HELDERSCHE-
NIEU WEDIEPER COURANT.
M. 150.
Zondag 14 December 1890.
Jaargang 48.
Nieuwsblad voor Hollands Noorderkwartier.
E N
J. H. VAN BALEN.
BEKENDMAKING.
YerpderiM van den Raad der gemeente Helder,
BEKENDMAKING.
52> DOLORES.
„Er. dcsespcrecrt nimmer!*
Jan Pietersz. C'oen.
Het Vaderlandt ghetrouw»
Blijf ick to*; in den doot.
Wilhelmuslied.
Versotiljnt iocloron Qlasdag, Oondoiaas en Zaterdag.
Abonnementsprijs per 3 maanden.
"Voor dc courant biunen de gemeentef 0.70, met Zondagsblad f 1.
naar de overige plaatsen van Nederland 0.90, 1.25
naar alle landen, die in het postverdrag
zijn opgenomen (inbegrepen Oost-
Indie en Amerika)1.75, „uk 2.10
ii naar Zuid-Afrika2.50, 3.
REDACTEUR-UITGEVER
Molenplein 162/163.
HELDER.
Prijs der advertentien:
Van 15 regels 30 cent, elke regel meer 6 cent. Bij abonnement naar gelang van de
hoeveelheid regels aanmerkelijk lager.
Ingezonden mcdedeclingen en aanbevelingen, geplaatst tusschcn den tekst, per regel 10 ct.
Advertentien voor liefdadige doeleinden3
Dienstaanbiedingen voor den werkenden stand3
Agenten in het buitenland: België, Mr. N. Bertoux, Agence de publicité, 12 Rue Ste-Gudule, Bruxelles; N.-Jersey en Omstreken: Mr. P. Langeveld Mz., Okonite Co, Passaic.
op DINSDAG den 16 DECEMBER 181)0,
des avonds ten zeven ure.
Helder, den 12 December 1890.
De Burgemeester,
C. A. BEUKENKAMP.
Onderwerpen ter behandeling:
1. Voorstel geldleening voor buitengewone werken.
2. Adres omtrent telefoonverbinding.
3. Adres ontslag en overplaatsing van onderwijzers
en onderwijzeressen.
4. Brief bestuur Algemeen Weeshuis kleeding wees
kinderen.
5. Benoeming van leden bestuur Algemeen Wees
huis.
6. IdBurgerlijk Armbestuur.
7. Id Leden Commissie van bijstand onderhouds
werken.
8. Id leden Commissie bijstand geraeentereiniging.
9. Id leden Stembureau verkiezingen.
10. Vaststelling 2de aanvullings Ko hier hoofdei,
omslag.
11. Adres van den heer D. de Vries over demping
gedeelte Heldcrsche Kanaal.
12. Mededeeling ingekomen stukken.
Het Gemeentebestuur van den Helder brengt
ter kennis van de daarbij belanghebbende ingeze
tenen, dat op ZATERDAG den 27 DECEMBER
1890, des namiddags tusschen 1 en 3 ure, aan het
Raadhuis der gemeente, eene vergadering van kies
gerechtigden zal worden gehouden ter benoeming
van een lid voor de Kamer van Koophandel en
Fabrieken alhier, in de plaats van den heer P. Spigt,
die voor de benoeming heeft bedankt.
De lijst der kiezers is op de gewone kantooruren
ter Secretarie der gemeente ter inzage nedergelegd.
Bezwaren tegen die lijst kunnen bij het Ge
meentebestuur worden ingeleverd.
Van deze vergadering worden geene afzonderlijke
kennisgevingen verzonden.
Voorts wordt in herinnering gebracht, dat men,
om kiezer te zijn:
lo. Nederlander, meerderjarig, ingezeten der ge
meente en in het volle genot der burgerlijke en
burgerschapsrechten moet zijn.
2o. Terzake van een bedrijf van handel of fabrieks
wezen in bet patentrecht moet zijn aangeslagen tot
een bedrag van minstens zeven gulden.
