Donkere dag aan zee behoeft
geen verloren dag te zijn
HET VERHAAL VAN EEN STRANDVERHAAL
Als de zon eens wegblijft
Strand en duin bieden méér dan',
louter een zonnebad
Het seizoen in In
Egmond a. Zee °E,
ALBERIK
Welgemeende tips
De halve schat nog zoek in
St. Maartenszee
Wijk aan Zee loopt
weer vol
MOGELIJKHEDEN IN
EGMOND BINNEN
liiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
door
llllllllillllllllllll
'J ,enkeie, aantekenmgen nopens het strandver-
maak hadden geplaatst. We wisten zó wat er op
stond. „Paal 17, koele, en tegelijk zwoele bran
ding. Hoge luchten met windveer. Verweerd anker
met eigen verhaal. Stukje cursief zetten. Liefst
op de basis. Badmode '53 nog summierder...."
iet de prachtige zilvergrijze zeedis-
el, een beschermde plant waarvan
het meenemen verboden is. De meer
binnenwaarts liggende duinen prij
ken in Juni hier en daar met grote
velden witbloeiende duinroosjes. Op
de vochtiger plaatsen kunt ge de
ergens in onze paarsachtig bloeiende orchidee, het
WANNEER GE ZO OMSTREEKS DE PAASDAGEN
ZO ongeëvenaard mooie Noordhollandse kuststrook een zomerhuisje jhandekenskruid, vinden en wat later
hebt gehuurd met het doel er in Juni, Juli of Augustus enkele wel-1 u® zom.er uiterst tere' op h°ge
verdiende vacantieweken door te brengen, dan eens net d van
ge zelf wiltdeed ge dat in de hoop gedurende die"dagen ook
11'PPf tC) fitllnn frn/ T1, 7
IHH steeltjes staande witte bloemen van
net te doen wat de parnassia. Blauwe gentiaantjas
bloeien verscholen tussen kruipwilg
mooi
- struikheide volop. En mocht ge
aan net strand of .uitgekeken raken, wel, dan zijn daar
weer te zullen treffen. Tenslotte wilt ge u liggend
tegen een duintje al turend naar de machtige zilvermeeuwen, die hooe irog de wulPen, die u op hun karak-
tegen de blauwe lucht hun spiraalvluchten maken, ook tvel eens lek- ,:rlstiek gefluit en wondere golf
er bruin laten brandenHoe dichter die vacantie dan nabijkomt,
eele helm' *ingen van de ™merwind door het
gele helm op de duintoppen hoort, hoe nadrukkelijker het breken
keurif °,P ff fjU? ln "w 00r schij"t te suizen. Ja, onwille,
keurig strijkt ge de hand langs het gezicht omdat het verlangen naar
Zran lel t V dat het U>kt °f Se de 'Me smaak
water alZ ''"""'iaS
op
valt het dan erg tegen als juist
op de morgen van uw eerste va-
cantiedag, terwijl ge u in het tijdelij
ke home installeert, de lucht betrekt,
de zon langzaam, doch tergend schuil
gaat achter de samenballende wolken
en de naar het Noorden gedraaide
wind een kille, huiverig makende
luchtstroom aanvoert. Ge loopt toch
naar het strand, maar neen hoor. De
een vorige dag door de jeugd ge
bouwde zandkasteel worden met uw
vacantiekasteel door het hoog oplo
pende water ondermijnd en zakken
ineen. De zee is van groen, grijs en
grauw geworden en het strand zelf is
practisch verlaten. De strandstoelen
zijn bij de duinvoet op een kluitje
gezet als zochten ze zo bij elkaar wat
beschutting en warmte. De badman
nu in een dikke zwarte trui kijkt
naargeestig naar de tuimelende meeu
wen en tracht wat troost te peuren
uit zijn pijp.
Moet ik u nu gelijk geven als ge,
rillerig in uw regenjas, niet wetend
wat te doen, maar terugkeert naar
het zomerhuisjesdorp in de hoop een
stel even mismoedige partners te vin
den voor het leggen van een kaartje?
