HELDERSCHË
EN JVIEUWEDIEPER COURANT.
Nieuws- en Advertentieblad voor Hollands Noorderkwartier.
1887. N°35.
Woensdag1 23 Maart.
Jaargang45.
Uitgever
A. A. BAKKER Cz.
POSTKANTOOR HELDER.
26> SINT- MICH AËL.
„Wij huldigen
het goede."
Verschijnt Dinsdag, Donderdag en Zaterdagnamiddag.
Abonnementsprijs per kwartaalf 0.90.
Prijs der Advertentiën: Van 1—4 regels 60 cents, elk#
regel meer 15 cents. Groote letters naar plnatsruimte.
franco per post 1.20.
B
UREAU: MOLENPLEIN.
Voor winkeliers bij abonnement belangrijk lager.
Lijst van brieven, geadresseerd aan
onbekenden, gedurende de tweede helft
der maand Januari 1887.
Namen der geadresseerden. Plaatsen van bestemming
C. KerkhoffAmsterdam.
I. De HaanIdem.
W. GrandeIdem.
K. Bukenkamp Idem.
W. De GrootGinneken.
H. Strijman en Zoonen. Helmond.
Bauer's Hertogenbosck.
Briefkaarten
L. DerrksenAmsterdam.
WagemanIdem.
Verzonden geweest naar Amerika:
T. Rijlaarsdam Grand Rapids.
Oost-Indië
K. NanningsBatavia.
De Directeur van het Postkantoor te Helder
P O L V L I E T.
De vertrekdagen der mails naar Oost-Indië gedurende de maand
Maart zijn als volgt
26 Maart Fransche mail (over Napels).
29 Maart Ilollandsche mail (over Marseillc).
30 Maart Hollandsche mail (uit Arasterdam).
Laatste buslichtingen aan het Postkantoor te Amsterdam:
Ned. mail (uit Arasterdam) brieven 8 u. 's morgensdrukwerken
den vorigen avond 8.45.
Ned. mail (over Marscille) brieven 4.30 u. 's avonds; druk
werken 2 n. 's avonds.
Fransche mail, brieven 4.30 u. 's avondsdrukwerken 2 u. 's av.
Fransche mail (Napels) brieven 11 uur 's morgensdrukwerk
10 u. 's morgens.
Engelsche mail, brieven 11 u. 's morg.; drukwerken 10 u. 's morg.
Om van de aansluiting te Brindisi zeker te zijn, is het raad
zaam daags te voren, op hetzelfde uur, van de voorloopige ver
zending'gebruik te maken.
Binnenland.
Aan de lezing, door den heer Pierson in het Haagsche
Nutsdepartement gehouden over de sociale kwestie, zijn de
volgende regelen ontleend, welke overweging verdienen
Door E. WERNER.
De maand Maart deed zich ditmaal van een zeer onaangename
zijde kennen. Nadat zij met een paar mooie, zonnige dagen was
aangevangen, hulde zij de stad weken achtereen in een grauwen
mantel van nevel en regende eerste knoppen aan booraen en
planten stierven van koude en nattigheid, en binnenshuis hielden
de menschen knorrige betrachtingen over de lentemaand, die haar
naam zoo weinig eer aandeed.
Het was op een dier regenachtige namiddagen, dat graaf Raoul
Steinruck de stoep eener woning in een der voornaamste wijken
van de stad opging en aan de schel voor de bel-etage trok. De
knecht, die de deur opende, scheen hem goed te kennen, want
hij boog bij de vraag, of mijnheer de Clermont thuis was, 6lechts
toestemmend het hoofd en liet den bezoeker binnen, zonder hem
vooraf aan te melden.
De jonge graaf betrad het salon, dat ondanks zyn fraai
ameublement toch geen gezelligen indruk maakte. Alles wat
de mode voorschreef was voorhanden, maar alles ontbrak tevens,
wat eenige persoonlijke betrekking van den bewoner tot zijne
omgeving aanduidde. Het was een dier woningen, die steeds
aan verandering onderhevig zijn en welker meubels voor langer
of korter tijd ter beschikking van dezen of genen gesteld worden,
om na verloop van eenigen tijd weer naar andere kamers te
verhuizen en andere personen te dienen.
Bij het binnentreden van den graaf keerde een jong man, die
bij het venster had gestaan, zich schielyk om en kwam hem
opgeruimd tegemoet.
„Zijt gij daar, Raoul! We hadden de hoop al opgegeven je
te zien."
«Ik heb maar een half uur tijd," antwoordde Steinruck, die
zich buiten de deur al van hoed en overjas had ontdaan en zich
thans in een gemakkelijken stoel wierp met een ongedwongenheid,
die duidelijk verried, dat hy zich volkomen thuis gevoelde. „Ik
kom direct van het ministerie."
