De „Tikerak" nadert Godthab De man uit Australië Kans op een reis naar oudste Viking-nederzetting Bij de kinderen van dit land Onder Groenlanders en Eskimo's (13) Scooter-bestuurder gedood bij botsing door Anth. van Kampen Pim, Pam, Pom en de wonderlamp Scheepsbouwkundige naar Pakistan Staking bij „Lentse Lus" duurt nog voort Zandschuit zinkende na aanvaring Ons dagelijks feuilleton LUISTER EENS NAAR Radioprogramma VANMORGEN kwam een jonge Groenlander ons hijgend vertellen, dat er nieuws was op het kantoor, dat de scheepvaart langs de Westkust van dit eiland in handen heeft. We lieten alles in de steek en daal den datgene af, wat we wel een pad zouden willen nomen, maar dat alleen maar uit een verzameling niet tè omvangrijke stukken graniet bestaat. Wel, er was nieuws. Groot nieuws! Er was een tele grafisch bericht over de Tikerak. De Tikerak het schip, welks naam we in deze dagen al honderd, tweehonderd maal, hebben horen noemen. Het moest ergens zijn, ergensaan de kust van Groenland. Maar waar? Het was nu komend, in de richting van Godthab, en zou dezelfde dag weer vertrekken. Naar het Zuiden. Omdat er een gerucht was van iets min der ijs. Het was werkelijk een verlossend bericht. Omdat een reis naar het Zuiden de mogelijkheid in houdt van een contact met de overblijfselen der aller eerste Viking-nederzetting op Groenland, Brattalid, niet zo ver van Julianahab. Deze dag was dus vol hoop en goede verwachting, hoewel we reeds zoveel Groenlandse ervaring heb ben, niet met volledige zekerheid op dit schip te rekenen. Ook niet, al bezit het dan de voortreffelijke naam van Tikerak, hetgeen betekent in de taal van dit land: „Hij, die komt". Een werkelijk onge looflijk plezierige naam voor Van der Zee en mij. Of- schoon we op ons qui vive blijven. VV7E dienen slaapzakken te bemachti- gen, omdat er om de Zuid geen gelegenheid zal bestaan op een andere manier dan op de grond te slapen. Eén leverde voorlopig het Gouvernements kantoor, Aan de andere wordt ge werkt. We maken ons echter al ver trouwd met de gedachte samen te moe ten overnachten, in de nabije toekomst, in één slaapzak. Of we daar tegenop zien? Nee, lezers. We hebben ons al verzoend met enkele andere dan Euro pese normen. En we beschikken ten slotte nog over een voldoende voor raad ongebruikt ondergoed. De zaak is namelijk dat we de afspraak maak ten elkaar te waarschuwen indien de een de ander zou gaan ruiken. Indien er één probleem in dit land is, dan is het 't wasprobleem. Wat vuil is blijft voorlopig in dezelfde staat op onze ba sis liggen. We zullen wel zien hoe dit zaakje wordt opgelost. Er zijn nu be langrijker dingen aan de orde. WE leren in deze dagen iets van Groenland begrijpen. Ietsom dat ons steeds weer wordt gezegd dat Godthab Groenland niet is. Dit is alleen maar een punt waar een enkel schip een ogenblik verankert. Een buitenpost, zonder meer. Niet karakteristiek voor dit land en met evenmin een karakte ristieke bevolking. Het is rechter Jor- g^n Moller, en ook Helga Christensen, die ons urenlang gegevens verstrekken over het land. ver om de Zuid en ver om de Noord. Dóór ligt Groenland, en daar moeten we zien te komen. Als deze Denen de naam Disco-baai noe men, verandert er iets aan hen._ En Christensen zegt: - Ik hoop dat jullie er komen en het zullen zien. Wie Dis co-baai eenmaal zag. kan_ dat nooit -meer vergeten. Daar bij Jacobsha- ven, stort zich de