De „Tikerak" nadert Godthab
De man uit Australië
Kans op een reis naar oudste
Viking-nederzetting
Bij de kinderen van
dit land
Onder Groenlanders en Eskimo's (13)
Scooter-bestuurder gedood
bij botsing
door
Anth. van Kampen
Pim, Pam, Pom en de wonderlamp
Scheepsbouwkundige
naar Pakistan
Staking bij „Lentse Lus"
duurt nog voort
Zandschuit zinkende na
aanvaring
Ons dagelijks feuilleton
LUISTER EENS NAAR
Radioprogramma
VANMORGEN kwam een jonge Groenlander ons
hijgend vertellen, dat er nieuws was op het kantoor,
dat de scheepvaart langs de Westkust van dit eiland
in handen heeft. We lieten alles in de steek en daal
den datgene af, wat we wel een pad zouden willen
nomen, maar dat alleen maar uit een verzameling
niet tè omvangrijke stukken graniet bestaat.
Wel, er was nieuws. Groot nieuws! Er was een tele
grafisch bericht over de Tikerak. De Tikerak
het schip, welks naam we in deze dagen al honderd,
tweehonderd maal, hebben horen noemen. Het moest
ergens zijn, ergensaan de kust van Groenland.
Maar waar? Het was nu komend, in de richting van
Godthab, en zou dezelfde dag weer vertrekken. Naar
het Zuiden. Omdat er een gerucht was van iets min
der ijs. Het was werkelijk een verlossend bericht.
Omdat een reis naar het Zuiden de mogelijkheid in
houdt van een contact met de overblijfselen der aller
eerste Viking-nederzetting op Groenland, Brattalid,
niet zo ver van Julianahab.
Deze dag was dus vol hoop en goede verwachting,
hoewel we reeds zoveel Groenlandse ervaring heb
ben, niet met volledige zekerheid op dit schip te
rekenen. Ook niet, al bezit het dan de voortreffelijke
naam van Tikerak, hetgeen betekent in de taal
van dit land: „Hij, die komt". Een werkelijk onge
looflijk plezierige naam voor Van der Zee en mij. Of-
schoon we op ons qui vive blijven.
VV7E dienen slaapzakken te bemachti-
gen, omdat er om de Zuid geen
gelegenheid zal bestaan op een andere
manier dan op de grond te slapen. Eén
leverde voorlopig het Gouvernements
kantoor, Aan de andere wordt ge
werkt. We maken ons echter al ver
trouwd met de gedachte samen te moe
ten overnachten, in de nabije toekomst,
in één slaapzak. Of we daar tegenop
zien? Nee, lezers. We hebben ons al
verzoend met enkele andere dan Euro
pese normen. En we beschikken ten
slotte nog over een voldoende voor
raad ongebruikt ondergoed. De zaak
is namelijk dat we de afspraak maak
ten elkaar te waarschuwen indien de
een de ander zou gaan ruiken. Indien
er één probleem in dit land is, dan is
het 't wasprobleem. Wat vuil is blijft
voorlopig in dezelfde staat op onze ba
sis liggen. We zullen wel zien hoe dit
zaakje wordt opgelost. Er zijn nu be
langrijker dingen aan de orde.
WE leren in deze dagen iets van
Groenland begrijpen. Ietsom
dat ons steeds weer wordt gezegd dat
Godthab Groenland niet is. Dit is alleen
maar een punt waar een enkel schip
een ogenblik verankert. Een buitenpost,
zonder meer. Niet karakteristiek voor
dit land en met evenmin een karakte
ristieke bevolking. Het is rechter Jor-
g^n Moller, en ook Helga Christensen,
die ons urenlang gegevens verstrekken
over het land. ver om de Zuid en ver
om de Noord. Dóór ligt Groenland, en
daar moeten we zien te komen. Als
deze Denen de naam Disco-baai noe
men, verandert er iets aan hen._ En
Christensen zegt: - Ik hoop dat jullie
er komen en het zullen zien. Wie Dis
co-baai eenmaal zag. kan_ dat nooit
-meer vergeten. Daar bij Jacobsha-
ven, stort zich de grootste iisrivier
van Groenland in zee. Een ongelooflijk
schouwspel: 20 millioen ton ijs wordt
per dag uit de ÏJskap geperst en be
geeft zich. in de vorm van ijsbergen
en ijsvelden op weg naar het Zuiden.
