HET SCHONE ARDENNENLAND
VACANTIE-OORD BIJ UITSTEK
ZEELT
ROKKEN VARIEREN
ANEMONE JAPONICA
van 3 3-38 cm van de grond
gedurfd
tfoord
Franse douane grabbelde tussen poeder
dozen en rollen pepermunt naar
gesmokkelde parfum en wijn
,De vergeten vis
Ik ben tante Mies
MET DE K.V.C.
NAAR DINANT
r HERVORMDE
MILIEU
Krulleti met zand!
\oman
ZATERDAG 5 SEPTEMBER 1953
DE MODE IN BEELD
Dat we deze smakelijke vis ver
geten hebben is een feit, waarvoor
we onszelf wel een verwijt mo
gen maken. Wie de moeite neemt,
om op 't ogenblik deze vis eens
klaar te maken zal dit zeker erva
ren.
Zeelt is namelijk een van de
lekkerste zoetwatervissen. We
kunnen haar echter niet het hele
jaar door eten, omdat zjj zich niet
altijd laat vangen. Misschien is dit
de reden, dat we haar vergeten
hebben.
Behalve in de maanden Mei.
Juni en Juli zit zij veelal verbor
gen, zodat ze onbereikbaar is.
Maar in deze tijd, nu we dus wel
de kans hebben haar te krijgen,
is zij ook op zijn lekkerst.
We kunnen de zeelt op ver
schillende manieren bereiden, na
melijk koken, stoven en bakken.
Het schubben van zeelt is een
uiterst moeilijk werkje, maar we
kunnen dit rustig achterwege la
ten, want na de bereiding kan het
vel zonder enige moeite verwij
derd worden. Velen vinden dit vel
echter juist het allerlekkerst en
er behoeft dan ook niets verloren
te gaan.
Op de gewone wijze kan zeelt
gekookt, gestoofd of gebakken
worden. Als we het visvlees han
dig van de graat nemen (tranche
ren) hebben we van graatjes na
genoeg geen last.
Resten zeelt kunnen door de
vleesmolen gedraaid worden en
tot gehakt of croquetten ver
werkt.
groepjes van drie of vier op uitge
trokken.
's Morgens moest de „knokploeg",
een groepje van zes meisjes, die cor-
vée hadden, een half uur vroeger op
staan om het ontbijt klaar te maken
Woensdag moest alles met een vaar
tje gebeuren. Per bus zouden wij
r.aar het Franse plaatsje Givet gaan.
Om in de juiste sfeer te komen ging
het werk maar met de Franse slag.
Een paar uur reden &ij dwars door
de Ardennen met hun onbeschrijflijke
schoonheid. Langs de kastelen, ver
borgen tussen de uitgestrekte bossen
of trots boven alles uitstekend op
meters hoge rotsen.
De kerk van Froy de Notre Dame,
vlag bij de plaats waar het leger van
Generaal Von Rundstedt in de laatste
oorlog door de Amerikanen is tegen
gehouden werd allereerst bezocht. Dit
genadekerkje, waarvan het plafond
beschilderd is door Rubens en Van
Eyck, liet nog duidelijk de sporen
zien van de gevechten, die zich er in
en er rondomheen hebben afgespeeld.
Beauraing was de volgende halte
plaats. Dit kleine dorpje is enige tijd
geleden tot bedevaartplaats verklaard,
Nu de foto's van de wintermo-
dellen de wereld ingestuurd zijn
en iedereen heeft kennis geno
men van de excentrieke en de
meest eenvoudige geesteskinde
ren van de haute couturiers is
alle spanning omtrent de winter
mode verdwenen. Wij hebben
reeds geschreven dat de tulplijn
een grote invloed blijft uitoefe
nen, hoewel deze in enkele ge
vallen onder een andere naam
wordt gebracht.
(Van onze verslaggeefster)
Vacantie-minnend Nederland heeft niet meer genoeg aan zijn bossen, uit
gestrekte heidevelden, zee en strand. Het wil steeds meer zien. De drang om
naar het buitenland te gaan wordt steeds sterker; niet alleen bij de oude
generatie, maar vooral ook bij de jongeren.
