'k UI? iX U ïl
fer, .a
■Rll I
n.
in
-
- -j».. i«-ai
d«n
- Polrig m
Met gedrag
i
zijn.'
„Comedie, anders mets.
,Hier sit een zes-
tong, ac- electriateit, scheikunde enz. in de
diefstal ook
antwoordde deze, die
ij j van uc4c jwa. hj nwg tcua «va*
genneminj van C^owel dar de corn missa- van het zocht den stempel
schee ven
kJ Vi ino
„Ja^ een geluid alsof een deur dicht-
of ’t bewuste
[et antwoord
zei Kitst nadenkend. „Dit lijkt op ge-
n-
Iwerk
-het latwerk van den
tot aan het venster, daar-
s te
vtr-
in instaan.'
de
kamer uit, de trap af en het kantoor bin-
- - - J
loopen uitzag, dat hij ziek was an te bed
lag.
r— „Dacht ik het niet," antwoordde PoL
geopend. De bediende vond ze open en zig sarcastisch lachende. „Hij ligt te bed -i
van liet vertrek waar de brandkast staat, ziek
atfld
leur?
hij 1
«en tocht op hst bureau I
missarré troostte hem met --
Hng. dat er ic's gebeurd was wat hem
misschien licht verschaffen kon.
„Wat dan. mijnheer de commissaris?”
„Ben uur geleden meldderich een man piot ré."
„Hm. ja," antwoordde de detective
nadenkend.
„Neem de papieren mee en breng,as
Zeer verrast staarde Polzig op dit woord,
met thermiet was de plaat der brandkast
loorgesmolten of gebrand. .Misschien had
Spangler daarom dit boek gekocht. Hij
oegon te lezen over het gebruik van ther
miet, de te nemen voorzorven en de be
schrijving van twee inbraken met behulp
van deze stof. Hij keek nog eens naar den
over ptja
hij hevige
was evenwel van hem geen
wel van zijn vrouw deze
wilde dien omdraaien. Maar dit ging den, dat het vroeger een gewone, ftegeL
i an
tieke schoonnad. maar dat door het
voortdurend snuffelen van haar eigenaar,
door zijn sporen ruiken en schelmen op
zoeken, de neusvleugels zich op
merkwaardige manier uitgezet en. i__
wijd hadden.
moet met mijn koele vermogen er voor
i eosttero mee f
„Hebt u iemand medegedeeld, dat u
juist? nu zulk *n igroot bedrag in kas
„Hoe kunt u rpo iets denken Ik
niet en mijn bedienden zijn eveneens
tot de strengste geheimhouding ver
plicht. Niet waar, mijnheer Hammer, u
hebt zeker met..,."
„Geen woord, mijnheer Spangler.'
„En jij, Max."
Max betuigde zijn onschuld.
„Overigens zou dat ook niet noodig
-1-," ging Spint'-J J::
inigszins mijn zaak kent, weet dat ik
sommen
étage tras."
„En om welken tijd was dat?”
Het meisje haalde de schouders op.
„Ik heb geen klok op mijn kamer.
Het kan zoo ongeveer twee uur geweest
zijn.” 7- -
„Woont er nog iemand anders in hirisF’ toestaan in je wonug eens rond te
„Weet u het laatste nieuws Polzig
.Kijk dit dan eens in.” De commis- SneTzette hij het boek weg en ging bij het
venster staan.
Spangler trad binnen. J
k Vraag excuus, mijnheer Polzig, dat ker vau meuncasx<^„ 'u»uvai wij,
ik u zoo lang moest laten wachten. De h<‘j plotseling triomfantelijk uit
eenige napieren «ken hielden mij Unger op dan ik ver- „Ónmogelijk wie is het dan?
wachtte. Wat brengt u ik hoop goede j—
tijding
„Dat denk ik wel," antwoordde de de-
j een i
„Ik breng u
eesto'.ene op afbetaling.1
het rolletje in de hand.
van verwijderen. Het geld
in de stad bevinden. „Om
te ontdekken, moet ik hem
gangen bewaken,” besloot
Polzig aarzelde geen oogenbCk dn
daad bij het wood te voegen. U m m}.
„Zoover ik weet, koopt hij veel bij u.
- -r. -- __C u het hem
latuurlijk nam hij een doen wil, in de nabijheid van zijn woning geleverd hebt
„Zeker, als ik den naam mag weten."
„Agent Spangler,.... straat 5.”
De bediende verklaarde den naatn niet
om de politie op een vaisch
spoor té brengen, c
Polzig hoofdschud- in de nabijheid van Gowel’s woning weg»
t geworpen had. Een bekend feit is hej, dat
hem Die heeft zekér iets anders op zijn gauwdieven zich op deze wijz
c-_ v. I..-,™.'- ontdoen van dat deel van dei
t „Hoe, reeds terug van de huiszoeking?" niet gemakkelijk aan den man te brengen
het onderzoek te vroeg de commissaris, toen de detective is.
verscheen. 't Was een misdadige en geraffineerde,
„Neen, mijnheer de commissaris ik ja duivelsche list. Eigenlijk was het ld te
heb daarvan voórloopig afgezien." listig en juist deze te groote slimheid zou
„Waarom Volgt ge een ander spoor den dader verderfelijk worden.