Helder, den 12 December 1890.
Het Gemeentebestuur voornoemd,
C. A. BEUKENKAMP, Burgemeester
C. BOON, Secretaris.
Feuilleton rau de Helderaclie- en Nieuwedieper Conrant.
Roman van Gravin EUFEMIA BALLESTREM.
(Uit het Du i t s ch.)
„Neen," zeide Dolores met diepe ernst,
„ik bespot u niet, dat zou niet edel zijn;
maar gij moet mij ook een weinig bitter
heid vergeven, n& alles wat gebeurd is.
Meent ge oprecht, wat ge zegt, dan zal ik
er mij over verheugen."
„Het is oprecht gemeend," zeide Falkner,
„mijn wooTd daarop
Zij hield stil en wendde hem haar schoon
gelaat geheel toe.
„Ik geloof u," zeide zij, //maar," voegde
zij er aarzelend bij//maar gij moet mij een
bewijs geven; wilt ge dat doen?"
„Wat bedoelt ge?"
//Neem den Valkenhof terug," vroeg zij
biddend, met bijna stokkende stem.
Falkner deed eene schrede terug en strekte
afwerend zijn hand uit.
„Geen woord daarover, donna Dolores,"
zeide hij hard, „gij zoudt mij opnieuw be-
leedigen."
„Maar de Valkenhof behoort van rechts
wege
„Aan u," zeide hij kalm en beslist. „Gij
zijt de rechtmatige erfgename van het leen
en geen macht ter wereld kan dat veranderen.
Dat men mij in volkomen onwetendheid liet
omtrent deze zaak, is de schuld van hen, die
Zij, clie zicli met
1 Januari a. s. op
deze courant abon
neer en, ontvangen de tot dien
datum, verschijnende num
mers gratis.
Een reis naar en door
Zuid-Afrika.
(Vervolg.)
Den slaap te vatten is echter onmogelijk. Het
horten en stooten brengt ons in een eigenaardig
overspannen stemming. Half dommelend, luisteren
we naar, of neen, hooren we lijdelijk aan, dat een
tonige werken der machine, waarop we onwille
keurig in dezelfde maat het bekende„Pauline,
Pauline, de stille Pauline Pauline enz.
door het hoofd hooren gonzen.
Plotseling eene schokbom Daar komt
mijn corpus vrij onzacht in aanraking met den
vloer van den waggon. Gelukkig dat ik alleen was,
anders waren er twee over elkander gevallen. Na
overeind te zijn gekrabbeld, open ik het portier om
te zien, wat onheil er gebeurd is. Een koude, doch
frissche nachtlucht waait me tegen. Maar alsof er
niets gebeurd was, stoomer. we verder. Intusscbcn
kunnen we, zoover het zwakke maanlicht toelaat,
een blik werpen op het veranderde landschap. Het
liefllijk schoone van Durban met zijn prachtige
tuiuages is verdwenen. Alleen het trotscbe schoon
van een bergen-woestenij is overgebleven. Booinrijk-
heid blijft nog altijd het land kenmerken, maar het
zijn grootendeels doornige cactussen. We voelen
aan de beweging van den trein dat het bergopwaarts
gaat. We stijgen, altijd hooger, het begint lang
zamer te gaan nu moest er eens iets haperen
of stuk raken brr! gelukkig, daar gaat het
pijlsnel, met een scherpe bocht, vlak langs een diepen
afgrond, opzij uit en om den heuveltop heen. Dat
zou bijna van Scijlla op Charibdis geloopen zijn.
De trein, die hier op den hoek derailleert, voert zijn
reizigers direct naar de andere wereld. Een eind
verder gaat het rammelend over een brug, die een
paar honderd voet hoog boven een vallei hangt en
de verbinding vormt tusschen twee heuveltoppen.
