Billy Graham trekt in Londen honderdduizenden mensen Twee mannen doken 4000 beneden de zeespiegel Nordhoffs Volkswagen vierde auto ter wereld Weer een nieuw systeem voor vergroting van het filmbeeld Elke avond bekeren zich vele honderden bezoekers m. Londense taxichauffeur moet zeer veel weten Werkloze werd Europa 's eerste automan Bathyscaphe, de diepte-kampioen Rode garnalen, haaien en zee-anemonen Vlucht uit de druk van alledag Vista Vision": breder en hoger (Van onze Londense correspondent £)L BELANGSTELLING voor Billy Graham, de Amerikaanse evange- list, blijkt in Nederland niet minder groot te zijn dan in Engeland en zijn faam is bereids tot in brede kringen van ons goede vaderland door gedrongen. Het is voor een Londense correspondent niet eenvoudig een getrouwe indruk te geven van het optreden van deze merkwaardige man. daar immers in religieuze zaken het subjectieve element zo nauw ver weven is met het objectieve. Godsdienst is in de eerste plaats een per soonlijke belevenis. Verschillende malen heb ik nu met 10.999 Londe- naren (de Harringay Arena kan 11.000 mensen bevatten) geluisterd naar de boodschap van Billy Graham en bovendien heb ik het voor recht gehad persoonlijk met hem en enkelen van zijn naaste medewer kers nader kennis te maken. Gaarne wil ik hier mijn indrukken weer geven, dwaarbij trachtende zo objectief mogelijk te zijn. sport, de bioscoop, de televisie en de wekelijkse gang naar de „pub". Dit oppervlakkige leven is in wezen een vlucht voor de onbegrijpelijke wer kelijkheid van oorlog en dreiging van oorlog, van atoom- en waterstof bom, van martelingen en werkkam pen. van catastrophes en politiek ge sjacher. En in deze vermoeidheid komt nu ineens die jonge, enthousiaste, le vendige Amerikaan, en hij tovert ziin toehoorders een nieuwe, krach tige wereld voor ogen. Hij breekt door de verstarring van hun dage lijkse routine heen en wijst hen op een hogere werkelijkheid, een wijde re horizon. En in heel zijn wezen en werk ligt een tintelende levens blijheid, die het verlangen opwekt óók deze blijheid en kracht te be zitten. Dit is Billy Grahams verdienste: dat hij Londens millioenen, die voor het woord der kerken onbereikbaar zijn geworden, opnieuw de waarheid voorhoudt dat de mens bij brood alleen niet leven zal. Nog minstens twee maanden lang zal hij voortgaan met zijn opwekkingscampagne. Nu hü reeds de honderdduizenden heeft getrokken, daar zal hü waarschün- lijk in de komende tüd de millioe- BATHYSCAPHE FNRS 3 van de Franse Nationale Marine heeft onlangs bij Dakar een enorme prestatie geleverd door het duiken tol 4.000 meter, waardoor de bemanningcommandant Houot en inge nieur Wilm volgens de Amerikanen „de diepste mannen van de wereld" zijn geworden. Bekend is het, dat het principe aan professor Picard te danken is. Het bovendeel van het bestel bestaat uit een vlotter van 35 ton in de vorm van een onderzeeër in zakformaat waarin zich de ben zine bevindt en waarin het zeewater dringt. Naarmate de druk stijgt of daalt wordt de brandstof samengedrukt of uitgezet en deze dichtheids variaties verzorgen het dalen en stijgen van het apparaat. Door middel van ballast kan de bemanning, die opgesloten zit in een dikke metalen bol onder de vlotter, waarin de druk constant is, verticale bewegingen doen ontstaan en de automatische weer-opstijging, zo nodig, regelen. De batyscape gedraagt zich dus als een echte vrije ballon van de. diep zee wat hem juist doet verschillende van de tot nu toe gebruikte duik- instrumenten, die aan kabels vastzaten die ze met de oppervlakte ver bonden en waarmee nauwelijks enige diepte (record 1.300 meter) be reikt kon worden. J<| EN eerste model, de FNRS2 had in 1948 niet aan de verwachte resultaten beantwoord en de uitvin nen trekken. Of zijn werk blüvend der werd geen spot bespaard. Toch zal zijn? Wie weet? I waren de technici, die de proeven JJET BIJWONEN van een bijeen komst in Harringay Arena is