Wie het ziet, gelooft het niet.., aldus
Helge Christensen, de man die de we
reld rondzwalkte en nergens rust vond.
Te Winschoten is Dinsdagmiddag de
50-jarige caféhouder P. H. J. uit Gro
ningen, die een scooter bereed, in bot
sing gekomen met een uit Noorwegen
afkomstige auto, waarin drie Noren en
twee Zwitsers gezeten waren, die on
derweg waren naar Parijs. De 19-jarige
bestuurder van deze wagen wilde zich
met het voertuig naar de linkerkant
van de weg begeven, teneinde te stop
pen bij een aldaar gelegen café. Hij
stak zijn linkerhand uit en zwenkte
met de wagen naar het midden van de
weg. Uit tegenovergestelde richting na
derde op dat moment de heer W„ die
tegen de linkervoorzijde van de auto
botste. Hij liep een schedelbasisfrac-
tuur op en overleed korte tijd na het
ongeval in het R. K. Ziekenhuis te Win
schoten. Zijn 51-jarige echtgenote, die
achter op de scooter zat, kreeg een dub
bele beenbreuk. Het echtpaar was met
vacantie. De nog fonkelnieuwe scooter
werd geheel vernield.
BIJ HET BADEN VERDRONKEN
Door onbekende oorzaak is gister
middag de 15-jarige G. F. J. H. uit Rot
terdam te Oostvoorne verdronken. De
jongen, die op Oost-Voorne kampeerde,
was aan het baden in de afgedamde
Brielse Maas, toen hij plotseling in de
diepte verdween. Het lijkje is inmid
dels gevonden.
Van der Zee heeft contact met een
groepje jonge Groenlanders.
Ook hier niet. Hij wil weer weg, maar
dat zal nog verscheidene maanden du
ren. En nu al weet hij, dat hij geen rust
meer zal hebben, zodra hij de kust van
Groenland achter zich ziet verdwijnen.
Wie eenmaal door dit land gegrepen
werd, die wordt er nooit meer door los
gelaten. Er is geen land ter wereld dat
in grootsheid en ruigheid met dit land
vergelijkbaar is.
■MlIHHUiW
Wii leren in deze dagen een ding
heel duidelijk: dat er niets zo gemak
kelijk is om te zeggen „Ik ga naar
Groenland": en dat er niets moeilijker
is om het te doen en om er verder te
komen dan de eerste voorpost waarop
ze je hebben afgezet.
HE ene dag regent het, de andere
loeit een storm over onze hoofden.
Het is een kil. guur land en onvoorstel
baar ruig. Geen wegen, geen water,
geen plaatsen waar men kan verblij
ven. tenzij men een vriend heeft gevon
den, zoals wij. Wij beseffen dit. zittend
op Hans Egede's heuvel, vanavond. De
zon staat om 10 uur. nog te schijnen.
De fjord voor ons stroomt als een breed
blauw lint. We hebben allebei hoofd
pijn, een bekend verschijnsel bii hen
die voor het eerst in dit land komen.
Te veel licht, en nooit enige werkelijke
üuistenis. Je moet een gat in het gra
niet boren en daarin je hoofd steken
om duisternis te vinden. En je ogen
doen pijn van die lawine licht hier. Als
we het zeggen tegen onze vrienden
glimlachen ze. En ze voorspellen: wacht
maar tot jullie in Disco-baai," in het
land van de werkelijke middernacht
zon bent. Daar zul je het licht nog le
ren haten.
JA, een ruig, wild bitter-hard land. En
toch wordt er in dit land gezongen.
En toch zijn er kinderen die spelen en
lachen en verheugd zijn. Dat ervaren
we, als we de school der jonge Groen
landers bezoeken Van der Zee maakt
er opnamen met de wirerecorder en ik
geef u de verzekering dat het de sen
satie van het jaar was. Eerst die voor
bereidingen. Toen de opname. En ten
slotte.... wonder aller wonderen....
het meeluisteren van de kinderen zelf
in de koptelefoon Drar vernamen ze hun
eigen stemmen. Ze stikten van het
lachen en waren tegelijk zichbaar ge
ïmponeerd door zoiets ongelooflijks.