Deze term is ontleend aan zekere novelle, die eenigen
tijd geleden als feuilleton iu de „Nieuwe Rotterdamsche
Courant" is geplaatst geweest.
het beter wisten. Gij moet mij wel voor
zeërberekenend houden, dat gij mij
opnieuw aanbiedt, wat ik nooit anders dan
langs den gewonen, natuurlijken weg zal
aannei^en.
„Zoo bedoelde ik het niet," zeide Dolores
zacht.
„Neen, misschien niet," hernam Falkner,
weder naast haar gaande, „ik zal het als een
bewijs aannemen, dat gij mij vergeven wilt,
maar, ik bid u, laten wij daar niet meer over
spreken, nooit meer, donna Dolores, ik bid
u daarom, ter wille van den vrede tusschen
ons, dien ik zoo gaarne blijvend zou zien.
Wilt gij mijne bede inwilligen?"
„Ja," zeide zij kort.
„En zou het u dan ook mogelijk zijn, mij
verder vriendelijker te behandelen?"
„Misschien I"
Er werd verder geen woord meer gesproken.
Zwijgend bereikten zij den Valkenhof.
Voor de deur stond dr. Rusz, een sigaar
rookend en van den schoonen nacht genietend.
Hij zag met verbazing hoe Dolores aan de
zijde van zijn stiefzoon en gevolgd door Ramo,
naderde.
„Zoo, goeden avond," riep hij hun toe.
„Nu, lieve Dolores, gij komt onder goede
bescherming tehuis. Dient die bedekking
tegen de boosheid der menschen of tegen de
geesten van het woud
„Tegen de geesten, natuurlijk," gaf Dolores
lachend ten antwoord.
„Nu, er zijn in het slot en in het dorp
lieden genoeg, die er hunne zaligheid voor
zouden geven, dat er in de oude ruïne en
i aan het Heksengat geesten zijn," zeide Falk-
Met spookachtige snelheid snorren we dit alles voorbij.
Het beste van twee kwade dingen kiezende, zoek ik
mijn legerstede weer op. En werkelijk gelukt het
mij iu een soort van dommeling te geraken.'s Mor
gens om vijf uur stopt de trein eenige oogenblikken
en krijgen wij gelegenheid tot het gebruiken van
een kop koffie. Daarna gaat het weer voort. Het
i3 intusschen dag geworden er. we zijn in staat het
land eens op te nemen. Het gezicht valt niet mee,
ofschoon het juist door zijn armoe aan hoornen
de aandacht trekt van ons, die eerst den vorigen
avond Durban verlaten hebben. Het is licht te be
grijpen dat het laaggelegen Durban zich de weelde
eener tropische plantenwereld veroorloven kan,
en nu zijn we minstens 1000 a 2000 voet boven
de zeeoppervlakte. We zien nu letterlijk geen één
boom meer. Overal hard, lang gras, waaronder de
grond in heuvelachtige rondingen de eentonigheid
breekt. Half negen 's morgens komen we in Lady
Smith aan, waar gelegenheid bestaat voor een flink
ontbijt. Dan gaan we over tot bet laatste gedeelte
der reis, dat om twaalf uur met het bereiken van
het eindstation New Castle eindigt. Reeds op het
perron worden we aangeklampt door de eigenaars
van verschillende hotels, van het Railway-hótcl, het
Plough-hótel, het Bridge-hótel, enz.
Wij volgen een van die allen en worden per as
naar het hotel vervoerd. Ikzelf, ik heb mijn intrek
genomen in het Railwav-hötel en dat mag wel
aanbevolen worden wegens nette bediening, goede
spijzen en.... billijke prijzen. New Castle is een
plaatsje iu wording. Het is een jeugdig Lady
Smith Wat Lady Smith werd, toen daarliet eind
station der Railway was, dat zal New Castle wor
den, tot tijd en wijle, dat de lijn verder doorge
trokken wordt. De coach, die hier afrijdt naar
Jofmnnisburg, Pretoria en naar Barberton, de goe
deren die hier afgeladen en in groote loodsen ge
laden worden, totdat zij door de verschillende
transportwagens opgeladen worden en in Transvaal
gebracht, dat alles brengt groote levendigheid aan.
