HELDERSCHE
EN NIEIIWEDIEPER COURANT.
1876. N°. 146.
Woensdag 6 December.
34 Jaargang.
Algemeen Nieuws- en Advertentieblad voor Hollands Noorderkwartier.
Binnenland.
„W ij huldigen
het goed e."
Verschijnt Dingsdsg, Donderdag en Zaturdag namiddag.
Abonnementsprijs per kwartaal1.30.
w franco per post - 1.65.
Uitgever A. A. BAKKER Cz.
Bureau: MOLENPLEIN UT. 1«3.
Prijs der Advertentiën: Van 14 regels 60 Cents,
elke regel meer 15 Cents.
Groote letters of vignetten worden naar plaatsruimte berekend.
EHKcn Donderdag vertrekt de inall naar
Oost-Iudië. Laatste ligting 'b avonds 6 uur.
HELDEK en NIEUWEDIEP, 5 December.
Op verzoek deolen we mede, dat de lezing van den heer
B. Tideman Jzn., van Hoorn, aangekondigd tegen 14 dezer,
tot nadere aankondiging is uitgesteld.
Gisteren avond is door het Tooneelgezelschap van de
heeren Judels en Bouwmeester in 't lokaal Tivoli alhier
opgevoerd het drama«De Weezen van 's Gravenhagen
Wanneer wij van deze voorstelling vermelden, dat zij
levendigen bijval verwierf en alleszins verdienstelijk mogt
heeten, dan beschouwe men deze verzekeringen als iets
meer dan eene gewone beleefdheids-uitdrukking. Zeker is
het, dat de directie het publiek, dat degelijke tooneel-
uitvoeringen waardeert, met een herhaald optreden alhier
veel genoegen zal verschaffen.
De 1ste luitenant-kwartiermeester der mariniers
Hazenberg wordt met den 16 dezer verplaatst naar
Amsterdam.
Gisteren is van hier naar Alkmaar overgebragt eene
jonge dochter, die verdacht wordt het levend kind, waarvan
ze heimelijk dezer dagen was bevallen, te hebben in zee
geworpen.
Z. M. heeft opgeheven de belastingkantoren te Noord-
Scbarwoude en Bergen; ingesteld het ontvangkantoor te
Alkmaar (Buitengemeenten) en den heer Essers, thans
ontvanger te Bergen, benoemd tot ontvanger te Alkmaar
(Buitengemeenten); het kantoor Heer-Hugowaard toe
gevoegd aan het, kantoor te Schermerhorn, de kantoren
Oudkarspel en Warmenhuizen aan dat te Niouwe-Niedorp,
onder het beheer van de tegenwoordige titularissen Koek
en van der Hucht.
Dr. Kroll, eerstaanwezend officier van gezondheid
te Karupen, is benoemd tot geneesheer bij de Centraal-
spoorwegmaatschappij.
2)
VERBORGEN 0 F F E R S.
DOOK
E POIZO.
Vervolg
Één ziekenbezoek placht zij reeds sedert jaren, regelmatig na
de mis, eiken Zondag af te leggen. Zij volgde dan steeds op het
zelfde tijdslip den eenzamen weg door het bosch, wel twee uren
lang, 's winters en zomers, en ze kende bijna elke struik en eiken
boom langs dit smalle pad. Met hare fijne handen betastte zij
wel duizeudmalen liefkozend de takken der struiken, die zich
gaandeweg telkens dichter opeendrongen eu plagend of vriendelijk
langs het donkere nonnenkleed streken. Eindelijk stond zij dan
voor de lichte omheining van een park en deed zij de kleine, wel
bekende tuindeur open, waarvan het slot voor den lichten druk
van haar vinger week. Veelvuldig kronkelende wegen liepen hier
uit op een kleinen, verwilderden tuin met een ouden notenboom
en een withouten bank. Verderop lag een terras, bijna geheel
begroeid met wijngaardranken en kamperfoelie; en ten laatste werd
dan het oude, doodelijk eenzame kasteel met zijn daken en torens
zichtbaar, grijs en moede als een stokoud man, die zich in 't
bosch had neergezet om uit te rusten. De non stapte altijd lang
zaam de steenen buitentrappen op, met de oogen den tuin groetend.
Regelmatig kwam haar hier een bejaarde dienaar tegemoet, die zich
eerbiedig voor haar boog; het was bijna de beweging van een
automaat.
