s§
2.? Ir*
CD'
P
I
DRIE TYPISTEN,
,n
W BS
s i
«o cu
S 3
©a I» a
o s "0
BS
"9*
0.
£- £3 1^ wL" TO
p- e f. 3 if
,2 c<£ p®
•gg- IB.g
®se' pf
°1- S. o. 3 8 5
E n> fr* B
%8.?2aS»^
S> A tk -P-C U- -t 0^
jr. <6 fa p -
Q C0i(!9
TO U» pr
fflusiSn nog met door de teleursteflfn fn Vooral tegenove Madeleine schoot D oude richtte zich op de teenen om-
des .even in rook opgegaan zijn zijn oog, al hij d n blik van het on- hoog om den baron iets in t oor te fluis-
Om Madeleine's karakter te waar schuidigp kind ontmoette, vonken van teren. Deze boog zich naar den ander
deeren, moest men he als .ooveei haat over om beter te kunnen hooren.
ander- leeren kennen in de beproe- Van waar de antipathie van dezen Stellig was het medegedeelde van
Vingen des levens De gelegenheid zou grijsaard ,cgen dit onge mei ie En buitengewoon gewicht, want Volcaster
maa al t spoedig komen, de al te waarom scheen die afkeer wederkeerig scheen hevig verschrikt. Onmiddellijk
Volmaakte kalmte en onbewogenheid De we rzin van den engel voor den dui- daarop echter vlamde zijn oog van
van haar bestaan was de voorbode van vei. de h Ische haat van den duivel toorn, hij maakte en gebaar van onge
ilst naderend onweder. tegen den encel duld en glimlachte ongeloovig.
Men oemde Madeleine's liefdadigheid Di was -fc.. verkla- „Goed. wij zullen er op een geschik
te zich niet evreden stelde met het ring, want Madeleine had nooit iemand t«r u)d dan thans nog wel eens over
eoud uit e deelen dat haar vaders rijk- enig leed-be okkend en zij wa veel te praten, sprak hij.
dom tot haar beschikking stelde, maar goed en te edrimoedie om dit willen. De kleine oude haastte zich om heen
die haar er toe braeht, h el haar pe - Hoe he. zii Anselme Géroux ver- te gaan. terwijl hij zich in de handen
soon in dienst te stellen van de christe- volgde ongetwijfeld een duister doel. wreef van genoegen
lijke naas nliefde en zich met inder- Met een taai geduid loerd hij op het Gilbert had dit tooneeltje van verre
daad aandoenlijke teederheid aan de oogenblik waarop hij zijn prooi zou aangezien, zeer nieuwsgierig, doch
verzorging van armen en ongelukkigen grijpen als ze zich in haar onnoozelheid niet twijfelend of Anselme had hem er
te wijden. njet zejf aan hem overleverde. in betrokken. Als man van de wereld
Ze had een heele eeks bescherme- Gilbert en Madeleine waren in het wist hij zich te beheerschen en wachtte
lingen het kind en de grijsaard vonden g heel niet op hun hoede tegen hun er zich wel voor Géroux om opheldering
bij haar dezelfde moederlijke zorg en lagen vijand, want zijn spionnage ont- te vragen.
belangstelling, en haar schoonheid, haar ging hun aandacht die door andere din- „Ikzalto eiken prijs te weten komen
Jeugd en hooge positie gaven aan haar gen in beslaggenomen werd. Bovendien wat hij tegen mij in het schild voer
weldaden nog te meer waarde. waren zij te eerlijk, te ede) van gemoed dach hij.
In de wijken der armoede was de lie- om zulk een bespieding te vermoeden. Op dit oogenblik kwam een bediende
Ve reule een altijd welkom? gastze Het zou moeilijk te zeggen geweest Géroux opzoeken en scheen hem belang
genoot er een achting en een liefde, die zijn welk gevoel zij eiakar toedroegen, rijk nieuws m het oor te fluis rren.
