1 „ONS BLAD88 BUITENLAND dinsdag 27 september 1921 Bureau: HOF 6, ALKMAAR. - Telefoon: SSEtTSTVS"4" dien datum verschijnen de nummers gratis. MIJN iEüSïi INDRUKKEN B DUBLIN. FEUILLETON. DE VIOOL. NOORD-HOLLANDSCH 14e jaargang Abonnementsprijs Per kwartaal voor AlkmaarJ 2.— Voor buiten Alkmaar f 2 85 Met Oeïllustreerd Zondagsblad 0 60 f hooger. Advertentieprijs: Van 1 5 regels f 1.25; eikeregel meer f 0 25; Reclames per regel f 0.75; Rubriek „Vraag en aanbod" bij voor. met ueiuusuccm /-u..u«s=u.uu 8 Ullbetaiing per plaatsing f 6Q Aan alle* ebonné's wordt op aanvrage gratis een polis verstrekt, welke hen verzekert tegen ongevallen tot een bedrag van f 500,—, f 400,—, f 200,—, f 100, i mihm in H 1 bij voor-i J°~. f 35,—, f 15,—. ZIJ, die ZICH met 1 octo ber op dit blad abonnee- ren, ontvangen de tot (Van onzen bijzonderen correspondent.) in DUBLIN, 21 Sept. 1921. Gist€r, tegen «Jen avond, ben ik hier, na een prachtige reis, aangekomen, na zes urn sporens van Londen naar Holeyhead twee en een half uur varen voor den overtocht over de Iersche zee naar Kings town en dan nog een half uurtje spo ren naar Dublin. M'n eerste ervaring hier was al niet van de aangenaamste; minstens een uur lang heb ik op een Gaunting-car, waarover straks meer, de stad doorkruist, vóór ik een hotel kunnen vinden. Ik weet niet meer, aan hoeveel adressen ik wel ge weest ben, maar overal waren ze full up; één had er nog een kamertje met een ca napé erin, leeg, dat ik niet gezien heb, maar dat de manager van het hotel zelf me met zulke zwarte kleuren ujts^t}ilderT de, dat ik maar liever besloot, eerst m'n zwerftocht nog maar een beetje voort te zetten. En daarvoor ben ik beloond, want tenslotte heb ik een mooie kamer gekre gen in een goed hotel, maar dat ik erg goedkoop uit ben, kan ik niet zeggen. Trouwens, het bleek me al heel gauw, dat alles hier veel duurder is dan in Londen, waar ze je de boel toch ook niet voor niets geven. Om maar een kleinigheid te noemen: een krant kost hier two. pence, dus 'precies dubbel zooveel als in Londen v vf»«r een ontbijt, dat in Londen in den piv voor de kamer inbegrepen is, wordt je hier vier shillings extra berekend. Maar daar is nu eenmaal niets aan te doen en toen ik eenmaal op m'n kamer geïnstalleerd was, heb ik nog even zitten na-genieten van de reis. Het eerste deel van de trein-reis naar Holyhead bood niets bizonders, was zelfs vrij eentonig. Overal hetzelfde Engelsche landschap, maar dan van den minst moeien kant, vierkante stukken grasveld met ma gere heggen omzoomd, een beetje geacci denteerd en hier en daar 'n groepje hoo rnen of een huisje. Van afwisseling geen sprake. En dat een uur of vier lang, is wel wat vervelend. Een eindje na Chester werd het evenwel beter. Daar stoomde de trein eprst een eind langs den wijden mond van de rivier de Dee en vervolgens langs de kust der Ier sche zee Dat was een prachtige tocht. Rechts de wijde, telkens van kleur wisse lende zee, nu voer eens wat verder, dan weer zóó vlak bij, dat je uit het coupé raampje moest buigen om nog grond te zien en links achtereenvolgens de booge bergen van Flint, Denbigh en Carnarvon, hier en daar afgewisseld door een meertje, een strook moerasland of een weide, waar op pikzwarte koeien graasden. De lucht was bewolkt, over alles hing een lichte nevel, die boven zwaarder scheen en de bergtoppen geheel omhulde. Maar juist dit wazige, dit wegdoezelen ven oe Sv**rpe lijnen, maakte het geheel tot een dubbel aantrekkelijk schouwspel. In Holyhead moesten de passagiers voor Dublin op de boot. Je zou zoo den ken, dat je, als je van het eene deel van Engeland naar het andere gaat niet waar, Ierland