„Ja. Ik denk het gestolen geld binnen-
vr-V tarun ta kfAno’Art j,
„Werkelijk?” riep Kirst verwonderd, slepen
Hebt u eemg vermoeden, waar Go wel ui taaie
- --
„Gowel heeft het geheel niet verbor- van zijn buit te ontdoen. Ook zou hij
De commissaris keek verbaasd op.
oogenblik zijn vaai
wichtige gelaatsuitdrukkii
toe te roepen en
L
lijk vermelden, dat hij vóór den avond
tran diu dag reeds zoo ver was gekomen,
zich zelf en z;n patroon, benevens boek
houder, moeder en dienstmeisje voor de
open deer ®oo en xoo Uns t< laten staan,
toe hij. Mas. terwijl hij de overigen uit
lachte, moechg btnnengedrongen was en
het eet* den diefstal had j
NL^*a “»”«bik» g5eéd~legde.'
•en heit utr, beerde hij met den oommia-
aeris ven pobtia Kirst en een geheimen
agent, Poiaig, terug. Deze laatste was een
mae vee oogrrecr vijf ea dertig
niet groot, maar krachtig gebouwd, met
levetUiga oogea. eeo kleinen mom
een 1
chef
Weet u het laatste nieuws. Polzig
„Neen."
sari,'nam een rolletje, in een courant
eewikkeld, van zijn bureau.
8 „Wat is dat
„Maak het maar open.
De detective verwijderde den omslag
de inhoud bestond uit c:- --- ---
van waarde met de daarbij behoorende
coupons. n
„Dat zijn toch met.... --
De gestolen papieren, ja. Een werkman tective, die zijn best deed
kerft ze vanmorgen tn de nabijheid van gezicht te zetten. rw k-
het Stettiner station gevonden.” van het gestolene
„Dat is niet ver van Gowel’s woning.” gaf hem
Br
irake, maar
on m haar
angst en bezorgdheid zoo gedaan hebben, te kennen, maar zou het even nazien. Na
of had wellicht geen tijd gehad om ver
der te gaan, daar de papieren weg moes
ten.
Maar ook vrouw Gowel was geen
nieuwelinge in de school der misdaad
hij kon met gelooven, dat zij zulk en fout
begaan had.
niet. Verwonderd draaide hij aan den matige neus geweest was, zelfs een
knop de deur tras reeds geopend 1
Waarschijnlijk was Spangler das
voren ia het kantoor geweest sn hat
gsten de deur te sluiten.
„Als ik dat eens gedaan had,” bromde
Max grimmig, „dan was de beer los ge-
waest. Met deze woorden betrad hij
het lokaal, dat voor het publiek bestemd
was. Wat was dat? Eenige kasten waren
geopend en ook een der beide vensters
stond half open. Hoofdschuddend, maar
nog steeds zonder te begrijpen, ging hij
naar de deur van het eigenlijke kantoor,
waarvan hij ook een sleutel had. Toen
hij dezen wilde gebruiken, verbleekte hij
de anders zoo zorgvuldig gesloten deur
stond aan, het slot was stuk geen twij-
fel meer, er was ingebroken! Angstig
wierp hij een blik naar binnen, ook hier
heerschte een ongewone wanorde en toen
brij nu, over al zijn leden bevende, zich
naar de brandkast wendde, bemerkte hij
:ot zijn schrik, dat een der zware platen
van het soliede meubel een groot gat ver
toonde, waardoor men gemakkelijk de
hand kon steken 1
Nu was het zeker. Een brutale inbraak
met diefstal had plaats gevonden l Een
aogenblik stond de jonge man over al zijn
eden te beven en drukte hij dé hand op
het heftig kloppende hart. Terstond daar-
>p echter greep hem een onuitsprekelijke
ingst dhn en rende hij als een bezetene
het kantoor uit en de trap op. Als razend
rok hij aan de schel. Verschrikt en boos
tegelijk deed de dienstbode open toen
ze evenwel den bediende weer zag, vroeg
tij verwonderd wat er te doen was.
Max opende den mond, doch kon geen
woord uitbrengen.
„Wel, mijnheer Max, is het ia je
hoofd geslagen
„In.,..braak,” stamelde c_
man en voegde er. nog altijd hijgend, bijvallen, ea bovendten een ps
,»De deur opengebroken slot brand- mark in apede, twee aanoe
kast.” Kroonprins Rudolf-spoxweg
De dienstbode^ cfie hem nu RAuwr’nmnaav, w
begrijpen, gaf een schreeuw en ijl<
de huiskamer, waar de agent, die juist
ya^estaan was, aan het ontbijt zat.
„Mijnheer, een inbraak Max staat
binten--hij kan bijna niet spreken zoo pijnlijk maakt. De vijl
de brandkwt is open 1” mark behooren aan de Bank en ais ik ze-rr r tt-
Met doodsbleek gelaat springt de agent niet terugkrijg, ben ik geruïneerd. Ik wa,, rets gehoord te hebben.
mH miin «•rmfbopn er voor T
„Ónmogelijk." roept hij en vliegt.
Zijn kamerjapon en op zijn pantoffels,
t -*
nen, tonder van de onsamenhangende
woorden van den bediende notitie te ne
men. Deze volgde hem onmiddellijk,
e „Geen twijfelriep de koopman ont
zet. „Hier is o God, en de kast die
plaat is doorgesmolten de sleutels, de
sleutels, Max....”
