Jaap M in: Het heilige en het aardse
Amersfoort en New York wisselen
een buschauffeur uit
Jaap Sax,
de siilie
en
schilder van
de rusi
stol™-
Het landschap als
symbool van
innerlijke harmonie
Worstelingen mei de idee en de materie
Midzomervreugde in Noord-Holland
De tradities losge'aten
Wereld van de toekomst
in heldere kleuren
Een van de werken van Jaap Min
Degelijk en kundig werk
Zij zullen een maand leven
van elkanders salaris
Onze provincie is een symphonie in groen
Kanttekeningenbij een exuos<tie
(Van een onzer redacteuren)
£)E Bergense schilder Jaap Min exposeert op het ogenblik b(j Dirk Hubers aan
de Sluisiaan te Bergen een klein aantal van zijn werken. Het is een nogal
eenzijdig samengestelde collectie, die voor ons gevtiel gren recht doet aan het
wezen van deze jonge kunstenaar. Deze heeft namelijk evenzeer aandacht voor
het heilige als voor het aardse. Hier, bij Hubers, hangen in overgrote meerder
heid landschappen en stillevens, en slechts een paar religieuze werken. Wie
eehter de moeite neemt, nader met zyn werk kennis te maken, dringt tot een
gans ander en veel belangrijker facet van zijn wezen door: zijn diepe vroomheid,
zijn worsteling om geloof, die hun uitdrukking vonden in een stroom van
bijbelse en heiligen-afbeeldseis. Hij schildert deze namelijk allerminst om der
wille van het stichtelijke prentje, maar uitsluitend, onulat ze voor 'hem een stuk
persoonlijk mystiek beleven vertegenwoordigen, dat hem zeer wezenlijk raakt.
schilder zich in geen enkel opzicht
heeft laten afleiden door toevallige bij
komstigheden. Hij heeft volkomen af
stand genomen van de uiterlijk zicht
bare werkelijkheid, alle details wegge
werkt en getracht, alleen de essentie
der dingen: kleur en vorm over te
houden.
Men ziet dit het duidelijkst aan twee
van de drie stillevens, een met een me
loen en een mét een fles, die ais het
ware de zijluiken van deze triptiek
vormen. Dat met de meloen houdt het
onder de belichting in deze expositie
ruimte niet geheel uit; de kleur wordt
iets hard. Niettemin geeft het een zeer
zuivere indruk van wat Min verstaat
onder de „klank" van een schilderij.
Uiterst zorgvuldig zijn de verschillende
kleurelementen over het doek verdeeld.
Het geheel is volkomen afgewogen.
Rood, geel en groen zijn de meest spre
kende componenten erin. Een zwart-
wit-reproductie zegt niet alles, maar
kan toch een vage indruk geven van
ae wijze, waarop een schilderij is op
gezet. Daarom drukken wij hierbij een
foto van dit doek af. Het andere hier
genoemde stuk, dat met de fles, is wat
stemmiger van kleur, maar een even
fraai voorbeeld, waarbij het bovendien
nog duidelijk laat zien hoezeer vele
van Min's werken worden gedragen
door een compositie, waarin de beide
diagonalen een hoofdrol spelen.
Het doek, dat hier als „Sluisje" is
aangegeven, en kennelijk is geïnspi
reerd qp de fraaie gracht rondom het
Oude Hof, geeft een andere kant van
Min's kunst. Donkere tinten en verti
cale elementen overheersen hier. Maar
alles wordt als het ware bijeengehou-
den door het weggetje, dat zich hier
als een rood lint door het gehele tafe
reel slingert. Uiterlijk heeft het met
het Oude Hof weinig meer te maken
Bij rustige beschouwing echter voelt
men plotseling, dat er wel degelijk een
verband bestaat en dat hier toch wel
iets wezenlijks is gegeven. Ten slotte
noemen we dan nog het „Geitenweitje",
een gesloten compositie in een fraaie,
heldere kleur, en het mooie landschap
in Kerkrade.
