VOOR DE
jf
a
HET VERBORGEN SCHILDERIJ
8 tJ» %”k“n“ Xd
iciuiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiii;iiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiii:)iiiiiiiiiiiiiiiiii' iiiiiiiiiii:iiiiiii iiii;imiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiÏ:&
-
-
~ZZ) UIT DE -
MOPPENTROMMEL
I I HAAR CHARLES OARVICS DOOR A. T. I 1 I
*°- 38TWITEZ JAA-C.VTl
°P
I
en
geluk in het vreedzame huis.
HUISKAMER
schuddend na
.Je gebruikt suiker, als ik me goed*
mij volkomen onverklaarbaar.
EERSTE HOOFDSTUK
van mevrouw Lexton.
van zijn
GEHEIM DER PHOTOGRAFIE.
t
hebt achtergelaten te vergeten.
U
verhgen rondziende oogen,
Ik zei niets, maar hl] scheen vol.
van het raadsel I” riep de vriend
.Claire En zoo Jong nog f*
te hebben en mij tegenover u aan geen
nooit
kwam
wat haar
reeds vier maanden was ik zonder be-
Lex
veuchaft
had
Elsa Wollen
En zoo geschiedde het Des anderen
iun
en
zei mevrouw Lexton zacht
Claire wendde de oogen af
het ik
mevrouw
heid, was zoo vol bewondering voor d<
kalmte van het meisje, dat zij het
van
men
om
dat
B. „Om twaalf uur T O, nu weet ik
Toen bij echter op zekeren dag zijn
1i in diens studeervertrek
verraste voor het portret der overlede
ne, terwijl hij het met gevouwen han-
VOORZORG.
Een lid van een Gemeenteraad deed
een voorstel om de nieuw op te nchten
galg van ijzer en niet van hout te laten
maken opdat zij, zoo motiveerde de
vroede man zijn voorstel, ons diene sa
onze kinderen.
de kinderen, die weenend bij hem kwa- niet tot het verlangde doel
Nu kwam de oude ellende in de wo-
De mensch is niet altijd volkomen
wer-
m en
van den ouden majoor en tot jubelende
tuur wreekt zich wanneer men zich
•echte spijt het niet naar haar wetten schikken wik
twee laren tot Laat de dooden haar dooden begra- gen^ïk'bebocw
-i mevrouw mvgvu uc
verzocht haar als Elsa meende de oude heer.
strak op mij vestigde.”
Zij zweeg een oogenblik, alsof rij
zich dien toestand van dien avond
weer in het geheugen wilde terug roe-
pen en mevrouw Lexton om kern da
„Verbeeld je, daar
djt hij op zijn
geschoten.**
■■schouders van
eren) „En in den
Bommelmeier „Dan heeft de oude
een vriend van dr Piekert hem een gehuwde
kort bezoek Lrac..t Z>; hadden ei
kaar in iange jaren met gezien en dus
vvviivi tun iiuwcuj* v© vraguu, uu uj, „cru
Gods zegen rustte op deze verblnte- schoon gelaat ziet, dan verslindt hij dat
nis onder verschrikkelijke grimassen met
Vroolljk klonk -
nJLa'u*iAtwjra?<ier<1' ,no8 prej lichte, of liever gezegd, zijn mon
Terwijl zij daar stond hoorde zij een dien tij d is bijgebleven. De hemel mag maar er kwam geen geluld uit. „Laten
2. naar het kasteel weten hoe dikwijls ik er naaf verlangd .„2
dun dan vol, maar opkomen en uit haar gepeins opschrik- heb. je eens te zien en hoe dikwijls Ik Als u hier rilt willen blijven, zu.t u
„Van bet twisten der menachen dan
komt uit het eene woord het andere
voort,” zeide hij.
VRIÉNDELIJK.
„Waar denk je aan T”
„Aan niemendal
„Egoïst r
DE VLUGSTE COURANT.
Een dameskransje te het vlugste avond
blad. Het levert de scnaatjegetieurtemsscn
nog vóór dat ze geschied zija.
OVERSTEMD,
A. „Nu, wat zegje van zoo'n onweer F*
B. „Onweer Daar heb ik niets van
gehoord.”
stem daalde wat mooi I” alleen met een ouden man opgeslo-
Claire bloosde doch slechts voor een ten T‘
Ja."
