EEN FILM OVEE IMPRESARIO SOL HUROK
Hoe slimme oplichter een groot
geleerde bij de neus had
f«nngeniS. Zijn zonden te
Postzegelalbum als prentenboek
Achmed's Pa gaat weer trouwen
De
big manuit Amerika9s plankenland
Doorzijn zegels ons
land gezien
DE WERELD WIL BEDROGEN WORDEN....
En de bruid kost
tienduizend
dollar
Brieven van Alexander de
Grote in het.Frans
Moeilijke sterkeus voor
„Tonight we sing"
totok?.Srö",achte zlch ecn
JJET GROTE AANTAL MUSICALS dat ieder jaar
weer opnieuw in onze bioscopen verschijnt, zou
men als het overtuigend bewijs kunnen beschou
wen, dat dit genre een grote populariteit moet ge
nieten. Doch de mannen met de fijne neuzen, die
zo precies weten althans dienen te weten
wat het publiek wel en niet neemt, zijn tot de
ontdekking gekomen, dat de zuivere musical zijn
aantrekkingskracht op de massa dreigt te ver
liezen.
Doorgaans zijn de musicals voor alle leeftijden.
En daar zit de eerste fout, zeggen de producers.
En de tweede is, dat er muziek is en muziek. De
optelsom van deze belijdenis, die tevens de uit
komst zou zijn, luidt: naast de musical, zoals we
die kennen voor alle leeftijden, moeten we musi
cals gaan produceren voor een meer volwassen
publiek, dat andere muzikale eisen stelt.
Met enige films heeft men al eens de proef ge
nomen: „Music for Millions" en „Carnegie Hall".
Rijk zijn de heren er niet van geworden, doch met
„The great Caruso" bleek, dat dit soort musicals
bij een groot publiek weerklank vond.
De moeilijkheid blijft echter: hoe brengt men
in een enigszins dragelijk scenario een aantal be
faamde artisten onder, die in de waarde van
hun kunstenaarschap gelaten populair moeten
worden bij een publiek, dat over het algemeen
van hun prestaties amper op de hoogte is? Doch
is dit scenario eenmaal gevonden, dan blijkt voor
al wanneer het verhaal over verschillende kunste
naars handelt de juiste rolbezetting wel het
grootste struikelblok te zijn. Niet dat er geen ge
gadigden te vinden zijn voor het vertolken van
de rol van een of andere grootheid. Maar al deze
spelers in dezelfde tijd bij elkaar te krijgen voor
de camera is een Herculestaak. Ieder van hen
immers heeft al voor jaren contracten lopen voor
concerten over de hele wereld. En al deze con
tracten moeten dusdanig veranderd worden, dat
in eenzelfde tijdvak al deze kunstenaars vrij zijn
voor de filmopnamen.
ZEVEN JAAR lang heeft George
Jessel productieleider van
Twentieth Century Fox gezwoegd
om znn sterren bijeen te brengen
voor de film „Tonight We Sing", de
film die ons fragmenten toont uit
het leven van Sol Hurok, Amerika's
meest befaamde impresario.
Hurok, een Rus, kwam als straat
arme jongen in 1906 naar Amerika.
Door zijn hartstochtelijke bewonde
ring voor de kunst en haar beoefe
naars en door een uitzonderlijke in
tuïtie en smaak voor het goede, wist
hij kunstenaars als Chaliapin, Pavlo
va, Vincente Escudoro, Uday Shan-
Kar, Trudi Schoop. Isadora Duncan
en anderen naar Amerika te bren
gen. Het is vooral zijn verdienste ge
weest, dat hij juist de grote massa in
contact bracht met dit allerbeste op
het gebied van kunst. Door het af
huren van enorme zalen, het inscha
kelen van allerlei winkeliers in alle
stadswijken voor de kaartverkoop,
goedkope entreebewijzen, adverten
ties in allerlei talen, die precies de
weg uitstippelden waar het concert
.zou zijn, kon hij een internationaal
publiek aantrekken, dat anders nooit
m staat was door taal- en geld-
moeilijkheden naar een concert
of balletvoorstelling te gaan.
Jaren heeft het geduurd voor
Hurok zo ver was, dat hij aan znn
privé-liefde kon toegeven: het uit
brengen van Russische kunstenaars.
