Onze
„witte ziel" wordt plotseling
weggehaald....
Kapitaal
handen
van Amerikaanse industrieën in
van de arbeiders
•HEATraersk7en1, st
De philosoof Russell valt
alles en iedereen aan
aandeelhouders<n overall
Een schone illusie ging verloren
er even koud van worden
Mijnwerkers blijven
uit protest onder
de grond
Moskou zal
Wallstreet-wijsgeren niet
pessimistisch
Kerkdienst in ingewanden
der aarde
r
Angstig avontuur
van koorddansers
Laat de koude oorlog
nog dertig jaar duren
EMIGRANTEN<N zuid-afrika (3)
„Ons moet praat,
madam!
Verrassend slot
.r«aaXas^onë «"«P.Mwng verklaart, alsook de snelle
huidige effectenmarkt in
r„ XaT bÏÏerP or wat mëeeWa'nH,Ms ^«"'helden-dans zodra de vooruitzich-
kopen. Zó groot én van fonemen!? sch'i"fn' dat der institutionele aan-
losoof en die ziin er zeTer 8 d?M>' dat menig Wallstreet phi-
kenners meer en meer eeeè^a vo°rt"«elüke musici en oprechte kunst-
ZÓe„KrH°0t e" Va" h'elang"
J lts OOI Pn n 10 7nn a» i>nl> 9
enals vooi
i is de rol
maWTeeTirsnpoe.itiekni,e" hel nati—»« ii' 'zowel
Enige weken geleden kondigde
Sears Roebuck ^an, dat de employé's
Van deze onderneming louter -—r
onderneming, louter door
aankopen van gewone aandelen gedaan
door het vrijwillig spaarfonds. 23 8 pet
van de stemgerechtigde aandelen dezer
maatschappij had verworven. Dg/e
aankopen vinden automatisch plaats
voor de employé's, die van elke sala-
ns-chèque een fractie laten afhouden
voor het spaarfonds. Als aanmoediging
betaalt het bedrijf een percentage aan
het spaarfonds mee. Het aantal em
ployé's, dat aan dit spaarfonds deel
neemt, bedraagt ruim 100.000 of
08 pet. van de gehele staf van Sears
Roebuck.
Het geldt hier geen buitenbeentje.
Spaarfondsen zijn in heel het Ameri
kaanse bedrijfsleven schering en in
slag geworden. Vijftien percent van de
ruim 600.000 gewone aandelen van Sun
Oil bevonden zich op deze wijze in de
handen van emplové's. Evenmin geldt
het hier voornamelijk de groep aande
len „in portefeuille": de fondsen wor
den op de markt gekocht tegen de
koers van de dag. Iedere salarisdag
worden er derhalve aankopen gedaan.
Iedere employé is uiteraard vrij om
zijn aandelenbezit op eigen gelegen
heid te liquideren, of te beleggen in
andere fondsen. Maar gezien het stij
gend koerspeil en het redelijk rende-
Vreemde sfakinQ in Australië
(Van onze Australische correspondent)
TEN van de meest bizarre kerkdiens
ten, welke ooit in Australië werd ge
houden, vond Zondag op driehonderd
nieter onder 't aardoppervlak plaats in
de leisteen-olie-mijn van Glen Davis,
waar de Methodisten-dominee J. Pal-
hier zich. compleet met psalmboeken,
in de mjjn had begeven om 54 mijn
werkers van alle gezindten in gebed en
zang voor te gaan. Het gezang van de
mijnwerkers galmde tegen de wanden
en door de gangen van de mijn, zodat
het leek, of een geweldig kerkkoor van
du'zenden de Heer prees. Na afloop
van deze wonderlijke kerkdienst zet
ten de 54 „onderblijvers" zich aan een
uit drie gangen bestaande feestelijke
Zondagsdis, welke de bewoners van
Glen Davis en omstreken bij elkaar ge
gaard hadden. Bij het schamele licht
van hun helmlampen lieten de „onder
blijvers" zieh 't geurige gebraad, de soep
en de pudding heerlijk smaken en zet
ten zich schrap om het Australische
„onderblijf-record", dat met 218 uren
oftewel negen dagen op naam van de
mijnwerkers van de Collinsville kolen
mijn in Queensland staat, met uren of
dagen te breken.