kortweg gezegd een sensatie. Sinds 1 Maart zijn hier elke avond, be halve Zondagsavonds, 11.000 mensen bijeen ,en op Zaterdag worden er wel drie volledig bezochte bijeen komsten gehouden. Achter het po dium staat een koor van 1000 stem men opgesteld, dat onder de bezie lende leiding van Cliff Barrows de van ouds bekende opwekkingsliede ren zingt; de op zichzelf reeds mach tige zang wordt door tientallen luid sprekers versterkt tot een bruisende orkaan. Ofschoon de boodschap en de gezongen liederen door en door christelijk zijn, verschilt de gehele enscènering net zoveel van een kerk dienst als een bioscoopzaal van een kerk. Blijheid is het die u overal tegemoet straalt, en ge zijt geneigd jaloers te worden op de aanstekelijke vrolijkheid van Cliff Barrows als hij met een blijde armzwaai uit roept; „Kom, laten we nog eens zin gen. Wat is het heerlijk dat wij ons christelijke lied hebben. De wereld heeft ook haar liederen, maar zij heeft elke week een nieuwe song nodig. Wij niet. Wij zingen juichend altijd weer ons Christuslied, dat nooit veroudert!" En dan zwelt het Ham- mond-orgel weer aan en bruist met klaterende kracht door de zaal: ,,This is my story, this is my song: praising my Saviour all day long!" (Dit is mijn verhaal en mijn lied: de hele dag door prijs ik mijn verlosser!). EEN half uur van massa- en solozang verschijnt Billy Graham op het podium: een .jonge, slanke jongeman van 35 jaar, smetteloos ge kleed in een zorgvuldig gestreken maatcostuum, zijn ogen diep en don ker in zijn magere, smalle gezicht. Dat gezicht, met zijn scherpe haviks neus en krachtige kin is van het soort, lijkt het mij, dat vrouwen iets „doet". Tijdens het gewone gesprek zijn z'n ogen lichtblauw en lachend, van een innemende vriendelijkheid. Maar als Billy in het openbaar spreekt, verandert dat vriendelijke gezicht: de lach verdwijnt en er komt een haast fanatieke strengheid voor in de plaats. En zijn ander zo pret tige stem krijgt een harde, bijna schreeuwerige klank. Die stem da vert door de luidsprekers, betoogt, hamert, beukt, altijd op topkracht. Nooit daalt die stem tot een zachte fluistering, nooit draagt zij tot u de zachtheid, die een der meest over tuigende bestanddelen van het aan veelheid van gevoelsinhoud zo rijke Evangelie is. Maar Billy Graham bepaalt zich niet slechts tot een opwekkings- wóord: de „follow-up" acht hij veel belangrijker, en daarom weigert hij een campagne te openen als deze niet wordt voorbereid door de ker ken. Aan het eind van elke bijeen komst roept hij zijn toehoorders op de beslissende stap te nemen en zich aan Christus over te geven. En telkens geven 300 a 400 mensen aan deze oproep gehoor. Zij worden naar een zijkamer geleid en daar kan elk van hen zijn moeilijkheden vertel len aan een zielszorger. Ieder wordt terugverwezen naar de kerk waar hii oorspronkelijk toe behoorde, en deze kerk wordt door de organisatie aangeschreven om het teruggekeerde schaap terug te nemen onder haar hoede. HET IS mij opgevallen dat het voornamelijk de „eenvoudigen van geest" zijn, die worden beroerd door Billy's ernstige woorden. Ook jonge mensen zijn er. blijkens de er varing, toegankelijk voor. De meer ontwikkelde mens voelt allerlei be denkingen in zich opkomen, ook al zal hii voor het werk van Graham veel waardering hebben. Billy Graham in gesprek met president Eisenhoiver Wat de Europeaan de Amerikaan kan benijden is diens enthousiasme en jonge kracht. Ook de ouderdom kan aangestoken worden door het enthousiasme der ieugd, maar veelal slechts voor een tijd; dan wordt het weer gedempt door de levenserva ring van het „IJdelheid der ijdel- heden". Misschien dat in deze psy chologische wet grotendeels de ver klaring ligt van Grahams succes. Londen is oud. vermoeid. De millioe- nenmassa weet geen weg met het in gewikkelde waarom en waartoe van het moderne leven, en maar al te velen hebben het vermoeiende vra gen naar het waarom opgegeven en zich