Dirigentencursus in radio-stad
De geboortedag
an Rembrandt
DWARS DOOR DE SAHARA
VOOR NEDERLANDSE
CACAOFILM
Op zoek naar het pakkende scenario
Het orkest heeft
er plezier in
HOE ASTHMA EN
BRONCHIALE HOEST
TE VERLICHTEN
Amerikaanse film wil bioscooppubliek bij rechtszaak betrekken
Paul van Kempen en CarloZecchi leiden
jonge talenten op tot orkestleider
BOEKEN
BULLETIN
De zelfzuchtige
personenauto
De Postduif
Zelf wassen
Japanse rolprenten als propaganda voor herbewapening
Negerbevolking reageerde intelligent op
aanwijzingen van regisseur
Van Gasteren vond stof
voor tweede film
(Van een speciale medewerker)
VELEN VAN ONS BEZOEKEN GFRFrrr n
i i GEREGELD concerten van kamerorkes
ten, grote symphonie-orkesten, uitvoerinnen „n„
lV" "-"""'vingen van oratoria, opvoeringen van
opera s. Wy zitten in de zaal te midden u
""«"en van het geroes van pratende bezoe
ker» en van orkestleden, die enerzyds stemmen, anderzijds nog vlug een paar
m°l deZ7tn°™2eï Pl°t8elin" W°rdt ket *tÜ het ^ium, daarna
Ookm de zaal Een ogenblik maar; direct hierop zet een applaus in: de diri-
gent verschgnt Hv buigt enige malen naar alle kanten, keert zich om en
heft het stokje in zyn rechterhand omhoog. Alles is nu doodstil; het concert
begint.
Wat doet deze dirigent eigenlijkSlaat hg alleen maar de maat? Dit is
Wel een eerste vereiste, aangezien de tachtig of meer musici in hetzelfde
tempo dienen te spelen. Evenwel, hiervoor zou men ook een machine (een
grote metronoom byvoorbeeld) kunnen gebruiken. Men kan zelfs een ingenieus
apparaat vervaardigen dat vlugger, langzamer, harder, en zachter op het
juist» ogenblik aangeeft.
Er is echter blijkbaar een levende persoon nodig; de orkestleider. Wy
maken zelfs onderscheid tussen grote en minder grote dirigenten. Er zijn er
die een orkest kunnen leiden en die dit nooit zullen leren. De persoonlijkheid
van de wan in quaestie speelt dus de grootste rol, niet slechts de musicaliteit,
het partituur lezen, het gehoor die talloze andere eigenschappen en kundig
heden waarover iedere dirigent moet beschikken.
dan ten slotte het volledige Radio Phil-
harmonisch Orkest zo nodig met koor.
Zoals de ene persoon verschilt van
de andere, zo verschilt de wyze van
doceren van Paul van Kempen van die
van Carlo Zecchi. Van Kempen is een
en al rust. HU geeft zUn aanwijzingen
meestal zittend, staat hoogstens een
keer op om 'achter de cursist met deze
samen het stokje vast te houden.
Carlo Zecchi daarentegen is een en
al beweging. TegelUkertyd met de leer-
DIRIGENTEN worden niet gemaakt;
zU worden geboren. ZU moeten niet
slechts terdege weten wat zij willen,-
zij moeten dit ook zonder moeite aan
anderen weten op te leggen.
Op de dirigentencursus, die door de
Nederlandse Radio Unie ln Hilversum
wordt gehouden, ln navolging van de
jaarlükse cursussen te Siena ln Italië,
maakt men dan ook geen dirigenten.
Daartoe zouden zelfs de hier optreden
de docenten, Paul van Kempen en Carlo
Zecchi niet ln staat zUn. Wat zU doen
is aan de jonge lieden, die na een
strenge selectie overbleven, aanwUzin-
gen geven, hoe men een groot orkest
„bespeelt".
De toeschouwer denkt onwillekeurig
aan de wijze, waarop men een of ander
muziekinstrument leert beheersen. In
dien iemand ten enen male geen aan
leg heeft om bijvoorbeeld viool te leren
spelen, zullen zelfs de vereende krach
ten van Jacques Thibaud en Jehudi Me-
nuhin van hem geen violist maken.
Is deze aanleg er evenwel, dan zal hij
toch nog het „handwerk" van de grond
af moeten leren. Allereerst houding
van rechterhand met stok, van linker
hand op de snaren; dan posities, vin
geroefeningen, toonladders, études.
