen altijd iets extra s
eu er wordt zo veel mogelijk voor
prettige ontspanning zorg gedragen
Wie in een tehuis als dit wordt opge
nomen, is voor de rest van zijn leven
„geborgen". Zieken en hulpbehoeven-
den komen in de ziekenafdeling en zij
kunnen hof tehuis voor korte tijd ver-
laten als specialistische hulp noodza
kelijk is, maar worden dadelijk na hun
verblijf in het ziekenhuis weer in de
stichting opgenomen. In geen enke'
ander geval ook niet bij chronische
ziekten behoeven de hier verpleeg
den het tehuis te verlaten, zodat zij de
zekerheid hebben hier tot hun dood op
deskundige en liefdevolle wijze ver
pleegd te zullen worden.
VJATUURLIJK zijn tehuizen als dit
niet allereerst voor zieken en hulp
behoevenden bestemd, maar het per
centage daarvan is bij bejaarde men
sen vrij groot en wie op zich neemt
voor ouden van dagen te zorgen dient
dit risico te aanvaarden.
Naar de president-regent, de neer l»
W Kloos. ons vertelde, moeten er
eigenlijk In ons land meer centrale
verplegingshuizen zijn zoals er b.v. in
Zeeland één is gevestigd. Zij zijn be
Stemd voor chronische zieken en hulp
behoevenden, die zich nooit meer zei!
kunnen helpen, voor mensen, die niet
alleen kunnen wonen omdat zij nle
meer vertrouwd zijn met vuur en licht
en vele andere dergelijke gevallen.
Deze mensen zullen in een tehuis als
,Het Hof van Sonoy" verscheidene plaat
sen in de ziekenafdeling voortdurend
bezetten, zij zullen door hun hulpbe
hoevendheid extra personeel en extra
zorg eisen en er moeten dan ook méér
tehuizen komen, welke speciaal voor
deze hulpbehoevenden bestemd zijn.
TN EEN TEHUIS als „Het Hof van
Sonoy" is de heer des huizes eigen
lijk meer „vader' dan directeur Hij 1?
te allen tijde voor ieder toegankelijk
stelt zich op de hoogte van de pei -
soonlijke omstandigheden van ziin „kin
deren" en leeft volkomen met her
mee.
Daarnaast Is hij directeur wat de al
gemene leiding betreft Ir tehuizen ais
dit moet hij er op toezien, dat er van
c-e grote voorraden, welke voor allen
bestemd zijn, niets in particuliere han
den kan komen en hij zal dagelijks be
slissingen moeten nemen in tal van
moeilijke gevallen. De heer Pool en
diens echtgenote hebben hier de lei
ding over dertien personeelsleden, n.L
een diacones (hoofd van de ziekenaf
deling) vier ziekenhulpen welker
aantal nodig moet worden uitgebreid
vier werkmeisjes, twee koks, een
naaister en een kleermaakster.
MET ETEN, dat hier verstrekt wordt.
is van prima kwaliteit, een goede
burgerpot met pap toe. Zondags en
eenmaal tijdens de werkdagen wordt
vlees verstrekt in velerlet variaties.
Twee maal per dag is er koffie en
twee maal thee en men Is er trots op.
dat hier nog nimmer surrogaat werd
gschonken Zelfs in de oorlogsjaren
was hier voldoende voedsel omdat men
vaak met behulp van de illegaliteit
met succes alles in het werk heeft
gesteld om de verpleegden voldoende
eten te verschaffen.
Twee maal per dag is er een brood-
maal en om half een zit men aan de
warme maaltijd mannen en vrou
wen apart. Op Christelijke en bijzon
dere feestdagen wordt er getractoerd
en eenmaal 's jaars maken de oudjes
een autotocht waarvan de kosten door
het tehuis worden gedragen.
yOOR DIT ALLES bleek een pen-
sionprijs van 18 per week onvol
doende. zodat deze later tot 20 ver
hoogd is. Daarvan gaat nog heel wat
af voor men aan do voeding toe is. De
mannen krijgen 2 per week zakgeld
en de vrouwen 1,50, met uitzonde
ring van degenen, die enig kapitaal
bezitten of een behoorlijk pensioen
hebben. Wie opgenomen wordt moet
een vastgesteld minimum aan kle'ding
meebrengen. Verder zijn alle kosten
voor kleding en schoeisel en het on
derhoud daarvan voor het tehuis en de
verpleegden hebben, voor zover ze
niet verplicht verzekerd zijn, boven
dien vriie sreneeskundige hulp en ge
neesmiddelen.