„De sleutels van de brandkast? Die
heb ik niet."
i ,»Ze liggen boven op het tafeltje voor
mijn bedgauw, gauw, wat sta je daar
nu te gapen r'
IMWk
Spangler seneen verwonderd en ver
baasd tevens. „Waar dat verborgen was.
vindt ge ten slotte ook het overige,”
zeide hij.
„Dat betwijfel ik," hernam Polzig en
verhaalde waar de papieren gevonden
waren.
Spangler scheen teleurgesteld.
„Zoek nog eens bij dien Gowel," ver
zocht hij dringend. „Ik ben er van over
tuigd, dat hij de inbreker is."
„Dat was ik juist voornemens," ver
klaarde de detective. Misschien breng ik
u heden nog gunstige tijding.”
Hiermede nam hij afscheid. Toch ging
hij niet naar het noorden, maar naar het
centrum der stad. Daar zocht hij den
boekhandel, welks stempel hij in het boek
gevonden had, waarin het artikel over
thermiet stond. Zonder aarzelen trad hij
den winkel binnen en vn
werk voorhanden was.
luidde ontkennend.
„Ma^ ik het boek voor u bestellen?”
„Wacht even, ik ben nog met besloten.
Het is niet voor mij zelf. Het betreft een
verjaringsgeschenk voor mijn broeder,
die het boek reeds lang wenschte te be
zitten. 't Kan echter zijn, dat hij het reeds
gekocht heeft, maar dit kan ik hem na
tuurlijk niet vragen. Dan begrijpt hij wat
toch verboden mij
zieke ontevreden.
mijnheer Pol-
zelf, met een
gemaakt verwonderden blik. „Ga zitten,
als 't u blieft, wat verschaft mij de eer
De sarcastische klank in deze hoffe
lijke woordjes ontging den bezoeker met)
en antwoordde met
delgemoedelijkheid van’n goeden bekende:
„Je kunt wel zeggen ga zitten, Gowel,
als er geen stoel isiMaar het faat zóó ook
wel. Hoe is het met je alweer ziek
„Helaas ia, mijnheer Polrig
mij eens, Gowel, waar ben ie
„rioopen nacht geweest
„Waar Natuurlijk hier,*' antwoordde
Gowel op den toon der diepete overpri-
étaee was.” „Mijn vrouw kan h«t getuigen.
„Je vrouw dat ia niet voldoende,
Gowel. Heb je anders gein getuigen r
„Het heelt huis weet dX ik sinds drie
dagen te bed Hg.”
„Hm nu, we zullen aen. Je zal me
zien.”
„Als u er pleizier in leeft, voor mijn
zwfi— part.
Het ontging Polzig liet, dat Gowel
n aan zijn lessenaar, eveneens zwij- bl) de« warden een snellen blik met
id voor zich heen starend, toen zich njn vrouw wisselde. Vetrouwelijk wend-
boekhouder Hammer plotseling de .M ach tot den varmahgen tucht-
„r u.-i ai huisboef en sprak, tsrwiji hij ozijn
linkerborstzak wees ,Hier zit een zes
loops, Gowel en beften staat nog een
collega van mij.”
„Al goed ik bet mij niets bewust
Zoek maar, niemand, zal u storen."
doorzocht liet alleen de beide
:n zorgvuldig, maar ook de
aangrenzende ruimti een plaatsje met
schuurtje en den keder. Hij vond echteg
niets, wat hem niet verwonderde. De in
breker zou den tuzt niet in zijn woning
verborgen hebbeis.
- Wat zou hij 4oen? Den schelm ge-
vangennemen De verdenking alleen
tj-, —1 V ms niet voldoendfe, hij moest hem min-
dM btt“ Xl,n 3ten’ kuQnen ’bewijzen, dat de ziekte
a A V 'outtr voorgewend was. Maar hoe kon hij
he<Toofd^de han<r dl'^ormeerM bij de buren zou mets
ïfa »ridden^‘ .'Iltb«%.?eruJne"d baten. Ze zoudsA zich dom houden of
J,.Meent u dien met (dien scheeven P»“ rilveren leptó
vroeg deze. „Geen geWieid, Gowel Lukt het van
i morgen,” ant-
en ver-
„Niemand,” antwoordde Spangler, „het
zijn,” ging Spangler voort, „iedef, die benedenhuis is als magazijn verhuurd.”