Een
met een
bracht de thee binnen. Claire schonk vrijwel geen oogenblik zonder plji
aatste mode klscdde het haar uitste
kend zei ze met zachte stem i
Van waar zij Wond kon zfl l”ht nog lichte trilling waarneembaar was
even, over de boomen heen n trook „Ja, Claire,’ zei de oudere vrouw
van de blauw groene zee waar
de zon boven scheen zien
der haar lagen groote fluwee'ige gras- je me niet eer
perken waarop hier en diar goed on- vind het toch lief dat je het ten slotte vangen er
derhouden bloembedden waren aan 1
gelegd die schitterden als robijnen groot geworden I
en amethysten in een rand van sma
ragden. Daarachter rezen boomen op
die zich rechts en links ah een donkere oogenblik
streep afteekenden, n de verte
weer terug te halen. l_2,_222.
De oude heer, die den afgrond zag. denkbeeld door den gêest’zóódra dr
haar waarheen de ganache familie reddeloos Rickert zijn huis verlaten had, nam de
gedreven werd, nam eindelijk zijn ma oor het portret zijner dochter van
haar papieren wijzen dit schoonzoon onderhanden, zooals hij den wand en liet het in zijn eigen wo-
u a_ het n0g nimmer gedaan had. En dit- ning overbrengen. Daar hing hij het a. „Ónmogelijk; hedenmiddag
maal gelukte het hem. jn zijn kamer op naast het portret van twaalf uur heeft het zoo gedonderd,
_rDr. Rickert schreef in tegenwoordig- xij n eigen VrOUW. Haf wwrwld -
gijn vriend volkomen kalm, „want heid van den majoor aan mevrouw „Hier mogen de geesten rondwaren,”
van mijn kant ig uitgealo- Wackwitz en verzocht haar als Elsa meende de oude heer. „U„ u -
Woller weer in zijn huis terug te keeren. ni8t ontstelen en zeker niet van het Op dien tijd had ik juut een kleine wooc-
Tot groote vreugde van de kinderen verstand berooven.” a»-«r.*«l.nO mar m.m -
ach ®n den grootvader keerde zij werkelijk 2
terug en bracht den ouden vrede met den’ kalen wand 'ontwaarde"
menigen man I
aan haar gelaat dagen, soms jaren met taren bij’ hectaren "land t,_
zich omdragen, pachthoeven, het dorp Regina alles gebrachte kamer
Haar ovale gelaat was van een wat het groote kasteel van den kelder - -
buitengewone blankheid men had tot aan den zolder bevatte alles in de de nieuw aangekomene om zich heeno
hot wel eens vergeleden met ivoor, ook zeer groote stallen, van de bezems tot niet uit louter nieuwsgierigheid maar haast dood moest zijn, maar zijn ooges
zijn soort, 100 benieuwd om alles te hooren I Je heel scheen te vergeten, hoezeer zif
J a-„aa OAAtMal aa\„ - K-—21— 1.1MH 1 .A
- - «.ijsl G VI
Op het balkon voor de hoogeveni- het algemeen naakt zonder eenigen
tors der eerste verdieping van t - -
kasteel Court Regina verscheen een
Jong meisje, dat met de handen den
rand van het balkon omvattend, recht keek, zag Claire echter
1- - - -
Sartoris, een heel mooi meisje van nog ken want een
niet vol twintig jaar. gen die ooit een jong meisje kunnen dat ®*rst no8 thee krijgt; ik'zal
Er zijn tegenwooidtg zooveel mooie overkomen, was haar gebeurd en al die naar je kamer laten brengen.”
Zij belde
„Laat thee brengen naar de kamer Mary.” zei ze. Als het op vertelleï
i m m 1 «tr T w w 11 w «I a ei ta. j L.
VEELBELOVEND.
Vader „Ge moet toch zelf begrijpen,
dat het dikwijls naar de sociëteit f ar niet
met ernstige wetenschappelijke studie
n overeenstemming is te brengen.”