Deze „onderblijf"-record-poging heeft
echter niets gemee- met records
van boven-op-een-paalzitten, zoals die
in Amerika zo populair zijn, of record-
vasten, zoals sommige fakirs dat gaar
ne doen. De paalzit-recordhouders
doen zulks gewoonlijk om een prijs of
'n weddenschap te winnen. De Austra
lische onderblijf-recordbrekers verdie
nen in het duister van de Glen Davis
leisteen-olie-mijn echter helemaal
geen prijs. Ze zijn alleen maar boos
over het feit. dat de regering de olie-
mijn gaat sluiten, daar hij niet econo-
misch werkte.
De mijnwerkers zijn het met de re
gering niet eens en hebben besloten
onder te blijven tot de beslissing her-
zien wordt. Misschien kunnen ze on
derblijven tot ze ..een ons wege
want er bestaat voor de °ye.rh®ld
geen enkele reden op haar besluit te
rug te komen. De huidige record-hou
ders van de Collinsville-mijn zijn ook
voor niets 218 uur onder de grond ge-
bleven, want ze kregen hun zin toch
niet. Het enige winstpunt, dat de Glen
Davis mijnwerkers wel kunnen boe
ken. is een nogal bizar nieuw Austra
lisch record. „i„y.tinu
Dit staken ln omgekeerde
dus niet van het werk weglopen, maa
blijven zitten, wanneer er 8eeP
is, begint hier overigens P0Pu'a,«';
worden. Op het vliegveld van Sydne
is kortgeleden ook een aantal arnei-
ders van een Australische luch i
maatschappij blijven zitten naaa
ontslagen waren.
Overigens een vrij zin'oze bedoenlng
want men wordt voor dergeluke kunst
stukken toch niet betaald En ook al
zorgen de omwoners voor al Ier 1^
kernijen. want de Australiër hpe
eenmaal met de echte Amsterdammer
gemeen, dat hij altijd yo°r de „under
dog" opkomt, het moet toch v 1
velend wezen dagen achter elkaar bn
het pitje van een helmlamp onder de
grond te zitten kaarten.
Hadden de miinwerkers van Glen
Davis vroeger bjj het w®rh e'
energie betoond als nu bt| het record
onderblijven breken, zo schrijft een der
dagbladen, wellicht had de mij» dan
helemaal niet gesloten behoeven te
worden. Wat zij nu doen met bun om
dcrblijf-staking is alleen nieuws too
de voorpagina's der darb'»' en en
ke prentjes voor de persfotografen ma
ken.
ment van deze fondsen fgemiddeïd 8
pet.) is de animo hiertoe nog aller
minst groot geweest.
Ijskast.
Het is zo. dat één aandeel Sun Oil
verleden jaar minder spaartijd vergde
dan thans: de prijs is immers gestegen.
Maar de betrokken arbeiders beseffen
klaarblijkelijk de invloed der inflatie.
Het. kapitalisme in Amerika is ook
voldoende begrenen om de gewone r.ian
er alleszins vrede mee te doen nebben,
dat een aandeel als een ijskast
het ene jaar duurder is dan het an
dere.
In de staalindustrie, waar de staking
weliswaar voortduurt, zijn deze spaar
fondsen het wijdst verbreid. Het ge
wone aandeelkapitaal der dertien
grootste maatschappijen in deze tak
van industrie wordt- geschat ap een
waarde van 3.2 milliard dollar. Per
jaar betalen deze dertien maatschap
pijen 3 milliard dollar aan lonen en
salarissen uit.
