„Onderwijzeres in Wellington" Het woningvraagstuk voor bejaarden Zout vreet aan onze bodem Het Hof van Sonoy één groot gezin Man met pef Het nieuwe boek WAAR HET ANKER WORDT UITGEWORPEN Tragiek van eeuwenlange sfri/d Nieuwe wapenen in de worsieling tegen de zee Plannen voor transport van zoet Rijnwater Ervaringen van een Hollands meisje Naaimachine op 'i hoofd TEN TEHUIS voor bejaarden, dat nog in het teken van „oud en behoeftig" staat is b.v. het in Alkmaar bestaande Tehuis voor Ouden van Dagen „Het Hof van Sonoy", dat op de Nieuwe Sloot is gevestigd in het karakteristie ke oud-Hollandse gebouw met de prachtige toren. Het ligt daar met zijn fraaie, oude poort zo rustig en vredig, dat een vreemdeling het voor een bibliotheek )f museum zou houden, ware het niet, dat op de bankjes, die zomers buiten staan, oude mannen hun pijpje roken en bejaarde vrouwtjes met haar brei werk een beschut plaatsje aan de zon kant gezocht hebben. De vorige bestuurder en zijn vrouw waren er nog „vader" en „moeder", de tegenwoordige, de heer Pool en zijn echtgenote, hebben de titels directeur en directrice gekregen, wat niets af doet aan het feit. dat zij vóór alles als hoofd van het gezin fungeren. CEN MERKWAARDIG gezin met 83 „kinderen", die ondanks hun hoge leeftijden, nog onder ouderlijk toe zicht staan en zich daarin volkomen kunnen schikken. Het is een familie, waarvan de leden elkaar door en door kennen omdat zij te samen wonen, eten en slapen met uitzondering van een viertal een echtpaar en een paar oude vriendin nen die in twee afzonderlijke ka mertjes zijn gehuisvest. Het gebouw, dat eigendom is van de Ned. Herv. Diaconie, was vroeger zon der meer één van de overal gevestigde Oude Mannen- en Vrouwen-huizen, waarin de verpleegden vrijwel zonder uitzondering armlastig waren, en hoofdzakelijk door de diaconie onder houden werden. Hierin heeft de ou derdomsvoorziening in zoverre verbe tering gebracht, dat een groot aantal der bewoners het z.g. Drees-nensioen heeft gekregen en dus voor zijn onder houd niet meer uitsluitend op liefda digheid is aangewezen. VELE HIER VERPLEEGDEN hebben kinderen, die in het tekort aan pensiongeld willen bijdragen, maar de practijk heeft geleerd, daarmede bij de opname zeer voorzichtig te zijn. omdat die familiesteun door allerlei omstan digheden vaak uitbleef als de oudjes eenmaal in het grote gezin waren op penomen. Thans is de regeling zo. dat het DrPos-geld am Sociale Faken wordt afgedragen en deze instelling dan de verplichting op zich neemt de tekor ten bij te passen. Het tehuis is daar door zeker van de benodigde verpleeg- gelden en Sociale Zaken dat daar voor beter eenvtiiloerd is kan trach ten een deel v»n de door haar betaal de kosten op de kinderen te verhalen. VANZELFSPREKEND bestaat hier niet meer de persoonlijke vrijheid welke de op zichzelf wonende oudjes bezitten. Men is hier aan vaste regels van het tehuis gebonden, moet op de uren der maaltijden thuis zijn en er voor zorgen 's avonds half tien bin nen te komen tenzij in bijzondere gevallen een later uur van thuis komst is toegestaan. Het feit, dat de meesten zich hierin zonder morren schikken is het beste bewijs, dat men zich hier thuis voelt. Men heeft min of meer de gedachte, dat men weer jong is en onder ouder lijk toezicht staat en zich volkomen bij het grote gezin moet aanpassen. In het begin zal verblijf in gemeenschap pelijke zalen even vreemd zijn, maar de practijk leert, dat men er spoedig san gewend is en dat juist het dage lijks