LIET heilige en het aardse dus. De ver-
4 wijzing naar het heilige in het
voorgaande was een zijpaadje. We
meenden het echter even te moeten be
treden, alvorens nader op het tentoon
gestelde werk in te gaan, omdat daar
mee het beeld van deze schilder wordt
gecompleteerd. Min heeft namelijk in
deze expositie het accent op het aardse
laten vallen, al kan ook in de uitbeel
ding daarvan een sterk stuk religieus
besef verborgen zijn.
Twaalf werken heeft Min aan de
openbaarheid prijs gegeven. Daarnaar
wenst hij dus te worden beoordeeld,
althans op dit ogenblik. Zegt dat ook,
dat hij een bepaalde periode in zijn ar
tistieke ontwikkeling als afgesloten be
schouwt? We hebben wel enigermate
die indruk, al zijn hiervoor dat ge-
»cen we toe weinig aanwijzingen.
Op het ogenblik bevat het werk van
Min vrij veel Franse elementen, die op
persoonlijke wijze zijn verwerkt. Er is
met name nog al eens een herinnering
aan Braque te vinden. Er is een sterke
voorliefde voor zware omtreklijnen en
Sprekende kleuren. Ook in de manier,
waarop bepaalde zwarte partijen wof-
den opgezet, komt sympathie voor deze
Fransman tot uiting. Toch kan men
'niet spreken van slaafse navolging. Het
blijft Jaap Min, die hier aan het woord
is. Men kan het ook anders zeggen
en dat omschrijft de huidige toestand
misschien scherper: wat er aan aanra-
kingsvlakken bestaat tussen het werk
Van Min en dat van de Fransman Bra
que (en in een enkel opzicht soms ook
dat van Rouault, lijkt ons toe) bewijst,
dat beiden op een verwante manier
reageren op de dingen die zij zien en
willen uitbeelden.
E"EN van de sterkst sprekende ken-
merken van het werk van Jaap
Min is zijn gevoel voor kleur en voor
compositie. Dat wil overigens niet zeg
gen, dat de harmonie in zijn werken
vanzelf ontstaat. E!k stuk opnieuw is
het resultaat van een bittere worste
ling met de idee en de materie. In feite
ls deze strijd nooit uitgestreden. Meer
dan één stuk op deze expositie is na de
oorspronkelijke opzet herhaalde malen
herzien en herschilderd en daarbij vaak
ingrijpend gewijzigd. Telkens opnieuw
is er aan geploeterd en gewerkt, zon
der dat de maker zich ooit bevredigd
voelde. Soms leidt de striid niet tot een
everwinning; dan acht Min zich vast
gelopen en verdwijnt het doek in een
hoek van het atelier. Soms ook komt
r.a maanden herschilderen en omwer
ken het moment, waarop hij het werk
van zich af zet. Hij is er mee klaar ge
komen, in de artistieke, ambachtelijke
en psychologische zin van het woord.
Desondanks maakt het werk, dat hier
Is tentoongesteld, de indruk, fris van
de lever op het doek te zijn geworpen,
weliswaar met grote zorg voor de com
positie en voor de „kleurklank", maar
toch zonder al te grote moeite. Die in
druk wordt nog versterkt, doordat de
De bekende Noorse kunstschilder
Prof. Per Krohg vervaardigde het
hier afgebeelde schilderij, waar
over hij twee jaar deed. Het stuk,
dat een oppervlakte van 6x9
meter berlaat, zal per schip naar
de Verenigde Staten worden ver
voerd jvaar het geplaatst zal
worden in het gebouw van de
Veiligheütlsraad in New York.
Het schilderij symboliseert de
wereld van de toekomst" zegt
Prof. Krohg. „Beneden zien we
dé wereld die wij verlaten geschil
derd in „echte" kleuren. De rest
van het stuk is uitgevoerd in hel
dere en mooie tinten De krijgs
man heeft de draak (de Boosaar
digheid) vevMgen. Hij werpt zijn
zwaard weg en begeeft zich naar
de Verenigde Naties. Rechts zien
we de blanke, de zwarte en de gele
gevangene die hun vrijheid krijgen.
