Jaap M in: Het heilige en het aardse Amersfoort en New York wisselen een buschauffeur uit Jaap Sax, de siilie en schilder van de rusi stol™- Het landschap als symbool van innerlijke harmonie Worstelingen mei de idee en de materie Midzomervreugde in Noord-Holland De tradities losge'aten Wereld van de toekomst in heldere kleuren Een van de werken van Jaap Min Degelijk en kundig werk Zij zullen een maand leven van elkanders salaris Onze provincie is een symphonie in groen Kanttekeningenbij een exuos<tie (Van een onzer redacteuren) £)E Bergense schilder Jaap Min exposeert op het ogenblik b(j Dirk Hubers aan de Sluisiaan te Bergen een klein aantal van zijn werken. Het is een nogal eenzijdig samengestelde collectie, die voor ons gevtiel gren recht doet aan het wezen van deze jonge kunstenaar. Deze heeft namelijk evenzeer aandacht voor het heilige als voor het aardse. Hier, bij Hubers, hangen in overgrote meerder heid landschappen en stillevens, en slechts een paar religieuze werken. Wie eehter de moeite neemt, nader met zyn werk kennis te maken, dringt tot een gans ander en veel belangrijker facet van zijn wezen door: zijn diepe vroomheid, zijn worsteling om geloof, die hun uitdrukking vonden in een stroom van bijbelse en heiligen-afbeeldseis. Hij schildert deze namelijk allerminst om der wille van het stichtelijke prentje, maar uitsluitend, onulat ze voor 'hem een stuk persoonlijk mystiek beleven vertegenwoordigen, dat hem zeer wezenlijk raakt. schilder zich in geen enkel opzicht heeft laten afleiden door toevallige bij komstigheden. Hij heeft volkomen af stand genomen van de uiterlijk zicht bare werkelijkheid, alle details wegge werkt en getracht, alleen de essentie der dingen: kleur en vorm over te houden. Men ziet dit het duidelijkst aan twee van de drie stillevens, een met een me loen en een mét een fles, die ais het ware de zijluiken van deze triptiek vormen. Dat met de meloen houdt het onder de belichting in deze expositie ruimte niet geheel uit; de kleur wordt iets hard. Niettemin geeft het een zeer zuivere indruk van wat Min verstaat onder de „klank" van een schilderij. Uiterst zorgvuldig zijn de verschillende kleurelementen over het doek verdeeld. Het geheel is volkomen afgewogen. Rood, geel en groen zijn de meest spre kende componenten erin. Een zwart- wit-reproductie zegt niet alles, maar kan toch een vage indruk geven van ae wijze, waarop een schilderij is op gezet. Daarom drukken wij hierbij een foto van dit doek af. Het andere hier genoemde stuk, dat met de fles, is wat stemmiger van kleur, maar een even fraai voorbeeld, waarbij het bovendien nog duidelijk laat zien hoezeer vele van Min's werken worden gedragen door een compositie, waarin de beide diagonalen een hoofdrol spelen. Het doek, dat hier als „Sluisje" is aangegeven, en kennelijk is geïnspi reerd qp de fraaie gracht rondom het Oude Hof, geeft een andere kant van Min's kunst. Donkere tinten en verti cale elementen overheersen hier. Maar alles wordt als het ware bijeengehou- den door het weggetje, dat zich hier als een rood lint door het gehele tafe reel slingert. Uiterlijk heeft het met het Oude Hof weinig meer te maken Bij rustige beschouwing echter voelt men plotseling, dat er wel degelijk een verband bestaat en dat hier toch wel iets wezenlijks is gegeven. Ten slotte noemen we dan nog het „Geitenweitje", een gesloten compositie in een fraaie, heldere kleur, en het mooie landschap in Kerkrade. LIET heilige en het aardse dus. De ver- 4 wijzing naar het heilige in het voorgaande was een zijpaadje. We meenden het echter even te moeten be treden, alvorens nader op het tentoon gestelde werk in te gaan, omdat daar mee het beeld van deze schilder wordt gecompleteerd. Min heeft namelijk in deze expositie het accent op het aardse laten vallen, al kan ook in de uitbeel ding daarvan een sterk stuk religieus besef verborgen zijn. Twaalf werken heeft Min aan de openbaarheid prijs gegeven. Daarnaar wenst hij dus te worden beoordeeld, althans op dit ogenblik. Zegt