Inderdaad meer dan verdiend waren. Zeker toonde Gilbert zich voorkomend Anselme schrikte en verliet haastig
Onder ds gasten was een jonge en beleefd voor de jongedame, wat het salon. Gilbert wiide hem volgen,
man, die bijna evenzeer als Madeleine, echter niet dan natuurlijk kon heeten, toen de baron eensklaps met een som
de aandacht trok en sympathie wekte daar ze de bekoorlijkheid zelve was. ber gelaat eveneens het salon uitging,
door zijn aangenaam uiterlijk en Zij ve diende in alle opzichten bewon- ,Wat gebeurt hier vroeg de Mar-
beschaafde manieren. dering en genegenheid Gilbert bezat san zich af, doch hij stelde zich gerust
Hij heette Gilbert de Marsan. bovendien den fijn n tact, dien hij bij de gedachte, dat dringende zaken
Aan zijn slanke buigzame gestalte aan zijn opvoeding dankte, van ieder- de oorzaak konden zijn. Hij wist toch
zou men niet zeggen dat hij reeds een aangenaam of althans niemand on- dat de baron in den laatsten tijd zaken
achtentwintig jaar was. Een aandachti- aangenaam te zijn. gedaan had met Géroux, een listig man,
ge beschouwing van zijn gelaat d ed Ha tsgeheimen zijn dikwijl de best die schatten opstapelde en een onver-
echter vermoeden, dat de ernst des b waarde, de mee t ondroord ingbare. beterlijke gierigaard was.
leven hem niet v eemd was, ja dat Hieraan was het misschien oe te schrij- Gilbert besloot aan die anderen niet
hij wellicht reeds vroeg zorgen en ver- ven dat tot nog toe niemand aan de meer te denken en naderde Madeleine,
driet gekend had. mogelijkheid van een genegenheid tus die hem vriendelijk toelachte. Intus-
Overigen was zijn geheele voorko- schen Gilbert en Madeleine had gedach: schen had de baron Géroux opgezocht
men van een uitgezochte elegance wat Tegen het einde van het diner bemerk- in een soort spreekkamer, waar hij ge-
vereenigd met fijne beschaving, en ont- te de Ma san och de zonderlinge hou- woonlijk bezoeken ontving van weinig
wlkkeld verstand hem het type maakte ding van Anselme en zijn bespiedende belang.
van een modern jongmensch, die ie s blikken. De grijsaa d had onder den Géroux stond* bij|den schoorsteen en
had van een edelman, een kunstenaar invloed van d n wijn zijn gewone voo las bij het onzekere licht eener lamp
en een man van studie. zichtigheid een weinig uit het oog ver- een brief die hem als expresse zooeven
Gilbert de Marsan behoorde tot een ;o en en zijn rood gelaat ke rde zich bezorgd was.
familie van ouden adel, waarvan hij de me meer stoutmoedigheid naar den Toen hij den baron zag binnentreden,
laatste spruit was. jongen man. keek hij hem met een uitdrukking van
Zijnv der, en kranig officier, was cp Gilbert de Marsan voelde zich schrik aan en sprak met doffe, trillen-
het sla-veld van Sédan gesneuveld, na minder verras dan gehinderd door de stem
als eet leeuw te hebben gestreden vol- deze misplaatste oplettendheid, dezen „O, het is vreeselijk;vreeselijk"
gen het voorbeeld zijner voorvaderen, onderzoekenden blik, waarvan hij zich „Wat," vroeg de baron verbleekend
onder wie beroemde krijgshelden ge- niet goed voorspelde. Op zijn beurt van angst.
weest war n. vestigde hij op Anselme Géroux een „Ik ontvang daar uit Parijs tragisch
Hij had zijn zoon dus wel een eervol- scherpen blik. die een stoutmoedige bericht."
len naam achtergelaten, maar helaas uitdaging van dit onbeschaamd per- „Wat is er gebeurd? Mijn
geen ander erfdeel. Zijn troostelooze sonage inhield. moeder
weduwe had dan ook geen anderen steun Verscheidene aanzittenden bemerk- „Neen, het betreft niet mevrouw
dan Gilbert, die echter haar m liefde ten met verwondering dit vreemde ge- Volcaster."
en org omringde en alles deed wat barenspel, dat voor anderen door de „Wie dan," vroeg de baron haastig,
in zijn vermogen was om haar haar drukke gesprekken verloren ging.
ongeluk te doen verbeten. Toen Anseim? bemerkte dat hij de
Dank zijn aanleg, zijn talenten, zijn aandacht trok, hulde hij zich in een
moed en bekwaamheid had d jonge mantel vanschijnbareonverschilligheid.
man dan ook zijn weg gem akt en be- „Ja, ik weet waarom dis man een af-
kleedd; nu te Parijs een zeer benijdens- keer van mij he ft, waarom ik het doel- 0p zijn beurt. Zijn hand beefde, zijn
waardigs positie wit ben van zijn haa. en blootgesteld gelaat drukte hevigen angst uit'.
