w
1
Onschuldig veroordeeld
r rr
«och zal het aoo moeten zijn had
27,J
te w^rdr^ Vim h£T£hter maaltijd.
1
Ik heb etn ongeluk gehad, en ik....
ginnen. 't Was een klem tooneelstukje,
laten.
levend laten
deed, teeken ik hem voor zijn leven
Mevrouw Engle ontmoette Tom aan de
Vóór de majoor kon antwoorden, storm-
werden
de majoor, „om mijn lessenaar open te
die iemand ia de gevangenis brengen.”
moest het eerst optreden.
Lachend huppelde zij naar binnen, en
Tom Willitts klopte aan de deur.
,Als het Tom Willitts is, moeder,
redden!
zou
en
schoppende.
De doctor zweeg, en het gezelschap
de en duisternis van een strengen winter
nacht.
was den avond vóór de voltrek-
de strafoefening. De doctor zat
daar geen behoefte aan. Neen, neen, mijn
kind, ik treur niet om bet verlies, tezij
ter wille van jou."
Relinda omhelsde bef de vol haar moeder.
„Dan fijn wij beiden getroost,” riep zij
gelukkig lachend uit.
Mte - -
juist. Sta op, mijnheer gij
naar den gouverneur, en i
•as, getuigde het groot aantal staarten, dooaje genomen."
„Wie kan dat gedaan hebben
„Ik kan er niemand van verdenken,'
langer hij over die zaak nadacht, hoe min-
zeide de der hij tot een oplossing der moeilijkheden
kon geraken.
laar geld- den dag.
weelderig Edelnu
ging, gaven nochtans dikwerf zijn han-
moeder haar naar den bankier vergezellen
zou. Op het vastgestelde uur kwam het
rijtuig voor en toen zij na twee uur terug-
las mevrouw Josselin met
De rechter was genoodzaakt de jury
op het misdadige van het feit opmerkzaam
te maken.
Na een uur van angstige hoop en vrees,
bracht de voorzitter der jury
diet uit, dat schuldig luidde.
Mevrouw Engle begon
en bekenden zij was vernederd en in
minachting gebracht, daar de meeste
te eenzaam voor ons zijn? Ik vrees het
aser na deze jaren. waarin de i‘
weken door t
gekort werden. Daarbij is
hier blijf om
hingen te helt
tevens de geli
te verdienen.”
Een geschiedenis uit Deleware (U.S.)
Uit de Hurly-Burly, door Frits Michel
Op Kerstdag van bet jaar 1700 en een
schap beschouwd. een liedje zingen I Wel Newton, zing aardige vrouw doet. Zij toch was een tneis-
Een uitgestrekt grasveld, in den zomer voor ons „Tally ho” je, dat aan tederen man op 't eerste gezicht
-J „Vandaag kan ik met zingen,” zede de moest bevallen. Nog vóór zij een maand
om haar straf te ondergaan.
Dr. Ricketts besteegdadelijk zijn paard
en rende naar Dove Daar hij eemgen in
vloed bij den gouverneur had, stilde hij
van dezen gratie voor haar vragen, en dan
Mary voor altijd verwijderen van de plaats,
waar zij zooveel geleden had zij zou dan
haar verdriet vergeten en in rust en vrede
nood of hartstochtelijk zijn,"
over neenen en ia gaten, totdat tij, uit-
geput door den langen weg, haar ellende
en wanhoop, de woning van haar moeder
bereikte, naar binnen ging, haar armen
i 'ocschaamu over „Als het Tom Willitts is, moeder,” ---- -r. "rnT" j WH woroen v, uoeux. uu u«u umi
haastigen stap de zeide Mary, „zeg hem dan, dat ik hem niet "mjfv Ik had noo‘t «edacht> het zoo ver
Door de aanwezige heeren werd een
spreken om den geheelen omvang van
het bedrog te kennen.”
zeide de majoor op- -
zijn stoel driftig achteruit en verlaat het voor immer,” riep de ma
joor, in hevigen toorn ontstoken.
Bij die laatste woorden kwam Tom
Willitts juist binnen. Mary scheen te be
zwijmen. Hij snelde aan haar zijde, als om
-1 van
maar zag den majoor
die haar schenen te bespotten.
De sterren, die haar op den droeven weg
voorlichtten,tintelden en flikkerden in den en keerde hem kwaad den rug toe.
kouden nacht, met een beteekems, die De doctor vertrok, en wi
zij er vroeger nooit in had gevonden. De de zich ook het gezelsch»
De majoor sprong er
_r op.
Mary bedekte haar gelaat met haar
en de roode kleur barer wangen
scheen door haar vingers heen.
„Waar hebt u de speld vandaan,”
„Ik kan het u niet zeggen? mijnheer,"
_2j, met geweld de handen
voor haar gelaat wegnemende en samen
kander aan. Relinda begreep nen ~_12_2_
voegde er aan toe „Stel je gerust, aan begreep wat er gebeuren moest, en zo.ider
medeplichtigheid van jelui kant geloof het haar moeder te zeggen ging zij naar den
--J“* 'k ken en acht je fotograaf, die haar reeds tang een betrek-
gemakkelijk king aangeboden had.
t trqpw mis- Nog nooit had mevrouw Josselin haar
iet ge- dochter zoo opgewekt gezien.