Ze zongen voor ons hun eigen liedjes
en ze zongen ze mooi. Aangrijpend
mooi. Ik moest denken aan m'n kleine
dochter in Holland. In vergelijking met
deze kinderen leeft die in de hemel. De
kinderen hier spelen, slapen en leren
op deze basalten akker en tóch zingen
ze. Ik denk dat menige Hollandse moe
der zich ternauwernood goed had kun
nen houden als ze dat uur dat wij in de
school verbleven had kunnen meema
ken. Omdat het zo aandoenlijk mense
lijk was. Omdat er, als je oplet, niet
eens zo héél veel verschil bestaat tus
sen deze kinderen en de onze in Hol
land.
Er werd ook in deze school gelachen.
Er waren er die verlegen waren, en
andere trachtten zich een houding te
geven van: wie doet me wat! Er waren,
er, die uit volle borst meezongen, toen
de nationale hymne aan de beurt was,
en andere hielden hun mond stijf dicht,
omdat de apparatuur van Van der Zee
hen veel te veel fascineerde. Later zag
ik er twee, op de achterste banken, die
elkaar stiekum zaten te pesten en te
gen de schenen schopten. En bij het
rekenen, toen een schat van een acht
jarig Groenlands meisje niet wist wat
ze moest antwoorden, werd er prompt
voorgezegd door een ander; zoals een
jongen zat te spieken toen er aan het
rekenen begonnen werd. Een Groen
landse school of een Hollandseer
is maar betrekkelijk weinig verschil.
De Groenlander die als meester op
trad. vroeg de kinderen of ze een groet
aan ons wilden meegeven voor de kin
deren in Holland. Ja. dat wilden ze
wel. Die groet is opgeschreven, en ik
hoop dat het mogeliik is dat hij bij
dit artikel opgenomen is. Een begin
van internationale verbroedering tus-
!sen Nederland en Groenland.
\/ANAVOND kwam er weer een me-
dedeling van het scheepvaartkan
toor: de Tikerak zou niét komen. Maar
het was een verkeerd opgevangen be
richt en tegen de nacht wisten we dat
ze wél komt. Tenminste
De tweede slaapzak is inmiddels ook
gevonden, en we behoeven elkanders
onmiddellijke lichamelijke nabijheid
nog niet te verduren, volgende week.
Een extra meevaller.
Morgen komt er een klein vaartuig
je, dat ons de Godthabfjord zal inbren
gen. Het is de grootste fjord van
Groenland en men zegt ons dat er fan
tastisch mooie gedeelten in ziin. De fo
to- en filmapparatuur staat gereed, en
we kunnen aan de slag. Er gaan twee.
(maar misschien één) ingenieurs mee.
die bepaalde punten van de fjord, waar
zich Groenlanders bevinden, voor een
bepaald doel moeten bezoeken. De reis
zal twee dagen duren. Voedsel en
slaapzakken moeten worden meegeno
men.
Voor ik slapen ga, kijk ik over de
fjord uit. Hii is vol witte kopjes en ik
hoop dat er morgen aanzienlijk minder
wind zal staan. Ik wil zo fit mogelijk
aan de start komen en wind een der de
kens stijf om m'n hoofd. Vanwege al
dat licht om half één in de nacht.
92. Pim, Pam en Pom waren reuze
blij, dat Piet Pakkum bij de commissa
ris weer in genade aangenomen was.
En Piet Pakkum zelf was niet minder
blij. Met hoge borst liep hij huiswaarts,
een grote sigaar tussen de lippen. Het
was een hele dure sigaar, die de com
missaris eigenhandig voor hem gekocht
had. En terwijl hij met welbehagen
grote rookwolken in de lucht blies, gin
gen zijn gedachten naar nog hoger
sferen. „Misschien ben ik morgen wel
brigadier", dacht hij. „Brigadier Pak
kum, dat klinkt wel, moet ik zeggen
Ook Pim, Pam en Pom waren
in een goede, om niet te zeggen uitbun
dige stemming. Ze hadden de grootste
praats, toen zij samen met Ali weer op
hun geheime plekje in het bos aange
komen waren Maar Ali was deze keer
ernstig, toen hij hun probeerde uit te
leggen, dat het bezit van de wonder
lamp in de meeste gevallen de mensen
niet gelukkig maakte. „De emir was
een uitzondering", zei hij peinzend. „Dia
gebruikte de lamp alleen, wanneer hij
hem nodig hadMaar gedurende
mijn duizendjarigbestaan heb >k al heel
wat meesters meegemaakt cn meestal
werden zij diep ongelukkig, wanneer
zij alles hadden gekregen, wat zij maar
wensten. Hun leven werd dan saai en
troosteloos, want zij kenden de vreug
den niet meer van de kleine alledaagse
dingen, zij hadden geen plezier om voor
iets te werken, om iets tot stand te
biengen, want zij behoefden het alleen
maar aan de lamp te vragen. Ik hoop,
dat dit met jullie nooit gebeuren zal
pim, Pam en Pom keken Ali
onderzoekend aan. Zij begrepen niet zo
goed, wat hij nu eigenlijk bedoelde.