Want door een of andere rare kron
kel van het lot, moest hij op alle
tournees van Russen altijd geld toe
leggen. Maar hij had het er graag
voor over. In zijn autobiografie, waar
naar het filmscenario vervaardigd
is, maakt Hurok er geen geheim
van, dat hij nachten niet sliep, ten
slotte zelfs op een bank in het plant
soen, wegens het faillissement, dat
de geldzucht van Chaliapin en Isa
dora Duncan hem bezorgd hadden.
Naast het uitbrengen van Euro
pese kunstenaars heeft Hurok echter
ook menig Amerikaans talent ontdekt
en naar voren gehaald. Om er enkele
te noemen: Marian Anderson, Ka-
therine Dunham, Patricia Munsel,
een nog jonge coloratuur zangeres,
en Isaac Stern.
Die kunstenaars, die in de film
over Huroks leven optreden, spelen
geen van allen hun eigen leven. De
rol van Hurok wordt vertolkt door
David Wayne. Doch zijn trots, om
met sterren als Isaac Stern en Ta
mara Toumanova samen te spelen,
is aanmerkelijk getemperd door de
diverse kwellingen, die hij heeft
moeten doorstaan, voordat hij „mooi"
genoeg bevonden werd. Het zat 'm
namelijk in zijn helblond haar. Dat
moest donker worden. Na de eerste
keer verven was het te rood. Het
werd opgebleekt. Weer geverfd. Toen
was het zwart inplaats van bruin.
Bleken. Weer verven. En als toegift
een permanent. De grootste ellende
vond Wayne echter, dat zolang de
opnamen duurden, het uitgroeiende
haar bijgeverfd moest worden! De
enipe voor wie dit schoonheids-expe
riment glorie betekende, was Hurok
zelf. Tijdens een van de opnamen,
die hij bijwoonde, haalde de kaal
hoofdige impresario vol heimwee
zijn vingers door Wayne's bruine
permanent-krullen, en leefde weer
even in de schone herinnering van
zijn jeugdjaren. Doch zelfs dat kon
Wayne er niet van weerhouden te
griezelen, iedere keer dat hij in de
spiegel keek.
APWINDENDER echter waren de
vf scènes, die gepaard gingen met
de opnamen van Isaac Stern, die in
de film een fictieve vioolberoemd
heid is. Deze Stern werd in Califor-
nië geboren. En zoals hij van zich
zelf beweert, kon hij eigenlijk niet
anders doen, dan van het vioolspe
len zijn vak maken. Niet alleen om
dat in Californië de violisten als
sinaasappels aan de bomen groeien,
maar vooral omdat zijn buurman in
San Francisco zulke woest-erbarme-
lijke geluiden uit een viool wist te
halen, dat Stern als jongen het ook
per se wilde proberen. Dat is het
begin geweest van de carrière.
Niettegenstaande deze succesvolle
carrière moest hij echter ervaren,
dat het optreden voor de camera bar
tegenviel voor een amateur. Voor
een gewoon concert immers is al
de studie en het voorbereidende werk
al achter de rug, als de solist op
het podium verschijnt. Maar voor
de film is het steeds weer een stukje
spelen, een stukje terugnemen, over
spelen. Eén scène moest Stern zes
maal overspelen. En zesmaal ook
moest hij een schoon overhemd aan
trekken, zo waren zijn zenuwen hem
de baas. Geen wonder dus dat hij,
toen tijdens de opnamen steeds weer
dezelfde technicus tegen zijn viool
die 65.000 dollar waard is! aan
liep, buiten zichzelf van woede raak
te. Men besloot er iets op te ver
zinnen om de technicus van zijn sto
rende onhandigheid te genezen. Bij
een volgende opname speelde Stern
op een waardeloze copie van zijn
dure viool. Toen de technicus weer
met het instrument in botsing kwam,
smeet Stern het op de grond, trapte
het in stukken en schreeuwde, dat
hij dat niet langer uithield. Toen de
technicus na twee dagen weer z'n
normale polsslag en temperatuur
terug had, dat hij op zijn werk kon
verschijnen, bleek de les hem vol
doende eerbied voor Sterns dure in
strument te hebben bijgebracht.
Zonder verdere moeilijkheden heeft
de solist voor de film het tweede
vioolconcert van Wieniawski, de Zi-
geunerweisen van de Sarrasate en de
eerste twee delen van Mendelssohn's
vioolconcert kunnen vertolken.
DE BEFAAMDE bas Feodor Cha
liapin wordt gespeeld door Enzio
Pinza, die vroeger nog met de grote
zanger is opgetreden en wel eens
zijn opvolger genoemd wordt. Als hij
in de film echter ook de legenda
risch geworden gierigheid en de
nukken van Chaliapin moet uitbeel
den, zal hij er zijn handen aan vol
hebben, temeer daar zijn zangrol,
het Trio en de Serenade uit de
Faust van Gounod en twee aria s uit
Boris Goudenov omvat.