grootste iisrivier van Groenland in zee. Een ongelooflijk schouwspel: 20 millioen ton ijs wordt per dag uit de ÏJskap geperst en be geeft zich. in de vorm van ijsbergen en ijsvelden op weg naar het Zuiden. Wie het ziet, gelooft het niet.., aldus Helge Christensen, de man die de we reld rondzwalkte en nergens rust vond. Te Winschoten is Dinsdagmiddag de 50-jarige caféhouder P. H. J. uit Gro ningen, die een scooter bereed, in bot sing gekomen met een uit Noorwegen afkomstige auto, waarin drie Noren en twee Zwitsers gezeten waren, die on derweg waren naar Parijs. De 19-jarige bestuurder van deze wagen wilde zich met het voertuig naar de linkerkant van de weg begeven, teneinde te stop pen bij een aldaar gelegen café. Hij stak zijn linkerhand uit en zwenkte met de wagen naar het midden van de weg. Uit tegenovergestelde richting na derde op dat moment de heer W„ die tegen de linkervoorzijde van de auto botste. Hij liep een schedelbasisfrac- tuur op en overleed korte tijd na het ongeval in het R. K. Ziekenhuis te Win schoten. Zijn 51-jarige echtgenote, die achter op de scooter zat, kreeg een dub bele beenbreuk. Het echtpaar was met vacantie. De nog fonkelnieuwe scooter werd geheel vernield. BIJ HET BADEN VERDRONKEN Door onbekende oorzaak is gister middag de 15-jarige G. F. J. H. uit Rot terdam te Oostvoorne verdronken. De jongen, die op Oost-Voorne kampeerde, was aan het baden in de afgedamde Brielse Maas, toen hij plotseling in de diepte verdween. Het lijkje is inmid dels gevonden. Van der Zee heeft contact met een groepje jonge Groenlanders. Ook hier niet. Hij wil weer weg, maar dat zal nog verscheidene maanden du ren. En nu al weet hij, dat hij geen rust meer zal hebben, zodra hij de kust van Groenland achter zich ziet verdwijnen. Wie eenmaal door dit land gegrepen werd, die wordt er nooit meer door los gelaten. Er is geen land ter wereld dat in grootsheid en ruigheid met dit land vergelijkbaar is. ■MlIHHUiW Wii leren in deze dagen een ding heel duidelijk: dat er niets zo gemak kelijk is om te zeggen „Ik ga naar Groenland": en dat er niets moeilijker is om het te doen en om er verder te komen dan de eerste voorpost waarop ze je hebben afgezet. HE ene dag regent het, de andere loeit een storm over onze hoofden. Het is een kil. guur land en onvoorstel baar ruig. Geen wegen, geen water, geen plaatsen waar men kan verblij ven. tenzij men een vriend heeft gevon den, zoals wij. Wij beseffen dit. zittend op Hans Egede's heuvel, vanavond. De zon staat om 10 uur. nog te schijnen. De fjord voor ons stroomt als een breed blauw lint. We hebben allebei hoofd pijn, een bekend verschijnsel bii hen die voor het eerst in dit land komen. Te veel licht, en nooit enige werkelijke üuistenis. Je moet een gat in het gra niet boren en daarin je hoofd steken om duisternis te vinden. En je ogen doen pijn van die lawine licht hier. Als we het zeggen tegen onze vrienden glimlachen ze. En ze voorspellen: wacht maar tot jullie in Disco-baai," in het land van de werkelijke middernacht zon bent. Daar zul je het licht nog le ren haten. JA, een ruig, wild bitter-hard land. En toch wordt er in dit land gezongen. En toch zijn er kinderen die spelen en lachen en verheugd zijn. Dat ervaren we, als we de school der jonge Groen landers bezoeken Van der Zee maakt er opnamen met de wirerecorder en ik geef u de verzekering dat het de sen satie van het jaar was. Eerst die