o
Toen hij dit gezegd had, liet hij drie
of vier scherpe tonen aan de stoomfluit
ontsnappen, greep de schop van den
verschrikten stoker en schopte de
machine met kolen vol.
Joe Smith was geen kruitvat, maar
ook geen lafaard. Hij behoorde tot die
talrijke klasse van menschen in de Ver-
eenigde Staten, die den dood beschou
wen als de meest gewone zaak der we
reld, waartegen een strijd de moeite
niet waard is. Hij sprak daarom verder
geen woord en de trein zette zijn weg
voort.
1.
Terwijl master Go-Ahead en de
stoker dit belangwekkende gesprek
voerden, waren de gezamenlijke reizi
gers, die zich in trein 83 bevonden, in
den restauratie-wagen verzameld en
ontbeten daar met den besten eetlust
der wereld. Dank zij het vindingrijk
systeem der Amerikaansche spoor
wegen, wier gezamenlijke wagons
met elkander in verbinding staan, had
ieder zijne plaats kunnen verlaten om
zich naar den restauratie-wagen te be
geven.
In den restauratiewagen bevonden
zich dus slechts pachters of kooplieden
die om gewichtige redenen moesten
reizen. In het bijzonder scheen een van
hen, master George Graveson, vreeselijk
veel haast te hebben, om een der beide
goederenwagens, die volgens zijn be
weren, slechts balen tabak bevatte,
op de plaats zijner bestemming te
brengen.
Het moge Europeanen zeldzaam
voorkomen, dat men in dien tijd tabak
wagonladingen naar Arkansas trans
porteerde, doch daar de afzender be
weerde, dat zijn Virginia, Maryland en
zijn# sigaren voor de soldaten van ge
neraal Curtis bestemd waren, liet men
hem rustig zijn koopmanschap drijven.
Toen het woedende kanongebulder
der separatisten tot Joe Smith en de
ooren der reizigers doordrong, keken
deze laatsten elkander ontzet aan en
verlieten den restauratie-wagen, om
van de rugwaai tsche beweging, welke
de machinist volgens hunne meening,
uitvoeren liet, getuigen te zijn. Doch
zooals wij reeds weten, was master
Go-Ahead ver verwijderd van de be
doeling, den trein tot staan te brengen
integendeel was de snelheid veel grooter
dan voorheen. Reeds waren de raderen
der machine zoowel links als rechts
tegen de lichamen van vijf of zes doode
soldaten gestooten de aarde sidderde
van het vreeselijk gedonder der ka
nonnen reeds was de trein zoo nabij
het slagveld gekomen, dat men van
tijd tot tijd de commando's der officie
ren hooren kon. Nog een minuut en
trein 83 bevond zich midden in het
gewoel van den slag.
Ik heb daar een prachtig idee ge
had, Smith Geef op de locomotief
achtIk zal intusschen den slag be-
studeeren en hedenavond zullen wij een
nauwkeurig verslag van het gevecht
voor de „Little Times" van Bentonville
opstellen."
Terwijl master Go-Ahead deze ge
denkwaardige woorden sprak, stieten
de verschrikte reizigers een angstig
gehuil uit. Zij hadden nu bemerkt,
dat de machinist in het geheel geene
maatregelen nam, om den trein tot
staan te brengen toen zij bovendien
nog waarnamen, dat de snelheid in
plaats van te verminderen steeds groo
ter werd, toen het hun duidelijk werd,
dat de dolkop, aan wiens zorgen zij
waren toevertrouwd, het plan moest
opgevat hebben, hen midden door het
strijdgewoel te voeren, naderden zij
zooveel mogelijk de locomotief en vor
derden op krachtigen toon van Go-
Ahead, dat hij onmiddellijk zou terug-
keeren.
Daarvan wilde de machinist echter
niets weten. „Ladies en gentlemen."
verklaarde master Go-Ahead op kouden
toon en met spottenden lch, „terug
rijden is niet meer mogelijk. Kijkt eens
even naar de soldaten van generaal
Curtis, die ons reeds omsingelen. Het
eenige redmiddel voor ons isden
stoom nog grooter drukking te geven
en alles neder te werpen, wat ons hin-
dgjrijfHi in cjen weg komt"
Onder deze omstandigheden behiel
den van de twintig personen, die zich
in den trein bevonden, slechts weinigen
de hoop, heelhuids uit dezen vreese-
lijken toestand verlost te zullen worden;
de meesten maakten zich daaromtrent
geen illusie meer zij stieten een woe-
d gehuil uit en slingerden vloeken
verwenschingen naar het hoofd van
.j.i bepaald krankzinnig geworden
machinist.