Voor extra diensten kunnen grati
ficaties gegeven worden, behalve voor
het «ehillen van aardappelen, wat min
of fcieer als een morele plicht be
schouwd yordt.
QM HALF TIEN gaan in de grote, pas
gerestaureerde mannenzaal, waarin
naar hartelust gerookt mag worden, de
2000-kaars lichten uit, wat tevens een
bezuiniging betekent Wie nog geen 80
bij toerbeurt dienst als
het klaarzetten van
jaar ls, doet
„kamerheer" I
kopjes en bordjes en als portier.
Om de veertien dagen wordt dooi
een der Alkmaarse predikanten een
kerkdienst gehouden en ds Nobel, die
in het „Hof van Sonoy" als „hofpredi
ker" dienst doet komt elke Donder
dagmiddag om eens met de verpleeg
den te praten.
Het thuis is thans tot de nok toe
bezet met verpleegden uit Alkmaar ot
uit buitengemeenten, waar men met
diaconieën of gemeentebesturen con
traeten heeft gesloten. Van de bewn
ners is een derde deel vrouwen. In d«
ziekenafdeling zijn gemiddeld zestien
personen voor blijvende verpleging
opgenomen. Wie bedenkt, dat vei.
mannen en vrouwen zich niet meer
zelf kunnen kleden, kan begrijpen, da»
de ziekenzusters dagelijks de handen
meer dan vol hebben.
OET TEHUIS ls toegankelijk voor
n mannen en vrouwen van alle ker
kelijke richtingen, maar door de aard
van zijn stichting natuurlijk allereerst
voor Ned. Hervormden.
„Het Hof van Sonoy" heeft eigen be
zittingen en men betaalt hier hoofd
zakelijk grondlasten. Geeft het exploi-
tatiecijfer een tekort dan kan men le
nen bij de diaconie en omgekeerd. Uit
het college van diakenen zijn vier re
genten benoemd, maar zowel de dia
conie als het tehuis hebben een eigen
administratie.
De bewoners van het tehuis maken
zich over dit alles geen zorgen. De
vrouwen hebben haar conversatieka
mer aan de zijde van de Veerstraat. d<*
mannen aan het Hofplein, waar he)
opbouwen en afbreken van de kermis
elk jaar weer de grote attractie en h»i
onderwerp van een langdurig discours
is.
TAEZE MENSEN spreken hoofdzakelijk
nog over wat zij dagelijks zien en
ondervinden. Hun horizon is nog maar
een kleine cirkel en het is daarom te
betreuren, dat de op het Hofplein ge
parkeerde auto's met name de grote
wagen van 'n nabijgelegen bodedienst
vlak voor het raam gezet worden,
waardoor de gehele dag het uitzicht
voor deze oudjes wordt belemmerd.
„Als u daar nog eens wat over kunt
schrijven...." hebben ze gevraagd en
omdat we dit verlangen zo volkomen
kunnen begrijpen, doen wij gaarne
een beroep op allen, die daartoe kun
nen medewerken het vrije uitzicht
voor deze oudjes in hun laatste le
vensjaren niet nodeloos te belemme
ren.
In een volgend artikel zullen wij
over een eenvoudig tehuis met kamer
bewoning schrijven.