(Wordt voortgeiet.)
p toe en nam
medeplichtigheid van jelui
ik ia het minste niet. Ik k<
sedert lang en tk kan m"
verklaren, dat hij van je goed
brak gemaakt heeft Hoelang is
leden, dat deze verhuizing heeft plaats
„Gisteren is het een week geleden,"
stotterde Clarisse onder een vloed van
tranen.
„Ga liever naar de politie, kind, dan
hier te huilen,” zei haar moeder.
„Onnoodig verklaarde Relinda, „men
is reeds een onderzoek naar hem begon
nen. Maar ik betwijfel, of men hem vinder
zal. Zonder twijfel zit hij veilig, ver van
hier. Gisteren heb ik mijn bankier getele-
Thans was 't gras met sneeuw bedekt
en de heggen waren bruin en dor; de oude,
hooge boomen. van hun bladeren beroofd, met een vloek. „Ik heb mijn prachtige, House
kraakten en zuchtten als zij door den oude diamanten borstspeld verloren.
„Maar dat is niet mogelijk, kind, dit wind werden bewogen hun takken scho- juweel, mijne heeren, door George II
2 ven ratelend over elkander, als zochten zij mijn vader geschonken
„Door mijn schuld, moeder, heeft Gas- troost bij elkaar in hun verlatenheid. r7.
Binnenshuis was het daarentegen zoo Het was een beloomng. di
aangenaam en prettig, als slechts vroo- ontving voor een dappere en edele daad
pende, vloog zij, zonder haar fraaie lokken zij de speld gestolen, dan had zij haar met dien zij beloofd had aan te doen; maar zij gebracht,
te bedekken, gloeiend van schaamte en vanavond in uw tegenwoordigheid ge- had het met gedaan het was toch met mo-
elijk, dat de armband verruild was ge
worden neen, zijn eigen knecht had hem
mij, tk hoopte echter, dat Tom het slacht
dier zou worden en niet de ongelukkige
Mary en toen het onheil gebeurd was,
schaamde ik mij te bekennen, dat ik alleen
de schuldige was. Maar nu zult u haar
„„k —v.i. redden, niet waar, doctor? Gij redt haar
en ‘k vlucht, ik verlaat deze streek en
SLe doodt mijzelf, maar zorg in Godsnaam,
dat de vreeselijke straf, die men haar wil
’,’,De kos,en van het proces, honderd Joen ondergaan, worde voorkomen I”
dollars twmt.» veeselslaarn op De ellendige barstte in tranen los. Doc-
eerstkotnenden tor Ricketts zag hem een oogenblik met
een mengeiing van medelijden en toorn
«rofld aan en zeide op bedaarden toon t
,Dus was mijn veronderstelling toch
[ij gaat met mij
wij sullen zien
was het reeds wijd en zijd aanduidde, stond tegenover een slaafsch
- uitziend man, die met veel verontschuldi
gingen, alsof hij zich over zijn last schaam- g^STh^riin
Toen Mary weder tot haar zelve geko- de, haar een papier vóórhield en haar
men was en in afgebroken woorden Maar verzocht hem te volgen.
ellende en ongenade vertelde, troostte Het was een pOjltleman met een mach
tiging om haar gevangen te nemen.
Vijf maanden moesten nog -
was de zonderlinge begeerte en lafhartig- ton streng veroordeelde, zeide zij, dat hij was, dat het gerechtshof zitting hield. Dr. met droefheid dacht aan het pijnlijke too-
heid, om moedwillig aan haar leven een rijn ongelijk zou inzien en haar schitterend Ricketts ondervroeg een ieder, die maar neel.dat hij zooeyen in de r
einde te maken. Zij zou naar haar woning, rechtvaardigen.
naar haar moeder gaan, die zij nooit had „Maar hij zal nooit tot die ontdekking
moeten verlaten. Alle gedachten aan ge- kennen, moeder.”
luk en menschenmin zou zij verbannen en
zich voor immer terugtrekken uM die kou- gevonden. Mary V'
de, ongevoelige wereld. Niets wilde zij -
meer te doen hebben met valsche vrienden bet u niet vertellen.”
en trouwelooze minnaars zij zou zich-
zelf bewaren voor bedrog, verraad en on- heid op
dollars boete, twintig geeselslagen op
den naakten rug op den eerst kornet
Zaterdag en een jaar gevangenisstraf.”