D;zed nkte hij ook aan de sympa- ook aan de woede van en ander, Plotseling echter veranderde zijn
this v n een rijk financier, die een wiens gevrsesde macht ik ken..„ houding en aan zijn toorn toegevende
onbeperkt vertrouwen in hem stelde Dit zal mij echter niet bevreesd maken riep hij
en hem vaak zeer belangrijke opdrach- en ik heb e geen spijt van mijn plicht „Wat Wil Charles Hublay nu
ten toevertrouwde. grdaan te hebben." Mochelier beschuldigen, hem verant-
Drukke relaties in zaken tusschen Zoo dacht Gilbert de Marsan, die woordelijk stellen voor den dood van
baron Volcaster en den heer Richeroy naast'zijn aangename wijze van optre- zjjn broer, omdat hij het bankroe zou
brachten de Marsan in kennis met den den, en nvsrzettelijken wil bezat en veroorzaakt hebben. Hij beweert zijn
baron die hem hooge achting toedroeg een even rechtvaardig als vast karak- broeder te willen wreken, maar bevre-
e hem gaarne als gast in zijn woning ter. digt alleen eigen wraakgevoel door Mo-
ontving. II chelier te vervolgen.... Doch dit
loen de jonge man dan ook te Lou- pja afloop van het diner gebruikten zijn looze geruchten, lasterlijke praat-
ville gekomen wa om in naam van de gasten de koffie in het salon, waar- jes. Hij kan niets tegen Mochelier be-
Richeroy een belangrijke zaak met na de heeren de rookkamer opzochten, ginnen.... niets...."
den baron af te doen noodigde deze Toen trok een ander voorval Gilbert's Na een oogenblik zwijgens ging hij
hem op het diner, dat hij aan zijn vrien- aandacht, Anselme Géroux naderde voort
den gaf- den baron, maakte een kort en haastig „Ik betreur den plotselingen dood
Aan't eind der tafel was een bejaarde gebaar in de richting van Marsan en van Antonin Hublay zeer, maar nog
man gezeten van kleine gestalte, zei halfluidmeer neem ik het zijn broeder kwalijk,
Anselme Gé.oux, die voortdurend Gil- „Vertrouw dit jongemensch nietdat hij Mochelier beschuldigt, wiens
bert en ook Madeleine in het oog hield. Verbaasd keek de baron hem aan, eerlijkheid boven alle verdenking ver
Men zou gezegd hebben dat hij was alsof hij hem niet begreep. heven is en die slechts van zijn goed
aanges'.eld m hem te bewaken en dat „Wat zegt u" vroeg hij ietwat heftig, recht gebruik heeft gemaakt."
hij die rol van bespiede me de ge- „Vertrouw dit jongemensch nietAnseim Géroux deelde het gevoelen
wenschte handigheid vervulde. Zijn herhaalde Anselme nog met meer na- van den baron en trachtte hem eenige
grijze oogen zijn schuwe blik deden druk maar even zacht, om de aan- vleiende woorden te zeggen.
„Antonin Hublay.'
„Is hij dood
J a, een beroerte van schrik bij een be-
icht dat hij geruïneerd was."
De baron greep den brief en las dien
„Het doet mij genoegen," zei hij,
„dat een man van uw gezag met zooveel
lof van den heer Mochelier spreekt.
zeer onaangenaam aan. dacht der gasten niet te trekken.
Blijkbaar was zijn spionnage dan ook Volcaster stond een oogenblik ver
van verdachten oorsprong. Een inge- baasd over deze onverwachte waar-
houden afkeer, ja een gloe.ende haat s<*iuwing. Hij herstelde zich echter Verwonderen doet het mij echter niet
was voor den scherpen opmerker onder en vroeg; Iemand van uw doorzicht en verstand
de geveinsde vriendelijkheid van dit „Waarom zou ik hem niet vertrou- moet de menschen naar hun verdien-
dubbelzinnig personage zichtbaar, wen sten wet&p te waarde ren en dus moet
„w achting voor Mochelier groot zfjn."|
„Zeker, ik acht hem hoog en be
schouw hem als een mijner beste vrien
den."
