ff’
-V-
Ml
-
eehige veron tschuI aging a, flat
goed bedoelde." Terwijl ta]
Dr. A. 6RAHAM BELL,
de iltvlider via de talsfaoa.
DE ZWARTE CASSETTE.
- w 'I.w
-
een lakei binnen. wrco* u* wiuc ««ng* w**1**4 ir 44041 u*44g, 14444 44 -o-..
landweg als een
vernam
het oude kasteel rusten. Daar was eeni
over het doofstommra-onder-
men
zijn kleederen krampachtig vast
«Iemand om mij te spreken over
en in het vertrek, dat als keuken en
toeriep, hief deze
zei
den
“tijkend neer den sjaal, die op *n stoel lag, verstandiger zou zijn wanneer u den dat is ook alles, meer zult u hier niet dat geloof ik wel.
t 1X Ia aam Ireeeve ir» kal kaèaa HtinLl BWA 88 MftVTAllW I.AYtOl
ziek of is je iets overkomen?
beetje oneerlijker is en dan...."
vorstelijk
had.
Door onrust en zorg gekweld, begaf hij
Twee dagen later stond Floris in
hield.
wilt wachten, zal ik den sleutel voor
Zij ging heen
De oude Floris rustte even. Hf) liet
ganscbe lirh*Mf V* aau raar
T
nuwachtig op haar zat te wachten.
.Ik MV- - .1—r e-.
aeem me niet kwalijk t" zei ze.
.-.rv.
'Si
«Dat is de St. Anna kapel,” zei Claire.
Natuurlijk behoorde die ook aan haar.
het nu niet te ontdekken dat dit plekje
aarde een geheim verborg.
«Dat wist ik niet," zei ze. „Als u het
dien wil ik heel
«Is dit kasteel zoo I
antwoord meer.
Tegen zijn gewoonte was Floris stil
en
Wordt troorf gezet.
.Dus u bent architect
«Ja. ik i
zoggen, al heb ik ook niet vee>
in die hoedanigheid. Ik studeer nog zoo-
„Ja, het zijn diamanten, en ik geloof te dwalen
«Dan ben ik blij, dat ik hem gevon- te kijken."
,m LaU 88 .a! kil Waam X Jk aa.
i overal bekend ge-
de zwarte cassette ta
ng daarover
nding voert.
te en liet ze met een zucht varraje
ting in den kuil glijden. Toen Wlc
zijn woning binnentrad, waar
vrouw met het avondeten wachtte,
riep zi) verbaasd uit
men
regel absoluut niet nieuwsgierig
„Bent u artist?" vroeg zij.
Hij aarzelde een oogenblik.
«Als u een architect een artist wil
gei Qaire. .Het is het beste wat Je
im j- w
Laten we'nu maar een kopje koffie ken," zei Claire. „Wilt u niet even gaan
Hij maakte een afwijzende handbe- „Als u belang stelt in dat oude ge-
«Ik zal u niet ophouden," zei hij.
„Ik wilde alleen maar zeggen, dat het
uw grond. Ik was van
haarkam T
Claire voelde aan haar hoofd. De
Clafre was gedurende net geheels
voorval het meest dramatische dat
ze nog ooit had bijgewoond, beweging
loos blijven staan. En, daar ze haar
aanwezigheid niet wilde verraden,
bleef ze ook nu nog onbeweeglijk Na
eenige oogenblikken schrikte ze even,
doordat zij aan haar voeten iets zag
bewegen. Het was niets anders dan de
fox-terrier, die bij haar troost en hulp
kwam zoeken.
Zij bukte zich zoo zachtjes en ge
luidlooe mogelijk en nam het diertje
zich ta bewegen op dat oogenblik.
Hun oogen ontmoetten elkaar, en
langzaam begon het ivoor van haar
Claire bleef minuten lang op dezelfde
van bewust, dat hier in deze plek staan. Zij ontmoette zelden vreem
streek moedwillige betreding van eens delingen, er kwamen bijna nooit be-
1 een verschrikkelijke mis- zoeken op het kasteel en dit avon-
dat in den geheelen omtrek het onder- der.
Toen echter de diepe stilte door plaats te bereiken. Hij voelde zich ziek Aan een artikel van Mgr. A. Hef*
m enkel geluid gestoord werd, vatte en ontevreden en had zich het liefst mus ta „De Vriend der Doofstom-
ilj weer moed, wikkelde zijn vondst weer te bejl begeven. men" c—- h-’ “der
De schoone morgen verschafte hem wijs ta Amerika, ontleenra wt) bet
geen vreugde zooals gewoonlijk en hij volgende: j
lette nauwelijks op de frischheid der Nadat Bell nog eenlge verbetering
2„Ik bedoel dat hij, ofschoon hij niet
raag hebben." goed gekleed was zijn kleeren waren
vóór twee dagen altijd geweest was.
„Ga naar huis, vrouw, en blijf in den
vastbe- gaarne even zien"*. En
„Ik moet er een eind aan ma
hoorde opnieuw den klank van het ken Die zwarte doos zou mij mijn ver-
goud. Begeerige handen strekten zich stand doen verliezen."
