iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii3C^7niiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiimFfiimiiimnnniiiiiiiiiiiir(!iiiii33iii!iSF!iiiiii9iiiiiiiiE!iiii]iiiiiiiiiiiiiiiii
VOOR
ïniiiiiiniiniiiiiniiHiiiniHiinniniiuiiiiiiiniiiniiiiiiiiiiiiHHHiiHiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiinHiiiiiiiiiiHinHiHUHiiiiHiiiHiiiiiiff
HET GESLACHT DER BURGAUS
S a
1 -✓
'il o
Moppentrommel
n
O S"g
21s s
(U
r—
cd C Ifl
42 3
*3 3 ^5
&-°o
to o|
ft. s
Sg&r?°S-i=qS^-gcSg
S g -S £S^g g
3 g rt f
P— C3 T5 -o be G
•óc^
'q1 G N
0 3
S S
<a«a
H h S o
02 - -
W
5f>g rt c or.'
S di pg g &S-S3 a
-G O
ö.2
-o 's 3
O LG --T-
ShO >^nöS&CS2 fc£*S -2
W O S m a C m 9
13 K13 K SoJS* -43 S -§ ft
- *n
o
q
w
rt C <H
r— ~-i oj a> •«-<
3-^ i—u r?—p
a «5.2
«sag;j_aïs fifff ssi.,-11 j=§ g.iss.9 -gsjgs
iiHiim li«."M'iii«i; Siiif!
a a
MN.S® S3 0,2
5 SSs
Cw o i) S
•jj »-«
:->ja V
ST O c 3
S S5
s
h|3~ :3=H3 O
g.sp£
O M S>
M
rr 0
t£
•w Qj
q
X a> -a
•—•pi f-< p
Ph
;afl3Stfo>
J- PI -O
w
ÖS &p I
tt) c
ir rt
-a 2
SP 3
'-3 sr.;
p- o a>
- o
be;
bc-ji
ra q.
be a
2
•a 3 2
o o r
- rt q O
9S 3
§w ®|-§M-s
*-» q wa
S .be
c fe
K o h>a is ;q
-as.b'g-
'3 3 o
e
O s
g o.S o te
13 -C
A tXJ
^"S
3 ÏT3
5 M 03
5 7S HH
c O
tH
r1 a?
2 p '3 2 b'S S ®s B
«Sas
22 a «53 n S
Vr Vh O 1Ï
-jj ^.a tq
G fi
«1^1 i?!-'
s
CO 03 B a 33 -
ja
a"" S
a O
I) rQ
sjz >^.3
t cf. r*
PJ-N
fcfi
Sg^S'g.gbeg^^S^
.2 S3
o S
•Pi -1 -Pi %v O O PÏ
T3P, 3 p3pj=j-43'^
q
1_> 1-3 C£
p3 u.g'
«3 05 d
oj B3 P'S
a.22Sïï«,
O h "i-j S be»- -
B "5
.a be fe
ls s -5F-S
a
w n, a.- q pj
E aïiJ-ö®
&31 B?
O p O cl S
2; C
3 P c
H *ri -H fe" <3 rt
rt -q _j
q rr- CU .-
3 q O O
M e§
-a o
o> G" q
q O 0
q c ff
«-S Sp-S
j^o p-*n
ti q
r" O
5^3
■"c q q
H d
m -H
Jr-j^o.qq^pq^qq^a
1 T" .-/-i |P> CJ CrJ- rPCi CZ
C/2
w
CO (X) QJ
rH 0
q hr «2
r2 rt Ci m P
i jt i—e^ - w pp /- r
te"R
CO
q fl
g q
P" CO
r^ «CO
w
be a
p*5 r^i Wö OT W "i H k1 f" O M
T- K- q ,ra S;3
g ^03 cl
së m S
^3 o 03 P tl tH fe< IJ q ptvj O
'•■q^N «h +3 fee m N
<v.S m B
cs
co fl q
O o
rs fco
two
p* Sü
».2? öotuo-M
S
m ■- fe
-S se
2) —I sS
lil w
2 N e 2~
q o n
w sw O
1—qc
N
N .J2 p.
i-<U r— -*—r-
£Q d
-2 3 c
N ra o
2 c »-
o u. q
«q ij rj
'Bi
oa
CsJ
nNB
o e
zijn rrrtocht zou doen op Burgau-Ffouse
en te midden van zijns gelijken de
plaats zou innemen, waarop geboorte
en fortuin hem aanspraak gaven.