Als door een tooverslag verrijzen hier de huizen
uit den grond. Wat in Holland misschien onge
hoord schijntin den tijd van acht dagen is ecu
huis hier bijna kant en klaar. Het zijn dan ook
lichte en luclite huisjes, de wanden en het dak,
alles wordt van zink vervaardigd. Hier wordt het
bewaarheid dat het even groote kunst is om een
goed knoeier als om een knap werkman te zijn.
De eerste is meer gewild dan den laatste, want vlug
werken is hoofdzaak. De huizen zijn ook uiet bestemd
om langen tijd bewoond te worden. Ieder weet,
New-Castle is een plaats van den dag. Eigen bronnen
van bestaan bezit het nietalles komt van en door
de Railway. Zoo spoedig de lijn doorgetrokken
wordt en ze is bijna klaar tot aan Lang's Nek
verliest New-Castle zijn bronnen van bestaan. De
huizen worden afgebroken en elders weer overeind
gezet. Lang's Nek, waar nu niet meer dan drie
of vier huizen staan, waarvan één een hotel is, een
ner. //Ik geloof er zelf aan, sinds ik, een
paar dagen geleden, dicht aan den rand van
dien akeligen kolk eene blondharige vrouwen
gestalte zag zitten, die bezig was een bouquet
vergeet-mij-nietjes te maken."
„Hè, hoe poëtisch!" riep dr. Rusz lachend.
„Het was natuurlijk middernacht, toen ge
dat zag," spotte Dolores.
z/Neen, het was bij zonsondergang daar
ginds in het dorp luidde men het „Ave" en
onder het gelui der klokken zong die ver
schijning een zeldzaam schoon, half treurig,
half verheven lied."
„En dat lied heeft het u natuurlijk ge
daan, zooals het volk zegt," zeide dr. Rusz,
die den zin van het avontuur zijns stiefzoons
niet recht begreep, terwijl Dolores zich bukte
om een paar steentjes op te rapen, en hij
keek Dolores veelbeteekenend aan.
„Ja, dat lied heeft het mij gedaan," zeide
Falkner op zonderlingen toon.
Daar sloeg opeens de torenklok van den
Valkenhof het uur van middernacht. Dolores
schrikte, wierp de steentjes weg en reikte
dr. Rusz de hand.
„Goeden nacht," zeide zij, „ik ben erg
moede, goeden nacht, baron."
„Kom, waarom toch altijd zoo vormelijk,"
zeide de dokter, hare hand vasthoudend, Al-
fred is uw eigen neef en dien spreekt men toch
zoo stijf niet aan".
„Dat hangt er van af," zeide zij zacht.
„Maar," voegde zij er spottend bij,misschien
wordt onze genegenheid na deze wandeling
in de maneschijn, op hoog bevel, wel zoodanig,
dat wij na honderd jaren geheel ongedwongen
met elkander omgaan en neef en nicht tegen
station voor de Coach, zal plotseling, aangroeien en
groot en belangrijk wordenvoor eenigen tijd.
New-Castle ligt ongeveer dertig mijlen van de
Transvaalsche grens.
Ik moet er soms nog om lachen, als ik er aan
denk, hoe angstvallig nauwkeurig en zorgvuldig in
Holland alles bijeengezocht en ingepakt wordt, tot
postpapier, pennen, schoensmeer en kininepillen toe.
Dat bewijst wel, hoe weinig bekend is, waarheen
men gaat. De klecren zijn er even goedkoop als
in Holland. De onderkleeren, zoo flanellen als katoenen
of wollen, mogen op een enkele plaats iets duurder
zijn, op de meeste kosten ze evenveel als in Europa.
De schoenen zijn iets duurder, hoeden even duur,
maar goede kousen of sokkeu kan men nergens
krijgen. Die moeten noodzakelijk uit Holland mee
gebracht worden.