verscholen in de vertrouwde routine, vanhet krantje-lezen, de J7EN RIJKE juwelier in Londen zocht een paar jaar geleden een bestuur der voor zijn bestelwa gen, die Londen door en door kende, en liefst een taxichauffeur. Hij adver teerde, en bood een loon van 10 per week en dat in een tijd, toen Lon den juist negen weken onder de sneeuw had ge legen en de taxi's als ge volg maar weinig hadden verdiend. Maar van de ruim 6000 Londense ta xi-chauffeurs solliciteerde er geen enkele. Dit voorval typeert de Londense taxi-chauffeur uitstekend, want het is buitengewoon moeilijk hem over te halen elders aan de slag te gaan. Dit komt vooral door de moeite, die het kost, om in Londen taxichauffeur te worden. De leertijd duurt namelijk twee jaar en deze tijd brengt de aspirant-chauffeur op straat door om zich voor -mq jaq do uaptaiaq s% tengewoon lastige exa men: „Kennis van Lon den". Mensen, die het weten kunnen, verklaren, dat een taxi-chauffeur bij zijn examen over meer parate kennis moet be schikken dan wie ook. Hij moet elke straat, elke binnenplaats en elk steegje kennen en verder elk openbaar gebouw, elke schouwburg, bios coop, kerk, restaurant, hotel, enz. Het examen wordt af gelegd op het kantoor van de afdeling Openbaar Transport v. Scotland Yard. Voordat de politie toestemming geeft om met de studie te begin nen, stelt zij eerst een onderzoek iii naar de an tecedenten van de aan vrager, dat drie weken duurt. Iemand, wiens va der alcoholist is of was, krijgt die vergunning bü voorbaat niet. Ongeveer 15 maanden lang wordt de aspirant taxichauffeur eens per maand getest op zijn ken nis van Londen. Zijn deze gunstig, dan moet hij nog proefritten doen. Deze ritten hebben niets te maken met de gewone chauffeurkunst, maar mat zijn vermogen om ner veuze passagiers vertrou wen in zijn rijkunst in te boezemen. Wie stil houdt met het voorportier van zijn wagen voor de huis deur van een opgegeven adres, zakt. Voorts moet hij in een speciaal straat je achteruit rijden tussen twee paaltjes, alleen met behulp van zijn spiegel en als hij zich daarbij maar even van zijn zit plaats verheft, zakt hij eveneens. Eindelijk ontvangt hij dan zijn vergunning, ten minste als hij in staat is zelf een taxi te kopen of werk kan vinden bij een taxi-onderneming, die soms nog meer noten op zijn zang heeft dan de politie. rï i der 83 landen, die op het ogenblik de Volkswagen importeren. Maar Heinz Nordhoff is nog niet te vreden. Met behulp van een nieuwe derde productieband denkt hij de pro ductie binnenkort te kunnen opvoeren tot 1000 wagens per dag. Bovendien is er een zusterfabriek in België geopend. De capaciteit van deze fabriek zal maximum 1000 wagens per maand be dragen. De Amerikaanse training tijdens zijn Opel-jaren heeft haar stempel op (Van een bijzondere medewerker HEINZ NORDHOFF is zijn naam. Hij is 55 jaar oud en directeur van Duitsland's autofabriek nummer één: de Volkwagenwerke in de Noordduitse stad Wolfsburg. In zijn jongensjaren stond hij al in de be- Nordhoff gedrukt. Hij is niet het op- roemde Duitse autofabriek van de BMW, later werd hij directeur van schepperige, overdreven punctuele i.i i type van de Duitse Herr General Di- de enorme fabriek van Opel-vrachtwagens, maar aan het einde van de rektor. Zelf stond oorlog was hij een armoedig man, die mager en hongerig over de straat ging. Hij had zijn betrekking verloren, zijn geld en de meeste van zijn bezittingenTwee jaar later vroegen de Engelse bezetters hem naar Hitler"s Volkswagenfabriek te komen en de leiding op zich te nemen. PlE FABRIEK was door bommen ver woest en niemand had interesse voor de puinhopen. Britse za kenlieden en auto fabrikanten weiger den de restanten te kopen. De Volkswa gen was zelfs niet goed genoeg voor de Russen, wier bezet tingszone ongeveer tien mijlen afstand van de fabriek gele gen was. Ook Heinz Nordhoff als Opel-man verfoeide de Volks wagen voornamelijk om de Hitleriaanse