s
3
meer of mindei
a al
opzien Pas tang^daarn^vernam^n^ ff haa^TmeC? S°ed w °f me®r.P°Pulair Persoon geworden. tator, mijn beste, niets „,OCJ ul mlI
nunziata, dat Luigi slechts afscheid Tnt>n i r,<>+ ^snneer hij ergens optrad, hoorde hij Mijn macht is onbegrensd ik ben
van haar genomen had om den dood marHn rit het regeenngsbesluit aanstonds den naam Guillaume Le- niemand verantwoording over miin da
tegemoet te gaan. d°°d Zh/tfll het pairschap werd afge- vrault mompelen. Zijn groote gehoef- den verschuldigd. Allemachtvadete
Graaf de Chagny verhaalt nog altijd roofd.H? sloot zichSp'inVn kamer om zift ?choenen' ,ziJ V'^eelen br0ek' Senwoordige autoriteiten houdt bij mij,
gaarne van zijn .avontuur met de roo- dP Hipnti «n ri™ jfnmna T van ro 'aken< zijn jas met ne komst op in de provincies die dt
vers van Amalfi. „Het is een der aan- waarin zijn verwachtingen 6 tarra ffht knoopen .ga^n hem het uit- republiek mij toevertrouwd heeft, is al
genaamste herinneringen aan onze gestort Hpf hart vol Hrnpfhsia hp f cht van een op zijn Zondagsch aange- leen mijn wil wet. Het leger en de magit
laatste Italiaansche reis," zegt hij; fchouwde h!i met drÓ eSblik de" ""tl? me*SterkneCbt "ij ging nooit tratuur staan te mijner beschikking
„sindsdien hebben wij Italië niet meer wapens die boven ziin erafefiik kroontie Y° 1J eei? ,s v°°ï de gewonden zon- Wanneer uw houding, uw gesprekker
teruggezien; mijn vrouw schijnt toen zouden moeten komen en ziin Drachtig der er een handvo1 stuivers In te werpen mij gevaarlijk toeschijnen, wanneer ei
een vreeselijken afkeer van haar ge- co^tumt w^annee^iii in dr Tibllprieën °PAe^de"J-prekkra, die hij mt uw mond een woord komt waar-
1 stuiversin te werpen mij gevaarlijk toeschijnen, wanneer ei
-rogesprekken, die hij uit uw mond een woord komt waar-
boortestreek gekregen te hebben!"" zou paferif Mes was'als cra^aarten" ff ?v d'8 ff de symPathie van door de democratie beleedigd wordt,
hu^s in elkaar geslort: titels^ hof, ka- 5.at ff'ÜfF»»"** een
J GOUD EN ADELDOM
^^ijii" "'i ji*!4 "Mil»" "ii ji»*5 "üii»3 "«ïii»15 ">iiïi:i "«iiïï" "Mjii»*
VII
de oorzaak van een geheimzinnigen simpel hoofdknikje naar de gevangenis
■nlfhefff00" naC1 nem een angst Zijn woorden schenen hem even- doen verhuizen. Ik ben de levende wet
markiezin was buiten zichzelve Z°°fe!bedreiginS®n toe- Nadat hij de rechtbank kan aan mijn besluiten
woede ze had een hekel all aJ" f rauw 2e?chreeuwd had tegen niets veranderen. Wees dus, ik herhaal
b d p i den adel, de slechte rijken, tegen het het, voorzichtig, mijnheer Levrault
trpkkpnpfaf/frlf egoïsme defr hoogere standen en de Sinds lang kent ge reeds mijn onver-
Ge zijt hier bij Guillaume Levrault k®" e"_deVeindée tot opstand bren- exploitatie van den mensch door den anderhjke beginselen, ondanks de
oud-lakenkoopman van Elboeuf. Kent g n, In den beginne had ze naar La niensch, ging hij, het hart vol bange vriendschap die ons vereenigt zal ik
ge dan Jolibois met. Dat was mijn che andier willen vluchten, maar voorgevoelens naar huis. En's anderen- nooit mijn plicht verloochenen"
beste vriend. Ik ging met hem naar de Gaston had haar tegengehouden. Hij daags vond men h natuurliik weer mr
Kamers, toen ik u ontmoette. Dit hier kende geen vrees en was van meening, terug te midden van de 0PIt00tjes (Wordt vervolgd.)