i« toch, voor het oogenblik althan», nog Engeland je van douanen geen last zou hebben en ik keek dan ook raar op, toen daar iedereen z'n koffers moest openmaken. Het bleek er om te doen te zijn, het binnensmokkelen van vuurwapenen in Ierland te verhinderen, naar de douaneman dien ik 't vroeg, me verzekerde. Maar als dat het doel was, mochten ze toch wel wat secuurder te De Pauselijke Internuntius Mgr. Rob. Vicenfinf, die bij de opening der Staten-Generaal o.m. aanwezig was. Het onthulde ffionumeit van Land- en Zeemacht te ScLsveilingen.' werk gaan; m'n koffer keken ze na; ja wel, maar ik en alle andere passagiers hadden best in iederen zak een revolver kunnen hebben, zonder dat iemand er wat van bemerkt had. Enfin, na wat dringen en duwen en slooten, om toch maar het eerst geholpen te worden, zooals dat aan elk douanekan toor nu eenmaal het gebruik schijnt te zijn, kwamen we op de boot, die ons naar Ierland zou brengen. Nog altijd hing de nevel over het land, zoodal dit vrij spoedig uit het gezicht ver dwenen was. Maar even later brak einde lijk de zon door en was de diepe blauwe kalme zee, overwelfd door een prachtigen blauwen hemel, gebroken door mooie ve derwolken, rol aan den horizon te zien. Niet lang echter. Na een goed uur doemde voor ons uit reeds de kust op. van het „groene Erin", waarop ik echter, ook toen we er vlak bij waren, zoover ik kon zien," geen plekje groen heb kunnen vinden. Eenmaal aan land, viel het dadelijk op. hoe hier alles veel minder verzorgd was. dan aan den overkant; de spoorwegwagens zagen er uit, zooals in Nederland op een erg achteraf buurtlijntje en de treinen, die in Engeland zoo zacht en zoo geluidloos loopen, rammelden hier geweldig. Maar dat duurde gelukkig maar kort en toen stond ik in het onooglijke DubUn'sche 'sta tion Rotterdam D. P is er nog fraai bij. Van mijn eerste ervaring in de stad ver telde ik reeds, dus o ja, van die Gaun- Ling-cars zou ik meer vertellen. Dat zijn heel typische Iersche, door een paard ge trokken rijtuigjes op twee wielen, die eigenlijk uit niets anders bestaan, dan uit twee banken, een links en een rechts over het wiel heen-hangend. Op de eene rust de koetsier, op de andere ik en tussehen ons beiden in. óm zoo te zeggen op de elkaar rakende leuningen der beide banken, vond m'n koffer" een plaats. Maar hoe primitief het karretje ook was, de mn 'die het bestuurde durfde me toch voor i uurtje, dat hij me rondgereden had langs de verschillende hotels nog tien shillings vragen.. De koetsiers zijn hier dus al niet beter dan overal anders, dat begreep ik wel en ik vroeg den man dan ook maar dadelijk, of hij misschien krankzinnig was, waarop de man heel beleedigd zei, dat hij niets meer dan den gewonen prijs gevraagd liad. Ik stopte hem 5 shillings in z'n han den en mopperend reed hij weg; voor dit- maak week hij dan maar eens van zijn „gewonen prijs" af. Doch ik had het ge voel, nog te veel betaald te hebben. Vanmorgen ben ik maar eerst eens de stad ingegaan, om een beetje wegwijs te worden. Heel aanlokkelijk ziet die er niet uit.-Er staan wel flinke gebouwen in, maar haast allemaal zien ze er groezelig en ver waarloosd uit en over het schoonhouden der stralen schijnt men zich niet erg druk te maken, al heb ik dan ook een paar pri mitieve sproeiwagens zien rijden. En als je de winkels eens inkijkt neen, smake lijk is anders, vooral die, welke je juist in de eerste plaats zindelijk en helder zou willen zien, n.l. die, waarin ze vleesch- en andere etenswaren verkoopen Het aantal sigarenwinkels (die echter hoofdzakelijk tabak en pijpen verkoopen) is ontelbaar en wel eigenaardig is het, dat die er over het algemeeni het