Het hart van den oude sloeg koorts- echter naar zijn schat uit, handen met 2.
achtig, toen hij die vondst in de handen reuzenkracht begaafd, en slechts met zijn Zondagsgewaad in het bureau van
hield. - ---
Schitterende visioenen van een toe- lukte het hem dat ti behouden, waar- hij n een papier gewikkeld onder den ook
arm.
„Wel, Floris, wat is er aan de hand,'
„Hier is de sleutel," zei ze. „Ik hoop
«Mijn naam is Gerald Wayre,” zei dat u de kapel de moeite waard zult
1L UU_ -xU..1 mI.Ua. tf
«Dank u," antwoordde hij, „Ik zal
u den sleutel terugsturen." Na haar
7X3 verbazing uit, toen hij daar hij zich eindelijk ter ruste, doch de beweging van zich afwierp. Hij was men bestemd Ihc.
donkere opening bespeurde. Hij nacht, die hem anders verkwikte en weer de oude, eerlijke man die hij tot de belangstelling van dén'keizer
2 - -Ui-- J n ar- J---*
de oppervlakte. Vlug verwijderde hij beid van den volgenden dag, bracht
kleine doos, van zwart, gepolijst hout in zijn droom de zwarte”cassette en sloten,
vervaardigd, uit de opening.
De zwarte cassette 1
kon worden. Een tweede telegram
volgde, maar ook thans bleef Bell oo
fl maX V* f J ZtïS 1
„Wat ziet ge er uit, FlorisBen Ie hem opkwam. Met geweld drong hij zijn verloofde, mej. Mabel Hubbari
zich -
„Ik mankeer niets," antwoordde hij maar de dag scheen hem toe geen ein haalde hij den laatsten trein, dTe
ara neervallen en zette de bescher toekomst gevoelde hij zich echter be
mende Nbrii
fijn gaas vertoonde Daarop nam
II ai. die in plaats glazen, vrijd. Hij zegende ’t toevai. dat hem wen dag door en de zon had haar loop gestolen ia 7'
hij dit geluk in den schoot had geworpen nog niet begonnen. Haastig, doch met
de oude muts van het hoofd, haalde en dacht er geen oogenblik aan, de de grootst mogelijke voorzorg om zijn steenen gevonden.'
diep adem en wischte zich met den kostbare cassette aan haar rechtma- vrouw niet te wekken, kleedde de oude
bonten zakdoek het zweet van het tigen eigenaar terug te geven. i 22
hoofd. Zoo'n warmen dag had hij, Een zeldzame vrijheidsroes had den Vol vrees voor onzichtbare, denk- er hedenmoi
naar hij meende, nog nooit beleefd. tot heden eerlijken en arbeidzamen beeldige toeschouwers, keek hij uit de maakt la;
Nu zonken langzamerhand de scha man overvallen, doch hij dwong zich verte naar de plaats, die zijn schat ver recht brengt of inlicht!
duwen van den avond neer en brachten tot helder denken en tot handelen, borg en haalde verlicht adem, toen hij geeft, die tot haar terugvinding voert.
inspanning van al zijn krachten ge den burgemeester. De cassette droeg veel verder gelegen zaal waarin
een
komst vrij van zorgen en vol geluk voor hij de rust zijner zie) had veil ge arm. die door een” draad met don
rezen voor zijn geest op en dreigden had. Badend in zijn zweet en afgemat „Wel, Floris, wat is er aan de hand," -
zijn zinnen te verbijsteren. Hij was ontwaakte hij en moest zich eerst be- vroeg de oude heer. -
bleek geworden en sidderde over zijn zinnen, waar hij eigenlijk was. „Ik breng de zwarte cassette, mijn- be or
gansche itahxMf VaT aaca »uar Het was nog zeer vroeg. In het Oos heer de burgemeester." f1*-
met afgewend gelaat, „integendeel de te zullen nemen. Phiadelphia vertrok.
ik gevoel mij zeer wel." Zulke uren had hij nog nooit be- Daar wachtte hem een bittere te«
„Je ziet er zoo bleek uit," hervatte leefd, dat moest hij zich zelf bekenen. leurstelling. Hij was te laat gekomen.!
de oude vrouw, doch zij kreeg geen Hij voelde zich ellendig van louter De commissie, met het onderzoek bê*
opgewondenheid. last, stond op het punt, het tentoonJ
Toen later zijn vrouw kwam om hem stellingsterrein te verttten. In haad
ernstig en vermeed het gedurende zijn middageten te brengen, ontving midden bevond zich een vorstelijk
het eenvoudige maal zijn vrouw aan hij haar nmt zooals anders met een bezoeker, Don Pedro, keizer van Brai
te zien. Eens beving hem een hevige vroolijken froet doch vroeg haastig: zilii.