is mijn dochter, een kind uit het volk, dat een man, die het hart op de rechte en straatscènes. Langzamerhand begon
een hart van goud. Alles behoort u plaats droeg, verplicht was te midden ook ziin eerzucht rlis m.n m»i«r,
hier toe, ge hebt gevochten als leeuwen van de gevaren te Parijs te blijven Men zou reeds lang 'onder de puinen der
en ge kunt hier uitrusten. kan zich gemakkelijk een denkbeeld monarchie begraven moest zijn den
De gewonde herhaalde: „Breng me vormen van de eensgezindheid, die er kop omhoog te steken. Weg met het ko
naar het hospitaal. in de familie Levrault heerschte. Elke njnpschan we? met het
Levrault trok aan de bel en gaf een dag bracht zijn nieuwe twisten mee. den overwonnene! Waaüm zou Guil-
bediende opdracht wijn te brengen. Levrault had zijn deur gesloten voor al ]aume LevrauIt dee, h bfa WANNEER WORDT 'N FRVNSFHF
Levrault schonk zijn nieuwe vrienden de bezoekers, die hem in de oogen der de vruchten van de 2egepraai OESTER EENE ENGEI SOHf?
7Pl]f in p.n hond Hp.n crp.kwfitstft eveneens reDUbllkeinen in verrienVinor rnnHfln 1 1 6 S he-imi L-iNLrliJ^bLrlE
Toen hij op zekeren dag droomend Te Londen werd onlangs eërTrecht-
Hii had zich oonieuw als meester °Vf fl" bou/eY.ard wandelde, ont- zaak behandeld, waarbij de vraag
Geen in het hotel Levrault oneewonJen H°r hl*- Plotfhng °P den hoek van moest opgelost worden: Wanneer
Levrault opgeworpen de Capucijnenstraat vicomte Gaspard wordt een Fransche oester een En-
de MontHanquin, die pas uit de gevan- gefsche? In de Engelsche wet op de
zelf in en bood den gekwetste eveneens republikeinen in verdenking zouden
een glas aan, zeggende: „Laat ons op kunnen brengen,
den groei en den/bloei van onze nieuwe
republiek drinken, vrienden. Geen
koningen meer, weg met den adel, weg én om zich op de matkiezin en
met de burgerij. Laat ons nog alléén zoon te wreken, keurde hij alle decreten ëënïs4nts?apen'waf rvff lmt/llrl\C oeswf,ëtm.r
één familie vormen, een arbeiders- en besluiten van de nieuwe regeering Levrault aan als eeii hno?e hoe Ian? «»m w' nailïf }k de waag,
ieder ,llen °"rf fT'T .onv»»™sar<leFl' beschermeling. Op Jjn gelaat lag Brlteche,® bodem Z
D.' giaaen klonken tegen elkaa, en '"To IShjTu™?,'Vo',":, teSoto Tt" StT*"-
""éKtoteSKst'-'rssr "!i scho'd avnlet ix2s ïLSJKra.'s
„Leve het ranjsche volk, nep Guii- meer van onzen tijd en maakte ze op toestand? Wat - ueeIt 1111
laume Levrault, zijn glas opheffende, zoo'n onbarmhartige wijze uit, dat een
me uevraun, zijn gias opneiienae. zoon onoarmnartige wijze uit, aat een is nu jui t t fff vraVischhandelaars dR Vereeniging van
do(Yï«T"i I? „•sr*r isssrhet niel be,er - «*-' n Si sr
l 'PP' J hebben. A-+flr, stand te klagen, mij heeft men zeer oesters ontzien moeten worden loopt
Ondanks deso „aarscho.lng vnldon saline torffaS ,1°ESS™!.'™ S .it',''oeS S5 ta
de vrienden hun glazen opnieuw, dron- had hij den mond steeds vol over prinsen fsch"f f ff f ff f moete7vLraTde wf ff
ken ze in één teug leeg en keken el- hertogen ra markiezen, thans kende hij vertrek morden Jot ThZ tot ^van eenff mdf ff df-7^
kaar ongeloovig aan. De gewonde ver- nog slechts één woord en dat was „bur- c j „eneraal van olef ië henf genomen" Wat i 7-1J"
