Donkere dag aan zee behoeft geen verloren dag te zijn HET VERHAAL VAN EEN STRANDVERHAAL Als de zon eens wegblijft Strand en duin bieden méér dan', louter een zonnebad Het seizoen in In Egmond a. Zee °E, ALBERIK Welgemeende tips De halve schat nog zoek in St. Maartenszee Wijk aan Zee loopt weer vol MOGELIJKHEDEN IN EGMOND BINNEN liiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin door llllllllillllllllllll 'J ,enkeie, aantekenmgen nopens het strandver- maak hadden geplaatst. We wisten zó wat er op stond. „Paal 17, koele, en tegelijk zwoele bran ding. Hoge luchten met windveer. Verweerd anker met eigen verhaal. Stukje cursief zetten. Liefst op de basis. Badmode '53 nog summierder...." iet de prachtige zilvergrijze zeedis- el, een beschermde plant waarvan het meenemen verboden is. De meer binnenwaarts liggende duinen prij ken in Juni hier en daar met grote velden witbloeiende duinroosjes. Op de vochtiger plaatsen kunt ge de ergens in onze paarsachtig bloeiende orchidee, het WANNEER GE ZO OMSTREEKS DE PAASDAGEN ZO ongeëvenaard mooie Noordhollandse kuststrook een zomerhuisje jhandekenskruid, vinden en wat later hebt gehuurd met het doel er in Juni, Juli of Augustus enkele wel-1 u® zom.er uiterst tere' op h°ge verdiende vacantieweken door te brengen, dan eens net d van ge zelf wiltdeed ge dat in de hoop gedurende die"dagen ook 11'PPf tC) fitllnn frn/ T1, 7 IHH steeltjes staande witte bloemen van net te doen wat de parnassia. Blauwe gentiaantjas bloeien verscholen tussen kruipwilg mooi - struikheide volop. En mocht ge aan net strand of .uitgekeken raken, wel, dan zijn daar weer te zullen treffen. Tenslotte wilt ge u liggend tegen een duintje al turend naar de machtige zilvermeeuwen, die hooe irog de wulPen, die u op hun karak- tegen de blauwe lucht hun spiraalvluchten maken, ook tvel eens lek- ,:rlstiek gefluit en wondere golf er bruin laten brandenHoe dichter die vacantie dan nabijkomt, eele helm' *ingen van de ™merwind door het gele helm op de duintoppen hoort, hoe nadrukkelijker het breken keurif °,P ff fjU? ln "w 00r schij"t te suizen. Ja, onwille, keurig strijkt ge de hand langs het gezicht omdat het verlangen naar Zran lel t V dat het U>kt °f Se de 'Me smaak water alZ ''"""'iaS op valt het dan erg tegen als juist op de morgen van uw eerste va- cantiedag, terwijl ge u in het tijdelij ke home installeert, de lucht betrekt, de zon langzaam, doch tergend schuil gaat achter de samenballende wolken en de naar het Noorden gedraaide wind een kille, huiverig makende luchtstroom aanvoert. Ge loopt toch naar het strand, maar neen hoor. De een vorige dag door de jeugd ge bouwde zandkasteel worden met uw vacantiekasteel door het hoog oplo pende water ondermijnd en zakken ineen. De zee is van groen, grijs en grauw geworden en het strand zelf is practisch verlaten. De strandstoelen zijn bij de duinvoet op een kluitje gezet als zochten ze zo bij elkaar wat beschutting en warmte. De badman nu in een dikke zwarte trui kijkt naargeestig naar de tuimelende meeu wen en tracht wat troost te peuren uit zijn pijp. Moet ik u nu gelijk geven als ge, rillerig in uw regenjas, niet wetend wat te doen, maar terugkeert naar het zomerhuisjesdorp in de hoop een stel even mismoedige partners te vin den voor het leggen van een kaartje? Neen, wel wil ik u een welgemeende tip geven om ook van zo'n donkere vacantiedag bij zee en duin genoegen te beleven. Gooi uw witte strand- schoenen uit en trek wat warms aan. Een stormachtige, ruige dag heeft in dit landschap een speciale bekoring. Het koelere weer is bij uitstek ge schikt om het gebied, waar ge nu toeft, wat nader te verkennen. H.t is goed, de spieren eens te trainen door om het hardst tegen een hoog duin op te rennen. De beloning van zo'n klimpartij is er bovendien al even prettig om. Aan de ene zijde ziet ge de zee, wel wat grommend, maar wijd en ver en ook nu tegemoetkomend aan de behoefte aan ontspanning