In de hevigste woede was echter de
tabakshandelaar ontstoken. Nadat hij
van Go-Ahead geeïscht had, den trein
tot staan te brengen, had hij hem ge
dreigd, een kogel door den kop te schie
ten, doch Go-Ahead had daarop slechts
met een minachtend lachen geant
woord.
Eensklaps juist toen de trein door
een boschje reed weerklonk onmid
dellijk vóór de locomotief een hevig
geweervuur. De arme Joe Smith stiet
een luiden gil uit, strekte de beide
armen ten hemel en draaide om zich-
zelven men zag, hoe het bloed uit zijn
lippen spootdaarna viel hij met een
zwaren bons op de spoorbaan neder.
Toen Go-Ahead den stoker zag vallen,
werd hij door diep medelijden aangegre
pen. Hij gevoeld zelfs een spoor van
gewetenswroeging, de door zijn krank
zinnig gedrag veroorzaakte dood van
zijn trouwen kame-aad viel hem als
een steen op het hart. Deze treurige
geschiedenis, die hij niet had vooruit
gezien, deed hem van besluit veran
deren. Hij draaide plotseling den stoom
af en begon terug te rijden, om ten
minste het lijk van zijnen metgezel te
kunnen opzoeken en te voeren na,ar eene
plaats waar men hem eene mensch-
waardige begrafenis ten deel zou kun
nen doen vallen.
Binnen weinige oogenblikken bevond
de trein zich weer op de plaats, waar
Joe van de locomotief was gevallen.
Het geweervuur weerklonk nu leven
diger dan voorheen, zonder eenige on
derbreking. Go-Ahead bracht de loco
motief tot staan, stapte,.zonder zich
om de kogels, welke rondom zijn ooren
suisden te bekommeren, van zijn ma
chine, vond het lijk van zijn stoker en
droeg het op de locomotief, waar hij
het uitstrekte en een traan op de wan
gen van den doode vallen liet. Vervol
gens zette hij zijne rugwaartsche be
weging voort en verliet, oogenschijnlijk
ongaarne en met bloedend hart, het
slagveld. De vreugde der reizigers, toen
zij de beweging bemerkten, was onbe
schrijflijk.
„Dat is de eerste maal, dat ik voor
een gevaar terugwijk," zeide hij onte
vreden tot zichzelven. De bekoring
liet hem echter niet los. De duivelsche
muziek van den veldslag drong als
zoete, bedwelmende muziek in zijnoor
en geheimzinnige emmen riepen hem
toe:,,Kom toch, kom!" Tweemaal
reeds had hij de hand uitgestrekt, om
opnieuw den weg naar het slagveld in
te slaan, tweemaal had hij den moed,
wederstand te bieden. Er ontbrak niet
veel aan, of hij had zichzelven voor een
wezenlijken martelaar gehouden.
De reizigers hadden hun kalmte in
tusschen geheri en al teruggekregen en
op gevaar af door een kogel te worden
getroffen, waren eenigen van hen op
de buitengalerij gaan staan. Deze men
schen, nuchtere en practische Yankees,
die zooeven aan een groot gevaar ont
snapt waren, begonnen zich door droge
scherts van den uitgestanen angst te
herstellen. Ongelukkigerwijze was een
der schertsende woorden zeer onver
standig een der reizigers zeide Mas
ter Go-Ahead is nu toch bang geweest."
De machinist keek den spreker vast
in het gelaathij voelde, hoe hem het
bloed naar het hoofd steeg. Vervolgens
bracht hij den trein tot staan en al
vorens iemand vermoeden kon, wat er
voorviel, reed hij met vollen stoom
weer op het slagveld toe, terwijl hij uit
al zijn krachten schreeuwde :,,zoo
A IT f_ A A L rto n i h r\ i n rt ei ou ro A j
midden door de strijders heen te stor
ten.
Een gil van ontzetting weerklonk
plotseling uit den wagon, waarin zich
de reizigers bevonden. Een kogel had
de beide wanden der waggon doorboord
en hoewel niemand was gewond gewor
den, had de schrik allen een gil ont
lokt. Go-Ahead had dezen gil gehoord,
doch nu was het de tijd niet meer, om
daarop acht te slaan, Hij moest voor
waarts, altijd voorwaarts. Dat wasnu
het eenige redmiddel, als er ten minste
nog zulk een bestond. Eensklaps ver
deelde de kruitdamp zich voor een
oogenblik en de machinist zag omstreeks
honderd schreden voor zich uit een
ongeordende, wemelende, woeste me
nigte. Daar vocht men met onuit
sprekelijke woede, geen der partijen
week ook slechts een haartbreedte
terug.