contact met anderen door men sen op hogere leeftijd ten zeerste ge waardeerd wordt. UEEFT MEN ZICH eenmaal aange- past, dan kan men in een tehuis als dit niet anders dan tevreden zijn om dat de hier verpleegden zich geen zorgen over de toekomst behoeven te maken. Er wordt voor een uitstekende bur gerpot gezorgd, er wordt op vaste uren van de dag koffie en thee geschonken, er is op feestdagen altijd iets extra s eu er wordt zo veel mogelijk voor prettige ontspanning zorg gedragen Wie in een tehuis als dit wordt opge nomen, is voor de rest van zijn leven „geborgen". Zieken en hulpbehoeven- den komen in de ziekenafdeling en zij kunnen hof tehuis voor korte tijd ver- laten als specialistische hulp noodza kelijk is, maar worden dadelijk na hun verblijf in het ziekenhuis weer in de stichting opgenomen. In geen enke' ander geval ook niet bij chronische ziekten behoeven de hier verpleeg den het tehuis te verlaten, zodat zij de zekerheid hebben hier tot hun dood op deskundige en liefdevolle wijze ver pleegd te zullen worden. VJATUURLIJK zijn tehuizen als dit niet allereerst voor zieken en hulp behoevenden bestemd, maar het per centage daarvan is bij bejaarde men sen vrij groot en wie op zich neemt voor ouden van dagen te zorgen dient dit risico te aanvaarden. Naar de president-regent, de neer l» W Kloos. ons vertelde, moeten er eigenlijk In ons land meer centrale verplegingshuizen zijn zoals er b.v. in Zeeland één is gevestigd. Zij zijn be Stemd voor chronische zieken en hulp behoevenden, die zich nooit meer zei! kunnen helpen, voor mensen, die niet alleen kunnen wonen omdat zij nle meer vertrouwd zijn met vuur en licht en vele andere dergelijke gevallen. Deze mensen zullen in een tehuis als ,Het Hof van Sonoy" verscheidene plaat sen in de ziekenafdeling voortdurend bezetten, zij zullen door hun hulpbe hoevendheid extra personeel en extra zorg eisen en er moeten dan ook méér tehuizen komen, welke speciaal voor deze hulpbehoevenden bestemd zijn. TN EEN TEHUIS als „Het Hof van Sonoy" is de heer des huizes eigen lijk meer „vader' dan directeur Hij 1? te allen tijde voor ieder toegankelijk stelt zich op de hoogte van de pei - soonlijke omstandigheden van ziin „kin deren" en leeft volkomen met her mee. Daarnaast Is hij directeur wat de al gemene leiding betreft Ir tehuizen ais dit moet hij er op toezien, dat er van c-e grote voorraden, welke voor allen bestemd zijn, niets in particuliere han den kan komen en hij zal dagelijks be slissingen moeten nemen in tal van moeilijke gevallen. De heer Pool en diens echtgenote hebben hier de lei ding over dertien personeelsleden, n.L een diacones (hoofd van de ziekenaf deling) vier ziekenhulpen welker aantal nodig moet worden uitgebreid vier werkmeisjes, twee koks, een naaister en een kleermaakster. MET ETEN, dat hier verstrekt wordt. is van prima kwaliteit, een goede burgerpot met pap toe. Zondags en eenmaal tijdens de werkdagen wordt vlees verstrekt in velerlet variaties. Twee maal per dag is er koffie en twee maal thee en men Is er trots op. dat hier nog nimmer surrogaat werd gschonken Zelfs in de oorlogsjaren was hier voldoende voedsel omdat men vaak met behulp van de illegaliteit met succes alles in het werk heeft gesteld om de verpleegden voldoende eten te verschaffen. Twee maal per dag is er een brood- maal en om half een zit men aan de warme maaltijd mannen en vrou wen apart. Op Christelijke en bijzon dere feestdagen wordt er getractoerd en eenmaal 's jaars maken de oudjes een autotocht waarvan