„Is alles nog hetzelfde?" placht zij zachtkecs in het voorbijgaan
te vragen.
„Mevrouw de gravin en mijnheer de graaf verwachten Uwe
Genade," luidde steeds het antwoord. De zware deur ging open.
De dienaar ging haar voor. Over trappen en door gangen ver
volgden zij hun weg. Die oude man iu zijn verschoten liverei en
zijn gepoederde pruik, met het onbewegelijke, gerimpelde gelaat,
scheen bijna ecu schim uit een lang vervlogen tijdperk; en de
tengere, donkere vrouwengestalte gleed ook zoo onhoorbaar voort,
alsof ze een schaduw was. Aun de wanden hingen donkere schil
derijen: geharnaste ridders, oorlogstafereelen, heiligen beelden,
schoone vrouwen in wonderlijk gesneden kleeding gedoscht. Ach
teloos gingen zij dat alles voorbij. Zware meubels v. n ouder-
wetschen vorm stonden in bet rond, kostbare voorwerpen prijkten
in de hoeken; op de tafels massief zilveren en gouden kandelaars,
aan de gewelfde zolderingen donkere fresco's, weelderige engelen
beeldjes in den stijl van Rubens. Maar over alles lag het onaf-
wischbare stof van den ouderdom uitgespreid. Eindelijk schoofde
hand vau den dienaar een zwaar zijden gordijn weg. Nogmaals
eene diepe buiging, als naar gewoonte, terwijl de non binnentrad,
en daarna verwijderde hij zich. Het was een ronde torenkamer
met hooge spitsbogen-ramen en als een schilders-atelier ingericht.
Het stoomschip Anna Paulowna, van Pernau naar
Schiedam, in de buitengronden te Terschelling gestrand,
heeft een gedeelte der lading over boord geworpen, daar
er wegens ondiepte geen ligters op zijde konden komen;
13 man ekwipage en passagiers zijn met een vischschuit
aldaar aangebragt. Het schip zit geheel onder water en
is totaal verloren. Een gedeelte van de lading is gered.
Aan boord bevond zich de ekwipage van het verongelukte
Belgische stoomschip Delloye Matthieu.
Men schrijft ons van Anna Paulowna, dd. 2 dezer:
«Gisteren avond hield het plaatselijk departement
der Maatschappij Tot Nut van !t Algemeen, zijne eerste
openbare vergadering. De president, de heer F. Kaan,
hield eene schoone lezing over «De Maatschappij Tot Nut
van 't AlgemeenVerder werden er bijdragengeleverd.
De heer M. D. van den Berg was zekerlijk de tolk van
de geheele vergadering, toen hij den heer Kaan bedankte
voor de gepaste en flinke redevoering. Het ledental is
thans gestegen tot 51.»
De te Venhuizen in het vorige jaar opgerigte en nu
reeds bloeijende afdeeling van Volksonderwijs hield dezer
dagen een prijsuitdeeling aan die schoolkinderen, welke
zich aan weinig of geen schoolverzuim hadden schuldig
gemaakt. Dank zij de welwillende hulp der gemeenteleden
konden de prijzen, bestaande uit nuttige en fraaie boek
werken, degelijk zijn. Wegens den gunstigen staat der
absentielijsten mogten zeer velen een grooter of kleiner
geschenk ontvangen en was deze dag een feestdag voor
ouders en kinderen.
Gedurende de maand November hebben, naar men
verneemt, 138 zoowel binnenkomende als uitgaande schepen,
gebruik gemaakt van het Noordzeekanaal.
Voor zoolang vorst en sneeuw uitblijven zoo
schrijft men aan de Leidsche Crt. loopt er nog wat
jong vee in de weiden; het andere is nu voor goed gestald.
De weiden worden veel te nat en het gras raakt ook op,
om nu nog langer het stallen uit te stellen. De boeren
zijn echter tevreden. Toen zij verpligt waren op dien
hangen Zondag van 12 November het vee binnen te halen,
waagden zij liet, door het daaropvolgend mooije weer
Maar de ezel, die hier stond, werd sedert vele jaren niet meer
gebruikt, en toch had alles hier nog den uiterlijken schijn des
levens, gelijk in dien tijd toen de aangrenzende kamer eiken morgen
geopend werd en over den drempel de schoone, breedgeschouderde
man getreden was, die eenmaal hier gearbeid had. Zijn portret
stond op den ezel, een verdroogde lauwerkrans hing over de lijst,
omwonden met een zwart floers. Het waren heldere oogen van
magnetische kracht, een fijn besneden, geniale kuustenaarskop van
onuitsprekelijke schoonheid, een peinzend en hartstochtelijk voorhoofd,
overschaduwd door lichtbruine lokken, lippen van eene bloeiende
frischheid, half verscholen achter een dichten, rosachtigen baard.