dat ook, dat hij een bepaalde periode in zijn ar tistieke ontwikkeling als afgesloten be schouwt? We hebben wel enigermate die indruk, al zijn hiervoor dat ge- »cen we toe weinig aanwijzingen. Op het ogenblik bevat het werk van Min vrij veel Franse elementen, die op persoonlijke wijze zijn verwerkt. Er is met name nog al eens een herinnering aan Braque te vinden. Er is een sterke voorliefde voor zware omtreklijnen en Sprekende kleuren. Ook in de manier, waarop bepaalde zwarte partijen wof- den opgezet, komt sympathie voor deze Fransman tot uiting. Toch kan men 'niet spreken van slaafse navolging. Het blijft Jaap Min, die hier aan het woord is. Men kan het ook anders zeggen en dat omschrijft de huidige toestand misschien scherper: wat er aan aanra- kingsvlakken bestaat tussen het werk Van Min en dat van de Fransman Bra que (en in een enkel opzicht soms ook dat van Rouault, lijkt ons toe) bewijst, dat beiden op een verwante manier reageren op de dingen die zij zien en willen uitbeelden. E"EN van de sterkst sprekende ken- merken van het werk van Jaap Min is zijn gevoel voor kleur en voor compositie. Dat wil overigens niet zeg gen, dat de harmonie in zijn werken vanzelf ontstaat. E!k stuk opnieuw is het resultaat van een bittere worste ling met de idee en de materie. In feite ls deze strijd nooit uitgestreden. Meer dan één stuk op deze expositie is na de oorspronkelijke opzet herhaalde malen herzien en herschilderd en daarbij vaak ingrijpend gewijzigd. Telkens opnieuw is er aan geploeterd en gewerkt, zon der dat de maker zich ooit bevredigd voelde. Soms leidt de striid niet tot een everwinning; dan acht Min zich vast gelopen en verdwijnt het doek in een hoek van het atelier. Soms ook komt r.a maanden herschilderen en omwer ken het moment, waarop hij het werk van zich af zet. Hij is er mee klaar ge komen, in de artistieke, ambachtelijke en psychologische zin van het woord. Desondanks maakt het werk, dat hier Is tentoongesteld, de indruk, fris van de lever op het doek te zijn geworpen, weliswaar met grote zorg voor de com positie en voor de „kleurklank", maar toch zonder al te grote moeite. Die in druk wordt nog versterkt, doordat de De bekende Noorse kunstschilder Prof. Per Krohg vervaardigde het hier afgebeelde schilderij, waar over hij twee jaar deed. Het stuk, dat een oppervlakte van 6x9 meter berlaat, zal per schip naar de Verenigde Staten worden ver voerd jvaar het geplaatst zal worden in het gebouw van de Veiligheütlsraad in New York. Het schilderij symboliseert de wereld van de toekomst" zegt Prof. Krohg. „Beneden zien we dé wereld die wij verlaten geschil derd in „echte" kleuren. De rest van het stuk is uitgevoerd in hel dere en mooie tinten De krijgs man heeft de draak (de Boosaar digheid) vevMgen. Hij werpt zijn zwaard weg en begeeft zich naar de Verenigde Naties. Rechts zien we de blanke, de zwarte en de gele gevangene die hun vrijheid krijgen. Ik heb getracht nieuwe ideeën aan de symbolen te geven zegt de schilder. „De vrijheid wordt ge geven door het paard (rechts), dat in vrijheid wordt gesteld en de afbeelding in het midden een man en vrouw die naar elkander knielen, omringd door hun kinde ren, symboliseert de Vrede". Het schilderij zal op 20 September onthuld worden. te vinden moet zijn, dal een sterker be wijs var, zijn kunnen levert. Nog het meest heeft tot ons gesproken de gouache „Drie vrouwen bij het graf", een stuk vrijwel z»nder details. De werking moet hier komen van het to taal. Dit belichaamt een sfeer van ver slagenheid en somberheid, waarin een enkel groen een lichtend element vormt Zijn „Madonna" komt ons wat zoetelijk voor en nog het meest traditioneel van visie. „Jeanne d'Arc" overtuigt ons evenmin helemaal, al is het mooi van kleur. Overigens is deze wijze van voor stellen van het heilige in de R.K. ker kelijke kunst volkomen ontraditioneel. Dat kan ons slechts verbeuren, Wat er op dit gebied is en vaak nog wordt ge presteerd, leidt niet zelden tot een schrikwekkend smaakbederf en is een