Precies zo gaat het met de leerling-
dirigent. In Hilversum worden uren
besteed aan de houding van het boven
lichaam, aan de soepelheid der arm
bewegingen. aan het volkomen onaf-
hankelijk zUn van de ene hand van
de andere, kortom er wordt als bet
ware gymnastiek gedaan.
Pas daarna komt de eigenlijke geba-
ren-taal aan de beurt. Deze moet on
middellijk te begrijpen zijn, dus dui
delijk en eenvoudig. Immers, tijdens
de repetities kan de dirigent laten
herhalen, aftikken en mondeling zijn
bedoelingen kenbaar maken, zo vaak
ij wil. Dit alles is gedurende de uit-
'oering niet meer mogelijk. Toch mag
.ij er niet op vertrouwen, dat het or
kest het nu „wel weet". Bovendien
moet hij ook dan de vertolking bezie-
en. Dit zijn nu enkele dingen, die op
de dirigentencursus worden geleerd.
Het is zoals Paul van Kempen het
•itdrukte: men moet leren tegen het
rkest te spreken, zonder te praten.
ONDER DE CURSISTEN zijn er ver
killende, die reeds gedirigeerd heb
ben. Anderen zetten hun eerste schre
den op het dirigentenpodium. Van de
genen die zich aanmeldden is door een
strenge selectie een groot deel afgeval
len. Met de overigen wordt nu ge
werkt aan een gewone repetitie. De cur-
-isten komen eerst voor een strykquin-
tet waar de vijf strijkersgroepen van
het orkest slechts enkel bezet zijn. De
partijen van de blazers worden zo
beslist noodzakelijk aangevuld door
een vierhandig bespeelde vleugel. Pas
na enkele dagen worden de volledige
orkesten ingeschakeld; eerst een kamer
orkest vervolgens het omroeporkest
I (Advertentie)
Wat zou U er niet voor over heb
ben om Uw benauwende hoestaan-
vallen te kalmeren? Toch bestaat
er een middel dat zijn doeltreffend
heid bewezen heeft en dat aan dut
senden lüders aan asthma en bron-
chiale hoest verlichting heeft ge
bracht. De Adozo-tabletten zyn zo
samengesteld, dat één tablet de fel
ste aanval in 30 seconden verlicht
en de normale, rustige ademhaling
in 5-15 minuten herstelt. Neem zelf
de proef; haal vandaag nog de Ado-
so-tabletten bij Uw apotheker o:
drogist
(Advertentie tnd Med.)
De dirigent Paul van Kempen
(voor tegen de wand) volgt
de eerste pogingen van zijn
leerlingen nauwgezet.
ling hanteert hy het dirigeerstokje. Hy
dirigeert dus als het ware de dirigent.
Het was een merkwaardige gewaar
wording by onze binnenkomst twee
dirigenten een aantal musici te zien
aanvoeren!
Vast staat evenwel dat beiden met
hun grote kundigheid en ervaring van
het Hilversumse dirigenten-„materiaal"
zullen maken wat er van te maken is.
OF ER EVENWEL grote dirigenten
onder schuilen verklaarde Paul van
Kempen ook na afloop van de cursus
nog niet te durven voorspellen. Het
spreekt vanzelf, dat hij in staat is direct
te zien of iemand voor dit werk aan
leg heeft. Of de candidaat hoogstens
de leider van een middelmatig orkest
zal worden, of iemand met een wereld
naam, is vooruit onmogelijk te zeggen.
Carlo Zecchi toonde zich zeer te
vreden over zijn leerlingen. Er schuilt
veel talent onder. Een onderscheid in
de qualificatie van Nederlanders en
buitenlanders kan hy niet maken.
„Ieder heeft zo zyn eigen aard", zei hy.
Tenslotte hebben wy nog met enkele
orkestleden gesproken. Het is nameiyk
een feit, dat een musicus reeds na de
eerste ogenblikken voelt of de man
met het dirigeerstokje een orkest kan
aanvoeren of niet. Ook zy toonden zich
geestdriftig. Bovendien vinden zy deze
cursus een aangename afwisseling. Dat
zq de eerste vier maten van Haydn's
101e symphonie tien maal moeten her
halen, is ten slotte niets byzonders.