voor bereidingen. Toen de opname. En ten slotte.... wonder aller wonderen.... het meeluisteren van de kinderen zelf in de koptelefoon Drar vernamen ze hun eigen stemmen. Ze stikten van het lachen en waren tegelijk zichbaar ge ïmponeerd door zoiets ongelooflijks. Ze zongen voor ons hun eigen liedjes en ze zongen ze mooi. Aangrijpend mooi. Ik moest denken aan m'n kleine dochter in Holland. In vergelijking met deze kinderen leeft die in de hemel. De kinderen hier spelen, slapen en leren op deze basalten akker en tóch zingen ze. Ik denk dat menige Hollandse moe der zich ternauwernood goed had kun nen houden als ze dat uur dat wij in de school verbleven had kunnen meema ken. Omdat het zo aandoenlijk mense lijk was. Omdat er, als je oplet, niet eens zo héél veel verschil bestaat tus sen deze kinderen en de onze in Hol land. Er werd ook in deze school gelachen. Er waren er die verlegen waren, en andere trachtten zich een houding te geven van: wie doet me wat! Er waren, er, die uit volle borst meezongen, toen de nationale hymne aan de beurt was, en andere hielden hun mond stijf dicht, omdat de apparatuur van Van der Zee hen veel te veel fascineerde. Later zag ik er twee, op de achterste banken, die elkaar stiekum zaten te pesten en te gen de schenen schopten. En bij het rekenen, toen een schat van een acht jarig Groenlands meisje niet wist wat ze moest antwoorden, werd er prompt voorgezegd door een ander; zoals een jongen zat te spieken toen er aan het rekenen begonnen werd. Een Groen landse school of een Hollandseer is maar betrekkelijk weinig verschil. De Groenlander die als meester op trad. vroeg de kinderen of ze een groet aan ons wilden meegeven voor de kin deren in Holland. Ja. dat wilden ze wel. Die groet is opgeschreven, en ik hoop dat het mogeliik is dat hij bij dit artikel opgenomen is. Een begin van internationale verbroedering tus- !sen Nederland en Groenland. \/ANAVOND kwam er weer een me- dedeling van het scheepvaartkan toor: de Tikerak zou niét komen. Maar het was een verkeerd opgevangen be richt en tegen de nacht wisten we dat ze wél komt. Tenminste De tweede slaapzak is inmiddels ook gevonden, en we behoeven elkanders onmiddellijke lichamelijke nabijheid nog niet te verduren, volgende week. Een extra meevaller. Morgen komt er een klein vaartuig je, dat ons de Godthabfjord zal inbren gen. Het is de grootste fjord van Groenland en men zegt ons dat er fan tastisch mooie gedeelten in ziin. De fo to- en filmapparatuur staat gereed, en we kunnen aan de slag. Er gaan twee. (maar misschien één) ingenieurs mee. die bepaalde punten van de fjord, waar zich Groenlanders bevinden, voor een bepaald doel moeten bezoeken. De reis zal twee dagen duren. Voedsel en slaapzakken moeten worden meegeno men. Voor ik slapen ga, kijk ik over de fjord uit. Hii is vol witte kopjes en ik hoop dat er morgen aanzienlijk minder wind zal staan. Ik wil zo fit mogelijk aan de start komen en wind een der de kens stijf om m'n hoofd. Vanwege al dat licht om half één in de nacht. 