VOOR DE
I
f,m“kt va*rdigheid 51 heten
GEDWONGEN HALT
=“l
xiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!iiiiiiii;iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii:iiiiiiiiiiiiiiiiiii iiiiiniiii:niiiu iiilii.iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiui:iR
r
NUMMER 20
TZZ] UIT'DE I"
MOPPENTROMMEL
DERDE JAARGANG H2S
iiimmiiii'iiiiiiiiiiiiiK I
2eiiiiiiiii>uiiiiiiiiiiiiiiiiiiTimiitj)iitiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiii;iiiiiitiiiiiili:iiiiiiir:iiiiiuiiiiiiiiiiii:iiiti.:
---
i
■f
HUISKAMER
het hem doen te tijden en dan de ziekte onder de
punt
2-
ken had, ze wisten zelis met zeker, ot hij
'n nieuwe commisiie, die op
s
,Z< toch
zijn groot. lichaams-
opgenomen om hem niet nog „Het is toch aardig om
in verlegenheid te brengen. Hij dit verrukkelijk schouwspel
mij zeker ook veranderd gevon- men," zei een jonge dame on
wor-
mouwen op, nam zijn schop en zijn hou- selen
u“l ulen «neen vindt in de over
blijfselen van de oude stad, die door de
van
in
gevallen zijn..
na-
die i
stamt!'
een
voor
er van
om
I
t
me-
'a kleimala-
1.
zij, Relinda wilde zelf gaan zien
een i
temperatuur
en licht zijn
egon met groote kalmte
francs.... zijn 80.000
«juffrouw, dat
--
„Och, mijnheer,
van
de burgemeester.
Stilteonderbroken door de stem
van een gepensionneerd soldaat die in een
mooi huis woonde op ’t eind van 't dorp.
Dadelijk keerde iedereen zich naar den
spreker. Wat ging er gebeuren.
De andere be,
80.000 1
francs
We betalen al heel veel voor een onder
wijzer en een onderwijzeres die alle kin
deren aan den landbouw onttrekken en er
kantoorbedienden van maken in de stad.
Ik vind, dat niets ons er toe verplicht deze
nieuwe uitgave te doen, zooals zooveel
andere die zwaar drukken op ons land."
„Maar de hygiëne, mijnheer,” riep de
burgemeester uit,het is toch noodig
met het oog op de hygiëne
„Uw reden om de hygiëne is niet steek
houdend
Parijs is de meest gezonde stad van de
wereld. Toch vindt men er binnen haar
muren
ren
en dat
niet
zelfde plaatsen te bezoeken, die
en-twiniig jaar geleden mevrouw
lin in gezelschap van
geheugen van haar moeder, bij wie alle
bizonoerheden nog frisch in hc
gen lagen.
De derde dag van haar ui'
aan San Sebastien besteed. Relinda
langde zeer eens een
te wonen. Nog nooit
naar 1
en die
ondervond, bekomen kon, bewonderde stuk
in zichzelf de opgewektheid en flinkheid
van haar dochter en vergeleek haar met
mevrouw de Lésigny die, in zwarte zijde
gekleed, met haar kinderlijke trekken
en fijne stem nauwelijks een meisje van
twintig jaar geleek. Thans stond haar
gelaat ernstig en betrokken. Iets zwaar
moedigs en gelatens lag er in haar be
wegingen, dat een
vormde met de oploopendheid
echtgenoot.
var-
„Och, hemel ja. Ik h»op
uw familie gezond bljft,
GESNAPT.
Heer (plotseling den duisteren wijnkelder
binnentredende). Jan!
Huisknecht. Hè, mijnheer, wat maakt n
„Ja, 't «ras een echte sutomobi.lrede.";
„Hoe bedoel je."
„Het ging zoo hard mogelijk, met veel
iraae ae< klant k.« .I.Lan
HET EEREZWA. D.
Wie Glasgouw bezoekt, moet oppassen
dat hij met spreekt over het eerste eere-
zwaard, dat door da burgen) aan majoor-
generaai Hector Macdonald werd aangebo
den. We spreken van het eerste zwaard,
omdat er twee waren, en de oorspronke
lijke aanbieding aan pijnlijke gebeurtenis
sen herinnert, zooals uit het volgende
blijkt:
'loen „Fighting Mac" uit Egypte terug
kwam, na den slag van Ondurman, schon
ken de burgers van Glasgow hem een eere-
zwaard, als dank voor de dappere diensten, wstje
die hij zijn land bewezen had en aan een
commissie van 3 leden was
zwaard uit te kiezen.
Under degenen, die het zwaard vangen.'
wilden maken, bood zich iemand aan, ge
naamd Macdonald, en vooral omdat deze
tot hetzelfde geslacht behoorde als de be
roemde generaal, liet men L-. 1
tegen een pri)s van 250 pond Sterling.
Op den bepaalden tijd was het zwaard
een prachug wapen met gouden handvat
gereed en aangeboden en de generaal
nam bet mee naar indië.