QOEREND vreedzaam was <u
welke die middag in het tr-
partiment heerste. Slechts d ln<j°»iu
kende breipennen van een "L;.1"»»
bare huismoeder, BetnoedeiHfe44*!»
zij naast haar theelichtje zat i„ of
1 tan «n ee»» zich in steeds tiieuto. b
i uren stortend gevaarte, tikten t
lijke cadans met het rollen va Bt'
stalen wielen. Een onzichtbare
was verdiept in de strip» "eer
vooraanstaand landelijk dagblad
een derde passagier scheen iP,
schuddebollend en met Beloken n
in wijs gepeins verzonken. Naai, k*
op de bank lag trots een dien»
met het symbolisch gevleugeld, *55
van onze e'Ben Nederlandse Sn
wegen. Kortom, een innig tafereel
Totdat daar plotseling, aannek"
rligd door gedruis en stem rumoer
het nevencompartiment, de Co»d'n
teur verscheen. Zijn baritonaal
wooord „Plaatsbewijzen, alstubli»uii
verscheurde bruut de heersend,
Men begon schokkerig in zakken
tassen naar kaartjes en abonnement
te zoeken en het bleek, dat de tha
zichtbare beer een treffende eelijkenü
met president Auriol vertoonde r
ontgoocheling van de franc öphJn
huismoeder, die haar breinen*»!
zorgvuldig terzijde had gelegd en
een aanvankelijk vergeefse en re,
veuze speurtocht haar rijbewijs mei
een zucht van opluchting ulf een con
glomeraat van kleren had opgedieni
■prak -hij echter opgewekt en me, 1»*
zeer on-Frans accent tot de Condtic
teur, terwijl hij hem zijn kaartii,
j 'eikte: „Ha die Hein. hebhe ze je weer
'e graze voor dit trajek? Nooit
pest te beleve, zeker?"
ee*
Hei Hof van Sonoy, een der fraaiste gebouwen van Alkmaar
Voor het drukke wegverkeer op de belangrijke verbindingsweg Apeldoorn
Zwolle is het passeren van de drie meter brede doorgang van de Hattemer-
poort een groot obstakel. Eind volgend jaar zal het verkeer via Hattem van
deze ergernis der automobilisten verlost zijn. Een oplossing i» gevonden in
een weg langs de Oostelijke zijde van het stadje, die <50 meter lang zal
zijn met een rijbaan van 8 meter breed.
Er zit een geweldige tragiek ln de
strijd, die Nederland door de eeuwen
heen tegen het water heeft gevoerd.
Ten koste van de grootste offers heb
ben onze voorvaderen het wurgende,
wrekende water kunnen keren en nog
zjjn wij bezig om in een verbeten strijd
vierkante kilometer na vierkante kilo
meter aan de zee te ontrukken. Doch
de zee hernam toch telkens weer, wat
mensenhanden haar hadden ontrukt. De
twintigste eeuw met haar moderne tech
niek, zag Nederland aanvankelijk triom
fantelijk op zijn dijken staan, uitroe
pend, dat de zee bezworen was. Doch
onmerkbaar langzaam vrat de zee aan
het lichaam van ons land. Dag na dag
perste de zee een langzaam-werkend
vergif in onze bodem: het zout! Het
kwam binnen bü de riviermonden,
QAAR staat ze nuin 'n strapless katoentje te bibberen op het Aucklandse
vliegveld. De „sub-tropische" Southern gaan haar door merg en been en
haar enige verlangen is 'n bed, 'n groot bed met veei dekens. Maar dat is er
nog niet bij! Wellington is niet naast de deur en ze zal zich voorlopig tevreden
moeten stellen met 'n niet oncomfortabele trein en een „kussen met schone
sloop", dat haar voor het luttele bedrag van 'n shilling door "n hartelijke Nieuw-
Zeelander onder het moede hoofd wordt geschoven. Haar enige troost op de
lange nachtreis ls de maan. Ze ziet de bergen, donker tegen de lichte hemel
en met ogen, groot van verlangen denkt ze terug aan de Gedeh, die ze iedere
morgen kon bewonderen vanuit haar kleine paviljoen
paar kousen wordt overhandigd, „als je
hier maar lang genoeg zit, dan schop
je het ook wel zo ver". Na drie dagen
heeft ze twee grote blaren op haar vin
gers. Na een week snapt ze nog steeds
niet, hoe je het voor elkaar krijgt met
elegante, snelle en afdoende handgre
pen per dag 80 dozijn kousen van niet
gewenste draden te ontdoen.
„You'il get used to it", zegt haar
buurvrouw tussen twee regels van de
„monkey and the chimp". En na veer
tien dagen stuurt ze trots twee loon
zakjes naar buis. „M'n eerst verdiende
geid!"
