De moeilijke, tijden.
BUITENLAND.
Bureau: HOF 6, ALKMAAR. - Telefoon: 433
DE VIOOL.
No. d33
MAANDAG 14 NOVEMBER .1921'
I4e TAAPG4NG
Abonnementsprijs:
Per kwartaal- voor Alkmaar
Voor buiten Alkmaar
Met Geïllustreerd Zondagsblad
f 2.—
f 2 85
0 60 f hooger.
Advertentieprijs:
Van 1—5 regels f 1.25; eikeregel meer f 0 25; Reclames
per regel f 015: Ru-riek „Vraag en aanboc" uij vooi-
uitbetaling pc. piaat; ig f 0.60
Aan alle abonné's wordt op aanvrage gratis een polis verstrekt, welke hen verzekert tegen ongevallen tot een bedrag van f 500,—, f 4ÓO—f 200,—, f 100,—, f 60, f 35, f Ï5,
Do werekl slaat voor een moeilijk en
onbe?T":,"»elijk probleem.
Vo h een klein jaar terug en ook heden
wordt het nog herhaald, werd door de
eerste lieden van ons land gedoceerd, .dat
de wereld, en ook ons land, slechts ware
ie redden door arbeid.
De bijna 5-jarige oorlogstijd had zooveel
nuttige en noodzakelijke goederen aan de
wereld onttrokken, de oorlogsindustrie had
ïooveel improductieve goederen voortge
bracht,, dat wij stonden voor een tekort.
Soberheid eenerzijds, arbeid anderzijds,
daardoor alleen was de menschheid voor
oen buitengewone, ramp te redden.
In den laatsten tijd echter hebben v-ij
deze voor, de hand liggende waarheid niet
jneer dagelijks hooren herhalen.
Men berijdt thans een ander stokpaardje.
Met het oog op hetgeen in 1922 zal gaan
gebeuren, is inen vooral bij het stellen van
zijn conclusies zeer voorzichtig.
Indien, zoo luidt het thacSj die lamme
arbeidswet van Aalberse maar is opgerold
en de loonsverlaging toegepast, dan zal -liet
heel veel béter gaan.
Wij durven beweren, dat, gesteld ook al
dat de inwilliging van die beide verlan
gens mosgeii doorvoerbaar waren, dan nog
zou er slechts een bijna niet noemenswaar
dige verandering plaats grijpen.
Natuurlijk (wat zou het geven dit te
ontkennen), een tijdelijke verbetering hier
en daar, eenige verlichting in de moeilijk
heden voor de industrieën, zou daarvan het
gevolg zijn.
Een blijvende, een afdoende verbetering,
een benaderende opheffing van de moei
lijkheden bracht dit alles niet.
Daarom zij men vooral van Katholieke
zijde, en" dan niet alleen in werknemers-
kringen, bij het stellen zijner conclusies
zeer voorzichtig.
In de groole dagbladpers, meer speciaal
in de pers van liberale huize, dreunt te
genwoordig een soort Indianen-gehuil, het
welk meer in 't bijzonder is gericht tot den
Minister van Arbeid.
Hij is vooral degene, die gebruikt moet
worden als aanvalsobject, in de hoop en de
stille verwachting, dat dit zal brengen de
zoo vurig en zoo lang verhoopte politieke
watiste.
Men onderschatte van onze zijde de
macht en de invloedsfeer van die zijde niet.
In een tijd van malaise, in een tijd van
internationale moeilijkheden, gaat er bij
veien een dergelijke Helze heel gemakke
lijk in, vooral wanneer onder dezulken nog
tegenslag of verlies wordt geleden.
Den zondebok zoekt men thans en ge
lukt de toeleg, dan zal die zondebok, Aal
berse, met zijn sociale wetghving moeten
worden opgehangen.
Weliswaar is nog door niemand van de
luidruchtig doende dames en.heeren vol
doende de juistheid van hun. beweringen
aangetoond. En droevig is het beeld de
■ninister wees er onlangs zelf op in een
schitterend pleidooi bipde behandeling van
vragen, rakende de Arbeidswet van de
„belden" van 1918, die toentertijd maar
niet genoeg en ook niet spoedig geiioeg
sociale maatregelen konden krijgen in hei.
Staatsblad.
Maar de tijden zijn gekeerd: er heerscht
groote werkloosheid en binnen een goed
half jaar opent zieh de stembus.