Ongetwijfeld draagt het verre reizen maken veel goeds in zich, want het
buitenland heeft ons veel te zeggen, ja zelfs zeer veel interessants en indruk
wekkends, als men tenminste ogen en oren maar wijd open houdt. Helaas
is echter maar al te vaak het bewijs geleverd dat het voor de jeugd zeer
gevaarlijk is om alleen over de landsgrenzen te trekken. De Katholieke
Vacantiehuizen en Jeugdherbergencentrale kortweg de K.V.C. genaamd
heeft in haar vijf-jarig bestaan al een groot net van jeugdherbergen over het
gehele land. De directie van de K.V.C. kent en begrijpt echter de drang van
de hedendaagse jeugd en daarom heeft zij zich kosten noch moeite gespaard
om ook enkele buitenlandse reizen te organiseren. Een wel zeer bijzondere
tocht was een achtdaagse reis voor meisjes naar Dinant, welke tweemaal is
gehouden, llit eigen ervaring kunnen wij dank zij een uitnodiging van de
K.V.C. vertellen hoe het de laatste week daar in het Belgische Maasdal
toeging. Eigenlijk is er maar één woord voor en dat is „machtig".
De laatste morgen is het werken
geblazen.
vrolijkheid zelfs oversloeg op de toe
risten van de andere boten, die ons
voorbij vaarden.
Pluvius toonde zich de volgende
dag onmeedogenloos. Maar de bewo
ners van de Gites d'étape lieten zich
niet op hun kop zitten en zodra zij
ae kans schoon zagen trokken zij er
op uit. Ieder hun eigen richting. Drie
hebben het zelfs aangedurfd om naar
Brussel te liften.
Difeant heeft ook zeer veel beziens
waardigheden. De citadel, de praehis-
torische spelonken, de grotte de Di-
t.ant ''„le Merveilleuse" en de uitzicht
toren de Mont Fat. De hele Zaterdag
werd hieraan besteed.
Wij konden gevoeglijk aannemen
dat Zondag eigenlijk de laatste dag
was van het verblijf in Dinant, want
Maandagmorgen was het werken, in
pakken en opruimen geblazen.
Na het dinerZondagsmiddags was
ren plechtig moment aangebroken.
Fiet zou namens allen de leiding be
danken voor de goede zorgen aan de
„club" gewijd. „Nu ik voor u sta
weet ik plotseling niet meer wat ik
zeggen moet. Hoe was het ook al
weer, jongens? Help me eenseh
chDit cadeau is in ieder geval
voor u tante Mies en deze zijn voor
nicht Willy en nicht Gery. U begrijpt
wel waarvoor het is...." „Hé Fiet,
denk nou om dat andere!" Deze zin
klonk als uit één mond. „Ja tante
Mies, wij dachten voor wat hoort wat.
Mogen wij vanavond om elf uur thuis
komen?"
Tante Mies, die anders nooit wijzi
ging bracht in een eens genomen be
sluit, kon niet anders dan nu van
haar standpunt afwijken. „Nu vooruit
dan, kwart voor elf binnen, elf uur
licht uit".
Met 38 man (letterlijk: meisjes)
zou 's avonds de dansvloer bestormd
worden. Hoe droef was het echter
toen mn hoorde dat er noch muziek
nog dansen was. Was er daarom nu
avondpermissie afgesmeekt? Niemand
hoeft zich echter zorgen te maken dat
de laatste avond voor de „K.V.C.-Di-
nantezen" een verloren avond was
De K.V.C. heeft er goed aan ge
daan enkele buitenlandse reizen te
organiseren. Ongetwijfeld zal de di
rectie van de K.V.C. het volgend jaar
zowel voor jongens als meisjes weer
zorgen voor aantrekkelijke en goed
georganiseerde vacanties zowel in
Nederland als daarbuiten.
Dinant is een stad, die leeft van
het toerisme. Souvenirs en patates-
frites-winkels zijn er talloos en op
beide werd meermalen een geduch
te Nederlandse aanval gedaan, want
wie gaat er naar huis zonder souve
nirs en wie kan een week lang de
lucht van patates-frites verdragen
zonder eens een portie te verschal
ken?