JJET is 'n boarding-nouse.
Niet beseffend, wat dit Inhoudt en
bereid om overal in te trekken, rolt ze
doodmoe haar nieuwe appartement in:
'n slaapkamertje 3x3 met 'n onafge
haald bed, 'n monsterachtige toiletta
fel met klepspiegel en veel stenen
prulletjes op de vensterbank.
De landlady brengt thee en schone
lakens. „Baboe mintakreunt ze,
doch ligt na vijf minuten in bed.
Van heel ver dringen er nog gelui
den tot haar door: 'n dichtslaande deur.
Amerikaanse be-bob, de wind. die om
het huis huilt en dan komt de slaap,
die a'les doet vergeten.
De eerste gedachte, die haar 's mor
gens met het leven verzoent, is het
heerlijk-warme bed. Na 'n bad met echt
badzout en gloeiend water is ze op stap
gegaan Met tachtig pond. Die schoon
op waren toen ze bepakt en gezakt
thuis kwam met warme kleren, nylons
en als eerste teken van algehele aan
passing: 'n step-in!
Wat zilver- en kopergeld rammelt
hatelijk enkele dagen in haar tas en
doet haar besluiten op 'n baan uit te
gaan. Trots toont ze haar „papieren",
ontvang een compliment over haar
Engels en voelt zich „binnen". Tot ze
weer buiten staat
ALS een vreemde eend in de bijt vindt
ze zich de volgende morgen terug
tussen machines, waarop vaardige
oanden aan honderden kousen 'n ge
raffineerde naad toveren.
„Dit is voor de gevorderden" wijst
de manageress. „Dus kind", zegt ze bij
zichzelf als haar een grote zak met 25
TOT men haar toelaat op school. En
ze van negen tot vier werk corri
geert van kinderen, die verstoken van
alle onderwijs, ver weg op de farms,
de instructies volgen van hun papie
ren juffrouw. Ze kan weer tekenen.
Kleine grappige tekeningen, die, verge
zeld van 'n dikke pluim en 'n harte
lijke bemoediging vreugde brengen in
'n kinderhart. Ze vat het stoute plan
op te verhuizen naar iets beters en
schaart zich 'n de lange rij van wach
tenden. De goden zijn haar welgezind
en in haar ruime, goed gemeubileerde
flat, komt ze weer tot zichzelf, 'n Open
haard, een kop koffie en haar boeken!
Ze heeft weer plezier i». het laven!
Haar koffie wordt beroemd.
Ze maakt vrienden en ontvangt har
telijkheid. Het leven krijgt wat kleur.
En met het enthousiasme, dat in haar
wakker wordt, komt de lust tot vech
ten. 'n Echte klas zal ze hebben met
kinderen, lastige, ongezeggelijke jonge
tjes, zachte, verlegen meisjes, blonde
en donkere kopjes, vragende blauwe
en bruine ogen.
Enige tyd geleden organiseerde de
K.L.M. een wedstrijd onder naar
Australië en Nieuw Zeeland ge
ëmigreerde Nederlanders, waarbij
gevraagd werd een verhaal te
schrijven over hun ervaringen
als emigrant.
De K.L.M. ontving verscheidene
verhalen, waarin mannelijke en
vrouwelijke emigranten hun bele
venissen beschreven. Een aantal
inzendingen werd bekroond, Hier
bij publiceren wij het relaas van
een der prijswinnaressen, thans
wonende in Wellington in Nieuw
Zeeland, die zich er een positie
heeft veroverd als onderwijzeres.
En wéér stapt ze naar de „heren".
Weer vertelt ze hun van haar ervaring
op de scholen. „Doorzetten en niet op
geven" raden haar vrienden. En ze
krijgt een kans. Nu staat ze op proef
voor zes weken. Komen de heren in
specteurs haar wegen en wordt ze niet
te licht bevonden, dan zal ze binnen
kort trots kunnen zijn op 'n Nieu v-
Zeelandse Lagere Akte en wordt haar
salaris aangepast aan haar dienstjaren.