Het huwelijk werd voltrokken ln
een oude kapel, die voorheen de kerk
geweest was voor de omstreken van
Blackhorn. Geen had haar van dezen
titel beroofd en soms was zij nog ge
bruikt voor huwelijken in de familie.
Dit sombere, vochtige, verwaar
loosde vertrek diende ook als bidkapel
toen de Burgau's een slotkapelaan had
den en met hun dienaren hier hun
gebeden kwamen verrichten. De kapel
van Blackhorn getuigde, door haar ou
derdom, dat dit gebruik tot lang ver
vlogen tijden behoorde.
De zwarte muren zagen er vervallen
ea afgebrokkeld uit, de zitplaatsen
voor- de aanwezigen en de lessenaar
voor den dienstdoenden geestelijke la
gen dik onder het stof.
De vensters, niet meer door de op
getrokken blinden beschermd wegens
de plechtigheid die zou plaats hebben,
lieten nog wel zooveel licht door, dat
liet verval duidelijk zichtbaar was.
De kapel zag uit op de zee. Bij storm
achtig weder beukten de golven de
muren en bespatten de vensters. Dezen
dag nu woedde er een vreeselijke storm.
De wind loeide en brulde d&n niw en
dof, dén in korte scherpe, snijdende
kreten, die uitstierven als een akelig
klagende stem. In hooge bruisende
golven hief hij het water van de zee om
hoog. geeselde geheel Blackhorn met
woede, boog en knakte de boomen,
rukte pannen en leien van de daken, die
hem reeds zoolang weerstand hadden
geboden, schudde deuren en vensters
■to hun hengsels en verscheurde de
zwart-oranje vlag van zware zijde, die,
fa top geheschen, de aanwezigheid van
het hoofd der familie Burgau op Black
horn verkondigde.
Atle leden der familie omringden hun
chef bij deze plechtige gelegenheid. Sir
Bear was ds&r» wondorlijk klsin tus-
'schen zijn vier reusachtige zonen. Miss
Araminthe was in haar donker toilet
slechts een onduidelijke schaduw. Jessy
had door een dier fantastische grillen,
waarmede zij soms haar omgeving ver
raste, zich gekleed als voor 'n begrafenis
en droeg ook een bouquet van immortel-
len en klimopranken, alles volgens haar
jn volkomen overeenstemming met dit
De eerwaarde heer Clenman cele
breerde met die onverstoorbare kalmte,
zoo als alleen een Engelsch geestelijke
ze vertoont.
Dank zij de Engelsche wet hadden de
Burgau's geen enkel bezwaar gevon
den. Zooals voorzien was, had Clenman
zich volkomen gewillig getoond en vol
respect, doch men had van zijn beleefde
gedienstigheid zoo weinig notitie geno
men, dat hij er weinig pleizier van had
hij zijn beleefde voorkomendheid
slechts aan lord Burgau kon besteden.
Deze toonde weinig gevoeligheid
daarvoor.
Zijn geestestoestand scheen hem zelfs
de meest gewenschte"houding te geven
voor de rol, die hij heden te vervullen
had.
Dit althans fluisterde Josiah zijn
broeder Malcolm in het oor om hem tot
bewondering te bewegen voor dit mo
del van een bruidegom.
EnMonica Monica hield, kalm en
bleek evenwel, getrouw haar woord.
Haar blauwe oogen, nu eens vurig, dan
neergeslagen, hadden geen enkele maal
den verwarden blik, die een terugdein
zen van den wil, of zijn zwakheid ver
ried. Zij was fier en gelaten, gewillig,
zonder geestdrift. Alleen zij durfde niet
te bidden.
„Wie geeft deze vrouw aan dezen man
weg de eerwaarde heer Clenman vol
gens den Anglicaanschen ritus.
„Ik," antwoordde sir Bear, terwijl hij
een pas vooruit deed, zooals het gebruik
voorschreef.
„Ik eisch van u en ik bezweer u,
sprak de geestelijke, „zooals gij zult
moeten verantwoorden op den vreeselij-
ken dag des oordeels wanneer de gehei
men van alle harten zullen worden ge-
ftnenbaard. als iemand aen reden weet,
die verhindert, dat deze beiden wettig
worden vereenigd, deze op dit oogen-
blik te openbarenof voor altijd te
verzwijgen. Want wees .verzekerd, dat
degenen die anders zijn vereenigd dan
het woord Gods toelaat., niet door
God zijn vereenigd, hun huwelijk is niet
wettig."
