In Oost-Berlijn predikt men een
verwereldlijkte religie
1
De kerken moeten zich aanpassen
ECONOMISCHE WAPENEN
in strijd tegen guerrilla 's
ZWARTE MARIE VAN KATTENBURG
Een kort verhaal door
Jenny Kint-Couperus
TEMPELDIENST
Verbetering van de
levensstandaard
0
VERWONDERING
N
Totale propaganda voor vreugdevolleeredienst
Tempel
Stalin-allee
Geen overdrijving
Heilig Land"
DEZE. religie heeft ook een Heilig
Land en een Heilige Stad. Het Hei
lige Land is Rusland. De spandoeken
spreken dam ook van „Eeuwige vrede
DE afsluiting wordt gevormd door het
Dogma
KOERSWIJZIGING OP MALAKKA
Import-bevolking
Ter overdenking
ZATERDAG 11 APRIL 1953
BERLIJN IS OP DIT OGENBLIK ongetwijfeld één der meest interessante
steden van Europa. Dit blijkt o.m. uit het grote aantal vooraanstaande
bezoekers; deskundigen op elk levensterrein, die de behoefte gevoelen zich
persoonlijk van de stand van zaken op de hoogte te stellen. Het is een voort
durend gaan en komen van buitenlandse gasten. Dit tot vreugde van de Ber-
Jijners, die daardoor het gevoel hebben, niet geheel aan hun lot te zijn overge
laten. In Berlijn is een directe kennisneming van het communisme nog moge
lijk. Het ijzeren gordijn heeft hier een wel zeer grote opening, die van com
munistische zijde tot nu toe ook zeer bewust wordt opengehouden. Want het
zou van hun kant zeer goed mogelijk zijn, dit gat veel kleiner te maken.
MEN krijgt sterk de indruk, dat zij
daar op dit ogenblik geen belang
bij hebben en dat de grote stroom van
vluchtelingen, die naar het Westen
gaat, hun zeer welkom is.
De overgang van West- naar Oost
sector is, vooral via de ondergrondse
spoorlijn, uitermate gemakkelijk en
men merkt niet, tenzij men er van op
de hoogte is, van de ene wereld in de
andere over te gaan.
Bovengronds is dit verschil onmid
dellijk merkbaar: de mensen zijn slech
ter gekleed en lainge rijen wachtenden
zijn het bewijs van 'n moeilijke voed
selpositie. Bovenal treft de totale pro
paganda: overal spandoeken met com
munistische leuzen en grote portretten
met ellenlange onderschriften.
IE communistische waarheid moet
voortdurend
tussen het Duitse volk en de volkeren
van de Sovjet Unie".
De Heilige Stad is Moskou, tot wel
ker bescherming het Sovjet-leger zich
in de jaren 1941 tot 1945 heeft opge
maakt.
Ter ere van dit Russische leger is
in de Ost Sektor een enorm gedenk
teken opgericht. Niet om, zoals in het
Westen bij de cultus van de Onbe
kende Soldaat, de mensen op een
nieuwe porlog voor te beteiden, maar
om uitdrukking te zijn van de eeuwige
communistische vredeswil. Deze Sov
jetsoldaten zijn dan ook niet gevallen
in de strijd tegen Duitsland, maar in
de oorlog tegen dé fascistische benden.
er
worden ingehamerd.
Dit is wat mij het meest getroffen
heeft. Het communisme wil niet enkel
een politieke en maatschappelijke denk
wijze zijn, maar het appelleert aan zeer
bepaalde religieuze gevoelens.
In het Westen leeft men vaak in de
veronderstelling, dat het communisme
enkel een gevaar is, omdat hier een mi
litaire wereldmacht achter staat, die
zich met terreur en onderdrukking
moet handhaven.
Dit is ongetwijfeld ook het geval,
m?»r niet alleen
Het communisme betekent ook een
appèl en is in wezen een verzoeking,
omdat het aan het gehele menselijke
leven en denken een eigen vulling wil
geven. Het is een verwereldlijkte reli
gie, die echter tegelijkertijd gebruik
maakt van zeer bepaalde Christelijke
begrippen en vormen.
TtE Christelijke kerk leeft in de ver-
wachting van het Koninkrijk Gods.