droom, welke zij per sonifieerde, De En gelsen, die in dit deel van Duitsland werk gelegenheid wilden scheppen, hielden ech ter aan en gedwon gen door de harde omstandigheden gaf Heinz Nordhoff ten slotte toe.... Als de Engelsen had den kunnen voorzien, hoe Nordhoff hun eigen wagens enkele jaren later van de wereldmarkt zou we ten te verdringen, zouden zij zich wel bedacht hebben voor zij hem de betrekking aanboden. Immers, thans is de Volkswagenfabriek de vierde autofabriek ter wereld. Slechts 3 Amerikaanse concerns gaan voor op en ....HEINZ NORDHOFF zijn ruim 20.000 hij uren aan de lopende band in zijn fabriek naast zijn arbeiders. Een employé zei eens van hem: „Hij is een speler, maar dan een van een soort, die zijn geld dan pas inzet als hij tevoren alle kansen op de voordelen heeft berekend". Sinds 1950 heeft Nordhoff geen cij fers over de Volksewagen-winsten ge publiceerd maar de belastingen stegen van 2.500.000 in 1948 tot 12.500.000 dol lars in 1953 op een verkoop van ruim 700 millioen dollars. Nordhoff laat zich niet erg vriende lijk uit over Duitsland's politieke ver leden en evenmin over een groep van de 300.000 Duitsers, die in 1938 onge veer 70 millioen dollars van hun spaargelden in het project stortten in de hoop eens een „wagen voor het volk" te bezitten, en thans procederen om of een wagen of hun geld terug te ontvangen. Zij wonnen onlangs het eerste proces. „Zij gaven hun geld en hun vertrouwen aan het 1000-jarige Rijk, dat Hitier zou stichten. Waarom zouden zij iets winnen bij dat ver trouwen, terwijl er zoveel anderen zijn, die alles wat zij bezaten verloren hebben?" vraagt Nordhoff zich af. Des ondanks heeft hij voorzichtigheids halve al een 50 millioen dollars u. reserve gehouden voor het geval het Hof zich ten gunste van de eiserse uit spreekt. Zoals tal van andere zakenlieden is Nordhoff thans bezig het oude kaste- systeem in de Duitse industrie op te ruimen om er een zeer naüwe samen werking van arbeiders en leiding voor in de plaats te stellen. Sommige indus- trieën nemen thans ook arbeiders op in de directie, dit mede naair aanleiding van de Duitse medezeggenschapswetten die men de laatste jaren heeft uitge vaardigd. Maar Nordhoff gaat veel verder. HU heeft een systeem inge voerd, waarbU zün medewerkers deel genoot worden in de winst. Deze groei medewerkers van de industriële democratie is een hadden gevolgd, overtuigd dat het principe goed was, daar immers, on danks ernstige fouten, het toeste! erin geslaagd was leeg een duik tot 1.300 meter te volbrengen. Toen werd een overeenkomst getroffen tussen de Franse Marine en het Fond Nationale Beige, waarbij de eerste de gehele verantwoordelijk heid kreeg voor studie en bouw van een nieuw prototype in het Arsenaal van Toulon. De werkzaamheden werden aller eerst toevertrouwd aan ingenieur Gompp van de zee-genie, die ze op een gegeven ogenblik door drukke dienst moest overdoen aan zijn col lega Wilm. Kapitein Houot werd tot commandant benoemd. Er werden zeer belangrijke wijzi gingen aangebracht aan de hand van de opgedane ervaringen bij het bou wen van de FNRS3. Alleen de bol, waarin zich de bemanning en de in strumenten bevinden én die in Frankrijk gebouwd was en aan alle eisen voldaan had, bleef zoals hij was. De vorm van de vlotter werd zodanig veranderd, dat hij die eigen schappen kreeg, waardoor hij ge schikt voor de zeevaart werd, wat hem tot nu toe totaal had ontbroken. Er werd een verbinding gemaakt, waardoor men door de vlotter in de bol kon komen, de sterkte van de motoren werd opgevoerd zodat het mogelijk werd zijwaarts grote diep ten te bereiken. De vrije ballon werd op die manier bestuurbaar. Op 3 Juni 1953 te water gelaten, dook de FNRS3 op 12 Augustus op 1.500 meter op de rede van Toulon. Op 15 Augustus bereikte hij gemak kelijk de 2.000 meter, maar hij had hiermee nog niet de grens van zijn prestatiemogelijkheden bereikt. Die grens moest het toestel halen, want het