HELDERSCHE
EV MEIWEDIEEER COURANT.
1876. N°. 22. ...0 Zondag 20 Februari]. 0 34 Jaargang.
Binnenland.
„W ij huldigen het goed e."
^Verschijnt Dingsdag, Donderdag en Zaturdag namiddag.
Abonnementsprijs per kwartaal 1.80.
na franco per post - 1.65.
Eülken Donderdag: vertrekt de mail naar
Oost-Indië. Laatste 'ligting 's avonds 6 uur.
HELDER en NIEUWEDIEP, 19 Februarij.
Jl. Donderdag avond werd in het lokaal Tivoli de
vijfde volksvoordragt in dit saizoen gehouden. De zaal
kon ook thans de groote schare, die zich aanmeldde, niet
bevatten: de Commissie zag zich genoodzaakt vele bezoe
kers, wegens plaatsgebrek, niet toe te laten. De heer
W. van Voorst, uit Gouda, toonde zijne belangstelling in
de volksvoordragten, door geheel belangeloos zijne talenten
daartoe aan te wenden. Achtereenvolgens droeg hij voor
de dichtstukken: 1. Blik door een venstervan Jan van
Beers; 2. Met zijn achtenvan N. Beets; 3. Hui bert en
Klaartje, van B. ter Haar; en voerde hij, zichzelven
op de pianino accompagnerende, deze zangstukken uit:
1. Ons Vaderlandvan R. Hol; 2. De Blinde, van G. Keiler;
3. Pelgrimsspreuk, van Mendelssolm; 4. Wiegelied, van
W. van Voorst. Algemeene aandacht en levendige bijvals
betuigingen waren de duidelijkste blijken, dat voordragt
en zang in groote mate boeiden. De heer van Voorst,
die, ondanks 't gemis van een zoo edel en zoo moeijelijk
te ontberen zintuig als 't gezigt, zijnen medemenschen op
zulk eene voortreffelijke wijze nut en genoegen weet
te verschaffen, verdient daarvoor onze opregte hulde. Hulde
zij mede gebragt aan de onvermoeid werkzame Vereeniging
van onderofficieren van zee- en landmagt «Vaderland en
Oranje,» die ten tweeden male in dit saizoen ten behoeve
van deze volksvoordragten werkzaam was. Met veel succes
werd door haar ten tooneele gebragt het blijspelDe
Loteling,» naar 't Fransch, van W. Greeven.
De zesde en laatste volksvoordragt in dit saizoen is
aanvankelijk bepaald op Vrijdag 17 Maart a. s.
Heden wordt alhier de 59ste verjaardag van Z. M.
den Koning op de gebruikelijke wijze gevierd. De oorlogs
vaartuigen in de haven zijn gepavoiseerd, door het geschut
van het wachtschip Kortenaer is het koninklijk saluut
gegeven; ook van de in de havens liggende koopvaardij
schepen, van de openbare en van eenige particuliere gebouwen
wapperen vlaggen. Aan boord der oorlogschepen is lieden
parade gehouden; de parade van het garnizoen, in ver
eeniging met de schutterij, werd door het ongunstige weder
afgekommandeerd.
Heden avond zal in onderscheidene lokalen de verjaardag
des Konings feestelijk worden gevierd. In Musis Sacrum
zal een Casino plaats hebbende zaal is daartoe op smaak
volle wijze gedrapeerd. De onderofficiers-vereeniging
Vaderland en Oranje houdt in Tivoli eene buitengewone
vergadering; terwijl de leden der Heldersche afdeeling van
de Metalen-kruis-vereeniging en die van de vereeniging
het Kruis voor krijgsverrigtingen in hunne vergader
lokalen zullen bijeenkomen.
8.) II A S N A.
Malwine zag naar buiten uit het venster; ik lag mijn hand op
Herman's voorhoofd om hem eenige verlichting te bezorgen. Eerst
veel later viel het mij in, dat ik mij, zonder zelf er aan te denkeu en
als onwillekeurig, hare plaats had aangematigd, alsof die mij toekwam.
Nadat de hoestaanval voorbijgegaan was, brachten wij met behulp
van den koetsier den kranke naar buiten in den gereed staandeu
wagenen een half uur later lag hij op een goed bed in mijn
sober, door bloemengeur verfrischt kamertje. Malwiuc had nu een
deel der verpleging of een deel van mijne dagelijksche bezigheden
moeten overnemen, omdat de zorgen voor mij zoo buitengewoon
vermenigvuldigd waren, maar daaraan dacht zij niet, en toen ik het
haar na lang dralen ze;de, toen werd het duidelijk, dat zij in die
drie jaren van zorg en kommer niets aan- en niets afgeleerd had.