^enigszins mijh zaak kent, weet dat ik commissaris dacht een Pópe rr’
Max volbracht met een voor hem, on- binnen weinige dagen groote sommen 8en“ Terneergeslagen stond de koop-
gewone snelheid het bevel van zijn pw- noodig heb voor uitbetaling. Bovendien m*a Mn »ln '«“ecaar -
troon. Met bevende vingers nam deze het geld i» twee dagen geleden door ?end “"f U-
hem de sleutels af en opende de kast. eea postbeambte gebracht en al zijn de boekhouder r
- i „Weg, weg,” jammerde hij handen- deze ook tot geheimhouding verplicht, tot hern ’’«“dde met de vraag, of hij de
wringend, nadat hij de schuiflade had nu hm hij keek schuin naar den directie het gebeurde met telegrafeeren
nagcrien. „Het geld van de directie— longsten bediende en boog zich tot den
het coupongeld vijftig duiztnd mark commissaris over „zulk een jong-
Max, naar de pofitie, gauw, haal de po- mensch flapt er toch wel eens wat uit
btie I Wie weet wat hij gebluft en gezwetst
De ontsteltenis van het jongmensch heeft"
was nu eenigszins bedaard en in plaats „Ja, ja. En hebt u anders vertrou-
daarvan kwam het gevoel van een zekere wen in de eerlijkheid van uw personeel,7’
gewichtigheid, dat hem zijn rol bij zulk fluisterde de commissaris terug,
een interessant voorval en de ontvangen „Onvoorwaardelijk," antwoordde
opdracht verleende. Met nog on vermin- Spangler met overtuiging
derde haast ging hij op weg naar de poli- „Een van hen zou den
tre bij de deur ontmoette hij den boek- niet op die wijze uitgevoerd hebben,”
houder Hammer, die juist kwam aan- r;-
*®°®Pc^.a* 1° half gebroken zinnen weid dat is een dief van berc
deelde hij hem in der haast het ernstige weest, fHe alle streken van het ha
voorval mede en toen ging het verder, zoo kent. Dunkt u ook met, Polzig
hardhij Joopen kon. Alleen als hij een be- „Zeer zeker,” antwoordde de», uic
*«od« ontmoette, vertraagde hij een mtusschen de beide vertrekken en ook
oogenblik zijn vaart om hem, met een ge- de brandkast aan een nauwkeurig onder-
wichtige gelaatsuitdrukking, bet nieuws zoek onderworpen had. „De diefstal is
toe te roepen en de rol, me hij daarbij met buitengewone handigheid uitge
had gespeeld en wij willen hier dade- voerd.”
„k a-, j ---- -a „Het is toch zeker in den afgeloopen
nacht gebeurd?” vroeg de commissaris
aan Spangler.
Stellig."
„Wanneer bent u het laatst op uw kan- neus,1
V°Or dea ^kMuder Ruis ontslagen. Hfet’geériüwr
^~i..k. nem. Hij is er geslepen genoeg voor." Hij ging «hter iet ver, -
”En tOe° *U<S UOe n ”DaF zou kunnen,” hernam de com- i
MkS’u ré vereewist of het <reld -r ”hf‘ ,e<a.doortrapte inbreker rechte, de «nburige huizen
rear, wsis geld v n°g In el^k gzval is het de moeite waard zoo meeren of ie nand Gowel
-- met „Dat niet, maar Zaterdagavond vóór -jgei
mond ea bet sluiten van het kantoor, heeft mijn-
langen grootan neus roet opgeblazen heer Hammer de bankbiljetten nog eens
neuavtetsgels. Dexe neus was het besten- nageteld."
dwt roorwyp.der goedaardige spotter- .,O« u djefsnl in den verloopen ‘t^jtand* u.
ngsa aan Polsg s menden. Ze beweer- nacht gebeurd,” knikte Kirst op zijn ern- en vertwijfel ing achterHeten.
koorts.”
„Je hebt toch zeker een dokter lagen
komen
.Daar hebben wij geld genoeg voor,"
7 „En dan houdt
mijn man niet van dokters.”
„Zoo, zoo nu, laat mij den zsske
L i k e weamxteMn,*
Brommend ging de vrouw, die vroeger
betere dagen gekend had, den haar wel
bekenden politiebeambte voor in haar
onzindelijke woning. Deze bestond uit
twee kleine vertrekken. In bet acteierste
lag de zieke op een bed, waar aan'beide
zijden de inhoud van een stroozak zicht
baar was.
Toen de detective binnentrad, Meunde
de „stakkerd” jammerlijk en zuchtte
t zonder geraas. "lkens allemaal bizonderhedea, die
gehoord of be- den 10 vermoeden verster k-
„Mally, ik heb je
te storen,” riep de
gegaan. Ik was in de dub “u
ar ^honderd Ik
den in den
en een aan-
Sré«-a WW WW1MJS«S£W „J
Dus is het grootste gedeelte van de roeJ>e5 r
tolen waarden oitt eens uw eigen- Beiden
jj te hebben, maar toch had ze tiiete. ver
weerde,’toen zij een oogenblik wakker
bij mij aan, die Gowel vóór de inbraak
ontmoet heeft"
„Inderdaad?”
„Hij beweert het ten stelligste. Het dadelijk bij den bestolene terug. Hij zal
moet in de tram geweest zijn. De mis- er blij mee rijn. Misschien kunnen wij
dadiger was niet als gewoonliik gekleed, hem het overige ook terugbezorgen."
maar droeg over zijn werkkiel een grijze
^en^in plaats van een pet sen ronden
„Kende die man hem dan zoo goed
„Dat zei hij. Ze hebben
samen gewerkt. w w
was geschrikt, toen hij hem had zien in- beste vrienden herkende, die hem In
stappen, had zich met het gericht naar chend op den schouder klopte en vroeg,
het venster gekeerd en was bij de eersu waar hij toch eigenlijk was, in de wolken
fa.)» of in een dievenhol.
L_ _Cj „In het laatste, denk it" antwoordde
:wend was. Nu, ik zou er hij lachend.
Hij was-dan ook geheel door den dief-
.1 eaofflelli Intusschen was
om in het vinden der pa-
schjuld te
zelfden nacht bij een heler terechtrteko-
men. Herinnert u zich niet, dat Gowei ia
de tram gezien is en nabij Fnednchsield
is uitgestapt V
„O ia."
„In dien nacht neert hfl dat stuk vol
voerd. Daarom liet hij zich koelbloedig
wegens die andere zaak gevangen nemen
Hij was overtuigd, dat men hem daarvoor
niets maken kon."