de kosten door het tehuis worden gedragen. yOOR DIT ALLES bleek een pen- sionprijs van 18 per week onvol doende. zodat deze later tot 20 ver hoogd is. Daarvan gaat nog heel wat af voor men aan do voeding toe is. De mannen krijgen 2 per week zakgeld en de vrouwen 1,50, met uitzonde ring van degenen, die enig kapitaal bezitten of een behoorlijk pensioen hebben. Wie opgenomen wordt moet een vastgesteld minimum aan kle'ding meebrengen. Verder zijn alle kosten voor kleding en schoeisel en het on derhoud daarvan voor het tehuis en de verpleegden hebben, voor zover ze niet verplicht verzekerd zijn, boven dien vriie sreneeskundige hulp en ge neesmiddelen. Voor extra diensten kunnen grati ficaties gegeven worden, behalve voor het «ehillen van aardappelen, wat min of fcieer als een morele plicht be schouwd yordt. QM HALF TIEN gaan in de grote, pas gerestaureerde mannenzaal, waarin naar hartelust gerookt mag worden, de 2000-kaars lichten uit, wat tevens een bezuiniging betekent Wie nog geen 80 bij toerbeurt dienst als het klaarzetten van jaar ls, doet „kamerheer" I kopjes en bordjes en als portier. Om de veertien dagen wordt dooi een der Alkmaarse predikanten een kerkdienst gehouden en ds Nobel, die in het „Hof van Sonoy" als „hofpredi ker" dienst doet komt elke Donder dagmiddag om eens met de verpleeg den te praten. Het thuis is thans tot de nok toe bezet met verpleegden uit Alkmaar ot uit buitengemeenten, waar men met diaconieën of gemeentebesturen con traeten heeft gesloten. Van de bewn ners is een derde deel vrouwen. In d« ziekenafdeling zijn gemiddeld zestien personen voor blijvende verpleging opgenomen. Wie bedenkt, dat vei. mannen en vrouwen zich niet meer zelf kunnen kleden, kan begrijpen, da» de ziekenzusters dagelijks de handen meer dan vol hebben. OET TEHUIS ls toegankelijk voor n mannen en vrouwen van alle ker kelijke richtingen, maar door de aard van zijn stichting natuurlijk allereerst voor Ned. Hervormden. „Het Hof van Sonoy" heeft eigen be zittingen en men betaalt hier hoofd zakelijk grondlasten. Geeft het exploi- tatiecijfer een tekort dan kan men le nen bij de diaconie en omgekeerd. Uit het college van diakenen zijn vier re genten benoemd, maar zowel de dia conie als het tehuis hebben een eigen administratie. De bewoners van het tehuis maken zich over dit alles geen zorgen. De vrouwen hebben haar conversatieka mer aan de zijde van de Veerstraat. d<* mannen aan het Hofplein, waar he) opbouwen en afbreken van de kermis elk jaar weer de grote attractie en h»i onderwerp van een langdurig discours is. TAEZE MENSEN spreken hoofdzakelijk nog over wat zij dagelijks zien en ondervinden. Hun horizon is nog maar een kleine cirkel en het is daarom te betreuren, dat de op het Hofplein ge parkeerde auto's met name de grote wagen van 'n nabijgelegen bodedienst vlak voor het raam gezet worden, waardoor de gehele dag het uitzicht voor deze oudjes wordt belemmerd. „Als u daar nog eens wat over kunt schrijven...." hebben ze gevraagd en omdat we dit verlangen zo volkomen kunnen begrijpen, doen wij gaarne een beroep op allen, die daartoe kun nen medewerken het vrije uitzicht voor deze oudjes in hun laatste le vensjaren niet nodeloos te belemme ren. In een volgend artikel zullen wij over een eenvoudig tehuis met kamer bewoning schrijven. QOEREND vreedzaam was <u welke die middag in het tr- partiment heerste. Slechts d ln<j°»iu kende breipennen van een "L;.1"»» bare huismoeder, BetnoedeiHfe44*!» zij naast haar theelichtje zat i„ of 1 