schokkende uiting van conservatisme juist in die kringen, waar men meer openheid zou verwachten. Het bewijst de grote moed van de schilder, dat hij de vernieuwing, die hij in de uitbeel ding van het aardse nastreeft, ook pro beert toe te passen bij de zichtbaarma- king van het heilige. Daarbij stuit hij uiteraard op zeer grote moeilijkheden. Want zijn zoeken wordt nog lang niet altijd en overal ais goed en juist aan vaard. Over het algemeen moet het vernieuwingsstreven het nu wel bijzon der moeilijk krijgen, omdat onlangs nog eens opnieuw door het allerhoog ste kerkelijke gezag de betekenis van de traditie en de herkenbaarheid bij de kerkversiering onder de aandacht van priesters en gelovigen is gebracht. Helaas vallen zuiverheid, eerlijkheid en vroomheid niet altijd samen met traditie zeker niet in de kunst. De noodzaak van beperking dwingt ons, de overigens uitstekende tekenin gen onbesproken te laten. Zij zijn ove rigens de moeite van een bezoek even zeer waard als de schilderijen. Men kan er tot 13 September terecht. Van W. Een oogsllajcreel in de Vlaamse Ardennen. Enkel het ocsenspan verschilt van het overigens sterk Hollands aandoende Itndschap. (Van onze correspondent te New York) Op Initiatief van de bladen der Regionale Dagblad Pers zal in begin Septem ber een Nederlands busconducteur een maand lang zijn arbeidsterrein verleggen naar... New York, terwijl een New Yorks collega zijn taak in Nederland over neemt. Deze uitwisseling is een ongebruikelijke zaak. Het organiseren ervan heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Het is veel meer dan een „stunt". De gedachte, die de organisatoren heeft bezield, is geweest een experiment ln levens kunst te organiseren: hoe zal het immers een Nederlander bevallen een maand lang onder New-Yorkse omstandigheden te leven en te werken, en hoe zal het zijn Amerikaanse collega vergaan, die gedurende die tijd, al werkende, in Neder land aan het klimaat went? Het antwoord op deze vraag zal men beter kunnen geven, wanneer de belde buschauffeurs die heen en weer over de Oceaan de gast zijn van onze K.L.M. na afloop van deze uitwisseling hun normale routes weer berijden. TOT zover dan het aardse. We vinden A het buitengewoon jammer, dat deze tentoonstelling van het heiiige in de visie van Jaap Min niet méér laat zien. Er hangen hier drie werkjes, twee gouaches en een olieverfdöek, die een uitermate onvolledige indruk van zijn oeuvre geven Dit in meer dan één op zicht. Niet alleen zeggen deze drie stukken weinig omtrent de geestesge steldheid van de schilder, maar boven dien hebben wij de idee, dat er werk (Van een onzer redacteuren) HE Bergense schilder Jaap Sax kan men, zonder hem ook maar in het minst onrecht te doen, realist noemen. Hij zou zelf niet graag een andere karakte risering van zijn werk geven, want hij moet van modestromingen weinig of niets hebben. Aan alle „-ismen" heeft hij een ingekankerde hekel. Het strookte dan ook evenzeer met zijn gevoel voor humor als met zijn artistieke opvattingen, toen een vriend hem kortelings als de nieuwste stroming in de beeldende kun sten het „ikvergisme" aankondigde. Hoe sterk hij in het gewone leven ook ge troffen moge worden door wat er zich om hem heen afspeelt, hoe benauwend hem deze tijd bijwijlen ook moge voorkomen, zijn werk is vrij van deze proble men en twistpunten. De schilder gaat zijn eigen gang en maakt zijn werk zoals het hart het hem te doen ingeeft. IJET is goed-Hollands werk, wat Sax 1 maakt. Hij behoort al weer tot een oudere generatie en dat is te zien. Wat hij schildert kenmerkt zich evenzeer door een eigen karakter als door een r.eer goede vakkennis. De degelijkheid hiervan is bepaald niet modern. Het is trouwens ook in een ander opzicht goed-Hollands, Sax heeft na melijk een sterke voorliefde voor het landschap. Hij ontleent de overgrote meerderheid van zijn motieven aan het land om Bergen heen: aan de polders, de duinen en de zeekust en verder aan het merengebied Dij Kortenhoef. een enkel verder