In Oost-Berlijn predikt men een verwereldlijkte religie 1 De kerken moeten zich aanpassen ECONOMISCHE WAPENEN in strijd tegen guerrilla 's ZWARTE MARIE VAN KATTENBURG Een kort verhaal door Jenny Kint-Couperus TEMPELDIENST Verbetering van de levensstandaard 0 VERWONDERING N Totale propaganda voor vreugdevolleeredienst Tempel Stalin-allee Geen overdrijving Heilig Land" DEZE. religie heeft ook een Heilig Land en een Heilige Stad. Het Hei lige Land is Rusland. De spandoeken spreken dam ook van „Eeuwige vrede DE afsluiting wordt gevormd door het Dogma KOERSWIJZIGING OP MALAKKA Import-bevolking Ter overdenking ZATERDAG 11 APRIL 1953 BERLIJN IS OP DIT OGENBLIK ongetwijfeld één der meest interessante steden van Europa. Dit blijkt o.m. uit het grote aantal vooraanstaande bezoekers; deskundigen op elk levensterrein, die de behoefte gevoelen zich persoonlijk van de stand van zaken op de hoogte te stellen. Het is een voort durend gaan en komen van buitenlandse gasten. Dit tot vreugde van de Ber- Jijners, die daardoor het gevoel hebben, niet geheel aan hun lot te zijn overge laten. In Berlijn is een directe kennisneming van het communisme nog moge lijk. Het ijzeren gordijn heeft hier een wel zeer grote opening, die van com munistische zijde tot nu toe ook zeer bewust wordt opengehouden. Want het zou van hun kant zeer goed mogelijk zijn, dit gat veel kleiner te maken. MEN krijgt sterk de indruk, dat zij daar op dit ogenblik geen belang bij hebben en dat de grote stroom van vluchtelingen, die naar het Westen gaat, hun zeer welkom is. De overgang van West- naar Oost sector is, vooral via de ondergrondse spoorlijn, uitermate gemakkelijk en men merkt niet, tenzij men er van op de hoogte is, van de ene wereld in de andere over te gaan. Bovengronds is dit verschil onmid dellijk merkbaar: de mensen zijn slech ter gekleed en lainge rijen wachtenden zijn het bewijs van 'n moeilijke voed selpositie. Bovenal treft de totale pro paganda: overal spandoeken met com munistische leuzen en grote portretten met ellenlange onderschriften. IE communistische waarheid moet voortdurend tussen het Duitse volk en de volkeren van de Sovjet Unie". De Heilige Stad is Moskou, tot wel ker bescherming het Sovjet-leger zich in de jaren 1941 tot 1945 heeft opge maakt. Ter ere van dit Russische leger is in de Ost Sektor een enorm gedenk teken opgericht. Niet om, zoals in het Westen bij de cultus van de Onbe kende Soldaat, de mensen op een nieuwe porlog voor te beteiden, maar om uitdrukking te zijn van de eeuwige communistische vredeswil. Deze Sov jetsoldaten zijn dan ook niet gevallen in de strijd tegen Duitsland, maar in de oorlog tegen dé fascistische benden. er worden ingehamerd. Dit is wat mij het meest getroffen heeft. Het communisme wil niet enkel een politieke en maatschappelijke denk wijze zijn, maar het appelleert aan zeer bepaalde religieuze gevoelens. In het Westen leeft men vaak in de veronderstelling, dat het communisme enkel een gevaar is, omdat hier een mi litaire wereldmacht achter staat, die zich met terreur en onderdrukking moet handhaven. Dit is ongetwijfeld ook het geval, m?»r niet alleen Het communisme betekent ook een appèl en is in wezen een verzoeking, omdat het aan het gehele menselijke leven en denken een eigen vulling wil geven. Het is een verwereldlijkte reli gie, die echter tegelijkertijd gebruik maakt van zeer bepaalde Christelijke begrippen en vormen. TtE Christelijke kerk leeft in de ver- wachting van het Koninkrijk Gods. Deze gedachte is in het communisme vervangen door de verwachting van de heilstaat. Deze heilstaat-gedachte be treft hier niet alleen een onbereikbaar ver ideaal, maar wordt tevens gecon cretiseerd. In de Ost