Neen, wel wil ik u een welgemeende
tip geven om ook van zo'n donkere
vacantiedag bij zee en duin genoegen
te beleven. Gooi uw witte strand-
schoenen uit en trek wat warms aan.
Een stormachtige, ruige dag heeft in
dit landschap een speciale bekoring.
Het koelere weer is bij uitstek ge
schikt om het gebied, waar ge nu
toeft, wat nader te verkennen. H.t is
goed, de spieren eens te trainen door
om het hardst tegen een hoog duin
op te rennen. De beloning van zo'n
klimpartij is er bovendien al even
prettig om. Aan de ene zijde ziet ge
de zee, wel wat grommend, maar wijd
en ver en ook nu tegemoetkomend
aan de behoefte aan ontspanning van
de mens, die zijn dagelijks leven slijt
in de stad met hoge huizenwanden,
nerveuze verkeerslichten, vervelende
aanmaningen van de fiscus en het
maandelijks bezoek aan de schouw
burg. Aan de andere kant golft naar
drie zijden het zomerse duinlandschap
vol van tinten en vormen en dan
komt het ogenblik, dat ge zelf voelt,
dat ge dit alles meer wilt leren ken
nen en ge voor de keus staat of te
gaan zwerven langs de strandvlakten
of door de duinen.
CTEL DAT het twee dagen kil weer
blijft. Wel dan gaat ge die eerste
dag toch maar het strand langs. Het
is goed er uw krachten te meten met
de wind en te kijken naar de gewei-
DE HEER DE VRIES had het natuur-
lijk over het schatgraven, dat in
Sint Maartenszee een speciaal num
mer van de VVV is. Veel geluk heeft
men er nog niet mee gehad. De eer
ste keer werd immers maar de helft
van de schat teruggevonden, terwijl
de andere helft nog steeds in het
zand begraven ligt. Vorig jaar is het
door het slechte weer uitgesteld moe
ten worden, drie, vier keer, tot het
eindelijk laat in het seizoen toch nog „„r. ™ki„sipn
werd gehouden, maar nu gaat men er fantasmen aan ophangen
en wondere golf-
vluchten boven het duin vergasten.
Misschien is er dan ook nog wel een
plekje uit de wind om wat uit te bla
zen en te kijken naar een rood Ja-
cobsvlindertje of een bij, die de ope
ning van zijn nest inkruipt....
Met een voldaan gevoel zult ge
daarna teruggaan naar uw zomerbun-
galow. Ook deze schijnbaar verloren
vacantiedagen zijn dan welbesteed en
misschien breekt de volgende dag
de zon weer door de wolken. Wel dan
komt uw zonnebad ook nog 1 W. K.
dige behendigheid, waarmee dicht bo
ven het water vliegende ranke sterns,
zoekend naar voedsel, de omvallende
brekers op de zandbanken voor het
strand net weten te „omzeilen". Zo
mergasten zijn het deze vogels, maar
zeer welkome gasten, die wij niet
graag zouden willen missen. Na wat
droge dagen heeft de wind op het
zand goed vat gekregen en speelt er
een spel mee, dat in feite van groot
belang is en vooral op de bredere
stranden van de Waddeneilanden laat
zi 'i hoe de duinen langs onze kust
zijn ontstaan en hier en daar nog
aangroeien. Het wegwaaierende zand
blijft voor een deel hangen achter de
langs het strand liggende voorwerpen:
een oude mand, een aangespoeld stuk
hout. Er ontstaan opeenhopingen, die
de vorm van zandsluiers en bij voort
during lage halvemaanvormige heu
veltjes gaan aannemen. Als te hoge
vloeden nu maar 'wegblijven, kan op
die miniatuurduintjes een begin van
plantengroei ontstaan (biestarwegras),
waarvan de wortels het zand nog ste
viger bij elkaar houden. Hele groepen
van die heuveltjes van in schijn toch
'zo onvruchtbaar zand (het bevat ech
ter zekere mineralen en organische
stoffen van aangespoelde planten en
dode dieren) kunnen, als het geluk
met ze is, uitgroeien tot een nieuwe
duinenrij en dan is ditmaal de zee
inplaats van het land teruggedron
gen. Al is dit voor de kust in het
algemeen helaas nog maar een zeld
zaamheid. Hier en daar, vooral weer
op de eilanden, wordt winst geboekt,
maar het verlies op andere plaatsen
is meestal veel en veel ernstiger.