Malwine was onbekwaam om mij mijne verplichtingen eenigszins te
verlichten en zoo geschiedde het, dat mijn oude moeder zeer spoedig
aan het bed van den zieke zat, terwijl ik op school aan de kinde
ren ouderwijs gaf, en onze nicht zat te lezen of zij slenterde ledig in
den tuin. rond, ja soms zelfs speelde zij zeer vergenoegd met een
grootcn, zeer geleerden poedel van onze buurvrouw.
Herman miste haar niet en wij beiden, moeder en ik, toonden
aan den stervenden man nooit een verdrietig gelaat; hij ontdekte
het niet, dat ik bijna eiken nacht tot twee ure moest arbeiden om
alles af te maken, wat zich ophoopte. Maar toen op zekeren dag
ons nichtje was uitgegaan en later, in plaats van zij zelve, een
brief van haar kwam, die ons een kort vaarwel mededeelde, toen
konden wij voor hem deze gebeurtenis niet verzwijgen, maar zij
maakte, tegen mijne verwachting, geen bcdroevenden indruk op hem.
wDat arme kind," zeide hij met een afgewend gelaat, ;/ik heb
haar geen tijd gelaten, dat zij zich van haar gevoel rekenschap
kon geven. Malwine was mij dankbaar en hield misschien iets
van mij, maar bemind heeft ze mij nooit."
Deze woorden maakten mij een oogenblik bijna moedeloos.
Aldus vruchteloos, geheel vruchteloos, dat ongemeene offer! Het
Uitgever A. A. BAKKER Cz.
Bureau: MOLENPLEIN N°. 163.
Naar wij vernemen zal Vrijdag e. k. in het departe
ment Helder der Maatschappij Tot Nut van 't Algemeen
optreden de heer H. E. J. van Hoorn, predikant te Hoorn,
die in verschillende plaatsen van ons land met het grootst
genoegen is gehoord. In Maart zal de heer R. Koopmans
van Boekeren, uit Leiden, hier op 't Nut de spreekbeurt
vervullen.
De ingenieur 2de kl. G. Turk, van 's Rijks marine
werf te Amsterdam, wordt met 16 Maart a. s. geplaatst
aan boord van het ramtorenschip Prins Hendrik der Neder
landen, om met dat schip de reis naar Oost-Indië te maken.
Naar men verneemt is binnen eenigen tijd eene reor
ganisatie te wachten van het corps officieren van admini
stratie bij de Kon. Ned. Marine. Het voornemen zou zijn
de thans bestaande drie klassen zamen te smelten.
Naar men met genoegen verneemt gaat het tegen
woordig met de werving van manschappen voor de Marine
bijzonder goed. Uit Groningen vooral melden zich vele
jongelieden aan, terwijl in West-Iiulië de kleurlingen grooten
lust beginnen te openbaren, om bij de Nederlandsche Marine
dienst te nemen. Aangezien die lieden tegen het klimaat
kunnen, zijn zij eene belangrijke aanwinst voor onze oor
logsvloot.
Als zeker wordt thans gemeld, dat de heer Halverhout,
inspecteur bij de stoomvaart-maatschappij Zeeland, met
ingang van 1 Maart a. s. op zijn verzoek uit die betrek
king eervol ontslagen is.
Het hoofdbestuur van het Roode Kruis heeft weder
eene. reeks van mededeelingen van de zustervereeniging uit
Indië ontvangen. Aangenaam is het hem te kunnen melden
dat, volgens schrijven van het centraal-comité in Nederl.-
Indië, de giften, ten gevolge van het beroep op de inge
zetenen van Indië, zijn geklommen tot een bedrag van
ongeveer f 50,01)0. Het centraal-comité meent bij dezen
gunstigen financiëlen toestand in aanmerking te moeten
nemen, dat de in zoo ruime mate gebleken sympathie ook
hare eischen stelt en zal de afdeeling op die sympathie
blijvend mogen rekenen dan mag volgens hare meening
behoudens onvoorziene omstandigheden althans in de
twee eerste jaren van het publiek geen geldelijk offer voor
het Roode Kruis meer worden gevraagd.
Met een en ander heeft het centraal-comité gemeend
rekening te moeten houden en dientengevolge de verstrek
kingen een weinig ingekrompen, te meer, daar in Atsjin
in Dec. weinig strijd werd gevoerd.