Meer dan schitterend vallen alle feiten
en omstandigheden samen om polilick ge
win le maken.
Wij kunnen ons begrijpen, dat de ge
wone mensch, die niet aan politiek be
hoeft te doen, van al die verpolitiekte ge
wichtigheden weinig begrijpt, zelfs weinig
gelooft.
Wij hebben op dit terrein echter eenige
jaren ondervinding en schromen niet tc
verkiareri, dal er weinig strijdperken zijn
aan te wijzen, waarin m<d zulke oneerlijke
vapenen wordt gestreden als in de poli
tick.
Niet dat de politiek in zich verkeerd be
hoeft ie zijn, maar de politiek is en wordt
stelselmatig mi'sbruikt.
Met bet doel te waarschuwen voor ver
schalking eenerzijds, met het doel enthou
siasme te verwekken anderzijds, met het
doel om de landen op elkander te sluiten
en onze regecring te helpen, schreven wij
dit en enkele volgende artikelen.
's-Bosch. M. K.
IKDiSGHE KRONIEK.
X.
Den 28en Augustus heeft Pastoor A.
Nolthenias de Man, {(hans le Bandoeng,
ond-er veie blijlken van belangstelling 'zijn
25-jarig priesterfeest gevierd.
Pastoor de Man!
Het laatste nummer van „Sociaal Le
ven" 1) bracht me een uitmuntende foto
van den Zeer Eerwaarden Jubilaris te
nid-den van bloemen
Zij,n beeltenis roept in me onmiddellijk
de herinnering wakker aan de pastorie le
Buitenzorg, waar op ouderwetsche wijze
de Indische gastvrijheid werd betracht.
Wie van Batavia eens een beer des Zon
dags overkwam, en dan na de Hoogmis,
op liet voorplein, dal daar lot het erf
der kerk en het daar aan grenzende St.
Viuioenlius-gesticht behoorde, nog wat
bleef toeven om een'ige goede bekenden
de hand le drukken, kon er zeker van zijn
•dal hij een kwartier ialer met nog ande
re gasten mee aanzat aan dg ontbijttafel
in de Pastorie; cn tien legen één, daar
dan gezellig bleef napraten, langer, veel
langer, dam in zijn voornemen lag.
Hoe dmidelijik staat het,me voor den
geest, hoe wij het was in - den tijd,
dat wij in onze jonge organisaties, sociale
en politieke, met jong idealisme ons op
gingen maken de Katholieke idee uit le
gaan dragen itn* de Indische maatschappij,
en onvermoeibaar waren in het houden
van bijeenkomslen, waar nieuwe wereld-
hervormende plannen werden gesmeed
bijzondere voorkeur hadden voor Buiten
zorg om dat het vergaderen daar aan {rek
kelijk werd gemaakt door hel gulle ont
haal, dat ons werd bereid.
Pastoor de Man!
Een vam die mamm-en er zijn ér meer
deren die im Indië grijs zijn geworden,
d'ie na veie jaren van ononderbroken ar
beid, neg immer met denzeüfden ijver en
gelijke toewijding hunne kradhlen, bun
leven, hun persoon blijven geven Ier eere
van Hem. door Wien ze werden uitgezon
den.
Er, bestaat ,in Indië hissclhen de klasse
der „volbloed'-'Europoanen on de millioe-
nen massa dier Inlandsöhe bevolking een
tusschen.g'rocp, die we kennen onder den
naam van Indo-Europeanen.
Het is een groep, aan wier belangen,
van de drie, het minste aandacht werd
en nog wordt geschonken. Ten onrechte,
wamt dcize ingezetenen van Indië zijn
immer een betrouwbare S'leun geweest
voor het Westersdh gezag, en kunnen in
die nabije periode van Indië's ontwikke
ling een gunsligen invloed uitoefenen.
To oh is deze klasse van Indo-Europea
nen altijd een misdeelde geweest.
Bk spreek niet van diegenen onder hen,
die in de gelegenheid waren* door goede
school- en vakopleiding eene betere plaats
op den maait sob appel ijken ladder le berei
ken. Maar ilk doel op de groote groep
van Indo's, waaruit de lagere beambten
bij g ou vernemen Is-, en particulier bedrijf
worden gerecruleeTd, en die bun heeie
leven lang voort, blijven ploeteren in eene
Orgaan van den Katholieken So-
c.alcn Bond, afd. Batavia.
schamele betrekking. Zoo zijn ei* duizen
den!