's Avonds is het in de Maasstad ge
zellig met muziek en dansen in de
open lucht. Bijna zonder uitzondering
trokken dan ook iedere avond onge
veer dertig meisjes van de 38 naar
het centrum om de avond door te
brengen. Vanaf le Tir was het een
half uur lopen maar dat werd op de
koop toe genomen. Als men de hele
dag heeft getippeld dan kan dat even
tjes er ook nog wel bij.
Het ergste was echter 's avonds, te
gen de tijd dat het klokje van ge
hoorzaamheid ging tikken, dat het
Ruim vijf en twintig meisjes, af
komstig uit alle delen van het land,
uit Enschede, Arnhem, Haarlem,
Roelofarendsveen, Amsterdam, den
Haag enz. enz. stonden op een
Maandagmorgen in Augustus voor het
hoofdkantoor van de K.V.C. te Utrecht
in alle stilte te wachten op een auto
bus, die hen naar Dinant zou bren
gen. Koffers en uitpuilende tassen
stonden her en der op het trottoir
verspreid. De mensen, die zich naar
hun werk spoedden moesten zich een
weg banen door de ravage en som
migen mompelden iets van „schande,
da mos niet magge".
De reizigers keken elkaar eens
glimlachend aan, maar niemand zei
er iets. Zij moesten eerst eens de
kat uit de boom kijken.
Omstreeks half negen was alles zo
ver klaar dat gestart kon worden.
In Brabants hoofdstad den Bosch
stapten nog een tiental meisjes in.
Over en weer werd af en toe iets
gezegd, maar tot aan de grens bleef
het heel rustig. In Namen werd de
eerste stap op Belgische bodem gezet
endeze werd goed gezet.
Meisjes geven zich tegenover elkaar
niet zo gauw, maar als zij na enkele
uren aan elkaar gewend zijn dan is
er ook, om het zo maar eens te zeg
gen, geen speld meer tussen te krij
gen.
De zon ging steeds helderder schij
nen en de stemming kwam er dan ook
„Le Tir", de gastvrije Belgische
jeugdherberg.
omdat Maria daar meerdere keren
aan vijf kinderen is verschenen.
De K.V.C.-groep zou niet het idee
gehad hebben in Frankrijk geweest
te zijn, als er geen wijn gedronken
werd. In een klein caféetje probeer
den wij zo goed en zo kwaad als het
ging in gebroken Frans en met wat
handbewegingen onze verlangens
kenbaar te maken en te antwoorden
op de rappe vragen van de waardin
achter de tapkast.
De Franse douane liet ons niet
meer zo makkelijk de grens terug
over gaan als wij gekomen waren.
Allemaal de bus uit en tassen mee
brengen. En de man maar graaien
tussen poederdozen, kammetjes, bo
terhamzakjes en rolletjes frujetta en
pepermunt op zoek naar verborgen
parfum of wijn. De douanier zou vast
nog eens de bus nagezocht hebben
als hij wist dat er bij het wegrijden
gezongen werd: hij is met z'nin
het water gevallenDe goeie man,
hij verstond het gelukkig niet.
Ttikel: Vijf jaar)
Wij kunnen nu wel zo langzamer- ers. Op een daarvan willen wij eens
hand zeggen, dat het uitbundigste de aandacht vestigen, omdat zij lang
van de zomerbloei voorbij is. Goed, niet zo algemeen bekend is als de
er zijn nog genoeg planten, die hun klassieke herfslplanten: chrysanten
rijke kleurenpracht tentoonspreiden, en herfstasters. Wij bedoelen de Ane-
maar het overvloedige, het royale, mone japonica, de z.g. herfstanemoon,
dat de zomerborder tot een lust voor die nu juist in bloei is gekomen. Ze
het oog maakt, is toch zo langzamer- komt voor in rode, rose en witte kleu-
hand en stilletjesweg aan het wegeb- ren. Persoonlijk vinden wij de witte
ben om plaats te maken voor de meer het mooist. Op een beschaduwd plek-
verstilde pracht van de herfstbloei- je in de tuin wiegen nu de prachtige
zuiver witte schaalvormige bloemen
op stelen van bijna een meter lengte
heen en weer. Wij genieten er elk na-
jaar weer van en hebben nog steeds
geen spijt, dat wij op een goede dag
i 'l 1 deze fraaie plant in onze tuin heb-
vC* j v - t>en gehaald. Het gehele jaar door is
ft'jf Jïp het een onopvallend ding, maar als
zo tegen Augustus de bloemstengels
te voorschijn komen, houdt dat steeds
V MA weer mooie beloften in. Want tot aan
j VVA' tsJd November prijken de bloemen, die
(ff j\ TT van een l5roze blankheid zijn op hun
r, f f J". wankele stengels. Samen met de chry-
W kA pTiCV santen bepalen zij het karakter van
aL-v J t (f onze tuin in de herfst.
