o Toen hij dit gezegd had, liet hij drie of vier scherpe tonen aan de stoomfluit ontsnappen, greep de schop van den verschrikten stoker en schopte de machine met kolen vol. Joe Smith was geen kruitvat, maar ook geen lafaard. Hij behoorde tot die talrijke klasse van menschen in de Ver- eenigde Staten, die den dood beschou wen als de meest gewone zaak der we reld, waartegen een strijd de moeite niet waard is. Hij sprak daarom verder geen woord en de trein zette zijn weg voort. 1. Terwijl master Go-Ahead en de stoker dit belangwekkende gesprek voerden, waren de gezamenlijke reizi gers, die zich in trein 83 bevonden, in den restauratie-wagen verzameld en ontbeten daar met den besten eetlust der wereld. Dank zij het vindingrijk systeem der Amerikaansche spoor wegen, wier gezamenlijke wagons met elkander in verbinding staan, had ieder zijne plaats kunnen verlaten om zich naar den restauratie-wagen te be geven. In den restauratiewagen bevonden zich dus slechts pachters of kooplieden die om gewichtige redenen moesten reizen. In het bijzonder scheen een van hen, master George Graveson, vreeselijk veel haast te hebben, om een der beide goederenwagens, die volgens zijn be weren, slechts balen tabak bevatte, op de plaats zijner bestemming te brengen. Het moge Europeanen zeldzaam voorkomen, dat men in dien tijd tabak wagonladingen naar Arkansas trans porteerde, doch daar de afzender be weerde, dat zijn Virginia, Maryland en zijn# sigaren voor de soldaten van ge neraal Curtis bestemd waren, liet men hem rustig zijn koopmanschap drijven. Toen het woedende kanongebulder der separatisten tot Joe Smith en de ooren der reizigers doordrong, keken deze laatsten elkander ontzet aan en verlieten den restauratie-wagen, om van de rugwaai tsche beweging, welke de machinist volgens hunne meening, uitvoeren liet, getuigen te zijn. Doch zooals wij reeds weten, was master Go-Ahead ver verwijderd van de be doeling, den trein tot staan te brengen integendeel was de snelheid veel grooter dan voorheen. Reeds waren de raderen der machine zoowel links als rechts tegen de lichamen van vijf of zes doode soldaten gestooten de aarde sidderde van het vreeselijk gedonder der ka nonnen reeds was de trein zoo nabij het slagveld gekomen, dat men van tijd tot tijd de commando's der officie ren hooren kon. Nog een minuut en trein 83 bevond zich midden in het gewoel van den slag. Ik heb daar een prachtig idee ge had, Smith Geef op de locomotief achtIk zal intusschen den slag be- studeeren en hedenavond zullen wij een nauwkeurig verslag van het gevecht voor de „Little Times" van Bentonville opstellen." Terwijl master Go-Ahead deze ge denkwaardige woorden sprak, stieten de verschrikte reizigers een angstig gehuil uit. Zij hadden nu bemerkt, dat de machinist in het geheel geene maatregelen nam, om den trein tot staan te brengen toen zij bovendien nog waarnamen, dat de snelheid in plaats van te verminderen steeds groo ter werd, toen het hun duidelijk werd, dat de dolkop, aan wiens zorgen zij waren toevertrouwd, het plan moest opgevat hebben, hen midden door het strijdgewoel te voeren, naderden zij zooveel mogelijk de locomotief en vor derden op krachtigen toon van Go- Ahead, dat hij onmiddellijk zou terug- keeren. Daarvan wilde de machinist echter niets weten. „Ladies en gentlemen." verklaarde master Go-Ahead op kouden toon en met spottenden lch, „terug rijden is niet meer mogelijk. Kijkt eens even naar de soldaten van generaal Curtis, die ons reeds omsingelen. Het eenige redmiddel voor ons isden stoom nog grooter drukking te geven en alles neder te werpen, wat ons hin- dgjrijfHi in cjen weg komt" Onder deze omstandigheden behiel den van de twintig personen, die zich in den trein bevonden, slechts weinigen de hoop, heelhuids uit dezen vreese- lijken toestand verlost te zullen worden; de meesten