netste uitzien. Kap je .hier dus genoeg te jooken kriy- g-eiC met het eten gaat het niet zoo gemak kelijk. Ik heb n.l. tot nu toe geen enkel restaurant kunnen ontdekken. De vreem delingen kunnen alleen eten in hun hotel en dat weten de hotelhouders ook wel, zoodat je niet bang hoeft te zijii, dat ze je te weinig zullen laten betalen. Maar ook moet gezegd, de hotels zijn, tenminste dat waar ik terecht gekomen ben, uiterst zin delijk. Dat ls het eenige, waarmee het lot nu toe beter getroffen heb dan in Lon den. Het ontbreken van restaurants en ook van café's café's zooals bij ons zijn er, geloof ik, in heel Engeland niet is waar schijnlijk de oorzaak, dat de mensehen 's-avonds in troepjes op de hoeken der -straten bijeen klissen en daar de gebeurte nissen van den dag bepraten. Fn hu hen die groepen door kruipen en buit-den de kinderen, allemaal met pikzwarte bloote voelen en groezelige gezichten. Wat je ook moeilijk anders kan verwachten, als je maar éven naar den toestand van de straat en de huizen kijkt, een toestand, die er trok niet lee bijdraagt, óm het in de stad erg friscli te doen ruiken. Maarhet is gemakkelijk aanmer kingen te maken. Je dient echter ook wèl in aanmerking te hemen, hoe dit volk in de laatste jaren, in den voortdurenden strijd tegen Engeland, geleden heeft. En zoo is het wel te verklaren, dat men hier. waar iedereen vol is van idealen, waar iedereen alleen leeft ter verkrijging van dat eene, hoogste goed hier op aarde, de vrijheid, waarvoor allen strijden, rijk en arm, jong en oud, het materieele op den achtergrond is geraakt; dat men zich om het materieele welzijn niets bekommert, zoolang men het geestelijke niet kan ge nieten.* Maa| dat zij dit zullen verkrijgen, daar van zqpdt ge wel overtuigd worden, wan neer gê hier op straat de mehschen maar eens ken zien Allen is het aan te zien, dat ze finir vrijheid willen verkrijgen; de vast beraden trek toch om den mond waar ïedereeo, man of vrouw, jongeling of meis je, daaromtrent juist genoeg. Eu, zegt niet de Engelschman zelf: Where there is a will, there is a way?" ARTHUR TERVOOREN. pe ioestand in Ierland. IJ gyd .George's antwoord. De „Daily Express" verneemt, dat het laatste antwoord van de regeering aan de Valera in het algemeen een verzoenenden geest ademt, doch zeer stevig gesteld is. Het is echter in geen geval een ultimatum, in goed ingelichte kringen wordt de mee ning geuit, dat voor De Valera de weg nog altijd open is voor het aanvaarden van een conferentie, indien hij dit werkelijk wenscht Een bomontploffing. Bij het ontploffen van een bom te Bel fast, Zondagnacht, werden twee personen gedood en achttien gewond. Een stem uit Australië. De „Celtic Club" heeft met groote meer derheid van stemmen besloten, voort te gaan aan het beginsel van Home Rule voor Ierland steun te verleenen in het geloof, dat het geschil het best kan worden opgelost door een compromis zonder de instelling van een republiek. De Ver. Staten en Duitschland. De New-Yorksch-e correspondent van de ..Frankf. Zlg." wijst op de veranderende houding der Amerikaansche pers tegenover Duitschland. Zelfs in de „Times" en de „Tribune" vindt men welwillende woorden en wel naar aanleiding van de houding der regeering in zake den moord op Erzherger en van het blijkbare besluit var. ihet Duit- sehe volk de republiek onder alle omstan digheden te handhaven, Toen aan de vroe gere verhoudingen een einde kwam en de Duitsche republiek ontstond, zeiden vele Amerikanen: „Die slimme Duilsöhers zij hebben den oorlog verloren en maken nrt gauw een republiek, om de overwinnaars milder te stemmen. Maar zoodra het vre desverdrag in elkaar zit, komt Wilhelm