Bewusteloos zonk Mary op den j,2
dr. Ricketts nam haar achter dadelijk in
zijn arm, en bracht haar weder tot zich-
Hij had haar een armband genteen, zelve, waarna zij naar de gevangenis werd
en "rontruïlend_ te slinken. Relinda Dick Newton, de zoon van den majoor gesprek was gewikkeld, nam hij zacht
Het gesprek begon allengs te verflau- haar hand en voerde haar zooals hij dit
wen De majoor was nog norscher dan hij gewoon was naar een der diepe venster-
den geheelen dag was geweest en Dick banken der kamer Het gelaat van Mary
scheen volkomen met zijn vader overeen blonk van vreugde, terwijl zij Tom harte-
te stemmen. Tom Willitts werd ongedul- lijk dankte voor het fraaie geschenk, dat
dig, dat men zoo lang tafelde hij verlang- hij haar gist e en gezonden had
de naar het salon te mogen gaan, waar hij „Waarom draag ie 't nu met, Mary,"
reeds in gedachte bij zijn verloofde was. vroeg Tom
Mary Engle, de schoone gouvernante van „Heb je t graag Dan wil ik 't halen
des majoors kinderen. Ten laatste begon- en aandoen, zeide Mary
nen de gasten zich gedrukt te gevoelen, Mary Engle was de dochter eener we-
iichéll door de weinige spraakzaamheid van den duwe, die met beperkte middelen in het
majoor, en ware doctor Ricketts er met dorp woonde Zeer ontwikkeld en welop-
geweest, men had zich bepaald verveeld gevoed, had zij besloten haai moeder niet
1 ’ine breuk, dus nog lang vóór den tijd, De doctor was echter zeer spraakzaam, langer tot last te zijn, maar zelve in haar
de Stï,to ^Un onafhankelijkheid van levendig en geheel ongevoelig voor het onderhoud te voorzien Jong schoon en
•d, om hem te laten achtervolgen. Engeland hadden bevochten, was op het stilzwijgen van zijn tafelgenooten. Hij van fatsoenlijke familie was zij een groote
thans moet ik Morin persoonlijk cude Newton-House een klein gezelschap had een bepaald zwak om de meest on- aanwinst voor het huishouden van den
bijeen gekomen, om het Kerstfeest te houdbare stellingen op alle mogelijke wij- majoor en werd zij door iedereen bemind,
vieren, daar voornamelijk in die streek zen te verdedigen, zonder op iets anders te ofschoon de heei des huizes toch nooit
dit feest met buitengewonen luister werd letten, dan op het vullen van zijn glas, nu goed kon vergeten, dat zij zijn onderge-
Juflrouw Relinda wilde niet, dat haar herdacht. eens uit een karaf, dan weder uit de punch- schikte was en loon trok, en hij beschouw-
Het huis stond aan den oever der rivier, bowl. de *t als een gunst, dat hij eene zoo groote
In de hoop zijn gastheer uit zijn schijn- vertrouwelijkheid 'usschen haar en zijn
i toestond Evenwel behandelde
te bedekken, gloeiend van schaamte en vanavond in
wanhoop, overladen met beleedigpigen, dragen, dat is te dwaas om te veronder-
naar buiten, alleen en verlaten in de kou- stellen. Dit veronderstellende
„Loop naar den drommel met je veron- haar gebracht, en zij had hem er voor a-
derstelhngen,” nep de majoor, de kracht ten bedanken en behalve dat, wie
Nauwelijks op den weg lettende, be- van de bewering inziende, maar boos dat
reikte zij den oever der rivier, en het harde hij dit zelf moest toestemmen. JZij is r
zandpad volgende, liep zij voort. een dievegge, en zoo waar als ik leef, zal te spelen Hij was en bleef w’anhopend, en
Dick Newton haai reeds vung Zit had
meer genegenheid voor Tom Wil-
een getrouw bezoeker van Newton-
en de knapste longen van den ge-
een heelen omtrek Vóórdat Dick echter tijd
----aan had gehad zich te verklaren, was de prijs
ven ratelend over elkander, als zochten zij mijn vader geschonken een juweel, reeds door Tom gewonnen Dick nu werd
-7 ---- waaraan ik de hoogste waarde hechtte, hoe langer zoo harstochtelijkeren of-
Binnenshuis was het daarentegen zoo Het was een beloomng, di mijn vader schoon hij zijn teleurstelling zorgvuldig
m verborg zwoer hij dat hij het m eisje zou
„Dat kan ik u niet vertellen, moeder.” waarop zij het dadelijk en^zoo in het oog-
„Maar Mary, dat is Vwmw*. een Jnver breek baar stilzwijgen
èn weigerde hardnekkig mede te deelen
van wien of hoe de speld i_
„Was het Tom Willitts!” staken, slechts nog hopende op een gun- _Wat v riep de doctor ongeduldig
„Ondervraag mij met, moeder,” zeide stige uitspraak van de rechtbank. en’meuwsgierig, toen Dick ophield.
om den hals harer moeder sloeg en met een Mary ernstig. „Wanneer de persoon, die Gedurende al dien tijd bleef Mary TJ| nje( jj^er wijfelen,” zeide
diepen zucht bewusteloos aan haar voeten mij bedroog, lafhartig genoeg was om mij ,trefig in huis, verlaten door vrienden haastig „ja ik vrees, dat het reeds
nederviel. m zulk een toestand te plaatsen, en dan en. bekenden zij was vernedlerd en in u Ik heb de borstspeld gestolen
“oe^n^nv^chdhg-Vtume van mijn “‘“«^ting gebracht, daar de meeste Wat?.. krMt de doctor krankzin-
I I- onver,c"uuw- getuige 1“ menschen iemand voor schuldig houden, niff rn v,n v,Tnntvttr<ii<rint bevende van
Op Newton-House was plotseling aan schande kon zijn, dan heb ik nog kracht ge- tot onschuld bewezen is. Verscheiden 8
alle vreugde een einde gemaakt. Toen noeg, om ook die last te dragen ik heb heden in de stad, die steeds naijverig
Mary de kamer uitvloog, bleef het ge- dan nog liever mijn ellende, dan zijn ge- geweest waren op haar schoonheid, haar was m„n
zelschap een oogenblik verbaasd en ont- weten.” goeden roep en de plaats die zij bekleedde ïchuldlgd en --
zet haar nastaren, terwijl de majoor, met Tom Willitts klopte aan de deur. I«n«8enheid van den rijken Tom myn schuld zijn, als zij gestraft zal
zijn drift kampende en beschaamd over Ata h«t Tom Willitts ia. moeder." Willitts, haastten zich om met een lachje
Zijn woest gedrag, met 1
kamer op en neer liep, terwijl hij zijn wil zien zeg hem dat hij nooit weer een
gedrag bij zijn gasten trachtte te recht- voet in dit huis zet zeg hem," ging zij
vaardigen, door hun de geschiedenis van voort, terwijl haar oogen schitterden ton
den diefstal mede te deelen. opgewondenheid, „zeg hem, dat ik han
Tom Willitts, getroffen door de wreeds haat als een lage, valsche ellendeling."