Van Kampen, de Fjord inturend,
in afwachting van een schip.
Groet der kinderen van Godth&b.
De eerste twee regels luiden: „De
schoolkinderen van Godth&b zen
den de Nederlandse kinderen hun
beste groeten". Daarna volgen de
namen van de kinderen van
Groenlands eerste schooltje.
smZ+Kal diUZomJ.- iwW mJL-
IsuvrtaiA
-Vi ifi,.f'- ff,,-, j ftiu V/Nih 1*<1 tA
vftlLeZas
^AcJoll iKllsA**C\
«te* J9SM
Ir J. F. B. M. Meyer, scheepsbouwkun
dig Ingenieur van de Marine-werf te Den
Helder, is door „technlcal assistance ad-
ministration" aangesteld om de regering
van Pakistan van advies te dienen bij de
constructie van kleinere vaartuigen.
Ir Meyer, die grote ervaring heeft op
het gebied van bouw en reparatie van
houten en stalen vaartuigen van een ver
scheidenheid zoals bij de marine gebrui
kelijk is, heeft tevens onderwijskundige
ondervinding opgedaan gedurende de ja
ren '41-'45 toen hij als docent in de
scheepsbouwkunde aan de M.T.S. te
Dordrecht was verbonden. Hij zal op 24
Augustus a.s. eerst een bezoek brengen
aan het hoofdkwartier van de TAA te
New York en vervolgens doorreizen naar
Pakistan. De duur van zijn uitzending is
gesteld op een jaar.
Augustus van Home Stuyvesant, een
directe afstammeling van de laatste Ne
derlandse gouverneur van Nieuw Amster
dam (het tegenwoordige New York) Peter
Stuyvesant, is in de ouderdom van 83
jaar te New York overleden.
De arbeiders aan een groot werk
aan de „Lentse Lus", te Lent bij Nij
megen, zijn deze week in staking ge
gaan, omdat zij de vorige Zaterdag
geen loon hadden ontvangen. Op ad
vies van de katholieke bouwvakarbei
dersbond „Sint Joseph", melden de ar
beiders zich nu iedere morgen om
zeven uur bij het werk, om weer te
verdwijnen wanneer er geen geld op
tafel komt. Gistermiddag hebben de
werkgever en de arbeidersleiders de
situatie besproken. Bij de Rijkswater
staat zijn intussen stappen gedaan, om
met zijn medewerking een eind aan
het conflict te maken.
Gisteravond omstreeks zeven uur,
zijn in het Merwedekanaal twee schui
ten, elk van ruim honderd ton, met
elkaar in aanvaring gekomen. Eén
schip, dat met zand was geladen, dreigt
te zullen zinken. Men poogt het nog
te behouden, door met grote spoed de
lading te lossen.
4.
HOOFDSTUK II
Peter schoof zijn stoel achter uit cn
keek met een verheerlijkt gezicht op
naar het glimlachende dienstmeisje.
„Mathilda, laat mij je feliciteren met
het dinertje van vandaag. Het was af.
Gewoonweg fantastisch. Ik heb altijd
al eens echt Amerikaans willen eten.
Blij, dat ik dat nu gedaan heb".
„Als je misschien een Pools meisje
een opmerking toestaat", antwoordde
Mathilda, „het diner was voor de volle
honderd procent Russisch. Alleen het
servies en het bestek waren Ameri
kaans".