Ook komt er wel eens bloemstuk van ïijn palet een dood-enkel stilleven. Sax schildert ous landschappen in een nogal realistische weergave. In derdaad moet men dat realisme van de schilder niet al te letterlijk opvatten. Het is zeker niet zo, dat hij een nauw keurige weergave van het geziene zou nastreven, want hij zet zijn ezel nooit ir. de buitenlucht neer. Zijn doeken ontslaan volledig in het atelier, waar ze geheel uit net hoofd worden opge zet en uitgevoerd. Daarbij gaat het hem om de weergave van wat hem in het landschap getroffen heeft. Het beeld van de, natuur wordt als het ware innerlijk verwerkt en tot de es sentie herleid. In dit opzicht zou men een parallel kjinnen trekken tussen de opvattingen van Jaap Sax en die van Edgar Degas; deze imm»^ stelde zich ook op het standpunt, dat men nim mer naar de natuur, doch uit net ge heugen moest schilderen, omdat het beeld van wat men had gezien dan was ontdaan van alle toevalligheden en was teruggebracht tot zijn wezenlijke be standdelen. Het wezenlijke is hier: het totaalbeeld, de indruk van kleuren en vorm, die het landschap in de geest van Sax heeft achtergelaten. MOG in een ander opzicht past de kwalificatie „realistisch" niet ge heel op dit werk. Het gaat Sax niet ge heel en alleen om het geheugenbeeld an het landschap. Van zeer veel be- ang acht hij ook de sfeer van zijn ioeken. Hij legt een zekere poëtische waas over zijn doeken is eigenlijk enigermate romantisch, zonder dat men hem een vervalsing van de werkelijk heid kan verwijten. Integendeel. Maar hij heeft nu eenmaal zijn voorkeuren, omdat hij in bepaalde opzichten alleen dan maar kan zeggen, wat hij te zeggen heeft. Zijn liefde heeft b.v. het grauwe licht van een winterdag of de verva gende kleur van een schemeravond soms ook het wat onwezenlijke tegen licht van de zon, die door de wolken begint te breken. Hierdoor ontstaat in het werk van Sax een zekere verstilling. Er is ruim te, rust en harmonie in zijn landschap pen. Het halve licht maakt de sfeer der dingen wat inniger,. Het is een verstilling, die bij de beschouwer weerklank vindt. Men komt bij dit werk op adem. Ook zonder dat men precies kan analyseren waardoor ze tot stand komen ondergaat men bij dit werk de harmonie, de stilte en de zui verheid ervan. Dit is geloven wij wel een van de voornaamste kenmerken: de zuiver heid, waarmee de schilder zijn bedoe lingen voelbaar maakt. Dit werk be vat geen valse effecten, het doet zich niet mooier voor dan het is. Maar het haalt van de dingen nauwelijks ver moede facetten naar voren op een wij ze die de beschouwer onmiddellijk aanspreekt. In dit opzicht werkt het verrijkend. En daarvoor kan men de schilder slechts dankbaar zijn. Van. W. HE eerste vraag, die de organisatoren hebben moeten oplossen, gold: waar haalt men een dergelijke „ambassa deur" vandaan? Candidaten zijn er te over. De keuze viel, om tal van rede nen, op de stad Amersfoort, min of meer in het centrum des lands, waar een particuliere maatschappij de ge meentebusdienst verzorgt. De tweede vraag, die wij hadden op te lossen was: hoe wordt de „ambassa deur" gekozen. Amersfoorts buschauf feurs hebben, zonder uitzondering, een uitnemende reputatie voor voorkomend heid bij veilig verkeer. Men kan, wat dat betreft, willekeurig een chauffeur aanwijzen. Men kan de burgemeester vragen te beslissen, of de busdirectie. Er werd echter besloten het Amers- foortse publiek uit te nodigen bij meer derheid van stemmen de meest popu laire man te kiezen uit het korps van Amersfoorts buschauffeurs. In de Amersloortse Courant zullen in de ko mende dagen de foto's en namen wor den afgedrukt van de buschauffeurs der plaatselijke diensten. Op een daar bij gepubliceerd formulier zullen de lezers van het blad hun voorkeur te kennen kunnen geven. De keuze In New York. TN New York had men bij voorkeur op soortgelijke wijze de keuze van de Amerikaanse buschauffeurs be paald, die een maand lang in Amers foort komt rijden. Maar New York is nu eenmaal te groot; alleen