Beschouwd als niet .te. behooren tot de
„onderdrukte" inheemsche bevolking, te
genover welke men op „ethische" gron
den met-de veel goed te moe'en maken,
wordt hij evenmin opgenomen in de le
vensgemeenschap der Europeesche-Kolo
nisten.
Geen ander vaderland kennende dan dit
land, waar hij werd geboren, zijn hem
toch de voorrechten on bh ouden, welke
aan de Inlanders wettelijk worden toege
kend.
Missen zij van den eenen kant d>e in-
tellectU'Cele vaardigheid der Europeanen^
van den anderen kart ontbreekt hun bet
g-roole „getal", dat de kracht der In
landsöhe uil kan maken.
Zoo ziet deze hybridische tusschen-
groep hare belangen verwaarloosd en im
mer .weer teruggedrongen naar den zv*"-
kant der Indictie samenleving.
En zoolang daar in Indië de Europeanen
als kolonisten zich vestigen in liet land
der Indiërs, zoolang zal deze klasse van
ïndo-European-en steeds groeien, en zoo
lang zullen velen onder de „verschoppe
lingen" blijven, aan wie -de vader niet
wil en de moeder niet kan, de zorg ge
ven die hen weerhoudt weg te zakken in
de on dp rs te lagen der maatschappij.
Het strekt onzen priester tot eer, dat
velen onder hen begrepen hebben hoeveel
goeds er te' doen viel yöor deze misdeel-
den, en dat hebben gedaan.
In onze St. Vincentius-geslkhten von
den vele Indo-kinderen de bescherming
van hun jong bestaantje, die liun ont
houden werd door hunne ouders, en werd
de plaats van ben. die van na''re aan
ga wefzen waren leiding te geven aan hun
leven, Ingenomen door den Priester.
En vaak gaf deze priester aan deze
kinderen geheel zijn liefdevol hart.
Zoo een was pastoor, de Man.
„Twaalf jaren behartigde bij de op
voeding van de minder-bedee]de Indi
sche - jeugd in hel St. Vincenlius-ge-
siieih te Buitenzorg. Als een vader, wel
willend 'en Wiis, ging hij met z'n jon
gens om, leefde hij in ^Ijes met hen
nice. Zün opvoeding was niet massaal,
maar volgens de nieuwste opvattingen:
-Individueel.
Iedere pupil kende hij van -buiten en
Van binnen. Zün tact -in den omgang
was voorbeeldig en allen droegen hem
od de handen.
Toen .hii dan ook afscheid van zijn
dierbare jongens nam, bij zijn1 vertrek
naar Batavia, was er geen. die .met on-
beroerd gemoed erbij stond. Schier bii
allen, klein en groot, welden de tranen
op. toen rif bun vaderleken vriend één
voor één de hand ten afscheid drukten.
En de vruchten ziïner wiize leidim»
gedurende die twaalf jaren kan men
overal in Indië ontwaren. Meerdert
knanen, die anders stellig aan den
zelfkant der samenleving zouden be
land zijn, 'bekleedeh thans eervolle be
trekkingen en zim u.i{gegroeid lot dege-
l'ike karaktervolle, Katholieke marnoen,
met wie bij nog steeds In hartelijk»
correspondentie staal".
Lezer, heb ik verkeerd gedaan om deze
kroniek Ie wijden aan dezen man, en
bovenstaand citaat over te nemen uit „het
Katholieke Schoolblad van Nederlandsdh-
-Indië"? -
Achten de Katholieke Nederlanders hel
overbodig om meet dan in heel algemeene
en vage trékken zich een beeld Ie
vormen van wal door hunne geloofsge-
nooJen in Iropisch Nederland wordt -lot
stand gebracht? Vinden zij het nutteloos,
iels te lezen over de personen; die in
Inddë behooren totde besten?
Doe ik niet goed het tegendeel aan ie
nemen?
En mag ik niet uit hun naam van 'hier
uit voor Pastoor (leMan den wensoh her
balen, die de Bedoel Je van het hierboven
aangehaalde tijdschrift uitspreekt? En
deze bede neerschrijven:
„Moge God nog vele jaren de krachi
schenken om zijn zegenrijken arbeid voort
le zetten,"
DE CÖNFEREHT1E WAS
HINGTON,
De opening.
Zaterdag is dan de veel besproken con
ferentie van Washington geopend met een
rede van den president der Vereenigde
Staten.