„Wilt gij deze vrouw voor uw wettige
echtgenoote
„Wilt gij dezen man tot uw wettigen
echtgenoot
Daarop verklaarde hij aan Monica
en Jean dat zij voor altijd vereenigd
waren, in vreugde en smart, ln geluk
en in ongeluk.
Jean had te juister tijd met werktuig
lijke stem geantwoord, doch volkomen
duidelijk.
Monica, die even onbeweeglijk bleef
als hij, beschouwde misschen de woor
den die men over hem uitsprak, als
de nietige formule van een geloof, dat
het hare niet was, Of beschouwde zij
deze verbintenissen in hun geheele
uitgestrektheid als geldig En J ean
O, hij dacht nietsmen had hem
zoo goed afgericht, dat hij bijna uit
zich zelf den ring aan Monica's vinger
stak.
Plotseling sidderde en bewoog zich
echter iets in de lijdelijke houding van
Monica, toen men over haar den zegen
van den waren God inriep. Een vloed
van tranen steeg héar in de oogen en zij
sloeg een angstigen blik op J ean. En in
de verwarring harer denkbeelden, door
den ernst harer tranen heen, meende
zij twee oogen te zien, waarvan de leven
dige blik zich op haar richtte.
Maar neen, zij zag niets, want de
tranen verblindden haar. In de kleine
sacristie van de kapel werden de ge
huwden en hun familie uitgenoodigd de
registers te teekenen die de echtheid van
dit huwelijk zouden bewijzen.
Toen men de jonge vrouw de pen toe
reikte en haar lady Monica noemde, aar
zelde zij, misschien wijl zij niet zeker
wist, hoe zij heette en welken naam
zij moest schrijven.
Zij zag echter op de plaats die men
haar aanwees, den naam van Jean de
Burgau, en toen herinnerde zij zich
weer en teekende voor de eerste maal
met haar nieuwen naam.
Toen gingen allen heen, lord Jean
erg strompelend, met langzame schre
den, hoewel hij met een gebaar den
steun had afgewezen, dien men hem
aanbood. Een onoverdekte gang, door
een balustrade afgescheiden, leidde
van dé kapel naar het andere deel van
het kasteel. De zee beheerschte,
dezen doorgang. Sir Bear opende den
stoet, Jan en Monica volgden hem en
achter hen de overigen. Een krachtige
rukwind joeg een berg water op, die
zich tegen de balustrade richtte. Mo
nica strekte verschrikt de hand uit naar
den arm van J ean als om daar steun te
zoeken.
Hij scheen er echter niets van te mer
ken.
Ofschoon de breede schouders van
Jean zich tusschen haar en de golf be
vonden, sloeg het water de jonge vrouw
in het gelaat En deze bittere en onstui
mige groet was de eerste die lady Mo
nica, markiezin de Burgau, ontving
op den dag van haar huweliik.
VII.
Het graatschap, dat het genoegen had
gehad te vernemen, dat lord goed en
wel gehuwd was met de schoonste Ier-
sche, die ooit den titel van markiezin
had gedragen, leerde ook spoedig
teleurstelling kennen, die dient tot
onvermijdelijk tegenwicht voor elke
menschelijke bevrediging. Lord Jean
was gehuwd, maar deze gelukkige ge
beurtenis had hem niet genezen, zooals
men had kunnen verwachten, ofschoon
het niets ernstigs as, zoodat hij als
het er op aan kwam krachtiger was
dan menig ander hij was zoo weinig
ongesteld, dat hij niet wilde hooren spre
ken van een geneesheer was het
toch voorzichtiger van hem, af te zien
van zijn huwelijksreis ende wittebroods
weken rustig op Blackhorn door te bren
gen. Sir Bear verklaarde, dat zijn neef
qaq agpafiawft «ast was. die hun niet
den minsten fast veroorzaakte. Zoo
hij dit gezegd hebben, als lord Jean
m hardnekkig stilzwijgen volhardde,
zich in het palviljoen opsloot, terwijl
hij met even grooto hardnekkigheid
weigerde te proeven van miss Aramin-
the's ingelegde vruchten, zooals de oude
Dlna, handig uitgehuwd, zich had la
ten ontvallen
Er was veel af te dingen op zulke
praatjes, maar lord Jean werd niet
beter, dat was zeker, en sedert de laatste
dagen nam rijn ziekte den vorm aan
van een zware geestelijke vermoeidheid.