Zoon „Dat heb ik ook gezegd, papa,
en daaro n heb i dal astige studeeren
ook maai opuj g.jet,"
- MEESTER EN GEZEL
van een ziel- kon Mj dat hij het nu ten einde zal brengen laaartje (tot oom> oad<r
en het hem het verlangde professo- pantoffel zijner echtgenoot* vaat„Weer
om noemt men de ongehuwde mennen
onggezellen T”
Oom (met een veelbeteekenenden bh'k
op Zijn vrouw) „Men noemt ze jongge
zellen. omdat ze alllen nog eens hun mees
ter kunnen vinden.”
nonce en mevrouw Wackw tz
Toen de doctor bij zijn terugkomst
- L_'.„ -- stond
rijn de weldadige warmte weer in de wo- hij als door den bliksem getroffen en
vrioiiu OTUIUUL ning van den doctor; deze was echter hij sidderde over zijn gansche lichaam.
Een tijdlang zweeg Rickert, tot hij n>«t meer de oude, want zijn zwaar- d. crisis was gekomen. Hij begreep,
eindelijk de spraak scheen terug te moedigheid wilde niet wijken en zijn rrie het portret had weggenomen, Bommelmeier heeft geke.„
krijgen'en zijn vriend meedeelde hoe nerveuse onrust nam zelfs toe. maar sprak verder geen woord daar- brief staat slechts 2 hazen,
deze vrouw in zijn huis gekomen was. Op zekeren dag werd bij dr.-Rickert over. Als in een droom bewoog hij zich Bommelmeier „Dan
Hoe zij zich als gehuwde vrouw had ®«n groote, vlakke kist bezorgd. Als door de vertrekken van rijn huis. Hij beer 2 nullen vergeten."
-voorgedaan en ieders achting verwor- v»n zwaron last bevrijd opende Zjjn dierbare overledene niet meer
ven had. Met deze achting was-het nu h‘J de kist, waaruit een groot schilderij met zijn lichamelijke oogen,doch slechts
echter gedaan, want wie zich met een In olieverf voor den dag kwam, dat hij met zijn geestesoog in vreedzaam
leugen in huis dringt en zelfs de over- >n zijn studeerkamer boven zijn aandenken.
Langzaam stap voor stap keerde
melancholie, waarbij zich nog een
wel eens met den perzik, waar de zon de prachtigste volbloed paarden,
het roode wangetje nog niet op gebrand gelaten aan Claire Sartoris L..
had maar geen van I 1. 2
kingen gaf een juisten indruk van de starend naar de ondergaande zon, fluis-
werkelijkheid. Heur haren waren don terden haar lippen „Dat alles is het
ker zoo goed als zwart maar zacht en mijne I Ik ben de meesteres van
glanzend, en flauwtjes krullend boven Court Regina 1”
het voorhoofd. Haar wenkbrauwen Ze zei het niet trotsch o* pochend nen- Mary,
waren voor een Jong meisje vrij zwaar maar verbaasd en bijna treurig also* d*en gemakkeiijXen stoel ritten en „Dus u bent Claire zei hij„et
en in de schaduw daarvan leken de de omvang van haar bezit haar druk- 8e®l m* I* hoed. Ben Je niet erg moe, u bent gekomen, om te zorgen voof
grijze oogen soms zwart soms violet, te, also* zij zich eenzaam voelde in na zoon lange reis? Je bent heele- Regina Court en voor mij?” Hij
Zonder ze nauwkeurig te bekijken was het door een donkere kring van boo maal niet veranderd, Mary nog pre- lachte, of liever gezegd, zijn mond
het werkelijk moeielijk te zeggen wel- men omgeven huls C’M ^tzelfde lieve gezicht als me al vertrok zich, alsof hij lachen wilde
tijd een onderdak
is van een hoogst twijfelachtig karak
ter en alle deugden waren in de oogen
van
ke huichelarij geworden.
Lijii vriend was van een 1
jpatpuT» en antwoordde:
„Eet 1 naam is slechts een klank
-r------ ---
drink die goed is en mij goed smaadt Mn Heflijk.en glimlach aan.
ts het mij totaal onverschillig welke
fiaam op het etiket staat.”