In -zijn openingsrede schelste Harding
den aard der bijeenkomst als het resultaat
van het ontwaokte geweien der twintig-
eëuwsche beschaving. De conferentie is
geen bijeenkomst van overwinnaars, geen
volkenraad, wejke tracht den mensch-elij
ken- aard le vervormen, doch 'eerder een
bespreking van vertegenwoordigers uit alle
deelen der wereld om de betere eigenschap
pen der menschheid toe tc passen, teneinde
de fouten-in de internationale betrekkingen
tot een minimum terug te brengen. De con
ferentie is tc beschouwen als het uitgespro
ken verlangen van de oorlogsmoede wereld,
worstelend 'voor haar herstel, om betere be
trekkingen oiidcrlitig ié scheppen. Harding
scheLste dan de vernietigende gevolgen van
dén oorlog, door de menschheid niet Ie
rechtvaardigen, door God niet te vergeven.
Allen verlangen naar vrijheid en recht, de
een kan niet beslaan zonder den ander,
beide moeten met onbestreden bezit der na-
lies zijn. Bij bet overdenken van de ma-
belooze oorlogskosten en den voorlduren-
den last der bewapening verlangen alle
verstandige volken naar een wezenlijke be
perking van bewapening, naar recht in
plaats van oorlog. De honderden mïllïoe-
nen, die in vredestijd betalen en in oorlogs
tijd sterven, willen de uitgaven voor ver
woesting veranderd zien in middelen voor
opbouw.
Amerika verwelkomt de gedelegeerden
der andere landen met onzelfzuchlige han
den, Amerika koestert geen vrees, verdenkt
geen Vijand, overweegt geen verovering.
Tevreden met wat liet heeft, zoekt het niets
van anderen. -Amerika wenscht alleen dat
fijnere, edelere le doenr wat geen enkele,
natie klleèn af" kan. Amerika wenscht met
anderen rond dé tafel" van internationale
ovéreefistemming te zitten. Amerika wil de
gedelegeerden openhartig ontmoeten, noo
it igi uit tot samenwerking en biedt hun
-samenwerking aan. De wereld eischt het
besef, dat geen genezing mogelijk is zon
der opoffering. Spreker bedoelt niet bet
afstaan van rieéhten, mindere vrijheid of
beperkte aspiraties. De trots behoeft niet te
worden vernederd, de nationaliteit niet op
geofferd, maar spreker wil eerder eenheid
van geest, ten behoeve van minder voor
bereiding, meer genot van een gelukkigen
vrede. Indien fijnere gevoelens ons niet
noopten tot deze actie, zouden de harde
koude feilen en de welsprekendheid van
den economischen toestand ons dwingen
onze bewapening te verminderen. Ten
slotte zeide Harding: Ik verwelkom u niet
alleen vol goeden wil en met een hoog
doel, maar ook met groot vertrouwen; ik
hoop op een overeenstemming, welke den
vrede zal waarborgen en den nadruk zal
leggen op afspraken voor mindere lasten
en betere orde, welke de wereld zullen kal-
moeren.
De voorzitter.
Hughes is gekozen Lot voorzitter van de
conferentie.
Het voorstel van Amerika.
Na de opening der conferentie door Har
ding, voerde staatssecretaris. Hughes het
woord, die in korte trokken het plan voor
de conferentie ontvouwde, waarbij hij ver
klaarde, dat Amerika zich gelukkig achtte
dat van alle zijden instemming was be-
iivigd met het plan. tot beperking van be
wapening. Op een gebied zou dat gemak
kelijk kunnen gaan, n.l. op dat der bewa
pening ter zee, aangezien de drie grootste
vlootmogendkeden hier bijeen zijn en de
beperking alken van bun goeden wil af
hangt. Gezien den toestand, waarin de
oorlog de Fransclie en Italiaansche vloten
heeft gebracht is het nu niet het oogenblik
om te spreken over de toimemaat, welke
die beide landen kan worden toegestaan.
De beperking moet uitsluitend betrekking,
he'bhen op de Engelsche, Japansche en
Amerikaansche viool.
Hughes stelde de volgende vier beginse
len op: le. Alle groote schepen van de
vlootprogramma's, hetzij voor dadelijk, óf
voor later ontworpen, worden opgegeven;
2e. men -zal geroken „tot vork*re beperking
door een aantal oude schepen le^chraüppen;
,3e. in. het algeméén zal men rekening moe
ten houden nier de bestaande sterkte van
de vloten der bc'.^kken landen; 4e. de ton-
ueniaat van de groole schepen zal diehen
als maatstaf voor de vloten en naar ver
houding daarvan ztiileii Iiulpschepen wor
den toegestaan.
