De nieuwste city ter wereld: Chinezen blijven tradities van moederland trouw Vrouwen in de Pyreneeen B WONINGBOUW EN HUREN op lange termijn gezien 2£S tilfs rai In ruim anderhalve eeuw van een kapersnest tot Koningin van het Oosten Raffles legde bouwstenen gereed Pennetje inkt.. D' door Dr J. KROP R' Zwakke en sterke argumenten in geding Zelfbestuur Doorvoerhaven nog ongebroken Er wordt gewerkt en gedanst in Laruns OFFICIALS! ZATERDAG 2 MEI 1953 SINGAPORE Oud-China, dat zijn zelfstandigheid tracht te behouden. (Van onze correspondent in Singapore) IS ORTE TIJD GELEDEN verwierf Singapore het praedicaat „City" een enorme gebeurtenis in het Verenigd Koninkrijk, hetgeen te begrijpen valt, a men weet, dat Singapore, nu een millioenenstad, aan het begin van de vorige eeuw slechts 150 „inwoners" telde. Het waren vissers en zeerovers en zij woon den in een verzameling hutten, die niet eens de aanduiding „kampong" ver diende. Onder deze 150 mensen bevonden zich dertig Chinezen. Als gevolg van de overbevolking en de daaruit voortvloeiende bittere armoede in hun eigen land, hadden deze het oog op andere Oosterse landen gericht. Zo trok-' ken zij naar Brits- en Nederlands-Indië en naar het schiereiland Malakka. In het laatste gebied vestigden zij zich in het kleine, maar welvarende stadje Malacca, dat enkele honderden kilometers ten Noorden van Singapore aan de tiauaaier nh d u ^'/est^ust tan bet schiereiland ligt. Zij staken de oceanen over als werkend -mue/o 0 e -c 1 an 'e ^aSeni ofwel zij kwamen in hun wan kele, half-zeewaardige zeilbootjes naar de andere Oosterse landen, die voor hen j ,n Van e °'te waren- Doch het waren aanvankelijk slechts enkele moedige pioniers, die de moed vonden de wereld tot hun vaderland te rhineer 'n 1 1 em,&ra*te en complete volksverhuizingen, zoals die naar Israël, lijkt dat niets bijzonders. Men moet echter bedenken, dat een j tr ere, mattj de tradities van zijn land, aan zijn familie en zijn geboortegrond gehecht is dan wie ook ter wereld. Voor landverhuizing j i wigen e re en bestaan, wilde men de banden met al het oude verbreken. Toch is het initiatief van die enkele pioniers de oorzaak gewor- en' 'n Cr?° la!1 e vortSe eeuw tienduizenden Chinezen zich over de aardbol hebben verspreid en aan hen is het te danken, dat Singapore op het ogenbltk een Chinese bevolkingsgroep van 760.000 zielen heeft. Jong-China, compleet met Ameri kaans shirt. zich grote als tussenhandelaren tussen de handeldrijvende lichamen te JtJNA driekwart millioen Chinezen land verlaten en zich hier vestigen, hebben zich in deze grootste han delsstad van het Oosten gevestigd en buiten hen nog honderdduizenden in het binnenland van Malakka. Zij ver mengden zich met de inheemse bevol king en drukten daardoor het stempel van het Hemelse Rijk op vele Maleise steden. Het merkwaardige was name lijk, dat zij weigerden bepaalde speci- E ECONOMISCHE POSITIE vaq staan voor de morele verplichtingen de Chinezen heeft zich in de die zij toch zeer zeker tegenover hun jaren voor de tweede wereldoor- tweede vaderland hebben. De oorzaak wringen. Rarrles zag ook de grote ge- log ongehoord kunnen versterken. Vele van dit betere begrip is gelegen in de varen, die hierin scholen. Behalve Chi- Chinezen hebben bepaalde sectoren grote onrust in het binnenland en i i van de handel in Singapore volkomen doch dit is niet met zekerheid te zeg- nezen immers, zouden ook Arabieren, jn handen en wat hun aantal betreft gen wellicht