van de mens, die zijn dagelijks leven slijt in de stad met hoge huizenwanden, nerveuze verkeerslichten, vervelende aanmaningen van de fiscus en het maandelijks bezoek aan de schouw burg. Aan de andere kant golft naar drie zijden het zomerse duinlandschap vol van tinten en vormen en dan komt het ogenblik, dat ge zelf voelt, dat ge dit alles meer wilt leren ken nen en ge voor de keus staat of te gaan zwerven langs de strandvlakten of door de duinen. CTEL DAT het twee dagen kil weer blijft. Wel dan gaat ge die eerste dag toch maar het strand langs. Het is goed er uw krachten te meten met de wind en te kijken naar de gewei- DE HEER DE VRIES had het natuur- lijk over het schatgraven, dat in Sint Maartenszee een speciaal num mer van de VVV is. Veel geluk heeft men er nog niet mee gehad. De eer ste keer werd immers maar de helft van de schat teruggevonden, terwijl de andere helft nog steeds in het zand begraven ligt. Vorig jaar is het door het slechte weer uitgesteld moe ten worden, drie, vier keer, tot het eindelijk laat in het seizoen toch nog „„r. ™ki„sipn werd gehouden, maar nu gaat men er fantasmen aan ophangen en wondere golf- vluchten boven het duin vergasten. Misschien is er dan ook nog wel een plekje uit de wind om wat uit te bla zen en te kijken naar een rood Ja- cobsvlindertje of een bij, die de ope ning van zijn nest inkruipt.... Met een voldaan gevoel zult ge daarna teruggaan naar uw zomerbun- galow. Ook deze schijnbaar verloren vacantiedagen zijn dan welbesteed en misschien breekt de volgende dag de zon weer door de wolken. Wel dan komt uw zonnebad ook nog 1 W. K. dige behendigheid, waarmee dicht bo ven het water vliegende ranke sterns, zoekend naar voedsel, de omvallende brekers op de zandbanken voor het strand net weten te „omzeilen". Zo mergasten zijn het deze vogels, maar zeer welkome gasten, die wij niet graag zouden willen missen. Na wat droge dagen heeft de wind op het zand goed vat gekregen en speelt er een spel mee, dat in feite van groot belang is en vooral op de bredere stranden van de Waddeneilanden laat zi 'i hoe de duinen langs onze kust zijn ontstaan en hier en daar nog aangroeien. Het wegwaaierende zand blijft voor een deel hangen achter de langs het strand liggende voorwerpen: een oude mand, een aangespoeld stuk hout. Er ontstaan opeenhopingen, die de vorm van zandsluiers en bij voort during lage halvemaanvormige heu veltjes gaan aannemen. Als te hoge vloeden nu maar 'wegblijven, kan op die miniatuurduintjes een begin van plantengroei ontstaan (biestarwegras), waarvan de wortels het zand nog ste viger bij elkaar houden. Hele groepen van die heuveltjes van in schijn toch 'zo onvruchtbaar zand (het bevat ech ter zekere mineralen en organische stoffen van aangespoelde planten en dode dieren) kunnen, als het geluk met ze is, uitgroeien tot een nieuwe duinenrij en dan is ditmaal de zee inplaats van het land teruggedron gen. Al is dit voor de kust in het algemeen helaas nog maar een zeld zaamheid. Hier en daar, vooral weer op de eilanden, wordt winst geboekt, maar het verlies op andere plaatsen is meestal veel en veel ernstiger. Een zwerftocht langs de vloedlijn levert dikwijls nog veel meer interes sants op. Massa's veelvormige en kleurrijke schelpen, de verkalkte huid waarin eens een zee-egel leefde, aan gespoelde wieren, soms een „gestran de" bruinvis. En dan natuurlijk aller lei rommel als schotten van kisten, flessen en blikjes met allerhande eti ketten en opdrukken, die praten van vreemde landen. Hebt ge en dat hopen wij een wat romantische geest, dan kunt ge er allerhande heer- Wijk aan Zee gaat ook ditmaal met goede verwachtingen het hoofdseizoen tegemoet. Er zal hier en daar heus nog wel een bed te krijgen zijn. maar dat neemt niet weg. dat men kan zeggen, dat de badplaats in de maanden Juli en Augustus weer geheel zal vollopen, gelijk dat ieder jaar in het hoofdseizoen het geval pleegt te zijn; want