„Maar voor de wet is het strafbaar deren
walsche papieren over te leggen Dat was een vraag, waarop de oude broodsweken nam -
.Voor de wet is veel strafbaar en h«er zichzelf het antwoord schuldig over de Assyriërs weer met vlijt ter
jnoet ook strafbaar Zijn, maar dat blijven moest. Zulk een verpersoon- han(j en er bestaat gegronde hoop,
sluit niet uit. dat er bfzondere geval- lijking van een ziel kon bij den melan- dat bij het nu ten einde zal brengen
len voorkomen, waarin zich de wet aan cholleken aanleg van zijn schoonzoon en
•en ongemotiveerde hardheid schuldig niet dan schadelijk op diens gezond- raat verschaffen zal
maakt als zij die straffen zou. Intus- heid werken en onmogelijk voor zijn
schen is en blijft het natuurlijk ver Uchaams- of zieltoestand gunstig rijn
keerd. zulk bedrog.” Toch scheen dit boven verWach-
Terwijl de beide vrienden over het ting het geval te zijn. De melancholie
vreemde geval nog langen tijd discus verdween wel niet, maar wel vermin-
sieerden. bracht het dienstmeisje den derde de zenuwachtige onrust des
doctor een brief doctors en deze werd voor zijn omge-
Daar hebben wij reeds de oplossing ving minder onverdraaglijk. Tegenover -
van het raadsel I” riep de vriend mejuffrouw Woller bleef hij echter stug .boe komt het dat ge zulk
Dr. R1Ck.r, «prnd. d.» U. ”D”
Z.., E«Urd. Doctor Jg JJ
Dat ik mij onder een valschen naam hebben, dan ging hij naar zijn kamer en leveren zij heeten onmatrg en verbeel- Baas (met den stiok dreigende) „Wat t
!n uw huis heb ingedrongen beken ik sloot zich op. Voor het beeld zijner ge- ding.” Zeg dat nog eens I’*
ó-en en eerlijk maar toch geloof ik sterven vrouw trachtte hij dan de ver- Leerlig „Neen, baas, ik heb me ver-
tri. n; plicht trouw en volledig vervuld meende ontrouw te boeten. EEN VOORBEELD TE ONPAS. sproken, ik wilde zeggen, ik dacht dat u
te hebben en mij tegenover u aan geen Doch er kwam een tijd, waarin dat Rentenier (die door een bedelaar om musetuen van het vleesch. 't welk de
plichtsverzaking te hebben schuldig „berouw” met meer oprecht of zoo een aalmoes wordt aangesproken, tot zijn «wrouw newt rkoott. wei een paar
«„maakt goed gemeend was en de oude ner- kleinen zoon) „Ziet ge, Fnts, zoo ver
1 De bitterste nood bracht mij tot veuse onrust keerde met dubbele br«F ?$uheJa* “b^eft h/^? ver:
ds misleiding met de papieren want kracht terug der gebracht.’^
reeds vier maanden was ik zonder be- De mensch is niet altijd volkomen
trekking. Toen las k uw zeldzame an- meester over zijn wil. dikwijls wer- NUT VAN DE TELEPHOON.
ponce en mevrouw Wackw tz mijn ken vreemde krachten op hem m en Moooloog van Jtudent We tele.
vriendin, die fnij in den zorgvollen beheerschen hem bijna geheel. De IS toch prachtige uitvinding
tijd een onderdak had verschaft zenuwachtige onrust van den doctor in een kwartier uur kan men bij tien u,
bracht ml] op bat denkbeeld mij ais was een strijd, dien de zielen van twee twintig pop te leen vragen.
vrouw voor te doen en vrouwen met elkander voerden om
teende mil haar papieren. zijn hart ziin gestorven ega en me
lk ben van uw eergevoel zeker en juffrouw Woller Zij streden gehee<
was het wederzien van beide zijden heb het vaste vertrouwen, dat u mij onafhankelijk met elkaar en waren
teer hartelijk. bij de overheid niet zult aanklagen, zich dezen strijd in het minst niet be-
En toch bracht deze vriend het on-Morgen reeds verlaat ik uw huis, want wusL L„ ---
geluk in het vreedzame huis, welis- van een opzeggingstermijn is in onze hij een mensch was en klemde z ch nu“e hebben, nu ga ik met een famihe-
waar zonder het te willen, ja zelts zon- mondel'nge overeenkomst geen sprake krampachtig aan een voor hem licha-
der het te vermoeden. Toen dr. Rickert geweest Als mevrouw Wackwitz geb meiijken geest, dien hij dagelijks steeds
Xijn vriend aan Elsa Wackwitz, het Lange laat Ik mij afschrijven en keer weer opriep. Dit moest tot zijn geeste-
hoofd zijner huishouding wilde voor- terug naar mijn vriendin te Berlijn lijken ondergang voeren, want de na
stel sn, viel deze hem in de rede, zeg- waar Ik weer juffrouw Woller ben
gen de: Morgen zal ik met opn
„Niet noodlg, amice, we kennen el- huis verlaten waar ik
kander reeds lang.” mijn vreugde zegenrijk heb gearbeid ven de levenden behooren bij de
Elsa Wackwitz kieurde van verlegen* Met hoogachting. levenden.
