Op „Thule Air Base" zonder vergunning van „State Department" der V.S. Di$cotierjy VfRICLEY Men kan op 's werelds geheimste vliegbasis eenvoudig naar binnen lopen Dï. BOEKEN BULLETIN Tussen Amsterdam en Jm Parijs Onder Groenlanders en Eskimo's (46) ZONDER OOK MAAR EEN ENKELE BEWAKER TE ONTMOETEN Top secret" bleek zo lek als een mandje We LIEPEN VERDER. Enigszins aarzelend beschroomd, onrustig, waarheid te zeggen. Omdat v e tenslotte wel wisten waar we ons bevonden. Maar die basis trok ons BIS een magneet! Als U iets van mij wilt aannemen dan stapt U ook over op 20 stuks 75 ct. r Pim, Pam Pom en de wonderlamp De weg naar Klockrike fdoor F. DE SINCLAÏiï) Luister eens naar: Radioprogramma WOENSDAG 21 OCTOBER 1958 DAG nadat wij de Thule-berg beklommen 'hadden en vandaar zo'n bijzonder goed uitzicht hadden over Thule Air Base, besloten wij dus nogmaals een poging te ondernemen iets van „Manhattan aan de Noordpool", 's-werelds mach tigste luchtbasis, te zien. Ons was een weg ge wezen die over de rotsen leidde, waarachter de Basis zich bevond. Die tocht is gemaakt op de 24ste Augustus, tussen 2 en 5 uur in de namiddag, gerekend naar Groenlandse tijd. Het zal de lezer nog duidelijk worden, om welke reden dit zo nadrukkelijk wordt vermeld. Het was in die uren, dat wij een ervaring op deden, die ons daarvóór als totaal ondenkbaar voorgekomen was. We beleefden een van de on gelooflijkste gebeurtenissen, zó ongelooflijk, dat wij thans, als we dit neerschrijven, haar zelf nauwelijks, als reëel kunnen beschouwen. Wij liepen in de richting van de heuvels. Het oude Thule lag verlaten achter ons en in de baai dreef de Julius Thomsen. Groenlanders waren bezig een lading steenkolen naar de wal te bren gen. We ontmoetten een Eskimo, die ons vriende lijk aankeek en even vriendelijk bereid was te poseren voor Van der Zee. Van der Zee had zijn fototoestel en filmapparaat bij zich. We hadden niet de illusie iets van de Basis te kunnen filmen of fotograferen, maar op de weg er heen zou het wellicht mogelijk zijn, dat wij iets interessants tegenkwamen. Wij klauterden een half uur over de rotsen, die niet al te stijl omhoog liepen. Ook hier een vol ledig verlaten niemandsland. Ook hier basalt en lei. Nauwelijks enige vorm van plantaardig leven. Groenland op z'n hardst, kaalst en onvruchtbaarst. Op een gegeven ogenblik bleven wij stilstaan. Vlak bij ons verschenen mensen. Het waren geen Groenlanders en evenmin Eskimo's of Denen. Het waren mannen in uniform: Amerikanen. Ze waren daar met een jeep en liepen in onze rich ting. Op dat moment wisten we, dat er een einde was gekomen aan onze excursie in het terrein, liggend vlak voor Thule Air Base. We zouden worden aangehouden en teruggestuurd. Precies wat we verwacht hadden. Het gebeurde niet. De Amerikanen waren het terrein aan het opnemen. Ze maten het land en waarschijnlijk was men die dag bezig met het in kaart brengen van dit gedeelte van Thule, om ook dat binnenkort aan de basis toe te voegen. Ik ge loof niet dat deze Amerikaanse militairen op enige manier kennis van onze aanwezigheid na men. Het interesseerde ze niet. Aarzelend gingen wij verder. Aarzelend.om dat wij dit niet begrepen. Tenslotte liepen wij recht streeks in de richting van de basis. We veronderstel den toen dat de bewaking dichter bij de basis zou lijn. We gingen verder. Hoger gekomen zagen wy een