„En de toekomstige staatsraad brengt natuurlyk een kwaad
humeur daarvandaan mede," zeide Clermont lachend. „Gewichtige
regeeringszaken waarvoor gewone menschen de vlag moeten
strijken
Dit gesprek werd in de Fransche taal gevoerd. Henri de Cler
mont was misschien een paar jaar ouder dan graaf Steinruck. Hij
was slank en rijzig van gestalte en zyn uiterlijk had iets buiten
gewoon innemendsalleen scheen de scherpe blik uit de donkere,
vorschende oogen hiermede minder in overeenstemming te zijn.
Zij bleven ook thans onderzoekend op Raoul's gelaat rusten, ter
wijl deze antwoordde:
„Staatsraad regeeringszaken 't mocht wat! Ge moest
eens weten, welk een eindelooze woestijn van dorheid en ver
veling men eerst door te worstelen heeft! Een geheel jaar ben
ik nu aan het ministerie werkzaam en word nog altijd met de
flauwste en nietigste kleinigheden geplaagd. Een graaf Steinruck
beteekent voor onzen chef niets meer dan de eerste de beste ambte
naar van burgerlyke afkomst, ja, misschien nog minder, als deze
toevallig wat vlugger werkt;*
„Ja, bij u gaat alles even degelyk toe," zeide Clermont op
„De socialisten kunnen zicli klaarblijkelijk niet meer
voorstellen, dat men om andere redenen dan „klassenbelang"
hunne denkbeelden afkeurt. Er is in hun gemoed van
lieverlede een verbittering ontstaan, die met den dag toe
neemt. Wij, die hen bestrijden, weten zeer wel, wat onze
drijfveêren zijn; wij zijn er vast van overtuigd, dat elke
hervorming der maatschappij naar socialistische begrippen
een zee van jammeren over het menschdom zou uitstorten.
Doch aan den ernst dezer overtuiging wordt in sommige
kringen niet meer geloofd, en ik vraag mij dikwijls af,
wat het middel kan zijn om dat geloof te doen herleven?
Mij dunkt, het zal wel hierin bestaan, dat wij aan alle
grieven tegen de bestaande maatschappelijke orde bereid
willig het oor leenen, en, terwijl wij die orde in het alge
meen in bescherming nemen, desgevorderd op de bres staan
om haar te verdedigen, hare gebreken volmondig erkennen,
ze niet verbloemen, doen wat in ons vermogen ligt om ze
weg te nemen of te temperen. Met warmte juich ik daarom
de enquête toe, die dezer dagen wordt gehouden. Sommigen
vragen angstvallig: zijn al de onthullingen, die thans ge
schieden, geen koren op den molen der sociaal-democraten
Ik geloof het niet. De onthullingen zullen geen kwaad
stichten; kwaad is gesticht, ja, onnoemelijk veel kwaad,
door de dingen, die onthuld zijn geworden. Het ware
middel om de socialisten te ontwapenen is, dat wij eerlijk
erkennen van hoeveel verkeerdheden de wereld vol is.
In het veroordeelen van maatschappelijke zonden mogen
wij hen niet alléén laten staan; zij moeten gevoelen en
ondervinden, dat alle welgezinden hierin hunne bondgenooten
zijn. Wij hebben al te veel op sociaal gebied een zekere
struisvogelpolitiek toegepast, en wat was daarvan de vrucht?
Niet alleen, dat het kwaad voortwoekerde, maar daaren
boven, dat bij een deel der arbeidersklasse alle vertrouwen
in de hoogere standen is geweken. De enquête, naar wij
hopen, zal leiden tot verbeterde wetgeving; doch reeds
afgezien daarvan zal zij heilzame gevolgen hebben. Zij zal
het bewijs leveren, dat men zeer wel de socialistische denk
beelden kan bestrijden en tevens een geopend oog hebben
voor de tallooze misbruiken, die in onze Maatschappij
bestaan. Zij zal toonen, dat handhaving der maatschappe
lijke orde, waaronder wij leven, niet noodwendig het
vergoelijken dier misbruiken insluit. Moge deze verwachting
worden vervuld
Z. M. de Koning wordt den 18 April a. s. op het
spottenden toon. „Bij ons gaat het vlugger als men naam
en relaties heeft. Wordt je dus nog nooit iets van belang toever
trouwd?"
„Neen!" Raoul's blik zwierf ongeduldig naar een tusschendeur
af, alsof hij hier iets verwachtte. „Op zyn hoogst eens een uit
treksel of afschrift van een confidentiëele zaak, als naam en positie
van den betrokken persoon zijn stilzwijgen waarborgen en dat
kan nog jaren duren!"
„Als gij het uithoudt! Denkt ge dan in dienst van den staat
te blijven?"