Zulke dingen gebeuren op iedere nor
male repetitie.
Al met al geloven wy te mogen aan
nemen, dat deze eerste Nederlandse
dirigenten-cursus een succes zal zyn
en dat Hilversum in dit opzicht naast
Siena een waardige plaats zal innemen
als centrum voor de opleiding van
orkestleiders.
Ir W. Valderpoort, civiel-ingenieur
te Rotterdam, is met zyn merkwaardig
en interessant boekje „De zelfzuchtige
personenauto" het urgente probleem
van het drukke verkeer in de ver
keerstechnisch verouderde centra van
onze grote steden te lijf gegaan.
De schryver wijst vooral op het ego
centrisch optreden van de meeste be
stuurders van de „luxe"-auto, welk
laatste woord hy in de letterlyke bete
kenis wil zien, daar naar zijn mening
de economische noodzakelykheid van
dit vervoermiddel maar zeer betrekke
lijk is. Ir Valderpoort meent, dat bij de
opzet van allerlei verkeersregelingen te
veel wordt gelet op de belangen van
het autoverkeer en te weinig op de
belangen van de andere gebruikers van
de openbare weg, die numeriek toen
(nog steeds) in de meerderheid zijn,
en komt tot de conclusie, dat het niet
gewenst is, te trachten een binnenstad,
als byv. die van Amsterdam, voor het
autoverkeer geschikt te maken, doch
dat het daarentegen noodzakelijk wordt
gedeelten van bepaalde steden voor
het verkeer per personenauto af te
sluiten. Voorts acht de schryver de
hernieuwde invoering van een snel
heidsbeperking voor automobielen bin
nen de bebouwde kommen een gebie
dende eis.
Dit lezenswaardige en gedurfde boek
je, dat aan velen ongetwijfeld een fel
protest zal ontlokken, is in zeer be
scheiden vorm uitgegeven door G. van
Saane's uitgeverij „Lectura Architec-
tonica" te Amsterdam.
In de Weten en Kunnen-reeks is in
herdruk het boekje „De Postduif" door
G. J. D. Mingelen verschenen, dat een
keur van wetenswaardigheden voor
postduivenhouders bevat. Een groot
aantal foto's en tekeningen verduide-
ijkt het geschrevene. Vooral voor de se
rieuze amateur, die behalve voor de
tijden die zyn duiven maken, ook inte
resse heeft voor de vogels zelf, zal dit
boekje van belang blijken. Verhelde
rend is de beschrijving van verschil
lende ziekten. Bepaald boeiend van in
houd is de verhandeling over de privé
gedragingen van de duiven. Menige
postduivenhouder zal zijn vogels met
andere ogen bekijken, na dit werkje
te hebben bestudeerd. Uitgave „Kos
mos" Amsterdam.
In de bekende serie „Weten en Kun
nen" van de N V. Uitgeversmij. Kosmos
te Amsterdam verscheen als no. 231
een door de Amsterdamse lerares W.
J. G. Hoffman geschreven werkje, ge
titeld „Zelf wassen". Wilt ge iets we
ten over het juist wassen van baby-
goed. kant, tafelkleden, het reinigen
van bont en hoeden of mocht ge „zit
ten" met een bepaald «triik- of pers
probleem dan kunt ge in dit boekske
allerhande, hier en daar met foto's ver
duidelijkte, adviezen vinden. Dat aan
een geschriftje als dit behoefte be
staat, bewyst het feit, dat er reeds zes
drukken van zyn verschenen.
(Van onze filmmedewerkster)
DE TROUWE BIOSCOOPBEZOEKER
zal zich misschien wel eens hel honfd
gebroken hebben over de vraag, hoe
men toch steeds weer aan stof voor
nieuwe films komt. Hij zal derhalve
teel voetstoots willen aannemen, dat
de filmproducers geen moment van de
lange dag onbenut laten om te zoeken
naar het varhaal, dat als film een suc
ces belooft te worden.