le- rug". De „Times", die vooral die opvat ting was toegedaan, schrijft thans echter: Degenen, die de Duitsche republiek tot dus ver niet ernstig genomen hebben, zullen hun oordeel moeten herzien, zij het dan ook, dat het wellicht nog te vroeg is om den arbeid als geheel geslaagd te beschou wen. Afgewacht dient nog, wat de jonkers zullen doen. Maar hetgeen reeds bereikt is, verdient lof en aanmoediging". Terwijl de „Globe" de republiek krachtig gegrondvest acht, is de „World" van meening, dat de al-Duitsohe beweging volstrekt dood is. „De jonkers hebben Duitschland in zijn tegenwoordige ellende gestooten en thans beproeven zij het vredesverdrag als werk tuig te gebruiken om zioh weer in den za del te zetten, maar bet zal hun niet ge lukken, meent de „Evening Post". De „He rald" betoogt, dat de Duitsche regeering nog wel wat zenuwachtig is, en dat het politieke leven in Duitschland oppervlak kig beschouwd, een ohaolischen indruk maakt, maar het blad gelooft, dat „onder deze oppervlakte het grootste genezings-, proces plaats grijpt, hetwelk een volk kan doormaken. De „Chicago Tribune" spoort de Amerikaansche regeering aan alles te doen, om de Duitsche regeering te steunen. „Onze moreele, en zoo noodig, onze mate rieele hulp moet gewaarborgd worden aan die elementen, die voor den nieuwen staatsvorm in Duitschland ijveren", aldus verklaart het blad. Het vredesverdrag met Duitschland. Harding vesMiaart in den schrijven aam Senator LoiJge, dat l eden in den Senaat werd voorgelezen, dat de verdragen met DuÊlsordand, Oostenrijk en Hongarije, het laatste overblijfsel van wat verband houdt met den oorlog <usrt den weg zal ruimen en den vrede vollodSg zal doen iterugtoeeren. De brief draagt den datum van 21 Septem ber, waarop de verdragen naaT den presi dent werden verzonden, die de verdragen kenschetst als zijnde m volledige overeen stemming met de resolutie, welke het Con gres heeft aamgenomen. Harding voegt er aan toe, dat de formeele vrede zoo lamg is uitgesteld, dat 'hij nalaat er op te wijzen, dat snelle ratificatie gewenscl.it is. Uit een verslag, dat de New-Yoikschc correspondent van de „Tijmes" geeft van een vergadering van dc Senaatscommis sie voor de buiitenlamdscihe betrekkingen van Donderdag ji., blijkt nader, dat Sena tor Borah zijn oppositie tegen het vredes verdrag met Duitsdblariid voornamelijk op deze twee punten baseerde, ten eerste, dat volgens het verdrag Amerika de moreele, zoo niet de wettelijke verplichting Kou hebben Amerikaansche troepen in Duitsch land op de heen te houden; ten tweede, dat de voorgenomen benoeming van een Amerikaan om zitting te nomen in de Commissie van Herstel de Vereenigde Sta len in de finiancleeile aangelegenheden en, als uitvloeisefl daarvan, in de politieke twisten van Europa, voor die eerste veertig jaar zou betrekken. Volgens Borah zou het verdrag ten gevolge hebben, dat Ame rika „door de achterdeur in plaats van door de voordeur" in de Europeesche ver- wikkeliingien zooi komen. De correspondent verzekert, dat hij op goed gezag kan mededeelien dat, in geval de ratificatie plaats heeft, de regeering on- deriian delingen zal aanknoop en met haar vroegere bondgenooten over verdragen, die als aanhangsel bij het pact met Duitschland zullen worden gevoegd. Vol gens Hughes, den staatssecretaris van Bui- temtaaidsche Zaken, zal het teneinde de liquidatie van den oorlog „af te ronden", noodzakelijk zijn, verdragen Ie isiludien met Groot-Bri'ttaiinie, Frankrijk, Italië en Japan om de betrekkingen van deze mogend- hedieni en de Vereenigde Staten vast te stellen tien aanzien van. de gebieden, d'ie Duitschland gedwongen werd over ie geven! als