92. Pim, Pam en Pom waren reuze blij, dat Piet Pakkum bij de commissa ris weer in genade aangenomen was. En Piet Pakkum zelf was niet minder blij. Met hoge borst liep hij huiswaarts, een grote sigaar tussen de lippen. Het was een hele dure sigaar, die de com missaris eigenhandig voor hem gekocht had. En terwijl hij met welbehagen grote rookwolken in de lucht blies, gin gen zijn gedachten naar nog hoger sferen. „Misschien ben ik morgen wel brigadier", dacht hij. „Brigadier Pak kum, dat klinkt wel, moet ik zeggen Ook Pim, Pam en Pom waren in een goede, om niet te zeggen uitbun dige stemming. Ze hadden de grootste praats, toen zij samen met Ali weer op hun geheime plekje in het bos aange komen waren Maar Ali was deze keer ernstig, toen hij hun probeerde uit te leggen, dat het bezit van de wonder lamp in de meeste gevallen de mensen niet gelukkig maakte. „De emir was een uitzondering", zei hij peinzend. „Dia gebruikte de lamp alleen, wanneer hij hem nodig hadMaar gedurende mijn duizendjarigbestaan heb >k al heel wat meesters meegemaakt cn meestal werden zij diep ongelukkig, wanneer zij alles hadden gekregen, wat zij maar wensten. Hun leven werd dan saai en troosteloos, want zij kenden de vreug den niet meer van de kleine alledaagse dingen, zij hadden geen plezier om voor iets te werken, om iets tot stand te biengen, want zij behoefden het alleen maar aan de lamp te vragen. Ik hoop, dat dit met jullie nooit gebeuren zal pim, Pam en Pom keken Ali onderzoekend aan. Zij begrepen niet zo goed, wat hij nu eigenlijk bedoelde. Van Kampen, de Fjord inturend, in afwachting van een schip. Groet der kinderen van Godth&b. De eerste twee regels luiden: „De schoolkinderen van Godth&b zen den de Nederlandse kinderen hun beste groeten". Daarna volgen de namen van de kinderen van Groenlands eerste schooltje. smZ+Kal diUZomJ.- iwW mJL- IsuvrtaiA -Vi ifi,.f'- ff,,-, j ftiu V/Nih 1*<1 tA vftlLeZas ^AcJoll iKllsA**C\ «te* J9SM Ir J. F. B. M. Meyer, scheepsbouwkun dig Ingenieur van de Marine-werf te Den Helder, is door „technlcal assistance ad- ministration" aangesteld om de regering van Pakistan van advies te dienen bij de constructie van kleinere vaartuigen. Ir Meyer, die grote ervaring heeft op het gebied van bouw en reparatie van houten en stalen vaartuigen van een ver scheidenheid zoals bij de marine gebrui kelijk is, heeft tevens onderwijskundige ondervinding opgedaan gedurende de ja ren '41-'45 toen hij als docent in de scheepsbouwkunde aan de M.T.S. te Dordrecht was verbonden. Hij zal op 24 Augustus a.s. eerst een bezoek brengen aan het hoofdkwartier van de TAA te New York en vervolgens doorreizen naar Pakistan. De duur van zijn uitzending is gesteld op een jaar. Augustus van Home Stuyvesant, een directe afstammeling van de laatste Ne derlandse gouverneur van Nieuw Amster dam (het tegenwoordige New York) Peter Stuyvesant, is in de ouderdom van 83 jaar te New York overleden. De arbeiders aan een groot werk aan de „Lentse Lus", te Lent bij Nij megen, zijn deze week in staking ge gaan, omdat zij de vorige Zaterdag geen loon hadden ontvangen. Op ad vies van de katholieke bouwvakarbei dersbond „Sint Joseph", melden de ar beiders zich nu iedere morgen om zeven uur bij het werk, om weer te verdwijnen wanneer er geen geld op tafel komt. Gistermiddag hebben de werkgever en de arbeidersleiders de situatie besproken. Bij de Rijkswater staat zijn intussen stappen gedaan, om met zijn medewerking een eind aan het conflict te maken. Gisteravond omstreeks zeven uur, zijn in het Merwedekanaal twee schui ten, elk van ruim honderd ton, met elkaar in aanvaring gekomen. Eén schip, dat met zand was geladen, dreigt te zullen zinken. Men poogt het nog te behouden, door met grote spoed de lading te lossen. 