Wiik aan Zee is nog altijd een graag gezocht oord, waar het goed is te toeven en waar men vooral van een rustige va cantie volop kan genieven. Het seizoen 1953 geeft de Wijk aan Zeeërs dus niet veel zorgen. Wel maken zij zich deze voor de toekomst en wel in vei band met de nieuwe uitbreidingsplannen van het Hoogovenbedrijf, dat bij verwezen lijking van deze plannen, de bac laats als het ware in een keurslijf zal sluiten. Men vraagt zich af. of dat straks niet het karakter van de badplaats zal be- invtceden. Maar zover is het nog lang niet en als het wel zover komt, dan zal het nabij gelegen Beverwijk meer dan honderdduizend inwoners tellen en openen zich voor Wijk aan Zee weer andere mogelijkheden. Hoe bet zij, de badplaats zal het ook dit jaar zijn gasten weer zo aangenaam mogelijk maken. Iedere Zaterdag zijn er concerten, optochten met versierde voertuigjes of oplatingen van kinderbal lons. Bovendien vraagt medio Juli een tuinfeest de aandacht, een feest, waar van de baten zullen zijn bestemd voor de restauratie van het interieur van de Ned. Herv. Kerk, wier stompe toren bij die gelegenheid in floodlight zal prij ken. CGMOND-BINNEN is als vacantie- oord nog in opkomst, maar men heeft er begrepen, dat ook hier vele mogelijkheden zijn. De V.V.V. ter plaat se staat geheel los van die in Egmond aan Zee, maar men is elkaar graag ter wille, wanneer wegens overvloed aan gasten hulp moet worden geboden. Het dorp specialiseert zidh meer op gasten, die het meer om de natuur en de rust te doen is dan om de aantrekkelijkheid van diverse feestelijkheden. Verleden jaar was alle voor de toeristen beschik bare logeer- en woonruimte bezet. Inmiddels heeft men ook hier plan nen voor verschillende attracties. Zo zal weer een sterrit voor fietsers door de duinen worden gehouden. Verder zijn er planinen voor wedstrij den in voetbal, volleybal en hardlopen voor gasten en ingezetenen. Begin Aug. wordt de ronde van Egmond Binnen ge houden. Tot dusver kwamen de bezoe kers voornamelijk uit Amsterdam en Zaandam, hoewel ook reeds Engelsen en Duitsers dit paradijsje ontdekt heb ben. Voor het komende seizoen zijn er al veel nieuwe aanvragen. CGMOND AAN ZEE la in de afgelopen halve eeuw uitgegroeid van een vissersdorpje tot een moderne Bad plaats. Weliswaar hebben de Duitsers er veel vernield, maar logeergelegen- heid is er nog voldoende. De trek wordt dan ook steeds groter. Over drie en een halve maand verdeeld, waren er verleden jaar 18.000 gasten. De voor vreemdelingen beschikbare woningen waren in Juni voor 65 pet, in de eerste helft van Juli voor 94 pet. en gedu rende het seizoen, tot eind Augustus, zelfs geheel en al bezet. Het dagbezoek liep daarentegen iets terug, als gevolg van het slechte weer. Ook dit jaar wil men de badgasten het verblijf in Egmond aan Zee weer go aangenaam mogelijk maken. Zo worden er in Juni, Juli en Augustus drie strandfeesten gehouden, welke lan ger dan één dag zullen duren en waar voor men weer een groot aantal deel nemers verwacht. Er zijn opnieuw avonden georganiseerd voor en door de badgasten. Te houden motorterreinwed- stiijden zullen meetellen voor het kam pioenschap van Nederland en op 2 Augustus worden gehouden. Half Aug. organiseert men een wielerronde, het Boulevard-criterium, waarna 's avonds een vuurwerk wordt gegeven. In Juni zijn er enkele puzzle-wandeltochten door oud-Egmond en op 19 Juli een zwemwedstrijd in zee, wat iets nieuws voor het dorp betekent. Door de muziekcorpsen van Egmond Binnen en Egmond aan den Hoef wor den drie concerten op het Pompplein gegeven, waaraan bij gunstig weer op Zaterdagavonden enkele open luchtbals worden verbonden. ENIGE badplaats langs de Noord» hollandse zeekust, die voor water» tourisme op de binnenwateren bereik» baar is, is Camperduin. Men kan doof de Hargervaart, die in het Noordhol» lands kanaal mondt, tot 600 meter van het strand van Camperduin komen waar een jachthaventje