maakten zich daaromtrent geen illusie meer zij stieten een woe- d gehuil uit en slingerden vloeken verwenschingen naar het hoofd van .j.i bepaald krankzinnig geworden machinist. In de hevigste woede was echter de tabakshandelaar ontstoken. Nadat hij van Go-Ahead geeïscht had, den trein tot staan te brengen, had hij hem ge dreigd, een kogel door den kop te schie ten, doch Go-Ahead had daarop slechts met een minachtend lachen geant woord. Eensklaps juist toen de trein door een boschje reed weerklonk onmid dellijk vóór de locomotief een hevig geweervuur. De arme Joe Smith stiet een luiden gil uit, strekte de beide armen ten hemel en draaide om zich- zelven men zag, hoe het bloed uit zijn lippen spootdaarna viel hij met een zwaren bons op de spoorbaan neder. Toen Go-Ahead den stoker zag vallen, werd hij door diep medelijden aangegre pen. Hij gevoeld zelfs een spoor van gewetenswroeging, de door zijn krank zinnig gedrag veroorzaakte dood van zijn trouwen kame-aad viel hem als een steen op het hart. Deze treurige geschiedenis, die hij niet had vooruit gezien, deed hem van besluit veran deren. Hij draaide plotseling den stoom af en begon terug te rijden, om ten minste het lijk van zijnen metgezel te kunnen opzoeken en te voeren na,ar eene plaats waar men hem eene mensch- waardige begrafenis ten deel zou kun nen doen vallen. Binnen weinige oogenblikken bevond de trein zich weer op de plaats, waar Joe van de locomotief was gevallen. Het geweervuur weerklonk nu leven diger dan voorheen, zonder eenige on derbreking. Go-Ahead bracht de loco motief tot staan, stapte,.zonder zich om de kogels, welke rondom zijn ooren suisden te bekommeren, van zijn ma chine, vond het lijk van zijn stoker en droeg het op de locomotief, waar hij het uitstrekte en een traan op de wan gen van den doode vallen liet. Vervol gens zette hij zijne rugwaartsche be weging voort en verliet, oogenschijnlijk ongaarne en met bloedend hart, het slagveld. De vreugde der reizigers, toen zij de beweging bemerkten, was onbe schrijflijk. „Dat is de eerste maal, dat ik voor een gevaar terugwijk," zeide hij onte vreden tot zichzelven. De bekoring liet hem echter niet los. De duivelsche muziek van den veldslag drong als zoete, bedwelmende muziek in zijnoor en geheimzinnige emmen riepen hem toe:,,Kom toch, kom!" Tweemaal reeds had hij de hand uitgestrekt, om opnieuw den weg naar het slagveld in te slaan, tweemaal had hij den moed, wederstand te bieden. Er ontbrak niet veel aan, of hij had zichzelven voor een wezenlijken martelaar gehouden. De reizigers hadden hun kalmte in tusschen geheri en al teruggekregen en op gevaar af door een kogel te worden getroffen, waren eenigen van hen op de buitengalerij gaan staan. Deze men schen, nuchtere en practische Yankees, die zooeven aan een groot gevaar ont snapt waren, begonnen zich door droge scherts van den uitgestanen angst te herstellen. Ongelukkigerwijze was een der schertsende woorden zeer onver standig een der reizigers zeide Mas ter Go-Ahead is nu toch bang geweest." De machinist keek den spreker vast in het gelaathij voelde, hoe hem het bloed naar het hoofd steeg. Vervolgens bracht hij den trein tot staan en al vorens iemand vermoeden kon, wat er voorviel, reed hij met vollen stoom weer op het slagveld toe, terwijl hij uit al zijn krachten schreeuwde :,,zoo A IT f_ A A L rto n i h r\ i n rt ei ou ro A j midden door de strijders heen te stor ten. Een gil van ontzetting weerklonk plotseling uit den wagon, waarin zich de reizigers bevonden. Een kogel had de beide wanden der waggon doorboord en hoewel niemand was gewond gewor den, had de schrik allen een gil ont lokt. Go-Ahead had dezen gil gehoord, doch nu was het de tijd niet meer, om daarop acht te slaan, Hij moest voor waarts, altijd voorwaarts. Dat wasnu het eenige redmiddel, als er ten minste