Ik heb getracht nieuwe ideeën aan
de symbolen te geven zegt de
schilder. „De vrijheid wordt ge
geven door het paard (rechts), dat
in vrijheid wordt gesteld en de
afbeelding in het midden een
man en vrouw die naar elkander
knielen, omringd door hun kinde
ren, symboliseert de Vrede". Het
schilderij zal op 20 September
onthuld worden.
te vinden moet zijn, dal een sterker be
wijs var, zijn kunnen levert. Nog het
meest heeft tot ons gesproken de
gouache „Drie vrouwen bij het graf",
een stuk vrijwel z»nder details. De
werking moet hier komen van het to
taal. Dit belichaamt een sfeer van ver
slagenheid en somberheid, waarin een
enkel groen een lichtend element vormt
Zijn „Madonna" komt ons wat zoetelijk
voor en nog het meest traditioneel van
visie. „Jeanne d'Arc" overtuigt ons
evenmin helemaal, al is het mooi van
kleur.
Overigens is deze wijze van voor
stellen van het heilige in de R.K. ker
kelijke kunst volkomen ontraditioneel.
Dat kan ons slechts verbeuren, Wat er
op dit gebied is en vaak nog wordt ge
presteerd, leidt niet zelden tot een
schrikwekkend smaakbederf en is een
schokkende uiting van conservatisme
juist in die kringen, waar men meer
openheid zou verwachten. Het bewijst
de grote moed van de schilder, dat hij
de vernieuwing, die hij in de uitbeel
ding van het aardse nastreeft, ook pro
beert toe te passen bij de zichtbaarma-
king van het heilige. Daarbij stuit hij
uiteraard op zeer grote moeilijkheden.
Want zijn zoeken wordt nog lang niet
altijd en overal ais goed en juist aan
vaard. Over het algemeen moet het
vernieuwingsstreven het nu wel bijzon
der moeilijk krijgen, omdat onlangs
nog eens opnieuw door het allerhoog
ste kerkelijke gezag de betekenis van
de traditie en de herkenbaarheid bij de
kerkversiering onder de aandacht van
priesters en gelovigen is gebracht.
Helaas vallen zuiverheid, eerlijkheid
en vroomheid niet altijd samen met
traditie zeker niet in de kunst.
De noodzaak van beperking dwingt
ons, de overigens uitstekende tekenin
gen onbesproken te laten. Zij zijn ove
rigens de moeite van een bezoek even
zeer waard als de schilderijen. Men
kan er tot 13 September terecht.
Van W.
Een oogsllajcreel in de Vlaamse
Ardennen. Enkel het ocsenspan
verschilt van het overigens sterk
Hollands aandoende Itndschap.
(Van onze correspondent te New York)
Op Initiatief van de bladen der Regionale Dagblad Pers zal in begin Septem
ber een Nederlands busconducteur een maand lang zijn arbeidsterrein verleggen
naar... New York, terwijl een New Yorks collega zijn taak in Nederland over
neemt. Deze uitwisseling is een ongebruikelijke zaak. Het organiseren ervan
heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Het is veel meer dan een „stunt". De
gedachte, die de organisatoren heeft bezield, is geweest een experiment ln levens
kunst te organiseren: hoe zal het immers een Nederlander bevallen een maand
lang onder New-Yorkse omstandigheden te leven en te werken, en hoe zal het
zijn Amerikaanse collega vergaan, die gedurende die tijd, al werkende, in Neder
land aan het klimaat went? Het antwoord op deze vraag zal men beter kunnen
geven, wanneer de belde buschauffeurs die heen en weer over de Oceaan de
gast zijn van onze K.L.M. na afloop van deze uitwisseling hun normale routes
weer berijden.
TOT zover dan het aardse. We vinden
A het buitengewoon jammer, dat deze
tentoonstelling van het heiiige in de
visie van Jaap Min niet méér laat zien.