het resultaat van de „geallieerde en geassocieerde" overwinning. Het ligt in -hel voornemen van Hughes om in elk Iraotaat, waarover hij onderhandelingen •zaL aamknoopen, ïiauwgezte een clausule te denn vastleggen, waarin uitdrukkelijk wordt eikend, dat de Vereenigde Stalen! dezelfde kanis zuMlen hebben in de gem am dateerde gebieden als de volken die leden zijn van den Volkenbond. Van deze regeling wondt Yap uitgezevn/ derd, dat als een afzonderlijk geval wordt besonouwd. DE RUSSISCHE HONGERSNOOD'VOOR DE VERGADERING VAN DEN VOLKENBOND. De Volkenbond had besloten om de 'hon^ersnood-quaeslie in Rusland op d<6 agenda te plaatsen, maar de sub-commis sie, belast dit vraagstuk te bestuideeren\ heeft geconstateerd d'at in de tegenwoor dige omstandig heden de negeer in gen nie! hij machte zijn om crediefcen toe te staan en heeft besloten om op de gestelde vragen ontkennend te antwoorden. INTERNATIONALE GREDIETEN VOOR EUROPA? Naar de „V. Zig." aan de „New-Yoik Herald" ontleent, zou een groot aantal internationale 'bankiers het plan overwe gen, om een 500 niiliioeni dollarleening uit te geven. Het project zou reedis aan de regeering te Washington zijn voorgelegd, opdat deze haar goedkeuring eraan zou verleenien. De teeming zou voornamelijk het verleenen van creidielen op het vaste land van Europa mogelijk maken. De renv 'tevoet zou 2y2 3 bedragen. AREEIiDS CO'NtFLtCTEN IN DUITSCH- LAND. „Höcflister Fanbwerke" en de kunstzij- dedrieken in Kesleibach 'hebben de werkplaatsen gesloten en alle arbeiders voor ombepaalden' tijd ontslagen. Een en ander is het gevolg van de (houding der arbeiders, die Donderdag in Hochst en! Vrijdag in Kesterbaoh de directies ge dwongen hebben tot toezeggingen in strijd) niet de contracten. De weikgeversbond in de chemische industrie lieeft de beide di* -r-ecties verboden deize eisdhen na te komen! De correspondent van de „Frankf. ZJ te Hochst meldt nog, d.d. 23 Sept. het volgende: i Gistermorgen verlieten dé arbeiders van' de „Fanbwerke" plotseling de werkplaat-) sen om voor de directiegehouwen te de*' mops tree ren en het onmiddellijk .ontslag van een beambte te eisdhen, die zich on-; gunstig had uilgelaten over de arbeiders. Tegelijkertijd edhter werd, daar de be- drijfcraad te Oippau vertoefde, een cour missie gdkozeni, die van de directie, onder, bedreiging met geweld, een toeslag eischic' van 2000 M. Omdat deze commissie niets wist Ie verkrijgen en ook een tweede niet slaagde, werd een derde commisstie geko zen. In tussehen waren twee soc. genreen* t era ad sleden op het tooneel verschenen en (beproefden te vergeefs de arbeiders te kalme eren. Tenslotte trad ook nog de re* geeringspresident op. Na langdurige on derhandelingen verklaarde de directie zich' eindelijk bereid den gehuwden arbeiders 1200 M. toeslag, den ongeïiuwen 500 M. toe te zeggen. Met dit resultaat waren nu' echter de laatsten weer niet tevreden; zij drongen het directiegebouw binnen en! beproefden dooi- een eigen commissie meer te hereiken, maar de directie was reeds naar huis gegaan. Hedenmorgen vroeg werd nogmaals getracht te demon streer en, maar men vond weinig steun. Deze gebeurtenissen te Hochst zijn thans naar Griesheim overgeslagen, zoodal de arbeiders van de chemische fabriek „Gries heim-Eleklron" lijdelijk verzet pleegden, teneinde de door beu gestelde eischen door te drijven. ANNEXATIEPLANNEN VAN GRIEKEN LAND. en Volgens berichten in de regeering§bla> den, die door den minister van oorlog be-' vestigd worden, is de Griéksche regeering van plan om de annexatie af te kondigen' van de bezette gebieden in Klein-Azie en Roman door MYRTLE REED. Vertaald uit het Engelsch door Hen