Andrew Stone, die niet alleen produ
cer, maar ook regisseur en scenario
schrijver is, denkt het verhaal gevon
den te hebben in de stof, die een
rechtzaak hem leverde. Het betreft
hier een civiele vordering, die jaren
geleden ingesteld werd tegen een blad,
dat waargebeurde detectiveverhalen
publiceert. Het blad had een nauwkeu
rig verslag gegeven van de zaak Jor-
dan. Thomas Jordan was n.l. schuldig
bevonden aan moord op mevrouw
Lizzy Jaynes, een cassiere van een Wash-
ingtonse tearoom, tijdens een roof
overval op 3 April 1931. Pas twee jaar
na de betreffende overval echter werd
hij gearresteerd op grond van een vage
bekentenis, die hij gedaan zou hebben
aan een van de diensters met wie hij
samenwerkte in een restaurant te
Atlantic City. Via een taxichauffeur
had de politie op haar beurt weer
lucht gekregen van Jordans bezwaren
de uitlating Het gevolg was een recht
zaak met voor Thomas Jordan de
doodstraf. Doordat hij echter diverse
malen uitstel van executie wist te krij
gen, en president Roosevelt interveni
eerde, werd het levenslang. En dat zit
hij nog steeds uit te zitten.
publiek moeten
Woensdagochtend 15 Juli s. zal in
-luseum Het Rembrandthuis aan op
Jodenbreestraat te Amsterdam, ter ge-
egenheid van de herdenking van
-tembrandt's geboortedag, een tentoon-
Jtelling van grafisch werk van Rem-
Jrandt's leerlingen geopend worden.
Des middags en des avonds wordteen
semeenschanpelijke bezichtiging van
deze tentoonstelling gehouden.
HET BLAD, waartegen
die civiele vordering was
ingesteld, had niet alleen ne
zaak tot in details voor zil.i
lezers uitgeplozen en kleurig
weergegeven, doch een ge
heel nieuwe situatie aan de
reeds bestaande toegevoegd.
Het leverde namelijk het
bewijs dat Iemand, die ver
oordeeld was wegens de
zelfde feiten, waaraan Jor
dan zHn levenslang kon
wijten, later onschuldig
verklaard werd op grond
van een gerechtelijke aan
klacht. Ingediend tengevol
ge van een gepubliceerd
verhaal over de omstandig
heden waaronder dc veroor
deling wegens n.oord tot
stand was gekomen.
(Een soortgeiyke situatie
behandel» de Franse film
.Justice esi faite" van Au-
dré Cayatte, waarbij het
lotsbeslissende oordeel van
ieder der juryleden sterk be-
invloed blykt te zyn door
persoonlijke belevenissen in
die dagen).
Voor zijn speciale ziens-
wyze in het geval Jordan
werd het blad dus gerech-
tefyk vervolgd, doch het
kwam als overwinnaar uit
de stryd.
Andrew Stone wil nu op
celluloid doen wat het de
tectiveblad op papier deed:
het publiek in zyn geheel
als jury bij de zaak betrek
ken; het door zuiver objec
tief de feiten voor ogen te
stellen een beslissing laten
nemen over het al dan niet
schuldig van Thomas Jor
dan. Of het de veroordeelde
echter zal helpen? In ieder
geval heeft hy Stone toe
stemming gegeven zyn ver
haal tot een film te ver
werken. We hebben echter
zo'n vermoeden dat alleen
mijnheer Stone degene zal
zyn die na afloop in zyn
handen zal wryvenl
JAPAN, het land, dat be
kend staat om zyn welhaast
wonderbaarlyk aanpassings
vermogen en snelle omscha
keling waar het politiek en
economie betreft, gaat nu
ook pogingen in het werk
stellen om het tanende pa
triottisme nieuw leven in te
blazen. De meest geëigende
weg hiertoe schynt de pro
ductie van enige films ie
zyn, die de levensloop van
helden uit de tweede we
reldoorlog onder de ogen
van het
brengen.
Japanse helden, wel le
verstaan! Als argument vnor
de noodzaak dezer produc
tie wordt aangevoerd, dat
Amerika de laatste t(jd toch
zo'n dwang op Japan uit
oefent en het probeert te
verleiden tot de meest mo
derne herbewapening. Goed,
heeft eerste minister Yoshi-
da diplomatiek gezegd, laten
we Japan dan eerst maar
eens geesteiyk rijp maken
voor zo'n modern leger,
voordat we er ons dure geld
aan wegsmyten.
Aldus werden er twee bio
grafieën samengesteld; één
over het leven van generaal
Tomoyuki Yamashita, de
tweede over admiraal Iso-
roku Yamamoto.