Toen hij in Zuid-Airika
„Verbeeld u nu eens, dat u Paris ws,
aan wie van ons zoudt u den appel gevert”
Zonder zich te bedenken welkte hij en
bediende en vroeg:
„Och, breng mij nog eens twee appels!
BEGREPEN.
Commensaal: „Wel, juffrouw, is u aai
mijn bureau gaan zeggen, dat ik mijn voe
verstuikt heb en daarom niet tomen kon?*
Hospita: „Jawel, meneer."
Commensaal: „En wat zei ie baas?"
Hospita: „Hij liet u beterschap wen
schenen ik moest u maar een gemarii
neerden haring geven."
VERWAAND.
Zilverstein: „Meisje, wat speel je daar?"
Dochter: „Een treurmarsch.
Zilverstein: „Ben je gek? Menschen ala
u ll- --•-
len. Wij kunnen altijd vrooifjk zijn."
NIEUW WOORD.
„Onze vriend X. heeft gisteren getoost,
Kaapstad en vernam nu,
van een veel minder edel metaal was
goud en dat het heele zwaard met de
schede niet meer dan 7 pnd. St. waard
W*Wat volgde is nog pijnlijke/. Toen den korte ontmoeting
leden der commissie werd meegedeeld, wat
de juwelier gezegd had, haastten zij zich - - -
naar den anderen Macdonald, maar die geefs trachten te vergeten.
HEEL EENVOUDIG.
Bij de laatste herfstmanoeuvres in Zvit-
een Engelscb generaal vir-
jongen Zwitser gade, die pr»e-
,fa 1— t- -*
herinzrings-
Dokter. Zoo.... maar.... ziet... u, in
zoo'n geval moet er vooruit betaal:
den.
„vut ia oen ou) u naa
zei Relinda, hard genoei
verstaan te word„„.
Colette hoopte nu maar dat baar man
1 vergeten zou, maar spoe-
-2.1 meer aan hem. zoozeer
de Con- ging «ij op in het schouwspel dat voor
haar oogen afgespeeld werd, een schouw-
*1 honderdmaal beschreven, maar
waarvan niemand zich een idee vormen
kan, tenzij hij het bijgewoond heefL
Do -plaatsen in de schaduw, die
’fj bet meest gezocht zijn, waren
- - - yrssm
WAT ZE ZEIDE.
A. Dus beeft |e vrouw werkelijk f« ver
laten?
B. Jawel; reeds drie dagen geleden.
A. Wat zeide ze, toon ze wegging?
B. Zit m'n hoed goed?
NIET ALTIJD.
Huurder: „Het lekt voortdurend bij mij."
Huisbaas: „Ja, maar toch alleen als het
regentl"
geliefden generaal en ieder-
best, het eerste zwaard te
„Geloof je dat heusch
„Ja, ga maar kijken..
Het echtpaar ging de d .el over naar oen
stal.
En werkelijk, 't was een treurij
het kalf daar te zien liggen op 1
met opgezette haren en uitpuilende oogen,
naast de koe die het berook en het likte.
De boer schudde het hoofd B
„Daar moeten we ons maar geen illu- gehoorzaamt
ties meer over maken.” r.~~-
En hij zette met zijn beide handen zijn liefde
pet recht, zeggende
„250 francs verloren V__
„Zouden we den veearts er niet bijha- meester op. De uitdrukking
len.... vroeg zijn vrouw nog. V™.‘
„Heelemaal onnoodig, over een uur zal beide han<
het beestje wel dood zijn.” -
De burgemeester liep haastig weg, want
fibatsing van het kerkhof. Een
tige vergadering waarin
moest worden gegeven voor i
van een terrein van 80.000 francs,
half uur buiten het dorp gelegen.
Dat was trouwens het eenige
dater dien dag te behandelen viel.
en tevens nog voor twee andere per
sonen die nog niet aanwezig w^ren. Al
vorens plaats te nemen liet Relinda
haar oogen door de hooge zaal rond
dwalen. Overal waar zij kwam zocht zij
naar merkwaardigheden en naar het ka
rakteristieke waardoor het eene land
zich van het andere onderscheidt. Maar
hier zag zij niets merkwaardigs Behalve
aan de Spaansche'woorden die hier en
daar op de wanden stonden, kon men
niet bemerken dat men over de grenzen
was. Alles zag er binnen frisch en helder
uit, bloemen en geurige bouquetten sier
den de tafels. De gartjons die met de
servet over den arm bedrijvig door de
zaal gingen, spraken vloeiend Fransch.
In haar hoop, iets bizonders te zullen
zien, bedrogen, richtte Relinda haar
oogen naar de deur, waardoor neg
steeds een stroom van reizigers binnen
drong. „Er is lang geen plaats voor heel
die menigte," zei ze vroolijk tot haar
moeder, „en wij mogen ons gelukkig
achten dat voor ons een plaats gereser-
hier elkander vinden, veerd was! O, wat een aardig meis-
j_, j- r onze je daarginds,” voegde zij er met een on
haastig derdrukten uitroep van bewondering aan
„U weet dus, dat zij hier zijn?"