Sektor wordt de Stalin-allee gebouwd. Uit het puin der gebombardeerde huizen verrijst thans een enorme brede straat met aan weerszijden flats en aan het eind een „Huis der Cultuur". Deze straat is echter geen gewone straat, maar de eerste socialistische straat van Duitslands hoofdstad. Waar hier het woord „socialisme" gebruikt wordt, leze men „communisme". Deze huizen zijn geen gewone hui zen, die warmte, licht en vrolijkheid geven, maar moeten in bouw, versie ring en meubilering uitdrukking zijn der verheven idee van het socialisme. De arbeid aan deze straat is geen gewoon werk, maar een vreugdevolle eredienst, waartoe ieder gaarne zijn offer in tijd, geld en werkkracht wil geven. MEEN niet, dat hier overdreven wordt. Voor mij ligt een speciaal propagandaboekje met tal van foto's, waarin deze gedachte uitvoerig wordt uitgewerkt. In 't Kultur-Haus werd een speciale tentoonstelling gehouden, waar dienaars (en dienaressen) *van deze religie de bezoekers van deze waarheid trachten te overtuigen. Er reed een propaganda-auto rond, die via luidsprekers en met muzikale omlijs ting, voortdurend van dit geloof ge tuigenis aflegde. „Wij bouwen huizen, wij bouwen socialistische huizen, wij bouwen huizen voor de vrede. Doe mee aan onze vredesarbeid, verzet U tegen elke poging ons vredeswerk te vernietigen. Wij bouwen huizen, etc." Natuurlijk wordt er vanuit West- Duitsland op deze bouwactiviteit nog al critiek uitgeoefend. Het zou een propagandastunt zijn, omdat verder in de Oostzone (ook in het zwaar ge teisterde Dresden) niet gebouwd wordt. Bovendien zou de kwaliteit der gebouwde huizen uitermate slecht zijn. Ik waag me niet aan een beoor deling, omdat ik hier niet ter zake kundig ben. Maar de religieuze propaganda, die met deze bouw wordt bedreven, heef! diepe indruk op mij gemaakt. Wan: indien er in de gehele Oostzone wel goede hulzen gebouwd werden en dit gebied door de Russen niet werd leeg gehaald, dan zou de verzoeking van deze religie er des te groter om zijn. Daarom doet men er vanuit het Westen verkeerd aan alleen op de mislukkingen van het communisme te wijzen Dit bezwaar wordt vanuit de Oostzone ook tegenover de Amerikaan se Rias-zender ingebracht. Want het gaat niet in de eerste plaats om de mis- lukkmgen van het communisme (ge lukkig, dat die er nog zijn), maar om de religieuze aanspraak, waarmede het hele leven gevuld moet worden. HIT gedenkteken kent de tempel- driedeling. In de voorhof bevindt zich de treu rende gestalte van Mutter-Heimat als beeld van het Russische land, dat treurt om zijri gestorven zonen. I>E laatste weken hebben wij er, naar aanleiding van de ge beurtenissen in de Sovjet-Unie, herhaaldelijk op gewezen, hoe zeer het communisme een pseudo- religie is. Een bijzondere medewerker maakte dezer dagen een reis naar de Oostzone en geraakte daar diep onder de indruk van het religieuze karakter dezer materia listische wereldbeschouwing. Het kon niet anders of hij moest, als theoloog, deze cultus vergelijken met de Christelijke godsdienst. Zijn beschouwing publiceren wij hiernevens. Men gaat dan de trappen op naar het middengedeelte, komt dan voorbij twee geknielde soldatenfiguren, boven wier hoofd twee vlaggen in steen zijn uitgehouwen. In dit middelste gedeelte bevinden zich de graven der in Berlijn gevallen Russische soldaten, met rechts en links in relief uitgehouwen stenen. Deze stenen zijn aan beide zijden gelijk en geven de oorlogsinspanning van leger en burgerbevolking weer. Het enige verschil is, dat de opschriften links in het Russisch en rechts in het Duits zijn aangebracht, maar verder zijn ook deze gelijk, n.1. een weergave van Stalin's heilandswoorden, bij verschillende ge legenheden