Dai kan ze na school rechtdoor naar
huis en hoeft ze niet meer te vegen en
te boenen in de avonduren. Dan kan
ze in de pauze van de bioscoop haar
glacé's weer uitdoen zonder dat haar
handen nog pikzwart van de boenwas
zjjn.
TN toch zat er muziek ln!
L* Om door de telefoon te kunnen
zeggen: Wacht maar bü de lift van de
vierde verdieping. Daar werk ik tegen
half negen. Om Dindsags je loonzakje
te ontvangen met het extra verdiende
geld, waardoor je je 'n dure flat kunt
permitteren. En met haar zijn er hon
derden.
Die met hun handen hard en eerlijk
werk verzetten en het hoofd koel hbu
den als hun hart naar ander werk hun
kert Die het goede, wat ze meebren
gen ln hun hart bewaren, die open
staan voor alles, wat hun aan goeds ln
het nieuwe land geboden wordt en die
ze gevend en ontvangend dit nieuwe
land dienen en hun leven rijker maken
Nell Reys, I Levy Street, Wellington.
door onze Ingenieuze sluizen en ver-
ziltte langzaam het binnenwater.
Er dreigt hier een groot gevaar. Niet
alleen moet verzilting op de duur on
bruikbaarheid van het drinkwater ver
oorzaken, ook onze tuinbouw kan ern
stig geschaad worden als het zoutge
halte van de grond toeneemt. De re
genval hier te lande is noch voor zoet
binnenwater, noch voor drinkwater
voorziening van doorslaggevende bete
kenis. Slechts de Ryn is in dit opzicht
de levensader. En deze levensader ver
vuilt nu juist hoe langer hoe meer. De
industriële bedrijvigheid in de Elzas
en in het Ruhrgebied doen mede het
aantal bacteriën, doch vooral het zout
gehalte van het Rijnwater gestadig toe
nemen. In vyftig jaar tijds is het zout
gehalte van de Ryn verdrievoudigd!
Dan zyn er de grote zeesluizen te
IJmuiden, die schuld hebben aan de
verzilting. Elke keer, dat er een zee
schip in de sluizen wordt geschut, komt
er een hoeveelheid zout in het Noord-
zee-kanaal, die gelijk is aan honderd-
vyftig wagonladingen. In totaal is dit
dus 325 ton zout per geschut schip
De verzilting van onze bodem is een
zeer groot probleem. De bouw van de
Afsluitdijk en de afdamming van de
Brielse Maas waren eerste stappen op
de weg naar het zoutvrij maken van
ons land.
Een andere belangrijke stap ls vori
ge maand genomen, toen de gemeente
Amsterdam en de provincie Noord-Hol
land de oprichting goedkeurden van de
N.V. Watertransport-maatschappij Rijn-
Kennemerland. Men wil niet minder
dan elke dag 70.000 kubieke meters wa
ter onttrekken aan de Ryn en deze mas
sa naar Noord-Holland pompen, waar
het de grond in verloop van jaren zal
zuiveren. Een ruw-waterpompstation
bij Jutphaas zal voor het oppompen
ervan zorgdragen. Niet alleen zal men
met de uitvoering van dit plan berei
ken, dat de tuinbouw beschermd wordt;
ook voor de drinkwatervoorziening is
het project van vitaal belang.
Het nieuwe Amsterdam-Rijnkanaal
heeft een belangrijke plaats in deze
plannen. Naast de sluizen bü Tiel be
vinden zich geweldige watergangen
waardoor het Rijnwater onafhanke
lijk van het openen of sluiten van de
sluisdeuren in het kanaal kan stro
men. Via het kanaal en de Lek komt
dit water dan bij Jutphaas, waar zich
het pompstation bevindt. Doch hoe ge
weldig de watermassa's zün. die onder
de grond door naar het Westen stro
men, het zal nog jaren duren eer er
sprake kan zijn van verbetering.
In het kader van de plannen voor
watertransport zal Nederland allereerst
alles in het werk moeten stellen om
Duiteland en Frankrijk ertoe te bewe
gen de verontreiniging van het Rijn
water tegen te gaan. Het leven van Ne
derland kan ermee gemoeid zijn.