heid, maakte slechts een stilzwijgende Elsa Woller. De oude majoor doorzag als man
bu jing en verliet haastig het vertrek. z van ervar ng spoedig wat erin het hart tn<v'gek^en“tijm werd door een ecboók
Dr. Rickert verwonderde zich en ook En zoo geschiedde het Des anderen van zijn schoonzoon omging. Hij wil jongen opgeloet in een antwoord aan zijn
Zijn vriend keek de jonge vrouw hoofd- daags vreeg nam Elsa Wackwitzjhar- de hem redden en brak zich vergeefs zusje. Deze was met haar leesles bezig
is |._lir t_ a t_ J J l_i_ jT w« w
„Begrijp iij waarom mijn huishoud- Het zonder verdere plichtplegingen het toe te vinden. De helderste, meest men toch al dre woorden vandaan T"
ik meende dat de wereld verging.”
F --
Mij'zullen zij *lar4om kdaarvan heb gehoord.
(in tun hin t Ir stuwt
denwisseling met mijn vrouw,”
VLUG VERKLAARD.
Bommelmeier„Verbeeld je,
schrijft mijn vader mij, ■*-* *-"
laatste jacht 200 hazen
Rinkelberg (die over
haar lippen eer
volmaakt van vorm Het waren lippen kend en even l
vol uitdrukking en gaven den indruk kamer achter zich in en
dat hun eigenares een sterken wil be hand op een stoelleuning rustend.
beheersching, en zwijgend te lijden.
beheersching, en zwijgend te lijden. werd de deur geopend en een lakei
Zij was slank maar soepel en zooals in donkere livrei kondigde met zachte,
tij daar over de leuning van het bal- eentonige stem aan
vol van die bevalligheid’en graefe die
GOEDE AGENTEN.
Dame „Vertel mij eens. waarde dok-
Ij een uit-
ge brei de parktijk hebt V
Geneesheer „Dat is
mevrouw, ik heb twee uitmuntende agen
ten, die onbezoldigd voor
zijn en mij
’n uw huis heb ingedrongen beken ik sloot zich op. Voor het beeld zijner ge- ding.
C?en en eerlijk maar toch geloof ik storven vrouw trachttehij dan d. ver- V00RBEg^D 0NpAS
Rentenier (die door een bedelaar om
een aalmoes wordt aangesproken, tot zijn
kleinen zoon) „Ziet ge, Fnts, zoo ver
Fnts „Nu, papa, u beeft het toch
Claire zag het en glimlachte even
en mevrouw Lexton zei zacht
„Ik ben niet gewend aan zulk een
weelde lieve."
-Daar zul je gauw genoeg aan wen- zenuwachtig haar köpje ’en keek hw
Haar wenkbrauwen Ze zei het niet trotsch o* pochend nen, Mary, zei Claire. „ga daar nu in in het droomerige gelaat
Jong meisje vrij zwaar maar verbaasd en bijna treurig also* gemakkeljjken stoel zitten en „Dus u bent Claire zei hij „ei
voelde in na I00’n lan8e reis? J« bent heele- Regma
-1 -A--A LA---.F
cies hetzelfde lieve gezicht als me al vertrok zich, alsof hij lachen
ke kleur ze in werkelijkheid hadden. - 4
Haar mond was niet bizonder klein rijtuig de oprijlaan naar het kasteel weten hoe dikwijls ik er naaf verlangd we maar dadelijk alles goed afspreken,
haar lippen
kleurend stapte zij de verlangd heb, je dat te kunnen schrij- zoo goed moeten zijn,om alles wat u
blee* met de ven hebt achtergelaten te vergeten. U
dat hun eigenares een sterken wil be hand op een stoelleuning rustend. -Hij wilde Je niet laten schrijven, zult niemand meer schrijven, niemand
zat en het geheim had geleerd om met staan wachten. Een oogenblik later zel mevrouw Lexton zacht van allen, met wien u tot nog toe hebt
omgegaan, meer ontvangen. U zult
mij toebehooren, als een dochter haar
1 aan „Mevrouw Lex mijn oude vrienden en ook niet dat ik vader toebehoort. Hoewel u nog jong
kon gebogen stond was haar houding ton." hen bezocht. Toen ik hier jaren ge- bent, zult u toch wel begrijpen wat ik
vol van die bevalligheid en grade die Een dame van middelbaren lee*- l®den kwam, zei Lord Wharton ml) dit bedoel, want u ziet er verstandig ga
de heerlijkste gaven der vrouw zijn tijd met een moede trek op het ge- den eersten dag den besten al. Hij stond noeg uit.”