Volgens het plan van Hughes zou Enge
land -den aanbouw van de vier nieuwe sche
pen van het type Hood moeten staken en
alle tweede en eerste klas slagschepen tot
aan'de George V klasse ïr -i afdanken.
J, an zou de plannen moeien opgeven voor
twee slagschepen en vier slagkruisers, wel
ke nog niet op stapelzijn gezet, afstand
doen van drie groote slagschepen eii vier
slagkruisers in aanbouw, en van alle iÖ
-dreadnoughts tweede klasse. Voor. de Ver.
Staten schrapt het plan 15 slagschepen in
aanbouw én 15 oudere slagschepen.
Als programma voor de vervanging van
verouderde schepen stel-Je Hughes voor in
de eerste tien" jaar géén nieuwe groole
schepen, op stapel te zetten en 'het maxi
mum tonnemaat dat. zoo noodig, vervan
gen mag werden te bepalen op 5001000 ton
voor de Ver. Staten, 500 000 ton voor
Engeland en 300 *000 Ion v-oor Japan, Ir
'het tijdperk, van 10 jaar zou de vervanging
van groote schepen vud. 20 jaar oud, ver
oorloofd zijn, terwijl de bduw van schepen
van meer dia.n 35000 ton Ier vervanging
van een. verouderd schóp vertboden zou
zijn.
Deze cijfers we'ten aanvankelijk na
tuurlijk beroering, maar weldra barstte dé
Tteele zaai In luid handgeklap los en on
der een druk sleniigeeons kon men ter
nauwernood nog verstaan, dat Hughes
bovendien voorstelde in de eerstvolgende
10 jaar geen enkel n'eu'w schip té bouwen,
geen enkel oud schip te vervangen dan
na twintig jaar dienst en het aantal hulp
kruisers te beperken.
Een donderend bravo barstte los toen
Hughes zijn plaats weer innam.
Zonder bespreking besloot men daarop
Garrett tot secretaris-generaal te benoe
men en vervolgens mét algemeene stem
men oan twee commissies ter bestudeermg
van de beperking van. bewapening en een
van- alk negen mogendheden ter bes t u
ckering van de vraagstukken van den
Stillen Oceaan.
Briand spreekt.'
Hierop zou de vergadering uiteengaan,
doch van de tribune,wélke gereserveerd
was voor de leden, van hel congres; kk>nk
uit honderden kéten: Briand! en de
Frans-the minister-president was gedwon
gen het woord le voeren. Ik heb diadel ijk,
zei bij, o.p den oproep van uw president
present geroepen, niet alleen wegens de
onvergankelijke dankbaarheid, welke wij
u verschuldigd zijn, maar ook wegens
onzen drang tot den vrede en onzen
wenscih om. dien te versterken. Toen
Frankrijk in een oorlog, wélken het niet
had uitgelokt, zwichtk .onder dé slagen
van den vijand, heeft uw groole republ'ek
niet geaarzeld miljoenen mannen naar het
slagveld te zenden om hel leven van .mijn
land te redden Wij hebben zij aan zij
den oorlog gewonnen en konden dus niet
doof blijven voor uw uitnood-iging om
den vréde te helpen verzekeren. Frankrijk
neemt" hier, naar gij weet, een heel bijzon,
dere plaats in, 'Met zijn gausoUen wil en
van ga«nsc"her 'harte zal het trachten de
bewapening te beperken. Wij zullen u
meededen wal wij verricht hebben en er
u tevens aan herinneren dat ons volk
nooit in zijn beslaan een imperialistisch
en veroveringszuchtig volk is geweest. Wij
zullen tot u spreken oog in oog en hart
tot hart. Dan zult gij zien, dai van alle
land-en Frankrijk het meest bereid is te
roepen: De wapens neder!
Hoewel Briand i>n hel Fransöh had ge
sproken, schee-en de zin zijner woorden
toch iot de vergadering te zijn doorge-.
-drongen, want toen hij uitgesproken had
stond de heele zaal op en brach t hem oen
grootsche ovatie.
Nadat Hughes de andere leiders der
delegaties verzocht had eveneens eri!: !e
woorden te spreken en dezen daaraan ge
volg had-den gegeven, ging men tot Dins
dag uiteen.