Deze gedachte is in het communisme
vervangen door de verwachting van de
heilstaat. Deze heilstaat-gedachte be
treft hier niet alleen een onbereikbaar
ver ideaal, maar wordt tevens gecon
cretiseerd. In de Ost Sektor wordt de
Stalin-allee gebouwd.
Uit het puin der gebombardeerde
huizen verrijst thans een enorme brede
straat met aan weerszijden flats en aan
het eind een „Huis der Cultuur". Deze
straat is echter geen gewone straat,
maar de eerste socialistische straat van
Duitslands hoofdstad. Waar hier het
woord „socialisme" gebruikt wordt,
leze men „communisme".
Deze huizen zijn geen gewone hui
zen, die warmte, licht en vrolijkheid
geven, maar moeten in bouw, versie
ring en meubilering uitdrukking zijn
der verheven idee van het socialisme.
De arbeid aan deze straat is geen
gewoon werk, maar een vreugdevolle
eredienst, waartoe ieder gaarne zijn
offer in tijd, geld en werkkracht wil
geven.
MEEN niet, dat hier overdreven
wordt. Voor mij ligt een speciaal
propagandaboekje met tal van foto's,
waarin deze gedachte uitvoerig wordt
uitgewerkt. In 't Kultur-Haus werd
een speciale tentoonstelling gehouden,
waar dienaars (en dienaressen) *van
deze religie de bezoekers van deze
waarheid trachten te overtuigen. Er
reed een propaganda-auto rond, die via
luidsprekers en met muzikale omlijs
ting, voortdurend van dit geloof ge
tuigenis aflegde. „Wij bouwen huizen,
wij bouwen socialistische huizen, wij
bouwen huizen voor de vrede. Doe
mee aan onze vredesarbeid, verzet U
tegen elke poging ons vredeswerk te
vernietigen. Wij bouwen huizen, etc."
Natuurlijk wordt er vanuit West-
Duitsland op deze bouwactiviteit nog
al critiek uitgeoefend. Het zou een
propagandastunt zijn, omdat verder in
de Oostzone (ook in het zwaar ge
teisterde Dresden) niet gebouwd
wordt. Bovendien zou de kwaliteit der
gebouwde huizen uitermate slecht zijn.
Ik waag me niet aan een beoor
deling, omdat ik hier niet ter zake
kundig ben.
Maar de religieuze propaganda, die
met deze bouw wordt bedreven, heef!
diepe indruk op mij gemaakt. Wan:
indien er in de gehele Oostzone wel
goede hulzen gebouwd werden en dit
gebied door de Russen niet werd leeg
gehaald, dan zou de verzoeking van
deze religie er des te groter om zijn.
Daarom doet men er vanuit het
Westen verkeerd aan alleen op de
mislukkingen van het communisme te
wijzen Dit bezwaar wordt vanuit de
Oostzone ook tegenover de Amerikaan
se Rias-zender ingebracht. Want het
gaat niet in de eerste plaats om de mis-
lukkmgen van het communisme (ge
lukkig, dat die er nog zijn), maar om
de religieuze aanspraak, waarmede
het hele leven gevuld moet worden.
HIT gedenkteken kent de tempel-
driedeling.
In de voorhof bevindt zich de treu
rende gestalte van Mutter-Heimat als
beeld van het Russische land, dat treurt
om zijri gestorven zonen.
I>E laatste weken hebben wij er,
naar aanleiding van de ge
beurtenissen in de Sovjet-Unie,
herhaaldelijk op gewezen, hoe
zeer het communisme een pseudo-
religie is.
Een bijzondere medewerker
maakte dezer dagen een reis naar
de Oostzone en geraakte daar
diep onder de indruk van het
religieuze karakter dezer materia
listische wereldbeschouwing.
Het kon niet anders of hij
moest, als theoloog, deze cultus
vergelijken met de Christelijke
godsdienst.
Zijn beschouwing publiceren wij
hiernevens.
Men gaat dan de trappen op naar
het middengedeelte, komt dan voorbij
twee geknielde soldatenfiguren, boven
wier hoofd twee vlaggen in steen zijn
uitgehouwen.