ÜlÊi I /TUfÊrËv l/Jj De Anemone japonica wordt in te-
>££$1'' f genstelling tot de meeste andere ane-
9ÊAJtrÊffcX A nonen in het voorjaar geplant. Een
■Épr v naai te bestemder plaatse, kan zij er
rWÈvSQË? s f\ jaren blijven staan. Als u er boven
st VMÈ&ÊHr N--' 1 A d'en voor zoret' dat de Plant 's win-
T~ f V- t6rs wordt afgedekt, kunt u er op re-
W- fhs kenen ieder jaar van een rijkere
j? ff £X 7f bloei te mogen profiteren,
'r-,TlltrsftWjfcMr Htn.
tide hand voor
sche ambtenaren
parlementaire redactie)
vernemen heeft de re-
oten in grote lijnen
zeven aan het advies
mmissie achterstallige
Deze commissie heeft
t uitgebracht over de
oud-Indische ambte-
nog salaris uit de Ja-
tingstijd te goed heb-
log niet gepubliceerde
binnenkort door de
jor publicatie worden
half uur in twintig minuten gelopen
moest worden. De eerste avond in
bed kwam er, wat het lawaai betreft
hoogstens een flink gekraak van
de bedden vrij fatsoenlijk af. Des
ondanks kregen wij van tante Mies
aan het ontbijt de volgende morgen
toch te horen dat het niet was ge
gaan zoals afgesproken. Doodse stilte
in de eetzaal. Maar of het hielp? In
ieder geval is het zover gekomen dat
het Zaterdagavondverlof tot elf uur
ingetrokken werdOch aerm, zei
den de Brabanders!
Tante Mies toonde zich een uitste
kend organisatrice. Altijd en op ieder
uur van de dag wist zij de gezellig
heid er in te brengen. Allen waren
het direct met haar voorstel eens om
een paar gezamenlijke tochten te ma
ken. Zij zou dan, zoals zij zelf zei,
voor „sjacheraarster" gaan spelen,
om voor minder geld in diverse be
zienswaardigheden te komen.
Dinsdags werden tochten naar eigen
voorkeur gemaakt. Bergen werden
beklommen, enkelen gingen zelfs lif
tend naar Han, om daar de grotten te
bezichtigen. Iedereen had een lunch
pakket meegenomen en was er met
In de Franse hoofdstad is men het
nog niet eens kunnen worden over de
juiste roklengte. En zolang dat nog
niet het geval is behoeven wij ons be
slist geen zorgen te maken.
Toen de bom van Dior de rok
40 cm van de grond insloeg, zijn
de confectionnairs en de eigenaren
van de grote warenhuizen direct in
allerijl gaan vergaderen om vast te
stellen, welke lengte of ze nu toch
wel aan zouden houden in de confec
tie. De beslissing viel en dat betekent
dat er variatie blijft van 38 tot 38 cm.
Bijgaande foto's geven een aardige
indruk van de nieuwe ideeën. Het
eerste plaatje toont een groene wol
len mantel van Dior; een voorbeeld
van de „koepel-lijn" welke Christian
nogal eens heeft gebruikt. De mantel
heeft een grote pas, sluit met vier
knopen en loopt naar onderen nau
wer toe. De kraag ontbreekt geheel.
Redingotes werden in bijna ieder»
collectie gebracht.