loop het bewustzijn. Levrault deed hem ger." Eiken avond verlieten zij elkaar CongsuI ?eneraal rill 1 pvratiH «ce heer Williamsonff ff fr"
sWeehImfeTiferaTd°f1ietnran ia d« hoogste ruzie, den anderen morgen weIkeiftitel h;bt gfdoen gelden Sf"he oesters 'een£'maa ndï fa
d an'deren W-fS a» IStSSS
gaf hij toestemming zich in een vleugel r>e gewonde die door Levrault zoo z n x., xr- J J£ianlen
van zijn hotel te installeeren. Hij keerde liefderijk opgenomen was bleef een JL- voornaarnste aller titels, mijn willfmë oes ,...zei de
naar het salon terug, waar zijn dochter vijandige houding aannemen en wacht- p 1 16-e Se^an2easchap. De republiek nestors" n '-z:,n aog a ijd Fran-
hlppk en verdacren in een leuningstoel ;1JanQ1se noaQ e" was mij eerherstel verschuldigd en dat sc,ie °'estel& De vischhandelaars he-
bleek en verslagen m een leuningstoel te met ongeduM op het oogenblik dat heb ikdJanook gekregen gisteKrenavond weerden daarentegen: ,,'t zijn Engei-
"Oneelukkige fluisterde hii haar hll het huis van den mill ona r werd mijn benoeming bekrachtigd. D® z?ak kwam nu voor en *Ts
toé' nu zie ie waar ie dwaasheid fve at.®n- Ge kunt wel denken dat dit slechts j'echter besliste, dat de Fransche oes-
Tk wiid. ilS foi,- w,V™idih;l SS*ÏSfUS h" "wryp1'»,'»"'™ kort E""
bois laten trouwen, maar je wilde mar- Marche-Toujours (dit was de naam van LT!! MaaFg.ntt TLj w®erop,te verliezen lonalltci[ ntct
We" W" r 4 - lngeTn lesie flvTul .""ve'r e di
ous woraen zaï. De markiezin en haar zoon waren So-
Meteen snelde hij naar de remises, jon geen enkele maal komen bezoeken,
trok het wapen van de rijtuigen, deed De vrienden van den gekwetste, die Kochelandiers u een kwaad j—s-, ccu zou„tje van
het zilverwerk verdwijnen en verborg Levrault in zijn huis binnengehaald had fVkif ffthforlf f fff zi.l'u vriend. Hij houdt hst ion-Ike
het in zijn kelder en liep de stad in om waren oorfak van veel fast en wan- steande vraagt ziloiSS
eemge dozijnen couverts van de fabne- orde. Ze aten en dronken elk voor drie, n°arlf '4 ff fff f 1,ff ff fff °P «chool.
ken van Ruolz en Elk.ngton. ingen elk uur van den dag en den °ceanl®,een velIlg toevluchtsoord zult Dus t h;j M
morgen en heb nog heel wat te regelen.
Wanneer uw bloedverwantschap
met de Rochelandiers u een kwaad
ER IN GELOOPEN.
Een goedig, oud Duitsch heer komt
een jongen tegen, een zoo*ije
Xiv fCht f f Uit 6IL Vdden wf gehee|6 Meteen maakte vicomte Gaspard de f Wat gflbbsid te hebben' met
T huis met hun geschreeuw. Vol veront- Montflanquin era buiging en verwij- "fff zfljt goed op streek, -
De profetie van Jolibois was in ver- waardiging had Gaston gedreigd hen derde zich met haastigen stap Levrault kunt ge goed van buiten loeren!
iiu«« «örvonr. Aet vanttKiïöir «roe nï+r»o_ wp.cf tft ïacrftTi T.ftvrfliïlt bad er i ir 1 O, miiulieer, dat beteekeut nie-
vulling gegaan, de republiek was uitge- weg te jagen maar Levrault had er b,eef als"aan den d a ld v
roepen. Het regende decreten van het zich met kracht tegen verzet. Op zeke- verbazj staan, Een, ^inutSen later
A 11iH-nlr. Taa>4- ron mnrpfon «rarH hor rronno a nine An 0
men dal.
Zoo?
Wilt u het eons hoorrat
Gaarne, vriendje.
Kent ge 't adresboek van Berlijn
Zeker.