Sir Bear bad goed tegenspreken, de
zorg sloop Blackhorn binnen en die
Jonathan Five, die miss Grace Clen
man vaak met een nadenkend oog aan
zag, had zich een cabriolet aange
schaft om naar Blackhorn te rijden, als
men hem liet roepen hij speculeerde
op het schitterend honorarium, dat
hem daar wachtte.
Men moest zwichten voor het onver
mijdelijke, sir Bear kon zijn ontkenning
niet meer volhoudenlord J ean leed
aan gekrenkte hersenen. De ongesteld
heid, waaraan hij leed sedert zijn terug
keer uit Amerika was slechts het begin
geweest van zijn ziekte.
Er waren lui, die beweerden, dit
reeds lang voorzien te hebben. Het
huwelijk van lord Jean met de dochter
van den banneling O'Hara was
dit niet 'n bewijs geweest van vergevor
derde geesteszwakte Vooral als men
dê aandoenlijke hoeveelheid vroolijke
jonge dames beschouwde, die in het
graafschap is overvloediger aantal te
vinden waren dan in eenig ander in
Engeland
Het was waar, dat de meestbevoeg
den verzekerden, dat het huwelijk van
Jean en Monica reeds twee jaar te vo
ren in het geheim volrokken was vol
gens katholieken ritus.
Blackhorn lag zoo afgezonderd, zoo
zeer van de wereld gescheiden door de
heide, dat het moeilijk was precies te
weten, wat daar omging. Sir. Bear was
anders geen geheimzifinig man en wan
neer hij zich te Bourough in zijn club
bevond, te midden van zijm oude kame
raden, kon wie wilde hem ondervragen
zonder dat hij boos werd. Alleen, het
was niet vleiend voor hem te bekennen,
dat zijn neef een beetje zwakzinnig was.
Wie weet, of dit ongeval niet be
lemmerend was voor Malcolm, die plan
had om te trouwen 1
Bovendien het feit was niet zon
der voorbeeld in de familie. Er waren
er reeds meer op Burgau-House ge
weest, die niet goed bij het hoofd wa
ren. Zonder ver terug te gaan, kon men
een der overgrootmoeders van J ean noe
men, die verloren katten opnam en niet
wilde, dat de kinderen van Burgau
meer dan eens per week getuchtigd wer
den, wat zeker op hersenverweeking,
of krankzinnigheid wees.
En dan die oudtante, die oude miss
Burgau, die in den winter kunstblade
ren aan de boomen hechtte om met
haar onverzettelijk geloof in een eeuwi
ge lente tegen den winter teprotesteeren
Nooit hadden de Burgau's dit willen
toegeven, maar sir Bear had, in zijn
laatste verschansingen teruggedrongen,
moeten bekennen, dat in zijn oog deze
beide dames altijd stapelgek geweest
waren. Toen hij zich deze bekentenis
had laten ontwringen, had de baronet
geen tranen in de oogen gehad, omdat
de samenstelling van zijn oogen hem dit
belette. En Josiah had een oogje ge
knipt om als zijn meening te kennen te
geven, dat 't oordeel van zijn vader over
hun bloedverwanten zeer zacht was en
de waarheid niet zeer nabij kwam.
De jongelui van Burgau vonden in
de toebereidselen tot Malcom's huwe
lijk in het eerst een vergoeding en af
leiding voor hun zorgen. Hun waren
echter nog andere onaangenaamheden
voorbehouden.
Wijl Monica altijd volkomen vreemd
gebleven was aan de ondernemingen
van haar vader, had geen wet haar
huwelijk kunnen verhinderen. Maar
dit huwelijk trok in hooge mate de aan
dacht der autoriteiten op lord Burgau.
wiens terugkeer onopgemerkt was ge
bleven. Als op het oogenblik, dat Jan
het vorige iaar incognito Blackhorn jiad
bereikt, rijn toestand niet zoo wanuoptg
was geweest als sir Bear hen had willen
doen gelooven, het onderzoek van de
groote Iersche samenzwering zou niet
gunstig geweest voor den nieuwen
lord. Een of andere heillooze invloed
scheen Jean te willen bezwaren door
rijn minste daden verkeerd uit te leggen.