„Eindelijk," riep Go-Ahead, „ein
delijk zal ook ik een slag leveren."
Zonder zich om den hoogstwaarschijn-
lijken afloop te bekommeren, liet hij
zijn machine altijd sneller rijden. De
zware locomotief scheen letterlijk te
vliegen en suisde als een bom te midden
der strijdenden.
„Wij moeten hen scheiden," riep
Go-Ahead den ontstelden reizigers toe.
Inderdaad stormde het vreeselijke mon
ster op de elkander bestrijdende lsgers
los, maakte een bloedige opening door
het menschenkluwen en zette daarna
zijn weg voort. In weinige seconden
had de locomotief meer dan vijftig
menschen uit alle landen gedood
Amerikanen, ren, Duitschers, Fran-
schen, Indianen vijftig mannen van
alle kleuren blanken, blonden, brui
nen, negers en mulatten. Het talrijkst
echter wa en onder de dooden de ver
schrikkelijke Irokeezen vertegenwoor
digd, die als losgelaten monsters aan
den strijd deelnamen. Als door een
wonder wa de machine op de rails
blijven staan, ja, zij reed zelfs verder
en stiet links en rechts de menschelijke
overblijfselen ter zijde; de raderen en
de wagens waren tot aanzienlijke hoogte
mét bloed bespat en stukken van men
schelijke ledematen hingen tusschen
de spaken.
Onder de strijders, die ter rechter tijd
ter zijde waren gesprongen, heerschte
een oogenblik sombere ontsteltenis.
Toen zij echter weer tot zich zeiven
gekomen waren, meenden zij, dat de
duivelsche machine vr. boven bevel
had bekomen, zich op deze wijze op
hen los te storten en beide partijen
begonnen, meenende met een nieuwe
uitvinding van den vijand te doen
te hebben, op de machine te schieten
Doch dank zijne snelheid ontkwam de
trein dezen aanval en zette zijn ake-
ligen weg voort. Maar nog was het
gevaar niet voorbij bijna ieder oogen
blik tiet men op nieuwe scharen, die
de Peakbridgeheuvels bestormden. Het
scheen volkomen onmogelijk door deze
menschen massa's zonder te ontsporen
heen te breken. Van den anderen kant
zou het waanzinnig geweest zijn, den
trein tot staan te brengenzou het
niet beter geweest zijn, in de luchtte
vliegen, dan voortdurend aan de kanon
schoten blootgesteld te zijn, die elkan
der in alle richtingen kruisten en loco
motief en waggons ten laatste zouder
versplinsteren
Master Go-Ahead zag er uit als eer
duivel. Hij stiet zijn lievelingskreet
uit en schudde onophoudelijk koler
op den gloed.
CXI ft.i aoHuvii ov/jn vuw r» uv f
Master Go-Ahead is bang geweest
Dat zal niemand van mij zeggen
Ahead Ahead Voorwaarts, voor
waarts
Go-Ahead voelde, hoe hem de be
dwelming van den slag naar het hoofd
steeg. Hij dacht reeds niet meer aan
1 oe Smith riin owo+o crAdachte was,
III.
Intusschen was de meerderheid der
reizigers, die zich in de wagons be
vonden, halfdood van angsteenigen
schimpten en vloekten. Vooral de
eigenaar van de groote tabakslading
braakte de ongelooflijkste namen tegen
den machinist uit. Bij ieder kanonschot
sprong hij op, trok zich aan de haren
en stak dreigend de gebalde vuisten
'en heme1. Deze voortdurende opge
wondenheid viel zijn reisgenooten wel
dra op deze eischten van hem, zich
rustig te houden of zijn onverstaanbare
geluiden in een andere af deeling van
den wagon uit te stooten.
jOns Jeven is even zooveel waard
als het uwe," sprak een farmer (pach
ter), „en wie weet, of Go-Ahead er zich
nog niet gelukkig doorslaat."
„Onmogelijk
„Daar valt mij een uitmuntend idee
in," riep een derde wat zoudt ge er
van zeggen, als wij het inwendige der
wagons barricadeerden met de balen
tabak, die zich in den trein bevinden,
teneinde de kogels tegen te houden."
„Dat is een goed idee, een fameus
idee," stemden vijf of zes anderen in.
Maar Georges Graveson werd lijk
bleek en toen drie of vier reizigers op
stonden om de pakken tabak te halen,
ging hij voor de deur staan en riep op
gillenden toon Blijf daarvan af, als uw
leven u lief Is In de zakken is geen
tabak, maar kruit."