t en --- - -- --
kwam het vertrek binnen en met een niet meer bemoeide met hen die ik ver- daan en belde.De huishoudster kwant
binnen en hij zei tot haar: „Dit ia
in olieverf voor den dag kwam, dat hij
w1 studeerkamer I
heid met valsche "papieren bedriegt, schrijftafel liet ophangen. Het was een uu
:- P°rtrat ïlJner overledene vrouw, dat hij uit het’rijk dér Khimmen"n dat der
hij door een kunstenaar had laten ver- werkelijkheid weder en na verloop van
dr, Rickert nu met één slagaf- vaardigen en dat uitstekend was uit- een jaar was Mn stine, maar
gevoerd. Zelfs de oude majoor wischte vroolijke bruiloft Tot groote vreugde
andere een traan uit zijn oog, toen hij het por- van den ouden en tot jubelende De bewoners van Nieuw-Zêêland’hëb-
tret voor de eerste maal zag zijn ge- blijdschap der kinderen had dr. Rickert ben, volgens een Amerikainsch blad, bet
---- - storven kind scheen verrezen te zijn eindelijk besloten, mejuffrouw Elsa volgende begrin van de photografie.
•en schaduw. Als ik een flesch wijn en keek hem uit de zware gouden lijst Woller ten huwelijk te vragen, en „Als een blanke,” zeggen zij, „een
Waarom echter had zijn schoon
zoon eerst nu dit portret laten schil-
onder verschrikkelijke grimassen
zijn oogen, steekt dan het hoofd in
donkeren zak en spu'
een spiegel, waarop hei
wassenen
ook naar Ae 1
„Vertel me allee. Claire.
waren ze echter rijk begroeid staande al zijn resoluutheid toch als lijkt zoo wonderlijk, dat ik het nauwe*
Hoewel het scheen, dat zij er naar muziek klonk „Maar nu moet je het je lijks in me kan opnemen.”
2van dit alles «erst eens g^makkelijk maken L
voor zich uit staarde. Het was Claire niets. Zij was in diep gepeins verzon- is haast tijd voor het diner maar kamer rond, alsof die haar zou kunner
- - j-a------
Claire zat op het bed en leunds
met haar arm op het koperen ledikant
„Ja. wat zal ik eigenlijk vertellen,
haar gedachten bezig dag en yan mevrouw Lexton,” zei/ze tot den aankomt, is er eigenlijk maar zoo heel
_lj er over nu en - - - - 2
die nog de bizondere aandacht trekt zich afvragend of het wel werkelijk desloeg onder den indruk van de sedert Lord Wharton mij. nu vijf jaai
Lord i® baar hevelen gaf. „Kom nu mee,
me voor het laatst zag. Mary,” zei .Je gebruikt suiker, als ik me goed*
Claire. „en sedert dien tijd is er heel herinner, niet
wat gebeurd.’ De oudere dame was zoo geheel la
„Ja. ja I” stemde mevrouw Lex beslag genomen door haar nieuwsgierig
heid, was zoo vol bewondering voor de
gelaat kalmte van het meisje, dat zij het
Ik ben kopje in de hand hield en de thee ge*
moet me zooveel te vertellen hebben
.Ja.” antwoordde Claire met zach-
VERBETERING.