In dit middelste gedeelte bevinden
zich de graven der in Berlijn gevallen
Russische soldaten, met rechts en links
in relief uitgehouwen stenen. Deze
stenen zijn aan beide zijden gelijk en
geven de oorlogsinspanning van leger
en burgerbevolking weer. Het enige
verschil is, dat de opschriften links in
het Russisch en rechts in het Duits zijn
aangebracht, maar verder zijn ook deze
gelijk, n.1. een weergave van Stalin's
heilandswoorden, bij verschillende ge
legenheden gedurende de oorlog ge
sproken.
eigenlijke heiligdom: een torenach
tig geval met boven een enorme sol
de tenfiguur. Uit lijden tot verblijden,
het treurende volk gaat over in het
triomferende volk. Want dit beeld moet
de uitdrukking zijn van de schoonheid
en de kracht van de Sovjet-mensen. In
de toren bevindt zich een altaar met
daarin een boek «het Boek des Levens),
dat de nsmen der gevallenen bevat.
Daarboven is een lichtende afbeelding
van de Leninscrrde. De indirecte ver
lichting maakt, dat de stralen van het
Kremlin op het altrar vallen.
Deze verwereldlijkte religie slaat bij
de Russen ongetwijfeld sterk. aan. De
gedachte van een heilige aarde en een
heilig volk is hun niet vreemd. Maar
deze religie heeft een Westerse vorm
gekregen. Het is het volk, dat optrekt
naar zijn tempel, in eerbiedige ere
dienst. Dit eerbetoon geldt niet de
God van het Oude Testament. Die niet
woont in een huis met handen ge
maakt, en ook niet de Vader van Jezus
Christus; maar de nieuwe mens, die
gevormd is door een onfeilbaar dogma.
dogma wordt op alle straten ver
kondigd. Overal zijn de spandoeken
opgehangen, waarop Lenin's woord
vermeld staat: „De leer van het Marxis
me is eeuwig omdat ze waar is".
Deze leer wordt geacht een nieuw
volk en een nieuwe mens te voorschijn
Het beeld, dat de massa in de Sovjet
sector van Berlijn moet imponeren.
eeuwige Rusland. De roem van deze
mens is eeuwig en zijn kracht is on
overwinnelijk.
Het is dan ook een absolute ere
dienst, die geen andere goden naast
zich duldt. Vandaar dat het oude volk,
dat in Palestina een nieuw land meent
gevonden te hebben, juist in zijn liefde
tot dit land wordt aangevallen. En om
deze zelfde reden wordt thans ook ge
poogd het kerkelijk leven aan deze
te roepen op de bodem van het oude. 1 nieuwe religie ondergeschikt te maken.
Een monument in het tempelcomplex verzinnebeeldt de strijd voor de
bevrijding van het ,jHeilige Land".
(Van onze correspondent in Singapore)
DE STRIJD tegen de communisten
op Malakka, die nu al sedert het
einde van de oorlog met Japan voort
duurt, is merendeels aan de interna
tionale belangstelling voorbijgegaan.
Het Verre Oosten is de laatste jaren te
dikwijls het toneel geweest van spec
taculaire conflicten, dat de strijd op
Malakka, die in de jungle wordt uitge
vochten, nog de aandacht kon trek
ken. Malakka is het frontteirein van
communistische guerrillas, die zich bij
duizenden in de bijna ondoordring
bare wouden verborgen houden, doch
ZWARTE MARIE werd ook wel de koningin van Kat
tenburg genoemd. En dat was heus niet alleen,
omdat Tinus, haar overleden man, ploegbaas van de
vaste bootwerkers aan een der veemen was geweest,
ook al had deze daardoor een soort machtspositie be
kleed in de volkrijke Amsterdamse buurt, welker be
woners vrijwel hoofdzakelijk als bootwerkers hun brood
verdienden. Evenmin, omdat haar café, dat zij, na de
dood van haar man, die in het ruim van een grote ko
lenboot was gevallen, had overgenomen, het meest
gezellige van de eilanden was geworden. Want wie haar
zag tronen in het buffet, dat met vele spiegels haar
struise gestalte weerkaatste, begreep onmiddellijk,
waaraan zij haar bijnaam te danken had.
Gekleed in de wijde roodbaaien rok. het hagelwitte
laaguitgesneden jak, dat de volle blanke hals met de
traditionele bloedkoralen, de rode wangen en het glim
mend zwarte, hooggekapte haar, met de vele schitte
rende kammen en speldjes volmaakt tot zijn recht deed
komen, was zij een prachtig exemplaar van een onverj
kleedje clandestien geklopt, en Ome Piet zag dat per
ongeluk, dan ging hjj vreselijk te keer, maar nooit
kwam het bonnetje er aan te pas.