vrij grote groep Ame rikanen eveneens bezig in het terrein. Wat zij deden konden wij door de te grote afstand niet onder scheiden. Vermoedelijk waren ze bezig met een zelfde soort werk als de twee, die wij eerder had den ontmoet. Wy beklommen de laat ste heuvelrug, die de Ba sis voor onze blikken ver borg, en ge kunt van mij aannemen lezer, dat wy in aanzienlijke spanning verkeerden. Omdat zien nog steeds geen Amerika nen kwamen die ons te rugzonden. Omdat wy er absoluut zeker van waren deze tocht voor niets ge maakt te hebben. Men zou ons niet toestaan eer blik over deze laatste bergkam te gunnen, omdat daar de basis zichtbaar zou zy'n, en duidelijker zichtbaar dan waar dan ook. Dit was ons toch gezegd, niet waar! De beklimming was de laatste paar honderd me ter niet eenvoudig. Dat gedeelte was zeer stijl en we moesten verscheidene malen rusten. Ik moet u eerlijk zeggen dat we ons tijdens die korte rustpe rioden afvroegen, hoe het mogelijk was de basis van zó dichtbij te benaderen, zonder in contact te ko men met enige vorm van bewaking. Dat die bewa king er was.... dit stond voor ons als een paal bo ven water. Maar waar was ze dan.en wanneer zou ze zich dan eindelijk manifesteren? Tenslotte moesten de laatste tientallen meters genomen worden. Ze wer den genomen. En toen we, strompelend en struike lend, de kam overklom- men, toen wisten we dat we aan de grens stonden van Thule Air Base. Ge looft u mij dat we in spanning verkeerden. Niet in de laatste plaats over de foto- en filmappara tuur, waarvan wij vrees den dat deze beslist zou worden afgenomen bij het eerste contact met de eer ste vertegenwoordiger der militaire politie. Er was niemand bij die kam. Voor ons liep het terrein zacht glooiend naar beneden, en een hon derd meter van ons af be vond zich een huisje. Waarschijnlijk een plaats voor bewakingspersoneel. Dat huisje was grijs-wit. Het was slechts gedeelte lijk zichtbaar. Het is ook mogelijk dat het een ra dio of radarpost geweest is. We stonden daar en wachtten op de komst van de Amerikanen, die ons, op z'n minst, zouden on dervragen en terugsturen. We nielden echter ook ernstig rekening met de mogelijkheid te worden opgebracht en de foto- en filmapparatuur kwijt te zijn. Nee, ik wil niet be weren dat wij daar rustig stonden, op ae grens van Thule Air Base en de klip pen van Groenland. Er gebeurde niets. Ach ter ons lag het verlaten bergland. Dieper North Star Bay. Tegenover ons, somber en dreigend haast, de Thule-berg, Ijsbergen lagen in de baai. Vóór ons: Thule Air Ba se, nog niet geheel zicht baar, maar wel voor een deel. Met overal het ge raas, gegrom en gegier van vliegtuigmotoren. De basisvoor ons ver boden gebied. Voor ons, zoals voor heel de wereld: top secret. Zo stonden wy daar en wij spraken niet. Maar wij wisten van elkaar dat wij hetzelfde dachten: is het mogelijk nóg verder te gaan? JK HEB u verteld dat wij geen toestemming hadden gekregen die Basis te betreden. Dat was drie maanden geleden. En nu stonden wij op de grens van die Basis. En wij waren nieuwsgie rig. Dat zijn Hollanders wel meer. Niet nieuwsgierig naar de geheimen van Thule Air Base. Niet nieuwsgierig om onbeschei den blikken te slaan in het hart van deze, volgens Washington, zo geheime basis. Maar wèl nieuws gierig waar de bewaking was, en hoe die was, en wanneer die bewaking zich nu eindelijk zou