tan «n ee»» zich in steeds tiieuto. b i uren stortend gevaarte, tikten t lijke cadans met het rollen va Bt' stalen wielen. Een onzichtbare was verdiept in de strip» "eer vooraanstaand landelijk dagblad een derde passagier scheen iP, schuddebollend en met Beloken n in wijs gepeins verzonken. Naai, k* op de bank lag trots een dien» met het symbolisch gevleugeld, *55 van onze e'Ben Nederlandse Sn wegen. Kortom, een innig tafereel Totdat daar plotseling, aannek" rligd door gedruis en stem rumoer het nevencompartiment, de Co»d'n teur verscheen. Zijn baritonaal wooord „Plaatsbewijzen, alstubli»uii verscheurde bruut de heersend, Men begon schokkerig in zakken tassen naar kaartjes en abonnement te zoeken en het bleek, dat de tha zichtbare beer een treffende eelijkenü met president Auriol vertoonde r ontgoocheling van de franc öphJn huismoeder, die haar breinen*»! zorgvuldig terzijde had gelegd en een aanvankelijk vergeefse en re, veuze speurtocht haar rijbewijs mei een zucht van opluchting ulf een con glomeraat van kleren had opgedieni ■prak -hij echter opgewekt en me, 1»* zeer on-Frans accent tot de Condtic teur, terwijl hij hem zijn kaartii, j 'eikte: „Ha die Hein. hebhe ze je weer 'e graze voor dit trajek? Nooit pest te beleve, zeker?" ee* Hei Hof van Sonoy, een der fraaiste gebouwen van Alkmaar Voor het drukke wegverkeer op de belangrijke verbindingsweg Apeldoorn Zwolle is het passeren van de drie meter brede doorgang van de Hattemer- poort een groot obstakel. Eind volgend jaar zal het verkeer via Hattem van deze ergernis der automobilisten verlost zijn. Een oplossing i» gevonden in een weg langs de Oostelijke zijde van het stadje, die <50 meter lang zal zijn met een rijbaan van 8 meter breed. Er zit een geweldige tragiek ln de strijd, die Nederland door de eeuwen heen tegen het water heeft gevoerd. Ten koste van de grootste offers heb ben onze voorvaderen het wurgende, wrekende water kunnen keren en nog zjjn wij bezig om in een verbeten strijd vierkante kilometer na vierkante kilo meter aan de zee te ontrukken. Doch de zee hernam toch telkens weer, wat mensenhanden haar hadden ontrukt. De twintigste eeuw met haar moderne tech niek, zag Nederland aanvankelijk triom fantelijk op zijn dijken staan, uitroe pend, dat de zee bezworen was. Doch onmerkbaar langzaam vrat de zee aan het lichaam van ons land. Dag na dag perste de zee een langzaam-werkend vergif in onze bodem: het zout! Het kwam binnen bü de riviermonden, QAAR staat ze nuin 'n strapless katoentje te bibberen op het Aucklandse vliegveld. De „sub-tropische" Southern gaan haar door merg en been en haar enige verlangen is 'n bed, 'n groot bed met veei dekens. Maar dat is er nog niet bij! Wellington is niet naast de deur en ze zal zich voorlopig tevreden moeten stellen met 'n niet oncomfortabele trein en een „kussen met schone sloop", dat haar voor het luttele bedrag van 'n shilling door "n hartelijke Nieuw- Zeelander onder het moede hoofd wordt geschoven. Haar enige troost op de lange nachtreis ls de maan. Ze ziet de bergen, donker tegen de lichte hemel en met ogen, groot van verlangen denkt ze terug aan de Gedeh, die ze iedere morgen kon bewonderen vanuit haar kleine paviljoen paar kousen wordt overhandigd, „als je hier maar lang genoeg zit, dan schop je het ook wel zo ver". Na drie dagen heeft ze twee grote blaren op haar vin gers. Na een week snapt ze nog steeds niet, hoe je het voor elkaar krijgt met elegante, snelle en afdoende handgre pen per dag 80 dozijn kousen van