1879. N". 54.
Zondag 4 Mei.
IIELDËRSCIIË
Jaargang 37.
n flfJJWEJUÉPEa (OlltAVT.
Mis- en AdverteatieMad voor Hollands Jfoorderiwartier.
W*zh ;s2*
arjsa» ,s
rsS^Jö£=S*i.-5£i
WM
»,Wij huldigen
ll»n»emeiit.prir/pe7ri«r°tirJ."? Z,tllrJW «""'U*.j TT l -
HGI.DER en N1EUWEDIEP, 3 Mri.
Wij njn «itgenoodigrl, lano» .lozen ive,- i.\- l
r, 5
meer in behandelT hê,v "T'™' k°mt°n<W
gedurende 5 ja f idrZfóm o»
tot het bevorderen dS» !Fk 'l'" 'V*11™
in kleinere gemeenten. Verder^wordt vnm ia"^t'[(:en)"l'llKen
de Noordpool-expeditie eene toelage i an f OoVte ver'l" aa"
en eene van f 500 mn do \r««f *1 UWfc erleenen
zenden om zich in hun vak te hok6" naar .^Ultcn s l^ncls te
5 jaren een jWlijK
1W he, departement Ilotterda.n ivonle voorge 'teHdaïje
onvereemgbaar rij met vettig ander patent k
Ilerking™'1'™ KoC<iÜk ds" J" J' '1V'""'»T. P^Hkant te
dooTdft-H rV"'' bw°!G nMr ,len Hoorn op Texel
T li i 'T'7' predikant te St. Panera,
-Ie hetm' s Hphltw X \ThaM""'<^r bekonten
Jn liet tY)nperK \anffllAkvcaot t.> .y'»-"j"'"-j-
ingekomen nmbtsberigten, door longziekte aangetast:
in Xoordbioibant 2 runderen,
Gelderland 1 rund,
Zuidholland 25 runderen.
Toen des daags n.a de plcgtiae recent!H!Tr^~™
Kerk te Amsterdam ,1.. i cc,:Ptu- 1,1 de .Nieuwe
geopend de v"^;* d™rC" K^üv werden
betaling van f 0 25 ten 1, '?L' arUin 'imigebragt, tegen
te stede/i, \vas ondor \lo^ °'CVe ?n,,en'
1' 0.121 afgepast tuss<dien rl ",eUw2,eï',ficn 0011 soldaat, die
bureaulist aanbood, Ja "'"f7 Y' 7 d!t
-n kwartje en vw\I3 en ZXiuZcX
u niet doorlaten." „Ah bah lna'
Totaal 28 runderen.
In het vorige tijdperk van vier weken waren 18 runderen
door die ziekte aangetast.
Jl. Donderdag morgen te 11 ure kwam te Hoorn
het nieuwe garnizoen aan van Amsterdam, terwijl het oude
ten 2 ure naar de hoofdstad vertrok. Het muziekkorps der
schutterij verwelkomde de gekomenen en geleidde de ver
trek kenden van de kazerne naar de stoomboot.
3)
De SotLiiaer-Prinses.
Novelle van THEODOli KiiSTER.
antwoord van dezen "nn'rlsc'10llfiei'0phalend het
betaalt overal maar halfnl' "t)1\ 8°'k'aat 1,1 uniform
zeer verstandig zijn gang ga„n- Bureaulist liet hem
^h^M'vl'hTr'k1^'afac,wid v™ ,i"t A,"3te'-
rilver gemonfeeixle. sehenkkaraftbn werd" ,T kT,illl"V-
aangeboden. tl('fn hem als aandenken
gepbm.sV:"""TlL-°übI.nTr,r™;éneth^r"l"rMk0nf
optogt voor 25 cents per stuk.» g«lunrende de
»'»ge« 'O Leiden is
laat zich dit jaar lang wachten AnrW-Ti °"tc
heesters, tcrwiil W f. T Aroetf
s
riVnwi. «-ingebroken. Gras is
niet, al hebben de weilanden groen; de koeijen hebben
niet te eten, en groenten zijn er niet, al wordt er gepoot
en gezaaid, want er groeit niets. Bloemen zijn er buiten
nog niet te vinden en in de kassen heeft men op verre na
nog niet te kiezen."