vertonen. Het was ons bekend dat Thule Air Base nacht en dag bewaakt wordt door allerper- fectste radar-installaties. Er zijn vrijwel permanent enkele straal jagers in de lucht. Als ze dalen shjgen andere op. Bewaking? »,Security"? Ik heb verhalen ge hoord over het aantal manschap pen der Amerikaanse militaire Politie en dat aantal was zeer groot. Maar wij zagen ze niet. Tenminste.... nóg niet. We hielden een korte bespre king en besloten verder te gaan We waren nu zóver en we wil den wel eens proefondervindelijk jjagaan hoever een burger, een buitenlandse burger, zonder per missie van Amerika's State De partment, zich op Thule Air Base kan begeven. i,lr kwam niemand. Het huisje vnt Resloten en op de weg die zich voor ons vertoonde, een weg vol poren van rupsbanden en buildo- vertoonde zich evenmin een sterveling. Het was alsof heel de nasis ingeslapen was Het had daar. vae m'"dag wel iets van de sfeer i.an het betoverde kasteel van Doornroosje. We liepen door en betraden de basis. Daar lag ze en wij overza gen haar. Een enorme vallei, vol gebouwd met datgene wat in totaal vormt Thule Air Base. We waren op die Basis, zonder een entreebiljet van het State Department. De Basisgrijs en grauw. Met opstijgende bommenwerpers en straaljagers. Daar lagen de wegen, zo recht als linealen. Daar lag de kilometerslange startbaan, donker en grauw. Daar stonden de enorme zwartgeschilderde hangars. Daar stonden de witte wooncomplexen. Daar stond de distilleerderij van zout water. Daar waren de uitge strekte voorraden in eindeloze rijen kistjes verpakt. Daar stonden Op de toppen der berren de radio- posten. En verder, bij de IJskap, 32 kilometer van ons af, het 900 meter hoge radarstation, met de weg erheen (32 kilometerdie in 3 weken door bulldozers en caterpil- lars was aangelegd. Daar stonden de complexen roestbruine olietanks, daar stondenwel, daar lag Thule Air Base in haar geheel. En wij bevonden ons op die Basis en er was geen Amerikaan die ons kwam vertellen dat we ons op Amerikaans terrein, militair terrein, bevonden, alle denkbare en ondenkbare mili taire bepalingen hadden overtreden, en deswege gearresteerd werden met verbeurdverklaring der apparatuur. TEEN STERVELING kwam. Ik denk dat de MP die middag van de 24ste Augustus een vrije dag had. Ik denk dat de bewakings-radar toe vallig op non-actief stond. Ik denk dat men het, misschien, die dag te druk had met het uitwerken van bewakingsplannen op andere plaat sen, dan die waarop wij ons in die ogenblikken bevonden. Wij zijn nooit in ons leven meer verbaasd geweest dan die middag op het terrein van Thule Air Base. Daar was geen bewaking en wy leerden die middag, die uren, dat men dus een entreebewijs van Washington's State Department ter betreding van Thule Air Base niet nodig heeft. Iedere burger, iedere journalist kan zich die moeite voortaan besparen. Men kan er rustig, ongestoord, heen lopen. Men kan er filmen en fotp- graferen als men daar plezier in heeft. Niemand die u komt vertel len dat ge bezig bent militaire ge heimen te overtreden. Wij waren te vervuld van de din gen die wy zagen om veel te spre ken. Maar een ding hebben we, op een gegeven ogenblik, wel tegen el kaar gezegd: „Zeg, waar zou het bP.r(?,le staan met erop geschreven ..Vrij entree ook voor journalis ten"? In ernst lezerswat was het goed dat zich die middag op de basis alleen