Zijn huwelijk bracht hem nog meer tn
verdenking. Het resultaat van dit alles
was voor Blackhorn eerst een kort;
onderzoek van de plaatselijke autoritei.'
ten; vervolgens de indrukwekkende ver
schijning van een groote geneeskundige
specialiteit, sir J ames Onnes, vergezeld
van een tweeden geneeskundige en
van twee gedelegeerden der justitie.
(Wordt vervolgd),
KUNSTJES MET DE KAART
rirrmr ui in
VI.
Neem *t pak kaarten in uw linker
hand boven uw hoofd. Beweer dat ge
kunt Boelen of 't een roode of een zwarte
is.
Tevoren hebt ge met een mede-
plichtige afgesproken, dat hij 'n zwak
teeken met lip of oog of hand zal geven
als ge 'n roode kaart laat zien. Blijft
hij roerloos dan is 't zwart.
Men kan natuurlijk op dit kunstje al
lerlei variaties vinden, als maar afdoen
de afspraak met den medeplichtige
voorafgaat. Laat niet merken dat ge
aldoor naar hèm kijkt
Iets «il den
4EEz.lEK.TE.
Redevoering van een zeekapitein,
die met zijn passagiers aan tafel zit
„Dames en heeren, ik wensch u alle
vijf en twintig een voorspoedige reis.
Het is mijn vurige hoop dat deze kleine
vergadering vanehvier en
twintig menschen behouden en voldaan
de haven zal bereiken. Als ik die twee
en twintig lachende gezichten zie,
voel ik mij als een vader in den schoot
van zijn gezin, want ik ben voor het
leven en de veiligheid van deze zeven
tien menschen verantwoordelijk. Daar.
om noodig ik u uit alle dertien met mij
te drinken op 't welslagen van dezen
tocht. Het is mijn opvatting, dat van
deze ''zeven passagiers ieder er 't zijne
toe moet bijdragen, en ik durf het ver
trouwen uit te spreken, dat gij geen
van drieën in dezen plicht zult te kort
shcieten. U en ik althans, mijnheer,-
zijn vast besloten.. ..Hè, hofmeester,
haal die borden maar weg, en breng
mij de visch."
De rest kan men zich voorstellen.
ANDERS BEDOELD.
Een reizende Engelschman trad 'n
dorpskerk binnen hij kwam onder de
preek hij ging zitten hij luisterde
'n kwartiertje later keek hij op zijn
horloge, en 'n minuut daarna weer.
Toen boog hij zich over naar 'n ouden
dorpeling die naast hem zat, en vroeg
fluisterend met 'n knikje naar den
predikant„Hoe lang preekt hij al
,,'n Jaar of veertig, mijnheer," ant
woordde de grijsaard. „Precies weet
ik 't niet."
„Hm," zei de Engelschman, „dan
zal ik maar blijvenhij zal daD
wel gauw ophouden."
SNUGGER.
Meneer leest de krant.
„Zeg vrouw," zegt hij opeens, ..nau
je dat ooit kunnen denken Ieder jaar
zijn er meer dan vijfduizend olifanten
noodig om onze pianotoetsen te maken,
„Goeie genaderiep z'n vrouw.
,,'t is toch een mirakel wat ze die bees
ten al niet leeren kunnen
HT.T WAS NIET NIEUWSGI- "dIG.
Erfgename: Ja, die meneer Jansen
vroeg me toch, hoeveel ik wel bezat.
Ketersen: Zioo onbeschaamd 33a hoe
veel hebt u .sfiaatwfisoxU A
ï*o. 33 v EERSTE JAARGANG 1922
DE HUISKAMER
VII
mm mm
„Het doet mij genoegen te vernemen
dat u tijding van hem heeft. Hij heeft
zich niet tijdig genoeg kunnen insche
pen om hier met ons te rijn," zei de
notaris, die pas sedert kort rijn diens
ten aan de familie bewees. „Voor het
oogenblik echter en tot aan rijn der
tigste jaar, komen zijn belangen hier
niet in 't geding." Vervolgens drukte
de notaris het verlangen uit met den
rechtsgeleerde der familie in kennis
te komen en de baronet gaf hem de
noodige inlichtingen, waarop al de
Burgau's vertrokken, zonder met een
enkel woord van het testament verkla
ring te vragen, waarvan zij echter wèl
een copie meename n. Zij lieten zich
onmiddellijk bij een beroemd advocaat
brengen, wiens minste woord de waarde
eener rechterlijke uitspraak had.