- - sla? Wf f/ gescn"a: °e vnenaen van hij de rue de Grene],e ssee"rd werd
Hij had zich tegenover zijn vrouw vrij Solon hadden op de binnenplaats een y- doQr j0jjL,0is begroet
van alle schuld gevoeld door haar mar- met lintjes en vlaggetjes versierden Drommels riep Tolibois hemonite
kiezin te maken, doch nu stond hij als vrijheidsboom, gemonteerd met de drie- sc'bouders kloppende het'doet me -i-~ j f bladzijden wilt ge, dat
een schuldenaar tegenover een schuld- kleur en bekroond met een roode muts, waarjjjk c,enoepen u hier aan tr treffer, u dadelijk uit mijn hoofd opzeg?
eischer. Hij begreep wel dat het verle- opgericht. Levrault haastte zich naar ™|k eenf oeLn raad te Hoevcel bladzijdenl Nu zeg
den door een simpelen pennestreek van beneden om met hen den vrijheidsdans
de regeering niet doorgehaald kon wor- rond den boom te dansen.
een goeden raad te ge- .er maar eens een van op
Zeg aan de Rochelandiers dat zij, jk zal u er drie p
den en dat hij heden nog evenveel was
als gisteren, maar hij kende de kinder
achtige ij delheid van Laura.
Laura had de zaak heelemaal niet
van den lichten kant opgenomen. Z
was alleen met Gaston getrouwd on
een titel te hebben, ze had haar millicc
nen geruild tegen een markiezenkroon
tje, vanaf het oogenblik dat dit kroontj
vernield en haar titel verdwenen was,
was zij met haar hoop bedrogen uitge
ven.0 ..„.«„u.wj ucb jj- zal d
Meerenmeerdoorangstgekweld.be- Bretagne terugkeerénf icïeofdfe eé" ^orddc de knaaP. z'jn schooltaschje
steedde hij het grootste gedeelte zijner dra hebben en te'rdege lp moeten ff°f, f"a3St fkh neerleggend.
dagen aan het ronddolen op de publieke Dassen want d„t jk k«Ln f» i J In Postum' staan en be-
pleinen, door de straten en steegjes, PfAf i IfLf1 k be. 4ten ben hun met een guitigra blik op den
overal een gretig oor leenende aan dé fff?, f'ff' 8® moede lijken ouden heer:
ojiruiers en redenaars in de open lucht. Westeliike departementen "ai f t ir Muller, Muller, Muller. Muller^
Als door een magneet aangetrokken, Iaar Lt ?erin?ste MuI1f' MlI,l2r> Mul^r, Muller...../
bevond hij zich steeds in het brandpunt durft te ondernemen zal weten met 'i Jv^a,.ongen' bromde dt! oude mar.
oor aYnT.te ondernemen, zal weten met ik zal 't je vader zeggen, dat beloof
man
wien hij te doen heeft."
„Algemeen commissaris van de re-
Ier revolutie. Telkens wanneer er een
riieu w lid van de regeering op het balcon
-w - - 'e«chera om het volk toe te spreken, publi?k/';" HepTefë/ir'v^rëtëfT lit"
komen. Van den anderen kant kon zo gaf Levrault het eerste teeken voor de ;jdat wn zeggen dat ?e dus nu een soort
hem niets verwijten. Gaston had geen toejuichingen. Na eenige dagen was hij prefect bent?"
«ctniy aan de gebeurtenissen. Intna- door zijn luidruchtig optreden een Prefect Om té lachen 1 Neen die
ik je!
VOORBEHOUD.
A. Leen me even je parapluie
B. Met genoegen als liet len min
ste niet regent; want dan moet ik haar
*e1.f Öjphl'v -Jr«p
f L O C r" 1 -4_j f tri
<i> *5
•fi-C W tl/) O
.5 H *5 o
<X) 1ZT i
'r<
Pil
O a 3
f-ö I s.
c
o co rt
a ca
3 'S. g
g s v a
■c -a e?