maar twee journalisten bevonden die alvorens naar Groen land te vertrekken politiek getest waren. Wat was het goed dat zich in ons gezelschap niemand bevond, die toevallig in verbinding stond met een bepaalde, niet nader aan te d .iden, grote mogendheid, die uit de aard der zaak het allerhoogste belang heeft bij iedere informatie over ieder onderdeel van deze basis. Wat was het goed dat wij daar al leen maar waren uit nieuwsgierig heid, ontstaan uit het aanhoudend „nee"-zeggen van Washington. Nieuwsgierigja, en geen an der motief. Washington had veel ge luk, die middag. flEZE DINGEN klinken ongeloof- U lijk, maar ze waren mogelijk in de middag van de 24ste Augustus 1953 op Thule Air Base. En ze zijn daarvoor mogelijk geweest. En ze zijn vandaag mogelijk, en morgen en overmorgen. Iedereen kan die basis zien. Indien er op de Julius Thomsen agenten van een zekere mogendheid waren geweest, dan hadden ze precies hetzelfde gezien als wij. Geen sterveling haa het hun belet. Het was werkelijk zo een voudig, dat bekijken en waarnemen, als in dat verhaal van het kasteel van Doornroosje^ Wij gingen terug. En toen we ons punt van uitgang bereikt hadden, en weer op het zwarte strandje van North Star Bay stonden, waren we ademloos. Ademloos van de tocht naar beneden en ademloos van het ongehoorde feit dat we de Basis be treden en bekeken hadden, zonder dat één Amerikaan ons ook maar een stro-breed in de weg had ge legd. Die avond vertelden we, aarzelend, iets van onze ervaringen aan een Deen op Thule. Hij bleek hoege naamd niet geïmponeerd door de feiten. Hij glimlachte en zei alleen: „Dat is niets bijzonders jongens, dat had ik je wel direct kunnen vertel len" Mede gezien dit nuchter commen taar geloof ik dat het goed is in een volgend artikel nogmaals op deze zaak terug te komen. Maar dan in rechtstreeks schrijven aan die in stantie, die ons dat entreebiljet voor Thule Air Base weigerde: Amerika's State Department. (Advertentie Ing. Med.) 151 De baron, die al een mooie rechte keu uit het rek genomen had, stapte op het biljart af. Maar, hij zou nog even geduld moeten hebben, want de waard van „Het Vergulde Hoef ijzer" was juist bezig om een heel moeilijke stoot te demonstreren. „Al is er dan niets varf toverij te bespeu ren mijne heren", zo sprak hij tot de verslaggevers, „maakt U zich niet on gerust, maar let liever eens op mijn spel en schrijf daar dan eens een stuk je over. Op deze stoot heb ik jaren gestudeerd, mag ik wel zeggen, maar nu heb ik hem volledig onder de knie", ledereen lette scherp op, terwijl de waard met een triomfantelijk gebaar wat krijt op zijn keu streek. Pam, die vlak vooraan stond, wilde zijn broer tje wenken om dichterbij te komen, maar tot zijn grote schrik zag hij, dat Pim de lamp uit zijn rugzak had ge haald en er over wreefEven later stond er een klein negerjongetje achter een tafeltje. Maar niemand lette er op. Alle ogen waren op de waard geves tigd. En toen begon het weerNau welijks had de herbergier de bal ge stoten of deze danste met hupse spron getjes naar de rand van het biljart, sprong vervolgens met een grote boog op de tweede bal en vandaarhoe pla met een boog precies in het glas citroenlimonade, dat brigadier Piet Pakkum in de hand hield. De limo nade spatte hem midden in het ge zicht. door Harry Martinson, Uitg. N.V. De Arbeiderspers. Een luchtige roman, die