„Maar wie heeft dan de inbraak bij
Spangler uitgevoerd
„Daarover mag ik mij nu nog met
verder uitlaten. Morgen hoop ik u uit
voerige mededeelingen te kunnen doen,
ja misschien den schuldige en het geld
uit te leveren.”
Kirst knikte bevredigd. Hij kende
zijn man en wist dat Polzig geen bluffer
was. Vóór alles zond hij twee beambten
om de vrouw van den inbreker te vatten.
Deze brachten nog denzelfden middag
de tierende en kijvende gevangene bin
nen. Ze was al even doortrapt als haar man
en Kirst had geen gemakkelijk spel met
haar. Al zijn verzekeringen, dat de schuld
van haar man zoo goed als vast stond
baatten niets.
Toen hij haar echter verklaarde, dat z9
als medeplichtige verdacht werd en dus in
voorarrest moest blijven, toes verdween
haar brutaliteit en ze Het zich ontvallen
dat rij de hand niet mee in het spel had
Nu had ze zich verraden en kwam
spoedig tot bekentenis. Haar man was de
dief van Friedrichsfeld, maar zij was
doodonschuldig, ja ze had hem nog po
gen terug te houden. Gowel moest, toen
hij met haar geconfronteerd werd, tan
denknarsend haar getuigenis toegeven,
maar wreekte zich op haar door te ver
raden dat zij hem had geholpen, een ver*
(deeding bezorgd en de gestolen voor
werpen verkocht had. Nu waren beiden
aan den arm der gerechtigheid overge
leverd.
atge naman op haar register. Ta- „Juist men heeft zich van de papto-
zld. doch niet ontmoedigd, kwam ren ontdaan, omdat ze met dan net groot
derden dag van een vruchttloo- gevaar te verzilveren rijn. De vijftig dui-
ii-n 1,^. De oom- zend mark zal de dief met vrijwillig
-iet dé mededee- teruggeven.”
„Wie moet dat gedaan hebben? Go
wel is in de gevangenis...."
„Stelhg ri|n vrouw, die in het com-
een poosje kwam hij terug.
„we hebben het werk reeds aan dien
heer geleverd,” verklaarde hij.
^Zoo, dus toch wanneer is dat ge
weest
„Zes weken geleden. Begin November."
„Ik dank u, dan is de zaak afgedaan en
Aan den anderen kant scheen de ge- tol ik iets anders moeten bedenken. Dank
vangene toch schuld te gevoelen, daar u voor de moeite."
hij zich ziek hield. De detective verliet den winkel met
„*t Is vreemd,” momjselde Polzig, toen ten vriendelijk, onverse hi Uig gelaat, hoe-
hij eindelijk de trap naar bet kantoor van wel hij op dit oogenblik heel anders ge-
Spangler opging. stemd was. Spangler had dus voor eenige
Deze was niet aanwezig. weken dit werk reeds gekocht en de om-
„Misschien is hij boven.” zei de boek- standigheid, dat bij het eerste opslaan
houder. - -
De detective ging mar boven,Spang- bet boek op die plaats meermalen ge- schuldige,
zou
Spingler keek den beambte verschrikt
aan. „Daaraan heb ik nog niet gedacht,”
riep hij, „maar u hebt gelijk en toch
valt het mij zwaar. Als ft het uitzicht had,
mijnheer de coik-nissaj-is, het geld spoe- vertrekkei
dig terug te krijgen, zou ik bever nog
wachten, om de direxrie niet in onrust-
te brengen. Denkt u, dat....’
Kirst schudde het hoofd.
„Daar mag u niet op rekenen. Mis
schien dat het ons heden l_„ „J.-—.
misschien dat er acht, ja veertien dagen
Stellig.'
weest
iteren tegen den avond, toen ik die
i voor j‘
xich fan ook zeer voorkomend. Ze wees miet.
af. Voorloopig was het uitzicht de
tolen som terug te krijgen nog met
„„rJoos en eerst als dit het geval zou
lijn, zou men over de vergoeding onder
hem. Hij is er gjeslepen genoeg voor."
„Dat zou kunnen,”
nissaris, „het een doortrapte inbrekei
>edig mogeli;ik te vragen waar hij den
t Jk°°^eiQ’8ewtMt Dat uw
Hiermede vijriieten de bei ie beambten
directie der door mij vertegenwoordigde
de jonge coupons die op l Januari komen te
„De deur opengebroken slot brand- mark in specie, twee
Kroonprins Rudolf-spojrweg c=
begon te deel der Bouwcompagn ie.”
ijlde naar „Dus is het grootste
gestolen waarden niet
dom?"
„Dar is het juist wat de zaak
.7'“' ijftig
mark behooren aan <Je Bank en
wees. Al mocht hij ook te goeder naam en
rekening houden met de mogelijkheid, dat
uit en zijn huis doorzoeken zou. Hij moest dus
stal opnemen. Ik heb het geval twee an- ben/
t Maar hoe was dat te ontdekken?
->" Hier hield alle werkehjke combinatie
eenige malen het op. Er waren honderd mogelijkhedra.