nog zulk een bestond. Eensklaps ver deelde de kruitdamp zich voor een oogenblik en de machinist zag omstreeks honderd schreden voor zich uit een ongeordende, wemelende, woeste me nigte. Daar vocht men met onuit sprekelijke woede, geen der partijen week ook slechts een haartbreedte terug. „Eindelijk," riep Go-Ahead, „ein delijk zal ook ik een slag leveren." Zonder zich om den hoogstwaarschijn- lijken afloop te bekommeren, liet hij zijn machine altijd sneller rijden. De zware locomotief scheen letterlijk te vliegen en suisde als een bom te midden der strijdenden. „Wij moeten hen scheiden," riep Go-Ahead den ontstelden reizigers toe. Inderdaad stormde het vreeselijke mon ster op de elkander bestrijdende lsgers los, maakte een bloedige opening door het menschenkluwen en zette daarna zijn weg voort. In weinige seconden had de locomotief meer dan vijftig menschen uit alle landen gedood Amerikanen, ren, Duitschers, Fran- schen, Indianen vijftig mannen van alle kleuren blanken, blonden, brui nen, negers en mulatten. Het talrijkst echter wa en onder de dooden de ver schrikkelijke Irokeezen vertegenwoor digd, die als losgelaten monsters aan den strijd deelnamen. Als door een wonder wa de machine op de rails blijven staan, ja, zij reed zelfs verder en stiet links en rechts de menschelijke overblijfselen ter zijde; de raderen en de wagens waren tot aanzienlijke hoogte mét bloed bespat en stukken van men schelijke ledematen hingen tusschen de spaken. Onder de strijders, die ter rechter tijd ter zijde waren gesprongen, heerschte een oogenblik sombere ontsteltenis. Toen zij echter weer tot zich zeiven gekomen waren, meenden zij, dat de duivelsche machine vr. boven bevel had bekomen, zich op deze wijze op hen los te storten en beide partijen begonnen, meenende met een nieuwe uitvinding van den vijand te doen te hebben, op de machine te schieten Doch dank zijne snelheid ontkwam de trein dezen aanval en zette zijn ake- ligen weg voort. Maar nog was het gevaar niet voorbij bijna ieder oogen blik tiet men op nieuwe scharen, die de Peakbridgeheuvels bestormden. Het scheen volkomen onmogelijk door deze menschen massa's zonder te ontsporen heen te breken. Van den anderen kant zou het waanzinnig geweest zijn, den trein tot staan te brengenzou het niet beter geweest zijn, in de luchtte vliegen, dan voortdurend aan de kanon schoten blootgesteld te zijn, die elkan der in alle richtingen kruisten en loco motief en waggons ten laatste zouder versplinsteren Master Go-Ahead zag er uit als eer duivel. Hij stiet zijn lievelingskreet uit en schudde onophoudelijk koler op den gloed. CXI ft.i aoHuvii ov/jn vuw r» uv f Master Go-Ahead is bang geweest Dat zal niemand van mij zeggen Ahead Ahead Voorwaarts, voor waarts Go-Ahead voelde, hoe hem de be dwelming van den slag naar het hoofd steeg. Hij dacht reeds niet meer aan 1 oe Smith riin owo+o crAdachte was, III. Intusschen was de meerderheid der reizigers, die zich in de wagons be vonden, halfdood van angsteenigen schimpten en vloekten. Vooral de eigenaar van de groote tabakslading braakte de ongelooflijkste namen tegen den machinist uit. Bij ieder kanonschot sprong hij op, trok zich aan de haren en stak dreigend de gebalde vuisten 'en heme1. Deze voortdurende opge wondenheid viel zijn reisgenooten wel dra op deze eischten van hem, zich rustig te houden of zijn onverstaanbare geluiden in een andere af deeling van den wagon uit te stooten. jOns Jeven is even zooveel waard als het uwe," sprak een farmer (pach ter), „en wie weet, of Go-Ahead er zich nog niet gelukkig doorslaat." „Onmogelijk „Daar valt mij een uitmuntend idee in," riep een derde wat zoudt ge er van zeggen, als wij het inwendige der wagons barricadeerden met de balen tabak, die zich in den trein bevinden, teneinde de kogels tegen te houden." „Dat is een goed idee, een