Een zwerftocht langs de vloedlijn
levert dikwijls nog veel meer interes
sants op. Massa's veelvormige en
kleurrijke schelpen, de verkalkte huid
waarin eens een zee-egel leefde, aan
gespoelde wieren, soms een „gestran
de" bruinvis. En dan natuurlijk aller
lei rommel als schotten van kisten,
flessen en blikjes met allerhande eti
ketten en opdrukken, die praten van
vreemde landen. Hebt ge en dat
hopen wij een wat romantische
geest, dan kunt ge er allerhande heer-
Wijk aan Zee gaat ook ditmaal met
goede verwachtingen het hoofdseizoen
tegemoet. Er zal hier en daar heus nog
wel een bed te krijgen zijn. maar dat
neemt niet weg. dat men kan zeggen,
dat de badplaats in de maanden Juli
en Augustus weer geheel zal vollopen,
gelijk dat ieder jaar in het hoofdseizoen
het geval pleegt te zijn; want Wiik aan
Zee is nog altijd een graag gezocht
oord, waar het goed is te toeven en
waar men vooral van een rustige va
cantie volop kan genieven. Het seizoen
1953 geeft de Wijk aan Zeeërs dus niet
veel zorgen. Wel maken zij zich deze
voor de toekomst en wel in vei band
met de nieuwe uitbreidingsplannen van
het Hoogovenbedrijf, dat bij verwezen
lijking van deze plannen, de bac laats
als het ware in een keurslijf zal sluiten.
Men vraagt zich af. of dat straks niet
het karakter van de badplaats zal be-
invtceden. Maar zover is het nog lang
niet en als het wel zover komt, dan zal
het nabij gelegen Beverwijk meer dan
honderdduizend inwoners tellen en
openen zich voor Wijk aan Zee weer
andere mogelijkheden.
Hoe bet zij, de badplaats zal het ook
dit jaar zijn gasten weer zo aangenaam
mogelijk maken. Iedere Zaterdag zijn
er concerten, optochten met versierde
voertuigjes of oplatingen van kinderbal
lons. Bovendien vraagt medio Juli een
tuinfeest de aandacht, een feest, waar
van de baten zullen zijn bestemd voor
de restauratie van het interieur van de
Ned. Herv. Kerk, wier stompe toren bij
die gelegenheid in floodlight zal prij
ken.
CGMOND-BINNEN is als vacantie-
oord nog in opkomst, maar men
heeft er begrepen, dat ook hier vele
mogelijkheden zijn. De V.V.V. ter plaat
se staat geheel los van die in Egmond
aan Zee, maar men is elkaar graag ter
wille, wanneer wegens overvloed aan
gasten hulp moet worden geboden. Het
dorp specialiseert zidh meer op gasten,
die het meer om de natuur en de rust
te doen is dan om de aantrekkelijkheid
van diverse feestelijkheden. Verleden
jaar was alle voor de toeristen beschik
bare logeer- en woonruimte bezet.
Inmiddels heeft men ook hier plan
nen voor verschillende attracties. Zo
zal weer een sterrit voor fietsers door
de duinen worden gehouden.
Verder zijn er planinen voor wedstrij
den in voetbal, volleybal en hardlopen
voor gasten en ingezetenen. Begin Aug.
wordt de ronde van Egmond Binnen ge
houden. Tot dusver kwamen de bezoe
kers voornamelijk uit Amsterdam en
Zaandam, hoewel ook reeds Engelsen
en Duitsers dit paradijsje ontdekt heb
ben. Voor het komende seizoen zijn er
al veel nieuwe aanvragen.