4. HOOFDSTUK II Peter schoof zijn stoel achter uit cn keek met een verheerlijkt gezicht op naar het glimlachende dienstmeisje. „Mathilda, laat mij je feliciteren met het dinertje van vandaag. Het was af. Gewoonweg fantastisch. Ik heb altijd al eens echt Amerikaans willen eten. Blij, dat ik dat nu gedaan heb". „Als je misschien een Pools meisje een opmerking toestaat", antwoordde Mathilda, „het diner was voor de volle honderd procent Russisch. Alleen het servies en het bestek waren Ameri kaans". Peters waarderend lachje bevroor om zijn mond. Toen maakte hij een held haftig gebaar. „Ik denk, dat je wel weet, wat ik bedoel. Jullie Amerikanen zijn echte wereldburgers, wat de smaak betreft". Mathilda k likte gretig. „Het was een Tzarenmaal vanavond. Borsch, blinchi- ki, stevige dragomiroff, nalistniki, bak lava. Morgen zal il het Hongaars of Frans maken, als je 't goed vindt". Letty kuchte. „Neem me niet kwa lijk liefste". Ze wendde zich lachend tot Peter. „Ik denk, dat je tante wel graag zou willen weten, of je goed overgekomen bent. Zouden we daar maar niet eens voor zorgen? Je kunt per telefoon wel even een telegramme tje opgeven. Als je ten minste niet te moe bent. Het apparaat vindt je daar, achter de deur". Peter stond op. „Ik zal het dadelijk doen. We moeten tante Cecilin niet op hete kolen laten zitten, nietwaar. De goeie ziel is zo dol op me! Excuseert u mij?" Claudia wachtte totdat hij haar niet meer kon horen. „Ik ben niet van plan ooit met hem te trouwen", barstte ze toen uit. „Op z'n zachtst uitgedrukt is- ie een sukkel,, een...," Elwood legde waarschuwend een vin ger op zijn mond. „Niet zo luid, lieve kind. Alleen tante Cecilia wil dat. Be grijp dan toch...." „Ik begrijp het maar al te goed", mopperde ze. „Ze heeft natuurlijk al veel vaker geprobeerd hem aan een vrouw te plakken. En nu jij zo dik bij haar in de schuld zit, probeert ze ons te chanteren". Tranen sprongen in haar hemelsblauwe ogen. „Maar ik pas ervoor. Ik...." „Natuurlijk niet, m'n kind", troos tend stak Letty haar een hand toe. „Wij zijn heus niet van plan je iets op te dringen, waar je zelf geen zin in hebt". Elwood knikte somber. „Wij houden heel veel van je, Claudia. Probeer daar altijd aan te denken". Claudia snoot haar neus en haalde diep adem, maar de tranen verdwenen toch niet helemaal. „Ik weet wel, dat jullie van me houden. Jullie zijn im mers mijn vader en mijn moeder. Maar zelfs als je dat zegt, kijk je me nog verwijtend aan, alsof ik een eigenzin nig kind ben, of een egoïstisch en on dankbaar schepsel. Ik hou van Dick en ik wil met hem trouwen ook. Is het soms mijn schuld, dat we zo weinig geld hebben? En dat de fabriek biina op de fles is?" Met de uitdrukking in zijn ogen als van een geslagen hond keek Elwood zijn dochter aan. „Wij denken niet al leen aan onszelf, kindje", zei hij vrien delijk. „Maar waarom word ik verantwoor delijk gesteld voor het welzijn van een paar honderd fabrieksarbeiders, vader? Zij hebben hun leven. Laat mij hA mijne. Ik ben er zeker van, dat zij, als ze zo'n afschuwelijke keus moesten maken, allereerst aan zichzelf zoud <n denken". „Helaas, dat denk ik ook, maar je moeder en ik maken ons zorgen over jouw geluk, Claudia. Dick is een aller aardigste jongen, maar wat zijn zijn vooruitzichten? Je hebt altijd kunnen krijgen wat je hartje begeerde. Je hebt het nooit ergens buiten behoeven te stellen". „Maar nu vraagt u me het te stellen buiten het