is aangelegd en acht kampeerhuisjes zijn gebouwd. Het plan bestaat, de weg naar zee van af het Hargergat tot Camperduin dit jaat tot een breedte van 26 meter te maken, inclusief voet- en rijwielpaden. Van Schoorl af de scheiding bij Bergen is thans een geheel nieuw rijwielpad aangelegd, dat langs de duinenrij tot Groet-Hargen loopt en vandaar door da duinen naar Camperduin gaat. Het aantal bezoekers in 1952 berelkta het getal van 88.000 en het aantal over nachtingen van kampeerders en water- toeristen was 94.000 tegenover 85.000 ia 1951. Om al deze gasten naast het natuur schoon van bos, duin en strand nog verschillende attracties te bieden, ver meldt het programma: duinwandelin gen onder leiding van het Staatsbos» beheer, een Ronde van Groet, wan del- en wielertochten door de duinen duinconcerten door Schoorl's Ge mengd Koor, kinderstrandfeesten, rond gangen door fanfarecorpsen, cabaret» uitvoeringen door het Groeter Cabaret, toneeluitvoeringen door de Harger To neelvereniging, de kermis (begin Augustus), ringsteken door paren met paard en sjees in oud-Westfries cos- tuum, verlichtingsavonden en een groot vuurwerk. weer schatgraven. Op de eerste de ftlE beste mooie dag. En laten we hopen, ,r» dat die er nog zullen komen in dit seizoen. Verdere feesten? Natuurlijk. Strandfeesten voor jong en oud en dan iets romantisch, een paar maal een lampiónoptocht in Wildrijk. De heer De Vries is er enthousiast over. Notaris Van Veen heeft hierbij de leiding en de omgeving leent zich voor zo iets romantisch voortreffelijk. En verder naar de kok schaft. Dat hangt voor een groot deel immers van het weer af. tweede dag, waarop de zon ons in de steek laat, kunnen we dan be steden aan een tocht door de duinen. Als ge goed oplet, zult ge vele ver schillen ontdekken in de planten groei van de duinstrook direct achter het strand en de meer binnenwaarts gelegen duinen. We spreken ook wel van het jonge en het oude duin. De samenstelling van het zand speelt hier weer een voorname rol. Het jon ge duin is er daarom met minder aantrekkelijker om. Het is grilliger van vorm en biedt een ontmoeting ""Tl EEN STRANDVERHAAL is erger dan een kerstverhaal. We hebben u al eens mo- gen-vertellen, hoe wij zo omstreeks Septem ber reeds de sneeuwvlokken voor onze geest zien neerdwarrelen en in het achterhoofd het zilveren geklingel van de kerkklokken, en de zachte schreden van de kerkgangers horen. Hoe zich voor onze verbeelding bekeringen, wonderen en liefdesdrama's voordoen, bij het kilo tegelijk en hoe moei lijk en zwaar dit alles toch voor een schrij vertje is. Maar een kerststemming kan net zoiets zijn als enthousiasme voor een poli tieke partijhet is in de winkels te koop. Er is maar weinig zelfbedrog nodig om in een staat van extatische vroomheid te ge raken en de gedurfdste situaties van inkeer en gelukzaligheid te bedenken. Maar strandstemming is echt en onver valst. Onder de kerstboom zitten de huiche laars bij duizenden, hoe cru het ook klinkt. Maar op het strand zijn ze allemaal onver valst en waterproof. Och, en vergeeft u ons nu maar die ene humeurige pa, die de vel len van zijn schouderbladen zit te trekken, maar die met de inzet van een echtelijke twist en de verachting zijner kinderen, wel mee moést naar het strand. En die achttien jarige schaarsbedekte schone, die in het ge zelschap van haar tarzan doch onder het wakend oog van pa en moe verschillende melige standen aanneemt. Het zijn inciden tele gevallen. Voor de rest is strandvreugde achttien karaats. Zij is niet te huichelen. Aan het strand huppel je met een veelkleurige gummibal tussen je armen, daar drijf je in een opgepompte eend over de gol ven, daar lig je zalig gestorven-kameel-in-de- woestijn te spelen, of daar serveer je enthousiast „lammenade" aan een talrijk, kreeftrood kroost. Dat komt recht uit het hart. Hoe moeilijk dus de taak, voor ons, die wars zijn van alle massavertier, een