Peters waarderend lachje bevroor om
zijn mond. Toen maakte hij een held
haftig gebaar. „Ik denk, dat je wel
weet, wat ik bedoel. Jullie Amerikanen
zijn echte wereldburgers, wat de smaak
betreft".
Mathilda k likte gretig. „Het was een
Tzarenmaal vanavond. Borsch, blinchi-
ki, stevige dragomiroff, nalistniki, bak
lava. Morgen zal il het Hongaars of
Frans maken, als je 't goed vindt".
Letty kuchte. „Neem me niet kwa
lijk liefste". Ze wendde zich lachend
tot Peter. „Ik denk, dat je tante wel
graag zou willen weten, of je goed
overgekomen bent. Zouden we daar
maar niet eens voor zorgen? Je kunt
per telefoon wel even een telegramme
tje opgeven. Als je ten minste niet te
moe bent. Het apparaat vindt je daar,
achter de deur".
Peter stond op. „Ik zal het dadelijk
doen. We moeten tante Cecilin niet op
hete kolen laten zitten, nietwaar. De
goeie ziel is zo dol op me! Excuseert
u mij?"
Claudia wachtte totdat hij haar niet
meer kon horen. „Ik ben niet van plan
ooit met hem te trouwen", barstte ze
toen uit. „Op z'n zachtst uitgedrukt is-
ie een sukkel,, een...,"
Elwood legde waarschuwend een vin
ger op zijn mond. „Niet zo luid, lieve
kind. Alleen tante Cecilia wil dat. Be
grijp dan toch...."
„Ik begrijp het maar al te goed",
mopperde ze. „Ze heeft natuurlijk al
veel vaker geprobeerd hem aan een
vrouw te plakken. En nu jij zo dik
bij haar in de schuld zit, probeert ze
ons te chanteren". Tranen sprongen in
haar hemelsblauwe ogen. „Maar ik pas
ervoor. Ik...."
„Natuurlijk niet, m'n kind", troos
tend stak Letty haar een hand toe.
„Wij zijn heus niet van plan je iets
op te dringen, waar je zelf geen zin in
hebt".
Elwood knikte somber. „Wij houden
heel veel van je, Claudia. Probeer daar
altijd aan te denken".
Claudia snoot haar neus en haalde
diep adem, maar de tranen verdwenen
toch niet helemaal. „Ik weet wel, dat
jullie van me houden. Jullie zijn im
mers mijn vader en mijn moeder. Maar
zelfs als je dat zegt, kijk je me nog
verwijtend aan, alsof ik een eigenzin
nig kind ben, of een egoïstisch en on
dankbaar schepsel. Ik hou van Dick
en ik wil met hem trouwen ook. Is het
soms mijn schuld, dat we zo weinig
geld hebben? En dat de fabriek biina
op de fles is?"
Met de uitdrukking in zijn ogen als
van een geslagen hond keek Elwood
zijn dochter aan. „Wij denken niet al
leen aan onszelf, kindje", zei hij vrien
delijk.
„Maar waarom word ik verantwoor
delijk gesteld voor het welzijn van een
paar honderd fabrieksarbeiders, vader?
Zij hebben hun leven. Laat mij hA
mijne. Ik ben er zeker van, dat zij, als
ze zo'n afschuwelijke keus moesten
maken, allereerst aan zichzelf zoud <n
denken".
„Helaas, dat denk ik ook, maar je
moeder en ik maken ons zorgen over
jouw geluk, Claudia. Dick is een aller
aardigste jongen, maar wat zijn zijn
vooruitzichten? Je hebt altijd kunnen
krijgen wat je hartje begeerde. Je hebt
het nooit ergens buiten behoeven te
stellen".
„Maar nu vraagt u me het te stellen
buiten het enige in de wereld, dat voor
mij betekenis heeft". Claudia wist heel
goed, dat ze het wel wat erg mooi
maakte, maar ze kon de verleiding niet
weerstaan. Al sprekende gebaarde ze
zo hevig, dat ze het zoutpotje omgooi
de. Haastig zette ze het weer overeind
en klopte ze onder tegen de tafel, want
ze was bijgelovig en zout morsen bete
kende immers, dat er ruzie zou
komen.
Letty schrok van dit kleine incident.
,We moeten geen ruzie maken", riep ze
vlug. „Toe, alles komt wel weer op
z'n pootjes terecht. Dat zul je zien".