De zijden tailleur is ook een model
van Christian Dior, speciaal voor da
namiddag. De aparte lijn wordt ver
kregen door de zijdelingse knoop-
sluiting.
kop „Het einde der
neemt de Leeuwar-
it het volgende artikel
L. van Dijk over uit
irift „Tijd en Taak
k staat als Herv, pre-
Purmerend.
rdt tijd, dat het in de
gaat „tochten en dat
er naar alle zijden
ten worden, zodat wil
;etiken als de Grieks-
de Rooms-Katholieke,
lanse en de Lutherse
weer binnen ons ge-
krijgen, schrijft de
ikarat ds A. F. L. van
'urmerend in „Tijd en
ken wij alleen naar
in lijkt de gemeente
wel opgehouden neb-
taan. Er zijn vermoeid-
ïrjnseleTi, verschiinse-
ïsteloosheid. die op een
is van de kerk der
wijizen.. De meest
de eigenschappen van
c lijken thans wel
eeldheid en haar an-
Men dreigt de
oliciteit der kerk los
:n beseft niet, dat er
slissingen aanstaande
vorming gaat haar ein-
et. Het zal heel wat in-
vragen om zich deze
eigen te maken. Mis-
it men alarm blazen,
ke dingen niet gezegd
irden. Misschien slaat
m het hart, omdat Wil
•r dan ooit als een ge-
Misschien is men ver-
<d. omdat het ongepast
i kerk aan de afbraak
ven. Dan kan ik slechts
0, dat het niet om de
naar integendeel juist
joujw gaat.
,n slechts zeggen:
aan een verstik-
ontkomen, gooi dan
zijden de ramen open
opnieuw naar hetge-
die geweldige wind-
e naar het goede, dat
ere kerken leeft, wees
met alle kerken een
s hebben, zonder uit-
Houd op met gesprek-
iets anders zijn dan het
n een stukje speelgoed
randend huis. Het gaat
nders dan groepen of
iet gaat om de redding
1. Zie bovenal naar het
waarop de kerk der
tg rust, het is te smal.
d alleen kan het niet
gebedsleven is in de
dervorming schromelijk
isd. Een uiting daarvan
gesloten kerken. De
n het avondmaal is een
id geworden. Vandaar,
echts enkele malen per
»laats hebben. De ziels-
a bijkomstigheid, waar-
ge gemeente en menig
ten einde raad is. Het
wnn de afbraak, het gaat
pïbouw. Het gaat om de
an de ene heilige, alge-
Duitse deskundigen hebben een
nieuw product ontdekt om de krul
in het haar er langer in te houden.
Het is een product, dat uit zand- en
kiezelstof samengesteld is en dat een
waterwerende eigenschap heeft, der
halve zeer geschikt voor permanent
wave.
Wanneer het haar met silicon, zoals
de zandstof heet, bespoten is zullen
de krullen zelfs tegen regen bestand
zijn.
Help me eens
Donderdags ging de hele troep on
der leiding van „professeur" tante
Mies met de trein naar Houyet. Van
daar uit werd de bijna wereldberoem
de „hesse"-tocht gemaakt in roeibo
ten.
De gondeliers hadden die dag be
paald geen rustig gezelschap aan
boord. Meer dan eens werd een be
hoorlijk watergevecht geleverd. De
stemming was zo opperbest dat de
Luid zingend op weg naar Dinant.
meer en meer in. Het beloofde een
goede week te worden
Waar zou de jeugdherberg zijn van
at Belgische Gites d'étape? Daar zou
den we namelijk ondergebracht wor
den. Zou het ver van de stad Dinant
afliggen? Hoe zou het daar zijn? Die
vragen vuurden we onder elkaar af,
maar er was niemand, behalve de
chauffeur, die er op kon antwoorden.
De man was echter zo slim er niets
op te zeggen. Hij nam de wijste weg
en begon te zingen: „Ik heb mijn wa
gen volgeladen metdat zeggen
we niet.
De bus draaide al laat in de mid
dag de Maasbrug in Dinant op en
zwenkte in de richting Neufehateau.
Trots stak de Rocher de Bayard zijn
spitse punt naar de azuur blauwe he
mel. Nu was zij voor ons nog een
machtige rots, maar daarna zouden
we daar op onze tochten naar „huis"
zeggen: hév hé, nu schieten we op.