behandeling, die hij van Mary had onder- Zij viel op een stoel neer en t_
vonden en geheel vervuld met een recht- tranen los.
matige verontwaardiging over het woeste
lijkheid en vriendschap het maken kon- den slag van Dettingen, en de werkelijke bezitten, of met haar en haar minnaar
den. waarde was onbeduidend in vergelijking ondergaan. Dne maanden vóór bet Kerst-
De oude majoor Newton de heer en met de waarde, die hij voor mij had, als feest was Tom met haar geingageerd en
gewichtige zaken." rneester van al die uitgebreide bezittingen, een onwraakbaar bewijs van den moed in het voorjaar zouden zij trouwen.
ik je te vergeven," wiï een van die landedellieden, die uit mijns vaders." Op Kerstavond zou men op Newtoc-
,7. ---- „Hoe hebt ge haar verloren,” vroeg de House een tooneelvoorstelling geven,
gebruiken en vooral gastvrijheid hadden doctor. waarin de jongelieden zouden meespelen,
mcueswracui, wcise aan de wel opge- „Toen ik vanmorgen bij mijn schrijf- Aan 't einde der lange zaal was 'n tijdelijk
berusten.” voede Engelsche edellieden van dien tijd tafel kwam, bemerkte ik, dat het slot was tooneel opgeslagen, en reeds vroeg in den
„Mn doet het verlies met zooveel leed,
i7: j
me met meer mogehjk u met de gemak
ken te omringen, die uw leeftijd na zulk
een reizend leven vorderen mag.”
deid geweest en ik was gelukkig. Als je smaken, bewees het aantal karaffen op een van die zwarte rakkers zoo iets heeft
ongeveer dne mijlen van New-Castle. en r_
keerde, las mevrouw Josselin met een werd in dl* dagen als het grootste en bare moedeloosheid op te wekken, riep familie toestond Eveuwc, bciumucidc
enkelen oogopslag de verslagenheid op Pf>chtl8ste gebouw van de geheele buurt- hij ten laatste „En laat de majoor eens hij haar zoo vnendehjk als iedereen een
wonderenswaardige gedrag van Mary
hadden getwijfeld, en geloofden haar
bepaald schuldig-
Tom Willitts werd bijna krankzinnig --
door het depkbeeld, dat zij hem kon dat n,et vrocj{er gezegd Hoe kon je al
cauuMi*. verdenken, haar in het ongeluk 3 L. -
barstte in*te hebben, en door de schande, die op komen’"’ h<l hoofd van
haar hoofd werd geladen. Met dr. Ricketts onbeschermde vrouw, voor wie
en Dick Newton, die de grootste angst iedere man met vreugde zijn leven zou op-
j i i x voorwendde om de zaak te helpen op- -x
gedrag van den majoor, viel dezen dadelijk deur. Hij trilde van vrees en angst, of- |ossen> deed hl) best haar te
in de rede „Gij zijt een lafaard en een schoon het hem geruststelde, da Mary iichten, maar zonder eenig goed gevolg,
lompert, mijnheer en hoe oud gij ook zijt, gered was. Mevrouw Engle vertelde hem,
stel ik u toch verantwoordelijk voor uw dat Mary weigerde hem te zien. Zijn angst aan. De
laag gedrag tegenover dat jonge meisje.” vervulde hem wreder en hij verzocht slechts kwame
Vóór de majoor kon antwoorden, storm- een J i- i
die haar voeted bespatten, het zwakke ijs komen, of zij gaat in de gevangenis."
aan den kant werd er door loegerukt en „En zoo waar als ik leef," nep de doctor,
dat hij komen zou, ik brak mijns vaders
lessenaar open en nam er de speld uit
door bedreigingen en geld haalde ik Tom’s
knecht over, mij een paar oogenblikkea
trad hij deed het en ik legde er de speld
in plaats van den armband in. Natuur
lijk dacht zij, dat hij van Tom kwam,
en zij besloot liever te sterven dan hem
te verraden, ofschoon zij hem verdacht
haar in het ongeluk gestort te hebben.
Het was laag, gemeen en boosaardig van
jury haar vèr- hooPte echt«, Tom het slacht-
hevig te snik-
u niet zien in uw en haar belang bid ik gelaat, dat zoo wit was als sneeuw, maar
breken dat zijn van die aardigheden, u, de waarheid te zeggen, als gij ‘t kunt, waarop zich---
die iemand in de gevangenis brengen.” of niets onbeproefd te laten, den schuldige t<
^Mijn stelling ie," zeide de doctor, „dat te ontdekken.”
rij óf het slachtoffer is geworden van een Bedroefd en wanhopend ging Tom
laffe en boosaardige grap, óf dat iemand weg. Geen wonder, dat, als zij hem ver
bet juweel heeft gestolen en het haar ge- dacht, zij hem zoo ruw had bejegend. Hoe
geven, om haar ongelukkig te maken.”