Aangenomen derhalve, dat elke
werknemer in de industrie 5 pet. van
zijn inkomen reserveert voor het spaaa-
fonds en de dividenden gebruikt om
meer aandelen van het eigen bedrijf
te konen, dan zonden de arbeiders in
twaalf jaar ruim 50 pet. van het aan
deelkapitaal van deze bedrijven in
handen hebben die in totaal 80 pet, van
alle staal fabriceren. Een gedachte,
waarvan het Kremlin wel even koud
zal worden.
Het spreekt vanzelf, dat men zich
afgevraagd heeft in hoeverre fit de
verhouding tussen werkgever en werk
nemer in deze bedrijfstakken zal be
ïnvloeden en voorts of de efficiency
van het bedrijf hieronder niet zal lij
den. Een meerderheid vsj( aandeelhou
ders afgezette bedrijfsleidingen
kunnen er van meepraten is te
enenmale in staat de dolste beslis
singen te nemen. In het bijzonder in
dien een zo grote groep aandeelhou
ders aan de belangengemeenschap is
gebonden door tevens loontrekkers van
dit bedrijf te zijn.
Wallstreet's philosofen tonen er zich
echter niet ongerust over.
Wallstreet optimistisch.
Het kan ertoe leiden, zeggen zij, dat
menig industrieel „empire", dat op
grond van het familie-bezit aan aan
delen van vader op zoon placht iver te
gaan (ongeacht 's zoons geschiktheid
of competentie voor de taak) door de
ze ontwikkeling zal wórden gestuit.
Men heeft echter voldoende vertrouwen
in het gezonde verstand van de arbei
dersaandeelhouders. Deze zullen nUl
om enigerlei politieke reden een be
drijfsleiding uit haar plaats stoten, die
zowel het loonzakje als de dividenden
op peil heeft weten te houden.
Men voelt juist veeleer, dat de arbei
ders als mede-eigenaars van het be
drijf, op de lange duur een geheel
nieuw forum zullen ontwikkelen om
hun looneisen te stellen: de aandeel
houdersvergadering zal op dit stuk een
grote rol gaan spelen. Maar in een
gunstig economisch klimaat en bij een
hoge levensstandaard zal het aandeel-
bezit wel degelijk een r^m uitoefenen
op de „opruiers" en stakingslustigen
onder hen. Geleidelijk aan immers, zou
een staking niet alleen een verminde
ring van wekelijkse inkomsten netcke-
nen, maar tevens een dividendvermin
dering.
Het is een uitermate boeiend proces
van „kapitaal-socialisme", dat z'eh
thans ontwikkelt een geleide nivel
lering van inkomsten in opwaartse
zin, die slechts ten koste gaat van öe
uiterst beperkte groep excessieve in
komens van enige industriële koningen,
doch die de arbeidersklasse welke
qua inkomens gerust als „midden
stand" kan worden gekenschetst) gro
tere bestaanszekerheid en levensgeluk
kan bieden.
Drie Spianse koorddansers die in
de Engelse stad Battersea optra
den, beleefden een hachelijk
avontuur, toen de kabel waarop
zij hun kunsten vertoonden, plot
seling slipte.
Links: Op het ogenblik dat de
acrobaten juist halverwege waren,
kwam de kabel eensklaps slap te
hangen, zodat de man op de fiets
niet meer voor- of achteruit .ton
Midden: Omstanders zijn toege
schoten en steken snel een ladder
toe, terwijl voor alle zekerheid
een valnet wordt uifpespretd.
Rechts: Het is de fietser gelukt
de ladder te bereiken. De beide
andere artisten houden het rijwiel
in evenwicht.
Tenslotte gelukte het één der
hangende Spanjaarden zich in het
net te laten vallen. De derde man
viel weliswaar buiten het net,
doch kwam wonder boven 'won
der goed terecht. Doordat geen
der toeschouwers zich realiseerde
dat de kabel te slap werd, begreep
men aanvankelijk het hulpgeroep
der acrobaten niet. Het duurde
daa,rom een klein half uur voor
dat de Spaanse artisten uit hun
hachelijke positie bevrijd ween.