Uit een schrijven van den chef van de geneeskundige
dienst in Ned.-Indië blijkt, dat zoowel de brancard-hangmat
als het brancard-veldbed bij voortduring zeer goed voldoen.
Het zijn de eenige middelen van vervoer, die op dit tijdstip
iu Atsjin gebruikt worden.
Het transport van zieken en gewonden, zoowel te velde
als over zee, is thans zoo goed geregeld, als men dat in
Indië mag en kan wenschen. Uit het hospitaal te Kotta-
Radja worden de zieken door middel van opzettelijk daar
voor doelmatig ingerigte sloepen, te danken aan de vinding
Prijs der Advertentiën: Van 14 regels 60 Cents,
elke regel meer 15 Cents.
Groote letters of vignetten worden naar plaatsruimte berekend.
van den luit. ter zee 1ste kl. Marinkelle, overgebragt naar
de keurig ingerigte ziekenschepen.
Voor een onderwijzer die met zijn gezin in kommer
volle omstandigheden verkeert, deed de «oude heer Smits»
dezer dagen een beroep op de liefdadigheid. Bijna f 4000
ontving hij al spoedig aan groote en kleine giften. Zie
hier de wijze waarop de «oude heer Smits» den milden
gevers zijn dank betuigt:
«Op mijn tafel liggen, bont door elkaër, als de bloemen
op het veld, de honderden briefjes, welke de milde giften
bevatten, mij voor een ongelukkigen onderwijzer toege
zonden. Als ik ze zamenvoeg tot een grooten ruiker, dan
welt een dankbaar gevoel in mijn hart op jegens allen, die
daartoe hunne bijdragen hebben ingezonden. Groot en
klein, allen hebben medegewerkt: zij hebben bloemen
gestrooid met kwistige hand op een levenspad, dat niets
dan doornen scheen te zullen opleveren. Zij die met
overvloed gezegend zijn, zij die zeiven in betrekkelijke
armoede leven, zijn even rijk geweest aan milddadigheid
en als ik de bloemen, door hen hier nedergelegd, te zamen
bindt met een lintje, waarop geschreven staat: «Er is
een huisgezin, dat diep ellendig was, gered,» weet ik, dat
die bloemen onverwelkbaar zijn, omdat ze besproeid zullen
worden door tranen van vreugde en dankbaarheid. Ik
weet, dat hare geuren niet vervliegen, omdat ze van het
veld der algemeene menschlievendheid opstijgen, waarop
zich alle staatsburgers in Nederland vereenigenen hartelijk
dank ik allen, die bewezen hebben dit zoo goed te begrijpen
en mij in eene poging ondersteund hebben, welke met zulk
een schitterend gevolg werd bekroond.»
Beroepen bij de Evang. Lutli. gem. te Beverwijk
ds. Helper Sesbruggen, pred. te Doetinchem.
Aangenomen het beroep naar Petten door den candi-
daat S. Steenmeijer.
Te Zaandam is jl. Zondag middag een bijzonder
klein vrouwtje bevallen van een doodgeboren kind, Maandag
daaraanvolgende van een tweede, levend, en Maandag
avond van een derde, ook levend.
Wij lezen, zegt de Amst. Crt., in een provinciaal
blad eene advertentie, waarin een vader twee zijner
moederlooze kinderen, een meisje van 10 maanden en een
van 3 jaren, «cadeau biedt.»
Als wij hier niet met een nare, zoogenaamde grap te
doen hebben, en de «vader» een «hond» is wat wij
voor hem wenschen dan moet de redacteur van het
blad bepaald die afschuwelijke advertentie niet hebben
gezien. Hoe kon hij ze anders plaatsen?
Men schrijft aan de L. Crt. als volgt:
«De dooi schijnt het ernstig te meenen en daarmede
neemt waarschijnlijk de winter afscheid. Er werd algemeen
zeer naar vei'langd. Vooral de scheepvaart heeft veel
moeten tobbenvaak waren de schippers van huis en konden
niet de terugreis doen, of zij waren onderweg en werden
door het ijs ingesloten. Van liet laatst van Nov. tot heden
waren slechts de laatste 14 dagen van Dec. zonder vorst.
noodlot had allen bedrogen.
„Wat schreef zij?" vraagde Herman.
Dadelijk sprong ik op en reikte hem den brief over. De arme
stervende zag niet, wat in mijn binnenste omging. Yoor hem had
ik altijd een kalm en bedaard gelaat.