Baas „Waarom lach je, jongen T*
Leerling „Daar kwam mi; iets grap
pigs in de gedachten.”
Baas „En wat dacht te dan F*
Leerling „Ik dacht, misschien heeft
groot aantal patiënten zolen frikkassee gemaakt.”
ILLUSIE
A. „Kerel noc ia t mogelijk dat <e al
alleenioopend man met zoo'n groote pa-
rapiuie uitgaat T”
wB. „Dat zal ik je verklaren. Mijne oa-
De doctor echter vergat dat szandigheden veroorloofden met em»« fa-
paraplme uit ttrwille van de illuew.
OP DE LANDBOUWTENTOON
STELLING.
Landbouwer „Weet t> met of mijne koe
een prijs zal behalen
Lid eener jury „Dat kan ik u met zeg-
- .1, bi; de omen.”
EEN OPGELOST VRAAGSTUK.
Het vraagstuk vanwaar toch de taal
w V I
zijp schoonzoon omging. Hij wil jongen opgelost in een antwoord aan zijn
A MA ARA L A A L, AM— A A*A - - - k - S a a 1 C.
telijk afscheid van de kinderen en ver- het hoofd om het juiste middel daar en vroeg half schreiend „Paul, waar ko
ster zoo ve tegen wordt Z’ vroeg dr huis. Dr. Rickert vernam het pas van overtuigende redeneeringen konden
Rickert zijn vriend." de kinderen, die weenend bij hem kwa- niet tot het verlangde doel voeren.
„Neen, volstrekt niet." antwoordde men en hem alles vertelden. want hij had te doen met een geeste-
deze. „Ik ken luffrouw Woller hee Nu kwam de oude ellende in de wo- lijke stoornis, met een ziekte van het
goed, onze familiën gingen zeer in- ning van dr. Rickert weer terug. Geen gemoed. Woorden konden hier even-
tiem met elkaar om, doch dat zij. mij huishoudster hield het lang daarin uit, min baten als penige bedreigingen
ontmoetende zoo verlegen werd, is *»nt de doctor verviel weer in zijn alleen een daad kon redding brengen,
mij volkomen onverklaarbaar." melancholie, waarbij zich nog een T:“ Lfj --- J-
.Wat J uffrouw Woller De- raadselachtige nerveuse onrust voegde, schoonzoon
ze dame ia mevrouw Wackwitz geb. en de kinderen verlangden dagelijks
Lange." lieve, goede Elsa Wackwitz teru[
„Dat zij mevrouw Wackwitz heet, bestormden den grootvader om haar de’n zat ón te étaren, tóén schoot den
<il ik niet bestrijden, ofschoon ik van weer terug te halen. ouden heer eensklaps het reddende
haar huwelijk nooit gehoord heb. maar -J‘ uJ*‘ -J
zij heet in geen geval Lange van
'zelf.”
i „Maar 1
toch uit," hernam dr. Rickert opge
wonden.
.Dan zijn die papieren valsch," sprak
r ,L
vergissing
ten.”
Dr. Rickert viel als gebroken in zijn
stoel en staarde verslagen voor
heen.
„Wat hapert er aan vroeg nu
vriend onthutst
-Hij wilde niet dat ik schreef aant
„Mevrouw Lex- mij» oude vrienden en ook niet dat ik vader toebehoort Hoewel u nog jong
m «A A AIkA ‘V A AA r I— V. Z AA. 1AA A4 -S.---
Een dame van middelbaren lee*- l®d®n kwam, zei Lord Wharton ml) dit bedoel, want u ziet er verstandig ge*
Ze was gek.1 ed in rei eenvoudig zwart laat en verhgen rondziende oogen, er absoluut op. dat ik mij hoegenaamd
Japonnetje, enkel aan den hals en t~ Let 5'—“ rt -u. j,. n.
aan de mouwen gegarneerd met witte zwak glimlachje om de lippen trad laten had om bij hem te komen."
kant en ho-wel niet bepaald naar de Claire op haar toe en kuste haar „Ik weet het ik begrijp het. juffrouw Claire Sartoris. Zij is hier da
„Dus ben je toch gekomen Mary I’ lieve.” zei mevrouw Lexton. .Wat meesteres, u zul* dus doen wat zij u
waarin een moet dat treurig voor je gewrest zijnf zegt dank u, u kunt gaan.” Dat
Heb je je erg ongelukkig gevoeld 7' was alles. Van dien dag tot nu toe
„Niet erg, dat kan ik niet zeggen, heeft iedereen mij hier als de meeste*
rood die zeer zenuwachtig was „natuurlijk Eigenlijk heelemaal niet. Soms voelde res beschouwd.”