„Gosteren zag ik hun namen in hét
vreemdelingenboek.en dat speet mij
zeer.... ik duchtte voor jou een ont
moeting met hen, die je nu liever niet in
je nabijheid ziet"
„U had u daarover niet moeten veront
rusten, lieve moeder," zei Relinda met
een kalmte die mevrouw Josselin deed
herademen. Bovendien zou een ontmoe
ting niet mij, maar hen in verlegenheid
brengen
„Dat is waar. Hij heeft zich anders
gauw getroost," antwoordde haar moe
der, die niet begrijpen kon, dat iemand,
eens op haar dochter verliefd, haar zoo
spoedig vergeten kon.
„Zoo gauw," herhaalde Relinda opge
ruimd. „Mij lijkt het wel een eeuw gele
den. Wij hebben sinds dien tijd alweer
zoovele reizen gemaakt. Hij had groot
gelijk met mij te vergeten."
Een oogenblik van stilte volgde, waar
na zij voortging: „Ook ik ben verrast dat
ik hen niet ontmoet heb, want zonder te
zoeken kan men I
Ik besluit er uit dat de Lésigny
aankomst vernomen heeft en 1
vertrokken is Dat spijt me. Ik had zoo
graag de vrouw gezien, die hij nu geko
zen heeft en die de plaats inneemt,
waarvoor hij mij bestemd had."
De ‘oon die uit haar stem sprak
oprecht en dat stelde de oude
thans van haar zorg bevrijd,
gerust.
bod dat men met moet laten ontsnappen.”
De burgemeester had dat. alles gezegd
ten geleerd had.
Toen hij klaar was, keek hij zijn raads
leden aan. De onderwijzer was het volko
men met hem eens de drie pachters zei- u«i uwm
den niets vier boeren zwegen ook twee „Wat een pech en dan te denken dat ik
kleine renteniers spraken met elkaar en het nog verleden week aan het Gesticht
men hoorde slechts Natuurlij k daar had kunnen verkoopen.uen
valt niet wer te redeneeren wat deed „Gelooft ge, dat we er nog iets van kun- staldoek. Laat
vermoedetdat de zaak in orde was. nen maken-
„Dus.... aangenomen....?” besloot-„het vel.
-„Neen, niets en omdat het misschien ben.
besmettelijk zou kunnen worden, zal ik
het dadelijk begraven."
Toen stroopte de burgemeester zijn
weel.
En daar, in zijn kleinen tuin, tusschen
het huis en den mesthoop, graaft hij een
kuil, een doodeenvoudigen kuil.
F- Ju*—hi;
arm kalf. Voor dien doode hinderde de
hygiëne hem niet.
J
was t
dame, gar<;on die haar
volkomen een heer en een
de laatste, die den kellner
-la
van daar straks. Wat
mevrouw Josselin betreft, deze vestigde
dering gaf aan den een en ander een
handdruk en opende dadelijk de bijeen
komst waarna hij de situatie uit elkaar
zette
„Het dorp heeft wel een kerkhof waarop
de bewoners zeer gesteld zijn. Maar kerk
hoven midden in het dorp en rondom de
kerk zijn niet meer van dezen tijd door
de hygiëne, die groote moderne verove- langzaam werden de handen opge-
ring, worden ze afgekeurd. stoken.
„Men begraaft daar, vlak bij ons men- Vóór de verplaatsing van het kerkhof
schen die aan alle soorten van ziekten zijn elf stemmen. Ér tegen
gestorven... J ----
ken van de microben en daardoor wordt totaal verslagen geworden,
een land geïnfecteerd. D„
„Zoodat men de kerkhoven zoover mo- haast om B<utu w,
gelijk moet verwijderen van de plaatsen zich ongerust ovér z’n kalf,
waar menschen wonen het is een drin- Cuwi uc ik
gende kwestie waarin men slechts de ge- om de overwinning te beklinken.
- -- Ais nu o
dan is ze toch erg moeilijk te voldoen.
Daarna keerde hij zoo vlug mogelijk naar
een prachtig weiland, dat aan een van huis terug.
->."i— •-.< Pp (jen drempel van de deur wachtte
zijn vrouw hem al op.
„En....?” schreeuwt hij haar al van
.'idiegenmaanae zijn groot* licnaams-
„Het is gebeurdhet kalf is dood I” kracht, behoort bet paard tot de gevoe- "!et
het lijkt
vroeger c,
Kopenhag:
die niemand anders was dan huizen die het a:
sloegen zij de Mayorstraat
Deze scheen itot onthutst. Hij had kerk van Santa-Maria, die aan den voet
t verwacht Relinda en haar moeder van het Urguilo-gebergte opgetrokken is,
hier aan te treffen, en in plaats van den te bezichtigen Door de voornaamste
J— *- Lij -1-*.- -‘..„i-a voor het hotel Almedia gebracht
om met de woorden.’„we zullen de da- zette mevrouw Josselin zich een oogen-
blik neer om uit te rusten, terwijl Re
linda het prachtige panorama dat zich
voor haar blikken ontrolde, genieten
ging.