Tachtigjarige trouwt voor de derde maal
Op 70-jarige leeftijd eerst erkend
(Van onze correspondent in Londen)
DERTRAND Rl'SSELL, Engelands beroemdste philosoof, staat dezer dagen i«
alle opzichten in het nieuws. Een week geleden is er een nieuw boek van
zijn hand verschenen, waarvan de Engelse conservatieven de schok nog niet te
boven zijn gekomen. Een dag later vierde hij zijn tachtigste verjaardag en z®
juist is bekend geworden, dat binnenkort zijn derde echtscheidingsproees ge
voerd zal worden. In zijn nieuwe boek „De invloed der wetenschap op de samen
leving" geeft de 80-jarige, die ruim een halve eeuw lang de wereld „geschokt
heeft met zijn strijdlustige theorieën over vrijwel elk belangrijk onderwerp
godsdienst, wiskunde, nationalisme, liefde, opvoeding, macht, vrijheid, recht,
huwelijk, vrede, industrie en politiek blijkt nog niets aan zijn oude felheid
te hebben ingeboet.
TN een meedogenloze aanval op de
reglementering der moderne maat
schappij, schrijft hij o.a. „De tvrannie
van de ambtenarij is een van de erg
ste gevolgen van toenemende organi
satie Men zal hier maatregelen tegen
moeten nemen, zo men niet wil, dat
het léven in een wetenschappelijk ge
organiseerde maatschappij er volko
men ondragelijk door wordt, behalve
dan voor de genoemde ambtenarij".
Het ontdekken van een middel om
dit euvel te bestrijden vormt een der
belangrijkste politieke problemen van
onze tijd.
Russell vervolgt: „De liberolen pro-
I testeerden destijds met succes teren fi
macht van koningen en aristocraten;
de socialisten protesteerden tegen de
macht van de kapitalisten. Maar ten
zij de macht van de ambtenarij in
toom gehouden kan worden, za' het
socialisme weinig meer beteke?(en dan
de vervanging van één groep heren-en-
meesteis door een andere. Al de vroe
gere macht van tic kapitalist zal dan
eenvoudig geërfd worden door de
ambtenaar".
„Een der grootste bezwaren van de
macht der ambtenaren is. dat zij zo
ver af staan van de dineen. waarover
zij de scepter zwaaien. Wat weet het
ministerie van landbouw van suiker
bieten? Alleen hoe het woord gespeld
wordt!
„Revolutionnair"
UET is geen wonder, dat Bertrand
Russell reeds in zijn jongere jaren
als „revolutionnair" betiteld werd. Op
zijn 46ste jaar werd hij wegens zijn
pacifistische theorieën zelfs enige tijd
gevangen gezet. Toen hij 57 jaar was
noemde Engeland hem openlijk „Im
moreel" en „anti-sociaal" wegens zi.in
boek over „Huwelijk en Moraal". Op
67-jarige leeftijd werd hij ongeschikt
verklaard om les in de philosophie te
geven aan het College of the City of
New York. Eerst toen hij goed en wel
boven de 70 jaar was. besloot men. dat
het veilig was om zijn bestaan toe te
juichen! Op 78-jarige leeftijd ontving
hij de Nobelprijs voor literatuur. In
dien thans, op 80-jarigei leeftijd, zijn
nieuwe boek in sommige opzichten
meer „gematigd" li.ikt dan men van
Russell gewend is. ligt dit waarschijn
lijk aan het feit dat de wereld zijn
len. Derhalve klapte ik de deur dicht.