Andere zangsterren zijn een jonge
Amerikaanse sopraan, Roberta Pe
ters, in de film Elsa Valdini, die
samen met Byron Palmer in de
film Gregory Lawrence een ver
liefd zangerspaar uitbeelt. Palmer,
die wel over een goede stem be
schikt, doch die men voornamelijk
om zijn uiterlijk koos, heeft de stem
aangemeten gekregen van Jan Peer-
ce, een van de voornaamste tenoren
aan de Metropolitan Opera.
Huroks grote liefde en bewonde
ring voor ballet is belichaamd in de
figuur van Anna Pavlova, gespeeld
door Tamara Toumanova, die op
vijfjarige leeftijd debuteerde bij de
danseres, die ze nu uitbeeldt. Na
tuurlijk wordt de stervende zwaan
gedanst. Maar belangrijker is het of
het Toumanova is gelukt naast de
ballerina ook de warmvoelende, gril
lige en eenzame vrouw, die Pavlova
was, tot leven te wekken voor een
publiek, dat alleen haar faam kent.
Doch al deze prominente sterren
tezamen, vertolkend de kunst die
alleen nog in de faam voortleeft, en
samengebonden door het avontuur
lijke leven en streven van een vol
wassen heldenvereerder Sol Hu
rok zullen misschien via het witte
doek naast een iets meer cultureel
getint amusement het contact weten
te verlevendigen tussen de kunst
en de massa. En zo de meest waar
devolle eer bewijzen aan de man,
die op zijn beurt weer hun bemid
delaar is geweest.
(Van onze Haagse redacteur)
JJET NEDERLANDSE Postmuseum in
de Zeestraat in Den Haag, herbergt
tot 1 October a.s. een interessante
tentoonstelling. Belangwekkend niet al
leen voor de postzegelverzamelaars,
maar voor ieder, die de schoonheid in
de „plaatjes" op de zegels weet te
ontdekken.
Er hebben zich in de philatelie twee,
wat men met een groot woord zou
kunnen noemen „scholen" gevormd.
De traditionele verzamelmethode eist,
dat van één land of van een groep van
landen zo veel mogelijk alle zegels,
dus complete series, worden vergaard.
De latere meer en meer In zwang ko
mende methode vraagt om een rang
schikking van de zegels volgens de
voorstelling.
De verzameling van „landen" met
complete series wordt steeds moeilij
ker, doordat er bij wijze van spreken
bijna dagelijks nieuwe series postzegels
worden uitgegeven. Zelfs als men zich
tot Nederland zou beperken, dan nog
is het aantal uitgiften groot. Dit heeft
er mede toe geleid, dat steeds meer
verzamelaars zich zijn gaan toeleggen
op de keuze van zegels met overeen
komstige voorstellingen. Die voorstel
lingen kunnen de meest uiteenlopende
onderwerpen betreffen, bijvoorbeeld de
zeevaart of het luchtverkeer, kinderen
of bloemen, gebouwen of bekende per
sonen uit de geschiedenis. Deze verza
melaars groeperen hun collecties dus
om een bepaald onderwerp. En dan
nog kan men zich tot één land be
perken of uit de wereldproductie put
ten.
r\p een verrassende wijze is het mo-
gelijk een overzicht samen te stel
len van wat bijvoorbeeld één land
door middel van zijn zegels over zijn
geschiedenis, zijn volk, zijn weten
schap,«enz. te vertellen heeft._De
rectie van het Nederlandse Postmu
seum heeft dit ten aanzien van Neder
land gedaan en de tentoonstelling de
toepasselijke naam gegeven van „Ne
derland gezien door zijn postzegels
Het is een belangwekkende tentoon
stelling om liet vele en mooie, dat
zij te zien geeft, om de originele teke
ningen en de daaraan toegevoegde
andere afbeeldingen, die op hetzelfde
onderwerp betrekking hebben en om
de nauwkeurige, van veel goede smaak
getuigende rubricering. Zo zlJn de
fijne grafische ontwerpen, betrekking
hebbend op Nederlands maritieme ge-
schiedenis, gegroepeerd rondom een
krachtige, oude gravure, waarop men
onze zeelieden van weleei met de
bonten muts over de oren, ingespannen
bezig ziet met zeekaart en passer. Een
dergelijk verbond tussen zegel en af
beelding ontwaart rr;en ook sterk bij
de jamboreezegels. Dezelfde elementen
van sportieve discipline en trouw aan
het ideaal, waarvan de zegels spreken,
vindt men in de grote foto van het
défilé der vlaggen voor Koningin Wil-
helmina.