gedurende de oorlog ge sproken. eigenlijke heiligdom: een torenach tig geval met boven een enorme sol de tenfiguur. Uit lijden tot verblijden, het treurende volk gaat over in het triomferende volk. Want dit beeld moet de uitdrukking zijn van de schoonheid en de kracht van de Sovjet-mensen. In de toren bevindt zich een altaar met daarin een boek «het Boek des Levens), dat de nsmen der gevallenen bevat. Daarboven is een lichtende afbeelding van de Leninscrrde. De indirecte ver lichting maakt, dat de stralen van het Kremlin op het altrar vallen. Deze verwereldlijkte religie slaat bij de Russen ongetwijfeld sterk. aan. De gedachte van een heilige aarde en een heilig volk is hun niet vreemd. Maar deze religie heeft een Westerse vorm gekregen. Het is het volk, dat optrekt naar zijn tempel, in eerbiedige ere dienst. Dit eerbetoon geldt niet de God van het Oude Testament. Die niet woont in een huis met handen ge maakt, en ook niet de Vader van Jezus Christus; maar de nieuwe mens, die gevormd is door een onfeilbaar dogma. dogma wordt op alle straten ver kondigd. Overal zijn de spandoeken opgehangen, waarop Lenin's woord vermeld staat: „De leer van het Marxis me is eeuwig omdat ze waar is". Deze leer wordt geacht een nieuw volk en een nieuwe mens te voorschijn Het beeld, dat de massa in de Sovjet sector van Berlijn moet imponeren. eeuwige Rusland. De roem van deze mens is eeuwig en zijn kracht is on overwinnelijk. Het is dan ook een absolute ere dienst, die geen andere goden naast zich duldt. Vandaar dat het oude volk, dat in Palestina een nieuw land meent gevonden te hebben, juist in zijn liefde tot dit land wordt aangevallen. En om deze zelfde reden wordt thans ook ge poogd het kerkelijk leven aan deze te roepen op de bodem van het oude. 1 nieuwe religie ondergeschikt te maken. Een monument in het tempelcomplex verzinnebeeldt de strijd voor de bevrijding van het ,jHeilige Land". (Van onze correspondent in Singapore) DE STRIJD tegen de communisten op Malakka, die nu al sedert het einde van de oorlog met Japan voort duurt, is merendeels aan de interna tionale belangstelling voorbijgegaan. Het Verre Oosten is de laatste jaren te dikwijls het toneel geweest van spec taculaire conflicten, dat de strijd op Malakka, die in de jungle wordt uitge vochten, nog de aandacht kon trek ken. Malakka is het frontteirein van communistische guerrillas, die zich bij duizenden in de bijna ondoordring bare wouden verborgen houden, doch ZWARTE MARIE werd ook wel de koningin van Kat tenburg genoemd. En dat was heus niet alleen, omdat Tinus, haar overleden man, ploegbaas van de vaste bootwerkers aan een der veemen was geweest, ook al had deze daardoor een soort machtspositie be kleed in de volkrijke Amsterdamse buurt, welker be woners vrijwel hoofdzakelijk als bootwerkers hun brood verdienden. Evenmin, omdat haar café, dat zij, na de dood van haar man, die in het ruim van een grote ko lenboot was gevallen, had overgenomen, het meest gezellige van de eilanden was geworden. Want wie haar zag tronen in het buffet, dat met vele spiegels haar struise gestalte weerkaatste, begreep onmiddellijk, waaraan zij haar bijnaam te danken had. Gekleed in de wijde roodbaaien rok. het hagelwitte laaguitgesneden jak, dat de volle blanke hals met de traditionele bloedkoralen, de rode wangen en het glim mend zwarte, hooggekapte haar, met de vele schitte rende kammen en speldjes volmaakt tot zijn recht deed komen, was zij een prachtig exemplaar van een onverj kleedje clandestien geklopt, en Ome Piet zag dat per ongeluk, dan ging hjj vreselijk te keer, maar nooit kwam het bonnetje er aan te pas. ME PIET was dan ook een „getapte jongen" in de buurt en menig goed