De Gemeenteraad te 's llage heeft jl. Donderdag met
18 tegen 12 stemmen aangenomen het Zeehavenplan van
de lieeren Crana en Co., onder voorwaarde: 1. dat liet
grondgebied der gemeente zal worden uitgebreid 1 kilo
meter zuid westwaarts van de binnenhaven, en 2. dat vóór
1882 de voltooijing der haven en alle andere werken
binnen den tijd van 7 jaren door eene wet verzekerd zijn.
Vervolg.)
„Ach God! lieve juffrouw, ge rijt waarlijk zeer ziek," zeidc de
goede vrouw dassen. „Waarschijnlijk hebt ge van morgen voordat
ge uitgingt wederom niels gegeten. Maar wacht even, ik heb nog
een weinig versche warme koffie in den ketel."
Bedrijvig trippelde vrouw Classen naar den kleinen kachel
want de ruimte waarover zij te beschikken had was alles te zamen
winkel, kantoor, woonkamtr en keuken en bracht Alice een
kopje dampende koffie, die slechts deze éene g. ede eigenschap
bezat, dut zij haar kon verwarmeneen stuk zwart brood er nevens
leggende, spoorde ze het meisje aan om maar te eten en te drinken,
want de oorzaak, waarom zij zich niet wel gevoelde, kon naar hare
meening geene andere zijn, dan honger en zwakte, omdat ze zonder
iets te "gebruiken zoo vroeg in den morgen het huis was uitgegaan.
Het arme kind gebruikte de koffie, doch kon niet eten; het bleef
haar in de keel steken. Iets bijgekomen en zich wat krachtiger
gevoelende, steeg ze den engen, krakenden trap op, dikwijls stil
staande en naar adem hijgende, totdat ::e eindelijk op de vierde
verdieping aangekomen was. Daar opende zij een deur, die den
toegang tot een kleine achterkamer gaf, maar die toch groot genoeg
was om het weinigje te bergen, wat de arme familie uit de schip
breuk van vroegere welvaart en geluk nog had kunnen redden.
Hoe zindelijk en ordelijk alles hier ook was, toch vertoonde het
vertrek het beeld van armoede en otubering. Van een ouden, maar
altijd nog zeer geschikten en bruikbaren leuningstoel, het eenige
overblijfsel dat nog van betere dagen sprak, verhief zich een rijzige,
maar toch gebogene gestalte, en richtte de voor het licht niet
ontvankelijke oogen naar de deur. Deze man hij was de vader
vau Alice had nog een schoon, maar ingevallen aangezicht,
waarvan de bleekheid nog des te meer aan het licht kwam door
den langen, zwarten, hier en daar reeds met grijze haren door
mengden baard.
„Zijt ge daar reeds, Alice? Ge zijt toeh nog niet gereed met
uw copie?"
„Neen, vader! nog niet, maar het is zulk duister en droevig
herfstweder, en door het matte en onzekere licht draaide en
duizelde mij alles voor de oogen en hierdoor was het mij onmo
gelijk mijn arbeid voort te zetten. Vandaag moet ik dus mijne
rust maar eens nemenmorgen vroeg zal ik dan, zooals gewoonlijk,
mijn werk voortzetten met vernieuwde kracht en spoedig zal alles
gereed zijn. En dan, vader! dan zijn we met Gods hulp langen
tijd voor gebrek bewaard!"
„Uwe stem beeft, miju kind!" viel de vader haar met angstige
bezorgdheid in de rede. „Gij zyt toch, hoop ik, niet ongesteld
en tracht dit voor mij te verbergen?" Schafer naderde zijne dochter
en tastte naar haar bleek, dooh altijd schoon gelaat, en zijn magere
hand op het voorhoofd van het meisje leggende, riep hij met
•■er A^,,r'd,r trijre;
,lu .na hodi T.L t*"' 1,eeren met 1 «ei zijne
een palfreniTen lolXT P""k"' 3 d,'to Wie">
het j'mpe CIXTE
boter en kul riüT ,1 d?l,nP llee prijzen van
weinig minder' duur verhmml dïn'V'ms
van hooi. Dat de 1 i grooten voorraad
vangd7n°,™m„rTt„ped?,tkw 'eSCn, X
Oegene, die al. hoofd, ,d f veUwachters te Vollenhove.