Het heldendom van Ya
mashita, bij ons misschien
beter bekend als de Tijger
van Malakka en veroveraar
van Singapore, wordt uit
gebeeld door Tsumasaburo
Bando. Zijn tegenspelers-
Amerikaanse amateurs uit
Tokio spelen de rollen
van generaal Tojo, admiraal
Yonai, prins Konoye en di
verse Engelse en Ameri
kaanse officieren. Zelfs
MacArthur, de ongekroonde
vorst van Japan na de we
reldoorlog, ontbreekt niet,
al bepaalt zijn optreden zich
slechts tot hier en daar een
inlas, geleend uit het nieuws
van de week!
WAT NU het democrati
sche tintje aan dit helden
dom van de Tijger van Ma
lakka zal zyn? De directie
van de Toei Film Maat-
schappy, die deze zaak hele
maal op poten heeft gezet,
denkt, dat Yamashita's wei
gering om oorlog tegen de
Geallieerden te voeren wel
van voldoende courage ge
tuigt om de jeugdige Japan
ners van hun gebroken ge-
weertjes-ideeën af te helpen.
Als de maatschappy dan
maar zo verstandig is er
niet by te vermelden, dat
de Veioveraar van Singa
pore deze houding indertyd
alleen maar aannam, omdat
hy er in het jaar 1941 geen
gat in zag Japan aan een
degelyke overwinning te
helpen!
Ook de film over admi
raal Yamamoto de hoog
ste autoriteit van de Japan
se marine, ten tijde van de
acties in de Pacific heeft
een zeer aanvechtbaar hel
dendom tot onóerw :rp. Want
volgens het scenario bestond
de moed van de admiraal
hierin, dat hij „redelijk bleef
tegenover mensen, die niet
wisten hoe machteloos ze
wel waren in een oorlog,
die hij hun nu eenmaal moest
aandoen, en die van hun
kant hun schuld schoven op
de dwang der omstandig
heden".
Doch' biykbaar honderd
procent held kon er voor
Isoroku Yamamoto niet af,
want „zelfs een zo edel mens
als hy werd door de oor
logstragedie gedwongen de
weg in te slaan, die hy ten
slotte dan maar noodge
dwongen is blyven volgen"
Niet alleen wij, die zo net
een en ander van die „weg'
weten, doch ook diverse Ja
panse filmcritici hebben een
hard "hoofd in het „welsla
gen" van de beide films.
Maar de producers steken
het niet onder stoelen of
banken, dat het storm zal
lopen voor de moderne Ja
panse helden. En windeie
ren zal hun dat zeker niet
leggen!
ONDER DE REUSACHTIGE bananenbladeren zochten de came
ramensen nu en dan beschutting voor de tropische hitte in Accra s
wouden.
(Van onze speciale verslaggever)
IN HET STUDENTENTHEATER „KRITERION" aan de Roe-
tersstraat in Amsterdam waren we dezer dagen te gast bij' de directie
van de Koninklijke Weesper- Cacao- en Chocoladefabriek van Van
Houten. Het was ter gelegenheid van de première van de cacaofilm
„Bruin Goud", die dit bedrijf liet vervaardigen als een monumentale
herinnering aan zijn 125-jarg jubileum in April j.1. Het is een unieke
film, waarin voor het eerst in de vierhonderdjarige geschiedenis van
de cacaoboom, een compleet beeld gegeven wordt van dit product. Er
wordt iets in verteld van de historie, van de plantages, het vervoer, de
wereldhandel en de verwerking van de cacaoboom, en zal daarom als
documentaire wij denken vooral aan de schooljeugd belangrijke
diensten kunnen bewijzen.
NIET ALLEEN om
de film zelf was deze
première interessant
Ook omdat we hier-
by de vele figuren
ontmoetten, die bij:
de tot standkoming:
een rol gespeeld heb
ben. Een rol vóór
dan wel een rol
achter de „scher
men". Daar waren dei
11-jarige Jaap Zijl-
stra, die de rol van HAREN
de nieuwsgierige NOMAN
knaap in de film
vervulde en de bekende acteur Johan
Schmitz. En dan verder productie-lei
der Louis A. van Gasteren Jr. en de
cineast-regisseur Theo van Haren No-
man Jr. Met de laatste 36 jaar, slank,
heldere oogopslag hebben we in een
hoekje van de receptiezaal een poosje
zitten praten over de reis dwars door
de Sahara, die hij naar Afrika's Goud
kust per woestynwagen maakte, om er
de opnamen te kunnen maken voor
het filmgedeelte, dat over de groei en
winning der cacaobomen handelt.