oogje werd er door de vrou welijke jeugd op hem geslagen. Vooral Zwarte Marie stak haar genegenheid niet onder stoelen of banken. Zij betuigde vaak openlijk haar respect voor de wijze, waarop hij op zijn manier de orde op Kattenburg wist te handhaven en zo dikwijls schalde haar hartelijke lach over het plein, wanneer zij met Ome Piet haar kwink slagen wisselde, dat iedereen het er over eens was dat Ome Piet en Zwarte Marie een zeer geslaagd paar zou den vormen Toch kwam er een dag, waarop hij het niet alleen meer af kon. Dat was bij de grote spoorwegstaking, toen de Eilanders verdeeld waren in stakers en onder kruipers. De laatsten moesten onder politiegeleide naar valste Jordaanse, die met een parate humor van haar de boten worden gebracht en het ruige volk van Kat eigen altijd gerede lach zonder slag of stoot een grote plaats veroverd had in de harten der meer stuurse eilandenbevolking. Nooit moe, nooit uit haar humeur, was zij niet alleen een gezellige kasteleines, doch met haar helder ver stand en sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel beslechtte zij buurt- en fa milieruzies, zorgde zij, dat er 's winters niet al te veel honger geleden werd op Kattenburg en ten slotte., hield zij haar clientèle bin nen de perken van de door haar gestelde grenzen inza ke alcohol en vechtpartijen. tenburg beleefde een wilde tijd. ZWARTE MARIE, wier warme bloed zich nu ook liet gelden, wierp zich midden in de schermutselingen; was voortdurend daar, waar de partijen te ongelijk waren en dan kreeg onveranderd de zwakste haar steun. Als een wilde sloeg ze om haar heen, schreeuwde en schold, totdat zij opeens een agent zag vallen en stil blij ven liggen. Nu ontwaakte weer haar vrouwelijke beschermsters instinct. Terwijl ze nog geen minuut te voren alles wat \ATUURLIJK moest er af en toe wel eens een vecht- maar glimmende knopen droeg de ergste dingen had partijtje zijn, want de gesprekken liepen, voor 's Za- toegewenst, terwijl ze met haar sterke handen als een terdagsavonds, wel eens wat hoog en och, mannen furie er op in had geslagen, bukte zij zich nu over de moesten ook wel eens voelen, dat ze mannen waren, op de grond liggende man en riep: „Och jeemig' hij is nietwaar? Maar dan was Zwarte Marie toch altijd op van z'n stokkie gevallen, de arme sloeber' Hé uit haar qui-vive en zag ze een der mannen naar zijn ach terzak grijpen, waar „het" mes gewoonlijk bewaard werd, dan plaatste zij onvervaard haar grote figuur tussen de vechtenden en dan waagde niemand meer nog een vinger uit te steken. Zo was Marie tevens een grote steun voor de politie op Kattenburg, voor de politie, die daar vertegenwoor digd werd door één agent, die alleen maar in schijn af gelost werd in de uren, waarin hij, om te eten of te slapen, zijn dierbaar Kattenburg even zonder toezicht moest laten. Slechts in schijn, want op het hoofdbureau was men tactvol genoeg om de Eilanders hun eigen agent te geven en hem alleen 't „bekeuren" over te laten. Ome Piet, zoals hij bij groot en klein heette, zelf een Eilander van geboorte, kende zijn Pappenheimers en hun streken. Hij wist precies wanneer er een kolenboot pas gelost was en wanneer de volle kolenwagons we gens tijdsgebrek een nacht op het spooremplacemenl moesten blijven staan, alvorens naar hun bestemming gereden te worden. En hjj wist ook, wie er dan des nachts op uittrokken om daarvan te profiteren. Ome Piet hield van preventieve maatregelen, dus stapte hij op zo'n avond „De Grote Slok", het café van Zwarte Marie binnen, waar hij de aspirant-kolendieven wist te zullen treffen. Terwijl hij zich liet inschenken, zei hij zo in alle de weg!" commandeerde ze, terwijl ze de agent opnam en hem in haar