niet gewenste draden te ontdoen. „You'il get used to it", zegt haar buurvrouw tussen twee regels van de „monkey and the chimp". En na veer tien dagen stuurt ze trots twee loon zakjes naar buis. „M'n eerst verdiende geid!" JJET is 'n boarding-nouse. Niet beseffend, wat dit Inhoudt en bereid om overal in te trekken, rolt ze doodmoe haar nieuwe appartement in: 'n slaapkamertje 3x3 met 'n onafge haald bed, 'n monsterachtige toiletta fel met klepspiegel en veel stenen prulletjes op de vensterbank. De landlady brengt thee en schone lakens. „Baboe mintakreunt ze, doch ligt na vijf minuten in bed. Van heel ver dringen er nog gelui den tot haar door: 'n dichtslaande deur. Amerikaanse be-bob, de wind. die om het huis huilt en dan komt de slaap, die a'les doet vergeten. De eerste gedachte, die haar 's mor gens met het leven verzoent, is het heerlijk-warme bed. Na 'n bad met echt badzout en gloeiend water is ze op stap gegaan Met tachtig pond. Die schoon op waren toen ze bepakt en gezakt thuis kwam met warme kleren, nylons en als eerste teken van algehele aan passing: 'n step-in! Wat zilver- en kopergeld rammelt hatelijk enkele dagen in haar tas en doet haar besluiten op 'n baan uit te gaan. Trots toont ze haar „papieren", ontvang een compliment over haar Engels en voelt zich „binnen". Tot ze weer buiten staat ALS een vreemde eend in de bijt vindt ze zich de volgende morgen terug tussen machines, waarop vaardige oanden aan honderden kousen 'n ge raffineerde naad toveren. „Dit is voor de gevorderden" wijst de manageress. „Dus kind", zegt ze bij zichzelf als haar een grote zak met 25 TOT men haar toelaat op school. En ze van negen tot vier werk corri geert van kinderen, die verstoken van alle onderwijs, ver weg op de farms, de instructies volgen van hun papie ren juffrouw. Ze kan weer tekenen. Kleine grappige tekeningen, die, verge zeld van 'n dikke pluim en 'n harte lijke bemoediging vreugde brengen in 'n kinderhart. Ze vat het stoute plan op te verhuizen naar iets beters en schaart zich 'n de lange rij van wach tenden. De goden zijn haar welgezind en in haar ruime, goed gemeubileerde flat, komt ze weer tot zichzelf, 'n Open haard, een kop koffie en haar boeken! Ze heeft weer plezier i». het laven! Haar koffie wordt beroemd. Ze maakt vrienden en ontvangt har telijkheid. Het leven krijgt wat kleur. En met het enthousiasme, dat in haar wakker wordt, komt de lust tot vech ten. 'n Echte klas zal ze hebben met kinderen, lastige, ongezeggelijke jonge tjes, zachte, verlegen meisjes, blonde en donkere kopjes, vragende blauwe en bruine ogen. Enige tyd geleden organiseerde de K.L.M. een wedstrijd onder naar Australië en Nieuw Zeeland ge ëmigreerde Nederlanders, waarbij gevraagd werd een verhaal te schrijven over hun ervaringen als emigrant. De K.L.M. ontving verscheidene verhalen, waarin mannelijke en vrouwelijke emigranten hun bele venissen beschreven. Een aantal inzendingen werd bekroond, Hier bij publiceren wij het relaas van een der prijswinnaressen, thans wonende in Wellington in Nieuw Zeeland, die zich er een positie heeft veroverd als onderwijzeres. En wéér stapt ze naar de „heren". Weer vertelt ze hun van haar ervaring op de scholen. „Doorzetten en niet op geven" raden haar vrienden. En ze krijgt een kans. Nu staat ze op proef voor zes weken. Komen de heren in specteurs haar wegen en wordt ze niet te licht bevonden, dan zal ze binnen kort trots kunnen zijn op 'n Nieu v- Zeelandse Lagere Akte en wordt haar salaris aangepast aan haar