<y
J=3 3
TZ
C/3
cö 2? "w
a a
ai
S 3
cs fl
a S
'lil
3 3
3üS
3 d
S>g g
a
CC O
2100
•3 O a
a
- 3
aa -d
o .iS
a v
g,
a
-jj tü.Z
•S IS
Iq '-z
CJ cc
cjd
ZL -3
'n. -Q
LL«-rj ty
O bDo
T3
3 3c
O S
r cc
ö°2Ü
V
S 2.S
I f! q S
SS 3
a^3
il s
A TC
3^
d
e S o
^1 O
'ZZ co O
v s
H L tf]
to
S"3 O
60 O
r
o S" d
a-^i
w d
t- CJ
3
'O |5»
r-l V
lii
ft ra 1
g E° a -3
8 2
3 oo 3
.S d '3 5
g-aa o
a3 d 3
.S =1
cal ra -e
Si a v
A
CZ r-«
ij v -s a 3
Hl 3
<o u 3 E
d
=S v
eo
3 ^3 d
.2 A v 3
■3 "r0-^
a"n Jlc-2
flj cc Q CJ
"3 S>V
Ti to <f S
■v a o
S "3 2 t
M 7 i—- a) o
a p to
Pd- o
0> V 'M O
hJ V o
fl ft
CJ 73
fl o Z B
O O <y o cj
CO 73 u 7?
O
I—
LU
D
LU
Ll
<33
«D
«33
CD
tuO
2 O
C 1>
t- c *o zz
3 !- O
'O CJ O
•OS
CO cj-
-o
03
N -
-o
s c
p
o cn
O
- P
b c
J O
i Si"-1:
s g>
s 3
S 1
',n f i
CU -
CU CJ
ro
73
'5 c
CU
tZ c
CJ
CU
n 5
O co
Ö.0
!7J C/3
si
•o
cj "r;
go>
cj G
CJ OJ
c
CJ
.^.S CO
CU
1^
CJ ft
•a
•2
c- CJ
co N)
cu cj
ft 73
T 73 C
cu:^5
.re N"!
C o cu
Id'S <U
O 73
s*c3 C
3
r—> CU
C CU
O
ój CU
«H S
O O Li
mi§È
I - i= S
ft
•+-*' 'o 2
O) c 3^
"JU cj O
- N C
wT "L*
c
CU ft
O 3
7 <L
flj 13
cj
ai
-O b 'ft
C o
o 3^;
cTcï
t.0 CJ CJ
toe !S
D CU CJ Li
'O h: li
Q -a cLS""?
c Q CO o
:zr>-4-» x: ft
c s c
^CJ :o tf) O
"tj DO 7 ft u
C 73 ^CU
c y s
CJ CU cu 13
o CJ u o -H
C-tJ o CU
c Sjd N B
ra ra .2 ra-
rg'5 S"'
cr 2
o ft N ïc-2,
"Sod ft ft g
.'4 e.--
«Nj
GO D V*'
vb *i
VT o O co
~tZ G» o
O
- - - O!
'7 cö
*n
Ir ft VJ D -r.
L ai O W)2
ft CU 73 G/
O W q O 4, .7
ft ft OJ
NUMMER 22
mralal^raZ,:;,;
■VOOR
mm
jgsasBissasasasasEessssssssssgggg^
1 annunziata
eaaBsssassHasasasasassssssHasggag.g
De streek ten zuiden van de Golf
/an Napels brengt den reiziger in be
wondering door haar prachtige oranje-
bosschen, wijnbergen, aloë-en olijven-
boomen en palmen, haar witte stadjes
tusschen de rotsige hoogten en haar
diep blauw water. Het is daar altijd het
paradijs der toeristen geweest.
De zoete, volle geur der oranjebloe
sems waait u tegemoet, als ge op de
warme, maanheldere avonden op het
balcon zit met het uitzicht over de golf,
als de tonen eener mandoline in de ver-'
te omhoog klinken en weer wegsterven
en iemand ergens beneden u de „Santa
Lucia" of „La bella Sorrentina" zingt,
als de Vesuvius een langen rookkolom
naar den hemel opblaast en de lichten
van Napels ilikkeren aan de andere
zijde van de golf. Over dit deel van
Italië ziet men zich nooit teleurgesteld.