brok strandstem ming te laten opborrelen uit dat brein van ons. Men fikst dat niet achter zijn schrijftafelDaar voor dient men zich ter plaatse te gaan overtui gen. Als een minuscuul Rolandje Holst dient men daartoe langs de branding te lopen, om te pro beren iets van die heilige, ofschoon bonte, feest stemming van een zomers strand op te vangen. Men zoekt dan niet, gelijk Roland Holst, naar de ijle tonen van een Elysium, maar men spert het oor voor het uitbundig gekrijt van blijde kinderen, de vermanende stemmen van voorzichtige en argwanende vaders „Pas op, daar is drijfzand!", of „Vreet geen zand, kind. Mot je de Sahara in je buik krijge!" Men zoekt het zachte gefluister van twee gelieven, die elkander toelispelen: „As- seme trouwe, dan ganeme met huwelijksreis wéér naar Egmond-zee. Mot je nog 'n flessie Cola!" Dat is allemaal profaan, maar heerlijk en goed. Voor wie het horen kan. En voor wie het wan neer het broodzaak is kan vangen in woorden en zinnen, opdat een ieder zijner lezers het voele. Wij behoren niet tot die uitverkorenen, op grond van onze afschuw van massavermaak. Aan het strand worden wij een gramofoonplaat, die klakkeloos opspuit wat hij ergens anders opving. En toch hebben we zo ons best gedaan. We zijr. op een Zondag naar het strand gegaan, om met ongeveer zeven en veertigduizend, drie honderd vijf en negentig andere rechtoplopende wezens (tenminste, ze kwamen erop hun achterbenen) de zee, het zand en de zon te proeven. En we vlei den ons neer tussen een lege limonadefles, waar dropwater in had gezeten, en een vrjj dikke juf frouw. Haar dikte leidden we af uit het feit dat ze een kimono droeg, terwijl haar vriendin op een luttel textielvezeltje na geheel naakt was. We i (Jeugdfoto). sloten de ogen en probeerden het gekrijs rondom ons als één gelijkklinkende stroom ons onderbe wustzijn te doen binnenvloeien, hetgeen een nor maal psychologisch experimentje is. En inderdaad, het ging. Voor ons geestesoog verscheen het strand als een bonte, helkleurige bal, die dwaas en onberedeneerd naar alle richtingen werd ge bokst. Geestelijke schuimkopjes vertoonden zich aan de nog vlakke spiegel van ons denken en we zagen de wereld in de geel-witte strepen van elke respectabele strandtent. Ja, we verbeeldden ons dat we een tentharing waren, die door welge vormde vrouwenhanden in de weke grond werd gerameid. Het was net joga, hebben we ons laten vertellen, maar bij ons ging het nóg dieper. Het was écht. Want i nderdaad werd ér tegen ons schedeldak geslagen, en toen we opkeken, ont waarden we de vrouw van onze dromen, die daar met de allure van een DUW-arbeider een kuiltje aan het spitten was. Haar graafwerktuig botste telkenmale tegen de koepel, die onze kostbare hersens beschermt, hetgeen een vreemde sensatie was. We gingen weer in trance en verbeeldden ons nu, (we kwamen in een nóg hogere graad van extase), dat wij zélf het strand waren. Zwaar en breed, goedmoedig en nobel lager wij daar te lig gen. Wij waren wat zeevaarders met een dich- tersknobbel noemen: „De witte boezelaar van het lieve vaderland". Een zeldzaam gevoel: strand te zijn. Een soort wereldmoeder ben je dan, betre den door millioenen bespoeld door kabbelende golfje: wn kv es en gestoofd door de schaterende zon. Ja, twamen zó ver, dat we ons verbeeldden, dat demoedervlek op ons sleutelbeen die ene grim mige bunker was. die we zojuist links van de boulevard hadden gezien. Het deed ons echt pijn. Wonderlijk, niet? Wij zouden best een boek kunnen schrijven: „Het strand spreekt", of „Ik was een strand". Do gevoelens die we hadden, waren talloos en zeer gevarieerd. Vooreerst was er dat geweldige zware, lome en brede, dat ieder net strand kenmerkt. We waren ook een tikje gerimpeld, door het speelse gedoe van onze minnaar: de zee en die rimpeltjes voelden we zuiver kittelen. Om maar enkele van de meest in het oog springende gevoelens te noe men. Het verbaasde ons