Ten eerste moest men weten, of het gel#
in of buiten de stad geborgen was. Koe h|
het aan een vriend gezonden of in een
bank geplaatst hebben Neen, rede
neerde de detective, want gistereo beeft
hij de aandeelen pas op de streel gewor
pen. Bovendien kon hij er zich niet te veg
-IJ- moet zich dos
de juiste plaats
•a riia
listig en juist deze te groote slimheid zou
Een ervaren detective, zooals Polrig,
begreep toch onmiddehjk, dat een ge-
i misdadiger nooit de domheid zou
len, zich op zulk een korten afstand
zijner woning van het hinderlijke deel
dit spoediger gedaan hebben en de pa
pieren waren pas gevonden, toen de ver-
Hieruit bleek, dat het alleen te doen was
Dat dit zoo laat pas gebeurde, lag stellig
dan ziek
„Dat weet ik niet. Daar zit nr;
achter, dat ik ook hoop te ontdekl
daarbij. Hier is al weer een andere op- dige eerst den avond te voren den naata
„On voorwaar delij k,"
„Een van hen zou
heeft hij het huis verlaten door een ven-
U M m MA
i - i it “sidj uei in ncu lum uimwuul» --» - -
missans, die intusschen de brandkast en commissaris ging naar de voorika- eens zien ik moet hem wat vragen.’
de opening daarin nadenhemd bekeken mer en keek door £et Openstaande ven- Brommend ging de vrouw, die vroeger
had, zich tot den agent wendde met het <t,r n„r 5^^ betere dagen gekend had, den haar wel-
verzoek hem nu nog eens het geheele ver
loop der zaak mie te deelets.
„Dat kan ik niet,” antwiooruoe ucae. ïau
„Ik weet niets meer dan wrjt u hier ziet k2“ M 8*m»kkelflk naar beneden
mijn bediende heeft den diufstal het eerst k0®ea-
ontdekt. Maar ook hij kan. er niets meer ’,En M £ed“j heeft, bewijzen
van zeggen.” ®P den «roud liggende gebroken lat-
„Kunt u bepalen hoevujel geld u ont
vreemd is
„Tot op een cent, mijnheer de com
missaris. Vijftigduizend mark in bank
biljetten, die ik voor eenige dagen van de
Bank ontvangen heb, tot mtbetaHng der v°®8de hij er met eenige
coupons die op l Januari komen te ver- '*“at nlar 8«8“u>
dus bijzonder vast geslapen.”
„Of iemand anders in huis wan Wilt
u uw moeder en uw dienstmeisje even
lijke woordjes ontgu
verschenen. De oude dame M^ndezijn luidjes
verklaarde wel een uiterst lichten slaap
voor mil ui—t
duizend dachts gehoord. Het meisje evenwel be
en als ik ze weerde, toen rij een oogenbHk wakker
'j zeggen ga ritten, Gowel,
.w. Maar I - - -
het met je
Gowel, waar ben ie
[atuurlijk hier,'' antwoordde
beteekent schuldbewustzijn.” boeken in een open boekenkast. Hij las
Lachend ging de arts weg. Je titels en waar deze ontbraken, nam
's Avonds brachten de dagbladen het hij het boek er uit en bekeekfcet van bin-
j. 1.nea
„De heer Spangler schijnt veel belang
in techufek te stellen,” dacht Hij verwon
derd, toen hij verschillende werken over
and
den brutalen diefstal gevat 1
bencht met algemeene
aomen werd.
De agent Spangler was een
Ziekte
°F
„Hij is elk oogenblik bereid, zijn ge- hij
crania nn4»r t» hewerinxi/*
„Dan is Gowel’s schuld zeker en zal zien dit maakte hem juist aan het twtj- ik voornemens ben en ïs hetgeen verras-
:t noodig zijn, hem zoo spoedig moge- felen. Ja, als die papieren niet sing meer.”
„Zeer zeker,” meende de bediende
Het was op den morgen na ae gevan-
ig van Gi
ris den detective per telefoon bij zich vin dea boekhandel, die het leverde en
ontbood. keek den prijs. Het boek kostte vijf-
Polzig was binnen een half uur bij zijn tjen mark £ou Spangler in deze omstan
digheden zooveel geltf uitgeven, alken om derea 0 d Bjn met
mgzaam en in diepe
Hij ging echter niet ver, maar bezocht
met zijn geleider, de een Hnks, de ander
rechts, de naburige huizen, om te infor-
-** --1 in de laatste
'wee, drie dagen gezien had. Ook dit
bleef zondnr resultaat. De sluwe misdadi-
u: a a L ger was müt te vatten.
«ermede vijriieten de bei ie beambten Nu, he« was ook mozelijk dat een an-
.iat kantoor, t erwijl zu dea ag-nt in een der de stiauldige was. Twee dagen lang
toeitand van de grootste overspanning volgde ds ijverige detective het eene
- -- - spoor na het andere de poHbe heeft
eenvoudig was, heeft laten springen
Tot de brandkast heeft hij zich toegang op de borst dezen nacht
verschaft door in een der platen een opz-
ning te smetten met behulp van thermiet,
een substantie die bij verbranding eg:n
re®t z*er hoogen warmtegraad ontwik keilt „Daar hebben wij geld ge
De aanwezigen trokken nch op het de brandkast geplunderd te hebben mtwoordde zij spottend. „Ei
hoor en dezer woorden uit zicij zelf terug, - j- -a-u—-
zoo ook de oude dame, waarop de com- ‘[a dro’tirin“ritkv^m.'
De commissaris g
mer en keek door h
ster naar buiten.
-u bebt.gelijk-
antwaoordde deze, wogerd reikt tot aa
komen."
„En dat hij het ge
de op den grond ug
ten.”