„Daar geloof ik niets van,”
gpajoof.
zonder de kracht te hebben om uit haar me' schitterende bloemen bedekt, reikte
van het gebouw tot aan de rivier, en was majoor, uk ben geheel ter neer geslagen, in zijns vaders huis was geweest, beminde
ffeheel door hewen mveslottn. Ik l,,k „„ii.rl <k yv.„u 1,^4
„Wel, wat is er gebeurd," vroegen allen, echter
„Wat er gebeurd is.” nep d« majoor lires
kraakten en zuchtten als zij door den oude diamanten borstspeld verloren.
zijn stoel springende.
„A ben de oorzaak van al het leed. Het
-mijn schuld, dat Mary Engle be-
l en veroordeeld werd, en het
w zijn, als zij ges
worden. O, doctor, kan niets haar
een oiyier-
Edelman door opvoeding en overtui- daden," zade doctor ,4s, dat de persoon. Majoor Newton ontdekte de speld
na He Irveriswr vee» 1»*^, f r
s gaan bewonen. „Op het plat- ‘Jehn«tn het bewijs, dat hij een 'kind van zinnig móet zijn.'
ide zij, „ral het levensonder- de ruwheid van zijn tijd was hij kon
aan meubelen overblijft kunnen wij ge^ raakte somtijds in de heftigste woede,
makkelijk laten overbrengen.”
komen I”
„Laaghartige schavuit 1” riep de doc
tor, met in staat zijn toorn en verontwaar
diging te bedwingen „waarom heb je
j - 9 Uzxa Irnw <a «1
5“’™ die ellende en dat verdriet doen neer
komen op het hoofd van een alleen
staande, onbeschermde vrouw, voor wie
iedere man met vreugde .zijn leven zou op
geofferd hebbent Hoe kon je zoo een
laagheid begaan Vertel het mij dadelijk!”
De ellendeling viel op zijn knieën en
riep met een sidderende stem
„Ik beminde haar en haatte Tom Wil-
q litts. Hij zond haar een armband, ik wist
zijn te doen, maar het openbaar ministe-
^aT« boachermen. Te vergeef, zo^ht hij „Weet gij iete die booze gelede- ^dXn“hId“X.hdtodriijk^.de*’be^ij-
haar op den hoogen weg verbitterd en nis, mijnheer Willitts T vroeg mevrouw zen waren overtuigend. Tot Mary’s ver- ---- u.
tevens verwv .Jerd, dat zij hem zoo norsch Engle, door Mary’s woorden vermoeden- dedigtng kon slechts aangevoerd worden d* doos te geven, vóór hij het huis binnen
j s L J j j: j i - -v _a_ trs/1 H.s 1 Ir l»arr»
duisternis, vruchteloos naar het meisje
Eindelijk brak de dag der terechtzitting
gerechtszaal was stampvol. Be-
Zi advocaten twistten met elkander,
enkel woord met Mary te mogen spre- «>oals bekwame advokaten zulks gewoon
de hij de deur uit, om Mary te volgen en ken.
haar te beschermen. Te vergeefs zocht hij „Weet gij iets van die booze geschiede-
-7 vwr n o»» Kd UWU 1UIU WO UUlUCU)*, vsv verrij-
haar op den hoogen weg verbitterd en nis, mijnheer Willitts T vroeg mevrouw zen waren overtuigend. Tot Mary’s ver-
had behandeld, schreed hij doot de diepe de, dat Tom de misdadiger was. haar goed karakter en het dragen van de
1 „Op mijn woord van eer, ik weet het speld in tegenwoordigheid van het ge-
rondziende, voor wie hij gaarne zijn leven niet. Ik hoorde wat majoor Newton zeide, heele gezelschap.
had opgeofferd. en zag de borstspeld op den grond liggen r'" -u—
„Misschien was het maar een aardig- toen Mary van mij wegvloog volgde ik
heid,” meende mevrouw Willitts. „Ik haar, daar ik niet begrijpen kon, wat dit
acht Mary niet in staat diefstal te plegen, moest beduiden.”
Nooit zal zij ernstig er aan gedacht hebben „Zij verdenkt u het ongeluk veroorzaakt
de borstspeld te behouden.” te hebben en zoolang gij niet bewezen
„Een verduiveld aardig spelletje,” riep hebt, dat gij het niet hebt gedaan, wil zij ken.'Mary"sloeg de"vóiiê terug’ van haar
jeen enkele zenuw bewoog,
haar gelaat.
„Wat Je er kind,” vroeg zij haastig,
teonstoel op te man.
goeder,” riep Relinda snikkend uit, geheel door heggen ingesloten,
„bet ongeluk is grooter dan ik ooit had
kunnen denken.... Ab men er niet m
slaagt Gasparre op te sporen zullen wij
evan onbemiddeld zijn als vroeger. Gas-
parrt a met alles verdwenen."
huis_blïjft ons nog altijd over."
parre er een hypotheek op genomen.
Mijn brieven heeft hij steeds vervalscht.
Zoo komt het ook, dat Morin mij laatst
niet meer dan vijfhonderd gulden sturen
kon, Gasparre had al het andere in zijn
macht. Vergeef mij, liefste moeder, mijn
achteloosheid m deze gewichtige zaken."