dienstjaren. Dai kan ze na school rechtdoor naar huis en hoeft ze niet meer te vegen en te boenen in de avonduren. Dan kan ze in de pauze van de bioscoop haar glacé's weer uitdoen zonder dat haar handen nog pikzwart van de boenwas zjjn. TN toch zat er muziek ln! L* Om door de telefoon te kunnen zeggen: Wacht maar bü de lift van de vierde verdieping. Daar werk ik tegen half negen. Om Dindsags je loonzakje te ontvangen met het extra verdiende geld, waardoor je je 'n dure flat kunt permitteren. En met haar zijn er hon derden. Die met hun handen hard en eerlijk werk verzetten en het hoofd koel hbu den als hun hart naar ander werk hun kert Die het goede, wat ze meebren gen ln hun hart bewaren, die open staan voor alles, wat hun aan goeds ln het nieuwe land geboden wordt en die ze gevend en ontvangend dit nieuwe land dienen en hun leven rijker maken Nell Reys, I Levy Street, Wellington. door onze Ingenieuze sluizen en ver- ziltte langzaam het binnenwater. Er dreigt hier een groot gevaar. Niet alleen moet verzilting op de duur on bruikbaarheid van het drinkwater ver oorzaken, ook onze tuinbouw kan ern stig geschaad worden als het zoutge halte van de grond toeneemt. De re genval hier te lande is noch voor zoet binnenwater, noch voor drinkwater voorziening van doorslaggevende bete kenis. Slechts de Ryn is in dit opzicht de levensader. En deze levensader ver vuilt nu juist hoe langer hoe meer. De industriële bedrijvigheid in de Elzas en in het Ruhrgebied doen mede het aantal bacteriën, doch vooral het zout gehalte van het Rijnwater gestadig toe nemen. In vyftig jaar tijds is het zout gehalte van de Ryn verdrievoudigd! Dan zyn er de grote zeesluizen te IJmuiden, die schuld hebben aan de verzilting. Elke keer, dat er een zee schip in de sluizen wordt geschut, komt er een hoeveelheid zout in het Noord- zee-kanaal, die gelijk is aan honderd- vyftig wagonladingen. In totaal is dit dus 325 ton zout per geschut schip De verzilting van onze bodem is een zeer groot probleem. De bouw van de Afsluitdijk en de afdamming van de Brielse Maas waren eerste stappen op de weg naar het zoutvrij maken van ons land. Een andere belangrijke stap ls vori ge maand genomen, toen de gemeente Amsterdam en de provincie Noord-Hol land de oprichting goedkeurden van de N.V. Watertransport-maatschappij Rijn- Kennemerland. Men wil niet minder dan elke dag 70.000 kubieke meters wa ter onttrekken aan de Ryn en deze mas sa naar Noord-Holland pompen, waar het de grond in verloop van jaren zal zuiveren. Een ruw-waterpompstation bij Jutphaas zal voor het oppompen ervan zorgdragen. Niet alleen zal men met de uitvoering van dit plan berei ken, dat de tuinbouw beschermd wordt; ook voor de drinkwatervoorziening is het project van vitaal belang. Het nieuwe Amsterdam-Rijnkanaal heeft een belangrijke plaats in deze plannen. Naast de sluizen bü Tiel be vinden zich geweldige watergangen waardoor het Rijnwater onafhanke lijk van het openen of sluiten van de sluisdeuren in het kanaal kan stro men. Via het kanaal en de Lek komt dit water dan bij Jutphaas, waar zich het pompstation bevindt. Doch hoe ge weldig de watermassa's zün. die onder de grond door naar het Westen stro men, het zal nog jaren duren eer er sprake kan zijn van verbetering. In het kader van de plannen voor watertransport zal Nederland allereerst alles in het werk moeten stellen om Duiteland en Frankrijk ertoe te bewe gen de verontreiniging van het Rijn water tegen te gaan. Het leven van Ne derland kan ermee gemoeid