al om een dergelijke enquête uit te werken zou een uitgebreide staf vereist zijn. Van daar dat men heeft besloten, in over leg met de directie van de particuliere vervoersonderneming, die busroutes in het stadsdeel de Bronx heeft, de ver tegenwoordigers van het personeel en de vakvereniging, een chauffeur aan te wijzen, die de beste antecedenten heeft om naar Amersfoort te reizen. Verdienen „eikaars salaris". LIET aantrekkelijke in deze uitwisse ling is niet alleen, dat men ditmaal eens geen studentenfeestreis heeft ge organiseerd, maar twee arbeiders in de gelegenheid stelt in een ander land van eikaars salaris te leven. De dollar is meer waard dan de gulden, maar de levensvoorwaarden in Nederland zijn goedkoper. liet is de mening van d8 organisatoren, dat beide chauffeur» met eikaars salaris zeker zullen kun nen rondkomen. Maar er bestaat geen twijfel aan, dat beiden in aanraking zullen komen met een geheel ander le ven, dat. vermoedelijk elementen biedt, die nu eens aangenamer en dan eens minder aangenaam zijn dan men het in eigen land is gewend. Overheersend is echter de gedachte, dat beiden het, gedurende de maand, die zij in den vreemde zullen doorbrengen, in de ge legenheid zullen worden gesteld een ervaring op te doen, die zij heel hun leven niet zullen vergeten. Eerst opleiding, r\E organisatoren beseffen, uiteraard, dat de' verkeersomstandigheden tus sen Amersfoort en New Yorks „Bronx" genaamd naar een Nederlandse ko lonist Jonas Bronck aanzienlijk ver schillen. Vandaar, dat dé New Yorkse busmaatschappij, de Third Avenue Transit Corporation, zich heeft voor genomen de Nederlandse chauffeur een week lang op te leiden op het Ameri kaanse bus-type. Zodra hij op de vaste route komt, wordt hy vergezeld door een Amerikaanse collega, die eventuele taalmoeilijkheden kan helpen over bruggen en uiteraard beter het publiek zal kunnen vertellen, hoe men naar een van de honderdduizend straten langs de busroute kan komen. Behalve het vervullen van zijn dag taak zal de Nederlandse „ambassadeur" gelegenheid te over hebben om wat van New York en omgeving te kunnen zien. Uw correspondent staat daarvoor borg. Nederlandse verenigingen in en om New York zullen met hem kennis willen maken, Amerikaanse particulie re verenigingen zullen hem uitnodigen op gezellige avonden, en er zal Ook ruimschoots gelegenheid zijn wat van hét rustiger Amerika te zien, buiten New York. De „ambassadeur" zal geruime tijd een persoonlijkheid in New York zijn. Dagblad-interviews, optreden voor te levisie staan alle op het programma. Vanzelfsprekend worden de nodige maatregelen genomen om ook de Ame rikaanse chauffeur buiten de werk uren een aangename tijd in Nederland te bezorgen. Volendam en Marken, Alkmaar, Amsterdam staan, vanzelf sprekend, op het programma en ook de talrijke Amerikaanse instanties en clubs in Nederland zullen in de gele genheid zijn hun „ambassadeur" te verwelkomen. De organisatoren beseffen, dat deze uitwisseling slechts een uiterst be scheiden stap is in de richting van betere-internationale-verstandhouding- in-de-praktijk. Dat is het voornaamste doel dat hun voor ogen staat. Zij ver trouwen er op, dat dit uitzonderlijk experiment zal bewijzen, dat het heel goed mogelijk is een man over te plan ten in een geheel ander land (en dus een andere omgeving) en hem daar even succesvol als hij dit in eigen land placht te doen zijn normale werk te laten verrichten. Dit jaar behoeven wij ons niet voor de zomer te generen. Hij heeft inderdaad nrtYin nnn ne>+vnkir ovt oon norlvnnni- rra A-Jo -y/\ msoVIoasnnn A <w« nAtnMil» ZJ„4- tijd. U zult langs dijken en in weilan den moeten zoeken en met het hooien hebben die haar mooiste tooi prijs gegeven. Maar verschillende bloemen keren in de nazomer weer en er is al- v m de grote schermbloemlge bere- zijn zonnejurkje aangetrokken en gedraagt zich zo wellevend mogelijk. Het b)auw met aan haar voet rode en witte is ditmaal werkelijk „ZOMER". Wij mensen genieten er zo van, dat wij ver- of druivenblad, het leeuwenbek peten hem te prijzen, hoewel de lente strijk en zet in alle toonaarden bezongen IjtiS i' -u ?