Zij werden in den tempel binnen
gevoerd, waar dit orakel verblijf hield.
Het orakel had echter niets aangrij
pends in zijn persoon. Hij was rossig,
grof en flegmatiek. Zijn dicht toege
knepen lippen schenen meer geschikt
om te zwijgen, dan om te spreken zij
schenen u te willen waarschuwen,
dat rij zich slechts met voorbedachten
rade openden en spoedig weer sloten.
„Wees op uw hoede of des te erger voor
u. Wij zeggen weinig of niets, en dit
kost u een enorm hooge som, ja is eigen
lijk niet te betalen."
Toen de rechtsgeleerde deze vijf hee
ren, deftig uitgedoscht, bij zich zag bin
nentreden, vermoedde hij waarschijn
lijk niet,dat zijn kabinet zulk een schoo-
ne verzameling van leven had opgeno
men, doch al waren de Burgau's hier
tegenwoordig,hier verschenen met klau
wen en muilen en in hun werkelijk ka
rakter, hij zou volstrekt niet meer
verrast zijn. Hij was gewoon een groo
te verscheidenheid van roofdieren in
rijn bureau te zien.
De waardige mr. Reil nam het docu
ment, dat men hem overreikte aan en
terwijl hij met een half oor luisterde
naar de weinige woorden, die sir Bear
sprak, wijdde hij zijn beide oogen aan
de lezing van het document. Hij door
liep de eerste paragraaf zonder een spier
van zijn gelaat te vertrekken, het slot
van de laatste deed hem even de wenk
brauwen fronsen. Hij legde het testa
ment neer als iemand, wiens meening
vastgesteld is.
„De erfgenaam," zei hij „laten
wij hem zoo noemen „moet gehuwd
en gezond ^ian geest zijn op den dag,
dat hij zijn"dertigste jaar bereikt heeft,
om in het bezit der erfenis te komen.
Dat is een testament, dat in Frankrijk
misschien niet geldig zou zijn," sprak
hij, door het belangwekkende van het
geval tot deze woorden gedreven.
„Is het bij ons geldig," vroeg sir^Bear.
„Ik beschouw het als geldig," ant
woordde mr. Reil, op een toon, die
elke kans o sen gelukkig proces scheen
af te snij di „Zoodat," zei sir Bear,
„als op den vastgestelden datum hij
niet gehuwd is
„De fortuin komt aan het museum
vande naam is niet ingevuld."
„En," hernam sir Bear rret eenigs-
rins doffe stem, „als hij gehuwd is en
niet gezond van geest
„De tekst jeent zich niet tot tweeër
lei opvatting. Als hij gehuwd is maar
niet gezond van geest, zullen rijn ver
wanten op de aangegeven voorwaarden
erven. Er zullen enkele formaliteiten
rijn om te verkrijgen, dat zij de voogdij
houden. Doch dat is niets ernstigs.
Als hij niet gehuwd is erft het museum,
is hij niet gezond van geest, dan zullen
de verwanten de voogdij hebben."
Daarop zei hij eensklaps, zijn cliënten
scherp aanziende„Waarom gezond
van geest Heeft deze voorzorg
eenige reden Zijn er gevallen van
krankzinnigheid in de familie
„Neen," zei Malcolm, wien de ad
vocaat het bizonder scheen te vragen.
„Ja," zei sir Bear als bij ingeving.
En zijn stem maakte het antwoord
van rijn zoon onverstaanbaar.
„In werkelijkheid," zei Josiah met
een goedkeurenden blik uit zijn half
geopende oogen, '„zijn er gevallen ge
weest van geestesstoornis meer dan
krankzinnigheid in de familie van
moeders zijde van den erfgenaam. De
erflater vreesde voor het verstand van
zijn neef. Zijn vrees is tot nog toe ni^t
bevestigd. De laatste brieven van hem
zijn zeer verstandig geschreven en
bewijzen, behoudens dwaling van onzen
kant, een vlug verstand."
De heeren Burgau gingen naar
Blackhorn terug. Zij kwamen in den
voormiddag te Ridge aan en besloten
te voet verder te gaan.