riëtte v. d. Waarden. Wil je er voor zorgen, dat het rustig ai huis is Ze sprak tegen Margaret, maar ze keek Lynn aan. Wat zooveel wil zeggen als, zei hij, fat 2i], die viool moeten studeeren wel zoo goed zullen willen zijn, niet 'voor na drieën te beginnen, en dat het zeer geapprecieerd za worden, als zeker iemand niet door het duis davert. Lynn, zei de oude dame, héél ontoepasselijk, je bent buitengewoon schrander. Ik verwacht groote dingen van je. Dat ééne uurtje in de week veroor loofde Miss Field zich als ontspanning In haar bezig, gelukkig leven. Om zeven uur ontbijt, en om tien uur naar bed vas de ijzeren regel van den huize. Van haar komst ir. Oost-Lancaster »f had Iris Woensdags tussehen twee «n drie plechtig de wacht gehouden over de voordeur. Al waren de be- ïoekers nog zoo vlug, ze hadden nooit aen tijd de bel te bereiken, want eer op de stoep waren kwam hen al een Riem meisje tegemoet loopen, met een Vingertje op de lippen. Stil, zei ze uan, Tante Peace slaaptHet kwam echter maar zelden voor, want Oost-Lancaster kende Miss Field's gewoonten, -en eerbiedigde ze. Tot straks, lieve men chen, zeide pezs, en zij stond een oogenblik stil aan den voet der wenteltrap, ik ga een ver e reis ondernemen, waarop ik misschien nog oud vrienden ontmoe ten zal. ik ga vreemde landen zien, en veel ondervinden, wat jullie wellicht v.eemd en belachelijk zal voorkomen. Ik ga maar een klein uurtje weg maar als ik terug kom, heb ik heel veel te vertellen. Z; droomt altijd, legde Iris zacht uit, toen de meesteres van het huis hen over de leuning nog eens vriendelijk toelachte, en als ze wakker wordt ver telt ze mij alles. Lynn ging op een langen zwerftocht uit, na vergeefs getracht te hebben zijn moeder of Iris mee te krijgen. Ik heb genoeg aan mijn avondwandeling, zei mevrouw Irving, en het jonge meisje verontschuldigde zich met hare huiselijke plichten. Met elastischen tred ging hij de stoep af, sloeg het tuin hekje dicht, en liep fluitend de olmen- laan af. Zijn moeder luisterde met wel- gevallen naar hem tot de vroolijke tonen in de verte verstierven. God zegene hem, fluisterde ze bij zich zelf, wat is hij mooi en sterk, en wat heb ik hem oneindig lief Het huis scheen te waken, terwijl zijn beschermengel sliep. Aan haar zelf overgelaten, zwierf Margaret rusteloos rond door de zitkamer en de bibliotheek toen liep ze de hall op en neer tot het haar inviel, dat het Tante Peace kon hinderen. Een verlaten roodborstje zat in de neerhangende takken van den ahorn bij het tuinpoortje, en deed wanhopige pogingen, om een onverschillig vrouw tje, dat bovenin op een twijgje zat, het hof te maken,, maar ze nam heele- maal geen notitie van hem. Uit den riaburigen boomgaard waai de de geur van appelbloesems aan, en een eenzaam blauwborstje vloog door het veld en zijn azuren veertjes maak ten een schitterend effect tegen de zilveren wolken. Margaret werd wee moedig van al deze heerlijkheid, en het gezicht verloor zijn kalmte. |Droomen, mompelde zij, ijdele, leege droomen,terwijl je ziel verhongert. Iris kwam zachtjes binnen met haar naaiwerk, en ging zitten. Margaret voelde haar tegenwoordigheid in de kamer, maar keerde zich niet van 't raam af. Iris behoorde tot de weinigen, waarmee je een prettig stilzwijgen kon bewaren, zonder onbeleefd te schijnen. Margaret had al de bitterheid van haar leven diep in haar hart begraven, - die smart, die te dragen is als ze aan zich zelf wordt overgelaten, is te heilig om getoond te worden. Als die bitterheid eenmaal opgewekt is tast het grondsop het geheel aan en de tijd moet alles weer effenen. Als de scherpte van de plin pooit weggenomen werd, zou de wereld