„En uw edelmoedig karakter kan
hem niet ongestraft laten aanvallen,"
vo gde Anselme er vleiend aan toe.
"Ik kan mij althans zeer boos maken
als ik zijn ferlijkheid in twijfel hoor
trekken," sprak de baron
„U hebt gelijk. En toch is er in uw
omgeving iemand, die Mochelier's eer-
ijkheid herhaaldelijk in verdenking
brengt," zei Géroux.
„Wie dan," vroeg de baron verwon
derd.
„De hee- Gilbert de Marsan. Op zijn
raad heeft Richeroy op het laatste
oogenblik de beloofde hulp geweigerd
aan Mochelier ev nals in de zaak der
mijnen van Rochetaille."
„Dat wist ik nietEn hoe heeft
de Marsan deze houding van Richeroy
verdedigd
„Hij heeft durven beweren dat die
zaak niet zuiver was. Mochelier was
diep beleedigd Nooit zal hij dit het on
voorzichtige^ en ^stoutmoedige onge]
mensch vergeven."
„Ik wist daar niets van.... Noch
de Marsan, noch Mochelier hebben mij
daarvan gesproken.. antwoordde
de baron droog.
Anselme verdedigde Mochelier, doch
de baron liet hem niet uitsprekenhij
kende Mochelier voldoende.
Toen tra htte de listige oude het ge
sprek weer op Gilbert te brengen, doch
de baron scheen er weinig aandacht
aan te schenken.
Anselme hield niet aan. Er schoot
hem plotseling iets te binnen, dat hij
spoedig wenschte uit te voeren, waar
om hij haastig afscheid nam van dev
baron.
Zou hij weer een andere laagheid op
het oog hebben Hoe anders dit over
haast vertrek te verklaren
De baron, die Anselme Géroux niet
terug had zoeken te houden, voegdr
zich weer bij zijn gasten. Spoedig be
merkte hij dat Gilbert het rooksaloi
verlaten had. Hij ging hem opzoekei
en vond hem in een hoek van hst winter-
salon in gesprek met Madeleine.
Dat was een ruim vertrek, een soort
van serre, die door groote palmen er
andere keerkringsgewassen in een tuin
herschapen was en door een electrische
lamp fantastisch verlicht werd.
Gilbert en Madeleine schenen een vrij
ernstig gesprek te voeren, waarbij zij
zich zeer op hun gemak gevoelden.
Er bestond tusschen hen een Jsympa
thie, gegrond op denzelfden adeldom
van karakter en edelmoedigheid dei?
harten.
Hun genegenheid was wederkeerig
en berustte op een grondslag die hup
alle hoop gaf. Dat Madeleine deze nei
ging tot nu toe geheim had gehoudep
zelfs voor haar vader, in wien zij overi
gens het meest volkomen vertrouwei
stelde, vond zijn oorzaak in de mee-
ning, dat van een huwelijk althans voor-
loopig, volstrekt geen sprake kon zijn.
De vaderlijke teederheid en het g6
zond verstand van baron Volcaster de
den zijn dochter hopen, dat de toe
komst hun verwachtingen niet zou be
schamen.
Zij vertrouwde daarbij op God en bad
Hem vurig haar te hulp te komen, haar
wenschen te vervullen en zoo het geluk
van haar leven te verzekeren.
Van zijn kant hoopte Gilbe t, door
meer en meer zich de achting van den
baron waardig te maken, de hinderpa
len te verwijderen die hem nog van
Madeleine scheidden. En hij verzuim
de niets om zich harer meer en meer
waardig te maken.
Toen hij den baron zag binnentre
den ging hij dezen te gemoet.
„Uw palmen zijn prachtig, baron,"
zei hij met een beminnelijk-n glimlach.
Toen de gastheer veinsde hem niet tv
hooren, herhaalde hij zijn woorden on
der een anderen vorm: „Ik bewonder uv>
palmen, ze zijn prachtig."