schrik, toen hij buiten eenig gedruisch „Ben je al begonnen om den tuin Bell was echter in *t geheel niét
meende te hooren en de gedachte bij om te spitten verlegen. Op eene reis door de Ver*
hem opkwam, dat wellicht iemand hem „Den tuin omspitten," vroeg de eenigde Staten van Amerika had kei-
had bespied. Het liefst was hij terstond vrouw verbaasd. „Hoe kom je daar nu zer Pedro zijn school te Boston be-
naar buiten gesneld om te zien of de op, man Waar moeten wij dan met de zocht en over het onderwijs zijn bij*
**u*‘ *kJ,4J* u- -- zondere tevredenheid betuigd. Bel
„Och, dat is waar ook," stamelde was daarom zoo vrij, zich ongevraagt
orix verward IIr dacht ilr wil. aan den keiler
mede, te deelen, dat hij een tOMtèl 'hm
landen, daW hij oorspronkelijk*
r^iet onde<ijs van de doofstom
l Daarmede had hf
j
wekt, on deze zeide tot do commissie'
„Hoeren, dat apparjat wil Ik noj
- - —4 men ging ta
rug naar een dor expositiezalen.
Daar reikte Bell den keizer een eet
Under over en zeide„Sire, houd dé
zen cylinder eenigen tijd aan *t oor.”!
Toen spoedde zich Bell naar ed>
■>r gciogen zaai, waarin ziel
dergelijke cylinder bevond
KJ - A4
verbonden was. En voor dezen cylM
der nu sprak Bell de woorden; Tf
notao be. that is the question t
(Te zijn of niet to^ije dat b de vn»4
„Juffrouw Sartoris 7' vroeg hij. „In dit geval was de overtreding riep zich zijn gelaat en zijn houding
«Die ben ik, mijnheer." voor mij zeer gelukkig," zei Claire met weer voor dep geest, zijn gelaat, zoo
„Ik vraag u om verontschuldiging, een glimlach, «want als u het boach mannelijk schoon, zijn houding, zoo
gelaat takleuren. Zou hij haar aanspre- dat ik u zoo laat kom storen, juffrouw," niet was ingegaan, dan zou u mijn kam fier en zoo vrijmoedig. En plotseling
ken Naar haar toe komen Hij deed zei hij, „maar ik heb ginds aan den niet gevonden hebben." Zij hield even drong het tot haar door, dat hij haar
geen van beide. Langzaam de oogen boschrand C11o1_r,1
neerslaande stond hij op, rekte zich en vermoedend dat die het eigendom den twist met Mordaunt Sapiey
■uit, daarbi' overdreven bewegingen was van iemand hier op het kasteed zou L_I-
makend, alsof hij haar den indruk achtte ik het *t beste, hem dadelijk maar hij deed het niet en zij vervolg- mand, die haar absoluut vreemd was
f-*’ -- - - - - - «aa vsr. Ji J--*-x_ ---VI
had, zette zijn hoed op, en ging heen, nares er waarschijnlijk ongerust over
iij». i T
twijfelde aan zijn goede manieren
wat trouwens niet het ge /al was
dan zou die twijfel nu verdreven zijn, zeker uit mijn haar gevallen, tóen ik
De wijze waarop hij zich gehouden vanavond langs den boschrand liep."
had, alsof hij haar niet gezien had. Hl) zei niet: „Ik heb u daarfgezien,jj
toppunt van wellevendheid. Zi) wacht- zend
te een paar minuten, zich opgelucht
gevoelend door zijn vertrek en 1
Met bet hondje nog in hadr' armen
ging M vervolgens vlug naar huis.
21) gaf
met het bevel hem op
DERDE HOOFDSTUK.^ eehige verontschuldiging b, Cat Ik bet ving ta zich opnemend. Toen keek hl) n»
goed bedoelde." Terwijl iiij sprak de richting waarin zij verdwenen was
Claire keek verwonderd op en een deed hl) een stap ta de richting van| en zag haar de trap afkomen. Die
zachte kleur kwam op haar warden, de deur. schoonheid van haar gelaat en de vo
De jonge man zag haar ernstig aan en „U hoeft u Volstrekt niet te veront- maaktheid van heel haar verschijning
boog het hoofd, ten teeken van be- schuldigen," zei Claire. „Het was heel schenen in volkomen harmonie met
greeting. vriendelijk van u mij te willen helpen de omgeving. Zij bad de diamanten
Bij het licht van de lamp zag Claire en ik ben u daarvoor dankbaar, even- kam weer in het haar gestoken, alsof
dat hij, hoewel niet bepaald mooi, er als voor het terugbezorgen van mijn ze blij was, hem terug te hebben en
goed uitzagzijn donkere oogen wa- kam. Wilt u me niet vertellen, aan haar gelaat had een vriendelijke en
ren overschaduwd door rechte wenk- wien ik eigenlijk dank schuldig ben toch ook weer ernstige uitdrukking,
brauwen, zijn haar was ikatelijk gol- vroeg zij eenigszins verlegen, waardoor Aan haar rechter wijsvinger hing een
vend, zijn mond strak en ferm, zijn haar stem ernstiger klonk dan wel groeten ouden sleutel.