Er hangen hier drie werkjes, twee
gouaches en een olieverfdöek, die een
uitermate onvolledige indruk van zijn
oeuvre geven Dit in meer dan één op
zicht. Niet alleen zeggen deze drie
stukken weinig omtrent de geestesge
steldheid van de schilder, maar boven
dien hebben wij de idee, dat er werk
(Van een onzer redacteuren)
HE Bergense schilder Jaap Sax kan men, zonder hem ook maar in het minst
onrecht te doen, realist noemen. Hij zou zelf niet graag een andere karakte
risering van zijn werk geven, want hij moet van modestromingen weinig of niets
hebben. Aan alle „-ismen" heeft hij een ingekankerde hekel. Het strookte dan
ook evenzeer met zijn gevoel voor humor als met zijn artistieke opvattingen,
toen een vriend hem kortelings als de nieuwste stroming in de beeldende kun
sten het „ikvergisme" aankondigde. Hoe sterk hij in het gewone leven ook ge
troffen moge worden door wat er zich om hem heen afspeelt, hoe benauwend
hem deze tijd bijwijlen ook moge voorkomen, zijn werk is vrij van deze proble
men en twistpunten. De schilder gaat zijn eigen gang en maakt zijn werk zoals
het hart het hem te doen ingeeft.
IJET is goed-Hollands werk, wat Sax
1 maakt. Hij behoort al weer tot een
oudere generatie en dat is te zien. Wat
hij schildert kenmerkt zich evenzeer
door een eigen karakter als door een
r.eer goede vakkennis. De degelijkheid
hiervan is bepaald niet modern.
Het is trouwens ook in een ander
opzicht goed-Hollands, Sax heeft na
melijk een sterke voorliefde voor het
landschap. Hij ontleent de overgrote
meerderheid van zijn motieven aan het
land om Bergen heen: aan de polders,
de duinen en de zeekust en verder
aan het merengebied Dij Kortenhoef.
een enkel
verder
Ook komt er wel eens
bloemstuk van ïijn palet
een dood-enkel stilleven.
Sax schildert ous landschappen in
een nogal realistische weergave. In
derdaad moet men dat realisme van de
schilder niet al te letterlijk opvatten.
Het is zeker niet zo, dat hij een nauw
keurige weergave van het geziene zou
nastreven, want hij zet zijn ezel nooit
ir. de buitenlucht neer. Zijn doeken
ontslaan volledig in het atelier, waar
ze geheel uit net hoofd worden opge
zet en uitgevoerd. Daarbij gaat het
hem om de weergave van wat hem in
het landschap getroffen heeft. Het
beeld van de, natuur wordt als het
ware innerlijk verwerkt en tot de es
sentie herleid. In dit opzicht zou men
een parallel kjinnen trekken tussen de
opvattingen van Jaap Sax en die van
Edgar Degas; deze imm»^ stelde zich
ook op het standpunt, dat men nim
mer naar de natuur, doch uit net ge
heugen moest schilderen, omdat het
beeld van wat men had gezien dan was
ontdaan van alle toevalligheden en was
teruggebracht tot zijn wezenlijke be
standdelen. Het wezenlijke is hier: het
totaalbeeld, de indruk van kleuren en
vorm, die het landschap in de geest
van Sax heeft achtergelaten.
MOG in een ander opzicht past de
kwalificatie „realistisch" niet ge
heel op dit werk. Het gaat Sax niet ge
heel en alleen om het geheugenbeeld
an het landschap. Van zeer veel be-
ang acht hij ook de sfeer van zijn
ioeken. Hij legt een zekere poëtische
waas over zijn doeken is eigenlijk
enigermate romantisch, zonder dat men
hem een vervalsing van de werkelijk
heid kan verwijten. Integendeel. Maar
hij heeft nu eenmaal zijn voorkeuren,
omdat hij in bepaalde opzichten alleen
dan maar kan zeggen, wat hij te zeggen
heeft. Zijn liefde heeft b.v. het grauwe
licht van een winterdag of de verva
gende kleur van een schemeravond
soms ook het wat onwezenlijke tegen
licht van de zon, die door de wolken
begint te breken.