Wordt voortgezet.
e
n
li nu li i ii i 11 i li 111 133! 2 11 fel i i 11 iii i7
1
n mi ii i>i in (inn 1 i ii ii
B
"5
naar haar mandje, gereed om onder
teekend te worden, terwijl haar kame
raden telkens in lachen uitbarstten.
nieuwd of zij al die technische termen als ik dan niets gehoord heb, loop ik
juist had overgeschreven, want sommi- even bij Elsje Bruns aan om mij zeker-
Gevraagd een nette jongedame als raden telkens in lachen uitbarstten, ge daarvan waren haar volkomen nieuw, heid te verschatten. Dan zal ik dezet
Stenograaf en typiste Aanv.salaris f 60 wanneer zij haar kansen bespraken om Juffrouw Colvers was buitengewoon op de post brengen en dien krijgt zij dac
ser maand, stijgende tot f 70. Eigenhan- bij Cornelius benoemd te worden. nieuwsgierig om jets van de proefles te Maandagmorgen. Dat zal een pret zijn. -
dig getypte brieven met volledige bizon- Om vijf uur was haar werk geëindigd, hooren, enjtoen zij debizonderheden ver- Elsje Bruns was voor dien Zaterdag-
ierheden en getuigschriften te richten maar de dames Arkman en Colvers, die nam, liet zij n verwaand lachje hooren. morgen al lang op voor de postbo
aan de firma Cornelius en Zn." het zoo druk hadden gehad met praten, Juist iets waarin ik het sterkste ben: kwam. en het leek haar een eeuw te dm
Dit was de advertentie, die Marie Col- waren nu als razend aan 't typen. getuigschriften en verslagen. Heb je ren voor zij zijn bekende voetstappa
vers een kreet van opgewondenheid op „Och. beste meid, ik krijg deze akeli veel fouten gemaakt op de straatl .l vmster uit te Hi.
haar lippen bracht. ge prijscourant nooit op tijd klaar en „Dat weet ik niet. Zij stond aan een venster uit te kij-
„Eindeliik is er eens 'n vacature bij ik had zoo graag om half zes weg gewild, ..Ik denk dat je er wel gemaakt zult ken, of hij haast kwam en toev
Cornelius" rieo zii uit zuchtte juffrouw Colvers. „Zou jij hebben in woorden die je niet kent. Ik hij eindelijk dichtbij was, ging hij voor-
Bij Cor eiius? herhaalden de dames .,„1 «rot nu/fa «A+iiiCTRrhriftftn fin nriis- bii Ran lichte kreet ontsnaüte Elsie*
Bruns en Arkman in koor.
leder der meisjes wenschte in stilte,
lat zij de betrekking mocht krijgen, of
schoon allen begrepen dat hun waar-
«chijnlijk niet zooveel geluk zou ten deel
rallen.
Elsje Bruns zuchtte, als zij dacht aan in het
haar acht gulden per week. waarvan zij dat er
«n haar moeder leven moesten, en zij
vergeleek het met de bijna vijftien gul
len, die de uitverkorene bij Cornelius
intvangen zou.
„Ik'zal mijn sollicitatie vandaag nog
iypen," zei juffrouw Colvers.
„Ik ook," merkte Betsy Arkman aan.
Elsje Bruns zei niets. Zij stond niet
op den besten voet met de beide
andere meisjes, misschien was zij wat
al te stil voor hen. Dat was haar uitleg
ging, maar de onbevooroordeelde toe-
ichouwer zou gezegd hebben, dat zij te
beschaafd was.
een paar blaadjes voor mij kunnen doen, zal wat oude getuigschriften en prijs- bij. Een lichte kreet ontsnapte Elsje?
juffrouw Bruns? Je hebt niets te lijsten mee naar huis nemen en ze van lippen, terwijl zij den postbode aankeek;
doen." avond eens doorlezen."
Den volgenden dag trok zij vol ver
trouwen naar de kantoren van Corne
lius en Zn en toen zij terugkwam had
zij nog meer hoop.
„Hij was zeer met mij in zijn schik,'
sprak zij, „dat kon iedereen wel zien
Hij kon mij natuurlijk niet dadelijk
Maar er verliepen drie dagen, en den zeggèn dat ik de betrekking krijgen zou, af te vragen of juffrouw Colvers d?
vierden morgen ontving zij een brief, maar wat denk je dat hij zei toen ik betrekking gekregen had.
waarin haar verzoch werd op een be- heenging?" Eén blik echter op gelaat het vaR
paald uur ten kantore van Cornelius „Dat zou ik niet kunnen zeggen,'' het andere meisje bewees haar dat ook
en Zn. te komen. Heur hart klopte snel antwoordde juffrouw Bruns, wier moed juffrouw Col vers teleurgesteld was.