enige in de wereld, dat voor mij betekenis heeft". Claudia wist heel goed, dat ze het wel wat erg mooi maakte, maar ze kon de verleiding niet weerstaan. Al sprekende gebaarde ze zo hevig, dat ze het zoutpotje omgooi de. Haastig zette ze het weer overeind en klopte ze onder tegen de tafel, want ze was bijgelovig en zout morsen bete kende immers, dat er ruzie zou komen. Letty schrok van dit kleine incident. ,We moeten geen ruzie maken", riep ze vlug. „Toe, alles komt wel weer op z'n pootjes terecht. Dat zul je zien". „O moeder. Dat heb je nu al jaren lang gezegd en kijk eens hoe we er nu voor staan". ,,'t Kon nog minder", zei Elwood op timistisch. „Voor mij niet, vader". Claudia keek woest naar de deur, waardoor Peter was verdwenen. „Weet je wat hij tegen me zei? Dat ik er uit zag als een ma donna in een 'overallEn dat mijn met olie bevlekte gezicht hem herinnerde aan de door de eeuwen geteisterde schilderijen en mozaieken in het oude Rome". Elwood kon een glimlach niet onder drukken. Zijn kale schedel glom in het schijnsel van de lamp. „Dat krijg je als je zo je best doet, om de goede indruk die die foto maakte weg te n-v men, Claudia", lachte hij. „Je verdien de loon. Hem zo in de olie te ontvan gen. Met een moersleutel in je hand en zonder te zeggen, dat Dick naast je onder de auto lag. Heus, nu...." Mathilde duwde de deur van de pro visiekamer zachtjes dicht, echter zo, dat ze op een kiertje openbleef. -i je make-up", vulde Letty aan. „Wat heb je met je gezicht gedaan? Het lijkt wel, of je jezelf veertig graden koorts hebt gegeven. Moest je nu be slist zoveel rouge gebruiken?" Claudia drukte haar .lippen stijf op elkaar. „Ik ben niet van plan", zei ze grimmig, „om Peter Ponsonby ook maar de minste reden te geven mij aantrekkelijk te vinden. Als hij me ondanks alles dan toch nog als vrouw wil hebben.... enfin, dat heb ik ten minste alles gedaan, wat ik doen kon. „Opmerkelijk, vindt u niet?" Peter kwam binnen. Zijn fletse ogen glinster den. „Stel je voer, praten met tante Ceciha, aan de andere kant van de werd, helemaal in Australië. Ze zal vreemd opkijken, daar sta ik je borg voor". Elwood's mond viel van verbazing bek"?"' 'an'e Cecilia dan opge- Natuurlijk, zou ze daar niet op rekenen? Ze zijn nu bezig mij met haar te verbinden". Letty zat als uit steen gehouwen. Ze dacht aan de kosten van zo'n gesprek met Australië. Ze dacht ook aan de langdradige manier waarop tante Ce cilia placht te spreken, aan al die rekeningen, die al lang betaald hadden moeten worden en de klinkende brie ven die hen daar op gezette tijden aan herinnerden. Dat alles riep een hele reeks onprettige gedachten bij haar op. Vanmorgen nog was ze op straat aan- gesproken door meneer Simmons, de kruidenier en eergisteren had Sache- verel Bautzig, de vice-president van de Pottsville Bank kies laten doorsche meren, dat zijn directie er over dacht beslag op de hele fabriek te laten leggen. Claudia keek naar Peter, zwijgend. aar die lachte alleen maar wat. Hij ging zitten en wachtte vol span ning op de dingen die komen zouden. „Grappig zei hij. „De telefoniste prut telde eerst flink. Drie keer vroeg ze ™e\Is er wel zeker van, dat u met Australië wil bellen? En: Vergist u zich niet? Ik geloof, dat het een hele gebeurtenis voor haar was. Dat kan ik haar trouwens niet kwalijk nemen. Het gebeurt je hier niet iedere dag, dat je iemand met Australië moet ver