De jonge graaf zag verwonderd op.
„Zeker! Wat anders?"
„Een wonderlijke vraag voor iemand, die plan heeft een van
de rijkste erfdochters te trouwenGe kunt immers in het ver
volg als heer en meester op uw eigen goederen wonen. Zooals ik
u ken, zult ge dat wel is waar niet verkiezengij hebt behoefte
aan het leven en de conversatie in een groote stad. Welnu, laat
je dan bij de ambassade te Parijs overplaatsen, zooals je vader
indertijd ook heeft gedaan. Dat is niet moeilijk, als men de zaak
maar goed aanpakt, en zeker vervult ge daarmede een lievelings-
wensch van je moeder."
„En mijn grootvader? Hij zou er nooit in toestemmen."
„Als gij het hem vraagt, zeker niet, maar zijne macht reikt
immers niet verder dan zijne voogdijschap over je aanstaande
vrouw. Het testament zal daaromtrent wel de noodige bepalingen
bevatten. Wanneer wordt freule Hertha meerderjarig?"
„Het volgend najaar, op haar twintigsten geboortedag."
„Welnu, zoo behoeft ge naar niets meer te vragen, dan op
zijn hoogst naar de wenschen van je jonge vrouw, en zij zal
stellig niet weigeren in de hoofdstad van Europa, in het centrum
van alle amusementen te wonen. Wat kan het u of haar schelen,
als de generaal soms daartegen mocht opkomen?"
Gij kent mijn grootvader niet," antwoordde [Raoul neer
slachtig. „Hij zal ook dan nog zijn autoriteit laten gelden, en ik
Maar laat Madame de Nérac zich vandaag in het geheel niet
zien?"
„Zij is nog aan haar toilet bezig. We gaan uit dineeren. Waar
hebt gij plan vanavond heen te gaan?"
„Naar mijn aanstaande."
„En zegt ge dat met zulk een gezicht?" vroeg Clermont spottend.
„De geheele wereld benijdt je die schitterende partij en ze heeft
gelijk ook. Freule Hertha is schoon, rijk en
„Zoo koud als ys!" viel Raoul op bitteren toon in. „Ik kan je
verzekeren, dat ik niet zóó te benijden ben als de menschen wel
denken
„'t Is waar, de jonge gravin schijnt wat luimig te zijn. Maar
dat's nu eens het voorrecht van alle schoone vrouwen."
„Als het maar luimen waren dat lag van jongsaf in haar
aard en daaraan ben ik gewoon. Maar sedert ons engagement
heeft ze zulk een toon aangenomen en is ze zóó ongenaakbaar ge
worden, dat mijn geduld wel op een zware proef wordt gesteld.
Lang kan ik liet niet meer uithouden."
De toon, waarop hij dit zeide, klonk inderdaad uiterst ver
stoord en verbitterd. Clermont haalde onverschillig de schouders
°P-
„Wie onzer kan zyn eigen keus volgen? Ik ook niet, als ik
vroeg of laat tot een huwelijk besluit, en mijne zuster werd op
Loo verwacht, om daar te vertoeven tot 14 Mei, als wanneer
hij naar Wildungen zal vertrekken.
Droogmaking der Zuiderzee. Naar aanleiding
van de staking der stemmen in de laatste zitting van
Amsterdam's Gemeenteraad omtrent de subsidie-aanvrage
van het dagelijksch bestuur der Zuiderzee-Yereeniging,
heeft dit bestuur aan de leden van den Raad een adres
gezonden, waarin het met nadruk er op wijst, dat de droog
legging der Zuiderzee voor de scheepvaart te Amsterdam
geen nadeel behoeft te zijn, dat geen malaria noodzakelijk
gevolg er van behoeft te zijn en dat Amsterdam dadelijk
belang heeft bij het onderzoek, of drooglegging mogelijk is.
Met vertrouwen dringt het bestuur deswege er op aan,
zijne subsidie-aanvraag in te willigen.
Aan de leden, donateurs en begunstigers der Zuiderzee-
Yereeniging is eene nota verzonden, welke door den hoofd
ingenieur van 's Rijks Waterstaat J. Van der Toorn en
den ingenieur der Zuiderzee-Vereeniging C. Lelij is opge
steld, waarin de verschillende plannen tot drooglegging
der Zuiderzee worden nagegaan en aangetoond wordt, dat
eene afsluiting van deze binnenzee ten noorden van den
IJsel aan te bevelen is.
Naar de N. Rott. Crt. verneemt, is weldra eene
voordracht van wet te verwachten om de bij de militie
ingelijfden, die dit jaar voor ontslag aan de beurt zouden
komen, tot een jaar langeren dienst te verplichten.