„Juist bevestigde Kirst. „Doch nu
verder. Zoo iets gaat niet zonder
Hebt u niets verdachte
merkt
„In het minst met. Wel ben ik gist eren,”
verlegenh/ad bij,
Polzig nam het rolletje, stak het in zijn
borstzak en begaf zich op weg. In diepe
gedachten ging hij voort zoo diep was
maandenlaty hij daarin verzonken, dat hij in de tram,
Gowel, verklaarde hij, die hij genomen had, niet eens een rijner
stappen, had zich met het gericht
L „.I.
halte uitgestapt."
Daarmede zou bewezen zijn dat zijn
Ziekte voorgei ‘1
wel op hebben kunnen zweren. Ah de
man zich niet vergist....” stal in beslag
„Hij is elk oogenbHk bereid, zijn ge- hij er ver van
tuigems onder eede te bevestigen." pieren een bewijs van Gowel’s
het noodig zijn, hem zoo spoedig moge- feien.
lijk ia arrest te nemen, voor hij zich met in de buurt van diens woning waren
het geld uit de voeten maakt.” gevonden I Maar nu een zoo geslepen lachend.
Kirst deelde dit gevoelen en de detec- schurk zou nooit de domheid begaan, een „Zoover ik weet, koopt hij
tire ontving de opdracht den man ge- gestolen voorwerp, waarvan hij zich ont- Kunt u misschien 'nazien, of
vangen te nemen. Natuurlijk nam hij een doen wil, in de naL"L_ï
paar collega’s mee hij kon vooruit niet op de open straat neer te werpen,
weten hoe zich de doortrapte schelm zou
houden. Tot Polzig*s groote verrassing
toonde hij echter volstrekt geen neiging,
tegenstand te bieden. Berst scheen hij on
aangenaam getroffen, kreunde, jammerde,
beweerde dat hij geen stap doen kon
toen hij echter vernam waarvan hij be
schuldigd werd, nam hij een houding van
edele verontwaardiging aan, betuigde
zijn onschuld en stelde zich te; beschik
king van de poHtie. Hij bleef er echter bij
dat hij niet loopen kon men moest een
rijtuig halen en hem half daarin dragen,
zoo zwak deed hij zich voor. Toch had
Polzig de voorzorg genomen hem de
handboeien aan te leggen, een maatregel,
waarvoor de ontaarde hem met een iro
nisch „Dank u”, beloonde.
- Polzig nam hem met verbazing op.
Het gedrag van Gowel beviel hem niet
Hier stak wat achter, dat hij niet door-
gronden kon. De schurk maakte zich op
een of andere manier vroolijk over hem
en rekende er minstens op. dat men hem
mets bewijzen kon vandaar zijn stout
heid, rijn grofheid en rijn sarcasme.
Wijl Gowel beslist op een ziekencel
aanspraak maakte, liet de commissaris
hem dadelijk door den poliuedokter
onderzoeken.
'„De man is volkomen gezond,” ver
klaarde deke.
Polzig was vast overtuigd, dat Spangper
zelf de aanlegger en uitvoerder van da
■nbraak was. Juist de omstandigheid dia
aangewezen scheen om de verdenking
tegen Gowel te versterken, had hem het
Teerst aan diens schuld doen twijfelen ea
dit artikel dadelijk in het oog viel, bewees hem tot de meening gebracht, dat de ware
Ier was uitgegaan, zou echter spoedig opend en open gehouden was. spoor te brengen, de gevonden papieren
terugkomen. „Maar Gowel," zei Polzig hoofdschud- in de nabijheid van Gowel’s woning weg»
.JComt u zoolang binnen,” sei de oude dend bij rich zelf. „Hoe heb ik het met geworpen had. Een bekend feit is hej, dat
mevrouw. hem Die heeft zeker iets anders op rijn gauwdieven rich op deze wüze trachten
„Mijn zoon zet vanmorgen nog, dat kerfstok. Een onbegrijpelijke historie..—” te ontdoen van dat deel van den buit, dat
hij u gaarne spreken wilde. Hij brandt „Hoe, reeds terug van de huiszoeking niet gemakkelijk aan den man te brengen
van verlangen, iets van tzt zzdz-u a.
vernemen.”
Polzig trad in het elegant ir
salon, waar men hem alleen liet,
i--
Spangler te wachten. Al gauw werd hij
motst ten spoedigste een huiszoeking
--t_ I
op en begon op en neer te loopen en overal het verborgen heeft
_.t een en ander te bekijken.
Hij was een boekenhefhebber en wijdde ï«a hij is onschuldig.
„Onschuldig Waarom houdt hij zich dachte reeds achter slot en grendel zat.
wat om dezen nog meer verdacht te maken.
1
in de omstandigheid, dat de ware schul-
1
en het adres van Gowel uit de bladen
vernomen had.
Al was de detective echter ook zeker van
kun-
1 het
terug. Bij het openen der door hem be- geld te voorschijn te brengen Waar
woonde étage, ontdekte hij, dat in zijn aldus overwoog de beambte bij zich zelf
afwezigheid dieven daarin huis gehouden zou Spangler, verondersteld dat hij de
opengebroken, dader was, het geld geborgen hebbent
k.kk..- £n wjn „ronjng, jn xjj0 huis?