Malwine schreef, dat zij het niet verdragen kon zoo werkeloos
het brood van anderen te eten, dat zij wist dat Herman goed
verzorgd was en dat zij zich in de residentiestad zou trachten
te vestigen. „Gij zij.t mij gaarne kwijt," besloot zij haar brief,
„en ik ga liever och, dat God het gewild had, dat wij elkan
der nooit hadden ontmoet."
Dat was alles, wat zij schreefgeen liefdevol woord, geen bede,
geen groet werd ons gezonden. Herman liet den brief uit de hand
vallen en lag uren lang zonder eenige beweging, alsof het loven
hem ontvloden was. Zoo had dan nu zij, ter wier wille hij de
rust van zijn geweten voor altijd had verwoest, hem op zijn sterfbed
koelbloedig verlaten, zonder het minste en vluchtigste berouw
daarover te ondervinden. Ook met mij sprak hij over deze zaak
niet meer, slechts deze weinige woorden, vol zwaarwichtige betee-
kenis hoorde ik van hem: „Kanna, gij zijt gewroken!"
Het einde van zijn leven naderde met russche schreden. Hij
gevoelde het, en was daarmede volkomen te vreden. Wij voor
ons behielden tijd genoeg om elkander mede te deeleu, wat in onze
zielen omging, voordat de dood met zachte hand de moede oogen
toesloot, en ik mogt hem nog uit een berouwvolle en gelouterde
ziel de verzekering geven, dat ik de ruwe, eigenzinnige hardheid
van voorheen lang erkend had en dat ik sedert verootmoedigd en
zacht geworden was.
Eu toen eindelijk op een Zondagmorgen in de Septembermaand
de laatste strijd naderde, terwijl de kerkklok zacht hare toouen
liet hooren, toen rustte voor de eerste maal weder Herman's
dierbaar en geliefd hoofd aan mijn borst, toen sloeg ik mijne armen
om den man van mijn jeugd en fluisterde met hem over eeu liefde,
die zich over graf en dood uitstrekt, die ziel en ziel met onver
breekbare banden samensnoert en tijd en eeuwigheid met zachte
banden vereenigt.
Lachende is hij gestorven, verzoend met zichzelven en met mij
terwijl de wind het geel geworden loof spelend naar boven droeg
en de toonen der kerkklok zwegen, toen onze zielen vereenigd
waren voor de eeuwigheid in den schoonsteu en heiligsten zin des
woords.
Mij was het, alsof mijn bruilofstfeest was aangebroken, maar na
eeu langen, zwaren en onrustigen droom. Ik heb het lijk van
Herman in de kist gelegd zonder te weenen.
Ziedaar het verhaal van mijne tante.
De regen had opgehouden en de zon wierp hare vergulde stralen
op het aardrijk, dat getooid, was met het Meigroende schepping
vertoonde zich met een veijongd gelaat. In de linden voor het
venster zongen de musschen met een zacht gekweel hun liefdelied.
Mathilde zag het niet, dat in de openstaande" deur van de naast
gelegene kamer een jong man leunde, die haar vol teederheid
aanzag, reeds sedert geruimen tijd, lang voordat de grijze vrouw
het verha;l uit hare levensgeschiedenis geëindigd had. Iu de
oogen van Mathilde glinsterden héldere tranen en hare frissche
lippen drukte zij op de dorre hand van de oude vrouw.
„Tante!" sprak zij op een zachten toon, met een diepbewogen
stem. „Tante, ik dank u voor hel; offer, dat gij mij gebracht
hebt. Ik zal mijne krachten inspannen om mijne eigenzinnigheid
te bestrijden en
De tachtigjarige hief zich op, het snikkende meisje in hare
armen opheffende, en wenkte lachende de halfverscholeu luistervink.
„Zeg het aan hem, die daar staat, mijn lievelinge! Hij wacht
reeds lang op ecu vriendelijk woord van u."
Verrast zag Mathilde naar de deur en in de oogen van George,
die het niet van zich had kunnen verkrijgen heden niet terug te
komen. Zwijgend strekte hij zijn armen uit.
De stemmen der vogelen daar buiten juichten in koor en aan
de gelukkigen daar binnen liet de oude vrouw de kamer over,
die zij ongemerkt verliet. Nu wilde zij niet luisteren, niet weten
wat daar binnen tusscken het geven en ontvangen van kussen
gefluisterd werd. {Slot.)