FE.UILLETON.
Roman door MYRTLE REED.
Vertaald uit het Engelsch door Hen.
ristte v. d. Waarden.
45.
Margaret snikte met haar gezient ver
korgen legen zijn schouder.
Mein liebchen, jouw tranen kan ik
-iel zien. Ik kan veel verdragen, maar dat
bel lange wachlen hob ik je weer
<kchl bij m:j, jouw en „mein" zoon, de
Uankc, jonge vent, met zijn eerlijk Re-
z'clU en zijn zonnige levensblijheid, die
-an zichzelf „ein" arlïst gemaakt heeft.
weg strekt zich ver voor ons uil,
Jajr bij nejg( naar [let Westen, en de
van de ondergaande zon leckent
af op de wolken. Maar tot het
y. /'aan wij samen, mét jouw kleine
■d in <ie mij-ne.
vMieföe, als de wegen zich
r>rn 50 <^en en iü 0I" ik zullen opgeroe-
in .i.„0l, tn ''cn Grijzen Engel le volgen
SM],- kwlernis,gelopf ik, dal wij niel
bcdrortV/CC"en' ^'ESCMen zullen wij zeer
Oln-i-w i a,n' maai' de een zal blij zijn,
s andy; grooLe rust aanvaar
den mag. Maar, geliefde, je weet, als ik
de eerste moet zijn en jou zal moeten
achterlaten op d,en moeilijken weg, dat
,,tiK in graf geen scheiding zal zijn. Het
leven heeft mij niet kunnen verleeren je
met „mein" gcheele ziel lief te hebben,' en
de docd zal liet mij niet verkeren. Het
.leven is positief, de dood negatief. Zal de
dood dan meer vermogen dan bet leven?
O, mein liebchen, vrees niet!
De lierfslncvelen begonnen hem te om
hullen en de sterren glansden mat als
paarlen. Toen zij op de brug gekomen wa
ren legde hij zijn lippen op baar mond en
kuste haar goeden nacht, en Margaret
ging naar huis cn zelfs loèn nog verlang-
'bloed zong als ware in zijn aderen.
De mieester ging den berg op en zijn
bloed zong als 'tvrare in zijn aderen.
b'redcrika vond hem ongewoon afge
trokken, maar •vreerad-gelukkig en tot
iang na middernacht zat bij bij het raam
en hij componeerde op zijn Cremona een
thema van zulk een ongeëvenaarde
schoonheid en zulk een zeldzame harts
tocht, dat haar hart in haar trilde en be
angst, werd.
Dien nacht droomdeFreiderika, dat
iemand haar van l'ranz gescheiden ha^l
en haar kussen was -nat van tranen, toen
zij wakker wérd.
Niet voor denvolgciKkn middag kwam
het bij Item op, dat hij het haaf v.erlcllen
moest. Hij dacht lang over deze moeilijk
heid na en ten einde raad ging hij naar
dokter Brinkerhoff.
De dokter was uit. en kwam niet terug
voor zonsondergang. Toen hij terugkwam
zat de meester nog opdenzelfdén onge-
makkelijken stoel, waarop hij urenlang ge
zeten had als een standbeeld.
Mein vriend, zei de meester mot
plechtige vreugde, zie me aan, en vertel
mij, wal er met me gebeurd is.
Wal er met je gebeurd «is- herhaalde
de dokter verwonderd: wel, ik vind je
nog dezelfde stomme, ouwe kerel van al-
lijd.
De meester lachte, gelukkig: Zoo? Ts
er niets met dien stommen ou.\ven kerel
gebeurd?
l'k kan me niet voorstellen wat, zei
de dokter, zijn hoofd schuddend. Het is
wel niet snugger va-n me denk ik, maar
je zult liet me toch moeten vertellen.
Zoo? T.uisler dan. Al heel lang heb
je mein verdriet gekend. Ik heb nooit veel
er over gesproken, omdat mein oude hart
schrijnde bij iedere aanraking, en omdat
me-in vriend begrijpen kon zonder woor
den.
-Ja, zei de dokter gretig, .„ik wist
dat zij, die je liefhad van. je weggenomen
werd, loen jullie beiden zeer jong waren.
t Nu, kijk me nog eens aan en zeg me
wat je. ziet... v vV* w
Jc hebt haar gevonden, stotterde de
dokter, buiten-ziel', zelf van verbazing.
Juist beaamde de meester, met een
stralend gcziGht.