De rubricering werpt* eenhelder
licht op de verschillende opvattingen,
die de kunstenaars voor de wijze van
uitvoering van hun ontwerp tonen.
Door deze rubricering komt het Post
museum ongetwijfeld tegemoet aan de
groeiende belangstelling voor de voor
stelling op de postzegel. Voor velen en
vooral voor de jongeren zal de exposi
tie wellicht een aansporing kunnen
vormen om een dergelijke verzameling
op stapel te zetten.
(Van onze correspondent in Kaapstad)
UIJ HEET ACHMED. Hij is Mo
hammedaan, draagt een rode fez,
is geheelonthouder, dertig jaar, ge
trouwd, zeer belezen en taxi-chauf
feur.
Hij had me al een paar keer als
„vrachtje" gehad en hij had me
verteld iedere keer weer op
nieuw verteld van zijn grote
ideaal: naar Mekka te reizen en
hadji te worden, het graf van de
Profeet te bezoeken en terug te
keren met de witte fez der heilige
mannen. En altijd weer had hij ge
probeerd, het geloof zijner Kaaps-
Maleise voorvaderen te verdedigen
tegen mijn vermeende critiek, hoe
wel ik er nooit ook maar één ogen
blik aan gedacht zou hebben, zijn
eerlijke verering van Allah en
diens Profeet te verlagen tot een
onderwerp van discussie in een
taxi.
Toen hij derhalve in theologicis
wéinig houvast aan me had, wierp
hij me het koloniale verleden van
Nederland voor de voeten. Maar op
zulk een ontwapenende manier,
dat ik slechts verontschuldigend
kon glimlachen.
Achmed zei: „Kijk, heer, as nou
die grootmenere van die Oostin-
jiese Kompenie my voorvaders niet
van Java had weggesleept naar
hierdie Kaap toe nie, dan was ek
nou minister van Indonesië gewees".
„O ja?" zei ik.
„Meneer weet mos, dat die groot
menere van die Kompenie veel
prinsen en bestuurders verban het
naar die Kaap? Ek is een van hulle
kinskinners. As hulle mijn oupa-
grootjie nie verban had nie, wazze
ek en mij broer nou miekien minis
ters gewees".
Ja wat zal men daarop ant
woorden? Dat zjjn oupa-grootjie
een opstandeling geweest moet
zijn? Dat het ministersambt in Dja-
karta véél onzekerder is dan het
besturen van een auto in Kaap
stad?
Gelukkig ig er bij Achmed altijd
'en uitwijkmogelijkheid. Ik vraag
dan naar zijn vrouw. Ze is jong,
beeldschoon, hartstochtelijk verliefd
■n de beste kookster van rijst-met
errle onder de evenaar. Althans:
■aar de gedetailleerde rapporten,
'!e ik van Achmed krijg. Het is in-
•vessant doch gevaarlijk, want als
'1 haar figuur wil roemen laat hij
<t stuurrad los en beschrijft met
•fllende handen de fijnste curven
i je lucht. Er is maar één onder-
"erp, waarover hij met nög groter
xtaze spreekt. Dat is Mekka.
MAAR gisternacht, toen hij me uit
een vervelende vergadering
naar huis reed, was hij ongewoon
stil. Ik vroeg, of hij per ongeluk
onrein varkensvlees had gegeten,
maar dèt was het niet. Nee, het
was veel erger. Het was een ramp.
„Wat is er dan?" vroeg ik.
„Pa gaat weer trouwen", was zijn
antwoord.
ACHMED
niet naar Mekka!
Wel, ik kon niet inzien dat die
huwelijksplannen hem zo droevig
mochten stemmen. Zijn vader was
immers al drie jaar weduwnaar.
En leefde toch eenzaam en alleen,
sinds zijn beide zonen getrouwd
waren?"
„Waarom zou je hem zijn nieuwe
geluk misgunnen, Achmed?"
„Allah vergeve het mij, zo ik
mijn vader geluk misgunde, heer.
Maar 't is hard, 't is bitter in mijn
ziel".
Ergens moest dus iets verkeerd
zijn.
„Hoe oud is je vader Achmed?"
„Allah heeft hem vierenzeventig
jaar gespaard, heer".