fameus idee," stemden vijf of zes anderen in. Maar Georges Graveson werd lijk bleek en toen drie of vier reizigers op stonden om de pakken tabak te halen, ging hij voor de deur staan en riep op gillenden toon Blijf daarvan af, als uw leven u lief Is In de zakken is geen tabak, maar kruit." Toen de ongelukkige reisgenooten deze vreeselijke onthulling vernamen, stieten zij een gemeenschappelijken, luiden gil van ontzetting uit. Zonder zich ook maar een seconde te bedenken, vielen zij gezamenlijk op den man aan, die deze gevaarlijke lading in den trein binnengesmokkeld had en dreigden eenstemmig, dat zij hem zouden lyn- hen. Overigens was hetgeen Graveson ge daan had, onder de toenmalige Ameri kaansche toestanden volstrekt niets ongewoons. Hij woonde gewoonlijk te New-Yorkhad, zooals zoovele Yankees, reeds een dozijn beroepen bij de hand gehad, verscheidene malen bankroet geslagen en tal van vermo gens opgemaakt. Hij wilde zich derhalve op eigen gezag en door zelfbewustzijn gedreven tot generaal benoemen, toen een aan hanger der Zuidelijken hem een han delszaakje voorsloeg, dat spoedig meer beduidende voordeelen moest afwerpen en veiliger scheen dan de krijgskundige loopbaan. Alle havens der geconfe dereerde staten werden door de vloot der Noordelijken geblokkeerd. De sepa ratisten zagen reeds het oogenblik naderen, waarop gebrek aan kruit zou ontstaan en er waren ontzaglijke som men te verdienen, als men ammunitie naar Charlestown of New-Orleans bracht. Daarvoor was voldoende, drie of vier vaartuigen te vinden, wier kapiteins dapper en schrander genoeg waren om de blokkade onder vreemde vlag de doorbreken. De voorslag was verlokkend en Gra veson aarzelde niet er op in te gaan. Binnen twee dagen had hij te New- York belangrijke sommen verzameld om de onderneming te kunnen beginnen en nog was geen week verloopen of drie schepen zeilden af om op Cuba kruit op te koopen, dat met 400 of 500, ja zelfs 600 percent winst weer aan de zuidelijke staten verkocht zou worden. Dezen keer scheen Graveson het geluk toe te lachen. Deze ongewone en koene handelsonderneming gelukte boven alle verwachtingvan tien uitgezonden schepen had slechts een enkel het ongeluk, gebombardeerd te worden, waarop een ontploffing volgde. Dat was echter zoo erg niet, want het schip was voor een hooge som verzekerd. Op het oogenblik, waarop onze ge schiedenis speelt, bezat de vindingrijke kruithandelaar reeds een flink vermo gen. De ladingen werden langzamer hand grooter en Graveson had zich op gewerkt tot eenig leverancier der re geering te Richmond. Intusschen was evenwel het krijgstooneel veranderd. New-Orleans en andere kuststeden waren den gefedereerden in handen gevallen. De strijd werd nu gestreden in de staten van het Midden en zelfs in die van het uiterste Westen. Om de oorlogscontrabande nu tot de geconfe- dereerden te doen doordringen, moest men zeer slim te werk gaan en haar langs de spoorbanen der Unie transpor- téeren, of, wat met nog meer gevaren verbonden was, haar op de grenzen van Mexico brengen. Daar master Graveson binnen korten tijd weer een groote hoeveelheid kruit afleveren moest, had hij het besluit genomen, de gevaarlijke lading in kleine zakken en pakken te verbergen, die er als tabaksbalen uit zagen en zichzelf op weg te begeven om zijn waren af te leveren. Reeds waren acht wagons dezer gevaarlijke lading tejgen_ haarjngerujlcj. bleven er nog vier over en een der laats e be geleidde de Yankee naar Bentonville, waar de agenten van het zuiden de lading overnamen, om haar naar de plaats der bestemming te voeren. Dezen keer echter zou het schip om zoo te spreken in de haven schipbreuk lijden. Hoewel de kruithan delaar geen lafaard was, had hij het toch niet rustig en kalm kunnen aanzien, toen hij zag, dat de machinist Go-Ahead midden over den veldslag