Toen de ongelukkige reisgenooten
deze vreeselijke onthulling vernamen,
stieten zij een gemeenschappelijken,
luiden gil van ontzetting uit. Zonder
zich ook maar een seconde te bedenken,
vielen zij gezamenlijk op den man aan,
die deze gevaarlijke lading in den trein
binnengesmokkeld had en dreigden
eenstemmig, dat zij hem zouden lyn-
hen.
Overigens was hetgeen Graveson ge
daan had, onder de toenmalige Ameri
kaansche toestanden volstrekt niets
ongewoons. Hij woonde gewoonlijk
te New-Yorkhad, zooals zoovele
Yankees, reeds een dozijn beroepen
bij de hand gehad, verscheidene malen
bankroet geslagen en tal van vermo
gens opgemaakt.
Hij wilde zich derhalve op eigen
gezag en door zelfbewustzijn gedreven
tot generaal benoemen, toen een aan
hanger der Zuidelijken hem een han
delszaakje voorsloeg, dat spoedig meer
beduidende voordeelen moest afwerpen
en veiliger scheen dan de krijgskundige
loopbaan. Alle havens der geconfe
dereerde staten werden door de vloot
der Noordelijken geblokkeerd. De sepa
ratisten zagen reeds het oogenblik
naderen, waarop gebrek aan kruit zou
ontstaan en er waren ontzaglijke som
men te verdienen, als men ammunitie
naar Charlestown of New-Orleans
bracht. Daarvoor was voldoende, drie
of vier vaartuigen te vinden, wier
kapiteins dapper en schrander genoeg
waren om de blokkade onder vreemde
vlag de doorbreken.
De voorslag was verlokkend en Gra
veson aarzelde niet er op in te gaan.
Binnen twee dagen had hij te New-
York belangrijke sommen verzameld
om de onderneming te kunnen beginnen
en nog was geen week verloopen of drie
schepen zeilden af om op Cuba kruit
op te koopen, dat met 400 of 500, ja
zelfs 600 percent winst weer aan de
zuidelijke staten verkocht zou worden.
Dezen keer scheen Graveson het geluk
toe te lachen. Deze ongewone en koene
handelsonderneming gelukte boven alle
verwachtingvan tien uitgezonden
schepen had slechts een enkel het
ongeluk, gebombardeerd te worden,
waarop een ontploffing volgde. Dat
was echter zoo erg niet, want het schip
was voor een hooge som verzekerd.
Op het oogenblik, waarop onze ge
schiedenis speelt, bezat de vindingrijke
kruithandelaar reeds een flink vermo
gen. De ladingen werden langzamer
hand grooter en Graveson had zich op
gewerkt tot eenig leverancier der re
geering te Richmond. Intusschen was
evenwel het krijgstooneel veranderd.
New-Orleans en andere kuststeden
waren den gefedereerden in handen
gevallen. De strijd werd nu gestreden
in de staten van het Midden en zelfs
in die van het uiterste Westen. Om de
oorlogscontrabande nu tot de geconfe-
dereerden te doen doordringen, moest
men zeer slim te werk gaan en haar
langs de spoorbanen der Unie transpor-
téeren, of, wat met nog meer gevaren
verbonden was, haar op de grenzen van
Mexico brengen. Daar master Graveson
binnen korten tijd weer een groote
hoeveelheid kruit afleveren moest, had
hij het besluit genomen, de gevaarlijke
lading in kleine zakken en pakken te
verbergen, die er als tabaksbalen uit
zagen en zichzelf op weg te begeven om
zijn waren af te leveren. Reeds waren
acht wagons dezer gevaarlijke lading
tejgen_ haarjngerujlcj. bleven
er nog vier over en een der laats e be
geleidde de Yankee naar Bentonville,
waar de agenten van het zuiden de
lading overnamen, om haar naar de
plaats der bestemming te voeren.
Dezen keer echter zou het schip om
zoo te spreken in de haven schipbreuk
lijden.
Hoewel de kruithan delaar geen
lafaard was, had hij het toch niet rustig
en kalm kunnen aanzien, toen hij zag,
dat de machinist Go-Ahead midden
over den veldslag reed. De vrees voor
den dood plaagde hem nietdoch hij
geraakte buiten zichzelven bij de ge
dachte, dat hij zijn kostbare waren ver
liezen en ten gevolge daarvan een aan
zienlijke winst derven moest. Daardoor
was hem In een oogenblik van op
gewondenheid de opmerking ontsnapt,
die hem nu duur genoeg zou kunnen
komen te staan.