In haar armen, waar het zich behage- kin vierkant, hoekig. Kortom, zoowel vereischt was. „Hier is de sleutel," i
lijk nestelde en nog altijd trillend van uit zijn gelaat als uit zijn geheele
angst, zijn kopje tegen haar hals druk- houding sprak kracht Claire merkte hij. „Ik heb ook nog mijn verontschul- vinden."
ta. Maar, hoe voorzichtig zij zich ook ook een zekere fierheid in hem ophoe- digingen aan te bieden voor het be-
gebukt had, de scherpe oogen van den wel bijvoorbeeld zijn hoofdbuiging treden van
jongen man hadden toch iets zien be- zeer beleefd was, was er toch niets on- avond op weg naar het dorp en kreeg nogmaals goeden avond gewenacht
wegen. Hij keek op en toen hij haar derdanigs of kruiperigs in, maar iets toen zoo'n lust om van den weg af te te hebben, ging hij.
daar in do halve duisternis zag staanterughoudends, dat scheen aan te wijken en door het bosch te gaan. Ik C
oen visioen van lieflijkheid, gratie en duiden, dat hij zich in tegenwoordig- ben mij er
waardigheid opende zijn oogen zich heid van een gelijke achtte te zijn. Dat i
geheel en zijn tanden klemden zich allee nam Claire in zich op in het korte anders grond
vaat om zijn pijp. Hij stond daar spra- oogenblik dat zij daar stond, wach- daad is, maar ik hoop, dat u mij dit- tuur, want dat was het toch wel haast,
kelooe van verwondering, niet in staat tend tot hij zou spreken. maal zult willen vergeven." was een gebeurtenis in haar leven. Zij
- - - „In dit geval was de overtreding riep zich zijn gelaat en zijn houding
voor mij zeer gelukkig," zei Claire met weer voor den geest, zijn gelaat, zoo
w-L- «---u.-- -)
;aan, dan zou u mijn kam fier en zoo vrijmoedig. En plotseling
i hebben." Zij hield even drong het tot haar door, dat hij haar
dezen haarkam gevonden op, om te zien of hij zou spreken over min of meer de les gelezen, haar zelfs
- - - j en verwijten gedaan had. En zij zelf was
bekennen, dat hij haar had gezien, zij niet wat al te vrij geweest met ie-
a a. - -• A-J-
Bij die gedachte kwam er een blos op
„Ja, juffrouw, tijdelijk,'* zei hfl. haar bleek gelaat. Zij keerde naar het
Claire voelde era zonderlinge be- salon terug ra zei, ta antwoord op
„Dank u wel. ik ben u zeer verplicht,' langstelling voor hem, die er haar toe meyouw's Laxton’s^ vragenden blik:
zonderling,-omdat ze ta den. zaken." Zij hield glimlachend op. „Och,
-.x -u -
:he
nog ooit had bijgewoond, beweging-
blijven staan. En, daar ze haar
ten brak de schemering van dqn nleu- „De cassette (fie op het slot
„Ja, mijnheer. Ik heb ze onder do
WAM AM
„Ónmogelijk I Maar Floris, wat ben
het tigen eigenaar terug te geven. man zich aan en begaf zich in den tuin. Jij een geluksvogel Kijk eens wat
Een zeldzame vrijheidsroes had den Vol vrees voor onzichtbare, denk- er hedenmorgen
tot heden eerlijken en arbeidzamen beeldige toeschouwers, keek hij uit de maakt is: „wie
man overvallen, doch hij dwong zich verte naar de plaats, die zijn scl
zag dat geen vreemde hand de plek ontvangt drie duizend gulden betoo*
J mam w weet mm dlv fa! 1^x46 «xdww txk
Toen ging hij in huis terug en wekte
verlegen. Op eene reis door de Ver*
zer Pedro zijn school te Boston be-
- - zoent en over het onderwijs zijn bij*
hij zag dat eenige groote steenbrokken schat zich nog op dezelfde plaats be- groente blijven zondere tevredenheid betuigd. Bel
alsof ’men daaronder iets verborgen laten bemerken en onderdrukte daar- Floris, verward. „Ik dacht ik wil- aan den keizer voor* te stellend en "hen
Met weerzin zocht Floris zijn werk-
Toen echter de diepe stilte door plaats te bereiken. Hij voelde zich ziek
in zijn oud schootsvel, wierp de stee- L
nen door elkaar om de opening aan te geen vreugde zooals gewoonlijk en hij volgende
2,r 1 i lette nauwelijks op de frischheid der Nadat Bell nog eenlge verb
zette, die een aanzienlijke som ta goud zijn arbeid, waarna hij met onzekere morgenlucht Voortdurend aan zijn gra aan zfln toestel had aangal
ra banknoten bevatte.
Men had de dieven achtervolgd en
ook een der daders gegrepen, zonder
echter iets van de gestolen zaken bij
hem te vinden. Zijn medeplichtigen
waren ontkomen.