En aan den wand tegenover hem, gevat in een zware gouden
lijst, zagen twee meisjeskoppen lachend op hem neer, dicht naast
elkander gevlijd, uit wolken van mousseline en kanten heenkijkend,
en met rozen op de borst. De eene was een zachte blondine, de
andere een vurige brunette, doch ten opzichte der gelaatstrekken
elkaar sprekend, gelijkend. Aan beide kanten van de vensters
hingen nog de beeltenis van een somber man, die eiken schilder
tot model van een woestcn jager dienen kon; en die van een
bleeke, zieke vrouw van groote schoonheid, maar met een dood
moeden, zonderling starren blik; aan een pilaar, tegenover hen,
een ideale blonde jongenskop met een dweepende uitdrukking.
De blik der Barmhartige Zuster begroette echter altijd terstond
het eerstgenoemde gelaat, de kop op den schildersezel; het was
een lange vurige beschouwing, waardoor eensklaps het oude, fijne
vrouwengelaat met een schemering van jeugd en schoonheid ver
helderd werd. Een oogwenk toefde steeds de voel der non voor
het beeld, de borst zwoegde als onder een diepe ademhaling,
en dan eerst schreed zij verder en verdween in het aangrenzende
vertrek.
„Olga, mijn hart, eindelijk!" riep hier eene diepe, zachte
vrouwenstem en twee armen werden met ongeduldig verlangen ter
begroeting naar haar uitgestoken.
Een oude dienstmaagd, grijs en spookachtig gelijk alles hier in
dit slot, rees naast het rustbed op en verdween bijna als een
stofwolkje.
Zuster Winfriede snelde op de legerstede toe eu omhelsde de
rustende teedorlijk.
„Hoe gevoelt gij u, Victorine?"
„Gelukkig en gezond want gij zijt hier. O, wat is mij die
week weder lang gevallen, mijn lieveling
„Maar het wederzien volgt toch altijd, liefste; gij moet ge
duldig zijn
„Het wedérzien?" antwoordde de oude gravin op smartelijken
toon. „Ach, dat ik u zien kon, u, mijn eenige levenstroost!"
De non legde daarop, als met zachten dwang, hare hand op den
mond der spreekster.
„Wees kalm; al ziet gij mij ook al niet met de oogen des
lichaams, de oogen van uw hart zien mij daarom des te duidelijker
en" voegde zij er schier vroolijk schertsend bij„des te
opgemonterd, het vee op nieuw in de weiden te doen en
zoo heeft het nu bijna drie weken nog voordeel gehad van
jeugdig gras, terwijl het hooi kon gespaard blijven.
De verbinding van den Staatsspoorweg met uen Holl.
spoorweg door Rotterdam zal den 1 Maart a. s. gereed
zijn om geëxploiteerd te worden.
De politie te Rotterdam heeft jl. Zaturdag de hand
gelegd op den chef eener bende Schotsche zwendelaars,
benevens op twee zijner helpers. De troep had zich met
een buit van f 120,000 uit de voeten gemaakt naar het
vasteland; bij de gearresteerden werd ongeveer f 30,000
teruggevonden.
L. G., beschuldigd van manslag (met een parapluie)
tegen wien door het O. M. een celstraf van 2 jaar was
gerekwireerd, is door het geregtshof te's Bosch veroordeeld
tot 5 jaar tuchthuisstraf.
Onder 't opschriftTwijfelachtige boter uit slib van
de Theems, schrijft de Landb. Crt.