Keeren wij nu na deze uitweiding
tot de reizigers terug, wier angst en
vertwijfeling den hoogsten graad had
den bereikt. Woedend hadden zij zich
op Georges Graveson geworpen en
stieten een bloeddorstig gehuil uit,
dat hem aangaande het lot, hetwelk
hem beschoren was, geen oogenblik
in twijfel liet. Doch de brave Yankee
was er de ijjan niet naar om onder zulke
moeilijke omstandigheden het hoofd
te verliezen. Hij trok zich naar een
hoek van den wagon terug, haalde hier,
waar al zijn vijanden tegenover hem
stonden, twee revolvers uit den zak
en richtte deze met de grootste kalmte
op de hem omsingelende groep reizigers.
„Gentlemen," sprak hij vervolgens
rustig en plechtig, alsof hij een toast
wilde slaan. „Ik begrijp uw toorn, maar
wil alsjeblieft even bedenken, dat daar
aan nu niets meer te veranderen is
als wij in de lucht moeten vliegen, zal
mijn dood u voor dat betreurenswaar
dige ongeval niet behoeden."
Twee of drie personen schreeuwden
„Weg met hem 1"
Georges Graveson sloeg daarop geen
I acht, maar ging kalm voort :,,Wil dan
i asjeblieft op de tweede plaats bedenken,
dat niet ik, maar een ander verdient
op staanden voet te worden opgehan-
ge het is de machinist Go-Ahead, die
ons in dezen toestand gereden heeft.
Ten laatste," ging de ongevoelige
Yankee voort, zoodra het gedonder
der kanonnen zweeg „bezit ik hier
twee voortreffelijke revolvers, die uit
stekend ingeschoten zijn. Geef er asje
blieft acht op, dat gij met twintig
tegenover mij alleen staat. Als gij
bepaald bij uw verlangen, mij te lyn
chen, blijft, zal ik mij van mijn wapenen
moeten bedienen en ik sta er u borg
voor, dat acht of tien van u onder mijn
kogels zullen vallen, voordat mijn
leven er mede gemoeid is."
De reizigers konden tegen deze rede
neering van den kruithandelaar be
paald niets aanvoeren en wel des te
minder, omdat tengevolge van een
zeldzaam toeval geen van hen gewa
pend was zij hielden met schreeuwen
op en gedroegen zich kalm, ten einde
het slot der redevoering te kunnen
vernemen.
„Als nu eerst tien van u buitert ge
vecht gesteld zijn," ging de Yankee
voort, „staan nog eveneens vele tegen
standers tegenover mij doch ik heb
vergeten, u opmerkzaam te maken,
dat ik nog een ander paar revolvers
bezit en ik hoop met de twaalf schoten,
die mij dan nog overblijven, even han
dig om te gaan als met de eerste. Wilt
ge nu mijne meening leeren kenner
over het geval, dat ons allen evenveel
belang inboezemt, dan moet ik u zeg
gen, dat ik het voor u veel voordeeliger
houd, als gij zoo kalm mogelijk den
afloop afwacht van de krankzinnige
handelwijze van den machinist, dan
dat gij vóór dien tijd door mijne hand
valt. Het kan ondanks alles toch nog
zeer goed mogelijk zijn, dat wij er met
ten blauw oog afkomen."
Gedurende zijn eheele redeneering
hield Georges Graveson de revo vers
dreigend op zijn reisgenooten gericht
en wachtte hun beslissing af. Deze
waren nu evenwel op het hoogtepunt
van woede gekomen. De koelbloedig-
Jtë&ï» dJn Yankee had hgp nog meer
opgewonden en zij begonnen opnieuw
met bedreigingen tegen den kruithan
delaar uit te stooten.
De trein zette nog altijd met dezelfde
snelheid zijn weg voort.
Eensklaps trad een jong meisje, dat
met haar groote, heldere oogen, haar
krachtigen mond en fijne haren van
donker-zwart, die in lange lokken op
haar schouders vielen, een aantrekke
lijke verschijning vormde, in den wagon
Zij trad twee schreden naar voren en
sprak op zachten toon Gentlemen
Luistert naar mijn woorden en laat
nutteloos bloedvergieten achterwege
Wij moeten toch allen met elkander
sterven welk nut zou dan de moord
hebben, dien gij wilt begaan
De onverwachte verschijning van de
teedere meisjesgestalte werkte als het
plotseling opduiken van een spook.
Alle reizigers wendden zich tot haar.