Gedurende huif reis hadden zij geen
woord gewisseld, dat de geheele we
reld niet had mogen hooren, en toen
zij Ridge pas verlaten hadden bewaar
den allen nog het stilzwijgen, "oen
zij echter meenden veilig te zijn voor
alle luisteraars, barstten zij los en
raasden en tierden over hun teleur
stelling en ten slotte keerde de woede
der zonen zich tegen den vader, toen
Jack vroeg: „Waarom fc»i>t u lord
Archibald bevestigd in de meening
dat wij rijk waren
Sir Bear verdroeg geduldig de uitin
gen van gramschap van zijn troepje.
Gesteund door het bewustzijn zijner
bedoelingen, of door eenige andere
versterkende gedachte, bood hij den
storm het,hoofd.
„Ik heb het hem gezegd," verklaar
de hij, „omdat dit het eenig houdbare
punt was, waarop zijn vertrouwen in
ons kon berusten. Hem het tegendeel
bekennen zou ons tegenover hem ge
plaatst hebben als arme bloedver
wanten."
„En van arme tot begeerige bloed
verwanten is slechts een stap, zooals
vader zeer goed weet," bromde Josiah
tusschen zijn tanden. En hij voegde
er op wijsgeerigen toon bij „Lord
Archibald heeft gewild, dat Jean te
gelijk gehuwd en bij zijn verstand zou
zijn, meenende dat deze twee dingen
onafscheidelijk zijn. Wij zijn echter
ten slotte het kind van de rekening.
Wij zullen Blackhorn niet kunnen
houden en het is tijd, Franck en Jack,
aan de uitvoering van jelui reisplannen
te denken en ter koopvaardij te gaan
varen. Sir Bear en ik zullen ons red
den zoo goed wij kunnen. Malcolm
gaat als klerk op een kantoor in Bon
den. Hij zal een rijke burgerlijke erf
gename trouwen en een goed koopman
worden.
Malcolm voelde den steek. De raad
van rijn broeder scheurde een oude ge
heime wonde open.
„Wel te verstaan, Malcolm, je kunt
geen aristocratische pretenties meer
hebben en, wanneer je niets meer te
verkoopen heb dan je naam, zal het
er op aankomen hem duur te verkoo
pen, zonder je te verontrusten over de
flesch waarvan je het etiqnet zult rijn.
Noch Josiah, noch sir Bear zagen
er echter verslagen uit. Zij hadden on
danks alle stilzwijgen elkaar weten
te verstaan en schenen op hetzelfde
spoor te zijn. De anderen echter, die
niet misdeeld waren van scherpzinnig
heid, bemerkten dit en Malcolm en
Frank riepen gelijktijdig: „Als je een
uitweg weet, zeg het dan."
Ja, Josiah en sir Bear wisten een uit
weg, maar zij konden het slechts fluis
terend zeggen, uit vrees dat de gras
halmen, of heesters het zouden ver
nemen.
De vijf mannen waren blijven staan;
rij hielden een korte vergadering, waar
heimelijk nauwelijks verstaanbare
woorden gesproken werden.
Daarop zetten rij hun weg voort,
in overwegingen verdiept, die hun
omgeving en de toekomst in een vroo-
lijker licht vertoonden.
„Maar hij," vroeg Jack. Zal hij wil
len t
Josiah haalde de schouders op. Sir
Bear antwoordde: „Jean zal stellig
doen wat men hem zegt, onder voor
waarde" voegde hij er bijna glim
lachend bij „dat het niet Josiah is,
die het hem zegt."
„Maar zullen wij den tijd hebben,"
vroeg Jack. „Wij moeten ons haasten,
opdat die Iersche zaak ons geen streep
door de rekening haalt."
„O," zei sir Bear, „het gevaar van
gevangen genomen te worden is voor
je neef minder groot dan voor Patrice
O'Hava."
En zij vergaten naar het scheen
hun eigen zorgen, want zij spraken
verder alleen van Patrice O'Hava en
z'n dochter.