reed. De vrees voor den dood plaagde hem nietdoch hij geraakte buiten zichzelven bij de ge dachte, dat hij zijn kostbare waren ver liezen en ten gevolge daarvan een aan zienlijke winst derven moest. Daardoor was hem In een oogenblik van op gewondenheid de opmerking ontsnapt, die hem nu duur genoeg zou kunnen komen te staan. Keeren wij nu na deze uitweiding tot de reizigers terug, wier angst en vertwijfeling den hoogsten graad had den bereikt. Woedend hadden zij zich op Georges Graveson geworpen en stieten een bloeddorstig gehuil uit, dat hem aangaande het lot, hetwelk hem beschoren was, geen oogenblik in twijfel liet. Doch de brave Yankee was er de ijjan niet naar om onder zulke moeilijke omstandigheden het hoofd te verliezen. Hij trok zich naar een hoek van den wagon terug, haalde hier, waar al zijn vijanden tegenover hem stonden, twee revolvers uit den zak en richtte deze met de grootste kalmte op de hem omsingelende groep reizigers. „Gentlemen," sprak hij vervolgens rustig en plechtig, alsof hij een toast wilde slaan. „Ik begrijp uw toorn, maar wil alsjeblieft even bedenken, dat daar aan nu niets meer te veranderen is als wij in de lucht moeten vliegen, zal mijn dood u voor dat betreurenswaar dige ongeval niet behoeden." Twee of drie personen schreeuwden „Weg met hem 1" Georges Graveson sloeg daarop geen I acht, maar ging kalm voort :,,Wil dan i asjeblieft op de tweede plaats bedenken, dat niet ik, maar een ander verdient op staanden voet te worden opgehan- ge het is de machinist Go-Ahead, die ons in dezen toestand gereden heeft. Ten laatste," ging de ongevoelige Yankee voort, zoodra het gedonder der kanonnen zweeg „bezit ik hier twee voortreffelijke revolvers, die uit stekend ingeschoten zijn. Geef er asje blieft acht op, dat gij met twintig tegenover mij alleen staat. Als gij bepaald bij uw verlangen, mij te lyn chen, blijft, zal ik mij van mijn wapenen moeten bedienen en ik sta er u borg voor, dat acht of tien van u onder mijn kogels zullen vallen, voordat mijn leven er mede gemoeid is." De reizigers konden tegen deze rede neering van den kruithandelaar be paald niets aanvoeren en wel des te minder, omdat tengevolge van een zeldzaam toeval geen van hen gewa pend was zij hielden met schreeuwen op en gedroegen zich kalm, ten einde het slot der redevoering te kunnen vernemen. „Als nu eerst tien van u buitert ge vecht gesteld zijn," ging de Yankee voort, „staan nog eveneens vele tegen standers tegenover mij doch ik heb vergeten, u opmerkzaam te maken, dat ik nog een ander paar revolvers bezit en ik hoop met de twaalf schoten, die mij dan nog overblijven, even han dig om te gaan als met de eerste. Wilt ge nu mijne meening leeren kenner over het geval, dat ons allen evenveel belang inboezemt, dan moet ik u zeg gen, dat ik het voor u veel voordeeliger houd, als gij zoo kalm mogelijk den afloop afwacht van de krankzinnige handelwijze van den machinist, dan dat gij vóór dien tijd door mijne hand valt. Het kan ondanks alles toch nog zeer goed mogelijk zijn, dat wij er met ten blauw oog afkomen." Gedurende zijn eheele redeneering hield Georges Graveson de revo vers dreigend op zijn reisgenooten gericht en wachtte hun beslissing af. Deze waren nu evenwel op het hoogtepunt van woede gekomen. De koelbloedig- Jtë&ï» dJn Yankee had hgp nog meer opgewonden en zij begonnen opnieuw met bedreigingen tegen den kruithan delaar uit te stooten. De trein zette nog altijd met dezelfde snelheid zijn weg voort. Eensklaps trad een jong meisje, dat met haar groote, heldere oogen, haar krachtigen mond en fijne haren van donker-zwart, die in lange lokken op haar schouders vielen, een aantrekke lijke verschijning vormde, in den wagon Zij trad twee schreden naar voren en sprak op zachten toon Gentlemen Luistert naar mijn woorden en laat nutteloos bloedvergieten achterwege