ME PIET was dan ook een „getapte jongen" in de
buurt en menig goed oogje werd er door de vrou
welijke jeugd op hem geslagen. Vooral Zwarte Marie
stak haar genegenheid niet onder stoelen of banken.
Zij betuigde vaak openlijk haar respect voor de wijze,
waarop hij op zijn manier de orde op Kattenburg wist
te handhaven en zo dikwijls schalde haar hartelijke lach
over het plein, wanneer zij met Ome Piet haar kwink
slagen wisselde, dat iedereen het er over eens was dat
Ome Piet en Zwarte Marie een zeer geslaagd paar zou
den vormen
Toch kwam er een dag, waarop hij het niet alleen
meer af kon. Dat was bij de grote spoorwegstaking,
toen de Eilanders verdeeld waren in stakers en onder
kruipers. De laatsten moesten onder politiegeleide naar
valste Jordaanse, die met een parate humor van haar de boten worden gebracht en het ruige volk van Kat
eigen altijd gerede lach zonder slag of stoot een grote
plaats veroverd had in de harten der meer stuurse
eilandenbevolking.
Nooit moe, nooit uit haar humeur, was zij niet alleen
een gezellige kasteleines, doch met haar helder ver
stand en sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel
beslechtte zij buurt- en fa
milieruzies, zorgde zij, dat
er 's winters niet al te veel
honger geleden werd op
Kattenburg en ten slotte.,
hield zij haar clientèle bin
nen de perken van de door
haar gestelde grenzen inza
ke alcohol en vechtpartijen.
tenburg beleefde een wilde tijd.
ZWARTE MARIE, wier warme bloed zich nu ook liet
gelden, wierp zich midden in de schermutselingen;
was voortdurend daar, waar de partijen te ongelijk
waren en dan kreeg onveranderd de zwakste haar steun.
Als een wilde sloeg ze om
haar heen, schreeuwde en
schold, totdat zij opeens een
agent zag vallen en stil blij
ven liggen.
Nu ontwaakte weer haar
vrouwelijke beschermsters
instinct. Terwijl ze nog geen
minuut te voren alles wat
\ATUURLIJK moest er af en toe wel eens een vecht- maar glimmende knopen droeg de ergste dingen had
partijtje zijn, want de gesprekken liepen, voor 's Za- toegewenst, terwijl ze met haar sterke handen als een
terdagsavonds, wel eens wat hoog en och, mannen furie er op in had geslagen, bukte zij zich nu over de
moesten ook wel eens voelen, dat ze mannen waren, op de grond liggende man en riep: „Och jeemig' hij is
nietwaar? Maar dan was Zwarte Marie toch altijd op van z'n stokkie gevallen, de arme sloeber' Hé uit
haar qui-vive en zag ze een der mannen naar zijn ach
terzak grijpen, waar „het" mes gewoonlijk bewaard
werd, dan plaatste zij onvervaard haar grote figuur
tussen de vechtenden en dan waagde niemand meer
nog een vinger uit te steken.
Zo was Marie tevens een grote steun voor de politie
op Kattenburg, voor de politie, die daar vertegenwoor
digd werd door één agent, die alleen maar in schijn af
gelost werd in de uren, waarin hij, om te eten of te
slapen, zijn dierbaar Kattenburg even zonder toezicht
moest laten. Slechts in schijn, want op het hoofdbureau
was men tactvol genoeg om de Eilanders hun eigen
agent te geven en hem alleen 't „bekeuren" over te
laten.
Ome Piet, zoals hij bij groot en klein heette, zelf een
Eilander van geboorte, kende zijn Pappenheimers en
hun streken. Hij wist precies wanneer er een kolenboot
pas gelost was en wanneer de volle kolenwagons we
gens tijdsgebrek een nacht op het spooremplacemenl
moesten blijven staan, alvorens naar hun bestemming
gereden te worden. En hjj wist ook, wie er dan des
nachts op uittrokken om daarvan te profiteren. Ome
Piet hield van preventieve maatregelen, dus stapte hij
op zo'n avond „De Grote Slok", het café van Zwarte
Marie binnen, waar hij de aspirant-kolendieven wist te
zullen treffen.
Terwijl hij zich liet inschenken, zei hij zo in alle
de weg!" commandeerde ze, terwijl ze de agent opnam
en hem in haar armen, met zijn hoofd tegen haar
machtige boezem, naar haar huis droeg.