Neen, daartoe was hij te slim, zooals
werk en ook een kleine som geld meege- de geheele aanleg van den diefstal 'be
nomen.” wees. Al mocht hij ook te goeder naam en
Polzig herhaalde verwonderd „In faam bekend rijn, hij moest toch altijd
Friedriclisfeld 11.
„Ja, daar is weer werk, Polrig. Ge de verdenking op hem zou vallen
moet zoo spoedig mogelijk er op 1 222“
minstens eens het terrein van oen dief- een plaats buiten zijn huis gekozen heb-
deren opgedragen, maar dat zijn niet
rvn
De detective liep
bureau op en neer, lai
gedachten.
,Mijnheer de commissaris, den inbre-
van Friedrichsfeld 'hebben wij," riep
wie is het dan F’
„Niemand anders dan Gowel.”
„Ben je daar zeker van?”
„Vólkomen en zijn_vrouw is mede
vriendelijk olichtig. Laat haar dadelijk halen —ik ben
z een deel overtuigd, dat we een bekentenis zullen
ing.” Ba hij hooren. Naar de gestolen zaken zoeken
.L is doelloos. Die zijn natuurlijk in dea-
Polzig trad in het elegant ingenchte
__2222_ t. Knorrig
zat hij op zijn stoel op den terugkeer van
- Spangler te wachten. Al gauw werd hij
„Hij beweert inwendige pijn te hebben.' ongeduldig rijn tijd was kostbaar. Hij k°rt terug te brengen.
„Comedie, anders niets." moest ten spoedigste een v 1
„Dus heeft hij geen ziekencel noo- Gowel gaan doen. Onrustig sprong hij
dig cr 2
„Onzin hij is zoo gezond als een het een en ander te bekijken.
teach. Houd hem maar goed vast, de 2„„12
volharding waarmede hij zich riek houdt, dus meer dan gewone aandacht aan de
a 1^4 w^ré l »S t - TTfd Ja—
"Lachend ging de arts weg.
*s Avonds brachten de dagbladen het jyj het boek u uit en bekeekjhet van bin- „Dat weet ik niet. Daar zit nog wat
bericht, dat de vermoedelijke dader van Qen. achter, dat ik ook hoop te ontdekken."
den brutalen diefstal gevat was, welk „De heer Spangler schijnt veel belang -Nu, wij zullen tien. Doch houdt u
bencht met algemeene bevrediging ver- in technfek te stellen," dacht tnij verwon- j j.
nomen werd. derd, toen hij verschillende werken over dracht voor u.”
D» rx: zz L-id. 1 -Be“ mdere? Wat dan?
tief geacht zakenman, wiens ongeluk kreeg. Hij bladerde doelloos een der „Gisteren kwam de rentenier Kraus in Al was de detective echter ook zeker
algé.neene deelneming verwekt had. De nieuwste door, toen zijn oog vie: op een Friedrichsfeld met zijn tamilie na een zijn zaak, hoe zou hij den schuldige I
Bink, aan wie de som behoorde, toonde ïrtikel, dat tot opschrift droeg 1 Ther- afwezigheid van eenige weken in zijn huis nen vatten, ah het hem niet gelukte
woonde étage, ontdekte hij, dat in rijn
hadden. Kasten waren
De inbreker of inbrekers hebben ver-
schill-nde kostbaarheden, zilveren vaat-
rijn aanbod, te haren gunste te Hquidee-
ren, af. Voorloopig was het uitzicht de
gestolen som terug te krijgen nog met
hopeloos en eerst als dit het geval zou
rijn, zou men over de vergoeding onder
handelen.
mattier, hebt afles ondertoctit.
hebt u u al «en idee gevormd
e wijze, waarop bet gebeurd is
„JaweL -
antwoordde de detective, wiens neus-
een vleugels, als hij over een zaak sprak
ver- hem interesseerde, voortdurend in be-
.)\a weging waren, „óc ^wuucu uieiueu 1 wu «cm-
De poUtiebeambten vonden den koop- huis weten binnen te sluipen, zich laten rive naar hem vroeg, berichtte rijn vrouw,
Spangler’s moeder en eenige bekenden toor verschaft....
en buren gevoegd hadden, tn de hoogste
opwinding. De oude vrouw wee ede en
jammerde luid en haar zoon, ifie rich
echter nauwelijks zelf kon beheerschei
trachtte haar te kalmeeren.
„Wilt u, voor alles, mijnheer Slangier,
personen, die hier nie.ts te doer; hébben,
verwijderen
„Mijn moeder ook?”
„Zij in de eerste plaats die dame ia
te opgewonden en zou ons slechts sto
ren.’*
r:21 Ds barodns tnbcecsr, wiens noem
mijnheer de commissaris," PcJlrig aan z^n chef had genoemd, woon-
dr« in het uiterste noorden der stad, ia
die een ^benedenkamer van een bouwvallig
achterhuis, waarin verscheidene verarmde
weging waren, „de spitsboef heeft het gezinnen verblijf hielden Toen de deteo-
man en zijn boekhouder, bij wie ri<ch ook 1 nalui ten, heeft zich toegang tot het kan- <die er in haar slordige kleeding erg
Q*>4vervl»F*C AA ••ntata kêe SM*W 1— Awn tea
„Op welke manier?"
„De eerste deur heeft hij met een looper
het slot is geheel ongeschonden. De deur ré riek - natuurlijk is hij reeds lang
„Sedert drie dagen."
„Wat scheelt hem dan?”
„Dat weet ik met. Hij klaagt
'if had