Gisfere.1 w^rd hot •°",k«rt
Liet 41. v Ti w getuigen voortgezet,
gelijktijdig Y
heid, Lt de Trnl L t" VCrlcend' ook werkelijk-
selen oP: C"-' lcvcrt soms van die versclujn-
jl. »"°ndSg''biUinhielden
De een bevatte den iifboil.1 !-?„ meubelwagens stil.
Die vraag scheen ook elders woonachtigen belang in te
boezemen, want den geheelen morgen was de Oeverstraat
druk bezet. Behalve de betrokken partijen waren ook zij,
die op de verhuiswagens wachtten, minder met de zaak
ingenomen.
Aan den vleeschhouwer bleef de zege.
Daar de landbouwers in de omstreken van Zwolle,
wegens den 1 ageren prijs der boter, zich minder met het
karnen en meer met liet vetmesten van kalveren bezig houden,
is de prijs daarvan in de laatste dagen zeer gestegen en
worden de nuchteren tegen f 11 a f 13 opgekocht. Men
kan eerlang ruime aanbieding van vette kalveren ver
wachten.
angstige bezorgdheid uit: „Uw hoofd is brandend heet, gy zijt
ziek, Alice! O, mijn arm kind! ook gij zult van kommeren
ellende bezwijken!"
Metde diepste smart in zijne uitdrukking had de arme man
deze woorden gesprokeuin vertwijfeling zijne handen wringende,
vervolgde hij: „En ik, die een volkomen nutteloos schepsel ben,
ik besta slechts om den last uws levens nog zwaarder en ondrage
lijker te makenik leef en ben lichamelijk gezondde ellende
overmant mij niet en de dood wil mij en u nog maar niet ver
lossen van miju nutteloos en pijnigend bestaan, terwijl gij. mijn
kind! u opoffert voor ons allen."
„O vader! spreek toch zoo niet," smeekte Alice en sloeg hare
armen om den hals van den blinde. „Gelo t mij, het zal zeer
spoedig beter zijn; nog slechts enkele dagen behoef ik te arbeiden,
dan is de copie gereed cn ik leef iu de vaste overtuiging, dat het
de goedkeuring van de eehtgenoote van den Senator zal wegdragen
zij heeft mij verder de hoop gegeven, dat mij nog meer dergelijke
winstgevende arbeid door hare kennissen zal worden opgedragen,
nis mijne copie hare goedkeuring wegdraagt. Al wat mogelijk is,
heb ik gedaan. Onze vriend Busch was gisteren in het Museum
eu gaf zijne groote tevredenheid over mijn arbeid Ie kennen. Gij
weet, lieve vader! dat hij een zeer streng beoordeelaar en waarlijk
niet gemakkelijk te bevredigen is."
„O, mijn lief en dierbaar kind!" antwoordde de blinde schilder
geroerd en drukte een kus van innige liefde op het voorhoofd van
het jonge meisje, dat zich teeder tot hem overboog. „Om uwentwil
verheug ik mij met die vleiende hoop, want wij zullen dan dit
ellendig oord van de stad kunnen verlaten. Als we maar eerst eeu
andere, een betere woning hebben en in gezonder en frisscher lucht
mogen leven, dan zult gij ook wel weder gezond en vroolijk wor
den. O! wat moet ik den goeden God t ich dankbaar zijn, dat ik
zulk een seint in miju kind mag bezitten! Zoolang ik u nog bij
mij hebben mag, Alice, ben ik waarlijk nog niet geheel ongelukkig."
Alice had zieh een breede schort voorgebonden eu begon maat
regelen te nemen tot voorbereiding van het middagmaal. Peinzend
staakte ze soms voor een oogeublik haar arbeid en een zalig glim
lachje verhelderde hare gelaatstrekken; zij dacht aan den vreemden
hecrj hoe bezorgd hij voor haar geweest was, met hoeveel
tact en gevoel hij gehandeld had. Hij had haar aan het gebabbel
van de buren niet willen blootstellen en daarom had hij haar niet
tot aan haar woning geleid. Hoe zou hij toch haar woonplaats te
weten zijn gekomen? Met een gevoel vau innige blijdschap moest
zij het zichzelve belijden, dat bij zooveel belang in haar had
gesteld, dat hij naar hare woonplaats onderzoek gedaan had. De
voorzichtige vrouw uit het winkeltje had het voor het jonge meisje
verzwegen, dat ecnigen tijd geleden ecu zeer beschaafd jong heer
bij haar onderzoek naar haar gedaau had. Zij oordeelde het vol
strekt niet dienstig, dit aan Alice mede te dcelen.