Wij moeten toch allen met elkander sterven welk nut zou dan de moord hebben, dien gij wilt begaan De onverwachte verschijning van de teedere meisjesgestalte werkte als het plotseling opduiken van een spook. Alle reizigers wendden zich tot haar. Het zeldzame schepsel stond in de geopende deur, die der verschijning tot omlijsting scheen te dienen. Op hare lippen zweefde een minachtend lachje in haar geheele wezen lag een treffende waardigheid een onbeschrijfelijke groot heid van ziel, die zichtbaar indruk op de woeste mannen maakten. Tot op dit oogenblik had niemand de vreemdelinge bermerkt. Hoe en wanneer was zij in den trein gekomen De verwondering der reizigers was door zooveel zeldzame gebeurtenissen ten top gestegen. Zooals men zich wel denken kan, was de opmerkzaamheid der reizigers nu op een geheel ander voorwerp ge richt. Men vergat Georges Graveson en zijn kruitlading en liet hem voor- loopig leven. IV. Intusschen begonnen de troepen der zuidelijke staten te wijken. Trots hun ontembaren moed werden de Irokeezen door de soldaten van generaal Curtis teruggedrongen en in grooten getale nedergeveld. Toch had „Sterke Stier" nog niet alle hoop op de overwinning opgege ven. Hij verzamelde het overschot zijner krijgers, plaatste zich aan hun hoofd en snelde heen, ten einde in de dichtste rijen der gefedereerden een bres te openen. Door zijn dapperste mannen omgeven, commandeerde deze reus een bataljon, dat ware wonderen van dapperheid verrichtte. Bij dozijnen vielen de woeste Indianen om hem heen met een glimlach op de lippen en doodsverachting in de oogen stort ten zij geluidloos op den grond. Hun aantal werd van minuut tot minuut geringer, maar geen van hen week ook slechts een schrede achteruit. Generaal Curtis zond bataljon op bataljon in het vuur om aan het gevecht een einde te maken. Doch „Sterke Stier" maaide om zich heen alles neder wat in zijn nabijheid kwam. Zijn zwaard was reeds sinds langen tijd gebroken, doch hij sloeg met de greep, terwijl hij met de andere hand zijn tomahawk zwaaide, die geen enkele maal een nederwaart- sche beweging maakte zonder een vij and op den bodem uit te strekken. Aan zijn zijde vochten twee zijner zonen, die bijna even groot en schoon waren als hij zelf, als twee leeuwen. Eindelijk moesten zij voor de overmacht wijken, want van al deze wilde krijgslieden waren nog slechts zeven man in het leven, toen het stamhoofd een schot in het voorhoofd ontving, dat hem wel schokte, ook wankelen deed, maar niet op den bodem uitstrekte. Verblind en met door bloed overstroomd ge laat stiet de hoofdman zijn oorlogs kreet uit en stortte zich op den vijand. Doch een tweede schot doorboorde hem de borst en slingerde hem op de lijken zijner laatste soldaten. Hij was dood, een luitenant der cavallerie had hem doen sneuvelen, die echter zelf ook zwaar gekwetst neerviel. Toen Ben Mac Culloch den ondergang zijner dappere bondgenooten, de Iro keezen, vernam, verzamelde hij al zijn voetvolk, stormde met hen op de gefedereerden los en begon den beslissenden strijd. Deze geheele troep snelde, van de Peakbridge-heuvels afdalend, als een wervelwind op eenige onderden_ met§rs_ tJ£ih 8? vpor{>ij. Een minuut later was master Go- Ahead bij de zwarte massa der sol daten van Mac Culloch aangekomen en begon door middel zijner zware machine opnieuw dood en verderf te zaaien. Doch de bataljons waren te dicht en de locomotief stiet te mid den der lijken en der overblijfselen van allerlei soort, die den weg versper den, voortdurend op hindernissen. De zware machine sprong ieder oogenblik in de hoogte en niets scheen haar voor ontsporing te kunnen bewaren. De toestand werd voortdurend gevaarlij ker. Rechts spuwden de kanonnen der gefedereerden, die naderbij gekomen waren, dood en verderf, terwijl de separatisten aan den linkerkant een