„O moeder. Dat heb je nu al jaren
lang gezegd en kijk eens hoe we er
nu voor staan".
,,'t Kon nog minder", zei Elwood op
timistisch.
„Voor mij niet, vader". Claudia keek
woest naar de deur, waardoor Peter
was verdwenen. „Weet je wat hij tegen
me zei? Dat ik er uit zag als een ma
donna in een 'overallEn dat mijn met
olie bevlekte gezicht hem herinnerde
aan de door de eeuwen geteisterde
schilderijen en mozaieken in het oude
Rome".
Elwood kon een glimlach niet onder
drukken. Zijn kale schedel glom in
het schijnsel van de lamp. „Dat krijg
je als je zo je best doet, om de goede
indruk die die foto maakte weg te n-v
men, Claudia", lachte hij. „Je verdien
de loon. Hem zo in de olie te ontvan
gen. Met een moersleutel in je hand
en zonder te zeggen, dat Dick naast je
onder de auto lag. Heus, nu...."
Mathilde duwde de deur van de pro
visiekamer zachtjes dicht, echter zo,
dat ze op een kiertje openbleef.
-i je make-up", vulde Letty aan.
„Wat heb je met je gezicht gedaan?
Het lijkt wel, of je jezelf veertig graden
koorts hebt gegeven. Moest je nu be
slist zoveel rouge gebruiken?"
Claudia drukte haar .lippen stijf op
elkaar. „Ik ben niet van plan", zei ze
grimmig, „om Peter Ponsonby ook
maar de minste reden te geven mij
aantrekkelijk te vinden. Als hij me
ondanks alles dan toch nog als vrouw
wil hebben.... enfin, dat heb ik ten
minste alles gedaan, wat ik doen kon.
„Opmerkelijk, vindt u niet?" Peter
kwam binnen. Zijn fletse ogen glinster
den. „Stel je voer, praten met tante
Ceciha, aan de andere kant van de
werd, helemaal in Australië. Ze zal
vreemd opkijken, daar sta ik je borg
voor".
Elwood's mond viel van verbazing
bek"?"' 'an'e Cecilia dan opge-
Natuurlijk, zou ze daar niet op
rekenen? Ze zijn nu bezig mij met
haar te verbinden".
Letty zat als uit steen gehouwen. Ze
dacht aan de kosten van zo'n gesprek
met Australië. Ze dacht ook aan de
langdradige manier waarop tante Ce
cilia placht te spreken, aan al die
rekeningen, die al lang betaald hadden
moeten worden en de klinkende brie
ven die hen daar op gezette tijden aan
herinnerden. Dat alles riep een hele
reeks onprettige gedachten bij haar op.
Vanmorgen nog was ze op straat aan-
gesproken door meneer Simmons, de
kruidenier en eergisteren had Sache-
verel Bautzig, de vice-president van de
Pottsville Bank kies laten doorsche
meren, dat zijn directie er over dacht
beslag op de hele fabriek te laten
leggen.
Claudia keek naar Peter, zwijgend.
aar die lachte alleen maar wat.
Hij ging zitten en wachtte vol span
ning op de dingen die komen zouden.
„Grappig zei hij. „De telefoniste prut
telde eerst flink. Drie keer vroeg ze
™e\Is er wel zeker van, dat u met
Australië wil bellen? En: Vergist u
zich niet? Ik geloof, dat het een hele
gebeurtenis voor haar was. Dat kan
ik haar trouwens niet kwalijk nemen.
Het gebeurt je hier niet iedere dag,
dat je iemand met Australië moet ver
binden, nietwaar?"
Elwood reageerde met een zuur lach
je op Peters gegrinnik. „Heb je ge
vraagd je tante de kosten in rekening
te laten brengen", zei hij, z'n uiterste
best doende die opmerking als een
grapje te doen klinken.
„Dat zou een goede mop geweest
zijn", lachte Peter. „Ik denk, dat tante
tje er mijn hoofd voor op zou eisen
U weet hoe ze is. Ze mist ieder gevoel
voor humor".
(Wordt vervolgd.)