Daar kwam ze tot de ontdekking, dat ze Ome Piet
gered had! Dit was voor haar het teken, dat er een
eind aan de vechtpartijen moest komen. Stel je voor,
dat zelfs Ome Piet niet meer veilig op zijn eigen Kat
tenburg zou zijn.
ONMIDDELLIJK stuurde ze een jongen naar de kop
stukken der stakers om te zeggen, dat Zwarte Marie
die avond een gratis vertering zou geven. Dat was
voldoende om velen te doen komen.
Toen ze aanwezig waren zei Marie, „dat ze hun alleen
maar effies vertellen wilde, dat het uit moest wezen.
Finaal uit! Jullie gaan morgen maar weer aan het
werk, begrepen? En Jjj", vervolgde ze tegen Ome Piet,
die met een verbonden hoofd ook in de kring zat, ,,.m
hangt nou maar voorgoed die jas met glimmende kno
pen in de kast jij trouwt met mij en wordt baas van
„De Grote Slok", Top?"
Al de aanwezigen juichten instemmend. Natuurlijk.
Dèt was toch de oplossing! Vooruit Ome Piet zeg
maar gauw ja, man
Maar - Ome Piet zei gedecideerd: „Nee! - Nee
lief ie", vervolgde hjj verklarend, „je bent een toff°
meid, maar trouwen doe ik niet. Ik weet maar al te
gemoedelijkheid zo in het algemeen, dat „er vannacht goed. dat de manslui, als ze pas getrouwd zijn. hun
een ongezonde lucht zou hangen over het spoorempla- vrouwtje wel willen ópeten. maaaarrrrik weet ook.
cement", want dat er „een massa koper" op af was dat 't de meesten later spijt, het gedaan te hebben. En
gestuurd, hiermede doelende op de toenmalige koperen dat wil ik jou en mezelf niet aandoen: Snap je?"
helmen van de agenten. Zwarte Marie moést het wel snappen, want Ome Piel
Meestal was zo'n wenk voldoende. Werd er eens een is nooit getrouwd.
niettemin in staat zijn gebleken het
economische leven in het binnenland
volkomen te ontwrichten. Plantages,
die vóór de oorlog jaarlijks millioenen
opleverden, liggen nu ontredderd en
verlaten. De wegen, die de steden in
het binnenland met elkaar verbinden,
zijn geen van alle veilig. Spoorwegen
worden ondermijnd en de bevolking
van de dorpen leeft in een voort
durende angst voor de guerrilla's, die
door middel van een bijna ..officiële"
schatplicht op de bevolking, hun voor
raden aanvullen.
rrei ftl'oy
De Britse militairen die op Malakka
zijn ingezet hebben een dagelij kse, ze
nuwslopende strijd te voeren tegen
een mierennest van vijanden. Van fron
tale aanvallen is nimmer sprake. Het
leger staat voor de opgave door intel
ligentie en vertrouwen van de bevol
king in zijn kracht, de leiders van de
guerrillabenden in handen te krijgen.
Een poging om de vijand in zijn geheel
uit te schakelen, door het onschadelijk
maken van onderdelen (zo die al moch
ten bestaan) is bij voorbaat al tot mis
lukken gedoemd. De guerrilla's treden
slechts in zoverre georganiseerd op,
dat zij hun opdrachten ontvangen van
bepaalde personen, ongeveer naar de
stijl van de ondergrondse organisaties,
die het de Duitsers tijdens de bezetting
van Nederland zo lastig hebben ge
maakt.
Op Malakka echter is het onmogelijk
een organisatie op te rollen, als men
één of meer van zijn leden in handen
heeft. De bendeleiders houden geen
administratie van de namen van hun
trawanten en hun acties. Het is voor
namelijk geheugenwerk. Een Chinees
is bovendien „potdicht", al was het in
dit geval alleen maar omdat hij weet
dat er een vreselijke wraak op hem
wacht, als hij zijn medestrijders ver
raadt.