Aan de buitenkant bleef alles stil. De
heren waren te beduusd om een voet
te verzetten öf ze waren rustig heen
gegaan. Het liet me koud. De zaak
was afgedaan en in alle zielsrust Keer
de ik terug tot mijn papieren. Mijn
vrouw riep: was er iemand? Ik zei: ja,
(Van onze correspondent in Kaapstad) niets bijzonders gilde
F VA, ONS zwarte wonder met de witte ziel begon aan haar vierde week te LIET bleef een kwartier stil. Toen
onzen huize. Weliswaar had ze in die korte poze voor twee maanden salaris klonk er luid lawaai in de keuken;
aan voorschotten opgenomen, maar was ze die kleine welwillendheid niet waard? ®va gilde en een donkere mannen-
t stem sprak woorden, die van een ver-
Ze werkte goed, ze deed de was en poetste de schoenen, ze kookte met een be- vvaarloosde opvoeding getuigden.
kwaamheid, die bovenmenselijk scheen. WU waren tevreden, ja meer dan vol- Ik wierp de deur open en zag de
daan. Was het een wonder, dat alle oude kleding en halfversleten schoenen, ja jonge neger rukken rukken aan ons
onberispelijke overhemden en beste broeken als offers der dankbaarheid naar ïwa!jte w?nd®r- Eva had zich met één
hand vastgeklemd aan de keukenkast
hssr familie gingenIs het zo onbegrijpelijk, dat we haar met milde hand neger trok aan liaar andere arm,
schonken van de goede dingen van vee en velden? Soms, zei mijn vrouw, soms als wilde hij haar splitsen in twee ge-
blijven zulke meisjes jaren in de familie, soms worden het voorbeelden van lijke delen.
Ho!, zei ik. Hoe kom ju binnen? Wat
trouw en deugd en aanhankelijkheid. Ik heb het gevoel, dat we Eva lang zullen doe jy hier? Dg man gaf geen ant_
houden. Ik snap die vrouwen niet, die iedere maand een andere bediende heb- woord, hij hijgde van inspanning, het
ben. Je ziet, dat het ook anders kan! Ja, wij hadden het met Eva best getroffen, wit van zijn ogen was rood.
Wij wisten het wel, wij, Hollanders. Opent uwe harten en ge-zult geopende har- pa at los!, riep ik hard- Maar de ke-
..rel nep nog harder dat het znn eigen
ten vinden; wie goed doet, goed ontmoet. Problemen der apartheid? Ha!, wat wjjf wag e® dat jk mQest oppassen.
problemen? We hadden ze opgelost binnen een maand, zonder crisis; er was geen Tegelijk pakte hij met een katachtige
minister aan te pas gekomen. Mijn vrouw en ik en Eva: wij hadden de kloof der greep Eva bij 'n oor, ze krijste als een
rassen overbrugd, we hadden de nieuwe eeuw ontsloten, we waren de wegberei- ^j^^Llcht^DoorVe^sc^ók
ders van een lichtende toekomst.
m die laatste da- van April,
vielen ze samen in de hoek achter de
kachel. Op dat moment kwam ook de
het dreunde door het huis. Opstand. oude neger qe keuken binnen. Hij keek
Oorlog? Gehaast en verbluft liep ik het k, armen en benen in
naar de deur en deed open. Twee ne- de h k bewonderend: Ma
gers: een vent van n jaar of twintig jinn- i
an oon wion i-on /wMlnnnt tiii-fiiit nl 1 a
JOEN k
Daarna kwam er als een plotse
linge zonneschijn na een regenbui
en een man van omtrent vijftig, alle
bei met rollende ogen en om zo te
;,r
ücheling. j u j j ring. vVe stonden met zn vieren in cie
oiueiuig. de mannen beweerden dat maaster dat keuken zwijgend
keukendeur. Toen was er niets meer
aan haar, dat wit was. Ze huilde niet.
Ze keek zo rustig als een mens, die
weet. dat niets hem mèer kan helpen
en die zich schikt in zijn lot.
Ze trok haar groene mantel aan. Ze
keek nog één keer snel de kleine keu
ken rond, ze keek met een flauwe
glimlach naar mijn vrouw en ons
zoontje, die verschrikt in de gang
stonden met bleke gezichten. Toen
stapte ze de gang op en ging naar bui
ten, op de voet gevolgd door haar va
der en door haar man, de vader van
haar beide kinderen.
Een duister en zwijgend mysterie.