Elsje Bruns vertelde haar moeder
niets van haar sollicitatie, daar zij geen
valsche hoop wilde opwekken. Want
nu er zooveel geduchte mededingers
trijdperk kwamen vreesde zij,
maar een gering kansje voor
haar overbleef.
Toen begon zij te overwegen dat d«
brief met de aanstelling misschien niet
vóór dien morgen werd afgezonden,
de heer Cornelius had gezegd Zaterdag
zoodat er nog altijd'n kansje was Hem!
hart werd licht,als zij aan dit alles dacht
maar zij kon niet nalaten zich op haaf
weg naar het kantoor met verwondering
want zij begreep dat zij nu werkelijk begon te verminderen.
een kansje had.
Toen zij op het kantoor van Warner
en Co. aankwam, trof zij er de andere
meisjes reeds. Juffrouw Colvers was
een al en glimlach, en buitengewoon
lief voor iedereen.
„Goeden morgen, juffrouw Bruns
„Hij vroeg of ik a.s. Maandagochtend
zou kunnen beginnen," hernam Marie
Colvers triomfantelijk.
„Als je benoemd wordt toch altijd
„O ja."
Het hart van Elsje werd weer lichter.
„Ik vrees dat 't mis>," zei juffrouw
Colvers tot haar boezemvriendin, toen
Elsje Bruns voor eenige oogenblikken
het vertrek verlaten had. „Ik wil wed
den dat de brief gisteravond verzon
den is. Toch," voegde zij er grijnzend
bij, „zal er van avond nog een ander?
„Dat heeft hij mij ook gevraagd, ik verzonden worden."
De drie meisjes waren in betrekking begon zij. Ik ben voor het proefwerk heb enkel vergeten het je te vertellen,"
op de kantoren van Warner en Co
fabrikanten van stalen riemen, een
firma die uitgebreide zaken deed met
het huis Cornelius en Zn.
in plaats van om precies half één heen
te gaan om koffie te drinken,zooals haar
gewoonte was, bleef juffrouw Bruns
nog wat achter om een brief te typen.
Toen zij dien in een enveloppe gestoken
bij Cornelius uitgekozen. Feliciteer me sprak
maar."
„Met plezier," antwoordde Elsje
Bruns, „maar ik kan de hoop moeilijk
uitspreken, dat jij de betrekking krijgt,
aangezien ook ik op proef moet werken.
naast haar schrijfmachine, en schijn
baar bij toeval boog juffrouw Colvers
zich over haar heen om haar gummi te
leenen.
„Cornelius en Zn," riep zij bij het zien
van de enveloppe uit. „Je denkt er
toch niet aan daarop te schrijven
„Zeker wel," antwoordde juffrouw
Bruns eenvoudig, en toen nam zij den
brief van de tafel en ging de kamer uit.
Als bij afspraak barstten de twee an
dere meisjes tegelijk in een schaterend
„Jij,' riepen haar kameraden in
koor.
„Laat mij je brief eens zien," riep juf- koffie drinken, en toen haalde Marie
Toen juffrouw Bruns thuis kwam,
zij. lag er geen brief op haar te wachten,
Zoo-o-o maar zij berekende dat als er een brief
Deze uitroep van juffrouw Colvers gaf van Cornelius en Zn. komen zou deze
heel wat twijfel te kennen, waarop met de post van vier uur moest bezorgd
Elsje Bruns zich vóór haar machine zet- worden.
te en gestadig door brieven copieerde, Kort na vieren kwam de brievenbe
terwijl haar kameraden fluisterend steller door het hekje en Elsje opende
zaten te praten. Kort daarop ging zij de deur en stak begeerig de hand uit
geadresseerd had, iegde zij hem frouw Colvers, terwijl haar glimlachjes Col vers eenige vellen postpapier be-
verdwenen. ,Ik geloof dat je schertst.'
„Zeker niet," antwoordde juffrouw
Bruns en zij gaf haar den brief te lezen.
„Stel je voor dat zij gekozen wordt
en niet ik," antwoordde juffrouw Col
vers.
Elsje Bruns werd dien morgen den
geheelen tijd aan haar lot overgelaten
't Was duidelijk dat haar kameraden
zeer ontstemd waren, omdat ook zij
voor het proefwerk uitgekozen was
Zij was een dag vroeger opgeroepen
drukt met het hoofd der firma Corne
lius en Zn., voor den dag.