De enige mogelijkheid om de com
munistische activiteit op Malakka te
neutraliseren, is het arresteren van de
leiders der benden. Zonder deze lieden
immers, die meestal afkomstig zijn uit
de sejni-intellectuele bovenlaag van de
Chinese bevolkingsgroep op Malakka,
zijn de guerrilla's aan zichzelf overge
leverd. Ze worden zelfstandig opere
rende bandieten, gevaarlijke elemen
ten, doch zonder hersens. Het doel
waarvoor de guerrilla's thans nog vech
ten en dat is aangegeven in de richtlij
nen die de leiders regelrecht uit Mos
kou ontvangen, valt in dat geval weg
en wat er van de strijders die ommi-
gen op Malakka nog beschouwen als
idealisten, overblijft is niet meer dan
een troep dieven, die geheel voor eigen
rekening werken
AAST deze zuiver militaire op
dracht, die alleen maar kan wor
den uitgevoerd door een perfect
werkende inlichtingendienst, gesteund
door een in de jungle-oorlog ervaren
strijdmacht, heeft de overheid nog een
andere. Malakka is een federatie van
staten, die elk hun vertegenwoordiging
hebben in een centrale regering. Door
de bijzondere samenstelling van de oe-
volking in elk van de staten echter is
er op Malakka gen sprake vajn enige
onderlinge eenheid. Naast de oorspron
kelijke bevolking van dit schiereiland
leven twee import-bevolkingen, af
komstig uit India en China.
Hoewel de Indiërs en Chinezen een
onvervreemdbaar deel van de Maicise
volksgemeenschap behoorden te zijn
velen hunner zijn hier geboren en ge
togen vormen ze toch aparte gioe-
pen. Vooral voor de Chinezen geldt
dit, terwijl deze toch wezenlijk „Ma-
layans" geworden zijn. Ze hebben het
economische leven voor een goed deel
in de hand en ze vormen tegelijkertijd
de kern van de arbeidende massa. On
danks dit alles blijven ze een aparte
groep vormen, die wanneer de
noodzaak van verbeteringen in de toe-
VV/E zouden de tijd tussen Pasen en
Pinksteren de tijd der verwonde
ring kunnen noemen. Wie staat in deze
dagen niet eens stil bij de vele blijde
tekenen van het voorjaar? Gezonden
zowel als herstellenden, die weer eens
even de tuin in mochten, hebben ge
noten van de zwellende knoppen aan
de heesters, de geur van pasgespitte
aarde of van het frisse groen van een
zich ontvouwend blad. De zieke heeft
in de beslotenheid van zijn kamer vaak
stil gekeken naar de frisse voorjaars
bloemen naast het bed of naar de don
zige katjes in de vensterbank. Tot ver
wondering brengt dit alles ons. Vooral
ook het feit, dat zelfs in het met slik
overspoelde noodgebied de natuur zich
op vele plaatsen haar voorjaarstooi
niet liet ontnemen.
Maar tussen Pasen en Pinksteren is
er nog een andere verwondering. Niet
over de altijd weer winnende kracht
van de natuur, maar over de onover
winnelijke kracht van de Christus
geest. In het begin van het boek. dat
volgt op de evangeliën, staat „Hun
heeft hij ook na zijn lijden met vele
kentekenen bewezen, dat hij leefde".
Dat maakt het evangelie (dit is blijde
boodschap) pas echt tot blijde bood
schap, dat het kruis niet het einde is.
Dat zou immers betekenen, dat haat cn
verblinding in deze wereld het laatste
woord hadden. Neen, zegt het evange
lie, ook al maken mensen zo grondig
mogelijk Gods liefde stuk, zij breekt
toch altijd weer opnieuw door en gordt
ons kleine en laffe mensen aan, opdat
wij zijn instrument zouden zijn in de
wereld. Eigenlijk is dit een nog veel
groter wonder, dan het wonder der
natuur.
Na zal ieder nuchter denkend mens
zeggen: De wonderen in de natuur
zien we allemaal en overal, maar de
wonderen van Christus, wat zien we
daarvan?
Wel, ten eerste geloof ik dat we, bij
alle schijnheiligheid ons Christendom
eigen, de zegen die van Christus uit
gaat niet mogen onderschatten. Hij is
nog voor ontelbaren de schepper van
het geweten, en God alleen weet, voor
hoevelen hij een kracht is in het lij
den en de weg tot de vreugde.
Ten tweede is de vraag gerechtvaar
digd: „Hebben wij God, nadat Hij de
mens de vrije wil gaf, iets te verwij
ten? (Bij enig nadenken blijkt de vrij
heid van wil alleen maar een groot
geschenk te zijn, want wat zou het
mensenleven zijn zonder dat?).