Inderdaad, het aantrekkelijke
WILDE EENDEN.
„Janl ia dat werkelijk *«n wild* eead,
me daar voorgediend hebt?"
„Wild, meneer? Dat zal wel waar zijn,
opgedragen bet Gisteren hebben we haar wel een half uur
op de achterna gezeten om ze te
GERADEN.
„De wijn scU’
smaken. Was de flesch misscL
Volgende week loopt uw polis af, heel luchtdicht gesloten?"
mijnheer, sprak dt agent van de verze- p
- u te ver- dicht."
geten. Men bezoekt hun graf lederen keer lengen?
als men naar de kerk gaat.men brengt Neen, antwoordde de verzekerde. AAn Ht.1 LOKE1. „vuze
er de kinderen en de kleinkinderen men Tien jaar lang heb ik jullie nu al mijn pre- Een oud vrouwtje aan het station Maas hoor ik."
spreekt hen dan van die ouden die ’t huis mie betaald voor niets, want nooit heb ik te Rotterdam vroeg een kaartje derde
bouwden waar ze nu in wonen; men het minste of geringste brandje gehad. Ik klas.
e *w «0w»v waai* Waarheen?” informeerde de bureaulist. w...w
die helden aan Wie ze schappij probeeren. J)at zijn mün zaken." was h«* antwoord, geraas en opeens bleef hii steken1
danken dat ze Franachen gebleven zijn
het lijkt wel of ze dit alles doe» verdwij
nen bij de opkomende generatie.
Ik verzeker u, burgemeester, dat het
ig gezicht schandelijk is onder een dergelijk voor-
het stroo wendsel, onze dooden uit ons midden te
J- doen verdwijnen...» Hebt ge dan nooit
uw moeder liefgehad....? Tenzij dat
gij aan een geheime opdracht van de loge
- t waartegen ik protesteer in
naam van mijn dorp, van mijn vaderlands-
en van mijn geloof I”
Van woede trillend, stond de burge-
»■«- van zijn ge
zicht voorspelde niets goeds, hij liet zijn
iden met vierkante vingers, wijd
open op tafel steunen. Men voelde dat het
warm zou toeloopen.
Jtxv. UUIgVUAVCOVVA lASUWUg WdUl „Dat alles, mijnheer, dat zijn maar
•r zou beraadslaagd worden over de ver- mooie woorden.... de hygiëne, integen-
ahiMMo h»» £«3 gewich- deel is de hygiëne.... deze heeft met die
goedkeuring groote woorden niets te maken. De doo
den aankoop den hebben niet het recht de levenden te
een vergiftigen!.... Ik weet wat de dokter
mij gezegd heeft en daarna ook de apo-
the ken Dat gaat hun aanZijt gij dok-
ter.... Zijt gij apotheker....? Ge zijt -
De burgemeester kwam op de verga- zelfs geen veeartsWelnu, houd dan loevaj; tóThrt“ii>pakkS het ha^d- binnentre<f«nde) Jsnl
-i— uw moncj Trouwens we zullen nu tot ...waii®, fa Huisknecht. H< r ---
stemmen overgaanZijt gij van mee- vernMm dat Jndvat d««r «'brikken.... Bijna had Ik
rung mijne heeren om, m naam der hygië- p dan mij ve„Ukl| g
ne, het kerkhof te verplaatsen en voor goud V d<t h heek zw.ird met de ANDERS BEDOELD.
goed het tegenwoordige te sluiten ,cbed« niet meer dan 7 pud. St. waard „Het is werkelijk hoogst vereerend v®r
De burgemeester keek toen al Zijn n,el meïr me, „«juffrouw, dat u m. na die eee
raadsleden aandachtig aan om te zien of w>t yol d< u piinbjk«r. Toen den korte ontmoeting nog kent.'*
“iTnvAan^'^r^'dê handen onve lede“ der 'O™»*»»»* werd meegedeeld, wat „Och, mijnheer, u hebt nu eenmaal «n
Langzaam werden de handen opge- d# juweher 4eï«gd kad, haastten aj zich van die gezichten, die wij vrouwen tewr-
SlOKCtl»
was, wilde het
den anderen Macdonald, maar
in alle soorten van ziekten zijn elf stemmen. Ér tegen een stem, van w** .er. v?“ door. Daarna dat de
de grond wordt doortrok- hem, die straks gesproken had. Hij is dus d“ e,‘enl* Tk J hü
ken had, ze wisten zette met zeker, ot nij - d
gcwviuen. wd be>lond hadden de onderbande- serland sloeg
u«u „Ik kan
dikwijls gevaarlijke &P “w vingers kunt fl„7i 'r
uaar gecu iuuü i..rt
turfstrooisel, dat «n» galant wilde wezen al. dïï JL”
-««f Rij d oe-
geheele handje i uw
gevens van *t gezond verstand moet vol
gen.'