binden, nietwaar?" Elwood reageerde met een zuur lach je op Peters gegrinnik. „Heb je ge vraagd je tante de kosten in rekening te laten brengen", zei hij, z'n uiterste best doende die opmerking als een grapje te doen klinken. „Dat zou een goede mop geweest zijn", lachte Peter. „Ik denk, dat tante tje er mijn hoofd voor op zou eisen U weet hoe ze is. Ze mist ieder gevoel voor humor". (Wordt vervolgd.) Zonnewijzer, waarin ditmaal wordt uitgebeeld hoe Houtman en de Keyzer, die de zeeweg rond Kaap naar Indië vonden, op Texel arriveerden. (Vrijdag, 12.55 uur over Hilversum Iof naar de regeringsuitzending „Verklaring en toelichting", waarin door de heer H. A. van Luyk wordt ge sproken over de emigratie en de problemen die hiermee samen hangen, Hilversum I, 19.10 u.) Om 20.15 wordt voorts over Hil versum 11 een uitzending gewijd aan de dichters van deze tijd, waarbij Max Croiset declameert uit werk van Paul van Ostayen. Aan de piano dr Anton v. d. Horst. VRIJDAG 14 AUGUSTUS HILVERSUM I, 402 m.: 7.00—24.00 KRO. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.1S Gym. 7.30 Gram. 7-45 Morgengebed en Liturgische kalender. 8.00 Nieuws en weer berichten. 8.15 Gram. 9 00 Voor de huis vrouw. 9.35 Orkestconcert en koorzang. 10.00 Kamermuziek. 10.30 Gram. 11.00 Voor de zieken. 11.40 Kamerkoor. 12.00 Angelus. 12.03 Gram. 12.30 Land- en Tuln- bouwmededelingen. 12.33 Lichte muziek. 12.55 Zonnewijzer. 13.00 Nieuws en Katho liek nieuws. 1320 Gram. 13.25 Piano duo en soliste. 13.45 Voor de hulsvrouw. 14.00 Omroeporkest. 14.45 Meisjesschool koor. 15.00 Gram. 15.30 Idem. 16-00 Voor de zieken. 17.00 Voor de jeugd. 17.15 Gram. 18.00 Pianovoordracht. 18-30 Klan ken uit Groot-Rotterdam. 18.52 Actuali teiten. 19.00 Nieuws. 19.10 Regeringsuit zending: VerklaWng en Toelichting. 19.30 Gram. 20-25 De gewone man. 20.30 Lichte muziek. 21.00 „Zo zijn wij, Kempenaars", causerie. 21.15 Concertgebouworkest. 22.05 Gram. 22.45 „Kanttekeningen bij de Li turgische Beweging", causerie. 23.00 Nieuws. 23-1524 00 Gramofoonmuzlek. HILVERSUM II, 298 m.: 7.00 VARA, 10.00 VPRO. 10.20 VARA, 12.00 AVRO, 16.00 VARA. 19.30 VPRO, 21.00 VARA. 22.40 VPRO, 23.00—24 00 VARA. 7.00 Nieuws. 7.13 Gram. 8.00 Nieuws. 8.18 Gram. 8.45 Voor de huisvrouw. 9-00 Gym voor de vrouw. 9.10 Gram. 9,35 Water standen. 9.40 Voor de kleuters. 10.00 causerie. 10 05 Morgenwijding. 10.20 Gram. 10.40 Kamerkoor. 11.00 Ra diofeuilleton. 11.20 Gram. 12 00 Metropole- Orkest. 12.30 Land- en Tuinbouwmede- delingen. 12 33 Sport en prognose. 12.48 Gram. 13.00 Nieuws. 13.15 Mededelingen en gram. 13.30 Dansmuziek. 14.00 Kook- praatje. 14.20 Cello en plano. 14.50 Voor dracht en muziek. 15.10 Pianorecital 15.30 strijkorkest. 16.00 Gram. 16.25 Haarlem. Orkestver koor en sol. 17.10 Voor de oU,V'- Hawaiïanmuziek. 18.00 Nieuw». 18.15 Felicitaties. 18.45 „Opleiding en ar beidsvoorwaarden van apothekersassisten- ten causerie. 19.00 Koorzang. 19.15 Ra- dio-reiswijzer. 1930 „Wat geloven wij Vrijzinnig Protestanten", causerie. 19.45 p bezoek bij anderen", causerie. 20.00 ieuws. 20.05 Boekbespreking. 20.15 Voor- M?.u.t„en muzIek' 20'30 -De Verenigd. Natte» causerie. 20 40 „Verdraagzaam heid causerie. 21.00 Gram met com- km «m s'i Europa zingt: Denemar- Revar Buitenlands overzicht. 22.15 rit 2240 cause- 23 15 elno r- w'lding. 23 00 Nieuw». 23.15 24.00 Gramofoonmuzlek.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1953 | | pagina 4