Steeds weer moest de oude Floris
aan die zwarte cassette denkenze
moest ongeveer vijftienduizend gulden
aan goud en bankpapier inhouden
Een zonderling beven liep door al
zijn leden toen hij aan die groote som
geld dachtoen vijfde deel er van was
voldoende om zijn klein eigendom vrij
van schuld te maken. Nog voelde de
oude zich sterk en krachtig, maar als
de tijd eenmaal kwam, dat hij den ha
mer niet meer kon zwaaien, wat dan
Floris dacht er over na, dat de schat
ten dezer wereld zoo ongelijk verdeeld
waren, en hij nam zijn arbeid weer op,
toen juist het rijtuigje, dat hij gezien
had, hem voorbij reed en zijn gedachten
oen andere richting gaf.
Met zijn vereelte handen greep hij
achter zich en wierp de groote kiezel
steenen, die hij wilde klein kloppen,
daar waar hij ze met zijn hamer ge
makkelijk bereiken kon. Met krachtl-
gen zwaai kwam «ie hamer op de stee
nen neer en sloeg ze in tallooze stuk
ken. Geruimen tijd volgde er slag op
slag. Met automatische regelmatigheid
hanteerde de oude steenkföpper zijn
werktuig en met onfeilbare zekerheid
trof hij, waar hij wilde treffen, zonder
rust of pauze voortwerkende.
Dieper en dieper zonken de scha
duwen en eindelijk stond de oude man
op om heen te gaan.
Terwijl hij nog een vluchtigen blik
op den stapel steenblokken wierp, die
den volgenden dag zijn hamer ten offer
W>uden vallen, stond hij eensklaps ver
baasd stil. Het viel hem op, dat de stee
nen op zulk een ongewone wijze opge
stapeld waren. Snel bukte hij zich om
scherper toe te zien. Hij meende zijn
oogen niet te mogen vertrouwen, toen
l, 1
zóó gerangschikt en gelegd waren, vond, maar hij mocht zijn vrouw niets
L—2. 1 u-u-
had. om zijn angst, ofschoon hij als op gloei- de i
Voorzichtig verwijderde hij de bo- jende kolen zat. Toen sprong hij plotseling op, alsof ingeqgnden, di
venste steenen en stiet een luiden uit Door onrust en zorg gekweld, begaf hij een zwaren last met een energieke voorik
roep van i
een
stak zijn hand er in en voelde een glad- nieuwe krachten schonk voor den
de andere steenen en lichtte toen een hem nu slechts meer angst Hij zag tuin tot ik kom," sprak hij
bouw, dan wil ik er u den sleutel wel van
geven de toegangspoort Is geslojen.
Ik had aan de kapel niet gedacht, maar
kam in het vervolg wat beter vast- vinden, dunkt me."
Mevrouw Lexton viel haar ta de maakte. De volgende maal zou hij
l«de met den uitroept
waarom zou ik het je ook niet zeggen
Mary l Ik had mijn haarkam verloren
en de heer die hem gevonden had,
kwam hem mij terug brengen."
Mevrouw Lexton lachte.
„Maar Claire 1 V/as je hem dus wer-
geloof wel, dat Ik dat mag kelijk verloren Wat een geluk dat Je
heb Ik ook niet veel gedaan hem weer terug hebt en zoo gauw 1
nog zoo- Wat een verzoeking voor iemand die
wat. Dat is een goed excuus om rond xoo iets vindt I Wat was het voor era
i en naar allerlei oude ra heer Hoe heet hij 7'
nieuwe, mooie ra leelljke gebouwen „Wat voor een heer Wei, era ge
wone jonge man. Hij beet Gerald
„Ik vrees dat u in Regina niet veel Wayre."
.1A M rvnrxlz L A m tl a AH i* (wkTTl
_lk ben in slaap gevallen, lieve niet wat erg slecht vast, dat u hem Claire.
2 xo° *onder er iets van te merken kan
„Integendeel, Ik ban er heel blij om," verliezen 7'
22_.„ „2’„Hoe zou Ik hem vastmaken, hij een oude ruïne, die mij wel waard lijkt
Je lange reis had kunnen doen, wordt natuurlijk los in het haar gesto- om bekeken te worden."
2_ - AAM. UmmJa Ua/XZa L-AM -A.I Pl-I-A Wil* mIaX AF\ - X Ia -4 a CA A MM A IaAMaI -a4 n - i-A
gaan drinken." zitten 7' voegde zij er aan toe.
„Het is alles behalve netjes, den I.‘2
eersten avond den besten in slaap te weging,
vallen," zei mevrouw Lexton. „Ben
je in den tuin geweest?' vroeg ze,
hTja, het is een heerlijke avond..
„ik heb hem
nooit te voren gezien," toen ze zich
de scène bij het prieel herinnerde en
zweeg.
„Hij moet in elk geval wel heel eer
lijk zijn," zei mevrouw Lexton, „die
kam is toch zeker wel een paar hon
derd pond waard."