„En zijn bruid?'
„Zij zal
■orden"
met Krismis achttien
Tja ik moest volstaan met een
gelukwens nopens zijns vaders
jonge hart. Maar dat vrolijkte hem
niet op.
„Vind je haar te jong, Achmed?"
O nee. O nee. Waarom zou een
vrouw van achttien te jong zijn?
Allah versiert haar in die jaren met
schoonheid en bevalligheid. Nee, dat
was het niet. In dat opzicht kon hij
het inzicht zijns vaders slechts
delen.
„Nou dan?"
Én toen kwam er een voorzichtige
klacht uit hem los. Kijk, dat pa
ging trouwen met een jonge blom,
allright, als het de wil van Allah
was. Oud werd ze vanzelf wel.
„Maar de bruidsschat bedraagt dui
zend Pond".
IK floot tussen mijn tanden. On
eerbiedig, maar uit eerlijke ver
bazing Tienduizend gulden om
een Kaaps-Maleier on z'n vieren-
zeventigste jaar in ae huwelijks
boot te helpen met een donkere
schoonheid van achttien jaar, tja
Daar zat 'm de kneep natuurlijk!
„Daar gaat je erfenis" zei ik op
een toon van meegevoel.
Maar het was erger!
„Kijk, heer, pa heeft zelf maar
zeshonderd Pond
„Dat wordt dus een deposito en
de rest op afbetaling?"
Nee, dat kon niet. Een bruids
schat diende voldaan te worden
nettocontant bij aflevering, zo
gezegd.
„En dus?"
„Nou moeten mijn broer en ik
ieder tweehonderd Pond bijdragen
in de kosten en ik had precies
tweehonderd Pond gespaard voor
mijn reis naar Mekka. Dat gaat nou
allemaal naar de familia van pa
z'n nieuwe vrouw".
„Dus jij offert dat op het altaar
der liefde?"
Hij minderde vaart, hij keek me
aan en knikte even. „Ik heb er
twaalf jaar voor gespaard", zei hij.
„Over twee jaar had ik naar Mekka
gewild. Dat moet ik nou veertien
jaar uitstellen, heer. Daês hard".
„Maar waarom geef je die spaar
centen dan?"
„Omdat pa het gevraagd heeft.
En omdat het klaarblijkelijk de wil
van Allah is (groot is zijn naam!)
dat pa een dure vrouw neemt. Wat
kan je d'r aan doen?"
En dit is dus de oorzaak van de
droefenis, die binnensloop in het
hart van Achmed. mijn taxi-chauf
feur. Hij is geheelonthouder en eet
geen varkensvlees, hij buigt zich
op de gezette tijden naar het Oos
ten en hij houdt de strenge vasten.
Hij heeft twaalf jaren gespaard
voor een reis naar de heilipp nlaats
Tf.n non ni
TIJDENS HET TWEED3 KEIZERRIJK leefde er in
Frankrijk een zeer bekend wis- en natuurkundige, Michel
Chasles geheten. Deze man was zo knap, dat men geneigd
was zijn mening direct als juist te aanvaarden, ook op ander
wetenschappelijk terrein. In het jaar 1861 krijgt deze be
jaarde geleerde bezoek van een man van ong. 45 jaar. Hij
kijkt zijn bezoeker eens onderzoekend aan, zich afvragend,
waarom dit weinig indrukwekkende mannetje hem van
zijn kostbare tijd komt beroven. De bezoeker maakt zich
bekend: hij heet Vrain Lucas en is een man van weinig
kennis en ontwikkeling. Hij vraagt onderdanig om de raad
van de grote geleerde. Hij is n.1. in het bezit gekomen van
een collectie paperassen uit de familie Boisjourdaip, die
tijdens de revolutie van 1789 emigreerde naar Amerika.
Een nazaat van deze émigrés wenste de papieren terug,
doch deze waren op weg naar Frankrijk tijdens een schip
breuk zoekgeraakt. De man, in wiens handen zij toen uit
eindelijk waren geraakt, stelde er geen prijs op en had ze
voor een appel en een ei aan hem, Vrain Lucas, overge
daan. En daar zit hij nn met die papieren, waarvan hij als
ongeletterd man, onmogelijk de waarde kan beoordelen.
Zou de heer Chasles hem niet eens willen adviseren, wat
er mede te doen?