Een luid gejuich steeg plotseling
op. Een hartelijk welkom van de
groep, die met dezelfde bus weer
huiswaarts zou keren. Een geren en
gedraaf van kofferssjouwende lieden,
een vluchtig, maar niet minder har
telijk afscheid en in een korte spanne
tijds vertrok de bus weer met andere
meisjes, op weg naar Nederland. Nu
stonden de deur van de Gites d'étape
wagenwijd voor ons open.
Wegavondpermissie
„Ik ben tante Mies en ik heb hier
de leiding. De twee kooksters, die nu
nog beneden zijn, heten juffrouw
Gery en juffrouw Willy. Als jullie
willen mag je ze ook nicht Gery en
richt Willy noemen zoals de andere
groep deed. Dat klinkt wel grappig".
Tante Mies, die op de grote slaapzaal
op de rand van een bed was gaan zit
ten, had direct haar „pupillen" rond
Ach heen verzameld. „Het lijkt me
l,et beste als ik direct maar vertel
hoe het hier toegaat, dan krijgen we
ook geen gemopper, want daar heb
il< een hekel aan. „Alle kleine regels,
zoals corvée en watergebruik vielen
allemaal nogal mee, maar het decreet
s avonds om tien uur binnen zijn en
half elf licht uit werd niet zonder
!ag of stoot aangenomen. Een keer
elf uur zou misschiengaan, maar
verder was er geen minuut aan te
tornen.
De bedden waren nauwelijks op
gemaakt en de bagage zo goed en
I waad als het ging opgeruimd, of de
thee met koek stond al, als extra
tractatie, in de eetzaal gereed. In drie
wartier, die nog overschoot voor het
diner, werd de naaste omgeving van
.le Tir", zo luidde de schone naam
tan het huis, bekeken. Hier zouden
we het best rooien één week en als
het moest nog wel langer ook.
gers? En wat zeggen jul
lie van paarden?
Dit jaar zijn er bij het
bergbeklimmen in Euro
pa 146 mensen omgeko
men.
Laatst hing er over een
bidstoel in de kerk van
Baarn een rare wandel
stok. 'n Mijnheer wilde
hem even pakken, om
hem naar de koster te
brengen. Maar het was
geen wandelstok, kleine
vrienden, maar een dik
ke vette ringslang! Hij
kronkelde! Brrrr!
Sommige huizen in
Arnhem hebben erg veel
last van vliegen! Die hui
zen moesten eigenlijk
worden afgebroken, maar
dat gaat nu eenmaal niet
zo gemakkelijk!
Nu, kleine vrienden, is
het weer genoeg. De
Lassoman is moe van al
dat rennen overal heen.
De hele vacantie heeft hij
geen rust gehad. En hij
zag jullie maar fijn va
cantie houden. Hij dacht:
„Gelukkig! Die kinderen
hebben nog geen zorgen!"
En als jullie alles maar
goed gaat, dan is de Las
soman allang tevreden!
Tot wederziens!
SMOESJES
Van alle koopicaar, die er op de markt komtzijn
smoesjes wel het meest aangeboden artikel. Wat wor
den er al niet een smoesjes verkocht. Ik neem nu al
leen maar van die uitvluchtjes, die bedacht wordent
als je te laat op school komt. De bus was net weg
Voor de brug moeten wachten. De spoorbomen wa
ren net dicht. Pech met m'n fiets gehad. De kerk
was zo laat uit. Ik moest nog net een boodschap voor
m'n moeder doen. We hebben ons verslapen. Moet ik
er nog meer opnoemen? Waar komt het allemaal op
neer? Je komt dikwijls niet recht voor de waarheid
uit. Je draait er omheen. Maar dat is niet fair en op
de duur vertrouwen ze je niet meer. Je doet niet mee
met de naastenliefdedie vraagt, dat je eerlijk bent
en dat je het juiste antwoord geeft op de vragendie
ze je stellen. Nu de school pas iveer begonnen is,
moet je het vaste voornemen maken er het hele
jaar niet om heen te draaien en rond en eerlijk te
zeggen, wat de ware reden van je te laat komen is.