Claire bloosde even.
„Hij is een gentleman ten minste,
:i> _..i
Mevrouw Lexton keek haar nieuws-
„Neen, behalve dan het kasteel," jterig aan.
gede met den uitroepmisschien kunnen worden gevonden zei hij. „Ik dank u zeer voor den sleu-
Claire I Waar is je diamanten door iemand die even arm, maar een tel, dien wil ik heel graag hebben.”
- beetje oneerlijker is en dan...." f „Is dit kasteel zoo belangwekkend 7'
Cl al r* voelde aan haar hoofd. De HIJ glimlachte. Claire kleurde, maar vroeg Claire.
kam was weg. Het was een kostbaar glimlachte ook. „O, zeker; een deel ervan althans, aan, gentleman.
„Ja men is nu eenmaal onvoorzich- Hetjs bijna eenig in zijn soort”
Lexton op haar ge- tig in zulke dingen," zei ze „en ver- 2_.,“ „2J
J schetsen zooiets en maakt een studiereis."
den kam niet gemaakt en" zij keek van zou willen maken of of wat
er naar 2—2. „222
beter zou kunnen bevestigen." dan gerust uw gang." kapel had gegeven, want weer bedacht
„Mag ik even," zei hij, zijn hand „Heel vriendelijk van u," antwoord- *1J- dat zij toch eigenlijk wel wat te vrij
uitstekend. Hij bekeek de beide lange de hij, „maar ik ben bang, dat ik u te ™et den vreemdeling geweest wax Zij
”^Daar is een heer, die laat vragen tanden van den kam.
maar een paar veiligheidsdopjes op de
uw haar gestoken heeft"
„Dat zou toch nogal moeielljk zijn,
J a," gaf hl] toebijna even mooie- u kunt die gerust op uw gemak onder-
j*a> MAMA Xa MMaIxAM «Ia l*A«A AAAM MA A Ia a M
dat hij u niet langer dan een minuut loren hebt Maar, neemt u me niet
i ....I L1L1111 „1 1lilt. IV ma Hoor m aan
gera van beide. Langzaam de oogen boschrand
■uit, daarbi' overdreven bewegingen was van iemand hier op het kasteel,
wilde geven, dat hij haar niet gezien maar even te brengen, daar de eige- de„Woont u hier in het dorp 7'
had, zette zijn hoed op, en ging heen, nares er waarschijnlijk ongerust over „Ja, juffrouw, tijdelijk," rri
^Claire haaldejüep adem. Als zij nog zou zijn." Claire voelde era zonderlinge be- salon terug ra zei, ta antwoord op
zei Claire. „De kam behport mij, hij is drong, meer van hem te weten te ko-
De ^IJz® *“5°? hij zich gehouden vanavond langs den boschrand llep.'^
was meesterlijk geweest Het was het maar nam dra kam op ra keek er pein-
11 ---1 naar.
„Het zijn zeker kostbare diaman- noemen antwoordde hij.
toch ten 7' zei hij, toen hij haar het sie-
tegelijkertijd eenigszins teleurgesteld, raad overhandigde en zijn donkere
j._ oogen zochten de hare.
Claire nam den kam aan ra keek er
den hond aan een bediende onverschillig naar.
.te sluiten tot 2
den volgenden morgen en ging toen wel dat ze kostbaar zijn."
naar het salon waar mevrouw Lexton, L~
die weer wakker was geworden, ze- dra heb," zei hij. „Maar neemt u
me niet kwalijk maakt u den kam belangwekkends zult vinden zei „Ken Je hem 7*
„Neen," zei Claire ra ze wilde er
„Dat weet ik nog niet," zei hij pein- Jtast aan toevoegen:
zend. „Er is daar ginds op dien heuvel
eenzaam. Zij ging naar de piano en
liet haar vingers zachtjes over de toet
sen glijden, maar tusschen de muziek
door hoorde zij voortdurend de stem
Zij ’’liepen samen 'de hall in ra eens- v*n G®rald Wayre. En zij was ontevre-
kam kan klaps bleef Claire staan: den over zichzelf, dat zij hem maar
zuTke *ömsta“n"dighe'd’en’'ótet óchroóvea, "(Us in'het haar verborgen „O, dat is waar ookAh u even nlet kon vergoten.
--l-x.„ --v... ---
Hij lachte en zijn lach was even open u halen."
_L Zij ging heen en toen hij alleen was
„Waar bemoei ik me ook mee, zei achtergebleven bleef hij, met de han-
2.2 „---- - het oude Medje Van den op ----1
dra schoenmaker ra z'a leest. Mijn dra blik
keek ta den spiegel even naar heur vrees
„Dat heeft hf) niet gezegd. Juf-
2." Een poosje bleven de beide vrouwen
„Dat doet er niet toe," zei Claire, nog zitten praten, waarna Claire er bij
2 -- - J
naar bed zou gaan. Toen de oudere
dame weg was ging Claire voor het
«ch o,., MJ toe: W11U <TOn ‘ÉÏÏKïïS
lijk als er naar te zoeken als u hem ver- zoeken." gekomen was en zij dus van dezen
.m. --- -' t „Dank u," zei hf) weer. „Ik zou dat dag af gezelschap had, voelde zij zich
reuophoudém HH to in de'Mbiiothsêk."" kwalijk, ik veroorloof me daar u een graag den een of anderen dag eens 7"
Goed zei Claire. raad te geven, die naar ik vrees niet erg doen, als het u het best gelegen komt.