«Nog niet lang geleden werd uit Londen berigt wij
namen 't toen voor 't geen het was over dat aldaar
uit slib van de Theems boter werd bereid. Hoe weinig
geloof schrijft de Milch-Zeitung van den 8 Nov. jl.
deze mededeeling ook erlangde, wordt deze industrie nu op
nieuw en uitvoeriger besproken en wel in het bekende
tijdschrift «Chamber of Agriculture» van den 23 Oct.,
waar men het volgende leest:
Dat in niet onaanzienlijke hoeveelheden uit slib uit de
Theems boter wordt gemaakt, schijnt thans boven allen
twijfel waar te zijn, zij 't ook dat men er niet aan geloofde.
Maar de juiste kennis van de soort der grondstof en de
wijze, waarop men haar verzamelde, is, naar wij gelooven
tot heden een geheim gebleven. Het schijnt, dat onder
gunstige omstandigheden de werklieden, welke daartoe
uitgerust zijn en juiste kennis hebben van wat zij doen
moeten, dagelijks tijdens de eb (aan den noordelijken oever
van de Theems bij Dagenham) 3 s. 6 d. (f 2.10) verdienen
kunnen.
Men bezigt kogels van kurk, die met haar en houtvezels
bekleed zijn. Zij worden in grooten getale aan den oever
gebragt en worden door de golven, die ze met vet over
dekken, zoo groot als walnoten of cricketballen. Het op
schooner! En gevoelen wij niet, Victorine, dat wij liefhebbende
zusters zijn?"
En hare lippen raakten het voorhoofd der blinde aan.
De zusters zaten dan hand in hand bij elkander, evenals zij
altijd deden.
„Hoe gaat het met onzen Egon?"
„Hij is opgeruimd, zijne opera is, naar hij zegt, bijna
voltooid, maar de dokter is ontevreden en gelooft dat zijne krachten
beginnen af te nemen. Hier bij mij komt hij al zeldzamer. Onze
trouwe vriend, de abt, wordt zeer oud en het voorlezen valt hem
ook niet zoo gemakkelijk meer."
„Neem een jonge helpster bij u in huis, iemand die u gezelschap
houdt, een vrolijk, levendig meisje. Ik heb u dat reeds zoo dik
wijls gevraagd."
„Neen, Olga, dat is onmogelijk; ik kan niemand hier in mijne
nabijheid dulden, die niet met mij gemeenschappelijke herinneringen
heeftgij weet wel dat ik alleen en uitsluitend daarom zoozeer aan
al die oude, meer en meer onbruikbare bedienden gehecht ben,
ik laat mij liever gebrekkig bedienen, en verdraag alles, als ik maar
het bewustzijn heb, dat al die oogen eenmaal zijn gelaat gezien
hebben
„Ik begrijp dat volkomen, Victorine. Maar gij zijt door uwe
blindheid tot werkeloosheid gedoemd, mijn arme lieveling, en daarom
zou ik u zoo gaarne in een omgeving zien, die u wat verstrooijing
aanbracht."
„Mij verstrooit niets, als te denken eu te spreken van hem;
gij weet toch in welk een helder licht de beelden uit gelukkige
dagen ons voor den geest staanHoe somber en rampzalig zou nu
de wereld mij toeschijnen, als ik haar werkelijk kon zien; eene
wereld waarin hij en het kind niet meer leven! Weet gij nog wel,
liefste?"
De stem der gravin stierf weg in een zacht gefluister, het voor
hoofd der non leunde op het kussen van het rustbed, de armen
der zuster werden ineengeslagen; zachtkens zweefden de woorden
van hare lippen over en weder. Zij verzonken beiden in den stroom
der herinneringen. Zoo ging het altijd eiken Zondag.
En eerst als zij afscheid van haar zuster genomen had, beklom
de non langzaam de treden van den trap in den zuidelijken toren
van bet kasteel, om naar het vertrek haars broeders te gaan. De
toouen van een pianino klonken haar in de ooren; zij luisterde
daarop een oogenblik aan de deur naar de woeste en wonderlijke
melodiën.
„Arme Egon!" sprak ze zuchtend terwijl zij binnentrad.
„Welkom, mijn beste Olga, maar ik kan u niet lang hier hebben
als ge me nu weer komt bezoeken, hoop ik gereed te zullen zijn!"
riep haar een zachte mannenstem toe, die meer en meer in leven-
j dige vervoering geraakte. Daarop richtte de slanke gestalte van
den spreker zich op en zijn fijne hand vatte de hand zijner zuster.
Wat was hij nog schoon, ondanks zijn leeftijd, en de sporen
zijner krankheid! Uit den idealen kop van den knaap was een