armen, met zijn hoofd tegen haar machtige boezem, naar haar huis droeg. Daar kwam ze tot de ontdekking, dat ze Ome Piet gered had! Dit was voor haar het teken, dat er een eind aan de vechtpartijen moest komen. Stel je voor, dat zelfs Ome Piet niet meer veilig op zijn eigen Kat tenburg zou zijn. ONMIDDELLIJK stuurde ze een jongen naar de kop stukken der stakers om te zeggen, dat Zwarte Marie die avond een gratis vertering zou geven. Dat was voldoende om velen te doen komen. Toen ze aanwezig waren zei Marie, „dat ze hun alleen maar effies vertellen wilde, dat het uit moest wezen. Finaal uit! Jullie gaan morgen maar weer aan het werk, begrepen? En Jjj", vervolgde ze tegen Ome Piet, die met een verbonden hoofd ook in de kring zat, ,,.m hangt nou maar voorgoed die jas met glimmende kno pen in de kast jij trouwt met mij en wordt baas van „De Grote Slok", Top?" Al de aanwezigen juichten instemmend. Natuurlijk. Dèt was toch de oplossing! Vooruit Ome Piet zeg maar gauw ja, man Maar - Ome Piet zei gedecideerd: „Nee! - Nee lief ie", vervolgde hjj verklarend, „je bent een toff° meid, maar trouwen doe ik niet. Ik weet maar al te gemoedelijkheid zo in het algemeen, dat „er vannacht goed. dat de manslui, als ze pas getrouwd zijn. hun een ongezonde lucht zou hangen over het spoorempla- vrouwtje wel willen ópeten. maaaarrrrik weet ook. cement", want dat er „een massa koper" op af was dat 't de meesten later spijt, het gedaan te hebben. En gestuurd, hiermede doelende op de toenmalige koperen dat wil ik jou en mezelf niet aandoen: Snap je?" helmen van de agenten. Zwarte Marie moést het wel snappen, want Ome Piel Meestal was zo'n wenk voldoende. Werd er eens een is nooit getrouwd. niettemin in staat zijn gebleken het economische leven in het binnenland volkomen te ontwrichten. Plantages, die vóór de oorlog jaarlijks millioenen opleverden, liggen nu ontredderd en verlaten. De wegen, die de steden in het binnenland met elkaar verbinden, zijn geen van alle veilig. Spoorwegen worden ondermijnd en de bevolking van de dorpen leeft in een voort durende angst voor de guerrilla's, die door middel van een bijna ..officiële" schatplicht op de bevolking, hun voor raden aanvullen. rrei ftl'oy De Britse militairen die op Malakka zijn ingezet hebben een dagelij kse, ze nuwslopende strijd te voeren tegen een mierennest van vijanden. Van fron tale aanvallen is nimmer sprake. Het leger staat voor de opgave door intel ligentie en vertrouwen van de bevol king in zijn kracht, de leiders van de guerrillabenden in handen te krijgen. Een poging om de vijand in zijn geheel uit te schakelen, door het onschadelijk maken van onderdelen (zo die al moch ten bestaan) is bij voorbaat al tot mis lukken gedoemd. De guerrilla's treden slechts in zoverre georganiseerd op, dat zij hun opdrachten ontvangen van bepaalde personen, ongeveer naar de stijl van de ondergrondse organisaties, die het de Duitsers tijdens de bezetting van Nederland zo lastig hebben ge maakt. Op Malakka echter is het onmogelijk een organisatie op te rollen, als men één of meer van zijn leden in handen heeft. De bendeleiders houden geen administratie van de namen van hun trawanten en hun acties. Het is voor namelijk geheugenwerk. Een Chinees is bovendien „potdicht", al was het in dit geval alleen maar omdat hij weet dat er een vreselijke wraak op hem wacht, als hij zijn medestrijders ver raadt. De enige mogelijkheid om de com munistische activiteit op Malakka te neutraliseren, is het arresteren van de leiders der benden. Zonder deze lieden immers, die meestal afkomstig zijn uit de sejni-intellectuele bovenlaag van de Chinese bevolkingsgroep op Malakka, zijn de guerrilla's aan zichzelf overge