Zonnewijzer, waarin ditmaal
wordt uitgebeeld hoe Houtman en
de Keyzer, die de zeeweg rond
Kaap naar Indië vonden, op
Texel arriveerden. (Vrijdag, 12.55
uur over Hilversum Iof naar de
regeringsuitzending „Verklaring
en toelichting", waarin door de
heer H. A. van Luyk wordt ge
sproken over de emigratie en de
problemen die hiermee samen
hangen, Hilversum I, 19.10 u.)
Om 20.15 wordt voorts over Hil
versum 11 een uitzending gewijd
aan de dichters van deze tijd,
waarbij Max Croiset declameert
uit werk van Paul van Ostayen.
Aan de piano dr Anton v. d.
Horst.
VRIJDAG 14 AUGUSTUS
HILVERSUM I, 402 m.: 7.00—24.00
KRO. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.1S
Gym. 7.30 Gram. 7-45 Morgengebed en
Liturgische kalender. 8.00 Nieuws en weer
berichten. 8.15 Gram. 9 00 Voor de huis
vrouw. 9.35 Orkestconcert en koorzang.
10.00 Kamermuziek. 10.30 Gram. 11.00
Voor de zieken. 11.40 Kamerkoor. 12.00
Angelus. 12.03 Gram. 12.30 Land- en Tuln-
bouwmededelingen. 12.33 Lichte muziek.
12.55 Zonnewijzer. 13.00 Nieuws en Katho
liek nieuws. 1320 Gram. 13.25 Piano
duo en soliste. 13.45 Voor de hulsvrouw.
14.00 Omroeporkest. 14.45 Meisjesschool
koor. 15.00 Gram. 15.30 Idem. 16-00 Voor
de zieken. 17.00 Voor de jeugd. 17.15
Gram. 18.00 Pianovoordracht. 18-30 Klan
ken uit Groot-Rotterdam. 18.52 Actuali
teiten. 19.00 Nieuws. 19.10 Regeringsuit
zending: VerklaWng en Toelichting. 19.30
Gram. 20-25 De gewone man. 20.30 Lichte
muziek. 21.00 „Zo zijn wij, Kempenaars",
causerie. 21.15 Concertgebouworkest. 22.05
Gram. 22.45 „Kanttekeningen bij de Li
turgische Beweging", causerie. 23.00
Nieuws. 23-1524 00 Gramofoonmuzlek.
HILVERSUM II, 298 m.: 7.00 VARA,
10.00 VPRO. 10.20 VARA, 12.00 AVRO,
16.00 VARA. 19.30 VPRO, 21.00 VARA.
22.40 VPRO, 23.00—24 00 VARA. 7.00
Nieuws. 7.13 Gram. 8.00 Nieuws. 8.18
Gram. 8.45 Voor de huisvrouw. 9-00 Gym
voor de vrouw. 9.10 Gram. 9,35 Water
standen. 9.40 Voor de kleuters. 10.00
causerie. 10 05 Morgenwijding.
10.20 Gram. 10.40 Kamerkoor. 11.00 Ra
diofeuilleton. 11.20 Gram. 12 00 Metropole-
Orkest. 12.30 Land- en Tuinbouwmede-
delingen. 12 33 Sport en prognose. 12.48
Gram. 13.00 Nieuws. 13.15 Mededelingen
en gram. 13.30 Dansmuziek. 14.00 Kook-
praatje. 14.20 Cello en plano. 14.50 Voor
dracht en muziek. 15.10 Pianorecital 15.30
strijkorkest. 16.00 Gram. 16.25 Haarlem.
Orkestver koor en sol. 17.10 Voor de
oU,V'- Hawaiïanmuziek. 18.00 Nieuw».
18.15 Felicitaties. 18.45 „Opleiding en ar
beidsvoorwaarden van apothekersassisten-
ten causerie. 19.00 Koorzang. 19.15 Ra-
dio-reiswijzer. 1930 „Wat geloven wij
Vrijzinnig Protestanten", causerie. 19.45
p bezoek bij anderen", causerie. 20.00
ieuws. 20.05 Boekbespreking. 20.15 Voor-
M?.u.t„en muzIek' 20'30 -De Verenigd.
Natte» causerie. 20 40 „Verdraagzaam
heid causerie. 21.00 Gram met com-
km «m s'i Europa zingt: Denemar-
Revar Buitenlands overzicht. 22.15
rit 2240 cause-
23 15 elno r- w'lding. 23 00 Nieuw».
23.15 24.00 Gramofoonmuzlek.