De dokter greep zijn hand.
Fratiz, mijn oude vriend, riep hij
uit, „woorden kunnen mijn blijdschap
niet uitdrukken! Waar is ze wie is
/ij?"
Mein vriend, antwoordde de Mees
ter, „jij bent een stomme ouwe kerel".
Nadat je je zelf belastte met de bood
schap haar te zeggen, dat ik haar zoo
liefhad, vond je het niet noodig mij het
nieuws te komen vertellen, dat ook zij
niet onverschillig was geworden. Zoo-
doendte is er heel wat tijd verspild.
De Dokter werd beurtelings bleek en
rood.
Je bedoelt toch niet riep hij Hit
„Niet niet mevrouw Irving!"
Wie anders? vroeg de Meester kalm.
Is zij niet de lieflijkste dame der ge-
heele wereld? Wie. die haar kent, houdt
niet van haar. en waarom ik dan niet?
Dokter Brinkerhoff zonk opgewonden
in een stoel.
Voor mij is het ook duizelingwek
kend, ging de Meester voort. Ik kan maar
niet begrijpen, dat de lieve God zoo goed
geweest is, en ik moet mijzelf aanhoudend
overtuigen,- dat ik niet slaap. Hel is won-
„rbaaxlijk.
Dat is het Wérkelijk, antwoordde de
Dokter.
Maar hoor nu 'noc alles gebeurd is.
Ik kah het nu pas ten volle begrijpen.
In het begin leed ik zeer veel, maar uil
mein lijden, pül ik de "kracht van mijzelf
ein groot artist te maken. „Mein" Cremo
na bewerkte de 'tciding, omdat ik zoo
dwaas was er in haar huis er naar te kij
ken. Toch was het Cremona, die
mij haar ten volle schonk den laatsten
keer.
Franz, zei ze, „als je haar neemt,
zul je mij nooit vergeten,ze is van mij, en
rk kan er mee doen wat ik wil.
Toen ik cin groot artist gewo"Vn
was, speelde ik op „mein" Cremona voor
vele duizenden en zij allen weenden. Al
tijd is het „mein" Cremona, En zoo heeft
zij in de verte van mij gehoord, en heeft
zij mij uitgekozen om „mein" zoon viool
te leeren, opdat ook hij ein artist zal zijn.
Tweemaal beeft ze mij en „mein" Cre
mona gehoordeens op straat bij „mein"
buis, en oens loen ik .het Ave Maria
speelde hl haar huis toen de oude dame
gestroven was.
Dokter Brinkeihoff wendde zich af,
terwijl Wj zijn spieren strekte, maar de
Meester ging ongestoord venier.
Zie, het is altijd „mein," Cremona
en de lieve God beeft ons beiden op. de-,
zelfde wijze gemaakt, Hii maakte „mein"
<2
DE INTERNATIONALE ABBBIDS-
CONFERENTIE.
De commissie voor het ioo-iwi[vreay'sjir';
heeft zich met 13 tegen 9 stemmen uitge
sproken tegen het algeheel verbod van
loodwit in de aangesloten landen en met
12 tegen 11 stemmen legen het beperkte
loodw itverbod (1. w. het verbod van lood
wit in het schildersbedrijf).
Hel Int. Arbeidsbureau heeft besloten
dat de volgende conferentie in Oct. 1922
zal worden gehouden.
DE DU1TSOHE INDUSTRIE.
Van welingelichte zijde ontvangt de
Berliner Zeilung am Mittag de mededee-
linig, dat de geallieerde commissie voor-de
waarborgen in zake de krediel-aetie het
erover eens is geworden, dat het door de
industrie opgestelde programma voor de
Entente onaannemelijk is. Als de eisch
van de industrie tot het brengen van den
spoorwegin partieuliër beheer mocht
worden vervuld, dan zou ie commissie
voor de schadeloosstelling dit verzoek
moeten voorkomen door zelf de rijks-
spoorwegen in beslag te nemen.
FRANKRIJK EN DUITSCHLAND.
De Ere.Nouvelle schrijft, in verband
met de reis van de commissie van m-rstel
naar Berlijn: Het is nu niet het oogenblik
het Roergebied te bezeilen. Frankrijk zal
alleen betaaid worden als de hecle wereld
het wil. Alle steenkool van Wesl falen is
niets waard als de Vereenigde Staten n-iet
geldelijk helpen.