CGMOND AAN ZEE la in de afgelopen
halve eeuw uitgegroeid van een
vissersdorpje tot een moderne Bad
plaats. Weliswaar hebben de Duitsers
er veel vernield, maar logeergelegen-
heid is er nog voldoende. De trek wordt
dan ook steeds groter. Over drie en
een halve maand verdeeld, waren er
verleden jaar 18.000 gasten. De voor
vreemdelingen beschikbare woningen
waren in Juni voor 65 pet, in de eerste
helft van Juli voor 94 pet. en gedu
rende het seizoen, tot eind Augustus,
zelfs geheel en al bezet. Het dagbezoek
liep daarentegen iets terug, als gevolg
van het slechte weer.
Ook dit jaar wil men de badgasten
het verblijf in Egmond aan Zee weer
go aangenaam mogelijk maken. Zo
worden er in Juni, Juli en Augustus
drie strandfeesten gehouden, welke lan
ger dan één dag zullen duren en waar
voor men weer een groot aantal deel
nemers verwacht. Er zijn opnieuw
avonden georganiseerd voor en door de
badgasten. Te houden motorterreinwed-
stiijden zullen meetellen voor het kam
pioenschap van Nederland en op 2
Augustus worden gehouden. Half Aug.
organiseert men een wielerronde, het
Boulevard-criterium, waarna 's avonds
een vuurwerk wordt gegeven. In Juni
zijn er enkele puzzle-wandeltochten
door oud-Egmond en op 19 Juli een
zwemwedstrijd in zee, wat iets nieuws
voor het dorp betekent.
Door de muziekcorpsen van Egmond
Binnen en Egmond aan den Hoef wor
den drie concerten op het Pompplein
gegeven, waaraan bij gunstig weer
op Zaterdagavonden enkele open
luchtbals worden verbonden.
ENIGE badplaats langs de Noord»
hollandse zeekust, die voor water»
tourisme op de binnenwateren bereik»
baar is, is Camperduin. Men kan doof
de Hargervaart, die in het Noordhol»
lands kanaal mondt, tot 600 meter van
het strand van Camperduin komen
waar een jachthaventje is aangelegd en
acht kampeerhuisjes zijn gebouwd. Het
plan bestaat, de weg naar zee van af
het Hargergat tot Camperduin dit jaat
tot een breedte van 26 meter te maken,
inclusief voet- en rijwielpaden. Van
Schoorl af de scheiding bij Bergen
is thans een geheel nieuw rijwielpad
aangelegd, dat langs de duinenrij tot
Groet-Hargen loopt en vandaar door da
duinen naar Camperduin gaat.
Het aantal bezoekers in 1952 berelkta
het getal van 88.000 en het aantal over
nachtingen van kampeerders en water-
toeristen was 94.000 tegenover 85.000 ia
1951.
Om al deze gasten naast het natuur
schoon van bos, duin en strand nog
verschillende attracties te bieden, ver
meldt het programma: duinwandelin
gen onder leiding van het Staatsbos»
beheer, een Ronde van Groet, wan
del- en wielertochten door de duinen
duinconcerten door Schoorl's Ge
mengd Koor, kinderstrandfeesten, rond
gangen door fanfarecorpsen, cabaret»
uitvoeringen door het Groeter Cabaret,
toneeluitvoeringen door de Harger To
neelvereniging, de kermis (begin
Augustus), ringsteken door paren met
paard en sjees in oud-Westfries cos-
tuum, verlichtingsavonden en een groot
vuurwerk.
weer schatgraven. Op de eerste de ftlE
beste mooie dag. En laten we hopen, ,r»
dat die er nog zullen komen in dit
seizoen. Verdere feesten? Natuurlijk.
Strandfeesten voor jong en oud en
dan iets romantisch, een paar maal
een lampiónoptocht in Wildrijk. De
heer De Vries is er enthousiast over.