DRAAI ER NIET OMHEEN
De beroemde bloem
„Victoria Regia" in Am
sterdam heeft in Augus
tus enkele avonden van
10 tot 12 uur 's nachts ge
bloeid. Prachtig! De men
sen konden komen kij
ken. Niet zo maar in een
park. Nee, in een heel
aparte tuin natuurlijk, 'n
binnentuin.
In Haarlem bij de poli-
tiezwemwedstrijden ge
weest! Dat was me een
geplons, kleine vrienden!
En goed! De Lassoman
ziet wel eens meer poli
tiemannen.
Als jullie soms in
Maastricht of Rotterdam
komen, kunnen jullie zo,
als je wilt, met de heli
copter naar Brussel,
Bonn of Keulen. Als je
maar betaalt natuurlijk!
In Zürich hebben
knappe heren laatst ver
gaderd over een reis naar
de maan De Lassoman is
laatst ook al in Zürich
geweest. Hij heeft er die
maanmannen niet gezien.
Pas geleden is de Las
soman op de geslaagde
paardendag in Delft ge
weest! Wat een prachtige
paarden waren daar!
Bij Nijmegen liep laatst
een verwilderde hond
rond.
In Nederland zijn
650.000 kinderen, alle
maal kleine vrienden,
lid van de H. Kindsheid.
We zijn de laatste tijd
30 kostbare straaljagers
kwijt geraakt! Wat zeggen
jullie van die straalja-
zo groot waren, dat de
mammoet er op z'n dooie
gemak rechtop onder
door kon tippelen.
Misschien heb je in 'n
dierentuin wel eens wal
wissen gezien. Het hart
van zo'n beestje weegt
wel 600 kilo, z'n tong 400
kilo en in zijn lieve
maagje kan dat kolos
sale beest wel 1200 liter
voedsel bergen. Dat is
nog eens een provisie
kast! Als een walvis ter
wereld komt, is hij al 8
meter lang. Een gezellige
baby, vind je niet?
Een dure postzegel
Voor postzegelverzame
laars vertel ik een merk
waardig staaltje van een
P9stzegel, die maar even
tjes 60.000 dollar waard is.
Zo'n onooglijk stukje
paarsrood papier met een
paar onduidelijke* figuur
tjes erop zou je ineens
rijk maken. Een 75 jaar ge
leden vond een jongen in
Brits Guyana die zegel op
ëen oude krant. Het was
een postzegel van één
cent, uitgekomen in 1856.
De jongen verkocht hem
aan een kameraad voor
zes shilling, dat is onge
veer 3^2 gulden in Hol
lands geld. Toen ving de
reis van het onnozele
postzegeltje aan. Eerst
kwam het in Engeland
terecht. Zes jaar later had
het al 500 maal de oor
spronkelijke waarde. In
1922 kwam het in handen
van een Parijse verzame
laar, die er mee geurde.
Deze verkocht z'n verza
meling en het zegeltje
verhuisde naar een Ame
rikaan, die er 37.000 dol
lar voor dokte. Weer 18
jaar later werd de prij?
genoteerd op 45.000 dollar.
Nog was het toppunt niet
bereikt. Want enkele ja
ren geleden bood men er
60.000 dollar voor en mis
schien dat het één-cents
postzegeltje het nu nog
verder gebracht heeft.
eens op audiëntie was,
vroeg hij de Paus om de
zegen voor moeder, die
al heel oud was. Wat
zou ze daar gelukkig
mee zijn! Natuurlijk
weigerde de Paus niet.
Maar hij had nog een
andere verrassing voor
haar. De Paus ging naar
een kast toe en haalde
er een pracht van een
rozenkrans uit van echt
parelmoer. Pater Titus
was blij verrast. „Zo",
EEN PRIESTER*
HELD (II)
Een rozenkrans voor
moeder
Pater Titus had vroe
ger in Rome gestudeerd.
