sjrrak, huiverde de vicomte, wendde
Zich naar haar om en staarde haar als
in extase aan. Laura was wel een beetje
verwonderd over het zonderlinge effect
dat haar stem op den laatste der Mont-
flanquins maakte. Ook Levrault hac
het opgemerkt, maar durfde de reden
er van niet te vragen.
Op het aandringen van Gaspare
was het jonge meisje aan de piano gaan
I Het was intusschen al laat geworden
_n Levrault bood den vicomte aan hem
in een rijtuig met vier paarden naar
nuis te brengen. Gaspard antwoordde
.chter dat hij zou terugkeeren zooals
nij gekomen was en, een blik werpende
p het jonge meisje, voegde hij er bij
Jat hij in de stille eenzaamheid der
natuur zijn hart tot bedaren wilde
brengen.
al zijn ontgoochelingen zooveel In zijn
vermogen lag. Na drie weken had Gas
pard te kennen gegeven, dat hij niet
naar Chantilly ging. De wedrennen
waren tot in het herfstseizoen uitge
steld. Gaspard was niet meer van La
Trélade weg te slaan. Hij kwam 's-mor-
gens in de vroegte en ging des avonds
laat heen. Levrault was voor hem een
speeltuig geworden. Hij regelde alles
moede, waren voor Levrauit zvuveei
teekenen dat alle bijbedoelingen aan
hem vreemd waren en dat hij aan Gas
pard in verband met het huwelijkscon
tract een gemakkelijke zou hebben.
Levrault wenschte zichzelf geluk dat hij
ie hand had gelegd op een schoonzoon,
iie terzelfdertijd ontelbare goede hoe
danigheden bezat en goedkoop was.
Toen Laura bemerkte, dat ze bemind
te geven aan den raad van Levrault.
Men wachtte alleen nog maar op de
officiëele aanvraag. Te oordeelen naar
de verliefde woorden en blikken, zou
Gaspard niet lang meer op zich laten
wac.hten. Allen waren met vreugde
vervuld en bij mijn weten zijn er in
geen enkel verhaal zooveel gelukkige
personen geweest als in dit. Binnen
weinige dagen zou Levrault in het lanc
ura zag zich
heen achter haar koe, die in het struik
gewas gekropen was.
Laura zocht tevergeefs het verband
te vinden tusschen de woorden van
het meisje en die van Gaspard. Dit
kasteel zou hoogstwaarschijnlijk even
als de kasteelen van Tiffauge, Montagne
en Clisson niet anders dan een puinhoop
zijn, anders zou Gaspard hen wel in de
gelegenheid gesteld hebben in relatie
"iet de_kasteelbewoners te komen.
„Wat," riep de markiezin, „u is de1
dochter van den rijken industrieel,
die op La Trélade is komen wonen
Men heeft mij dikwijls over uw vader
gesproken en het is mij bekend dat hij
talrijke familiën in den omtrek is gaan
bezoeken. Ik had steeds gehoopt dat
Rochelandier ook de eer zou gehad
hebben. En het heeft me gespeten dat
djt niet het geval geweest is."
„Mijn_Yader is minder schuldig dan u
en u komen bedanken voor de vrien
delijke ontvangst, die ik hier genoten
heb."
„Zeg aan uw vader dat hij een heel
beminnelijke dochter heeft. Ik had van
zijn rijkdom hooren spreken, maar ik
wist niet dat hij zoo'n schat van een
dochter had. Maar u mag niet alleen
naar La Trélade terugkeeren, de weg is
niet gemakkelijk en u zoudt kunnen
verdwalen. Wacht tot mijn zoon thuis