Neen we mogen alleen maar danken
voor het feit, dat Hij altijd weer op
nieuw aan onze deur klopt en ons no
digt tot Zijn vrede en vreugde, die Hij
ons ieder uur van ons leven, hoe don
ker ook, kan schenken.
Maar van onze kant zal er ook open
gedaan moeten worden. Daarin Ügt de
vrijheid en de schoonheid van het
leven.
Maar ontkomen aan de waarheid van
Jezus Christus kunnen we nooit. Of
wij dienen Hem en delen in zijn zegen,
of wij houden Hem verre en ontvangen
het oordeel over het verraad der liefde.
Zo is de zieke, die met Christus bidt.
„Niet mijn wil, maar Uw wil geschie
de", en zo vrede vindt, een teken van
Christus macht. Maar ook de puinho
pen, met al hun jammer, zoals er zo
vele in de wereld en ook in ons per
soonlijk leven zijn, zijn een teken van
de onontkoombaarheid van Zijn bood
schap. Zonder Hem gaat het niet. Dit
is als 't ware een teken van zijn macht
„in spiegelschrift". Het was ook niet zo
maar, dat Napoleon, als een gebroken
man tegen het eind van zijn leven, dat
vol was van geweld en macht, schreef:
„Gij hebt overwonnen, Nazarener".
De Paasdagen hebben ons er weer
aan herinnerd, dat wat wij mensen
ook uitdenken, Gods wijsheid sterker
is dan al onze overleggingen. Dat is
een groot wonder, dat beducht maakt,
maar ook sterk en blij. Moge in deze
dagen ook voor dit wonder ons oog
geopend zijn.
De geschiedenis van Jezus' discipe
len vertelt ons, dat er eerst het Paas-
wonder was, en daarna de Pinkster-
bezielmg. Zo zullen ook wij pas dan
bezielde mensen worden, als wij ons
veel verwonderd hebben.
Wie van ons zal in deze vaak zo
nuchtere en zakelijke wereld iets van
de grote verantwoordelijkheid, die
Christus ons oplegt, terecht kunnen
brengen, zonder een grote bezieling?
Moge het dan zo zijn, dat wij ons
waarachtig leren verwonderen.
DS. J. A. LABRIE, Oostwoud.
standen op Malakka aan de orde komt
alleen aan zichzelf denkt.
Ook de tegenwoordige onrust komt
voornamelijk voor rekening van de
Chinezen. Het zijn de mei endeels ver
pauperde zonen van het hemelse rijk,
die in het binnenland wonen, die de
guerrilla leiden. Hun beter gesitueerde
landgenoten in de steden zijn maar al
te vaak geneigd in het communisme
winst voor zichzelf te zien. Het Britse
gouvernement over Malakka heeft nu
tot taak in de eerste plaats de voor
waarden te scheppen voor lotsverbete
ring van de tienduizenden Chinezen,
die nu nog in het communisme de da
geraad van een welvarend bestaan zien
gloren. Generaal Sir Gerald Templer,
de Britse hoge commissaris voor Ma
lakka, heeft dit kernachtig neergelegd
in de woorden: „Men kan de commu
nistische idee het beste bestrijden door
er een beter idee tegenover te zetten'.
De regering is thans met vérstrek
kende sociaal-economische plannen ge„
komen, die vooral beogen de Chinese
oevolkingsgroep ervan te overtuigen
dat de huidige status van Malakka on
der het Britse beheer goed is, vergele
ken met datgene wat de communisten
tot dusverre hebben gebracht: „nrust,
angst en een aantal phrases.
Malakka heeft inmiddels de We
reldbank om hulp gevraagd voor de
verstrekkende plannen bet reilende de
agrarische ontwikkeling, betere voor
waarden voor de kampongs woning-
loorztentngen, regelmatige plaatse-
h/ke verkiezingen en een arbeidswet
geving. Een der grootste ontwerpen
cp agrarisch gebied, ts dat voor de
staat Perak waar ongeveer 90.000 hec
tare onbebouwd land voor de ver
bouw van rijst zat worden gebruikt.
De rijstverbouwers zullen credieten
serkrijgen voor de aankoop van mo
derne landbouwwerktuigen Experts
van de Verenigde Naties zullen hen
adviezen verstrekken.