Notaris Van Veen heeft hierbij de
leiding en de omgeving leent zich
voor zo iets romantisch voortreffelijk.
En verder naar de kok schaft. Dat
hangt voor een groot deel immers
van het weer af.
tweede dag, waarop de zon ons
in de steek laat, kunnen we dan be
steden aan een tocht door de duinen.
Als ge goed oplet, zult ge vele ver
schillen ontdekken in de planten
groei van de duinstrook direct achter
het strand en de meer binnenwaarts
gelegen duinen. We spreken ook wel
van het jonge en het oude duin. De
samenstelling van het zand speelt
hier weer een voorname rol. Het jon
ge duin is er daarom met minder
aantrekkelijker om. Het is grilliger
van vorm en biedt een ontmoeting
""Tl
EEN STRANDVERHAAL is erger dan
een kerstverhaal. We hebben u al eens mo-
gen-vertellen, hoe wij zo omstreeks Septem
ber reeds de sneeuwvlokken voor onze geest
zien neerdwarrelen en in het achterhoofd
het zilveren geklingel van de kerkklokken,
en de zachte schreden van de kerkgangers
horen. Hoe zich voor onze verbeelding
bekeringen, wonderen en liefdesdrama's
voordoen, bij het kilo tegelijk en hoe moei
lijk en zwaar dit alles toch voor een schrij
vertje is. Maar een kerststemming kan net
zoiets zijn als enthousiasme voor een poli
tieke partijhet is in de winkels te koop.
Er is maar weinig zelfbedrog nodig om in
een staat van extatische vroomheid te ge
raken en de gedurfdste situaties van inkeer
en gelukzaligheid te bedenken.
Maar strandstemming is echt en onver
valst. Onder de kerstboom zitten de huiche
laars bij duizenden, hoe cru het ook klinkt.
Maar op het strand zijn ze allemaal onver
valst en waterproof. Och, en vergeeft u ons
nu maar die ene humeurige pa, die de vel
len van zijn schouderbladen zit te trekken,
maar die met de inzet van een echtelijke
twist en de verachting zijner kinderen, wel
mee moést naar het strand. En die achttien
jarige schaarsbedekte schone, die in het ge
zelschap van haar tarzan doch onder het
wakend oog van pa en moe verschillende
melige standen aanneemt. Het zijn inciden
tele gevallen.
Voor de rest is strandvreugde achttien karaats.
Zij is niet te huichelen. Aan het strand huppel je
met een veelkleurige gummibal tussen je armen,
daar drijf je in een opgepompte eend over de gol
ven, daar lig je zalig gestorven-kameel-in-de-
woestijn te spelen, of daar serveer je enthousiast
„lammenade" aan een talrijk, kreeftrood kroost.
Dat komt recht uit het hart.
Hoe moeilijk dus de taak, voor ons, die wars
zijn van alle massavertier, een brok strandstem
ming te laten opborrelen uit dat brein van ons.
Men fikst dat niet achter zijn schrijftafelDaar
voor dient men zich ter plaatse te gaan overtui
gen. Als een minuscuul Rolandje Holst dient men
daartoe langs de branding te lopen, om te pro
beren iets van die heilige, ofschoon bonte, feest
stemming van een zomers strand op te vangen.
Men zoekt dan niet, gelijk Roland Holst, naar de
ijle tonen van een Elysium, maar men spert het
oor voor het uitbundig gekrijt van blijde kinderen,
de vermanende stemmen van voorzichtige en
argwanende vaders „Pas op, daar is drijfzand!",
of „Vreet geen zand, kind. Mot je de Sahara in
je buik krijge!" Men zoekt het zachte gefluister
van twee gelieven, die elkander toelispelen: „As-
seme trouwe, dan ganeme met huwelijksreis wéér
naar Egmond-zee. Mot je nog 'n flessie Cola!"
Dat is allemaal profaan, maar heerlijk en goed.
Voor wie het horen kan. En voor wie het wan
neer het broodzaak is kan vangen in woorden
en zinnen, opdat een ieder zijner lezers het voele.