Wat verder aangaat: papier, pennen, inkt, tabak,
dat is ook tegen zeer billijken prijs te krijgen. Sigaren
en sterke dranken zijn vreeselijk duur. De eerste
worden dan ook zelden gebruikt, maar ongelukkig
de laatsten zooveel te meer.
De koelies zijn tegenwoordig een belangrijke factor
in de bevolking der Engelsche kolonies. Waar men
ook komt, overal wemelt hel van die lui. Evenals
de Israëlieten zijn ze zonder uitzondering koopman,
scbacheraar. In Natal behoort bijna de helft der
winkels aan koelies. Er zijn dan ook zeer rijke
onder. Het is echter zeer te betwijfelen of het
land er wel voordeel van geniet. Zouden de schurkerijen
en de besmettelijke ziekten uit Indië niet overgeplant
worden op Afrikaanschen bodem Toen in het begin
van September het praatje ging dat er cholera in
Durban was, bij wie openbaarde zich toen die ziekte?
Bij eenige koelies.
De gelijke rechten, die aan zwarten en blanken
in de kolonie worden toegekeud, geven soms aan
leiding tot allerlei scheeve toestanden. Daaromtrent
werd mij het volgende als feit meegedeeld
De zoon van een Engelschen graaf woonde in
Kaapkolonie. Hij had daar een huishoudster die
tot de heidensche inlanders behoorde. Door den
invloed van een of ander dominéé gelukte het, die
dame tot het Christendom te bekeerem En toen
werd haar duidelijk gemaakt, dat het niet conform
was aan haar nieuwen godsdienst, om met een on
getrouwd heer samen te wonen. Die prediking
maakte zooveel indruk op dat zwarte hartje, dat
ze zonder omwegen haar heer en meester verklaarde,
op staanden voet te zullen vertrekken. Tevergeefs
trachtte de meester haar over te halen om te blijven
ze moest en zou weg. Toen zwoer de Graaf haar
te zullen trouwen, want hij moest en zou haar
hebben, hij wilde haar niet laten vertrekken. Zoo
gebeurde het dat die Engelsche heer een inlandsche
huwde. Na verloop van korten tijd kwam de oude
graaf in Engeland te sterven, en zijn zoon in
Afrika werd op zijn beurt graaf en zijn zwart
vrouwtjegravin.
Hij voerde haar mee naar Engeland, leefde daar
elkander zeggen. Het onmogelijkste is tegen
woordig mogelijk."
Gij kunt nog verder gaan en zeggen
M isschien huwen onze kleinkinderen nog wel
met elkander," zei Falkner koud, met een
zonderlinge uitdrukking in zijne oogen.
Dolores lachte vroolijk, het oude lachje
van vroeger dagen.
„Dat zou vroolijk zijn," riep zij uit. „Tegen
dien tijd zijt gij minister en dan dansen groot
papa en grootmama Satanella een menuet met
elkaar
Nogeens weerklonk haar spottend lachen
en toen verdween zij in huis.
De terugweg naar Monrepos viel Alfred
zeer kort, omdat allerlei gedachten zijn brein
doorkruisten, en door die gedachten heen
klonk steeds haar lach.
SatanellaMet dit eene woord had zij zelf
de door haar gemaakte kloof tusschen hen
onoverkomelijk gemaakt.
//Zij heeft ndch hart, noch gevoel," zeide
hij bitter. „Heb ik mij daarom voor haar
vernederd en als een kind om vergeving
gevraagd om bespot te worden?"
„Satanella! SatanellaHet was als ruischte
het in de twijgen, en de uil, die met zwaren
vleugelslag en in de duisternis gloeiende
oogen over zijn hoofd vloog, scheen op
schrillen toon te roepen: //Satanella! Sata
nella!"
Daar was het plotseling in zijn binnenste,
alsof hij klokgelui hoorde en een zoete stem
een eenvoudig lied van avondklokkenklank
zong.
„Zij had gelijk, den draak met mij te ste
ken," zeide hij weemoedig. „Ik heb het aan