zich afspeelt in Zweden aan het einde van de negen tiende eeuw. Een sigarenmaker van de oude stempel ontbreekt de lust zich aan te passen, wanneer de machine ook in zijn vak het handwerk overneemt. Er blijft hem geen bestaansmogelijk heid meer over en om de machines en een teleurstelling in de liefde te ver. geten gaat hij zwerven en wordt be roepslandloper. Kriskras trekt hij door Zweden, overal zijn ervaringen uit breidend. Maar zijn zwerversnatuur is ontembaar en de grenzen van zijn land vormen voor de sigarenmaker Bolle geen bezwaar om een zwerftocht door de wereld te beginnen. Als symbool van de menselijke geest, rusteloos en zoekend naar waarheid, zwerft de sigarenmaker van plaats naar plaats en land tot land. Tal van ontmoetingen, avonturen en andere ge beurtenissen maken het bestaan van de landloper aantrekkelijk en dit boek zeer lezenswaardig. OPLOSSINGEN ZATERDAGSE HERSENGYMNASTIEK 1 In de paardenwereld; tanden, die de leeftijd aangeven. 2 Geblinddoekt met het bijltje naar de koek hakken. 3 De smeden; water, waarin het gloeiend ijzer gedompeld wordt om af te koelen. 4 Een borreltje of cognacje. 5 Zwitserland. 6 Neen, géén knorrepot of i.d., maar een oudgediende, veteraan. 7 Groepsfoto moet zijn groepfoto. 8 Van 1686-1736. 9 Met een gitaar. 10 Dit is geen extra reukorgaan, doch de Latijnse uitdrukking voor iemand, die eindexamen gymna sium of H.B.S. doet, zonder een dezer onderwijsinstellingen als gewoon leerling bezocht te heb ben. OPLOSSING ZATERDAGSE KRUISWOORDPUZZLE Horizontaal: 1 brak, 5 vlet, 9 ura nium, 11 sta, 12 lis, 13 ar, 15 spelt, 17 m.g.. 18 ros, 20 s.m.a., 21 Rio, 22 slak, 24 mist, 25 inrit, 26 walm, 28 spat, 31 Ido, 32 Alb., 34 sar, 35 le, 36 zadel, 38 re, 39 aar, 40 zet, 42 balling, 43 zone, 44 gave. Verticaal: 2 Rus, 3 arts, 4 Kaaps, 5 villa, 6 luit, 7 Ems, 8 vaars, 10 fagot, 14 rollade, 16 emerald, 17 misbaar, 19 s.a., 21 r.i., 23 kim, 24 M.T.S., 26 wilde, 27 l.o.. 29 p.s., 30 trema, 32 Aarle, 33 bezig, 36 Zaan, 37 Lena, 39 Abo, 41 t.g.v. 7) „Tja.... tja.... 'a Denken", zei de beambte. „Ik durf er me vingers niet voor op te steken, maar dat staat me toch iets voor dat zo'n soort koffer vanmiddag door een dame is gehaald en een uurtje later weer is terugge bracht. Maar of die koffer van u was! En later heit u hem dan weer ge haald. Maar dat weet ik toch niet meer. Misschien was het toen erg druk." „Ja, dat was ook zo", zei Marta. „Daarom. En dan let je zo niet op de mensen, 't Recu dat is voor mij 't voornaamste I" „Dat begrijp ik. Dus u dacht dat het een dame was die hem toen gehaald en weer gebracht heeft." „Ja voor zover, voor zover! Ik zeg u al: ik zou daar me vingers niet voor durven opsteken. En 't kan ook best zijn, dat dat over een heel andere kof fer ging dan die van u!" „Natuurlijk", sprak Victor nu weer, „en u herinnert zich niet, dat een heer ook zo iets met een koffer heeft be- scharreld?" „Een heer? Nee. Maar dat kan daarom best gebeurd zijn! Oho! Met al die drukte soms. Maar wat ik zee van die dame dat str.at me wel zo'n beetje voor, dat dat een kleine koffer was of dan een suitcase, zoals u zegt". „Hoe zag die dame er uit?" vroeg Marta. ,De beambte lachte. „Ja, vraag u nou maar toe! 