„Kind, niets heb ik je te vergeven,” was een van die landedellieden, die
nep mevrouw Jneselin hartstochtelijk uit. hun vaderland al die gewoonten, zeden en
medegebracht, welke aan de wel opge- „Toen ik vanmorgen bij mijn schrijf-
voede Engelsche edellieden van dien tijd tafel kwam, bemerkte ik, dat het slot was
eigen wyen. opengestoken, van de binnenste lade de avond waren er stoelen om heen gezet,
«aw v<yw n betreur ik het. Thans is het Da' een hartstochtelijk vossenjager sluiting verbroken en het juweel uit het waarop de gasten, onder vroolijk gekout en
me niet meer mogehjk u met de gemak- WM’ *tt'u*de het B100’ aantal staarten, doosje genomen.” gelach plaats namen, totdat de schel het
ken te omringen, die uw leeftijd na zulk in li)n eetxaaJ hing,en dat hij het leven „Wie kan dat gedaan hebben T” teeken gaf, dat de voorstelling zou be-
7 1van de aangenaamste zijde beschouwde, „Ik kan er memand van verdenken," ginnen. 't Was een klein tooneelstukje,
,^4eer dan vijftig jaar ben ik oabemid- *»ch het goede dezer aarde wel liet hernam de majoor „ik geloof met, dat van middelmatige waarde en Mary Engle
m.«Ir Irem Alw 1* sms Irmn Kmsasmmc kat mmaaPml
seps wist, hoe weinig ik op weelde ge- het groote buffet, alwaar van de komen- durven doen. Overal heb ik het gezocht,
t)*n 1 9? >«<ftijd heeft men de, de blijvende en de gaande gasten werd maar te vergeefs, mijnheeren, te vergeefs begon met zooviel levendigheid en geest
verwacht het voorbeeld van den gastheer het is voor goed verloren. Krijg ik den te spreken, dat het veel voor het welslagen
te volgen, door zich niet onbetuigd te booswicht ooit te pakken, dan zal ik hem der voorstelling beloofde. Op haar borst
Zijn tafel was altijd van het noodige, ja het doen, onverschillig wie het is, al zou glans der voetlichten blonk en schitterde.
J 7 7 -7— ------1 Door de aanwezige heeren werd een
Van den eersten dag af had Relinda aan te zitten, was een der phch en, maar itn teug een grooten beker port uit, alsof kreet van verbazing geuit. die Mary plot-
]m*m* kaar «is ewvana A»* r/viteta u.’f1* 1 om d r
rich thans vestigen zouden. Haar
middelen schoten te kort om
te blijven leven en daarom was mevrouw
Jomslin van plan haar kleine eigendom in
Touraine te
teland.” zeiut - -- - - --aaw»jz wm uamjvrvi WUWl, W K
houd minder kostbaar xijn. Wat oas hier vreeselijk bulderen, was driftig en ge- „Als ik den man te pakken krijg, die het driftig,
aan meubelen overblijft kunnen wij g^ raakte somtijds m de heftigste woede. deed, teeken ik hem voor zijn leven I”
makkeluk laten overbrengen." Zijn veertig slaven werden, zoo lang zij „Wij zijn allen op onze beurt wel eens
.7°** twaar'“twoordde Rriinda. gehoorzaam en nederig waren, over het dwaas, als wij boos, verliefd, in grooten
.r“»erik“r "“u*1 «o*1 behandeld, maar het min- 2“2. t[
dagen“n dè Tereet of BtnnK*,e nalatigheid deed doctor. „Buiten ewone dómheid,’”door Twaar ’hebtTe'S
voortdurende afwisseling «ru’"lijkste verwenschingen op hun het niet ontwikkelen van iemands geeste- 't is mij ontstolen en
n. Daarbij is let beter, dat ik hoo*d neder komen, terwijl hun meester lijke hoedanigheden, is een soort van Op
de politie bij haar onderzoe- de wreedste straffen als noodzakelijk voor waanzin evenzeer 13 het begrip van ze- speld
ilpen. Hier in Parijs zal ik bet gezag beschouwde. L - -
efegenhetd hebben om wat De majoor was met in zijn humeur, hij jeugd wordt opgevoed in
„Verdienen! Kind, wat wil je dan be- vroolijkheid van het gezelschap, dat on-
Jteriaw Irwaalin
„’t Komt êt niet op aan wat,” lachte
Relinda. „Ik heb meer pijlen in mijn ko
ker in Fransch. Duitsch en Engel
kan ik les geven en misschien kan ik ook
een fotograaf behulpzaam zijn 1”
„Wat een zonderling idee
eervolle werkzaamheid, waarvoor
had met van harte deelgenomen aan de van misdaad en ellende. Mijn stelling is haar
terTin F*ransch. d'uiBcTen* Engélsch blijdschap, aan het Kerkfeest eigen,
a a a ^JT J t.