leverd. Ze worden zelfstandig opere rende bandieten, gevaarlijke elemen ten, doch zonder hersens. Het doel waarvoor de guerrilla's thans nog vech ten en dat is aangegeven in de richtlij nen die de leiders regelrecht uit Mos kou ontvangen, valt in dat geval weg en wat er van de strijders die ommi- gen op Malakka nog beschouwen als idealisten, overblijft is niet meer dan een troep dieven, die geheel voor eigen rekening werken AAST deze zuiver militaire op dracht, die alleen maar kan wor den uitgevoerd door een perfect werkende inlichtingendienst, gesteund door een in de jungle-oorlog ervaren strijdmacht, heeft de overheid nog een andere. Malakka is een federatie van staten, die elk hun vertegenwoordiging hebben in een centrale regering. Door de bijzondere samenstelling van de oe- volking in elk van de staten echter is er op Malakka gen sprake vajn enige onderlinge eenheid. Naast de oorspron kelijke bevolking van dit schiereiland leven twee import-bevolkingen, af komstig uit India en China. Hoewel de Indiërs en Chinezen een onvervreemdbaar deel van de Maicise volksgemeenschap behoorden te zijn velen hunner zijn hier geboren en ge togen vormen ze toch aparte gioe- pen. Vooral voor de Chinezen geldt dit, terwijl deze toch wezenlijk „Ma- layans" geworden zijn. Ze hebben het economische leven voor een goed deel in de hand en ze vormen tegelijkertijd de kern van de arbeidende massa. On danks dit alles blijven ze een aparte groep vormen, die wanneer de noodzaak van verbeteringen in de toe- VV/E zouden de tijd tussen Pasen en Pinksteren de tijd der verwonde ring kunnen noemen. Wie staat in deze dagen niet eens stil bij de vele blijde tekenen van het voorjaar? Gezonden zowel als herstellenden, die weer eens even de tuin in mochten, hebben ge noten van de zwellende knoppen aan de heesters, de geur van pasgespitte aarde of van het frisse groen van een zich ontvouwend blad. De zieke heeft in de beslotenheid van zijn kamer vaak stil gekeken naar de frisse voorjaars bloemen naast het bed of naar de don zige katjes in de vensterbank. Tot ver wondering brengt dit alles ons. Vooral ook het feit, dat zelfs in het met slik overspoelde noodgebied de natuur zich op vele plaatsen haar voorjaarstooi niet liet ontnemen. Maar tussen Pasen en Pinksteren is er nog een andere verwondering. Niet over de altijd weer winnende kracht van de natuur, maar over de onover winnelijke kracht van de Christus geest. In het begin van het boek. dat volgt op de evangeliën, staat „Hun heeft hij ook na zijn lijden met vele kentekenen bewezen, dat hij leefde". Dat maakt het evangelie (dit is blijde boodschap) pas echt tot blijde bood schap, dat het kruis niet het einde is. Dat zou immers betekenen, dat haat cn verblinding in deze wereld het laatste woord hadden. Neen, zegt het evange lie, ook al maken mensen zo grondig mogelijk Gods liefde stuk, zij breekt toch altijd weer opnieuw door en gordt ons kleine en laffe mensen aan, opdat wij zijn instrument zouden zijn in de wereld. Eigenlijk is dit een nog veel groter wonder, dan het wonder der natuur. Na zal ieder nuchter denkend mens zeggen: De wonderen in de natuur zien we allemaal en overal, maar de wonderen van Christus, wat zien we daarvan? Wel, ten eerste geloof ik dat we, bij alle schijnheiligheid ons Christendom eigen, de zegen die van Christus uit gaat niet mogen onderschatten. Hij is nog voor ontelbaren de schepper van het geweten, en God alleen weet, voor hoevelen hij een kracht is in het lij den en de weg tot de vreugde. Ten tweede is de vraag gerechtvaar digd: „Hebben wij God, nadat Hij de mens de vrije wil gaf, iets te verwij ten? (Bij enig nadenken blijkt de vrij heid van wil alleen maar een groot