Wij behoren niet tot die uitverkorenen, op
grond van onze afschuw van massavermaak. Aan
het strand worden wij een gramofoonplaat, die
klakkeloos opspuit wat hij ergens anders opving.
En toch hebben we zo ons best gedaan. We zijr.
op een Zondag naar het strand gegaan, om met
ongeveer zeven en veertigduizend, drie honderd
vijf en negentig andere rechtoplopende wezens
(tenminste, ze kwamen erop hun achterbenen) de
zee, het zand en de zon te proeven. En we vlei
den ons neer tussen een lege limonadefles, waar
dropwater in had gezeten, en een vrjj dikke juf
frouw. Haar dikte leidden we af uit het feit dat
ze een kimono droeg, terwijl haar vriendin op een
luttel textielvezeltje na geheel naakt was. We
i
(Jeugdfoto).
sloten de ogen en probeerden het gekrijs rondom
ons als één gelijkklinkende stroom ons onderbe
wustzijn te doen binnenvloeien, hetgeen een nor
maal psychologisch experimentje is. En inderdaad,
het ging. Voor ons geestesoog verscheen het
strand als een bonte, helkleurige bal, die dwaas
en onberedeneerd naar alle richtingen werd ge
bokst. Geestelijke schuimkopjes vertoonden zich
aan de nog vlakke spiegel van ons denken en we
zagen de wereld in de geel-witte strepen van elke
respectabele strandtent. Ja, we verbeeldden ons
dat we een tentharing waren, die door welge
vormde vrouwenhanden in de weke grond werd
gerameid. Het was net joga, hebben we ons laten
vertellen, maar bij ons ging het nóg dieper. Het
was écht. Want i nderdaad werd ér tegen ons
schedeldak geslagen, en toen we opkeken, ont
waarden we de vrouw van onze dromen, die daar
met de allure van een DUW-arbeider een kuiltje
aan het spitten was. Haar graafwerktuig botste
telkenmale tegen de koepel, die onze kostbare
hersens beschermt, hetgeen een vreemde sensatie
was.
We gingen weer in trance en verbeeldden ons
nu, (we kwamen in een nóg hogere graad van
extase), dat wij zélf het strand waren. Zwaar en
breed, goedmoedig en nobel lager wij daar te lig
gen. Wij waren wat zeevaarders met een dich-
tersknobbel noemen: „De witte boezelaar van het
lieve vaderland". Een zeldzaam gevoel: strand te
zijn. Een soort wereldmoeder ben je dan, betre
den door millioenen bespoeld door kabbelende
golfje:
wn kv
es en gestoofd door de schaterende zon. Ja,
twamen zó ver, dat we ons verbeeldden, dat
demoedervlek op ons sleutelbeen die ene grim
mige bunker was. die we zojuist links van de
boulevard hadden gezien. Het deed ons echt pijn.
Wonderlijk, niet?
Wij zouden best een boek kunnen schrijven:
„Het strand spreekt", of „Ik was een strand". Do
gevoelens die we hadden, waren talloos en zeer
gevarieerd. Vooreerst was er dat geweldige zware,
lome en brede, dat ieder net strand kenmerkt. We
waren ook een tikje gerimpeld, door het speelse
gedoe van onze minnaar: de zee en die rimpeltjes
voelden we zuiver kittelen. Om maar enkele van
de meest in het oog springende gevoelens te noe
men.
Het verbaasde ons aanvankelijk niets, bij het
opslaan van de oogleden te ontwaren dat onze
borst zich als een witte woestijn voor ons oog uit
spreidde en dat we ons niet konden verroeren. Bij
nader beschouwen echter, en ons bewust wor
dend van ons „zijn" ontdekten we ingegraven te
zijn. We voelden zelfs naast onze knie de vormen
van de limonadefles die zijn roeping was misge
lopen, welk voorwerp mee was ingegraven.