„Daar dacht ik juist aan, toen ik
daar zat te schrijven," begon zij grijns
lachend, „en toen mijnheer Cornelius
voor een paar minuten het kantoor
De postbode zei, dat „zij dus eindelijk
een verloofde gekregen had," en hij
lachte medelijdend, toen hij haar een
enveloppe met twee-centspostzegel e»
op, ter hand stelde, het prospectus vag
een nieuwe zaak bevattende.
Klein Elsje ging naar binnen, sloof
de deur, begaf zich langzaam naar haar
verliet, verborg ik er een paar in mijn kamer en bleef geruimen tijd op den
mof. Zullen we daar nu eens een grap rand van haar bed zitten. Toen stond
mee hebben ze op om thee te zetten.
Blijkbaar hadden de meisjes reeds Er bleef nog een zwakke hoop oveïj
dat plannetje beraamd, voor het geval dat de post van negenen den brief
juffrouw Bruns voor de proefles mocht zou brengen, maar ook die ging voorbij.
gelach uit, en het klonk luid in de ooren dan juffrouw Colvers, en zij werd vrij opgeroepen worden. Geen van beiden Om half tien werd er gescheld, en Elsj»
van Elsje Bruns, zooals zij ook be- zenuwachtig, toen zij in de paleisachti- zag het laakbare van hun handelwijze Bruns opende de deur en staarde ver?
doeld hadden. Haar lippen klemden zich ge kantoren kwam en in het privé-kan- in, onnadenkend als zij waren hadden baasd Marie Colvers aan.
vast opeen, en haar oogen fonkelden, toor van den heer Cornelius werd bin-
maar toen lachte zij bij zichzelf, omdat nengelaten
Tij voor een oogenblik had toegelaten De staalfabrikant stelde het zich
4at het gevaj haar hinderde. altijd tot taak, zelf de dames en heeren
„Ik heb nooit zoo iets bespottelijks ge- voor zijn bureaux te kiezen, ofschoon
boord, sprak Marie Colvers. „Ver- hij hen doorgaans nooit weer terugzag,
zij enkel een grap op het oog, zonder
aan de mogelijke gevolgen te denken, die
hun afkeurenswaardige handeling na
zich kon sleepen.
„Doe het dan nu," meende juffrouw
Arkman levendig, en laten we eens
Ik moest eens komen kijken of je a?
iets van Cornelius gehoord hebt," sprak
zij. Juffrouw Bruns schudde het hoofd,
„Ik ook niet, daarom denk ik dat hef
mis is. Toch is er nog een heel klein
kansje, dat wij een van beiden Maandag
fteeld je: dat onmogelijke ding gaat haar nadat hij ze had aangesteld, want hij zien, hoe het gaat en hoe het aflooptmorgen nog iets vernemen."
hfttt llrtfln nm h?l P nvnollllf* fa l^rtvw an I 1-1 ,11_ J J1jTJ M „ui «n Min», -mnv Vinn* m OnVi! TT 1 i TD Ln-l nan rlia m r
best doen om bij Cornelius te komen kwam zelden in een der andere kanto-
„Zij hoorde jou zeggen dat je van ren.
plan was te solliciteeren," hernam juf- Zijn optreden was kortaf, maar zeer
frouw Arkman, die Marie Colvers altijd beleefd, het was duidelijk, dat hij den
gelijk gaf. tijd al te kostbaar beschouwde om dien
„Dat had haar moeten terughouden." te verspillen.
.."Hst zal zeker net gaan als gewoon- Elsje Bruns ging vóór een opengesla-
(ijk. Men zal een zeker aantal sollicitan
ten uitkiezen en dezen op proef laten
werken. mNu, daarbij zal zij niet eens
behooren, dat is vast."
gen aanteekenboek zitten, dat naast
een Remington-schrijfmachine van de
laatste constructie lag, en de heer Corne
lius begon te dicteeren. Hij sprak duide-
Toen Elsje Bruns op het kantoor terug lijk en vlug en dicteerde drie brieven,
Kwam, zag zij aan het heimelijk gegrin
nik van de twee anderen, dat zij het
over hidr gehad hadden. Zij wou wel
eens weten waarom die twee haar altijd
als doelwit voor hun zoogenaamde grap
pen uitkozenzij meende, dat het
kwam, omdat zij zich niet zoo kleedde
in ged oeg als zij.