Het zeldzame schepsel stond in de
geopende deur, die der verschijning tot
omlijsting scheen te dienen. Op hare
lippen zweefde een minachtend lachje
in haar geheele wezen lag een treffende
waardigheid een onbeschrijfelijke groot
heid van ziel, die zichtbaar indruk
op de woeste mannen maakten.
Tot op dit oogenblik had niemand
de vreemdelinge bermerkt. Hoe en
wanneer was zij in den trein gekomen
De verwondering der reizigers was door
zooveel zeldzame gebeurtenissen ten
top gestegen.
Zooals men zich wel denken kan,
was de opmerkzaamheid der reizigers
nu op een geheel ander voorwerp ge
richt. Men vergat Georges Graveson
en zijn kruitlading en liet hem voor-
loopig leven.
IV.
Intusschen begonnen de troepen der
zuidelijke staten te wijken. Trots hun
ontembaren moed werden de Irokeezen
door de soldaten van generaal Curtis
teruggedrongen en in grooten getale
nedergeveld.
Toch had „Sterke Stier" nog niet
alle hoop op de overwinning opgege
ven. Hij verzamelde het overschot
zijner krijgers, plaatste zich aan hun
hoofd en snelde heen, ten einde in de
dichtste rijen der gefedereerden een
bres te openen. Door zijn dapperste
mannen omgeven, commandeerde deze
reus een bataljon, dat ware wonderen
van dapperheid verrichtte. Bij dozijnen
vielen de woeste Indianen om hem
heen met een glimlach op de lippen
en doodsverachting in de oogen stort
ten zij geluidloos op den grond. Hun
aantal werd van minuut tot minuut
geringer, maar geen van hen week ook
slechts een schrede achteruit. Generaal
Curtis zond bataljon op bataljon in het
vuur om aan het gevecht een einde te
maken. Doch „Sterke Stier" maaide
om zich heen alles neder wat in zijn
nabijheid kwam. Zijn zwaard was reeds
sinds langen tijd gebroken, doch hij
sloeg met de greep, terwijl hij met de
andere hand zijn tomahawk zwaaide,
die geen enkele maal een nederwaart-
sche beweging maakte zonder een vij
and op den bodem uit te strekken. Aan
zijn zijde vochten twee zijner zonen,
die bijna even groot en schoon waren
als hij zelf, als twee leeuwen. Eindelijk
moesten zij voor de overmacht wijken,
want van al deze wilde krijgslieden
waren nog slechts zeven man in het
leven, toen het stamhoofd een schot
in het voorhoofd ontving, dat hem wel
schokte, ook wankelen deed, maar niet
op den bodem uitstrekte. Verblind
en met door bloed overstroomd ge
laat stiet de hoofdman zijn oorlogs
kreet uit en stortte zich op den vijand.
Doch een tweede schot doorboorde
hem de borst en slingerde hem op de
lijken zijner laatste soldaten. Hij was
dood, een luitenant der cavallerie
had hem doen sneuvelen, die echter
zelf ook zwaar gekwetst neerviel.
Toen Ben Mac Culloch den ondergang
zijner dappere bondgenooten, de Iro
keezen, vernam, verzamelde hij al
zijn voetvolk, stormde met hen op
de gefedereerden los en begon den
beslissenden strijd. Deze geheele troep
snelde, van de Peakbridge-heuvels
afdalend, als een wervelwind op eenige
onderden_ met§rs_ tJ£ih 8? vpor{>ij.
Een minuut later was master Go-
Ahead bij de zwarte massa der sol
daten van Mac Culloch aangekomen
en begon door middel zijner zware
machine opnieuw dood en verderf
te zaaien. Doch de bataljons waren
te dicht en de locomotief stiet te mid
den der lijken en der overblijfselen
van allerlei soort, die den weg versper
den, voortdurend op hindernissen. De
zware machine sprong ieder oogenblik
in de hoogte en niets scheen haar voor
ontsporing te kunnen bewaren. De
toestand werd voortdurend gevaarlij
ker. Rechts spuwden de kanonnen der
gefedereerden, die naderbij gekomen
waren, dood en verderf, terwijl de
separatisten aan den linkerkant een
moorddadig vuur onderhielde.n. Er
bestond niet meer de geringste hoop
op ontsnapping en men kon het een
werkelijk wonder noemen, dat nog
geen schot de kruitlading van Georges
Graveson in de lucht had doen sprin
gen en daardoor den trein vernietigd
had.
Eensklaps nam het vreeselijk ka
nonvuur nog in kracht toe. Een luid
geschreeuw verhief zich uit den wagon
der reizigers, waarop geantwoord werd
door een gil van smart uit de locomo
tief, waar master Go-Ahead stond.