Platen, gedichten, reisbeschrijvingen,
alles wat men over deze streek gehoord
gezien of gelezen heeft, blijft beneden
de liefelijke werkelijkheid. De hemel en
het water zijn blauwer, de bergen violet-
ter, de plantengroei overvloediger dan
de levendigste fantasie ze geschilderd
kan hebben. De bewoners lachen, dan
sen, zingen en praten van den morgen
tot den avond., zelfs hun werk schijnen
zij spelend te verrichten. Zij halen hun
ne netten open binden hun wijnstok
ken als waren zij daar slechts om het
lachende beeld der natuur te stoffeeren.
Alles in dit verrukkelijk, geurig, de
zinnen betooverend land is zoo vro'olijk
en zoo sprookjesachtig, dat men nauwe-
lij les gelooven kan dat moeite en zorgen
oor; hier haar plaats kunnen vinden en
dat de bewoners nog wat anders te doen
zc den hebben dan zich schilderachtig
te kleeden, te dansen en te zingen van
de wieg tot aan het graf. En toch moe
ten de bewoners van deze heerlijke
streek zorgen en lijden even goed als
wij, stervelingen, die in minder be
voorrechte streken van onze planeet wo
nen.
Hier speelde zich ook de geschiedenis
van een man en een vrouw af, die in
Sorrento geboren en opgegroeid waren.
In hun jeugd leerden beiden het gebrek
en den nood kennen en de man had
zelfs meer leed ondervonden dan de
meeste menschen dragelijk zouden ge
vonden hebben. De naam van Annun
ziata Vannini, de bekende primadonna,
is wereldberoemd geworden, terwijl die
van Luigi Ratta waarschijnlijk zonder
een bizonder toeval nooit buiten zijn
geboortedorp bekend geworden zou zijn
Ontelbaren hebben Vannini gezien en
gehoord, maar zelfs de armen, die zich
zulke dure genoegens niet kunnen ver
schaffen, moeten haar hebben leeren
kennen uit de fotografiën i'n de winkel
kasten, waar zij in honderd verschillen
de costuums vijftien jaar lang tentoon
gesteld is. Een groote menschenmenig-
te juichte haar toe, wierp haar boe
ketten, lauwerkransen en soms zelfs
diamanten toe, als zij zich in de schouw
burgen van Parijs,Londen, of St. Peter
burg deed hooren, maar slechts weini
gen wisten dat zij, nog niet lang geleden
als weeskind blootvoets rond'iep, dat
zij haar tante, de oude Martha Vannini,
aan de waschtobbe hielp, maar zeer
zelden eer ~*»k.ie vleesch over de liDpen
kreeg, soms slaag opliep en dikwijls met
honger naar bed ging.
In die dagen was zij een mooi, aar
dig en zachtzinnig kind en aller lieve
ling. De boeren van Sorrento gaven
haar den bijnaam van „la bella Sorren-
tia Aan jeugdige vereerders ontbrak
het haar natuurlijk niet. maar zij had
reeds in het zuiden zijn de menschen
vroeg volwassen den leeftijd van
achttien jaar bereikt en nog steeds ge
weigerd één van hen het jawoord te
geven—zelfsaan Luigi Ratta, ofschoon
die haar het beste beviel en beiden reeds
als kinderen gaarne met elkander speel
den.
Ook Luigi was, toen ons verhaal be
gon, wees geworden. Zijn vader was al
twee jaar geleden gestorven en liet hem
een kleine som gelds na, zorgvuldig in
een doosje gesloten verder het deel
genootschap in een tamelijk groote vis-
schersboot, eenige netten en een kleine
hut, even buiten Sorrento. Deson
danks was Lu igi echter nog allesbehalve
welgesteld, maar hij meende een vrouw
te kunnen onderhouden en hij had'ook
niet lang naar een meisje behoeven te
zoeken, want hij was bevallig, werk
zaam en krachtig van bouw.
Maar er was slechtséén meisje,
waarvoor Luigi neiging gevoelde, als hij
echter met Annunziata over trouwen
sprak, liep zij gewoonlijk het huis bin
nen en sloeg de deur voor zijn neus
dicht.
Het was om je dood te ergeren, maar
Luigi bezat een lankmoedig, geduldig
karakter en twijfelde er niet aan,of zijn
hoop zou nog wel eens vervuld worden.
Hij wachtte geduldig en verheugde zich,
als hij op mooie avonden, na gedaan
werk, aan het einde van den tuin der
oude Martha Vannini, vanwaar men
uitzicht had over de golf, zich op den
lagen muur van lavasteenen kon neer
zetten.