„Nu biedt zich een gelegenheid aan
mijn'persoonlijke vrienden toebehoort, is
te koop voor 80.000 francs....
„Hoe denkt de raad daarover....?
„Ik voor mij, ik vind 't een eenig aan- verre toe.
Volgende week loopt
kerk De dooden worden dan nooit ver- keringmaatschappij; wenscht
-- -u. u.._ ..u--,
als men^ naar de kerk gaatmen brengt Neen, antwoordde de verzekerde.
“v juwi nen jaar tang heb ik jullie nu al mijn pre-
spreekt hen dan van die ouden die ’t huis mie betaald voor niets, want nooit heb ik te Rotterdam vroetf
--- -- men l t- i i.
--T* J, V» gvaaMgaiv Utauujt ipuau. ut
noemt de soldaten op die in den oorlog zal het nu eens met een andere maat-
Herbergier:
:bijnt u niet te
schien niet ge-
lucuiuicm gesloten.' wjj behoeven geen treürmanchen te epeJ
Gast: „Ik vrees eer: niet geheel water- len Wii kunn«n «Jtiid vrooHik riin."
--- --
„Ik was er zeker van 1”
De burgemeester had dat alles gezegd Het beest is al opgezet 1
in één adem, als een les die hij van bui- wel een opgeblazen zak
h-rj „Laten wij gaan kijken....
Daar stonden ze beiden voor 't cadaver.
De koe loeide wanhopig.
De burgemeester schudde het hoofd
:ch en dan te denken dat ik in
t ----O V..WW.W** WWW nau XJCSULIlt V"
men hoorde slechts Natuurlijk daar had kunnen verkoopenis,
nen maken....? vroeg zijn vrouw.... koortsig:
van
van bouwkunst- ia.
„Wat zeg je er van," vroeg mevrouw
Josselin, die na eenige oogenblikken
van haar stoel was opgestaan en haar
dochter in haar stille mijmering kwam
storen. v
„Verrukkelijk, onovertroffen schoon,
moeder," riep Relinda, als uit een droom
ontwakend, uit Waarlijk u hebt niet
scherpe tegenstelling overdreven, zoo dikwijl*
Jv .i j van baar prack| en .choonheid v
vertelde."
„Toen wij i
Relinda en haar moeder gebruikten deze stad logeerden, was dit hotel'
zoo spoedig mogelijk het dejeuner en nog niet,” hernam mevrouw Josse!
verlieten de zaal onder voorwendsel dat even gelukkig over
anderen stonden te wachten om haar haar dochter al*
plaatsen te bezetten.
„Wat zie ze er j
een kind," zeide 1
wachtkamer verlaten hadden.
,Ja, en een verwend kind,
voegde mevrouw Josselin er aan
„Je hebt je flink gehouden, lieveI...»
aaw^wwaa, MUI JV Utltl VOOF
n°g de eerste maal zag; maar wat was L., ween zijn, wa
verlegen, de stakkerd Ik bad meelij met onbegaanbaar,
hem!"
„En ik ook.... Het heeft mijn plezier
verstoord, tenminste op dat oogenblik."
„Ik vond dat hij veranderd was."
„Waarlijk?.... Ik heb hem niet nauw
keurig opgenomen
meer i „L.
heeft mij zeker ook
den."
",Pa* kan niet jij blijft altijd dezelf-
„Verbeelding, louter verbeelding, lie-
voorgegaan, door ve moeder," zei Relinda opgewekt, „om-
- l y mij alle dagen ziet; maar gelukkig
op den voet of niet, de iaren laten hun sporen aih-
aanstonds het ter.”
Aan het station van 9kn Sebastien
r -- WM uattl UUVIllCT
een rijtuig om haar door de stad rond te
L dn merk-
regelmatigen bouw der hanteeren.
„Vulsir
de beeren?"
aflegde.
„Zijn er in Zwitserland veel zulke gosde
tters, mijn jongen?" vroeg de guersal.
„Ongeveer vijftig duizend, genera*!"
„Zoo, zool Maar wat zoudt ge dan als
ik met honderd duizend Engelscen je
kwam aanvallen."
„Onmiddellijk nog eens laden.”
UIT DE KAZLkNE.
Sergeant (bij het exerceeren):
zoo n miseraoe: gezicht als ee aap,
pas gehoord heeft, dat je van hm af-
VOORZICHTIG.
Patiënt. Dokter, ik wou u raaplegen
over mijn totaal gebrek aan herinzrings-
vermogen.
COMPLIMENTEUS.
maar niet begrijpen, boe ij zoo
n..:«Iej d. lieve
tot den heer Jo*. „Ik
„Neen, beste Juffrouw,” zei Joris, 9 ook
proefdet, zot! uw
mond verzinken."
TE KRAS.