is wet bij de Marine, dat een nieuw toestel 'pas aan zijn ge bruikers wordt overgedragen, als het alles heeft gegeven, wat het „in de buik heeft". Overigens hangt hier van de veligheid van de toekomstige bemanning af. Daarom moest ae bathyscaphe op 4.000 meter kunnen duiken, want daarvoor was hij ge bouwd. Een dergelijke diepte bezit de Middellandse Zee niet. Dus werd de FNRS3 aan boord van de „Dives" ge laden, die hem op 2 Januari j.1. naar Dakar bracht, waar de zee onder de kust voldoende diep is. Daardoor be hoefde het toestel niet zo heel ver te worden weggesleept. In Dakar lag „Elie-Monnier", het trouwe konvooi-schip al te wachten, maar niet het mooie weer. Onderwijl werd alles nog eens zorgvuldig ge controleerd Bovendien moest het tij dens het vervoer uitgeladen mate riaal weer aan boord van de bol worden gebracht en deze ook gron dig nagezien worden of hij een druk van 50.000 ton zou kunnen weer staan. 'HP 20 JANUARI was alles klaar en werd de eerste duik in de Atlan tische Oceaan dichtbij, Dakar onder nomen tot op een diepte van '00 meter, welke zonder incidenten werd bereikt en waar de bemanning vier uur lang bleef. Op 22 Januari werd het grote be slissende experiment uitgevoerd en werd liefst tot 4.000 meter gedaald. De automatische toestellen, die het apparaat, nadat dit de vereiste diep te zou hebben bereikt, weer naar boven moest brengen, werden inge laden. Tot 160 mijl uit de kust werd het toestel gesleept, hetgeen vijf en vijftig uur duurde bij een holle zee. En toen gingen de kleppen open en begon de bahvscaphe te zinken. Pre cies op de afgesproken tijd kwam hij weer boven! Het daarna volgend onderzoek was zeer bevredigend: het binnenste van de bol was absoluut droog gebleven, niettegenstaande de enorme druk, die hij te doorstaan had en waardoor zijn diameter 2 centimeter kleiner werd. Opgehouden door het slechte weer. moest de beslissende proef met de bemanning aan boord uitgesteld worden tot 15 Februari. Getrokken door de „Tenace" en begeleid door de „Elie Monnier" en de Beautemps Beaupré", bereikte de bathyscaphe op 180 kilometer uit de kust dé plaats waar de grote gebeurtenis zou plaats vinden. Per dinghy voer de bemanning naar het apparaat. Toen ook het hoofd van Houot was verdwenen, werden de 24 bouten van het deksel dichtgemaakt, waardoor het geheel waterdicht was en om 9 minuten over tien verdween het gele gevaar te onder de golven. Het aan plank ton rijke water was troebel en al spoedig moesten de projectoren aan gezet worden. In hun schijnsel ver schenen talloze diertjes. Om het half uur seinde de bemanning, dat alles goed ging: het duiken ging snel tot 2.000 meter, een diepte, die om half twaalf bereikt werd, dus met een snelheid van 50 centimeter per se conde. Het was zaak zich te haasten, wanneer de bemanning lang genoeg op de bodem wilde blijven/Door de partijspoort zagen zé „de soep", waarin vooral veel kwallen dreven, steeds dikker worden. Tweeduizend meter: dit was het re cord, dat in de Middellandse Zee werd behaald. Ballast werd uitge worpen om het dalen te verminde ren. Grote rode garnalen kwamen langs. DRIEDUIZEND METER: deze wa ren om 12 uur bereikt. Het uit laten van een ton ballast stopte bijna onmiddellijk het dalen. Toen waren ze al voorbij hét laagste punt, dat Picard met zijn „Trieste" had be haald. Het toestel gedroeg zich uit stekend. Om half twee: victorie! De bol zakte langzaam op 4.050 meter diepte op een modderlaag, bewoond door zee-anemonen. Een schitterend exemplaar van een haaiachtige vis passeerde statig de partijspoort. De temperatuur van het water was 5°. De motoren werden aangezet om de omstreken te verkennen, maav plot seling om zes minuten over drie wer den de buiten-batterijen (extra- ballast) losgekoppeld en vliegens vlug steeg de bathyscaphe naar bo ven en niets kon hem tegenhouden. Om 21 minuten over drie werd de vlotter weer zichtbaar aan de opper vlakte op een 1.000 meter van de „Elie-Monnier". Bij de terugkeer op het arsenaal bleek, ondanks het laatste incident, alles in prima staat te verkeren. De bathyscaphe had de proef schitte rend doorstaan. De prestatie heeft overal veel opzien gebaard en Houot en Wilm zijn van alle kanten geluk gewenst met het succes: zowel van de zijde van de Franse Marine als door de Engelse Admiraliteit, de Franse Minister van Marine en de Assemblée Nationale. Het zal hier niet bij blijven. Nu gaat voor de FNRS3 zijn weten schappelijke loopbaan beginnen, nu men weet tot op welke diepte hij kan duiken de ranglijst. Zelfs de concurrenten 180.0GU Volkswagens. Dat wil dus zeg- van grote oorzaken, waarom het "Mnr^Vinff V.nrnna's een. dat iedere 80 sernnden e^n nieu* geven toe dat Nordhoff Europa's gen, dat iedere 80 seconden een nieu grootste automan van het ogenblik is. we Volkswagen de fabriek verliet en Verleden jaar produceerden Nordhoff op transport werd gesteld naar een Wcutdultt» arbeider». communisme zo weinig aanslaat bjj de (Van een speciale verslaggever) UET ZOEKEN naar nieuwe technische mogelijkheden bij de film vooral in de richting van het (pseudo-)sterioscopische beeld, eventueel met «tereofo- nisch geluid heeft al tot verschillende resultaten geleid. In ons land is enige tijd geleden de „Cinemascope" geïntroduceerd, een systeem, dat door de \meri- kaanse maatschappij „Twentieth Century Fox" is geïntroduceerd en dat in som mige grote steden in het Westen des lands nu al enige weken de belangstelling van een groot publiek trekt. Of deze toeloop een gevolg is van louter nieuws gierigheid en in de toekomst, wanneer het nieuwtje er af is, zal blijven bestaan, is nu nog een vraag, waarop het antwoord moeilijk gegeven kan worden. Intussen is ook „Paramount Filins" een systeem gaan toepassen, dat op beeldvergroting berust en waarvan de naam is „Vista Vision". „yiSTA VISION wordt aangekon digd als een systeem, waarbij éen sterke beeldvergroting wordt toege past en dus niet alleen een beeld verbreding, zoals bij de „Cinema scope" het geval is. Bij het opnemen wordt de film horizontaal, in plaats van verticaal, door de camera ge veerd. Elk beeld wordt gefotogra feerd over de breedte van twee nor male beeldvakjes. Van dit negatief op groot formaat wordt dan een po sitief gemaakt op de gewone, voor de film gebruikelijke afmetingen. Daarmee wordt de korrel in de film, die de beeldkwaliteit schaadt sterk onderdrukt. Een sterkere vergroting maakt een groter projectiescherm mogelijk. Maar ook kan een „Vista Vision"- film met de gewone apparatuur op het thans gebruikelijke formaat pro jectiescherm worden vertoond. Ver der wordt een systeem toegepast, dat zowei de mogelijkheid van „dimen sionaal geluid" (met drie luidspre kers) als het gewone geluid moge lijk maakt. Het zoeken naar nieuwe mogelijk heden bij de film is dus nog niet geëindigd en de wegen, die de ver schillende maatschappijen daarbij bewandelen, lopen nogal uiteen. En daarmee ontstaan bijzonder grote moeilijkheden voor de theater-exploi tanten, die dergelijke films alleen kunnen vertonen (of tot hun recht doen komen) met een speciale appa ratuur. Nu eens „Cinemascope" ge bruiken, dan weer „Vista Vision" en daarna nog eens een ander nieuw systeem of het oude is natuur lijk ondoenlijk. De bioscoopdirecteu ren zullen dus een keus moeten ma ken en ze zijn dan meteen gebonden aan de maatschappij, die de films voor het gekozen systeem levert. Een dergelijke eenzijdigheid zou stellig de belangen van het publiek scha den wanneer dit niet kan kiezen uit de programma's van een groot aan tal theaters. Bovendien worden daar door de vertoningsmogelijkheden van films in het algemeen vermin derd. En het is daardoor zeer de vraag of men in Hollywood niet bezig is de filmindustrie als geheel meer te schaden dan ooit gedaan kan worden door de machtige en gevrees de concurrent: de Televisie.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1954 | | pagina 3