moorddadig vuur onderhielde.n. Er bestond niet meer de geringste hoop op ontsnapping en men kon het een werkelijk wonder noemen, dat nog geen schot de kruitlading van Georges Graveson in de lucht had doen sprin gen en daardoor den trein vernietigd had. Eensklaps nam het vreeselijk ka nonvuur nog in kracht toe. Een luid geschreeuw verhief zich uit den wagon der reizigers, waarop geantwoord werd door een gil van smart uit de locomo tief, waar master Go-Ahead stond. Aan den eenen kant had een kanon schot het dak van den wagon verbrij zeld, waarin de ongelukkige reizigers zich bevonden, aan de andere zijde was een kogel voor de oogen van den machinist voorbij gesuisd, waardoor de heldere dag voor hem eensklaps in stikdonkeren nacht veranderde. „Voorwaarts, voorwaarts", riep de ontembare John voor de laatste maal, doch dezen keer was het alleen opsnij derij. Go-Ahead wachtte tevergeefs, dat zijn oogen weer de voorwerpen zouden gaan onderscheide na eenige oogenblikken voelde hij zich buiten staat, zijn machine te besturen. Toch wilde hij het nog niet opgeven. Met de inrichting van de locomotief volko men vertrouwd, wilde hij zich al tas tend van haar bedienen, doch dit voe len en tasten verminderde de vaart der machine en hij moest er zich mede tevreden stellen, dat het monster met steunen en snuiven zijn weg voortzette'. Binnen weinige oogenblikken be vond de trein zich te midden der strij denden en tien minuten na het onge val reed de trein nog slechts langzaam voort, daar duizenden hinderpalen hem den weg versperden. Om hem heen had de slag een waarlijk vreeselijk karakter aangenomen. Aan overwin ning of nederlaag dacht men bijna niet meer. Aan beide zijden waren de soldaten bezield met het gelijke ver langen, den vijand te vermoorden. Wat master Go-Ahead betreft, hij had zich, na zich van de ontzetting en de pijn hersteld te hebben, welke hem het verlies zijner oogen bereidde, kalm op een kolenzak neergezet, en wachtte koelbloedig, dat een der ko gels, die van alle kanten om zijn ooren suisden, aan de zaak een einde zou ma ken. Intusschen verplaatste de locomotief zich immer met meer moeite. De kolen ontbraken en de stoom deed telkens langzamer zijn plicht. Een hindernis, die nog grooter was dan alle andere, dook eep-.klaps voor den trein op het was een hoop doode paarden. Vergeefs beproefde de zware machine deze overblijfselen van den slag ter zijde te schuiven deze hin derpaal kon zij niet uit den weg rui men en de trein stond volkomen stil. Alleen de locomotief rochelde nog. Van tijd tot tijd scheen dit lichaam zon der ziel weer tot nieuw leven te willen ontwakende schoorsteen hoestte nog twee- of,driemaal; de trein be proefde opnieuw verder te rijdem, doch na twee of drie omwentelingen van de raderen bleef de wagonreeks onbeweeg lijk staan te midden van den rook en de laatste stuiptrekkingen van het gevecht. Dezen keer kon men het gevaar niet meer ontwijken, want de reizigers waren tusschen twee vuren gevangen. Slechts een van hen stond nogGeor ges Graveson, die zich in het onvermij lelijke egschikt ha^ en, scjyji$a.3r zus- tig heen en weer wandelde, zonder verder aan zijn gevaarlijke lading te denken. Om de maat van het ongeluk vol te meten, was een regiment van de Noordelijken komen aanrukken, dat op de separatistische artillerie begon te schieten, terwijl de kanonnen van generaal Curtis voortgingen met vuur en vlammen te spuwen. Het was de laatste inspanning, nog een kwartier en men kende, den naam van den overwinnaar. Nu echter kwam een nieuw gevaar zich voegen bij de ver schillende gevaren, welke den ongeluk- kigen trein bedreigden. De federa listische kogels, die den top der rots niet bereikten, maakten langzaam den harden steen los, de rotsblokken be gonnen te hellen om vervolgens kra kend in den afgrond te storten, in wiens diepte de