Vragen
COMS vraagt ons 'zoontje: komt Eva
nou nooit meer terug? Dan schud
den wij het hoofd en zwijgen. Maar als
we samen zijn, rijzen de vragen, de ver
moedens. Dan praten we over de din
gen die we nooit zullen weten en nooit
zullen begrijpen. Wie waren de „broers"
die ze ontving met gulheid en geest
drift? Wie waren de mensen die eten
hebben gehaald en kleren en schoe
nen? Wie heeft de ring gestolen en
wie de gouden ketting? Wat heeft dit
kleine, donkere wezen bezield, toen ze
haar kinderen verliet en hoe heeft ze
kunnen liegen met zoveel ernst en zo
veel overtuigingskracht? Waar bleef ze
de vele nachten, als ze ons vertelde bij
haar tante te hebben geslapen, de tan
te die helemaal niet bestaat? Welke
oerdriften hebben bezit van haar ge
nomen en welke donkere stemmen
hebben gesproken tot haar hart en
haar bloed en haar zinnen?
We zullen het nooit weten, we zul
len het nooit begrijpen.
Eén ding is er, dat we thans wèl be
grijpen: Kiplings woord van Oost en
West en van de kloof die er gaapt tus
sen onze wereld en die van Eva, ons
verdwenen wonder.
BERTRAND RUSSELL
levenskunst
vér-voorliggende theorieën thans gro
tendeels heeft „ingehaald".
Wat zijn uiterlijk betreft, beant
woordt hij volkomen aan de populair»
voorstelling van een philosoof: lan'g,
mager en ascetisch uitziend, een hoog
voorhoofd en glanzend wit haar. Zijn
kleding is nonchalant en men ziet hem
vrijwel nooit zonder pijp. Zelfs in ge
wone conversatie kiest hij zijn woor
den met een vrijwel „persklare" preci
sie. Hij heeft een verrassend scherpe
zin voor humor.
Hoewel hij thans lid is van de La-
bour Partij, heeft hij geen persoonlij
ke politieke ambities. Toen zijn oud
ste broer overleed in 1931. erfde Bert
rand de titel en werd hij de derde
Graaf Russell. Hierdoor kreeg hij au
tomatisch het recht zitting te nemen
in het House of Lords (Hogerhuis),
maar hij heeft van dit recht nooit ge
bruik gemaakt, omdat hij zich principi
eel niet met de functie van het Ho
gerhuis kan verenigen.
Ex-pacifist
QNDER zijn talloze boeken en publi-
caties op allerlei gebied, is zijn
belangrijkste bijdrage aan de weten
schap toch ongetwijfeld zi.in uit drie
delen bestaande wiskundige stan
daardwerk „Principia MatRematis".
Slechts één van zijn theorieën heeft
Bertrand Russell op latere leeftijd
geheel gewijzigd, namelijk die over
het pacifisme. Hij is thans overtuigd,
dat principieel pacifisme practisch
onuitvoerbaar is.
Wat de huidige wereldsituatie be
treft, is de 80-jarige philisoof van oor
deel dat het conflict tussen Rusland en
het Westen niet opgelost kan worden,
tenzij er een wereldregering tot stand
komt, die de macht heeft om genomen
beslissingen uit te voeren. Maar hij
is pessimistisch gestemd over de moge
lijkheid dat een dergelijke wereldrege
ring zou geboren worden zonder een
nieuwe wereldoorlog.
Levenskunst
-ONZE enige hoop is, dat de huidige
koude oorlog nog minstens dertig
jaar, of langer zal voortduren. Mis
schien zullen de mensen dan einde
lijk eens inzien hoe stom ze geweest
zijn en een verstandige oplossing gaan
zoeken", aldus Russell.
Ondanks zijn hoge leeftijd 'houdt
Bertrand Russell zich nog strikt aan
regelmatige werkuren, van 10 tot 1
's ochtends en van 4 tot 7 's middags.
Hij houdt nog geregeld lezingen en
radioredes, schrijft artikelen en heeft
plannen voor nieuwe boeken. Onlangs
heeft zijn autobiographie voltooid,
maar hij wil niet dat deze vóór zijn
dood gepubliceerd wordt!