„Ach, dat gm nogal, Willem» art.
woordde Hein, al knippend en plot»e
inp wat onwennig in zijn galadwana.
bui», en richtte dan, ook al om de
bemoeizieke spreker uit een auder,
wereld ran zich af te schudden, het
ptichtsbeseffend arendsoog op de ar.
geloze, die nog steeds in ernstig ge'.
peins verzonken hing. Hij denkt over
de Franse kabinetscrisis, dacht d»
huismoeder vertederd.
„Meneer, uw plaatsbewijsf sprak
de Conducteur met stemverheffing
doch hjj had met evenveel resultaat
kunnen pogen „Le penseur" van Rodin
tot leven te wekken. Onversaagd ze'tt
hij niettemin door, met steeds toene.
mend stemvolume, tot het was alsof
hij van de tweede etage van de Etffel-
toren af het woord richtte tot iemand,
die zich op het terras van het Paleis
Chaillot bevond. De aandacht der
medereizigers was volkomen. Ten
slotte schudde hij met een goed gf.
speelde vaderlijkheid, welke zijn op
borrelende driftten moest verhelen1
de welgevulde schouder van -ijn
slachtoffer, dat nu eindelijk met kleine
rukjes tot bewustzijn kwam en een
wazige blik wierp op zijn belager.
Dromerg glimlachend knikte de man
in de richting van zjjn dienstpet op
de bank en gleed zonder dralen weer
terug naar de schone vergetelheid. De
Conducteur nam het niet.
„Uw plaatsbewijs" zei hij luid en
dreigend. „Mijn petr' pareerde de rei
ziger, weer opgeschrokken, en legde
zijn hand liefkozend op het hoofd-
deksel „Mijn dienstpet, dat ziet u
toch!" verduidelijkte hij, zich een oog
uitwrijvend. „Niks mee te maken,
met die pet!" antwoordde de Conduc
teur pesterig, en wachtte demonstra'
tief. De man, thans geheel ontwaakt
tot de nuchtere realiteit en kwaad
aardig mompelend over collega's, van
wie je het maar moest hebben, begon
"it z'Jn binnen zak een Ausweis met
een foto en stempels van de N. S. op
te diepen. De Conducteur keek naar
het portret en naar het gezicht van
de man op de bank, hem en face en
en profil zorgvuldig observerend.
„Het klopt wel, geloof ik", zei hjj
eindelijk superieur, maar wat teleur
gesteld en gaf het document 0fla da
verbitterde eigenaar terug.
Na de triomfantelijke aftocht van de
.V.S.-hermandad begon Petmans drif
tig aan de hem aan de lippen hangen
de huismoeder te verhalen over zijn
vijftien spoorjaren, waarin iets derge
lijks hem nog nooit was overkomen.
Toen hij een climax bereikte, zette hij
zich met een forse klap zijn dierbaar
argument, de dienstpet, op het hoofd,
hetgeen hetzelfde effect had als het
snuiten van een kaars. Hij sudderde
nog even na en ging toen weer op zoek
naar de draad van zijn droomgedach
ten. President Auriol was allang weer
met zijn strips bezig.,,.
„Lotgevallen van een voetbal
schoen" door George van Aalst,
UitgMij. „West-Friesland"
te Hoorn.
Velen zullen zich uit vroegere Jaren
het jongensboek van George van Aalst
lotgevallen van een vopthai
schoen" herinneren. Dat dit boek ook 1
onder de tegenwoordige jeugd nog zeer
populair is, moge büjken uit het telt
f^van dU verhaal uit de voetbalwe I
vlJfde druk is
verschenen. Wü kunnen ons deze po
pulariteit echter geheel indenken wam
welke jongen is niet dol op voetbalt,
en sraat r \y«oaiien
en gaat niet volkomen op in de gezón
de avonturen van Key en Pil? w,,
K""ne!? 'edere Jeugdige voetbal en tKm-
siast dan ook enkele uren we.wM
garanderen met dit buitengewoo^f vl
"rdl! ASSSA
Deze jongedame in Tripoli, houdt
er voor onze Westerse begrippen,
wel een ei, inrdige manier op
na, om haar naaimachine ta ver
voeren