Zif schonk mevrouw Lexton nog veel waard is." En nu zal ik u niet langer ophouden,
ton kopje koffie in, stond toen op, Glimlachend zei Claire: „Neen, dat Goeden avond, juffrouw
keek in den spiegel even naar heur vrees ik ook. Er zal wel niemand zijn, samen d« h.ii u
kaar iets wat zelfs de minst ijdele die veiligheidsdopjes op een
x-_JiuUaJ-a_x -aL-a.-aa -4 lx In htof h
vrouw in
schijnt te kunnen laten en ging naar zit
do bibliotheek.
Daar stond de hoofdpersoon uit en eerlijk als zijn oogen,
txt kleine drama aan den boschrand -■ - -
- -Tor hem on do tafel lag de verte- hij. „Het is weer het oude liedje Van den op den rug, staan rondkijken met 1
80 *?or hk dra schoenmaker ra z'n leest Mijn dra blik van dra kunstenaar de omge- dra langgesteeldra hamer ra da stee-
een weldadige afkoeling in de heete Niemand, zelfs zijn vrouw mocht van zag dat geen vreemde hand de plek ontvangt drie duizend gulden betoo*
atmosfeer, die als een zware last op zijn geheim het minste vernemen, had aangeroerd. tang Floria, Ik feliciteer je."
de natuur drukte. niemand mocht weten, welke groote Toen ging hij in huis terug en wekte Floris heeft zijn belooning ontvan*
Voor en achter den ouden steenklop som hij ip zijn bezit had. zijn vrouw, opdat zij hem zijn koffie gen en zijn eigendom vrij van schuld
per strekte zich een landweg als een Met angstige blikken keek hij den zou gereed maken. gemaakt Tevreden en zonder zorg
rechte lijn uit. Daar naderde een licht langen weg links en rechts ai, doch er De oude levensgezellin van dra ziet hij nu de toekomst tegemoet en
rijtuigje, in de laatste zonnestralen wu geen levend wezen te bespeuren, steenklopper was ook stil ra zwijgend, zegent nog dagelijks het uur, waarin
duidelijk zichtbaar, en bracht eenige geen sterveling was getuige van zijn Vertrouwd met alle gewoonten van het rustelooze geweten hem drong, het
onderbreking in de doodelijke een to ontdekking geweest haar echtgenoot, had zij den vortgen onrechtmatig verkregen goed aan den
nigheid. Verder was er mets te zien Met bevende handen en met den avond al begrepen .dat hem iets bijzon- eigenaar terug te geven.
dan op de hoogte nabij den gezicht gloed eener hevige opwinding op zijn den gepasseerd was Ofschoon rij ech
einder het kasteel van den graaf van gelaat schudde hij nu de zware doos en ter duidelijk den schuwen blik zijner a«—
Waldenburg. vernam duidelijk den verlokkenden oogen en de onrust in zijn ge'aatstrek- DE DOOF8TOMMEH-ONDERWIJZEB
Forts liet zijn blikken droomerig op klank der gouden munten. Met mge ken bemerkte, waagde zij het toch niet
het oude kasteel rusten. Daar was eeni houden adem luisterde hij, nu meer hem iets te vragen, uit vrees da onrust
ge dagen geleden iets voorgevallen,, uit angst voor een verborgen toehoor- van den oude te vergrooten.
werp der gesprekken wax Een brutale
inbraak was er gepleegd, terwijl de
rentmeester en het grootste deel van
het personeel naar een bruiloft waren.
Een menigte sieraden waren er ge
stolen en bovendien een zwarte cas- vullen en verliet daarop het veld van
wankelende schreden huiswaarts ging, kostbare vondst denkende, verbrij- xroeg en verkreeg hij ta het Jaar 1876
De .zwarte cassette hield hij onder zeide hl) mechanisch de harde steenen patent voor zijn nieuwe uitvinding
zijn kleederen krampachtig vast. en beantwoordde de vriendelijke mor- d.wx era wettelijk bewijsstuk van
Intusschen wu de duisternis geheel gengroet der landlieden, die naar hun de regeering dat zijn toestel xondw
gevallen. arbeid gingen, slechts met era stom- zijn verlof door niemand mocht wor*
Toen Forts bij zijn hutsje aankwam men hoofdknik. dra nagemaakt. Zoo kon Bell heel
Toen eenige uren later een gendarm wat geld verdienen. Alleen voor veel
huiskamer diende, licht ontwaarde, uit de naburige gemeente voorbijreed geld gaf hij anderen verlof zijn toto*
sloop hij behoedzaam langs den muur en den hem welbekenden oude *n luidfoon na te maken en te verkoopen.