geschenk te zijn, want wat zou het mensenleven zijn zonder dat?). Neen we mogen alleen maar danken voor het feit, dat Hij altijd weer op nieuw aan onze deur klopt en ons no digt tot Zijn vrede en vreugde, die Hij ons ieder uur van ons leven, hoe don ker ook, kan schenken. Maar van onze kant zal er ook open gedaan moeten worden. Daarin Ügt de vrijheid en de schoonheid van het leven. Maar ontkomen aan de waarheid van Jezus Christus kunnen we nooit. Of wij dienen Hem en delen in zijn zegen, of wij houden Hem verre en ontvangen het oordeel over het verraad der liefde. Zo is de zieke, die met Christus bidt. „Niet mijn wil, maar Uw wil geschie de", en zo vrede vindt, een teken van Christus macht. Maar ook de puinho pen, met al hun jammer, zoals er zo vele in de wereld en ook in ons per soonlijk leven zijn, zijn een teken van de onontkoombaarheid van Zijn bood schap. Zonder Hem gaat het niet. Dit is als 't ware een teken van zijn macht „in spiegelschrift". Het was ook niet zo maar, dat Napoleon, als een gebroken man tegen het eind van zijn leven, dat vol was van geweld en macht, schreef: „Gij hebt overwonnen, Nazarener". De Paasdagen hebben ons er weer aan herinnerd, dat wat wij mensen ook uitdenken, Gods wijsheid sterker is dan al onze overleggingen. Dat is een groot wonder, dat beducht maakt, maar ook sterk en blij. Moge in deze dagen ook voor dit wonder ons oog geopend zijn. De geschiedenis van Jezus' discipe len vertelt ons, dat er eerst het Paas- wonder was, en daarna de Pinkster- bezielmg. Zo zullen ook wij pas dan bezielde mensen worden, als wij ons veel verwonderd hebben. Wie van ons zal in deze vaak zo nuchtere en zakelijke wereld iets van de grote verantwoordelijkheid, die Christus ons oplegt, terecht kunnen brengen, zonder een grote bezieling? Moge het dan zo zijn, dat wij ons waarachtig leren verwonderen. DS. J. A. LABRIE, Oostwoud. standen op Malakka aan de orde komt alleen aan zichzelf denkt. Ook de tegenwoordige onrust komt voornamelijk voor rekening van de Chinezen. Het zijn de mei endeels ver pauperde zonen van het hemelse rijk, die in het binnenland wonen, die de guerrilla leiden. Hun beter gesitueerde landgenoten in de steden zijn maar al te vaak geneigd in het communisme winst voor zichzelf te zien. Het Britse gouvernement over Malakka heeft nu tot taak in de eerste plaats de voor waarden te scheppen voor lotsverbete ring van de tienduizenden Chinezen, die nu nog in het communisme de da geraad van een welvarend bestaan zien gloren. Generaal Sir Gerald Templer, de Britse hoge commissaris voor Ma lakka, heeft dit kernachtig neergelegd in de woorden: „Men kan de commu nistische idee het beste bestrijden door er een beter idee tegenover te zetten'. De regering is thans met vérstrek kende sociaal-economische plannen ge„ komen, die vooral beogen de Chinese oevolkingsgroep ervan te overtuigen dat de huidige status van Malakka on der het Britse beheer goed is, vergele ken met datgene wat de communisten tot dusverre hebben gebracht: „nrust, angst en een aantal phrases. Malakka heeft inmiddels de We reldbank om hulp gevraagd voor de verstrekkende plannen bet reilende de agrarische ontwikkeling, betere voor waarden voor de kampongs woning- loorztentngen, regelmatige plaatse- h/ke verkiezingen en een arbeidswet geving. Een der grootste ontwerpen cp agrarisch gebied, ts dat voor de staat Perak waar ongeveer 90.000 hec tare onbebouwd land voor de ver bouw van rijst zat worden gebruikt. De rijstverbouwers zullen credieten serkrijgen voor de aankoop van mo derne landbouwwerktuigen Experts van de Verenigde Naties zullen hen adviezen verstrekken.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1953 | | pagina 7