ook door de politieke Indiërs en anderen, aangelokt door de vormde hun bevolkingsgroep naarmate veranderingen die zich in hun moeder- ide tijd vorderde een steeds wezenlij- land hebben voltrokken. Zeker is ech- I Singapore, hun her bestanddeel van de gehele stadsbe- ter, dat bij de geëmigreerde zonen volking. In aantal breidden zij zich ge- van het Hemelse Rijk het besef begint weldig uit. Op elke drie inwoners van te komen, dat zij het zijn die Singa- Singapore vindt men één Chinees. pore in de toekomst grroot moeten (Van onze economische - medewerker) QP geen enkel gebied is de ongunstige nawer king van de afgelopen wereldoorlog zo langdu rig geweest als op dat van de woningbouw. Niet alleen de oorlogshande ling op zichzelf, doch ook de langdurige onder breking van de bouw in de oorlog heeft ons par ten gespeeld. De minis ters van wederopbouw en volkshuisvesting za gen zich dan ook aanvan kelijk voor schier onop losbare problemen ge steld. Deze problemen lagen niet zozeer in het vlak van de techniek en de materiaalvoorziening doch in de financiering van de opbouw, een fi nanciering die vooral be moeilijkt werd door de enorm gestegen materi aalkosten en het vastna gelen van het huur niveau op dat van 1940. Een rendabele huizen exploitatie werd daar door een onmogelijkheid en de regering zag zich genoodzaakt door kunst grepen, zoals premiere gelingen, de woningbouw aan te moedigen. Het is uiel merkwaar dig, hoe weinig oog men tot voor kort van de zijde van de regering heeft gehad voor de be langen van de huiseige naren. Terwijl het prijs niveau van alle goederen en diensten tot ongeveer het drievoudige van vóór de oorlog steeg, werd enkele jaren gele- den schoorvoetend over gegaan tot een huurver hoging van 15 boven het niveau van 1940. Door de beheersing van de huren is het procentuele aandeel, dat deze huren in het gezinsbudget vor men, tot minder dan de helft ten opzichte van vóór de oorlog gedaald. Onlangs heeft men bere kend. dat de geschoolde arbeiders te Amsterdam 6,3 tot 8,6 van hun in komen aan huur uit geven. Behalve wellicht in Frankrijk is er geen land in de wereld, dat de huren kunstmatig zo laag houdt als Nederland. Hij besloot derhalve de stad, die toen in feite nog slechts in plannen gereed was, in wijken te verdelen. Raffles be sefte, dat de vermenging van de ver schillende bevolkingsgroepen conflic ten teweeg zou kunnen brengen. Zo ontstonden de Chinese wijk, de Indi sche wfjk, de Maleise wijk: alle ge- Het merkwaardige verschijnsel doet houden' °m «boende te bewijzen, dat zich nu voor, dat sedert zeer korte tijd, net door Raffles in hen gestelde ver bij de Chinezen begrip begint te be- trouwen gerechtvaardigd is geweest. JVE LAGE HUREN vormen een onder- deel van de loon- en prijspolitiek men achtte de beheersing van de huren gerechtvaardigd, omdat men de waardeverhoging van de oude huizen een ongewenste verrijking der huis eigenaren vond: omdat de verhuurders in deze tijd van woningschaarste niet meer, zoals vroeger, te kampen hebben met het euvel van leegstaande wonin gen en omdat ten slotte het onderhoud van de woningen meer en meer op de huurders is afgewenteld. Het tweede argument heeft een zekere waarde; het eerste en het derde zijn uiterst zwak en hebben tot gevolg gehad, dat er een zekere roofbouw op het huizenbezit heeft plaats gevonden. Het was te voorzien, dat deze toe stand niet zo kon voortduren en dat ook hier naar normalere toestanden diende te worden