Vlak on- ben ik dadelijk gekomen waarom heb ik me wel wat eenzaam, want Lord .Claire I En zoo Jong nog f*
geroepen Maar ik Wharton wilde nooit iemand ont- ml*r jfc werd hier heel gauyp
nooit Ie- ouder. Ik kon vrij gaan waar ik wilds
toch nog gedaan h*bt1 O o wat ben je mand.<n doen wat ik wilde, als ik maar zorgdt
En wat haar „Dus was |e hier in dit groote huis bij de hand te zijn ais hij riep."
mooialleen met een ouden man opgeslo- „Was hij niet onvriendelijk tegen J£
“l Claire. „Neen, niet onvriendelijk,** enf
„Ik zou Je geloof ik niet herkend Een dienstbode !n rouwkleeding. woordde Claire, „maar ook niet vrtenj
schuin opwaarts gaande, de lijn volgden hebben vervolgd» mevrouw Lex met een smettelooe wit linnen kraagje, delljk. Dat kon hij niet zijn. HIJ
der ro*«m*”-'welk» door het groen ton ..wat ben Ie ver -1-rd bracht de thee'binnen. Claire schonk vrijwel geen oogenblik zonder pijni
aan he, oog werden onttrekken „ik was now maar een kind, toen je een kopje ia. Hij klaagde nooit som tij 4
ton toe haar verlegen oogjes voort
durend gericht op het mooie
Het was een der mooiste vergezich- a'sof zij ze niet kon afwenden
ten In Engeland en «enig n
want de rotsen van Engeland zijn over moet me zooveel te vertellen hebbenook naar Ae verkwikking verlangdei,
......j „Ja." antwoordde Claire met zach- „Vertel me allee. Claire," zei ze.
het plantengroei Hier op Court Regina te maar resolute stem die niettegen- „Het is allemaal zoo vreemd, het
muziek klonk
Ze keek de kostbaar gemeubeld*
der wonderlijkste din- dat doet er niet toe. ik zal toch z'rgen helpen.
Er zijn tegenwooidtg zooveel mooie overkomen, was haar gebeurd en al die naar je kamer laten brengen.”
meisjes, die alle de kunst verstaan was dat ook al een dag of veertien ge
baar schoonheid zoo voordeelig moge leden, nog altijd hield het onverwachte
lijk te doen uitkomen, dat het wel een ervan 1o __o
buitengewone schoonheid moet zijn nacht peinsde zij er over nu en dan lakef. terwijl de oudere dame haar ga- weinig. Er is niets belangrijks gebeurd
die nog de bizondere aandacht trekt zich afvragend of het wel werkelijk desloeg onder den indruk van de sedert Lord Wharton mij. nu vijf jaai
Er was echter geen enkele man of waar was. kalme waardigheid waarmee het meis geleden, bij zich liet komen. Ik her*
zelfs vrouwdie Claire ontmoetende Veertien dagen geleden was Lord J® haar bevelen gaf. „Kom nu mee,” inner mij dien avond zoo duldelfjic
haar niet nog eens extra aan keek en Wharton gestorven en hij had al wat zei Claire en mevrouw Lexton s arm alsof het gisteren pas was gebeurd. Ik
bleef de herinnering hl] bezat, Court Regina met zijn hec- door de hare trekkend geleidde zij werd in de bibliotheek gelaten, die
1 zijn groote haar naar d® voor haar in gereedheid je straks wel zult xien, en daar zag flr
v ua- i T rechtop in een groeten eikenhouten
Toen jfj door de gangjiepen keek leunstoel een ouden man zitten. HIJ
V 1 za? 100 bleek, dat ik meende dat hij al
na- met een uitdrukking van verbazing op wTin'vol'levên'ên ik” riïdë,'toen iüj<‘zi
k. En ter- ^aa[ *’in besneden gelaxt. strak op mij vestigde.”
beide vergelij- wijl zij daar zoo stond, droomerig