zijn 1” afgenomen, en de dames hadden zich in vangen gezet moet worden, opd_t hij het
„Waarom zonderling, ma T t Is toch een wijn, whisky, en nog een anderhalf dozijn misdaad toelaat. Vertel je mooie redenee-
„O outa,” riep mevrouw Josselin, die
kende en lediggang als ten dreigend ou-
haü voor haar ducht:1
wat, mijn kind, totdat wij berichten krij- even in de vijftig, die d« beoeëetung der
gen omtrent den vluchteling." medische wetenschap verwaarloosde, om vrouw Newton, haar dochters, beide nog haar te verdédigei
Dit was het waarover mevrouw J°s««bn des te beter gebruik van zijn aanzienlijk kinderen, Mary Engle, de gouvernante, haar ontsteltenis
vermogen te kunnen maken, door naar mevrouw Willite en de vrou^T “.TL
Srig^n Gasparre. Maar dagïn en weken ‘€V“’ ““J* ten. die aan de tafel gezeten waren. hij echter zijn arm om Mary wüde sla^"
▼êrtepen, sooder dat eemgt wijziging benedeneinde dy tafelaan beide zijden Toen de heeren binnenkwamen, ston- deinsde rij van hem terug, en hem een
ia den toestand kwam. De maand Sep- e*fl personen, bewonen der den Zij op, en begroetten hen vriéndelijk, blik vol verachting, toorn en haat toe-
MOber ging ongemerkt voorbij, October nabunge buizen, en onder hen Tom Wil- Tom Willitts ging naar Mary en terwijl werpende, verbet zij de kamer. De groot.
Hap ten ewde en de geldmiddelen begon- litts van de dichtbijgelegen boerderij en het overige gezelschap in een levendig deur van her t-ar portui noum^
Hij slaagde met. De gouverneur was
een rechtvaardig, maar geen gevoelig
mensch De wet was geschonden, twaalf
'ge mannen van onmiskenbare
trouw hadden het verklaard. Begaat het
volk misdaden, dan moet het gestraft
worden, de maatschappij verlangt dit en
heeft er recht op. Juist in dit geval eischte
de hoogere ontwikkeling en maatschap-
den gemoedstoestand. Mevrouw Engle zat strengste gerechtigheid. Wanneer hij
kvt gebeurde Mary, doodsbleek, maar met toegenepen, recht hebben te zeggen, dat de armen en
de rijken en zij. die invloed hadden, aan
de gestrengheid der wet wisten te ont
snappen. Tegenover Delaware en zijn
Jj -Zj plicht vervullen,
er kon daarom geen gratie verleend wor- --
den. -K
Het
lung van T
ongeveer >n zijn salon voor 't brandende haardvuur,
tijd daar zijn hoofd rustte op zijn hand, terwijl hij
j een ieder, die maar neel, dat hij zooeven in de gevangenis
lelijkheid iets van de speld kon n*d bijgewoond; hij kwam juist van Mary,
iet geheim er van scheen echter In de vochtige, enge cel der gevangenis
ter hoe meer ingewikkeld te gedroeg zij1 zich als een heldin, onder al
u - j .j wviuvu. De knecht van Tom bevestigde t----
„Waarom met 1 Waar hebt gij de speld eede by Mary zelf den geheim bewarende, dat, de doctor ge-
-a w - oer .Xa k. aa 1— 1— L 2Z» J
„Vraag er mij niet naar, moeder, ik kan, digheid
i. m if Sallaw
„Hebt gij haar gevonden, en uit aardig-
2 uw borst gestoken
hartelijkheid en geen mensch meer ver- „Neen, neen,” zeide Mary, „zü was
trouwen als haar eigen moeder. mij gegeven, ik mag met zeggen door
En zoo liep zij voort, langs de zandige wien, en ik dacht zeker, dat het mijn eigen
baat door dik en dun, door het hooge dom was. Het was wreed, wreed I" en we-
gras en het riet aan den waterkant, ver- der begonnen hare tranen te vloeien.
ward en radeloos en omringd door de ge- „En wie was tot zulk een lafhartige dwaasheid der veronderstelling, dat zij
varen der duisternis. Haar haren waren daad in staat,” vroeg haar moeder. 1 2
losgeraakt en fladderden in den scherpen „Dat kan ik u niet vertellen, moeder." waarop zij het dadelijk en zoo in het oog-
wind, maar geen traan blonk op haar blee- „Maar Mary, dat is verkeerd. Niet vallend had gedragen..Mary zelf be-
ke wangen altijd maar voort door den alleen in jou belang, maar ook in ’t mijne,
donkeren nacht, struikelend en vallend mOet je den naam van den misdadiger van wien of hoe de spelJ in haar bezit was doctor.
gekomen. De doctor was ten einde raad
en r- ~- ->»- -L
staken, slechts nog hopende op een gun-
--'--rvan de rechtbank.
die Gedurende al dien tijd bleef Mary .jk „j njef ianger
mij streng in huis, verlaten door vrienden haastig „ja ik vi
te 1
„Wat?” kreet de doctor als krankzin-
ou zoo
kwa aardig hebben kunnen zijn, een
lief, jong meisje zulk een laaghartige poets leven.
De vloed naderde met kleine golfjes, zij bekennen, hoe zij aan het juweel is ge- gin den volgenden morgen dr. Ricketts een rechtvaardig, maar
bezoeken.