gestreefd. Het is dan ook niet te verwonderen, dat de rege ring maatregelen heeft aangekondigd tot het verhogen van de huren, samen hangend met een verlaging van de be lastingen. De Sociaal Economische Raad het overkoepelende orgaan van het georganiseerde bedrijfsleven, advi seerde een huurverhoging al naar ge lang van de gemeenteklasse, variërend van 40 tot 61% ten opzichte van de huren van 1940. De regering heeft deze percentages teruggebracht tot respec tievelijk 35 en 48%, zodat zeer waar schijnlijk op 1 Januari 1954 de huidige huren met gemiddeld 25% worden ver- fieke eigenschappen afteleggen, waar- groepeerd rond het eigenlijke handels door zij hun omgeving sterk beïnvloe- centrum, waar de Europeanen heer en den. Men ziet dit nergens ter wereld meesterzijn. De lijnen, die Raffles in het begin van de 19e eeuw trok, zijn nu nog duidelijk te zien. H Nog verder ging deze scheiding, paalde straat mochten slechts de be- zo sterk als juist in Singapore. Vrijwel iedere emigrant zal in zijn tweede va derland de levensgewoonten van het volk waartussen hij is komen te ver- geassimileerd. De Chinezen hebben als het ware bij hun landverhuizing Zijn hun vaderland nooit geheel vaarwel gezegd. Ze hebben het in tal van on definieerbare vormen meegenomen naar hun nieuwe vaderland. Op het ogenblik is het zo, dat de oefenaren van één beroep wonen. Ook dit is nu nog merkbaar in Singapore. Zo is er een straat waar Indiërs wo nen, die alleen maar verf verhandelen, de Middle Road, waar men slechts Chi nese schoenwinkels vindt en de Bukit bevolking van Singapore nagenoeg Timah Road, waar men buiten auto geen uitbreiding meer ondergaat^door banden en andere rubberwaren niets de komst van Chinezen uit China zelve. De meesten zijn op het schier eiland geboren en kennen China, dat evenwel sterk in hun verbeelding blijft leven, niet van eigen aanschou wing. Steeds echter is dit verre oord hun ideologische moederland gebleven. De grootste wens van iedere Chinees, waar ter wereld hij zich ook ophoudt, is: begraven te worden in de bodem van zijn land, of tenminste eens in zijn leven naar China te kunnen gaan. In Singapore vormen zij, zoals overal waar zij in grotere groepen zijn' neer gestreken, een hechte en aparte ge meenschap. Voor wat Singapore be treft hebben zij ongetwijfeld, gezien hun aantal, hun invloed en hun rijk dom, recht op de meeste zetels in de verschillende vertegenwoordigende li chamen. Hoewel zij in menig opzicht hun positie in deze begrijpen, vertoon den zij tot voor kort een verbijsterend isolationisme voor wat betreft het geestelijk eigen-worden met bun nieu we vaderland. Singapore heeft het kan kopen.. AFFLES begreep bij de snelle groei van „zijn" stad, heel duidelijk, dat de Chinezen door hun numerieke overwicht de invloedrijkste groep zou den worden. Hoewel ze zich weinig met de algemene gang van zaken plach ten te bemoeien, was een soort staats greep niet uitgesloten, wanneer ze zou den gaan vrezen voor achterstelling bij de andere bevolkingsgroepen, die wél hun belang begrepen. Daarom gaf Raf- fles de Chinezen een eigen bestuur, waardoor hij deze bevolkingsgroep ge heel in zijn greep wist te' vangen. De Chinezen mochten voormannen kiezen, die toestemming kregen om over hun landgenoten te regeren. Raffles voerde daarbij nog het Chinese strafrecht in (dat hij terdege had bestudeerd) om zijn Chinese onderdanen ook op dit gebied te kunnen regeren. Zo legde deze grote Engelsman de klaar voor de