Men kan zich niet zeer duur kleeden
of veel uitgaan, wanneer men met z'n
een getuigschrift en een kort verslag
vol technische termen.
Toen begon Elsje Bruns over te
schrijven, en bij het einde kreeg zij een
prettig gevoel over den in haar oog
goeden uitslag van haar werk.
De heer Cornelius nam de papieren
aan zonder er naar te kijken en begon
het meisje te ondervragen.
„Mooi," zeide hij ten laatste „Als
Haar vriendin ging voor haar machi
ne zitten, schoof er een vel schrijfpapier
van Cornelius en Z'n in en typte toen
het volgende
„Geachte mejuffrouw,
„Wij hebben het genoegen u mede te
deelen dat u voor de vacante betrekking
op onze kantoren is uitgekozen.
Zooals dfgesproken, komt u a.s.Maan-
dag 6 dezer, 's voormiddags tien uur.
Hoogachtend, Uw dienstwillige,
CORNELIUS Zn.
Aan mejuffrouw E. Bruns.
„Ziezoo, dat gaat goed, sprak juf
frouw Colvers, terwijl zij het voorlas.
„Haal mij nu eens een brief van Corne
lius, Betsy, dan kunnen we verder
gaan,"
Elsje Bruns had aan die mogelijkheid
niet gedacht en na het vertrek van juf
frouw Colvers dacht zij er nog eeni
over na. 't Was werkelijk een heel zwate
ke hoop, maar zij klemde zich er aan
vast.
Gewoonlijk bracht zij baar rustig»
Zondagen kalmpjes, soms prettig dooï
maar aan dien Zondag scheen maat
geen eind te komen, want zij verlangde
telkens dat de Maandagochtend en
daarmee de post kwam.
Zij stond aan het hekje te wachten,
toen de brievenbesteller door de straa{
kwam en nabij gekomen haar een vrien
delijk knikje gaf.
„Ditmaal is er een brief voor u, juf
frouw," riep hij.
Elsje greep hem begeerig aan, en heut
Juffrouw Arkman nam een brief van hart scheen opgehouden hebben te klop-
de lias, en juffrouw Colvers maakte pen, toen zij zag dat het adres getypt
zorgvuldig de groote, leesbare hand- was en een stadsstempel droeg. Zij
beiden van"tien gulden per week leven u tegen Zaterdag nog"niets gehoord hebt teekening van Cornelius en Zn. na. snelde naar binnen en scheurde in de
moet. Zij meende soms, dat zij er niet dan weet u dat er een ander aangesteld „Pas op, dat je er geen last mee gang den brief reeds open, en onmiddeh
bepaald leelijk zou uitzien, als zij beter js, Zoo u benoemd mocht worden, zou krijgt, als ze te weten komen, dat jij het lijk daarna kwam er een vreugdekreet
gekleed was. u dan Maandag kunnen komen gedaan hebt," zei Betsy Arkman. over haar lippen.
„Je komt ons toch nu en dan eens op- „Jawel, mijnheer. Mijn patroon heeft „Dat kan niet. Ze zullen eerder aan „Toch nog," lispelde zij. „Goddanl
zoeken, wanneer je bij Cornelius bent," altijd gezegd, dat hij mij niet in den weg iemand van het kantoor bij Cornelius voor mijn moeder 1"
vroeg juffrouw Colvers. zou staan, als ik een betere betrekking denken." Toen las zij den brief nog eens ovetj
„Ja, doe datwij zouden zoo graag kon krijgen." Maar veronderstel dat zij een bevreesd dat haar oogen haar een
„Dat's heel aardig van hem," zei de werkelijken brief van hen krijgt poets gespeeld hadden. Neen daai
fabrikant „Goeden morgen I" „Kom 1 Zij zal er nooit een krijgen, stond het duidelijk in machineschrift*
Elsje Bruns slaakte een diepen zucht Ik weet zeker, dat ik'm vóór haar krijg „Geachte mejuffrouw,
toen zij in de buitenlucht kwam. Er en als ik er geen ly-ijg., dan..aifc.afcfflafa..
was nu niets meer aan te veranderai.
voegde juf
iets daarvandaan hooren,
frouw Arkman erbij.
Elsje Bruns glimlachte, maar gaf
geen antwoord. Toen begonnen haar
bezige vingers weer te werken, en de
«ene brief na jfr*. and|*en .veshuisd»,