De doctor wist evenmin raad, maar het waardige
zuchtte alsof het haar schande wilde voort- verontwaardigd en ernstig wordende, ,^al stond vas' dat er een vals he streek ge
vertellen. De wind ruischte door het ribt- ik dit geheim ontdekken en dit onschul- speeld was Hij had besloten het raadsel
gras op het duin en deed stemmen hooren, dige meisje zuiveren van deze lage, boos- op te lossen en begon met Mary een be-
aardige beschuldigingen.” zoek te brengen. Hij ging alleen naar u
„Doe het als ge kunt,” zeide de majoor Mary’s w mng en vond haar tn een vreem- pehjke positie van de misdadigster de
den gemoedstoestand. Mevrouw Engle zat strengste gerechtigheid. Wanneer hij aan
verspreid- naast haar op de sofa en weende bitter. Mary Engle gratie verleende, zou men
«r mx>< in nau gevuuucu. w* ae zien ook net gezeiscnaps«wet gebeurde Mary, oooosoieea, maar met toegenepen. reciu uebuvu ie aeggeu, d«i d» „uiiu «u
lichten in de verte op de nvier en in de besprekende, en vóór den middag van den lippen, hetgeen een onwrikbaar besluit onbeschermden gestraft werden, terwijl
duisternis, schenen haar uit te noodige ntot volgenden dag
hen te komen, zich te vernietigen. Haar rondverteld.
gedachten waren verward. Op het eerste
oogenblik voelde zij de begeerte in zich
opkomen, al haar ellende in de nvier te
begraven. Eén sprong en al haar angst en
leed zou verborgen zijn onder het ruste- haar moeder haar met de verzekering, dat
looze water. Doch de hoop op rechtvaardi- rij haar nooit meer zou verlaten en ter-
ging daagde in haar ziel, en verdwenen wijl zij het ruwe gedrag van majoor New- verloopen, vóór de vreeselijke
haar schitterend Ricketts ondervroeg
met most’ -- J y-
weten hc. - T-- ----
hoe langer hoe meer ingewikkeld te gedroeg zij zich als een heldin, onder al
worden. De knecht van Tom bevestigde vreeselijke beproevingen steeds het
band ter'hand'had'gèsTêld integênwöor- voelde het. haar zeker'haar vrijheid en
J van twee bedienden van den goeden naam zoude teruggeven, indien
majoor, die ook verklaarden, dat het pakje be* bekend was. Ook mevrouw Engle had
ongeschonden was, toen zij het zagen. bi) da" gezien, wanhopend en angstig,
De vingerhoed van Mary had men on- bitter weenende over de schande en het
der de opengefiroken lessenaar gevonden ongeluk, dat haar dochter getroffen had,
en een der meiden zag tn haar kamer een en dat morgen nog zooveel te heviger
Bijbel achter eenige boeken verborgen. *°u worden.
Deze bijkomende omstandigheden, hoe Terwijl het meewarige hart van den
onbedudiend op pch-zelven, verzwaarden doctor bloedde bij de gedachte aan al dat
het vermoeden tegen Mary, ondanks de leed, en hij uit de vele gegevens te ver-
j geefs iets trachtte te vinden, dat redding
het juweel gestolen had, na de wijze kon aanbrengen, trad Dick Newton bin-
nen.
Hij zag er doodsbleek en woest uit, ea
hield zijn oegen naar den grond geslagen.
„Wel, Dick, wat is er?” vroeg de
villen, waarachtig, tk zal droeg zij een diamanten speld, die in den
overtollige goed voorzien, en met hem het Dick zijn," en de oude man dronk in
mo«l«r beraadslaagd, waar zij tevens een der «rootsie genoegens van hij zun verdriet wilde verdrinken. sehng deed verstommen en een ojjder-
„Mijn meemng omtrent zulke mis- zoekenden blik om zich heen werpen.
f en met
die ze begaat, altijd min of meer krank- een vloek op zijn lippen sprong hij op het
“tt.” tooneel.
„Krankzinnig,” riep de majoor woest. „Waar hebt u dat vandaan," vroeg hij
naar den diamant wijzende, ter
wijl zijn hand vreeselijk beefde.
Het was doodstil in de kamer, toen Ma
ry bleek en kalm antwoordde „Wat
zeide de vraagt u, mijnheer
„Waar hebt ge dat vandaan, vraag ik,"
11 u bent de dievegge!"
Op hetzelfde oogenblik rukte zij de
- --van hiar borst en wierp haar op den
delijkheid bedorven bij hem, die in zijn grond.
1 een omgeving
dat de straf meer moet bijdragen tot ont-
verschillende dranken
het huis deed weergalmen van de vreugde slechts wraak te beoogen.”
- - - „En mijn stelling is, dat ieder vagebond 3™lu
Het diner was geëindigd, het tafeUaken die de wenen schendt gegeeseld en ge- vroeg de majoor nogmaals,
atgenomen, en de dames hadden zich in vangen gezet moet worden. opd..t hij het B -
sa^°n ^teruggetrokken. appel- goed begnjpe, dat de samenleving geen antwoordde zij,
- - - -
1 aange- ringen aan de schavuiten, die de maat- vouwende?
ah ten dreigend on- Aan bet hootd der tafel zat de majoor
itte. „Wacht nog liever Dr. Ricketts, een xjooluke jonggezel van ging naar het salon.
- a-- --- j Rondom den grooten haard zaten me-
gen omtrent den vluchteling.
vrouw Newton, haar dochters, beide nog haar te verdedigen. Hij begreep mets
vermogen te kunnen maken, door naar mevrouw Willits en de vrouwen der hee- aan, alsof hij hem wilde aanvliegen. Toen
*iin cy»nrh*cyen leven Mt v/Vsf sen Ka» AA— JUa aam Aa J- --
Toen de heeren binnenkwamen, ston- deinsde zij van hem terug, en hem
7; 7-, er
October nabunge huizen, en onder hen Tom Wil- Tom Willitts ging naar Mary