Hij ging daar later nog
wel eens heen, want de
Eeuwige Stad trok zijn
priesterhart. Overgeluk
kig was hij dan. als hij
de H. Vader persoonlijk
mocht spreken. Toen hij
zei de Paus, „ga die nu
maar zelf naar moeder
toe btengen en zeg maar,
dat ze die van mij
heeft". Hij was de ko
ning te rijk en zag in
zijn verbeelding al het
gelukkige gezicht van
zijn oude moeder. On
middellijk na de audiën
tie moest hij dat grote
nieuws vanzelfsprekend
naar huis seinen. Hij
nam haastig 'n kaart en
schreef, dat hij, als hij
thuis kwam, iets heel
moois voor haar zou
meebrengen, dat hij zelf
van de Paus voor haar
gekregen had.
De geleerde professor
was altijd een eenvoudig
kind gebleven, dat blij
was zijn bejaarde moe
der gelukkig te kunnen
maken.
Daar zou ook de tengere
Carmeliet bij horen. Hij
was een grote steun voor
de Aartsbisschop. Voor
al toen hij voor de jour
nalisten moest opkomen,
van wie hij de geestelij
ke leider was. Er moest
iets heel moeilijks opge
lost worden voor de ka
tholieke kranten. De
NSB eiste, dat ze propa
ganda zouden maken en
dat hadden de bisschop
pen verboden. In die da
gen was Pater Titus dag
aan dag op pad, hield
overal besprekingen en
stelde voor de Aartsbis
schop een stuk op, waar
in hij precies aangaf, hoè
de journalisten in dit
moeilijk geval moesten
doen.
Toen iemand, die hem
op reis ontmoette, hem
vroeg, of hij niet bang
was, nu hij zo'n gevaar
lijke opdracht moest op
knappen, antwoordde
hij: „Ik ben wel wat on
gerust, maar niet bang.
Maar me stilhouden,
neen. daar voel ik niets
voor".
De gehoorzaamheid
aan het kerkelijk gezag
was hem zijn leven wel
waard: En z'n leven zou
hij daarvoor geven. Zo
dapper was hij wel.
Heiligenkalender
Blader even verder in
ons oude boek en lees
even aandachtig, wat de
kalender van de heiligen
te vertellen heeft.
Kamraadsel
Vandaag weer eens een
kamraadsel om jullie een
poosje zoet te houden.
In de bovenste vakjes
moet van links naar
rechts een getal komen
te staan, in letters uitge
drukt.
Van boven naar bene
den moet je woorden in
vullen volgens de aange
geven betekenis:
Een stad in Zuid-Hol
land.
Iets om inkt in te doen.
Een deftig huis.
Een land in Europa.
Een mooi bosdiertje
(meervoud).
Een dag van de week.
Een bekend vliegveld
in Nederland.
Ander woord voor la
ter.
Heb je dat gehoord?
Heel lang geleden wa
ren er vogels op de we
reld, die, raad eens, wat
in hun bek hadden?
Tanden en aan hun
vleugels droegen ze ge
vaarlijke klauwen.
En nog veel veel lan
ger geleden liepen er op
aarde hagedissen rond,
die wel 35 meter lang
waren en een gewicht
hadden van 45000 kilo.
In ons land, toen alles
nog met ijs bedekt was,
leefde een enorm grote
olifant, die de naam van
mammoet droeg. Hij had
slagtanden, die 125 kilo
gram zwaar waren.
En in Amerika leef
den eens olifanten, die
8. Heden is de Maeght
gheboren.
Tot Godts Moeder
uytverkoren,
Op den dag als
Adriaen
Lede door Maximiaen.
9. Audoraarius is heden
Met Gorgonius
ghetreden
Daer sy eeuwigh
sullen sijn:
10. By Nicolaes van
Tolentijn,
11. Protus Hiacynt' sijn
desen
Tijde voor 't ghelooff
verwesen.
12. Guido gonck op
desen dagh
Daer hij altyt
blijven magh.
Wel wat ongerust, maar
niet bang.
10 Mei 1940 zweefden
de zwarte zwermen
vijandelijke parachutis
ten over ons vredig
landje neer. Een moeilij
ke en gevaarlijke tijd
brak voor ons vader
land aan. Ook voor Pa
ter Titus. Maar het werd
een tijd, die helden en
heldinnen voortbracht.