Hierdoor ontstaat in het werk van
Sax een zekere verstilling. Er is ruim
te, rust en harmonie in zijn landschap
pen. Het halve licht maakt de sfeer
der dingen wat inniger,. Het is een
verstilling, die bij de beschouwer
weerklank vindt. Men komt bij dit
werk op adem. Ook zonder dat men
precies kan analyseren waardoor ze
tot stand komen ondergaat men bij dit
werk de harmonie, de stilte en de zui
verheid ervan.
Dit is geloven wij wel een van de
voornaamste kenmerken: de zuiver
heid, waarmee de schilder zijn bedoe
lingen voelbaar maakt. Dit werk be
vat geen valse effecten, het doet zich
niet mooier voor dan het is. Maar het
haalt van de dingen nauwelijks ver
moede facetten naar voren op een wij
ze die de beschouwer onmiddellijk
aanspreekt. In dit opzicht werkt het
verrijkend. En daarvoor kan men de
schilder slechts dankbaar zijn. Van. W.
HE eerste vraag, die de organisatoren
hebben moeten oplossen, gold: waar
haalt men een dergelijke „ambassa
deur" vandaan? Candidaten zijn er te
over. De keuze viel, om tal van rede
nen, op de stad Amersfoort, min of
meer in het centrum des lands, waar
een particuliere maatschappij de ge
meentebusdienst verzorgt.
De tweede vraag, die wij hadden op
te lossen was: hoe wordt de „ambassa
deur" gekozen. Amersfoorts buschauf
feurs hebben, zonder uitzondering, een
uitnemende reputatie voor voorkomend
heid bij veilig verkeer. Men kan, wat
dat betreft, willekeurig een chauffeur
aanwijzen. Men kan de burgemeester
vragen te beslissen, of de busdirectie.
Er werd echter besloten het Amers-
foortse publiek uit te nodigen bij meer
derheid van stemmen de meest popu
laire man te kiezen uit het korps van
Amersfoorts buschauffeurs. In de
Amersloortse Courant zullen in de ko
mende dagen de foto's en namen wor
den afgedrukt van de buschauffeurs
der plaatselijke diensten. Op een daar
bij gepubliceerd formulier zullen de
lezers van het blad hun voorkeur te
kennen kunnen geven.
De keuze In New York.
TN New York had men bij voorkeur
op soortgelijke wijze de keuze van
de Amerikaanse buschauffeurs be
paald, die een maand lang in Amers
foort komt rijden. Maar New York is
nu eenmaal te groot; alleen al om een
dergelijke enquête uit te werken zou
een uitgebreide staf vereist zijn. Van
daar dat men heeft besloten, in over
leg met de directie van de particuliere
vervoersonderneming, die busroutes in
het stadsdeel de Bronx heeft, de ver
tegenwoordigers van het personeel en
de vakvereniging, een chauffeur aan
te wijzen, die de beste antecedenten
heeft om naar Amersfoort te reizen.
Verdienen „eikaars salaris".
LIET aantrekkelijke in deze uitwisse
ling is niet alleen, dat men ditmaal
eens geen studentenfeestreis heeft ge
organiseerd, maar twee arbeiders in
de gelegenheid stelt in een ander land
van eikaars salaris te leven. De dollar
is meer waard dan de gulden, maar de
levensvoorwaarden in Nederland zijn
goedkoper. liet is de mening van d8
organisatoren, dat beide chauffeur»
met eikaars salaris zeker zullen kun
nen rondkomen. Maar er bestaat geen
twijfel aan, dat beiden in aanraking
zullen komen met een geheel ander le
ven, dat. vermoedelijk elementen biedt,
die nu eens aangenamer en dan eens
minder aangenaam zijn dan men het
in eigen land is gewend. Overheersend
is echter de gedachte, dat beiden het,
gedurende de maand, die zij in den
vreemde zullen doorbrengen, in de ge
legenheid zullen worden gesteld een
ervaring op te doen, die zij heel hun
leven niet zullen vergeten.