zijn. „Ach, dat gm nogal, Willem» art. woordde Hein, al knippend en plot»e inp wat onwennig in zijn galadwana. bui», en richtte dan, ook al om de bemoeizieke spreker uit een auder, wereld ran zich af te schudden, het ptichtsbeseffend arendsoog op de ar. geloze, die nog steeds in ernstig ge'. peins verzonken hing. Hij denkt over de Franse kabinetscrisis, dacht d» huismoeder vertederd. „Meneer, uw plaatsbewijsf sprak de Conducteur met stemverheffing doch hjj had met evenveel resultaat kunnen pogen „Le penseur" van Rodin tot leven te wekken. Onversaagd ze'tt hij niettemin door, met steeds toene. mend stemvolume, tot het was alsof hij van de tweede etage van de Etffel- toren af het woord richtte tot iemand, die zich op het terras van het Paleis Chaillot bevond. De aandacht der medereizigers was volkomen. Ten slotte schudde hij met een goed gf. speelde vaderlijkheid, welke zijn op borrelende driftten moest verhelen1 de welgevulde schouder van -ijn slachtoffer, dat nu eindelijk met kleine rukjes tot bewustzijn kwam en een wazige blik wierp op zijn belager. Dromerg glimlachend knikte de man in de richting van zjjn dienstpet op de bank en gleed zonder dralen weer terug naar de schone vergetelheid. De Conducteur nam het niet. „Uw plaatsbewijs" zei hij luid en dreigend. „Mijn petr' pareerde de rei ziger, weer opgeschrokken, en legde zijn hand liefkozend op het hoofd- deksel „Mijn dienstpet, dat ziet u toch!" verduidelijkte hij, zich een oog uitwrijvend. „Niks mee te maken, met die pet!" antwoordde de Conduc teur pesterig, en wachtte demonstra' tief. De man, thans geheel ontwaakt tot de nuchtere realiteit en kwaad aardig mompelend over collega's, van wie je het maar moest hebben, begon "it z'Jn binnen zak een Ausweis met een foto en stempels van de N. S. op te diepen. De Conducteur keek naar het portret en naar het gezicht van de man op de bank, hem en face en en profil zorgvuldig observerend. „Het klopt wel, geloof ik", zei hjj eindelijk superieur, maar wat teleur gesteld en gaf het document 0fla da verbitterde eigenaar terug. Na de triomfantelijke aftocht van de .V.S.-hermandad begon Petmans drif tig aan de hem aan de lippen hangen de huismoeder te verhalen over zijn vijftien spoorjaren, waarin iets derge lijks hem nog nooit was overkomen. Toen hij een climax bereikte, zette hij zich met een forse klap zijn dierbaar argument, de dienstpet, op het hoofd, hetgeen hetzelfde effect had als het snuiten van een kaars. Hij sudderde nog even na en ging toen weer op zoek naar de draad van zijn droomgedach ten. President Auriol was allang weer met zijn strips bezig.,,. „Lotgevallen van een voetbal schoen" door George van Aalst, UitgMij. „West-Friesland" te Hoorn. Velen zullen zich uit vroegere Jaren het jongensboek van George van Aalst lotgevallen van een vopthai schoen" herinneren. Dat dit boek ook 1 onder de tegenwoordige jeugd nog zeer populair is, moge büjken uit het telt f^van dU verhaal uit de voetbalwe I vlJfde druk is verschenen. Wü kunnen ons deze po pulariteit echter geheel indenken wam welke jongen is niet dol op voetbalt, en sraat r \y«oaiien en gaat niet volkomen op in de gezón de avonturen van Key en Pil? w,, K""ne!? 'edere Jeugdige voetbal en tKm- siast dan ook enkele uren we.wM garanderen met dit buitengewoo^f vl "rdl! ASSSA Deze jongedame in Tripoli, houdt er voor onze Westerse begrippen, wel een ei, inrdige manier op na, om haar naaimachine ta ver voeren

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1952 | | pagina 10