„Van November '51 tot April '52 zyn
we weg geweest. Die reis heeft ons
zeven-en-veertig keer een gebroken
veerblad aan de wagen opgeleverd.
Hopeloos slecht waren de wegen. Z.g.
onduléwegen,, als u begrypt wat ik
bedoel. Alleen wanneer je snel reed,
en de wielen dus ongeveer van bobbel
naar bobbel liet springen, was het te
doen.
De lading moest stevig vastgesjord
worden, om brokken te voorkomen.
De wagen had er echter behoorlyk
van te lijden. We hebben bloed en tra
nen gezweet om de kapotte veren weer
hersteld te krygen. Tegen zoveel pech
hadden we ons met onze onderdelen-
voorraad natuurlijk niet gewapend.
Gelukkig dat er in iedere behoorlyke
plaats langs de Franse postweg door
de Sahara tussen Algiers en Fort Lamy
een redelyke garage te vinden was,
waar we geholpen konden worden.
Achttien dagen deden we intussen over
die reis.
HET GROOTSTE PROBLEEM by het
filmwerk op de plantages is geweest
het licht. Je zou daar onder de
tropische zon een helderblauwe hemel
verwacht hebben. Het was echter een
licht, dat voortdurend gezeefd werd
uit zee aandryvende dampwolken.
De cacaobomen groeien in de scha
duw van andere bomen. Aan de rand
van de cacaoplantage hebben we een
plek open laten hakken door de ne
gerbevolking om voldoende licht te
krygen. We hadden reflectieborden
mee om de zon te laten weerkaatsen
op de donkere gezichten der negers,
die anders op de film beslist verloren
zouden zyn gegaan tegen de eveneens
donkere achtergrond van het oerwoud.
De verzending van de filmstroken
was een ander voornaam punt, waar
mee we rekening moesten houden. Zo
snel mogelijk na de belichting ge
beurde dat per auto en vliegtuig. Om
te voorkomen, dat het vocht het cel
luloid zou aanvreten, verzonden we da
rollen in trommels met een vochtaan-
trekkend poeder.
De negerbevolking van Accra aan
de Goudkust de haven zonder kra
nen en ook die van Adjapoma ver
der het binnenland in, heeft zeer in
telligent op onze aanwyzingen gerea
geerd. Eén van hen, die Engels sprak
en daarom ook optreedt als tussenper
soon by de aankoop van de bonenoogst
van de bevolking, fungeerde als tolk.
Verder hebben we veel steun gehad
van de United Africa Cy., welke maat
schappy koper is van de oogsten. Ia
de dorpen, waar we kwamen was elec-
triciteit, zodat het ons geen bijzonders
moeite kostte, de typische negermu-
ziek op grammofoonplaten vast te leg
gen. Tegenslag door ziekte hebben we
nagenoeg niet gehad. Alleen onze chauf
feur-technicus, P. Gons, moest zes da
gen in een ziekenhuis worden opgeno
men voor een heftige aanval van dys»
senterie."
OOK MET DE productieleider Louis
A. van Gasteren Jr. hadden we hierna
nog een kort gesprek. Diens vrouw
maakte de reis naar Accra ook mee.
Louis vertelde ons zoveel materiaal
aan Afrika's Goudkust te hebben ver
zameld, dat hy naast „Bruin Goud" nog
een filmpje maakte. 11 y gaf het de
titel „Haven zonder kranen". Het is
juist gereed gekomen en uitgekozen
om Nederland te vertegenwoordigen
by de filmfestivals in Venetië en Edin-
burg.
Het zal daar verschynen als een No
va-Nederland-filmproduct. De verto»
ningsduur is tien minuten.
Zyn jongste filmwerk is een op
dracht van het Radio-therapeutisch In
stituut te Rotterdam, waar dr J. G.
Kaaien een methode onwikkelde om
exact de radiumdosering te bepalen in
de strijd tegen de kanker. Op het Inter
nationale Kankercongres eind van deze
maand in Kopenhagen, zal dit filmpje
vertoond worden om naar buiten te
laten blyken, welke bydrage Nederland
levert in de stryd tegen deze gevrees
de ziekte.
!^\\\\\\\\\\VCCVi
(AUverlcutio, h)g ,\lc4^