Dan placht hij zijn guitaar te nemen
en te zingen, tot het Annunziata lustte
zijn aanv/ezigheid op te merken, naar
hem toe te komen en wat met hem te
praten.
Toen Luigi daar eens op een mooien
Novemberavond zat te musiceeren,
bleef een corpulent oudachtig heer, die
een sigaar rookend, uit het hotel kwam,
in zijn nabijheid slenteren en luisterde
naar het landelijk concert. De lucht was
heerlijk mild en warm, een zacht zui
denwindje lispelde in de kronen der
olijven en der altijd groene eiken en het
volle maanlicht sc bitterde op de witte
muren van MarthaVannin's huisje.Lui
gi zong uit volle borst met zijn krachti
ge stem „La bella Sorrentina" en wel
dra kv/am een wondermooi meisjes
hoofd uit een open venster in het maan
licht te voorschijn. Den ouden heer be
viel dit tooneeltje zoozeer, dat hij ook op
den muur ging zitten en haar' eenige
minuten aanstaarde, terwijl hij groote
trekken aan zijn sigaar deed.
Hij zag, hoe Annunziata knikte en
haar musicalen vereerder een kushand
je zond. Hij bleef zitten en hoorde het
lied aan tot aan het laatste woord van
de laatste strofe, slechts bij wijlen, als
Luigi valsch zong, v/at nogal eens ge
beurde, ontsnapte hem een „ah-a-ai."
Toen stond hij op en keerde naar zijn
hotel terug.
Maar waarom draaide de oude heer
zich plotseling met een kreet van verba
zing om Waarom wierp hij plotseling
met een woest gebaar zijn stroohoed op
den grond, om hem dadelijk daarna op
ta rapen en zoo snel als zijn kleine
beentjes hem dragen konden, naar zijn
hotel terug te ijlen Omdat Annunzia
ta begonnen was te zingen
Struikelend klom hij de houten trap
naar de „Albergo della Sirena" op en
liep een kamer binnen, waar zijn vrouw
die nog wel ééns zoo gezet was als hij
-in een leunstoel sluimerde.
„Lieve," kuchte hij, „lieve—"
„Wel, Sassi, wat is er," vroeg zii
nog maar half wakker.
„Lieve, ik heb een engel hooren zin
gen 1"
„Och wat 1 Er zou in den Hemel geen
plaats genoeg zijn voor alle engeltj es die
Ji] al gehoord hebt, Sasso
„Kom dan eens luisteren, lieve Dan
kun je zelf oordeelen, jij kan goed
keuren. Het is niet ver hier vandaan
bij een kleine hut, geen honderd meter
ver
En de enthousiaste dikkerd greep
den arm van zijn nog dikkere weder
helft en wilde haar met zich voortslee-
pen.
„Ik doe het niet," schreeuwde de
dame tegenspartelend. „Ik sta niet uit
dezen stoel op, vóórdat ik naar bed ga
Laat mij los, Sassi! Je doet mij pijn en
je ergert me 1"
Eindelijk uit zijn greep bevrijd, zonk
zij met een diepen zucht weer in haar
leunstoel terug. Signor Sassi berustte.
„Goed dan 1" zef hij 1" „ik zal ze
morgenochtend hier brengen. Je zult
■haar hooren en je overtuigen. Ik wil
dit meisje gelukkig maken
„Och kom, antwoordde de signora
met een kwalijk verborgen geeuw. „Jij
wil altijd vreemde menschen gelukkig
maken en wat heb je ervan
Denk aa" dat meisje in Venetië dat
je zes maanden in huis gehaald hebt
zooals ik je vooruit gezegd had, bezat
ze met meer verstand van muziek dan
deze tefel 1 Denk aan dien tenor, zoo
als jij hem noemde ofschoon hij een
banton was en herinner je, dat hij in
Ancona mijn ringen en jou geld stal
Maar wat haalt al dat praten ook uit
bij iemand, die niet hooren wil
Vermoedelijk ben je van plan van
morgen af deze nieuwe engel tot je te
nemen. Maar let op wat ik je zeg, je
pogingen met haar zullen mislukken en
zij zal bovendien met hetgeen ons toebe
hoort er vandoor gaan
„Je zult zien je zult zien," ant
woordde Sassi, met het hoofd schud
dend en hij kneep als een kat zijn oog
jes dicht.