komende praedicaat „City" verkregen, voorna- melijk door de enorme massa Chine- unnws#pn~n een die de stad als woonplaats uitkoos, „no„ doch dit feit schrijnt de Chinezen zelf geslachten, die met dit materiaal moes volkomen koud te laten. Ze blijven ten proberen Singapore verder uit te wat ze waren: gasten. Er zijn honder- breiden, zijn economische positie in de den Chinezen, die millionnair gewor- wereld verstevigen en zijn welvaart den zijn, dank zij de economische mo- gelijkheden, die Malakka hun bood, die te bevorderen. Men kan zeggen, dat hier hun kinderen hebben gekregen, dit gedurende de eerste helft van de die hier gelukkig zijn en die menselij- twintigste eeuw is gelukt. kerwijs gesproken reden hebben tot de grootste dankbaarheid jegens hun nieu we vaderland, en die niettemin voort- durend in een geestesgesteldheid ie- [{ponrfj T)UT)Y()kP,ll IS ven, die men bij mensen in strafkolo- AlWUI U WVOft lO nies aantreft. Zoiets van: Ik heb het hier best, ik heb me een bestaan op gebouwd, maar er gaat niets boven de vrijheid.... ET de ontwikkeling van Singa- Er moet een vergeefse aanval op het Nederlands record „lang pijproken" worden gemeld. Onder het wakend oog van de Purmerendse pijprokersclub „De ^^"pore^van kapersnest tot handels- Cesellighe Dampkring" deed een groep stad, hangt de vestiging der Chi. liezen nauw samen. De zonen van het Hemelse Rijk hebben een aangeboren hartstocht voor alles wat naar handel riekt. Sir Stamford Raffles, de stichter van Singapore, had na het Britse van zeven Hilversumse opa's, die zich verenigd hadden in de pijprokersclub „Ons Genoegen", een poging het lande lijk record te verbeteren. De Purmer- enders hadden hun „vlaggeschepen" meegebracht: pa Klijzing, wereldrecord- houder 3.3 gram Amerikaanse burley- debacle in Nederlands-Indië, begrepen, laba)c met g% minuten 18 seconden, en dat Malakka als kolonie, als voorraad- opa 5 de Ridder, Nederlands record- schuur van het moederland dus, voor- houder 2.5 gram Nederlandse heren- lopig niet veel te betekenen zou heb- baai met 17 minuten 20 seconden. l t\ -1= re knln- De Hilversummers, die enkele veel- ben. De positie van de a belovende oudjes in hun midden had- niale mogendheden was daarvoor te den> die bij een VOrige wedstrijd pri- verlr Mpt her noo hieroD besloot hii ma successen boekten, hadden in de sterk. Met het oog nierop, wjjnkelder van de tent00nstelling „De van Singapore, dat daarvoor een ui-erst Gooise Hoofdstad" gisteravond geen Runstice lincina had, een doorvoer- kans. De meeste van hen waren ner- f 1 u J-. werd veu* door de aanwezigheid van opa laven te maken. Met dit besluit weru Klij:ing en De bidder en de belang stellende ogen van een talrijk publiek. Het werd dan ook geen topprestatie, al bereikte de winnaar nog een tijd van 64 minuten 25 seconden, een tijd. die door de insiders ah „internationaal ni veau" wordt gekenschetst. Winnaar 1 ras de 73-iarige Hilversumse opa D. Beekhvus. die de anderen ver achter zich liet: nummer twee noteerde „maar" 50 minuten. (Van een medewerkster) WIE tot het hart van de Pyreneeën is doorge drongen, ziet daar donkere vrouwen met mooie regel matige gezichten. Men is ge neigd te zeggen wijze Om zichten. Deze vrouwen zijn stuk voor stuk persoonlijk heden. Haar gehele verschij ning spreekt van standvas tigheid, geloof, plichtsbe trachting en moed, maar daarbij lachen toch de ogen je vriendelijk tegen. De Baskische vrouw is aan haar geboortegrond ge bonden. Zij