's Kijken. Daar komen hier wel eens meer dames. Maar die dameHmze had een groen manteltje aan. Dat is waar, dat herinner ik me, omdat ze tweemaal ge weest is en toen dacht ik nog: Kijk dat is nou precies zo groen als gras!" Victor lachte en stak zijn arm door die van Marta. „Nou, maar ik maak u mijn compli ment hoor. U heeft een uitstekend ge heugen en dat met zoveel drukte. Wel bedankt. Kom kind, we gaan". De beambte knikte eens, blijkbaar nogal gevleid over het compliment. Marta en Victor liepen gearmd de trap af. „Die dame in een grasgroene man tel", zei Marta. Victor knikte. „Dat zou kunnen. De goeie man was wel niet erg positief in zijn verklarin gen, maar wat hij zei klonk nogal aan nemelijk en zeker niet onmogelijk. Het zou dan per slot van rekening ook nog een gewone poging tot diefstal kunnen geweest zijn. Iemand vindt het tasje, ziet het recu en denkt: Aha, daar kan wat in zitten. Maar het valt tegen en nu brengt hij de eerst gehaalde koffer maar weer terug in het depot. Wat er in zit heeft voor hem geen waarde en dan is zo'n bagagestuk maar een lastig corpus delicti!" Marta knikte. Ze hadden nu inmiddels de auto weer bereikt, stapten in en reden weg. „Ja, zo kan het ook", antwoordde ze met weini0 overtuiging. „Maar die da me in een grasgroene mantel kan ook een handlangster zijn". „Van de eigenlijke dader?" „Ja". Ze zwegen beiden. Enige ogenblikken later stopten ze voor een restaurant. Marta was toch allesbehalve gerust gesteld en ze voelde heel goed dat Vic tor dat evenmin was, al zei hij het niet, om haar te sparen. Zeker, het relaas van die man in het depot was niet zo heel stellig, hij zei zelf dat hij er zijn vingers niet voor zou durven opsteken, maar wat hij zei omtrent die dame in die grasgroene mantel, dat gaf toch te denken. Hoewel dat was ook waar! het feit dat iemand een bagagestuk terughaalt na het nog pas gedeponeerd te hebben en het vervolgens andermaal in depot geeft, dat is op zichzelf hele maal geen verdachte handeling en zo iets zal dikwijls voorkomen! Daar zijn genoeg aanvaardbare reden voor te be denken. Het was vol in het restaurant en het enige tafeltje, dat nog vrij was, stond midden tussen de andere, zodat ze ge dwongen waren heel voorzichtig in hun spreken te zijn, maar Vjctor was een aangename en onderhoudende prater en hij slaagde er waarlijk in haar de on gerustheid een beetje te doen vergeten. Toch, onwillekeurig, keek ze om zich heen om te zien of er soms in de buurt een grasgroene mantel te ontdekken viel, maar ze zag nergens iets, dat daar op leek. Het eten smaakte haar best en ze dronken er een glas wijn bij: „Om je Parijs niet te laten vergeten!" schertste Victor haar toedrinkend: het was alle maal waarlijk nogal opwekkend en ge zellig. De kellner had juist het dessert op tafel gezet toen de loudspeaker van de portier klonk: „Telefoon voor professor de Raat.... Telefoon voor professor de Raat!" „Hé", zei Victor, terwijl hij zonder overhaasting opstond, „wat kan dat wezen? Ik wacht geen telefoon en nie mand weet, dat ik op het ogenblik hier ben! Een nieuw mysterie", besloot, hy lachend en dan ging hij heen. Marta zag hem na. Ze had een neiging om nu overal iets dreigends te zien, om te schrikken van elk onverwacht geluid. Ze was van die loudspeaker ook zo geschrokken, dat heur hart er van bonsde, al had ze da delijk tegen Victor gelachen, tóen bleek dat die het zo luchtig opnam. (Wordt vervolgd.) (Advertentie Ing. Med.) KATHLEEN FERRIER. Deze zangeres wordt herdacht met een kort concert van kunst- en volks