Hij produceerde zelf de brieven
ALS CHASLES een papier
van de stapel neemt, die
Lucas op tafel heeft gelegd,
en zijn beste bril opzet om
het geschrevene te bekijken,
geraakt hij in grote opwin
ding: in zijn hand houdt hij
een brief van de grote ge
leerde Pascal. Hij kan zijn
ogen niet geloven. Zijn be
zoeker ziet, verrast toe, hoe
Chasles het ene papier na
het andere opneemt en ver
rukte uitroepen slaakt! Op
gewonden verklaart Chasles
direct alle papieren te willen
kopen. Welk een buitenkans
je is het voor hem zo on
verwacht in het bezit te kun
nen komen van brieven van
alle mogelijke beroemde
mannen en vrouwen, denkt
hij. Hij heeft in der haast
al gezien, dat er brieven
bij zijn van Alexander de
Grote, van Julius Caesar,
van Keizer Nero, van Jeanne
d'Arc aan haar ouders en
vele andere persoonlijkhe
den. Welk een openbaring
zal het zijn in de weten-
schappenlijke wereld, als hij
de vondst van deze docu
menten bekend zal maken
Als Vrain Lucas ant
woordt, dat hjj de rest van
de bewuste papieren slechts
telkens bij gedeelten zal kun
nen afleveren wegens de
grote hoeveelheid, legt Chas
les zich bp het onvermijde
lijke neer. Hij komt met zijn
bezoeker een prijs overeen
en wrijft zich vergenoegd
in de handen over deze ont
dekking. Vrain Lucas zal
de papieren bij gedeelten
overbrengen en de geleerde
zal deze dus systematisch
kunnen ontcijferen. Vol trots
toont Chasles zijn vrienden
en bewonderaars zijn col
lectie brieven en deze, eerst
misschien wat sceptisch er
tegenover, geloven er ten
slotte aan, aangezien nie
mand minder dan Chasles
vóór hen staat.
ZO BRENGT Michel Chas
les, de beroemde geleerde,
gedurende acht jaren, vele
gelukkige uren door met het
uitzoeken en lezen der sta
pels papieren, die Vrain Lu
cas hem geregeld brengt.
Op een dag is deze echter
te laat met de aflevering
van 3000 stuks. Grote on
rust maakt zich van Michel
Chasles geraakte in grote opwinding
Chasles meester. De schrik
slaat hem om het hart bij de
gedachte, dat de kostbare
documenten wel eens voor
een hogere prijs in andere
handen zouden kunnen over
gaan. Teneinde raad laat hij
zijn „leverancier" bespion-
neren en dan blijkt deze
Vrain Lucas nog lang niet
zo dom als hij zich had voor
gedaan. Men treft hem aan
temidden van een grote
voorraad oude boeken, waar
hij de bladen uitscheurt om
ze dan zodanig te bewerken,
dat er opnieuw op geschre
ven kan worden. Speculeren
de op de lichtgelovigheid
der mensen en op Chasles'
reputatie als geleerde, pro
duceerde hij zelf deze brie
ven in grote hoeveelheden
en was daar zo bedreven in
geraakt, dat hij zonder moei
te ongetwijfeld ook een
dreigbrief van Kaïn aan
Abel zou hebben kunnen
vervaardigen. Hij bediende
zich echter voor alle brieven
van een typisch 16e eeuwse
Oud-Franse stijl, ongeacht of
het nu een epistel was van
Alexander de Grote of van
Jeanne d'Arc! De opwinding
van Chasles móet wel erg
groot geweest zijn, dat hij
er geen ogenblik bij heeft
stilgestaan, dat Nero, Julius
Caesar of Jeanne d'Arc on
mogelijk het 16e eeuwse
Frans gekend zouden kun
nen hebben. Daar de hoe
veelheid, die Vrain Lucas
aan Chasles had beloofd zeer
groot was, noopte hem dit
om dag en nacht aan de
productie door te werken!
toen hij door een voor hem
ongelukkige samenloop van
omstandigheden niet in staat
was de vereiste hoeveelheid
r£ i af te ]°veren en
Chasles een onderzoek liet
nsteüen, liep Vrain Lucas
tegen de lamp. Hij werd
voor het gerecht gedaagden
kreeg gelegenheid om ge
durende twee jaren in de
gaan overdenken.
rl,!uN nu fr°te &eleer<te, Mi-
hel Chasles kon, temidden
van zyn nu waardeloos geble
«en collectie van 27.000 brie
ven, gaan zitten treuren over
het verlies van 140.000 francs
én van... een illusie. En
Parijs, dat eerst zo ademloos
was geweest b« de ontdek-
van deze brieven-