aanvankelijk niets, bij het opslaan van de oogleden te ontwaren dat onze borst zich als een witte woestijn voor ons oog uit spreidde en dat we ons niet konden verroeren. Bij nader beschouwen echter, en ons bewust wor dend van ons „zijn" ontdekten we ingegraven te zijn. We voelden zelfs naast onze knie de vormen van de limonadefles die zijn roeping was misge lopen, welk voorwerp mee was ingegraven. Nu mochten de oude Egyptenaren het ingraven een verdienstelijk vermaak hebben gevonden: ons wond het vreselijk op. Met drie, vier, woeste be wegingen bevrijdden we onze linkerarm. Het leek wel of er een electrisch bolletje aan de gewrich ten van dat lichaamsdeel zat, want terstond ver men we een bange kreet. „Ojasses, die vieze vent komt an me nek!" Het was de beklede dame, dia wij bij ongeluk in de hals hadden gegrepen. Met ons colbertcostuum in een net rolletje onder de arm, zijn we toen maar verder getogen, naar een stiller deel van het strand. Als we er toch niet in slagen een bruisend, sprankelend strandverhaal te dichten, zo ging het door ons heen, dan maar een impressie over het blonde strand en de lonkende zee, in zijn geheime, eeuwi ge dreiging. We vonden een plaats voor het bereiden van een dergelijk verhaal. We zetten ons neer op een groot en roestig anker dat daar lag en probeerden serieus de sfeer op ons te laten inwerken. Na een kwartier begon het te komen, doch bijna op het zelfde ogenblik verscheen onze oude vriend Maar ten, wiens huid bij een opkoper geen stuiver meer zou opbrengen, die ons opgewekt begroette met een: „Verdikkie, kerel. Wat 'n pracht van 'n foto zit daarin! Blijf effe staan. Dan pik ik je!" Wij deden gelaten wat hij vroeg, maar de be geestering was uit onze trekken verdwenen en derhalve het plaatje waardeloos, dachten wij. Het werd nog matter (ons uiterlijk), toen Maarten berichtte, dat hij ons zó niet kon nemen, in ver band met de zonnestand. Hij had last van reflex werking van de zee. Enfin, die krijgt toch overal de schuld van, dus dit kon er nog wel bij. We zonder het anker tegen de duinrand moeten sle pen en daar zou ik dan kunnen poseren, gelijk een Indiaans opoerhoofd. die zijn vijand heeft neergeveld, en die gezellig zittend op 's mana buik. een vredespijpje stopt. Met vereende krach ten begonnen we het anker naar de duinen toa te slepen. Het ding was onmenselijk zwaar en onze spieren zijn nu eenmaal geen stoomwinches. Metertje voor metertje kwamen we vooruit Het zweet gutste tappelings langs onze gekwetste opperhuid en onze longen werkten als de lucht verversingsinstallatie van de staatsmijn Maurits. Toen nog enkele meters ons van de duinvoet scheidden, verschenen er plotseling twee veld wachters in onze nabijheid. „Leg dat anker maar 'ns neer", zeiden ze onlogisch, alsof we het ding losjes in de hand droegen. „En waar mot dat heen, hè?" Maarten begon enthousiast uit te leg gen, dat de zee reflecteerde en dat hij geen filters bij zich had, en ik sprak met gedragen stem over inspiratie en lyriek. De veldwachters vonden da kwestie hoogst link, zoals ze tegen elkaar zeiden, en ze besloten ons in te rekenen. We probeerden nog met een grapje, dat we dat anker aan onze broer hadden willen geven, voor zijn horloge ketting, maar het gezag was ongezeggelijk. Een kwartier later zaten wij beiden, 'slechts gehuld in zwemcostuum in een landelijk celletje terwul in het wachtlokaal, dat we door een tra lieraampje konden zien, de veldwachters onze zak ken nazochten. Aha", zei de ene, die dubbelge- streept was. „jutters!" Hier, lees maar". Hij over handigde zijn maat een vodje papier, waarop Toen het s avonds begon te regenen werden we vrijgelaten. Maar dat papiertje is „bij de stuk ken gevoegdzoals dat heet. Als enze zaak bin nenkort voor de kantonrechter dient kunnen we hem iets vertellen van de sfeer van het strand. Geef ons nou kerstmis!

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1953 | | pagina 9