liederen, waarin haar expressivi teit en haar noblesse ten volle tot haar recht komen. We horen enkele liederen van Schubert en Brahms en enkele Engelse volks liedjes, werkjes, waaraan zij haar hart verpand had en die zij op onvergelijkelijke wijze wist voor te dragen Donderdag 19.40 over Hilversum II, 298 m). HET RADIOPHILHARMONISCH ORKEST. Het voornaamste punt van het programma is hier het Scherzo Phantastique van Igor Strawinsky. Dit is geïnspireerd op het leven der bijen. De vorm is driedelig. Het eerste en derde deel ongeveer gelijk van bouw geeft de activiteit in de korf weer, het tweede de zonsopgang en de bruidsvlucht van de konin gin en de dood van haar uitver koren gemaal. Door zijn bouw is dit werk tevens een uitbeelding van een eeuwige kringloop. (Don derdag 20.05 over dezelfde zen der). DONDERDAG 22 OCTOBER HILVERSUM I, 402 m.: 7.00 KRO, 10.00 NCRV, 11.00 KRO, 14.00—24 00 NCRV. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.45 Morgengebed en Liturgische kalender. 8 00 Nieuws en weerberichten. 8.15 Gram- 9.00 Voor de huisvrouw. 9.35 Waterstan den. 9.40 Gram. 10.00 Gram. 1003 Ge wijde muziek. 10-30 Morgendienst. 11.00 Voor de zieken. 11.45 Schoolradio. 12.00 Angelus. 12.03 Lunchconcert. (12.30—12.33 Land- en Tuinbouwmededelingen. 12.33 12.40 „Wy van het land", causerie) 12.55 Zonnewijzer. 1300 Nieuws en Ka tholiek nieuws. 13.20 Viool, cello en hobo. 13.45 Gram. 14.00 Gram. 14.45 Voor de vrouw. 15-15 Gram. 15-38 Tenor en piano, 16.00 Bijbellezing. 16.30 Vocaal Ensem ble. 16.50 Gram. 17.00 Voor de jeugd. 17.30 Gram. 17 45 Voordracht. 1805 Pianorecital. 18 35 „Raadhuis-praat". 18.45 Gram. 19.00 Nieuws en weerberichten. 19.10 Voor de jeugd. 19-30 Gram. 20 00 Radiokrant. 20.20 Gevar. programma. 22.00 Gram. 22-10 „Ik denk er zo over.. en U?". 22.20 Orgel en alt. 22 45 Avond overdenking. 23.00 Nieuws en S.OS- berichten. 23.15—24.00 Gram.muziek. HILVERSUM II, 298 m-: 7.00-2400 AVRO. (7.50—8.00 VPRO.I - 7 00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.15 Gym 7.&0 Gram. 7.50 Dagopening, 8.00 Nieuws. 8.15 Gram. 9.00 Morgenwijding. 9.15 Koorzang. 9-30 Voor de vrouw. 9.35 Gram 10.50 Voor de kleu ters. 11.00 „Studio Europa", Nederlands -Zwitsers programma. 12.00 Amusements muziek. 12.25 In 't spionnetje. 12.30 Land- en Tuinbouwmededelingen. 12.33 Orgelspel. 12.50 Uit het Bedrijfsleven. 13.00 Nieuws. 13.15 Mededelingen of gram-muziek 13.20 Promenade-Orkest en soliste 14.00 „Mag ik mij even voorstel len 7 Mijn naam is Coxl", hoorspel. 14.35 Altviool en piano. 15.00 Voor de zieken. 16.00 Tussen vier en vijf. 16.45 Voor de jeugd. 17.30 Gram. 17-45 Regeringsuitzen ding: „De Rijksdelen Overzee en het Ko ninklijk Instituut voor de tronen" door Prof. Dr. V. J. Koningsberger. 18.00 Nieuws. 18.15 Sportproblemen. 18.25 Re portage of gram. 18.40 „Bill Sheriff en zijn Preurie-duivels", hoorspel. 19.00 Voor de kinderen. 19.05 Gesproken brief uit Londen. 19.10 Amus muziek. 19.30 „Mijn Zuid-Afrikaanse ervaringen", causerie. 19.40 Gram. 2000 Nieuws. 20-05 Radio Philharmonisch Orkest en solist. 21.15 Cabaret. 21.45 Orgelconcert. 22 05 Disco- causerie. 22.45 Sportactualiteiten. 2300 Nieuws, 23.15 Gram. 23.3524.00 Gram. Televisie. N T.S. Gez program. 20.15 21.00 Voetbalwedstrijd EngelandEuro pees Elftal. Y/il- (Advertentie Ing. Med.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1953 | | pagina 5