leeft nog bijna zoals haar grootmoeder het deed. Het is geen gemakke lijk lot dat zij te dragen heeft. Aan de zijde van haar man geeft zij al haar krach ten om mede het dagelijks brood te verdienen. Iedere stap, die men in deze berg dorpen doet, vertelt hoe zwaar die taak is. Moeilijk te bewerken grond, grote afstanden van akker of berg wei naar huis, geen moder ne landbouwmachines, kleine opbrengsten. En desondanks leven zij er met een zonnige glim lach op het open eerlijke gezicht, dat een evenwichtig karakter verraadt, een ka rakter zonder de kronkels en grillen waaraan de in overvloed en luxe opge groeide mens zo dikwijls lijdt. In Laruns, een plaatsje 40 km van Pau, aan de voet van het grote grensgebergte tussen Frankrijk en Spanje, leeft men nog steeds die trage gang, opgelegd door de afhankelijkheid van de natuur, haar lusten en las ten. Men weet dat de mens moet buigen voor haar grootheid. Hier te midden ven de aan alle kanten op dringende bergmassieven voelt men zich nameloos nietig en toch ook weer ge laden met een bijzondere kracht deel uit te maken van dit grootse landschap, een landschap dat nog veel ongekende energie gevangen houdt. De vrouwen van Laruns lopen nog in klederdracht. Lange statige zwarte kleren met een wit kraagje en een wit strookje uit de zwarte kap. Een vrij stijve dracht. Maar de vrouwen zijn daar bij zo welgemanierd, be leefd en vriendelijk, dat al het stijve wegvalt en men eerder zegt dat zij een def tige indruk maken. Het is niet moeilijk contact met hen te krijgen. Zij zijn, la ten wij maar zeggen „typisch vrouwelijk", nieuwsgierig. Zeer beminnelijk overigens, vragerj zij toch precies wat zij weten willen. Maar wie kaatst, moet de bfl ver wachten en omgekeerd kan men dan ook vragen naar hun leefwijze. Meestal begint de dag reeds vroeg, boven op de bergweiden, met het melken van de koeien. De melk wordt te romen gezet om er laiter kaas van te maken. Daarna gaat zij langs een smal bergpaadje naar het dorp, waar zij een klant heeft, om een peer liter melk en een paar eieren te brengen. Dit betekent an derhalf uur lopen. Wij, met onze begrippen zouden schamper zeggen: „Op zo'n klant moet je gesteld zijn". Maar zij levert punc tueel iedere dag haar waar om negen uur gf. Zij doet daarbij al breiend haar weg. Trouwens altijd en overal breien de vrouwen van Laruns in razend tem po aan lange zwarte kousen. Breiend lopen zij door het dorp op weg naar de krui denier of naar het postkan toortje. In de morgenuren staan zij achter haar kraampje op de markt om DE ZWAARDDANS Singapore tot het brandpunt van d: handel op het Oosten. Kenmerkend voor Raffles' geniale geest is wel het feit, dat deze toen hij de handels- Wad stichtte reeds voorzag, dat bin- - nen korte tijd duizenden Chinezen naar Singapore zouden komen, om DE PAREND ANS de dagelijkse oogst aan vruchten en groenten in geld om te zetten. Zo er een moment geen klanten zijn, dari breien zij. Er zijn ook enkele koeien die niet op de bergweiden over nachten, maar in de stallen in het dorp. Bij zonsonder gang komen zij schomme lend de bergpaadjes af om midden op het marktpleintje bij het waterbekken hun maag vol te drinken. Ook dan houdt de vrouw breiend het toezicht op haar troepje. Maar in de gezamenlijke wasplaats zijn de handen voor ander werk nodig. In deze bergstreek heeft ieder dorp zijn beek waarin op houten vlonders, of soms in de gemeenschappelijke ste nen wasplaats met grote ge metselde bakken, al het vuile