naar rijn tuintje. Bij ’t hekje stond een „goéden morgen" toeriep, hief deze Omtrent dien tijd werd zijn uitvin*
spade, die zijn vrouw in den namiddag verschrikt het hoofd op en verbleekte ding ta heel de wereld bekend. Dlo
gebruikt had lilj greep die, opende op het zien der uniform. Stotterend bekendheid verkreeg zij vooral door
stil het hekje en liep op den tut naar gaf hij den man zijn groet terug en de- de tentoonstelling in 1876 ta Phia*
het midden van ’t tuintje, waar een ze reed hoofdschuddend over dit zon- delphia. Ook Bell’s toestel wu daaz
appelboom stond. Toen hij dezen be derling gedrag verder. in de electrlsche afdeeltag geexpa
reikt had, bleef hij staan en legde zijn Hooger en hooger steeg de zon, seerd. „4
vondst op den grond. Daarop groef steeds korter werden de schaduwen. Op een der dagen van de tentoon*
hij met de spade, zoo goed als het in Sedert het vroege morgenuur had stelling kreeg Bell een telegram, waar
de duisternis ging, een kuil, greep de Floris geen oogenblik zijn hamer laten in hl) dringend werd uitgenoodlgd, on-
nog met het schort omwikkelde casset- rusten, ofschoon de zweetdroppels hem verwijld over te komen om uitleg van
;?rlich- van het hoofd vielen. Hij hoopte door zijn uitvinding aan de bezoekers te
'1de hij onafgebroken arbeid den tijd te ver- geven. De Amerikaansche bladen van
dezen weer met aarde, stampte deze korten. Onophoudelijk speelde hem de dien tijd berichtten, dat Bell in den
met den voet vut en wierp er snel eeni- cassette door het hoofd. Wat kon er beginne niet te bewegen was, aan dat
ge zoden en dorre takken over. Voor in den tijd zijner afwezigheid niet ge- verzoek gevolg te geven, wijl hij bezig
een oppervlakkigen toeschouwer was beurd zijn I wu met het onderwijs van doofstom*'
Als zijn vrouw den verborgen schat men. HIJ antwoordde telegrafisch, dat
eens ont dekte Die zou dadelijk de het hem leed deed niet te kunnen ko>’
Toen de oude eenige minuten later kostbare vondst aan den burgemeester men, daar hij in de school niet gemist
J - rijn villen inleveren I r kon worden. Een tweede telegram
Floris had willen opspringen en naar volgde, maar ook thans bleef Beu op
huis snellen, toen deze gedachte bij zijn post. Eindelijk liet hij zich door
»ld drong hij zijn verloofde, mej. Mabel Hubbardj
rustig te blijven doorwerken, bewegen op reis te gaan. Nog Juist
-i rara
„integendeel de te zullen nemen.
Zulke uren had hl) nog nooit' be-
niet nieuw en "blijkbaar zelfs al lang
gedragen er uitzag en sprak als
Xa*amX1a**aam FF
„Hij woont hier zeker in de buurt 7'
„Ja, in het dorp. Hij is architect of
stuk en een oogenblik schrikte zij,
maar mevrouw L2
mak willende zetten zei ze luchtigjes; dient dus ze te verliezen, maar ik heb zou willen bezichtigen,
O, dat weet ik wel." den kam niet gemaakt en”—zij keek van zou willen maken of of wat Zi) vertelde mevrouw Lexton niet,
*Heb Je hem af gelegd, voor Je uit- er naar „ik weet niet, hoe Ik hem u anders zoudt willen doen, gaat u dat zij hem den sleutel van de St. Anna-
ping? Dat was verstandig van je." beter zou kunnen bevestigen." dan gerust uw gang." k.a“*.1
C Terwijl ze koffie dronken kwam er „Mag ik even," zei hij, zijn hand
22- 2 ..-o— --J - J*“ 1„Dat'lijkt me veel last zou veroorzaken. Het kasteel begon over iets anders te spreken.
ef”n’h'enï’ *vê‘n “kan ontvangen, j’uf- toch niet zoo moeielljk u hoeft alleen is toch bewoond." Een poosje bleven de beide vrouwen
trouw" zei hii. m**r ®en Pair veiligheidsdopjes op de “L. - -
Een heer Hoe heet hij tanden te schuiven als u de kam in „Ik veronderstel, dat u toch in hoofd- mevrouw Lexton op aandrong, dat zij
"Dat heeft hij niet gezegd. Juf- uw haar gestoken heeft" zaak den ouden vleugel bedoelt?’
frouw. HIJ zei, dat u hem toch niet „Dat zou toch nogal moeielljk rijn," „Juist,” stemde hij toe.
kende. Hij verontschuldigde zich over zei Claire. -Di® to zoo goed als ongebruikt en
rijn late bezoek, maar hij zei, dat hij
voor era belangrijke zaak kwam en