Uit Cura5ao wordt dd. 20 Februari 11. aan de
N. Rott. Crt. gemeld:
„Dinsdag 15 dezer is Zr. Ms. schroefstoomschip Atjeh,
onder commando van den kapitein ter zee C. H. Bogaert,
van hier naar Nederland vertrokken. Toen het schip lang
zaam en statig onze haven uitstoomde, liet de bemanning,
die in het want post gevat had, een driemaal herhaald
„Hoera!" hooren, als afscheidsgroet aan de ingezetenen van
dit eiland, die in grooten getale aan den waterkant waren
gekomen, om de Atjeh, waarop men veel vrienden gewonnen
had, te zien vertrekken. Het muziekkorps van het garnizoen
speelde eenige stukken, o. a. den Atjeh-marsch, die hier
gecomponeerd en aan den commandant Bogaert opgedragen is."
Naar het Vaderland verneemt zal het gedwongen
verzuimen, het zoogenaamde „binken," op 's Rijkswerf te
Hellevoetsluis, in den loop der volgende maand eindigen.
Bij uitzondering heeft men Zaterdag 12 dezer den geheelen
dag gewerkt.
haar zestiende jaar de vrouw van een goede vijftiger. Men buigt
zich voor de noodzakelijkheid."
Raoul lette nauwelijks op deze laatste woorden. Zijn blikken
waren nog steeds ongeduldig op de deur gevestigd en eensklaps
sprong hij op, daar zij thans geopend werd en een zyden kleed
over den drempel ruischte.
De dame, die binnentrad, een ranke, maar bijzonder bevallige
vrouw van middelbare lengte, was niet meer in den eersten bloei
der jeugd; waarschijnlijk was zij al om en bij de dertig. Men
kon haar gelaat niet schoon, misschien niet eens knap noemen,
maar het had iets eigenaardigs en pikants, dat onwillekeurig
aantrok. Het zwarte haar, dat zij in korte krulletjes droeg, deed
haar jonger schijnen dan ze wezenlyk was; de donkere oogen
hadden iets zachts en omsluierds, en toch konden ze vonken
schieten, wanneer zij zich, zooals in dit moment, op den jongen
graaf vestigden. Men vroeg zich tevergeefs af, welk een aan
trekkingskracht eigenlijk in die onregelmatige en niet eens edele
trekken lag; maar deze was niet te ontkennen zoodra de mond
zich tot spreken opende; dan werden zij zelfs in de hoogste
mate geestig en belangwekkend.
Raoul wa3 de jonge vrouw tegemoet gesneld, wier hand hij
aan zijne lippen bracht.
„Ik kom vandaag maar vluchtig," zeide hy. „Ik wilde u even
goedendag zeggen, daar ik van Henri hoor, dat ge aanstonds uit
dineeren gaat."
„O, we hebben nog een half uur tijd," verzekerde mevrouw
de Nórac met een blik op de pendule. „Henri heeft zelfs nog
niet eens toilet gemaakt, zooals ge ziet."
„Ja, dat zal tyd worden," viel deze in. „Neem mij niet kwalijk,
Raoul; ik kom aanstonds terug."
Hij verliet de kamer en Raoul scheen er niets tegen te hebben,
met de zuster van zijn vriend alleen achter te blijven. Hij nam
tegenover haar plaats, en weldra waren beiden in een levendig
gesprek verdiept, dat eigenlijk slechts over onverschillige en
dagelijksche zaken liep, maar waaruit telkens een van geest en
vernuft tintelend woord als een vuurpijl opsteeg. Mevrouw de
Nórac scheen hierin uit te munten en de jonge graaf bleek tegen
haar opgewassen. De wolk, die straks op zijn voorhoofd had
gelegen, was geheel verdwenen en hy gevoelde zich recht in zijn
element.
Op eens nam het gesprek een andere wending. Toevallig
noemde Raoul het kasteel Steinruck en aanstonds vertoonde zich
een half spottende, half boosaardige glimlach om de lippen der
jonge vrouw.
„O, dat kasteel in het gebergte!" zeide zij als terloops. „Henri
en ik hadden het gaarne leeren kennen, maar ongelukkig werden
we in ons bezoek verhinderd door door de ongesteldheid van
uwe moeder."
„Ja, mijne moeder lijdt aan zenuwaandoeningen, die haar
onverwachts overvallen en dan geweldig aangrypen," antwoordde
Raoul, terwijl hy zijne verlegenheid schielijk te boven kwam.
„Zy beroofden haar ook ditmaal van het genoegen, zulke aange
name gasten bij zich te zien."
Wederom glimlachte mevrouw de Nérac uiterst beminnelyken
uiterst ondeugend.
„Ik vrees dat die gasten zelf die „zenuwaandoening hebben
uitgelokt."