goed van het dorp wordt geboend, geklopt en gespoeld. Waarschijnlijk zal het nog lang duren alvorens wasmachines deze werkwijze zullen vervangen. Immers de vrouwen hebben een vast geloof in de reinigende wer king van dit kristalheldere bergwater en daarbij zullen zij zich niet gauw de dage lijkse praatjes laten ontne men. Zo men zelf niets te wassen heeft, dan kan men toch op de omheining gaan zitten en aan het gesprek deelnemen Laat aan deze vrouwen dit ogenblikje van gezellig babbelen, straks moeten zij weer de bergwei op pm te helpen bij het hooien. Straks lopen zij ge bogen onder een grote bult, een jute lap volgepropt met hooi of gras en brengen dat vrachtje op een sukkeldrafje langs een smal paadje naar een 200 of 300 meter lager gelegen weg, vanwaar het kan wordpn vervoerd. Zeer zeker geen gemakkelijk kar weitje. Ook ziet men hen soms op het stukje bouwland in de hitii rotsgioud suaa fea&- ken, onmeedogend schijnt de zon op hun rug. Hoeveel zorg en liefde is er nodig om toch nog wat groenten en aardappels te kweken, ar tikelen die dikwijls alleen maar op tafel kunnen ko men als zij op eigen grond tot wasdom zijn gekomen. In de zomermaanden leven de mensen hier hoofdzake lijk buiten. Dat bewijzen de altijd met luiken gesloten ramen. Toch zien de huizen er niet zo doods uit als men hierdoor zou verwachten. Haast ieder raam en zeker lzings ieder balcon op het Zuiden zijn bakken met bloeiende planten te zien. Nog mooier, er hangen tros sen goudgele maiskolven te drogen, hier bestemd voor menselijk voedsel. De hui zen zijn vrij groot en ge bouwd van stenen uit de bergen, wel of niet met ce ment bestreken. Men woont altijd boven omdat de be nedenruimte voor de dieren is. Overal in de Pyreneeën treffen wij geneeskrachtige bronnen, die badplaatsen hebben doen ontstaan, die Fransman en vreemdeling trekken. Maar deze import van mensen beïnvloedt de leefwijze van de bevolking bijna niet. Hun leven blijft simpel en groots. Zij hebben iets van de klaterende glas heldere bergbeek en de on vergankelijke standvastig heid van de bergreuzen. Van de zonzijde in het leven, die ook zij weten op te zoeken, kunt U getuige zijn op het grote jaarlijkse feest op 14 Augustus. Dan worden de mooiste klederdrachten te voorschijn gehaald en ge- looft iedpf dat het leven goed is. De zware moeilnke dagen zijn vergeten, men zingt de oude liederen en danst de Baskische dansen Op de foto's ziet men de Mannenzwaardeiidams en een Patendac* hoogd. Hoezeer deze huurhoogte nog afwijkt van een rendabele exploitatie moge blijken uit een verklaring van de minister, dat de tegenwoordige bouwkosten een huurpeil rechtvaardi gen, dat 16% hoger ligt dan dat van 1940. Men verwacht echter een gelei delijke daling van de bouwkosten, zo dat op de duur wellicht met een huur peil van 190 a 200% van dat van 1940 kan worden volstaan. Deze hoogte zal slechts zeer geleidelijk aan kunnen worden bereikt en bovendien blijkt het een strijdvraag, of dit niveau straks ook moet gelden voor oude woningen. Indien men tot een vrije woningmarkt overgaat, lost dit probleem zich van zelf op. Wat de woningbouw zelf betreft, zijn de laatste jaren goede vorderingen ge maakt. Indien er geen kink in de kabel komt. rekent men met een opheffing van de woningnood in 1963, dus in circa tien jaren. Sedert de bevrijding moest allereerst worden gewerkt aan het tegengaan van een toeneming van het woningtekort, veroorzaakt door da achterstallige vervanging van