Eerst opleiding,
r\E organisatoren beseffen, uiteraard,
dat de' verkeersomstandigheden tus
sen Amersfoort en New Yorks „Bronx"
genaamd naar een Nederlandse ko
lonist Jonas Bronck aanzienlijk ver
schillen. Vandaar, dat dé New Yorkse
busmaatschappij, de Third Avenue
Transit Corporation, zich heeft voor
genomen de Nederlandse chauffeur een
week lang op te leiden op het Ameri
kaanse bus-type. Zodra hij op de vaste
route komt, wordt hy vergezeld door
een Amerikaanse collega, die eventuele
taalmoeilijkheden kan helpen over
bruggen en uiteraard beter het publiek
zal kunnen vertellen, hoe men naar een
van de honderdduizend straten langs
de busroute kan komen.
Behalve het vervullen van zijn dag
taak zal de Nederlandse „ambassadeur"
gelegenheid te over hebben om wat
van New York en omgeving te kunnen
zien. Uw correspondent staat daarvoor
borg. Nederlandse verenigingen in en
om New York zullen met hem kennis
willen maken, Amerikaanse particulie
re verenigingen zullen hem uitnodigen
op gezellige avonden, en er zal Ook
ruimschoots gelegenheid zijn wat van
hét rustiger Amerika te zien, buiten
New York.
De „ambassadeur" zal geruime tijd
een persoonlijkheid in New York zijn.
Dagblad-interviews, optreden voor te
levisie staan alle op het programma.
Vanzelfsprekend worden de nodige
maatregelen genomen om ook de Ame
rikaanse chauffeur buiten de werk
uren een aangename tijd in Nederland
te bezorgen. Volendam en Marken,
Alkmaar, Amsterdam staan, vanzelf
sprekend, op het programma en ook
de talrijke Amerikaanse instanties en
clubs in Nederland zullen in de gele
genheid zijn hun „ambassadeur" te
verwelkomen.
De organisatoren beseffen, dat deze
uitwisseling slechts een uiterst be
scheiden stap is in de richting van
betere-internationale-verstandhouding-
in-de-praktijk. Dat is het voornaamste
doel dat hun voor ogen staat. Zij ver
trouwen er op, dat dit uitzonderlijk
experiment zal bewijzen, dat het heel
goed mogelijk is een man over te plan
ten in een geheel ander land (en dus
een andere omgeving) en hem daar
even succesvol als hij dit in eigen land
placht te doen zijn normale werk te
laten verrichten.
Dit jaar behoeven wij ons niet voor de zomer te generen. Hij heeft inderdaad
nrtYin nnn ne>+vnkir ovt oon norlvnnni- rra A-Jo -y/\ msoVIoasnnn A <w« nAtnMil» ZJ„4-
tijd. U zult langs dijken en in weilan
den moeten zoeken en met het hooien
hebben die haar mooiste tooi prijs
gegeven. Maar verschillende bloemen
keren in de nazomer weer en er is al-
v m de grote schermbloemlge bere-
zijn zonnejurkje aangetrokken en gedraagt zich zo wellevend mogelijk. Het b)auw met aan haar voet rode en witte
is ditmaal werkelijk „ZOMER". Wij mensen genieten er zo van, dat wij ver- of druivenblad, het leeuwenbek
peten hem te prijzen, hoewel de lente strijk en zet in alle toonaarden bezongen IjtiS i' -u ?°,k. het rood Yan
wordt en net veel woorden en afbeeldingen ons ingeprent wordt dat de herfst kruit VIolet ,yan kaasjes-
oo/c nog wel lichtpuntjes heeft. Of zijn er toch nog bezwaren dat men zo stil- 'a Jvlaar ieder tochtje komt U
zwijgend is? Heeft men soms liever een hittegolf die tot nu toe achterwege is T ln netlanden, aan de
gebleven? Neen, dat toch bij lange-na niet, want een hittegolf maakt dat mens rin.r P °t vaart terecht en
noch bloem veel levenslust "heeft. Mensen hangen rond en bloemen kwijnen Jtz.1 -in nu volopbloemen, valeriaan,
en laten hun kopjes hangen. Neen, ik ben tevreden met de zomer zoals die nu ream,^!t?00rni, Pi'lkruid, wilde spi-
is en wens geen hittegolf, want ik- houd van frisse, stralende bloemen. Bloemen sen"wüii a 6D a ,P pyramide tros-
in huis en in de tuin. Langs-duin-en-dijk-gexochte bloemen waar men een ïLwe?e"k.