„Wij zouden graag zien," zei hetioofd
van het schooltoezicht tot den onderijzer,
m“v™ ler nie‘ d« «tal ontbreken om den plaatste. Wat zoudt ge b.v. denke van
_jgel moet „Wetenschap is Welvaart."
R. zijn Een „Wilt u me voor den gek honden
gr. is bepaald neer! De kinderen -veten, hoe
ris de gemeente me geeft."
WEL BEDACHT.
n ;'_,7---Een heer bevond zich in gezelschapran
Daar het ademhalingsproces der dieren en drie dames aan tafel Een der schoaeB
de uitwasemingen der uitwerpselen de stal- hield hem sehertsend een appel voor en
lucht voortdurend bederven, is gestadige lej.
toevoer van versche lucht noodzakelijk; j
want reeds 1 pCt. koolzuur in de stallucht
is hoogst nadeelig voor dieren en men
schen.
Een góede ventilatie van den paardenstal
is daarom in alle jaargetijden bepaald nood
zakelijk: men zorge er evenwel voor, dat
de paarden niet direct aan de buitenlucht
zijn blootgesteld.
VERKEERD VERSTAAN.
Dokter: „Uw pols is zwak, u bevalt mij
vandaag veel minder, mevrouw."
Dame meesmuilend: „Hoe ongalant, dok
ter."
voor dragen dat voor beiden iu ue xvennaa, aie in een oogwenk van haar weer
wachtkamer te Irun, vanwaar de trein verlegenheid bekomen was. de w: -
naar Spanje een uur na aankomst ver- Mevrouw de Lésigny nam met een ten waar de zonnestralen vrij in spelen,
trekken zou, een plaats gereserveerd vriendelijk knikje tegenover baar plaats, en de onovertroffen gunstige ligging van
werd. Haar echtgenoot was nu gedwongen om San-Sebastien, die het den bijnaam ga-
De maatregelen waren niet te ver- de eenige plaats die nog overbleef in te vetu de parel Van den Oceaan.
geefs genomen; de dames zagen den nemen. Maar door zijn koude en ge- Op een landengte aan den mond van
groeten toevloed van reizigers bij het dwongen houding scheen hij tegen het de Üremea gebouwd, brengt de coquette meer verheugen.'
vertrek uit Biarritz. Het aantal nam aandringen zijner vrouw te willen pro- stad, die door water en bergen en heu-
daarbij aan de stations van Saint Jean testeeren. Geen enkelen keer sloeg hij velen met een weelderigen plantengroei
de Luz en Hendaye nog zoo toe, dat bij een blik op de dames tegenover hem. omgeven is, een ieder die haar
de aankomst te Irun het station wemel- Eens zag hij in de oogen van zijn vrouw, eerste maal aanschouwt in Vviiuamug. XxVIdlC I1OO]
die de die hem zijn koudheid, waarover zij Met een niet ontveinsde verwondering het verledene
toevloed verwonderd was. verweten. f.—u--r
2Relinda wist maar al te goed wat de het hotel de blauwe golfjes
haar moeder stapten dicht Lésigny in verlegéfiheid bracht en i*
_:t en ontkwamen alsof haar aandacht geheel in beslag
I—7i: i_nomen 1J J
met haar t
"5,
ver halve cirkel^ jn het land snijdt en aan spel
gebergte zich verheffen. Én aan dea voet
dier b*r«M nriika» .m.'.
GOEDGEMEENDE WENSCH.
Heereboer: ,Ja, vrouwtje, het zijn *l*ch-
ken* er bij.”
Arme vrouw:
maar, dat u en
meneer."
Zeg vriend, sprak de toerist tot den
boer dien hij tegenkwam, waarom noe
men ze dat hier eigenlijk Boschweg? Ik
heb nu al een half uur geloopen, maar
Dat komt uit, mijnheer, sprak de
w-.-- ww*< vaw^v* vv«*v aaaw»a «vh MV»VU| maar
verbannen, lijkt het wel of we ons er voor nu is bet wég.
niet hoe aantrekkelijk en troostend het is
om
zei ze vroolijk tot haar
wij mogen ons
voor ons een plaats gei
je daarginds," voegde zij er met een
van bewondering
toe.
„Waar," vroeg mevrouw Josselin.
„Ik zie haa- niet meer," antwoordde
Relinda, terwij' zij weer op haar plaats de.'
ging zitten. Tegelijkertijd naderde de
was i J 2
jonge dame gevolgd. In dat
Eén van meening. hadden zij besloten volgde, herkende Relindi
gedurende haar verblijf te Biarritz de- schoone meiafe „«uon van snn Sebastien na- van
*'i zes- mevrouw Josselin betreft, deze vestigde men mevrouw Josselin en haar dochter had.