Ook de Vicfoire wijst op de noodzaak
■van Amerikaanschen steun. Dit land lijtd-t
zelf onder valuSa-moeilijkhoden; dus is
het in het belang der Unie Frankrijk?in
staat le stellen zijn oorlogsiscöiuUd af te
doen. Eerst moet ze di't in het zadel hel.
pen. Maatregelen van geweld zouden te
minder op hum plaats zijn, daar de. Duit
sdie regeering zjdh inspant haar schuld
af le doen. Wiirlh's kwade trouw ih piet
bewezen.
Hervé, wiens goede -verhouding pot Bri
and hekend is, bereidt zidh op de moge
lijkheid voor, dat Duilschland inderdaad
volgens artikel 234 van bel verdrag uitstel
van betaling wórdt-toegestaan./Natuurlek
op bepaalde voorwaarden. Frankrijk zou
-de daardooï ontslaande ieenule best door
een binnenJamd'Sche leening kunnen dok
ken.
Dit lijkt de waarschijnlijkste gang van
zaken. De Fransclie gedelegeerde oonnm:s-
sie van herstel zal bij haar amfelgenooteii
aandringen tegenover Duiitseh,land's onwil
het been stijf te houden. Van onwil blij
ven de meeste bladen overtuigd, vooral
daar 'het tekort der Duifsche begroeting
96 milliard en het bedrag in den vreem/
de belegd 76 milliard bedraagt.
De Action Franeai.se acht het al te lam
om orde op de Duilsdbe zak en te kunnw
stallen. Hel blad vreest, dat Frankrijk op
nieuw voorschotten aan Dtwtschland >':i'
moeten geven en wel in den vorm van
grondstoffen, bijvoorbeeld ijzer, wal voor
oorlogisimduslri-e kan aangewend.
11 NOVEMBER.
De verjaardag van den wapenstilstands
dag lts Vrijdag in geheel Frankrijk op
ingetogen wijze gevierd. Te Parijs hebben
veie afgevaardigden en een- groote men-
scheninenigte bloemen gebracht op het
graf var den Onbekenden Soldaat. Do
Petit Parisien maakt de opmerking, dot
de menschen eerst over eenige jaren,
wanneer overal de bouwvallen hersteld -cn
welvaart en vreugde teruggekeerd zullen
zhm over de ge'heeie aarde genoeg/aani
vrij zullen zijn om le begrijpen, da', do
11de November 1918, die' de 'ineenstor
ting van hét Pruisiisdhe mSJktahAsime- en
de ops'ta-nding van- versdheiie martelaar-
naties zag, een van de grootste uit
de geschiedenis der menschheid is
Ook de onbekende Amerikaansche "ol-
daat heeft dit jaar zijn hulde gekregen.
Aan de plechtigheid op het Arlington
kerkhof namen 50.000 mensehen deel.
Fodh 'heeft bij het plaatsen van me
daille cn kruis op de kist. eenige roe
rende woorden gesproken. Hij ze'-de:
„Onbekende soldaat die op den F i-
sdheri bodem onze beproevingen zij'! ko
men deelen, en die het voorbeeld hebt ce-
geven van de vëriiovensle zelfpofr
ik plaats op uw stoffelijk overschot r!o
Cremona uit het biter lijden. Zij wer-d g ■-
sneden en gekerfd en zij doorworstel de
lange nachten: zoo werd or1 ik gevormd,
op-dot ik waardig zou zijn haar aan te ra
ken. Z-.o ben ik voor haar, wat „mein"
Cremona voor mij is, ik b—haar in
strument en ze kan met mij doen wat ze
wil.
Een snaar hoeft nu n-cg slechts ge
stemd te worden, ging de Meester diep be-
wogen voort.
Ik weet niet wat ik met „mean" Frc-
derika doen zal.
Frëdcrika! herhaalde Dok-ter' Brin
kerhoff; ook hij had de trouwe Fraulein
vergeten.
II lie kleuren passen niet hij „mein"
Liebchen, ging de Meester voort.
De helle kleuren, herhaalde de dok
ter, en door een toevallige wending van
hét lot voegde hij er hij, „ik heb ze altijd
erg aardig gevonden".
Een heider licht verscheen plotseling
voor den Meesier en hij kon niet denken
dat het slechts een dwaallichtje was.
Zoo, riep hij triomfantelijk uit, „heb'
jij „mein" Zuster lief! Soms dacht ik hét
wél, maar nu weet ik het!"
{Weidt vervolgd.).