°,k. het rood Yan wordt en net veel woorden en afbeeldingen ons ingeprent wordt dat de herfst kruit VIolet ,yan kaasjes- oo/c nog wel lichtpuntjes heeft. Of zijn er toch nog bezwaren dat men zo stil- 'a Jvlaar ieder tochtje komt U zwijgend is? Heeft men soms liever een hittegolf die tot nu toe achterwege is T ln netlanden, aan de gebleven? Neen, dat toch bij lange-na niet, want een hittegolf maakt dat mens rin.r P °t vaart terecht en noch bloem veel levenslust "heeft. Mensen hangen rond en bloemen kwijnen Jtz.1 -in nu volopbloemen, valeriaan, en laten hun kopjes hangen. Neen, ik ben tevreden met de zomer zoals die nu ream,^!t?00rni, Pi'lkruid, wilde spi- is en wens geen hittegolf, want ik- houd van frisse, stralende bloemen. Bloemen sen"wüii a 6D a ,P pyramide tros- in huis en in de tuin. Langs-duin-en-dijk-gexochte bloemen waar men een ïLwe?e"k. groot veldbouquet van kan maken. Een bouquet van fijne herinneringen aan ,frassi& landje brengt u mls- schuilplaatsjes onder struiken, aan ruisend riet of een wiekende vlruaelslaa nanZuiu'v - yerra3Slng' van de dag, over blauw water. Bloemen, waarvan de zacht gele kleuren herinneren aan de Ïj ,e®e,ténde plantje zon- ijl vliegende vlinders boven wal en water. neaauw of de rietsigaren, die op zgn Zondags „lisdodden" heten. Er ia in* MAAR hartelust bloemen plukken, van zeepkruid staat mooi naast blauw derdaad een plekje met zonnedauw mag men dat overal? Mag men de slangenkruid". Kind te zyn geweest Noord-Holland, maar het zijn de kleinoden van de Natuur in dichte bos- te zijn geworden en nooit een kransiê flJn"Pr°evers, die het vinden en die sen uittrekken De zeldzamen, en de te hebben gevlochten van meizoentks Y'eten dan ook wel dat ze er af moe- heel, heel zeldzamen? Dat natuurlijk- nooit en ffln bouquetje te hebben sre-' b^jven. Om het wonder van zul- niet. Dat wilde boshyacinthjes, le- maakt van zandblauwtjes en rode gende klierhaartjes goed te bestude- lietjes-van-dalen, orchideeën, parnas- thym! Wat zou dr. Jac. P Thvss<> ren' zou men hoogstens één plantje sia, silene, niet uitgeroeid worden is daarvan hebben gezegd Sl'a er de eens in een P°tje kunnen poten, een zaak voor ons allen. Zij zijn de door hem geschreven boeken op na Maar kom, wij hadden het over kroonjuwelen van de natuur, ook in blader in de Verkades albums en U "veIdbouquetten". Ga naar de duinen onze provincie. Gezamenlijk moeten zult tot de conclusie komen dat daar en d® geestgronden. Verwondert U wij de zeedistel, de duindoorn, de kar- waar in de natuur overvloed is dat aar over ettelijke dozijnen soorten, dinaalsmutsen en nog zovele andere daar waar geen zeldzaam bezit wordt Wilt u iets füns en kleurigs in een zorgzamer is bij plukken een schaar een symphonie in groen Het hÜ toch'»» 7' P- waldstroo. Of bever of een mes te gebruiken, dan maar green van parken rond huiler,!. bloem Y8 bouquet: toortsen, POP" te trekken en te rukken aan heester sen of bossen in Kennemerlan/óf van tênniSbK nSS?'het'blS5 vin Ik "ken ouders, die hun kinderen steekt "af tegen he^ vroHjk ^seel'" der Sla"genkruld' verbieden bloemen te plukken. Pas duinen, het grijsgroen van rietlanden is te ust en te keur voor wie daar mee op. Deze kinderen zullen óf en dit alles meteen onfe»" T _h«ft -Er wordt rijkdom geboden niet kennen óf steeds hunkeren naar grasgroen. In ieder van die onderdo hen dle bescheiden znn en die de stille vreugde een veldbouquet in ae len weten wjj de grote verscheld.n' ki.A" ie waa''deren wat de zomer ons handen zien groeien. Dat gaat zo: held van mid-zomerbloemen n' biedt. Zo u zich tot hen rekent dan „Hier moet nog wat geel. Wacht, ik Woont u in Hoorn of Enkhuizen Hen h. u 00l< e'he dag een verrassing, neem zo'n toef janskruid. Het rose bent U er het slechts aan toé in dezi vel'«,assing van de zomers" zomer. PETRA zATrRDAo in Arnrjnrrs

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1952 | | pagina 10