Er is één ding waar Russell nog
niet aan toe gekomen is en dat hü nog
graag wil doen. „Het mensdom is in
de war geraakt", zegt hij, en men weet
niet meer, hoe men een normaal leven
moet leiden in deze abnormale we
reld. Ik zou nog wel een theorie wil
len samenstellen over de kunst om te
leven".
En zelfs voor een grote philosoof.
die over enkele weken voor de derde
maal gaat echtscheiden. zijn dit, naar
wij menen, wel lichtelüke optimistische
woorden!
or opbeling.
Het begon om half elf in de ochtend
toen er - a, m.jn S&U&SZ ^«^^1 taïïTm ^eg
ten spijt een gehaaste, verhitte ne- bjk een domme indruk gemaakt, want
genn de gang kwam binnenstuiven zo- de zej wat t de oudere en
dra het zwarte wonder de deur had datJ k£nk erg spottend. De oudste 'na-aster'
haalde de schouders op. Nu ben ik
een makkelijk mannetje dat staat
vast maar ik laat me niet beduve-
beteuterd. Ik
om uitleg,
waarop de oude neger zei, dat Eva zijn
dochter blééf, al woonde ze nou bij
open gedaan. Mijn vrouw vroeg: Wat
moet dat, Eva?, je weet toch dat wij-
Maar in de deemoedige Eva waren
plots duizend duivelen van onrust en
verzet gevaren. Ons moet praat, ma
dam!, zei ze kort en trok de keuken
deur dicht.
Mijn vrouw kwam verbijsterd ver
slag doen van de loop der dingen,
maar toen ik bij de keuken kwam,
stoof de vreemde vrouw, met 'n knik
en 'n blik. de gang op en naar buiten.
In de keuken stond Eva. een vreemde,
veranderde Eva. Wat was er gebeurd?
Wat ging er geschieden?
Ik tastte naar de waarheid als een
detective naar de moordenaar, maar ze
zei alleen, dat haar oma ziek was.
Oma? Vergeet het maar! Een half
uur later brak de revolutie los. Eerst
werd er gebeld en nóg eens gebeld. Ik
hoorde mi;n vrouw om Eva roepen.
Waarom deed die meid niet "Pen?
Toen werd er op de deur gebonsd, dat
Onze correspondent in Kaapstad
besluit met dit artikel zijn series
óver het dienstbodenprobleem in
Zuid-Afrika, dat weliswaar anders
maar daarom niet minder moeilijk
is dan overal elders ter wereld
Zonder theoretiseren heeft hij,
aan de hand van eigen ervaringen
willen duidelijk maken, dat er
waarheid schuilt in het vaak ge
citeerde woord van Kipling over
Oost en West, die elkaar nooit
zullen ontmoeten. Twee werelden
gescheiden door een oceaan van
verschillen.
En u bent gestorven toen ze zes jaar
was, twee weken na uw vrouw, zei ik
met kennis van zaken. Maar de man
ontkende dat met beslistheid, mede
namens zijn vrouw. De jongere zei
weer. met iets van boosheid en tegen
zin, dat hij zijn vrouw kwam halen,
thans en direct. Het had nou lang ge
noeg geduurd!
Maar, zo betoogde ik. Eva is toch
nooit getrouwd?, ze heeft alleen maar
een verzameling broers en een tante
met een oma.
De oude schudde bedroefd het hoofd
Nee. maaster was mis, helemaal mis
Hij had geen zonen en dus Eva geen
broers. En Sjors was haar man. Al
drie jaar. D'r waren twee kindertjes
thuis- twee babas, maaster!
Ik keek naar Eva. Ik probeerde door
het zwarte omhulsel te boren, op zoek
naar de witte ziel. Maar ze sloeg haar
ogen neer. Ze zette haar witte mutsje
af en hing het witte schort aan de
«i l» c.» w, liet e, k.« te „0«g W|„ tad tn m