Aan den eenen kant had een kanon
schot het dak van den wagon verbrij
zeld, waarin de ongelukkige reizigers
zich bevonden, aan de andere zijde
was een kogel voor de oogen van den
machinist voorbij gesuisd, waardoor
de heldere dag voor hem eensklaps
in stikdonkeren nacht veranderde.
„Voorwaarts, voorwaarts", riep de
ontembare John voor de laatste maal,
doch dezen keer was het alleen opsnij
derij. Go-Ahead wachtte tevergeefs,
dat zijn oogen weer de voorwerpen
zouden gaan onderscheide na eenige
oogenblikken voelde hij zich buiten
staat, zijn machine te besturen. Toch
wilde hij het nog niet opgeven. Met de
inrichting van de locomotief volko
men vertrouwd, wilde hij zich al tas
tend van haar bedienen, doch dit voe
len en tasten verminderde de vaart
der machine en hij moest er zich mede
tevreden stellen, dat het monster met
steunen en snuiven zijn weg voortzette'.
Binnen weinige oogenblikken be
vond de trein zich te midden der strij
denden en tien minuten na het onge
val reed de trein nog slechts langzaam
voort, daar duizenden hinderpalen hem
den weg versperden. Om hem heen
had de slag een waarlijk vreeselijk
karakter aangenomen. Aan overwin
ning of nederlaag dacht men bijna
niet meer. Aan beide zijden waren de
soldaten bezield met het gelijke ver
langen, den vijand te vermoorden.
Wat master Go-Ahead betreft, hij
had zich, na zich van de ontzetting
en de pijn hersteld te hebben, welke
hem het verlies zijner oogen bereidde,
kalm op een kolenzak neergezet, en
wachtte koelbloedig, dat een der ko
gels, die van alle kanten om zijn ooren
suisden, aan de zaak een einde zou ma
ken.
Intusschen verplaatste de locomotief
zich immer met meer moeite. De kolen
ontbraken en de stoom deed telkens
langzamer zijn plicht.
Een hindernis, die nog grooter was
dan alle andere, dook eep-.klaps voor
den trein op het was een hoop doode
paarden. Vergeefs beproefde de zware
machine deze overblijfselen van den
slag ter zijde te schuiven deze hin
derpaal kon zij niet uit den weg rui
men en de trein stond volkomen stil.
Alleen de locomotief rochelde nog.
Van tijd tot tijd scheen dit lichaam zon
der ziel weer tot nieuw leven te willen
ontwakende schoorsteen hoestte
nog twee- of,driemaal; de trein be
proefde opnieuw verder te rijdem, doch
na twee of drie omwentelingen van de
raderen bleef de wagonreeks onbeweeg
lijk staan te midden van den rook en
de laatste stuiptrekkingen van het
gevecht.
Dezen keer kon men het gevaar
niet meer ontwijken, want de reizigers
waren tusschen twee vuren gevangen.
Slechts een van hen stond nogGeor
ges Graveson, die zich in het onvermij
lelijke egschikt ha^ en, scjyji$a.3r zus-
tig heen en weer wandelde, zonder
verder aan zijn gevaarlijke lading te
denken. Om de maat van het ongeluk
vol te meten, was een regiment van
de Noordelijken komen aanrukken,
dat op de separatistische artillerie
begon te schieten, terwijl de kanonnen
van generaal Curtis voortgingen met
vuur en vlammen te spuwen. Het
was de laatste inspanning, nog een
kwartier en men kende, den naam van
den overwinnaar. Nu echter kwam een
nieuw gevaar zich voegen bij de ver
schillende gevaren, welke den ongeluk-
kigen trein bedreigden. De federa
listische kogels, die den top der rots
niet bereikten, maakten langzaam den
harden steen los, de rotsblokken be
gonnen te hellen om vervolgens kra
kend in den afgrond te storten, in
wiens diepte de tot stilstaan gebrachte
trein op de eind-catastrofe te wach
ten scheen. Immer heftiger knalden
de schoten om de ongelukkige reizi
gers.
„Ach, als ik slechts mijn oogen had
en een geweer", zei nu en dan de arm#
Go-Ahead, „dan liet ik mij niet als
een buffel dooden".
Ongeveer hetzelfde dacht ook Geor
ges Graveson, doch hij wist niet juist,
welke partij hij zijnen bijstand veriee-
nen zou. Zijn politieke gevoelens deden
hem naar het Noorden, doch zijn han
delsgeest naar het Zuiden overhellen
en hij sprak me* groote bitterheid:
„Als Mac Culloch geslagen wordt
verlies ik mijn kruitleverantie".