Nu mochten de oude Egyptenaren het ingraven
een verdienstelijk vermaak hebben gevonden: ons
wond het vreselijk op. Met drie, vier, woeste be
wegingen bevrijdden we onze linkerarm. Het leek
wel of er een electrisch bolletje aan de gewrich
ten van dat lichaamsdeel zat, want terstond ver
men we een bange kreet. „Ojasses, die vieze vent
komt an me nek!" Het was de beklede dame, dia
wij bij ongeluk in de hals hadden gegrepen.
Met ons colbertcostuum in een net rolletje
onder de arm, zijn we toen maar verder getogen,
naar een stiller deel van het strand. Als we er
toch niet in slagen een bruisend, sprankelend
strandverhaal te dichten, zo ging het door ons
heen, dan maar een impressie over het blonde
strand en de lonkende zee, in zijn geheime, eeuwi
ge dreiging.
We vonden een plaats voor het bereiden van
een dergelijk verhaal. We zetten ons neer op een
groot en roestig anker dat daar lag en probeerden
serieus de sfeer op ons te laten inwerken. Na een
kwartier begon het te komen, doch bijna op het
zelfde ogenblik verscheen onze oude vriend Maar
ten, wiens huid bij een opkoper geen stuiver meer
zou opbrengen, die ons opgewekt begroette met
een: „Verdikkie, kerel. Wat 'n pracht van 'n foto
zit daarin! Blijf effe staan. Dan pik ik je!"
Wij deden gelaten wat hij vroeg, maar de be
geestering was uit onze trekken verdwenen en
derhalve het plaatje waardeloos, dachten wij. Het
werd nog matter (ons uiterlijk), toen Maarten
berichtte, dat hij ons zó niet kon nemen, in ver
band met de zonnestand. Hij had last van reflex
werking van de zee. Enfin, die krijgt toch overal
de schuld van, dus dit kon er nog wel bij. We
zonder het anker tegen de duinrand moeten sle
pen en daar zou ik dan kunnen poseren, gelijk
een Indiaans opoerhoofd. die zijn vijand heeft
neergeveld, en die gezellig zittend op 's mana
buik. een vredespijpje stopt. Met vereende krach
ten begonnen we het anker naar de duinen toa
te slepen. Het ding was onmenselijk zwaar en
onze spieren zijn nu eenmaal geen stoomwinches.
Metertje voor metertje kwamen we vooruit
Het zweet gutste tappelings langs onze gekwetste
opperhuid en onze longen werkten als de lucht
verversingsinstallatie van de staatsmijn Maurits.
Toen nog enkele meters ons van de duinvoet
scheidden, verschenen er plotseling twee veld
wachters in onze nabijheid. „Leg dat anker maar
'ns neer", zeiden ze onlogisch, alsof we het ding
losjes in de hand droegen. „En waar mot dat
heen, hè?" Maarten begon enthousiast uit te leg
gen, dat de zee reflecteerde en dat hij geen filters
bij zich had, en ik sprak met gedragen stem over
inspiratie en lyriek. De veldwachters vonden da
kwestie hoogst link, zoals ze tegen elkaar zeiden,
en ze besloten ons in te rekenen. We probeerden
nog met een grapje, dat we dat anker aan onze
broer hadden willen geven, voor zijn horloge
ketting, maar het gezag was ongezeggelijk.
Een kwartier later zaten wij beiden, 'slechts
gehuld in zwemcostuum in een landelijk celletje
terwul in het wachtlokaal, dat we door een tra
lieraampje konden zien, de veldwachters onze zak
ken nazochten. Aha", zei de ene, die dubbelge-
streept was. „jutters!" Hier, lees maar". Hij over
handigde zijn maat een vodje papier, waarop
Toen het s avonds begon te regenen werden
we vrijgelaten. Maar dat papiertje is „bij de stuk
ken gevoegdzoals dat heet. Als enze zaak bin
nenkort voor de kantonrechter dient kunnen we
hem iets vertellen van de sfeer van het strand.
Geef ons nou kerstmis!