te droevig zijn om er in te leven. Eindelijk keerde ze zich naar de kleine naaister, die zoo recht als een kaars in den gebeeldhouwden, maho niehouten stoel zat. Hare lange wim pers overschaduwden de zacht-gekleur- de wangen, het blauw-zwarte haar viel met een weelderige golving over het lage, witte voorhoofd. Margaret zag de teeder-peinzende uitdrukking, van den wel-gevo mden mond, de was han den, en den ronden arm, zóó vol maakt geschapen voor alles, waarin de vrouw het meest tot haar recht komt, dat het hart van de opmerkzame toeschouwster- plotseling samentrok in scherpe pijn. Iris, sprak ze, op een toon, die het meisje verschrikte, als de man van je keuze komt, en je weet absoluut, dat je hem liefhebt, volg hem dan, on verschillig of hij een prins of bedelaar is. Als verdriet je treft, draag het dan dapper, zooals een hoog-staand meisje past, maar nooit, nooit dat ben je aan je zelf verschuldigt, mag je berouw hebben over je vertrouwen in hèm. Als je hem liefhebt, en als jij jou liefheeft, denk er aan, dat er dan nooit een slag boom tussehen jullie geluk kan komen, dan moet je alles wat er tussehen jullie zou kunnen oprijzenwegvagen als een spinneweb. Vernietig het meteen heer lijken durf en ga naar hem. Confort, gemak,, carrière, positie, komen er niets op aan, de meenjng van anderen telt niet, het is een levéns- questie tussehen je eigen hart en het zijne, en in dat heiligdom heeft nie mand het recht zich te dringen. Al heeft hij je slechts een korst aan te bieden, deel ze met hem, maar laat niemand je overhalen tot een levens lange scheiding van hem, dien je lief hebt, dat is een pijn, die niet te dragen is Het jonge meisje hield hare diepe oogen kinderlijk smeekend op Margaret gevestigd, toch was het duidelijk dat zij haar begreep. Iedere lijn van Mar garet's gezicht drukte het teederste medelijden uit, zou deze vlinder ook nooit zijn vleugelen mogen uitslaan Iris voelde den plotsslingen harts tocht der andere vrouw, ze las het lijden in de donkere oogen, de opeen geklemde lippen, zelfs in de slanke witte handen, die als gebroken lelies in haar schoot lagen. - Dank u, mevrouw Irving, zei zc rustig. Ik begrijp u. Minuten verliepen en er werd geen woord meer gewisseld. Klokslag half vier kwam tante Peace beneden. Z had haar mooiste japon aan, van soe pele, zware zijde, eenvoudig gemaakt. Om den hals en de polsen sloot zeld zame, oude kant, en het eenige edel gesteente, dat ze droeg, een smaragd van ongewone schoonheid en groote waarde, glinsterde op haar borst. Ze droeg geen ringen, behalve den gouden band, die haar moeder's trouwring was. Waar hebt u over. gedroomd' Vroeg Iris. - Nergens over, mijn liefje, lachte zij. Ik heb zelden zoo heerlijk-rustig geslapen, onze gasten hebben een groote bekoorlijkheid over ons huis gebracht. Ze nam uit het geborduurde werk zakje, dat aan haar ceintuur bengelde, het kantje dat ze aan 't maken was en begon haar steken te tellen. - Ik ga mijn werk ook halen, zei Margaret. Ik heb het gevoel, alsof ik de hommel ben in dezen nijveren bijen korf. Zeven, acht, negen, telde tante Peace. Iris, zijn de koekjes even goed uitgevallen als den vorigen keer -Ik vind dat ze zelfs beter zijn. Heb je de oudste port uitgezet -Ja, de alleroudste. Ik hoop, dat hst hem maar niet gehinderd heeft, ging tante Peace voort, dat ik hem de vorige week ver zocht niet te komen. Gewone menschen nomon dit soms eerder kwalijk dan aristocraten,die aan gasten gewend zijn. Natuurlijk vond hij het jammer, zei Iris met een lachje, maar hij heeft 't niet kwalijk genomen, daar ben ik zeker vap. i (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1921 | | pagina 1