Josse- aanstonds h^ar aandacht op den heer, een rijtuig om haar door de sl_22
haas echtgenoot dien zij vroeger op het schip bij haar rijden. Op het Constitutiepleii. L
bezocht' had. Relinda vertrouwde op het reis naar Kopenhagen had leeren ken- waardig door den regelmatige:
k—- -J— u:j wje a||e nen en dje niemand anders was dan huizen die het omgeven aangek men,
het geheu- mijnheer de Lésigny sloegen zii de ovyom
litstapjes werd niet verwacht Relinda en haar moeder
teed. Relinda ver- hier aan te treffen, en in plaats van den te bezi
stierengevecht bij kellner verder te volgen, keerde hij zich straten
was zij bij een der- c~ wuvu uk ua
gelijk schouwspel tegenwoordig geweest, mes niet storen," en hij vroeg den gar-
De een vertelde haar, dat het te ver- oon hem een andere plaats te wijzen.
schrikkelijk en te wreed was om naar te „Maar mijnheer," zei deze verwonderd,
zien,terwijl anderen beweerden dat het „alle plaatsen zijn bezet. De helft van
onovertroffen schouwspel was, zelfs deze tafel is voor u gereserveerd, ze is Inderdaad, het aantrekkelijke van worden K-
de meest bereisde toeristen. Wat groot genoeg voor vier personen." San Sebastien is niet het Spaansche ka- genheid voor. Maar als u wilt, zal ik
„2d. -.2 -iaa „Welzeker," zeide op haar beurt zijn rak*er' da‘ m®n alleen vindt in de over- bij een fotograaf in Biarritz bezordwn
zelfstandig oordeel te kunnen jonge vrouw, die zich de bezwaren van blijfselen van de oude stad, die door de
vellen. Zij begaf zich naar den eigenaar haar man niet verklaren kon. „Ik sterf gelaat van haar man te letten naast Re-
van het hotel om de noodige inlichtin- van honger en de dames zullen ons wel linda plaats nam. „In uw gezelschap zal
gen. Deze zou haar twee plaatsen ver- veroorloven naast haar te dejeuneeren." Engelschen in 1813 veroverd en gedeel-
schaffen in de schaduw en er tevens zorg „Zonder eenigen twijfel," antwoordde telijk verbrand en later als moderne stad tot zijn
vnnr r1ra<5z»r> /laf <r,i0 dc Relinda, die in een oogwenk van haar weer opgebouwd werd. Het zijn de bree- tegelijk mevrouw josselin g<
de trein verlegenheid bekomen was. de wandelwegen, de lange rechte stra- had, zich naast de hare bevonden.
na aankomst ver- Mevrouw de Lésigny nam met een ten w»»r d. 1—
plaats gereserveerd vriendelijk knikje tegenover haar plaats.
Haar echtgenoot was nu gedwongen om -
de eenige plaats die nog overbleef in te v:
nemen. Maar door zijn koude en ge-
J jen houding scheen hij tegen het de
aandringen zijner vrouw te willen pro- s.—
van Saint Jean testeeren. Geen enkelen keer sloeg hij velen
„„A een b|jk J
i u mij van de
van deze streek
samen, je vader en ik, in
J 22. er
nog niet," hernam mevrouw Josselin,
even gelukkig over de lofprijzing
haar haar dochter als over de verrukkelijk
schoone natuur, waarin zij zich verheug-
jong uit 't Is nog bijna de. ^Maar in dat jaar kon men de cita-
Relinda. toen zij de del eh de begraafplaats der Engelschen
iten hadden. bezichtigen. Het spijt me dat de toegang
„ua, en een verwend kind, vermoed thans verboden is"
ik," voegde mevrouw Josselin er aan „Wij zouden vandaag den tijd niet ge-
toe. „Je hebt je flink gehouden, lievel...» had hebben om er heen te gaan, moeder,
Men zou gezegd hebben, dat je hem voor en u zou in ieder geval te vermoeid ge-
J- 1 zag; maar wat was hij weest zijn, want het pad is steil en haast
uen dan bij zulk een druk
kende. hittel.
Relinda zou juist opstaan om een paar
foto's te nemen, toen een fijn stemmetje
achter haar de beide dame* om deed
kijken.
„Het is toch aardig om een foto van
_„J mee te ne
men," zei een jonge dame op kinderlijke!
toon.
„Zeker is het aardig,” antwoordde Re
linda met een vriendelijk lachje. Het wa*
mevrouw de Lésigny, die zij dit ant
woord gaf.
Haar echtgenoot, zooals Relinda met
een vluggen oogopslag bemerkte, zat op
een twintig meter afstand in gezelschap
-■een vriend, dien hij juist ontmoet
„Het is zeker moeilijk,” vroeg zij, ter
wijl zij Relinda haar klein toestel zsg
„Volstrekt niet! Wilt u het een pro-
ja, u is heel vriéndelijk”
Relinda zeide haar, hoe zij den kodak
gebruiken moest, en een oogenblik later
had zij met veel handigheid en kleine
gracieuse bewegingen de eerste foto ge
nomen.
„I* ze gelukt," vroeg zij dadelijk.