oude woningen en de snelle groei van de bevolking. Het dieptepunt in de wo ningvoorziening werd omstreeks het jaar 1949 bereikt. Toen kon de achter stand worden ingelopen met circa 15.000 woningen per jaar. Op het ogen blik is het tekort nog circa 225.000 woningen, wanneer men althans reke ning houdt met 2% blijvende samen woning. De woningproductie kan tot 60.000 woningen per jaar worden op gevoerd, waarvan 35.000 dienen voor vervanging. Deze productie is alleen mogelijk, indien de woningbouw zoveel moge lijk wordt aangemoedigd. Vandaar, dat dezer dagen een nieuw besluit is afgekondigd met betrekking tot een premieregeling in de woningbouw. In deze regeling is de maximale inhoud- grens tot 500 m3 verhoogd. Bovendien zal aan natuurlijke personen, die de door hen te bouwen woning ?elf kun nen bewonen, boven de premie ge du- - rende tien achtereenvolgende jaren jaarlijkse bijdragen worden toege kend. De minister van Wederopbouw zal de hoogte van de premies en bij dragen nader regelen. Men zal er goed aan doen zich met betrekking tot dë- woningbouw en huurproblemen op lange termijn niet teveel aan de voorspellingen te bin den. Deze voorspellingen, ook al zijn zij door bevoegde instellingen gedaan, zijn gebaseerd op een aantal factoren, die gemakkelijk kunnen veranderen. Een periode van achteruitgang van da bedrijvigheid, aan mogelijk gevolg van een vrede in Korea, kan de regering doen besluiten het tempo van de wo ningbouw op te voeren als middel ter bestrijding van de werkloosheid. Door deze versnelde bouw en door de prijs daling, zou de druk op het huurpeil sterk toenemen. Bij een aanhouden of een toeneming van de spanning in de wereld, kan de woningbouw worden geremd door oorlogstoebereidselen en verhoging van de materiaalprijzen. QE moet de omvang en de kracht van u ons leger niet onderschatten, vrienden. Dan had ge op Konin ginnedag maar eens in Amster dam moeten gaan kijken, toen die twee en twintig Centuriontanks (48 ton per stuk) door de Van Baerlestraat rommelden. Het was een Rooie Plein-achtig schouw spel. n.lT zullen de vrienden van de Sov- u jet-Unie, die natuurlijk ook met verbeten gezichten naar die belas tingvreters stonden te kijken, ten minste wel gedacht hebben. Daar ging Nederland met zijn vrede lievende leuzen. Als ze nu nog cantinewagens hadden laten para deren, maar tanks en vuurmon den VDOCH, het is ieder niet gegeven achter de schermen te kijken.,.. Het leek héél wat, al dat staal, al die soldaten, al dat goudgalon op de petten, tegen de achtergrond van Neerlands eerste muziektem pel en Nederlands smerigste plein. De Van Baerlestraat leek de Sie- gesallee wel..., wij weten, wat ze daar in Rusland nooit mógen weten, dat er achter die tanks een luttele jeep reed, waarin gezeten was een.... schadecommissie, bestaan de uit vertegenwoordigers van het ministerie van Oorlog en het Amsterdamse gemeentebestuur, £N die heren zaten te kijken of de tanks met hun zware rupsbanden met hier of daar een tramrails kraakten, een steen loswroetten, of voren in het asfalt trokken. Dat waren de officials van de snoep winkel de deskundigen van de gebroken steen.... QAOR gaot voor 'n paor knakles", ïnL"? Ajnsterdamse viskoopman. toen de Centunons zijn nederig optrekje passeerden. En dat dacht byna iedereen: zelfs de officials 0nrJfJeep' ^on.t het was ook de grootste parade tn onze geschiede^ na. Dat wist u xeker nog niet?

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1953 | | pagina 9