groot veldbouquet van kan maken. Een bouquet van fijne herinneringen aan ,frassi& landje brengt u mls-
schuilplaatsjes onder struiken, aan ruisend riet of een wiekende vlruaelslaa nanZuiu'v - yerra3Slng' van de dag,
over blauw water. Bloemen, waarvan de zacht gele kleuren herinneren aan de Ïj ,e®e,ténde plantje zon-
ijl vliegende vlinders boven wal en water. neaauw of de rietsigaren, die op zgn
Zondags „lisdodden" heten. Er ia in*
MAAR hartelust bloemen plukken, van zeepkruid staat mooi naast blauw derdaad een plekje met zonnedauw
mag men dat overal? Mag men de slangenkruid". Kind te zyn geweest Noord-Holland, maar het zijn de
kleinoden van de Natuur in dichte bos- te zijn geworden en nooit een kransiê flJn"Pr°evers, die het vinden en die
sen uittrekken De zeldzamen, en de te hebben gevlochten van meizoentks Y'eten dan ook wel dat ze er af moe-
heel, heel zeldzamen? Dat natuurlijk- nooit en ffln bouquetje te hebben sre-' b^jven. Om het wonder van zul-
niet. Dat wilde boshyacinthjes, le- maakt van zandblauwtjes en rode gende klierhaartjes goed te bestude-
lietjes-van-dalen, orchideeën, parnas- thym! Wat zou dr. Jac. P Thvss<> ren' zou men hoogstens één plantje
sia, silene, niet uitgeroeid worden is daarvan hebben gezegd Sl'a er de eens in een P°tje kunnen poten,
een zaak voor ons allen. Zij zijn de door hem geschreven boeken op na Maar kom, wij hadden het over
kroonjuwelen van de natuur, ook in blader in de Verkades albums en U "veIdbouquetten". Ga naar de duinen
onze provincie. Gezamenlijk moeten zult tot de conclusie komen dat daar en d® geestgronden. Verwondert U
wij de zeedistel, de duindoorn, de kar- waar in de natuur overvloed is dat aar over ettelijke dozijnen soorten,
dinaalsmutsen en nog zovele andere daar waar geen zeldzaam bezit wordt Wilt u iets füns en kleurigs in een
zorgzamer is bij plukken een schaar een symphonie in groen Het hÜ toch'»» 7' P- waldstroo. Of bever
of een mes te gebruiken, dan maar green van parken rond huiler,!. bloem Y8 bouquet: toortsen, POP"
te trekken en te rukken aan heester sen of bossen in Kennemerlan/óf van tênniSbK nSS?'het'blS5 vin
Ik "ken ouders, die hun kinderen steekt "af tegen he^ vroHjk ^seel'" der Sla"genkruld'
verbieden bloemen te plukken. Pas duinen, het grijsgroen van rietlanden is te ust en te keur voor wie
daar mee op. Deze kinderen zullen óf en dit alles meteen onfe»" T _h«ft -Er wordt rijkdom geboden
niet kennen óf steeds hunkeren naar grasgroen. In ieder van die onderdo hen dle bescheiden znn en die
de stille vreugde een veldbouquet in ae len weten wjj de grote verscheld.n' ki.A" ie waa''deren wat de zomer ons
handen zien groeien. Dat gaat zo: held van mid-zomerbloemen n' biedt. Zo u zich tot hen rekent dan
„Hier moet nog wat geel. Wacht, ik Woont u in Hoorn of Enkhuizen Hen h. u 00l< e'he dag een verrassing,
neem zo'n toef janskruid. Het rose bent U er het slechts aan toé in dezi vel'«,assing van de zomers" zomer.
PETRA
zATrRDAo in Arnrjnrrs