„Ik hoop het, maar ik weet het nog
niet.... de plaats moet eerst ontwikkeld
2..1 en daar bestaat hier geen g'le-
j-u'ukIü voor. Maar als u wilt, zal ik ze
uij een fotograaf in Biarritz bezorgen om
ze voor u te ontwikkelen."
Toen de Lésigny in den namiddag met
zijn Colette in de arena kwam, mérkte hij
tot zijn spijt dat hun plaatsen, die hij
met mevrouw Josselin gehuurd
„Wat een gelukkig toeval," riep Co
lette, terwijl zij zonder op het mismegd
gelaat van haar man te letten, naast
Relinda plaat* nam.
i „In uw gezelschap zal ik mij thans nog
„Ook ik ben blij u naast mij te zien,”
t zei Relinda, hard genoeg om door de
voor de Lésigny-
1 verrukking. Colett
reizigers bij het dwong:
He* “ntzl nam r
de stations i2
Hendaye nog zoo toe, dat bij een I
a-
de en krioelde van menschen, die de I - ---- -•—•»*« V V» w VUUWI uig oei verieuene ve
wachtkamer, voor zulk een toevloed verwonderd was. verweten. beschouwde. Relinda op het terras voor dig dacht zij niet
veel te kltin, als *t ware bestormden. Relinda wist maar al te goed wat de het hotel de blauwe golfjes van
Relinda en haar moeder stapten dicht Lésigny in verlegétiheid bracht en deed cha, de prachtige baai, die als een zvi-
bij de wachtkamer uit en ontkwamen alsof haar aandacht geheel in beslag ge- ver L_1-awwa «aa uva aauu BIUJUl CU aall
dus aan het grootste gedrang. Zij toon- nomen werd door het drukke gesprek wi<r kust het Urgullo- en het Iguildo-
den haar kaart van het hotel Continen- met haar moeder *n door de zorgen gebergt 2^.
tal, waarop beider naam geschreven Stond waarmede rfi deze omgaf dier b*rgea prijken talleece villa's,-
en aanstonds bracht men haar naar een f—- •--
S'ëalti". dat vonr haar gereserveerd
ge
moed» en door de zorgen
.11 deze emgaf. mw oergen pripcen talleece villa's, waar- Do -p
Mevrouw Josselin, di- minder gemak- boven het paleis, Miramar, dat, geheel tuuriijk L ---
was lijk van het onaangenaam gevoel dat zii uit marmer opgetrokken, een meest»’ voor het grootste gedeelte door
Gauw, een borrel met de raadsleden Macdonald kwam.
2loen kwam er
morgen de loge niet tevreden is, e‘4en kosten een nieuw zwaard liet ma-
u-keu voor den -1 :-j—
een doet zijn
vergeten.
HET PAARD IN HET KOUDE JAARGE
TIJDE
Niettegenstaande
ligste huisdieren en heeft daarom in t sei
zoen der veelvuldige temperatuurswisse
lingen vooral veel zorg noodig Dit geldt
vooral voor paarden, di* op t land moe
ten werken en 's winters bijna dagflijks
aan weer en wind zijn blootgesteld.
Voor alles moet een paard, zoodra het
den stal gebracht is, zorgvuldig afge
wreven worden, totdat het volkomen droog
met den besten daartoe geschikten
1 men dit na, dan krijgt het
Je mgen, die
ziekten, al* koliek enz.
- Voorts moet het paard -
warm leger hebben. Is daar geen stroo
v >or, dan gebruike men t_.-
minstens 15 C.M. gelijkmatig hoog op zijn
standplaats moet liggen. De vaste uitwerp-
zsLn moeten terstond verwijderd worden;
geen nat dulde men de standplaats, dat
trouwens door 't turfstrooisel wordt opge
zogen. De temperatuur n<
zijn. De thermome-
warmtegraad t* regelen. In den re|_
de temperatuur 1114 gr. R. zijn ten
temperatuur beneden 10 t
nadeelig voor de dieren.
Behalve een gelijkmatige
moet er ook voldoende lucht
EEN KIND DES TIJDS.
L --- Vader, (tot een zesjarig zoontje die met
uitgestrekte kerkhoven waarin iede- Zijn gouverneur een woordenstrijd heeft
dag opnieuw begraven wordt Père Kareltje, Kareltje, moet ik met den stok
LachaiseMontmartreMontpar- komen.
nasse.... Passy.... Batignollesenz. Karei. Niet noodig, papa, ik kan het
Welnu in ons dorp dat zoo luchtig is en zonder stok ook wel af.
waar de huizen zoover uit elkaar liggen,
zijn er maar drie of vier sterfgevallen per
jaar.... Wat heeft dat nu te beteekenen
voor de openbare gezondheid....? Min
der dan niets
En dan als wij onze dierbare dooden, nog ge"en“bo’Jm gëriem
waaronder ik verscheiden kameraden
heb,*.een „1“?. gian boer- .Vrëeg»"ws"."hie7’«rbowh.‘
goed van willen ontdoenVoel je dan
ons kerkhof te hebben rondom de