„Wat vijt ge vandaag stil en afgetrokken," ze'.de de oude
Schafer, de bestaande stilzwijgendheid afbrekende. Het in vroolijke
droomen verdiepte meisje bloosde, toen haar vader haar door deze
woorden uit dc ideale wereld weder in de werkelijke terugriep.
Daar echter gedruischmakende schreden zich op den trap lieten
hooren, werd Alice ontslagen vau antwoord te geven; de deur
werd geopend cn ecu knaap van omstreeks tien jaren kwam de
kamer binnen; liet was een slanke, hupsche, bruinlokkige jongen.
Ofschoon ook hij de lijne gelaatstrekken van zijne zuster had, zoo
paarde zich daarmede een vaster, energieker gelaatstrek, die aan
dat kinderlijk gelaat nu reeds iets mannelijks gaf. Zoodra hij
binnengekomen was, legde hij zijn mappe, benevens zijne school
boeken op een klein tafeltje in den hoek van de kamer, ging
daarop naar zijn blinden vader, omhelsde eu kuste hem teeder eu
vertelde met oogen, stralende van vreugde, dat hij door den direc
teur iu de school geprezen w..s geworden en zeker in eene hoogcrc
klasse zou overg.ian.
Teeder zijn hand op het hoofd van zijn jongsten lieveling
leggende, hoorde de zwaarbeproefde kunstenaar dit blijde bericht
aan. Een geluk bezat de arme man, trots al het lijden, dut hem
overkwam, een geluk, waarover velen van de lijksteu en voornaam-
sten uit de stad hem zouden benijden, hij had lieve, goede
kinderen, die hem niets anders dan vreugde deden belevenwant
oA zijn oudere zoon, Victor, werd reeds sedert drie jaren door
een vriend uit Schafer's jeugd, een koopman, kosteloos in den
handelsstand opgeleid en was thans zeventien jaar oud. Ook deze
zoon verschafte hem veel blijdschap, liet geluk, dat hij in zijne
kindereu mocht beleven, was in zijne schatting zoo groot, dat hij
zijn droevig lijden daardoor meermalen geheel kon vergeten.
„Maar nu heb ik ook een verschrikkelijkea honger, Alice!" en
met deze woorden richtte de knaap zich tot zijne zuster en zag
met vroolijke verbazing, «lat zij een schotel met soep, die
voor hem een vcrleidenden en geurigen damp verspreidde,
op de wel niet weelderige, doch heldere en zorgvuldig
gedekte tafel zette. „Soep!" riep Frans in vervoering uit. „Ik
vreesde, dat we vandaag niets warms zoudeu krijgen, Alice, omdat
het uw voornemen was langer dan gewoonlijk uit te blijven, en nu
krijgen wc waarlijk warme soep!"
Met eeu eetlust, die slechts liet deel van hen we/en kan, die
werkelijk honger hebben, werd de 6chotel in zeer korten tijd ge
bruikt. Zonder eenig gedruisch te maken werd alles weder door
Alice in de kleine kamer opgeredderd en in orde gebracht; nadat
dit verricht was, nam ze haar naaiwerk en zette zich naast haar
\*ader neder. De kleine Frans las met een duidelijke, heldere stem
zijn blinden vader de caurant voor, die zijn vriend, tevens de
leermeester van Alice, hem dagelijks toezond. En al ware het nu al,
dat de berichten eenige dagen oud waren, voor den ouden Schafer
waren ze nieuw en boden aan den tot werkeloosheid gedoemden
en daardoor dikwijls suffen, blinden kunstenaar een aangename en
voor hem noodige verstrooiing.
Reeds begon het schemeravond te worden, toen buiten op den
trap wederom schieden werden gehoord, die spoedig door een hard