Ik heb het je wel gezegd, dat in een
positie als de onze, men de lui in zijn
hand moet hebben," zei sir Bear op
vaderlijken j;oon. „Jelui hebt echter
niet willen hooren. Wij hadden een
gouvernante noodig, over wie wij macht
hadden als een ongelukkig toeval haar
iets deed ontdekken. En het lot zond
ons Monica O'Hava. Ik begreep on
middellijk welke partij er van haar te
trekken viel niet alleen als gouver
nante, dat zou de moeite niet waard
geweest zijn om ons met haar vader te
bemoeien, maar als verpleegster en
bewaakster van Jean, want de oude
Jacob was op en het scheen onmogelijk
hem te vervangen. Laten we ons van
den vader ontdoen, hebt gij gezegd,
toen het contract met de jonge dame
gesloten was. En welke macht zouden
wij nu over haar hebben, als haar vader
in de gevangenis zat of opgehangen
was? Wij behoeven Patrice O'Hava
niet uit te leveren om onze gehecht
heid aan de Kroon nader te toonen.
Wanneer Monica O'Hava vrij zal zijn
wij zijn goede verwanten en zullen
zorgen, ter liefde van Jean, dat dit
zoo laat mogelijk gebeurt zal niets
ons verhinderen haar te beloonen.«
„Ja," zei Josiah, „door haar
trouwen bijvoorbeeld."
„Ik niet," riepen de drie brooders®
„Ik misschien, zei Josiah.
Hij scheen met dit denkbeeld zich.
verder bezig te houden, want hij-
opende den mond niet meer voor. Zij»
te Blackhorn aankwamen.
VL
Monica was in een klefn* vertrek-,^
waar rij Jessy soms les gaf, toen sir*-,
Bear de gouvernante zijner dochten?
om een kort onderhoud vroeg.
Uit de zorgvuldigheid, waarmede,
•hij de deur sloot, begreep Monica, dal.
hij haar over haar vader wilde spreken,/
en het hart der dochter, steeds in on
rust, klopte heviger van vrees,
een of ander onheil. 3r Bear brach
Monica tijding van hem dien hij zeli
had opgezocht. *<i
„Ja, ik heb gebruik gemaakt van/
de afwezigheid van den kleinen her-A
der om aan mijnheer O'Hava het geld]
voor zijn overtocht" te brengen. Gij?
weet, dat hij zich weldra zal inschepen'
en dat hij eerst nog naar Ierland wil
gaan. Ik heb hem het geld overhandigd
en hij behoeft u niet te compromit-
teeren door zich in dezen omtrek t»j
vertoonen. Als de tijd daar is, komt hijj
gemakkelijk te Burn en van daaasA
Maar dan beginnen juist de gevaren
voor hem. Hij is voorzichtig en het
geld, waarvan hij ruim voorzien is*,
zal hem helpen omZij viel hem,
in de rede, tot tranen geroerd dooaf
deze edelmoedigheid en sprak met hei
wogen stem„Ik heb nog lang niet
zooveel geld verdiend als u mijn vadepj
hebt gegeven. En wanneer ik aan bet;
eind van mijn verbintenis met u zal
rijn, zal ik u nog niet voldaan hebben^
want niets wat ik voor u kan doen»!
haalt bij hetgeen u gedaan heeft. Dit
denkbeeld drukt mij somtijds."
„Daar gij deze zaak aldus beschouwt,,
sprak sir Bear op rijn meest langzamea
en koelen toon, „zal ik geen moeite-
hebben u te zeggen, wat wij van w
verwachten. Toen u op Blackhorn
kwam, had ik slechts een gouvernante
voor mijn dochter noodig en wij rijn
tevreden over uw diensten als zooda
nig. Nu echter zijn de omstandig
heden veranderd en wij kunnen uw
erkentelijkheid op de proef stellen.1^
Zij hoorde hem met schitterende^
oogen aan. Wat was rij aantrekkelijk,
in haar frissche jeugd, deze fiere oa-,
schuldige Monica, met haar ranke ge-'
stalte en zwarte glanzende haren, die
een zeldzaam contrast vormden met,
de helderblauwe oogen Moest zq
ten offer gebracht worden aan het
sombere lot dat op haar loerde
„Het moet gezegd worden," her
vatte sir Bear, „dat deze proeve sriat!
schadelijk voor u zal rijnzq zal tap:
toekomst verzekeren zq zal u.voos?
altijd vrijwaren van de moeilijke"posW
tie van afhankelijkheid, waartoe u be-i
stemd is, het betreft een htrweöjfcff
„Een huwelijk? Voor imj," riep,
Monica verbaasd zij begreep nietmeta
wien zij op Blakhorn zou ktrane&kar
wen.
„Heeft u soms betrekkhigett uiö
vroeger tijd 7"
Er ontstond een korte pagzfe
„Neen," zei Monica.
JJ, scBTtian