Eensklaps nam het alarm der kanon
nen op de zijde der Unionisten den om
vang van een voortdurend gedonder
aan. De aarde begon weer voortdurend
te beven de kruitdamp werd zoo dik,
dat men zelfs In dén spoorwegwagon
niet meer op drie schreden voor zich
uit kon zien en zich niet meer verstaan
baar kon maken, zelfs wanneer men
zijn buurman in het oor schreeuwde.
De toestand der reizigers werd zoo
vreeselijk, dat de ongelukkigen een
waar angstgehuil uitstieten. Slechts
een van hen bleef kalm, Georges Grave
son. Op gevaar af zich get hoofd door
een kanonskogel te laten verpletteren,
stak hij van tijd tot tijd het hoofd uit
het portier, teneinde de kansen der
beide legers te achterhalen. Hij maakt#
zich zelf met de gedachte vertrouwd,
dat de Noordelijken overwinnaar#
zouden blijven en meende genoegzaam
betaald tc zijn, ah hij niet in de lucht
vloog. Hij had evenwel geen tijd met
deze troostende gedachte lang bezig
te zijn, want een nog heftiger kanon
gedonder overheerschte het gedruisch
van den veldslag. De wand van den
wagon werd door een neerstortend,
ontzaglijk rotsblok getroffen en ver-
dween in de diepte. Tegelijkertijd wer
den drie reizigers verpletterd, terwijf
de wagorrraderen tot splinters werden
geslagen. De gevolgen van dit ongeluk
waren, dat Georges Graveson en zijn
deelgenooten in het ongeval van nu af
weerloos aan de kogels waren bloot
gesteld, die van alle kanten als hagel
op hen neervielen.
Het eerste offer was de kruithande
laar Hij gevoelde plotseling een slag
tegen den voorarm en constateerde,
dat een kogel hem het handgewricht
verpletterd had. Zijn reisgenooten
waren blij over het ongeval, dat hem
trof. Om eenige lippen verscheen een
glimlach van wreede vreugde, doch de
allesbehalve zenuwachtige Yankee
hernam spoedig zijn zelfbeheersching:
hij verbond zijn wonde en zett zijn wan
deling op de galerij van den trein met
gelijkmatigen tred voort. Toch had
zich zenuwachtige opgewondenheid van
hem meester gemaakt en een enkele,
kwellende gedachte pijnigde zijn her
senen „Hoe komt het, dat de kruit
wagen nog niet in de lucht gevlogen
is
De geconfedereerden waren volko
men verslagen. Ben Mac Culloch wa#
na wanhopige inspanning, na war#
wonderen van dapperheid verricht t#
hebben, gesneuveld en het overschot
van zijn leger vluchtte zoo snel moge
lijk, zonder aan verderen tegenstand
te_4eckgr?t J2.e.gcn$rs>2l?jlyit$aozdsbii
o g.
o cr.
a 8
-
E o s
S 8 a 2
3 g. U3
as
m s- sr P"
a to c s;
O
O 9- 2
3 O p
3 3
c r c-
Et" CC
a 2
- 2 2. r
3 <5
C O r-
3 3*1=:
0.1
3
3 EL
2 3-
3 A 3_
a CL <t>
SS
O- 3 n
3 O N p
3
3 aq "C'
<3: S 3 2 r
3 O c: O O
S S- H 3
g. 3?
S2.
5? 3. 2 ö- 2. S
2 -d 2. 3
ft s OQ
Sr- S
2.
n* a x' r*
rs - "S h - 05 - 1 D. w
B 3- sr
Sgl
N
Q, ff S.
a. 3.
2- 3
cn it> c- p
rr o -
3 3
S B B i B
G» es:
rt>
a ti ft 21
P. 3 3
O 5 5 C-
3 O O o O
O- 3*. O Cu O
i? 5- n a s-.
13 S
3 3 0.
o. 5 w
O. 3- 2
8-
a B o
go,?.
O- o 3
3- a
rr- £3
.V 3 3- O
3 rt> p
8 O
3* 2
a 3 M
8 8.
P 3. O
K
3 3 o s O
5 S-O o q 2 h. o
P s 9 a S 3'
E 5. o. - o-
ïL o c c w -
s j a 5 sJ
p. - -
8 "S S s
jr o j— 2.
2 g. 2. 5 a z
3 CfQ
rr m p-
n. 3 2. o
V?- r,
re 2 -o
P8 5'
3 Cu
3 S 2.
o 2
O
<ys=
rj s;
c n> sr
3
3-3 S
o S o"