tot stilstaan gebrachte trein op de eind-catastrofe te wach ten scheen. Immer heftiger knalden de schoten om de ongelukkige reizi gers. „Ach, als ik slechts mijn oogen had en een geweer", zei nu en dan de arm# Go-Ahead, „dan liet ik mij niet als een buffel dooden". Ongeveer hetzelfde dacht ook Geor ges Graveson, doch hij wist niet juist, welke partij hij zijnen bijstand veriee- nen zou. Zijn politieke gevoelens deden hem naar het Noorden, doch zijn han delsgeest naar het Zuiden overhellen en hij sprak me* groote bitterheid: „Als Mac Culloch geslagen wordt verlies ik mijn kruitleverantie". Eensklaps nam het alarm der kanon nen op de zijde der Unionisten den om vang van een voortdurend gedonder aan. De aarde begon weer voortdurend te beven de kruitdamp werd zoo dik, dat men zelfs In dén spoorwegwagon niet meer op drie schreden voor zich uit kon zien en zich niet meer verstaan baar kon maken, zelfs wanneer men zijn buurman in het oor schreeuwde. De toestand der reizigers werd zoo vreeselijk, dat de ongelukkigen een waar angstgehuil uitstieten. Slechts een van hen bleef kalm, Georges Grave son. Op gevaar af zich get hoofd door een kanonskogel te laten verpletteren, stak hij van tijd tot tijd het hoofd uit het portier, teneinde de kansen der beide legers te achterhalen. Hij maakt# zich zelf met de gedachte vertrouwd, dat de Noordelijken overwinnaar# zouden blijven en meende genoegzaam betaald tc zijn, ah hij niet in de lucht vloog. Hij had evenwel geen tijd met deze troostende gedachte lang bezig te zijn, want een nog heftiger kanon gedonder overheerschte het gedruisch van den veldslag. De wand van den wagon werd door een neerstortend, ontzaglijk rotsblok getroffen en ver- dween in de diepte. Tegelijkertijd wer den drie reizigers verpletterd, terwijf de wagorrraderen tot splinters werden geslagen. De gevolgen van dit ongeluk waren, dat Georges Graveson en zijn deelgenooten in het ongeval van nu af weerloos aan de kogels waren bloot gesteld, die van alle kanten als hagel op hen neervielen. Het eerste offer was de kruithande laar Hij gevoelde plotseling een slag tegen den voorarm en constateerde, dat een kogel hem het handgewricht verpletterd had. Zijn reisgenooten waren blij over het ongeval, dat hem trof. Om eenige lippen verscheen een glimlach van wreede vreugde, doch de allesbehalve zenuwachtige Yankee hernam spoedig zijn zelfbeheersching: hij verbond zijn wonde en zett zijn wan deling op de galerij van den trein met gelijkmatigen tred voort. Toch had zich zenuwachtige opgewondenheid van hem meester gemaakt en een enkele, kwellende gedachte pijnigde zijn her senen „Hoe komt het, dat de kruit wagen nog niet in de lucht gevlogen is De geconfedereerden waren volko men verslagen. Ben Mac Culloch wa# na wanhopige inspanning, na war# wonderen van dapperheid verricht t# hebben, gesneuveld en het overschot van zijn leger vluchtte zoo snel moge lijk, zonder aan verderen tegenstand te_4eckgr?t J2.e.gcn$rs>2l?jlyit$aozdsbii o g. o cr. a 8 - E o s S 8 a 2 3 g. U3 as m s- sr P" a to c s; O O 9- 2 3 O p 3 3 c r c- Et" CC a 2 - 2 2. r 3 <5 C O r- 3 3*1=: 0.1 3 3 EL 2 3- 3 A 3_ a CL <t> SS O- 3 n 3 O N p 3 3 aq "C' <3: S 3 2 r 3 O c: O O S S- H 3 g. 3? S2. 5? 3. 2 ö- 2. S 2 -d 2. 3 ft s OQ Sr- S 2. n* a x' r* rs - "S h - 05 - 1 D. w B 3- sr Sgl N Q, ff S. a. 3. 2- 3 cn it> c- p rr o - 3 3 S B B i B G» es: rt> a ti ft 21 P. 3 3 O 5 5 C- 3 O O o O O- 3*. O Cu O i? 5- n a s-. 13 S 3 3 0. o. 5 w O. 3- 2 8- a B o go,?. O- o 3 3- a rr- £3 .V 3 3- O 3 rt> p 8 O 3* 2 a 3 M 8 8. P 3. O K 3 3 o s O 5 S-O o q 2 h. o P s 9 a S 3' E 5. o. - o- ïL o c c w - s j a 5 sJ p. - - 8 "S S s jr o j— 2. 2 g. 2. 5 a z 3 CfQ rr m p- n. 3 2. o V?- r, re 2 -o P8 5' 3 Cu 3 S 2. o 2 O <ys= rj s; c n> sr 3 3-3 S o S o"

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1921 | | pagina 8