Den volgenden morgen stond Martha
Vannini aan de waschtobbe en werkte
hard om haar dagelijksch broodje te
verdienen, toen er iemand met den
knop van een stok aan de deur tikte
Verwonderd deed zij open en stond
tegenover een oudachtig heer met vrien
dehjk gelaat. Hij nam zijn stroohoed
af en boog diep.
„Signora," zei hij, „laat mij u eerst
gelukwenschen
Mijnheer is wel goed," antwoordde
het verbaasde vrouwtje, „maar in de
zen slechten tijd weet ik waarlijk niet."
„U bezit een schat, signora
„Heilige Maagd! een schat'l Ik lean
mij'nheer de verzekering geven dat ik
da t voor de eerste maal hoor l'j
„Ik bedoel dat u een schat bezit in uw
nicht
„O," zei Martha met een lang ge.
zicht. „Och, het is een goed meisje, ik
mag er niet over klagen, maar zij ver
dient nauwelijks haar onderhoud en wij,
arme menschen, moeten dat op de eerste
plaats bedenken
Op zijn beurt zette de dikke heer
een verwonderd gezicht en antwoordde:
„Haar onderhoud! Maar signora, is
zulk een stem dan nog geen verdienste
genoeg om een heele stad te onderhou-.
den Slaat uw hart niet van storm
achtige vreugde, als u uw nicht hoort
zingen
„Maar mijnheer" zei Marths
lachend, want zij begon te denken dat
haar bezoeker niet wel bij het hoofd
was, „zij moet werken. Men kan wel
den heelen dag zingen, maar dat brengt
geen geld op
„Dat is juist een leelijke vergissing
van u, goede vrouw, het zingen brengt
soms geld genoeg op om heel Sorrento
te onderhouden. Hebt u dan nooit van
een Albani gehoord, van een Grisi of
een Malibran
Elk dezer namen was Martha volko-'
men onbekend.
„Het waren dames die voor haar ge
zang voor éénen avond in de opera'
meer geld ontvingen dan u vermoede-
lijk met wasschen in een paar jaren ver'
dient. Wat denkt u daarvan
„Het is buitengewoon," antwoordde
Martha met een zucht, „maar mijnheer
meent toch niet dat Annunziata dat
zou kunnen doen
„Wie weet Ik zou het u betér kan'r
nen zeggen, als u mij toe zoudt staan
met haar te spreken en haar eenige
minuten lang te hooren zingen
„Annunziata," riep de oudemet
schelle stem.
„Laat de wasch zoolang staan en»
kom eens hier 1 Er is een heer die je wil
spreken 1 1
Glimlachend en verwonderd ver
scheen het meisje en werd met groote
hartelijkheid door signor Sassi begroet.
Evenals de meeste Italiaansche meisles
was zij vrij van alle verlegenheid en of
schoon wat uit het lood geslagen door
het verlangen van haar bezoeker
maakte zij geen tegenwerpingen, toen'
hij haar vroeg hem wat voor te zingen
Zij zong hem een lied voor, toen nog
een en eindelijk stemde zij er zelfs in
toe terwijl zij haar lachlust met moeit»
onderdrukte, voor den eersten keer in
haar leven de toonladder door te 7 «?en
Hooger en hooger klonken heldere, volle
zuivere tonen, tot signor Sassi zijn ver
bazing niet meer kon bedwingen. Hij
greep de beide handen van het meisje
en zou haar in zijn verrukking het
liefst omhelsd hebben.
"^Ignorina'" rieP hiï uit, „de wereld
staat voor u open! Wat studie, wat
volharding^en alles wat ge aanraakt,
zal in goud veranderen
Daarna wendde hij zich tot Martha.
„En nu signora, begon bij, „moet ik
eens met u praten.
„Jk ben signor Sassi; u hebt mis
schien wel eens over mij hooren spre-
ha\faaJu ¥?rtba wist evenveel van de
bek®ndhe,d van den signor als van den
roem der Grisi s en Albani's.
h.™-" gromde de dikkerd
2™ w!" ?let heeIemaal onbekend.'
Zou het toeval u eens naar Parijs. Lon-
